Het is weer gedaan!

Ze zijn weer gedaan, de feestdagen. OK, de komende dagen moet je het nieuwe jaar misschien nog vieren met vrienden, tantes, collega’s, … omdat je elkaar nog niet bent tegengekomen, maar de grote drukte is toch weer voorbij. En ik ben daar eigenlijk niet rouwig om. Want hoe meer ik over het concept nadenk, hoe belachelijker ik het vind en hoe meer ik die drukte overbodig vind.

Nemen we nu Kerstmis. Wat vieren we met Kerstmis? De geboorte van Jezus. Maar hoeveel mensen hebben er met kerstavond echt gedacht aan het kindeke Jezus dat in een stal is moeten ter wereld komen? Hoeveel mensen beseften eigenlijk wat we op die dag aan het vieren waren? Ik vond het typerend toen men op radio Donna aan een luisteraar vroeg waarom hij kerstavond ging vieren. “Tja, waarom. Omdat iedereen dat doet zeker”, was het antwoord. Nog eens een voorbeeld van de kuddebeesten dat wij als mens zijn. Maar oké, laten we de betekenis achterwege laten en gewoon kijken naar het feest. Valt het dan nooit op hoe iedereen in feite zijn best altijd moet doen om het gezellig te maken om aan de verwachtingen te voldoen? Er moet een kerstboom binnen staan en tegenwoordig moeten de lichtjes buiten hangen in plaats van binnen. Er moet uitgebreid getafeld worden en er moet vooral veel gezelligheid worden uitgestraald. Maar ik vind dat dit ons zo wordt opgedrongen. Ik vermoed dat iedereen wel gezellige feesten zal hebben gehad en het zal zeker leuk zijn geweest, maar ik vind het toch allemaal gekunsteld en weinig spontaan.

Net zoals nieuwjaar. Daar snap al zeker het concept niet meer achter. Waarom leven we met zijn allen zo toe naar 12 uur om dan klokslag middernacht in elkaars armen te vallen en vuurwerk af te steken? En ondertussen wensen we elkaar een gelukkig nieuwjaar toe, een goede gezondheid, de beste wensen voor het nieuwjaar, …. Kortom, alle clichés die er voor handen zijn, spreken we maar terug uit. En ook hierdoor verliezen ze een deel geloofwaardigheid. Ze zullen zeker gemeend zijn, maar ik zou het nog meer gemeend vinden wanneer iemand mij op 17 mei een goede gezondheid zou wensen. Bovendien vind ik het ook zo raar. Er zijn familieleden die ik bij wijze van spreke alleen maar met nieuwjaar zie en die de rest van het jaar eigenlijk niet in mij geïnteresseerd zijn en omgekeerd, maar toch vallen we met nieuwjaar in elkaar armen? Of de mensen die we niet kunnen uitstaan of die ons niet kunnen uitstaan, zijn ineens supervriendelijk en wensen ons het allerbeste toe om ons de dag nadien toch weer de duivel aan te doen? Er zit een schijnheilig kantje aan, vind ik. Bovendien snap ik dus ook niet echt wat er nu echt zo bijzonder is aan nieuwjaar? OK, we zijn een nieuw jaar begonnen, maar voelen we ons dan ineens zoveel beter, optimistischer, gelukkiger dan op 31 december? Zijn we echt zo veranderd? En ook hier zit er zo een gemaakte drukte achter dat ons toch allemaal wordt opgedrongen omdat iedereen het van elkaar verwacht.

Goh, misschien moet ik er gewoon geen betekenis meer achter zoeken en gewoon meedoen met de rest. Alleen wou ik dat iedereen eens wat minder verwachtingen heeft rond die feesten en er wat minder drukte rond maakte. Dat die feestdagen terug een meer spontaner iets worden waardoor je ze intenser kan beleven. Dat niet iedereen gedwongen wordt om het allemaal gezellig te houden en overdreven plezant. Laten we er dus met allen wat minder tralala rond maken, maar het gewoon écht plezant en gezellig.