Vandaag was het mijn eerste werkdag van 2007. Een raar gevoel. Een beetje een 1 september-gevoel toen ik nog naar school ging. Echt waar, gisterenavond had ik zo echt een terug-naar-schoolgevoel, al is het natuurlijk een terug-naar-werkgevoel. Ik ben bijna twee weken in verlof geweest en elke keer dat ik wat langer verlof neem, heb ik op mijn laatste avond dat gevoel. In feite geen zin, denken aan wat je nog allemaal had kunnen doen ’s avonds of de dag nadien moest je niet gaan werken, de vrees dat je niet uit uw bed gaat geraken, zelfs een tikkeltje nerveus voor de eerste werkdag. Waarom? Dat weet geen mens en ik al zeker niet, maar toch waren er een beetje kriebels in de buik.
Maar deze ochtend was het gevoel grotendeels weer over. De wekker ging om 6u50 en ik was goed op tijd wakker. Misschien nog een beetje slaapdronken, maar eenmaal een beet in de boterham met die overheerlijke Nutella-choco (de beste van de hele wereld en Nutella mag mij altijd bedanken voor de reclame die ik nu aan het maken ben door mij elke maand een pot gratis te bezorgen) en mij gewassen te hebben, raakte ik al terug een beetje in het normale werkbioritme. Raar, hoe een mens het eigenlijk allemaal weer snel gewoon wordt. Ik had gedacht dat het erger ging zijn. Normaal heb ik toch een paar dagen nodig om te wennen, zelfs de eerste twee dagen van een vakantie moet ik mij altijd even aanpassen aan het nieuwe trage ritme, maar vandaag ging het precies een beetje vlotter te gaan. Natuurlijk een schijnbeweging van mijn bewustzijn, want éénmaal op kantoor toegekomen, liep ik de hele voormiddag een beetje verloren.
Natuurlijk was het eerst iedereen nen gelukkige gaan wensen. De meesten waren gisteren al gaan werken, de strevers, waardoor de heisa en de clichés rap voorbij waren. En dan natuurlijk eerst een beetje bijpraten. Over hoe de ene zijn feestdagen goed waren verlopen, terwijl de mijne slecht verliepen. Maar dan kwam het moment eraan om terug te beginnen werken. En dan begint de miserie natuurlijk, want er ligt een heleboel op uw bureau waarvan je u altijd afvraagt “wat ligt dat hier in godsnaam op mijn bureau te doen?” En bij mij zijn dat meestal zo van die vervelende taakjes waardoor je echt geen werkzin krijgt. Een brief schrijven naar de belastingen, die vervelende klant terugbellen, dingen klasseren, …. Die echte rotkarweitjes die u echt doen dromen van “moest ik thuis zijn, dan was ik dat plezant ding nu aan het doen of zat ik nu daar”. Ook op 1 september had ik dat op school. Je wordt dan in klassen ingedeeld en je ziet oude en nieuwe vrienden terug waar je even mee bijpraat. Maar dan begint het vervelende werk van reglement uitdelen, regels uitleggen, zevenhonderd fiches invullen waar je altijd hetzelfde moest invullen, overlopen van lesroosters, …. En dat is goed voor vijf minuten, maar dan verlang je natuurlijk terug naar de vakantie.
Maar in de middag was het dan al weer beter en deze middag was het weer een middagje leute op kantoor (tja, de bazen waren er allemaal niet). Het begon al tijdens de middagpauze. Een vrouwelijke collega zat steeds met haar schoen tegen mijn been te schoppen. Op een bepaald moment heeft ze het door en zegt ze het ook: “ik zit zeker tegen uw been te schoppen.” En ik zeg dan: “Ah, ik dacht je over mijn been aan het wrijven was om mij zo te verleiden. Ik dacht dat ik uw goede voornemen van 2007 was.” Schiet ze daar in een lach, maar ze heeft zo’n aanstekelijke lach dat iedereen begint mee te lachen. En dan vertelde er een ander dat haar man haar nog eens had mogen uitkleden de afgelopen dagen. Ze had een nieuw wijntje gedronken en na één glas was ze reeds in de wind en bij een tweede was ze reeds stiepelzat. Ze was zo dronken dat ze haar kleren niet meer uitkreeg en in een dronken roes over de wasbak hing. Haar man heeft haar dan moeten uitkleden om haar in bed te krijgen. Nu moet je weten dat ze ondertussen al 55 is en een superbraaf mens en als je het u dan voorstelt over hoe het gebeurd is, zie je zoiets komisch voor u dat je er gewoon heel hard moet mee lachen.
En zo ging het een middagje door waardoor ik een paar keer in een lachbui ben geschoten of anderen een lachbui had bezorgd met mijn opmerkingen. Soms denk ik dat ik echt grappig ben, maar dat zou teveel eer zijn denk ik. Maar ja, je zit 8,5 uur van de dag met elkaar op kantoor. En ik geef toe dat de meeste zich meestal ernstig gedragen waardoor er een serieuze sfeer hangt. Maar ik en mijn beste collega proberen dat altijd een beetje te doorbreken door met ons tweetje plezier te maken waardoor het overslaat op anderen. Niet dat dat altijd even geapprecieerd wordt door anderen. Maar ik ben gestopt om mij dat eigenlijk aan te trekken en mij dan altijd een beetje in te houden. Ik doe mijn werk en vind van mezelf dat ik mijn werk goed doet en wanneer dat op een plezierige manier kan in plaats dan van op een saaie manier, dan vind ik dat ik het op die plezierige manier moet doen. Daardoor doorbreek ik een beetje de sleur die in het werk van een boekhouder zit. Je ziet dan ook het verschil. De collega’s die meer op de saaie, ernstige manier werken zijn ondertussen meer zuurpruimen geworden, terwijl ik soms eerder het kleine kind ben. Maar ik vind dat niet erg om een klein kind te zijn, want kind zijn is plezant.
Nu ja, ik was toch blij dat de eerste werkdag voorbij was. Dat hebben we nu ook weer al gehad. En morgen is het al de laatste werkdag van de week voor mij, want vrijdag en komende maandag heb ik alweer een dagje verlof. Misschien dat ik hierdoor volgende week terug aanpassingsmoeilijkheden ga ondervinden, maar laten we de stress en de drukte nog maar even uitstellen.
Labels: persoonlijk
