Waar is Jan De Ridder?

Deze vraag werd reeds de hele dag gesteld op radio Donna. Waar is Jan De Ridder? Voor degene die niet mochten weten wie Jan De Ridder is: hij is een personage uit de reeks De Parelvissers die, samen met enkele vrienden, aan het hoofd stond van een productiebedrijf, de Parelvissers genoemd, maar die op een dag spoorloos verdween samen met de bedrijfsrekening waarop 100 miljoen stond. 5 jaar na de feiten is het nog steeds niet duidelijk wat er precies gebeurd is en waarom men nooit nog iets van Jan heeft gehoord en indien hij dood zou zijn, waarom er nooit een lichaam werd gevonden.

De reeks, geschreven en geregisseerd door Tom Lenaerts, vertelt het verhaal aan de hand van een reünie van de overblijvende Parelvissers. Via een documentaire van Piet De Ridder, broer van, en deze reünie hoopt men uiteindelijk dan toch te weten te komen wat er precies gebeurd is. Alleen blijkt de reünie geen gezellig samenzijn te worden en blijkt dat elke Parelvisser geheimen heeft en dat iedereen wel een motief vormt voor de verdwijning van Jan De Ridder. De een wou het bedrijf achter de rug van Jan verkopen, de ander heeft geneukt met zijn vrouw, nog iemand anders maakte misbruik van de ziekte van Jan’s zus, zijn eigen vrouw liet abortus plegen omdat het kind niet van Jan was, maar van haar minnaar én Parelvisser, .... Alleen is tot nu toe nog geen enkel element doorslaggevend geweest om een sleutel tot het mysterie te vormen. We komen steeds dichter tot de kern van de cirkel, maar we kunnen er nog geen knoop aan vastmaken.

Dat veroorzaakt op het ogenblik een hype en iedereen begint zelf theorieën te verzinnen over wat er nu uiteindelijk gebeurt is, de ene al wat serieuzer dan de andere. Dat creëert voor het ogenblik dan ook voor hooggespannen verwachtingen voor komende zondag wanneer de ontknoping volgt. Het is dan ook maar te hopen dat het uitstekende verhaal niet als een soufflé in elkaar gaat zakken, want momenteel is er verwarring troef en alles moet uiteindelijk nog in één aflevering samenvallen. Misschien daarom dat de laatste dagen de theorie dat het een open einde wordt steeds meer aanhang krijgt. De kijker ziet niet in hoe de puzzelstukken nog in mekaar gaan vallen, dat men vermoed dat het verhaal bijvoorbeeld zal eindigen met Jan die ineens opduikt in het Ardense buitenverblijf en dat dan het uiteindelijk vervolg met verklaringen zal volgen in een tweede reeks.

Een theorie die ik niet echt steun, vermits Tom Lenaerts nu al vijf jaar heeft geschreven aan deze reeks. Daarenboven wist hij ook niet of het publiek zijn reeks wel zou smaken, dat hij dus niet het risico zal gelopen hebben om het verhaal abrupt te doen stoppen in de hoop de antwoorden in een tweede reeks te geven. Dat Jan De Ridder nog leeft, daar ben ik wel van overtuigd. Volgens mij kon hij ook via zijn broer Piet alles volgen via de verborgen camera’s. Hij wou de rest van De Parelvissers kapot omdat zij zijn levenswerk en geliefden hadden vernietigd en zal dan ook tevreden kunnen vaststellen dat hij hierin aardig begint te lukken. Het wantrouwen tussen de vrienden groeit, de geheimen worden ontsluierd, de ruzies steken de kop op, .... Maar ik weet nog niet goed hoe alle puzzelstukken in elkaar moeten vallen. Ik denk dat Jan De Ridder wel zal opduiken in het buitenverblijf, maar voor wat te doen. Voor de aankondiging dat alles kaderde in een nieuw programma? Om te zien dat ze elkaar nu kapot hebben gekregen en dat hij ze nu gaat vergeven? Of komt hij terug om ze juist allemaal nog dieper de afgrond in te duwen? Of misschien is hij echt wel dood en eindigt de reeks gewoon met het feit dat de vrienden als vrienden begonnen aan het weekend, maar als vijanden het beëindigden?

Zoals reeds gezegd hoop ik dat Tom Lenaerts het verhaal een geloofwaardig einde kan geven. Hij heeft vele ballonnetjes opgelaten en beloofde dat ze op het einde mooi in elkaar zouden passen. Van enkele theorieën die er nu circuleren zou ik ontgoocheld zijn dat het de ontknoping zou vormen. Zo betwijfel ik of de Big Brother-theorië sterk genoeg zou zijn om een geloofwaardig einde te vormen. Alles wordt inderdaad met verborgen camera’s gefilmd en Jan zal via dit zeker hebben kunnen meevolgen, maar dat allemaal om een televisieprogramma te maken? En waarom dan 5 jaar ondergedoken gezeten hebben? Hoe meer je erover nadenkt, hoe meer vragen er opduiken. Misschien het daarom best om er niet meer over na te denken en gewoon zondagavond te kijken en de ontknoping te ondergaan. De hype heeft er bovendien misschien voor gezorgd dat de verwachtingen té hooggespannen zijn dat de reeks ze niet meer kan inlossen. En dat zou zonde zijn, want De Parelvissers hoort bij de één van de beste kwaliteitsseries van de afgelopen jaren waarin er nog eens op een hoog niveau geacteerd wordt. Alleen dreigt er nu het gevaar dat de reeks uiteindelijk op zijn ontknoping wordt beoordeeld. En valt die voor de kijker tegen, dan zal dit voor een heel wrange nasmaak zorgen.Antwoord zondagavond om 20u45 op één. Allemaal kijken dus!

Veiligheid voor de Burgers

Het Vlaams Belang heeft vandaag zijn campagne gestart voor de gemeenteraadsverkiezingen in oktober. Het hoeft geen verrassing te heten dat hun thema voor de komende verkiezingen alweer de veiligheid is, het stokpaardje bij uitstek van de extreem-rechtse partij en ook hun sterkste troef. Want het onveiligheidsgevoel bij de mensen is groot deze dagen en het gerecht en de politie zijn niet meteen gekend voor hun grote efficiëntie.

Wie het programma dan ook leest van het Vlaams Belang wordt hierop meerdere malen gewezen. De criminaliteit neemt steeds toe, de huidige bewindmakers foefelen met de cijfers en pompen veel geld in nutteloze projecten terwijl er niets gedaan wordt aan de onderbemanning van de politie en het slecht functioneren van het gerecht. Als extreem-rechtse partij wordt hiervoor natuurlijk met beschuldigende vinger gewezen op de linkse partijen en zoekt men zelf naar rechtse partijen die wel willen gaan voor een harde aanpak van de criminaliteit.

Zelf wil het Vlaams Belang een aantal harde maatregelen nemen om de criminaliteit in te beperken en pleit men nogmaals voor de invoering van de zero tolerantie Verder pleit men ervoor om de criminaliteit vooral op gemeentelijk vlak aan te pakken. Er moet meer blauw op straat komen en die moeten zich terug toeleggen op een aantal basistaken. Voor het Vlaams Belang is het gedaan dat de agent zich meer moet bezighouden met papierwerk, sociale begeleiding en uitschrijven van getuigschriften van goed gedrag en zeden. De politie moet terug instaan voor de veiligheid op straat en moet zich terug meer bezighouden met het opzoeken en bestraffen van strafrechterlijke overtredingen.

Daarnaast pleit het Vlaams Belang ook een betere justitie die de daders ook daadwerkelijk straft en geen zaken meer seponeert omdat “de gevangenissen nu al overvol zitten”. Daarnaast moet er ook meer overleg komen tussen politie en justitie en moeten de gemeenten een veiligheidsplan opmaken gekoppeld aan een veiligheidsindex. De rechtse partij wil verder ook werken aan een meer leefbare ruimte door bijvoorbeeld de herwaardering van het straatlicht, het strenger controleren op sluikstorten, het aanpakken van allerlei overlasten.

Heel opvallend in hun beknopte programma-overzicht is dat er maar weinig woorden worden vuil gemaakt aan de allochtone medemens. Men verwijst graag naar een boekje van Gerolf Annemans en verder komt het thema ook nog eens aan bod bij het moslimterrorisme en het feit dat sommige wijken nu al halve moslimstaten zouden zijn. Ook opvallend is dat in het hele programma bijna constant Antwerpen als voorbeeld wordt genomen en dat het programma voor heel Vlaanderen alleen maar maatregelen voor die stad lijkt te geven. En zoals reeds gezegd wordt er ook weinig goeds gesproken over de linkse partijen met benamingen als Groene Ayatollahs enzovoort.

Nu het programma mag op het eerste zicht heel mooi lijken, toch heb ik mijn twijfels erover. De zaken worden nogal eenzijdig voorgesteld en daarenboven spits men alles toe op het bestraffen van de overtredingen. Wie de wet overtreedt, moet gestraft worden, daar kan geen twijfel over bestaan. Maar de partij kijkt in dit programma niet echt verder dan zijn neus lang is of dat de neus van zijn kiezer lang is. Want u en ik worden geconfronteerd met allerlei overlasten en voelen ons onveilig met al die inbraken en zinloze geweldplegingen. Dus moet er gezorgd worden dat u en ik geen last meer hebben van criminaliteit en we gaan de dader streng aanpakken.

Alleen besteedt men geen aandacht aan het feit dat de criminaliteit ook voortvloeit uit bepaalde situaties, dat bepaalde mensen in de criminaliteit belanden omwille van bepaalde redenen. Men spreekt in het programma over het aanpakken van criminaliteit aan de wortel. Maar bedoelt hier niet bij dat men ervoor gaat zorgen dat mensen niet meer in de criminaliteit gaan terechtkomen, maar dat de dader sowieso gestraft zal worden zonder te kijken naar zijn beweegredenen. Zo spreekt men over bijvoorbeeld de rondhangende jongeren die voor overlast zorgen. Tuurlijk zorgt het grote deel van die rondhangende jongeren voor overlast, maar wat is de redenen dat zij op pleintjes rondhangen? Misschien omdat de stad weinig aantrekkelijk is voor jongeren, omdat er zo weinig zinnigs te doen is, omdat men geen skateruimtes e.d. voorziet waardoor de jongeren juist wel moeten samentroepen op het gemeentepleintje. Er moet aan twee kanten gewerkt worden aan de criminaliteit. Er moet inderdaad opgetreden worden en gestraft worden, omdat bepaalde feiten nu eenmaal ingaan tegen de wet en niet door de beugel kunnen. Maar aan de andere kant moet er ook voor gezorgd worden dat er geen milieu ontstaat waarin de criminaliteit kan floreren.

Het Vlaams Belang is dan ook kortzichtig om te denken dat enkel de harde aanpak van het straffen de criminaliteit gaat indijken. Iemand die arm is en door de maatschappij dreigt uitgestoten te worden of het al is en die daarom steelt, help je niet vooruit door hem alleen maar te straffen met bijvoorbeeld een gevangenisstraf. Je kan het moslimterrorisme ook niet indijken door enkel alleen maar een paar spilfiguren op te pakken. Als je er niet voor zorgt dat een moslim hier ook op een vreedzame manier kan leven en zich integreren tot op een bepaald niveau, dan blijf je ze maar in de armen van opruiende imams en andere criminele moslims duwen. Het Vlaams Belang lijkt met dit programma dan ook president Bush te willen imiteren met zijn War on terrorism. Men wil het geweld doen stoppen met ander geweld of straffen, maar men werkt ondertussen niet aan de voedingsbodem van het terrorisme. Bij het Vlaams Belang blijkt uit hun programma dat zij dezelfde tactiek willen toepassen. Men wil de onveiligheid hardhandig aanpakken, het zal zijn resultaten hebben, maar men zal het niet kunnen wegwerken als men niets aan de oorzaak doet. En het onveiligheidsgevoel zal er niet door afnemen, maar men zal enkel geconfronteerd worden met andere vormen van criminaliteit.

Het is dus een utopie om te denken dat de criminaliteit ooit zal verdwijnen zolang er een ongelijkheid bestaat in de wereld. Een ongelijkheid tussen rijk en arm, blank of zwart, autochtoon of allochtoon, slim of dom, .... Alleen is het natuurlijk zeer aanlokkelijk als een partij zegt dat men er iets aan gaat doen dat je niet meer bang moet zijn dat er in je huis zal worden ingebroken en dat je geen overlast meer zal hebben van rondhangende tieners of het zwerfvuil op de straat. Zolang onze egoïstische ingesteldheid maar gevoed wordt en wij ons veilig voelen is het goed. En dat een ander geen werk vindt omdat hij Mohammed heet, moet stelen omdat hij geen geld heeft, uit verveling een vleugje graffiti op een verlaten muur aanbrengt, ... kan ons niets schelen. Als we ons maar veilig voelen in ons stekje en daar gerust worden gelaten. Helaas moet die mensen teleurstellen, ook het Vlaams Belang zal daar niet voor kunnen zorgen.

Computertroubles

Bijna was er vandaag geen postje want ik zit met serieuse computerproblemen. Voorlopig heb ik een nieuwe browser gedownload en kijk, ik kan terug posten. Weliswaar om effe te zeggen dat de komende dagen misschien er maar weinig zal gepost worden omdat er beestjes op mijn computer zitten. Ik doe er alles aan om ze weg te krijgen, maar het loopt de laatste weken de spuigaten uit dat ik al serieus over nadenk om mij een computer aan te schaffen en dan bij voorkeur een laptop. En dan met een schone en cleane lei te beginnen. Maar zolang ik mij nog met deze webbrowser (Mozille FireFox) kan behelpen, zullen we nog even sukkelen met de problemen zeker.

Wind en onweer

Van alle natuurelementen die er zijn, hou ik het meest van de wind. De wind is een krachtig iets en kan net als andere natuurelementen als water en aarde ook heel vernietigend zijn. Maar daarnaast heeft wind net als andere natuurelementen ook een psychologisch helend effect. Wind blaast uw zorgen letterlijk weg. Je moet als mens een gevecht voeren tegen de kracht van de wind dat dit al uw aandacht opeist zodat je even het gevoel krijgt dat je niet aan het denken bent. Wat voor mij soms wel eens goud waard is.

Een heerlijk gevoel krijg ik ook wanneer de wind zo hard in je gezicht blaast dat je even een moment naar adem moet happen. Maar dan neem je die hap en doe je weer een stap vooruit. En op dat moment besef je het niet, maar die stap betekent dat je voor een moment een natuurelement hebt verslagen. In het Vlaamse binnenland komen maar zelden rukwinden voor die uw evenwicht doen verliezen, maar wat een gevoel moet het geven als je je evenwicht kan houden maar toch het gevoel hebt dat je een serieus gevecht met de natuur aan het voeren bent.

De wind zorgt dan aan de andere kant weer voor een gevoel van vrijheid. Het klinkt belachelijk, maar wanneer je met je armen wijd open in de tuin staat en je de wind langs je heen voelt passeren, ben je even voor moment echt vrij. En dan wens je keer op keer dat je na dit menselijke leven mag terugkeren als een vogel en van hun voortdurende gevoel van vrijheid kan genieten. Al moet je tegenwoordig wel opletten dat je geen snotneus krijgt, want anders kan je er maar kort van genieten.

Nog zo'n zalig windmoment krijg ik in de zomer voor een onweer. Als het een hele dag snikheet is geweest en je hoort een komend onweer naderen, dan is het niet het moment om snel binnen te lopen. Integendeel, dan moet je nog even buiten blijven tot het begint te druppelen. Want een naderend onweer gaat meestal gepaard met een zalige koele wind. Eerst is er nog letterlijk een stilte voor de storm, maar dan komt de wind langzaam opzetten en geleidelijk aan zorgt ze met een toenemende kracht voor een heel verkwikkend windje.

En wanneer het onweer dan in volle hevigheid uitbarst, krijg je één van de mooiste weerverschijnselen in de natuur, namelijk de bliksem. Overdag is er aan bliksem weinig aan, maar 's avonds en 's nachts kan dit voor knappe beelden zorgen. Eerst is het enorm donker en dan één kilometerslange lichtflits die de hele regio verlicht. En elke bliksem is anders, heeft een andere vorm, ... maar het blijft ervoor zorgen dat je toch, al is het maar voor heel even, een natuurlijk schrikeffect beleefd. Vroeger toen ik klein was, haatte ik onweer en was er echt bang voor. Nu ben ik meer van onweer gaan houden, maar toch is er altijd die ene seconde die je even de angst om je hart doet slaan. De natuur dreigt en daagt u uit, maar je weet toch dat je dit niet kan overwinnen. En toch ondanks die dreigende houding blijf ik bliksem een wonderlijk natuurfenomeen vinden. Iets wat je aantrekt en afstoot tegelijkertijd. Iets waar je een adrenalinestoot van krijgt.

Men voorspelt dat de komende dagen de wind strak blijft waaien en gisteren hebben we nog een onweer gehad, weliswaar overdag. En terwijl iedereen aan het zagen was of met een ongerust hart naar buiten keek, verlangde ik om voor een paar minuten in de wind te staan en de wind te voelen en hoopte ik stiekem dat de bliksem 's avonds de hele buurt nog eens verlichtte. Zoals the good old days.

Athene 2006: De liedjes - deel 1

Op 25 mei 2006 is het het uur van de waarheid voor Kate Ryan in Athene, want dat is de dag van de halve finale van het Eurosongfestival in Athene. Weet ze die avond bij de eerste 10 te geraken, dan mag ze twee dagen later nogmaals aantreden in de grote finale. Er resten haar dus nog twee maanden om een promotietoer doorheen Europa te maken en met die 60.000 euro extra van Bert Anciaux moet dat lukken. De bookmakers voorspellen momenteel al dat ze de halve finale zou winnen. Maar veel zal afhangen van de concurrentie. Daarom ga ik de volgende weken op zoek naar die concurrenten en zal mijn mening geven over hun liedje. Deze mening is maar een eerste indruk. Iedereen weet dat er op de avond zelf veel mis kan lopen, dat het niet overkomt op televisie of dat het nummer live juist sterker wordt, de zenuwen kunnen een performance kraken, .... Mijn mening die ik hier geef zal dus niet mijn definitieve mening zijn, maar het zal wel al een beeld geven van wat ik wel en niet goed vind.

Albanie – Luiz Ejili: Zjarr e ftohte ("Cold fire")

Albanië is één van de nieuwere landen die aan het Songfestival meedoen. Dit is pas hun derde deelname. Door het tegenvallende resultaat van Ledina Celo van vorig jaar moet Luiz Ejili nu dus aantreden in de halve finale en wordt het een concurrent voor onze Kate. Luiz Ejili is 21 jaar en komt zoals zovele jonge artiesten uit de Idoollichting. Hij won deze wedstrijd in 2004 in Albanië en haalde daarna nog enkele erepodiumplaatsen in zang- en liedjeswedstrijden in zijn land. Zijn lied Zjarr e ftohte (vraag me niet om dat uit te spreken) betekent koud vuur en werd geschreven door Klodian Qafoku en Dr. Flori. Het nummer opent met de doedelzak en lijkt in het begin op een traditioneel folklorenummer, maar dan bloeit het nummer open met een aantrekkelijk refrein gevolgd door de sirtaki, wat in Athene zeker zal werken. Het is een moderne up-tempo popnummer met folklore-elementen zoals de doedelzak en het mannenkoor wat het geheel een Albanisch tintje wilt meegeven en wat zeker op appreciatie zal kunnen rekenen van de omliggende landen, maar naar mijn mening mocht het einde nog iets krachtiger. Het heeft een mooie opbouw, maar ik hoop dat Luiz het live naar een climax kan toebrengen en zo voor een spetterend einde kan zorgen van zijn lied. Maar op het eerste zicht vind ik dit een aanvaardbare inzending, al zal het misschien wel kantje boordje worden om naar de finale te gaan. Maar ik gun Luiz het voordeel van de twijfel.

Andorra – Jennifer: Sense tu ("Without you")

Net als Albanië neemt ook Andorra pas voor een derde keer mee, alleen liepen de vorige twee inzendingen faliekant af waardoor Andorra terug in de halve finale moet aantreden. Andorra koos dit jaar voor een interne selectieprocedure gezien de successen die andere landen de voorbije jaren boekten met dit procédé. Uit 48 artiesten en 37 liedjes werd uiteindelijk gekozen voor Jennifer met Sense tu, wat zonder jou betekent en geschreven werd door Rafael Artesero Herrero. Het is een krachtige emoballad geworden die op momenten een beetje doet denken aan Stop van Sam Brown. Het nummer lijkt even wel een valse start te nemen en weet mij pas vanaf het refrein vast te grijpen. Daarna neemt het krachtgehalte van het liedje stelselmatig toe om zo naar een climax toe te groeien. Op video komt het niet zo goed over, net als Albanië, maar ik vermoed dat Andorra dit jaar het toch al een pak beter zal doen dan de teleurstellende 23ste plaats van vorig jaar. Ik hoop wel dat het lied ook live even goed en krachtig kan worden overgebracht, want als Jennifer het nummer live niet zal kunnen dragen, zal het als een pudding in elkaar zakken. Maar ook hier heb ik dus iets van "ok, het kan ermee door, maar ik ben niet van mijn stoel geblazen." Dat laatste zal Jennifer dus op 25 mei moeten kunnen bewerkstelligen.

Armenië – Andre: Without your love

Er is in deze editie slechts 1 nieuw land dat meedoet en dat is Armenië geworden. Vermits het een nieuw land is, is het ook noodgedwongen zijn aftrap te doen in de halve finale. Armenië heeft voor zijn debuut meteen land's populairste zanger Andre uitverkozen en heeft hem omringd met land's beste muzikanten en producers. De tekst is van de hand van Catherine Bekian terwijl het arrangement onder leiding stond van Ara Torosyan. Men heeft gekozen voor de Engelse taal en het resultaat is Without your love geworden. Een nummer dat op het eerste gehoor een samensmelting is van een aantal winnende songs van de afgelopen jaren. Het refrein lijkt wel een kopie van Marie N. te zijn, de ethnische toets doet u spontaan aan Sertab terugdenken en ook Ruslana komt meerdere malen in het lied piepen. Dat maakt dat het lied niet echt authentiek is, maar het wilt niet betekenen dat het een slappe lightversie van die winnaars is. Ik denk dat men een goede poging heeft gedaan om met al die elementen een goede song te maken. Het is dus allemaal niet origineel, maar dat is Je t'adore evenmin. Armenië wil duidelijk zijn debuut niet missen en hoopt gelet op de resultaten van de voorbije jaren met deze song te scoren. Dat zal het waarschijnlijk ook doen, maar ik had iets meer eigen creativiteit verwacht.

Wit-Rusland – Polina Smolova: Mum

Het begint een beetje saai te worden, want ook Wit-Rusland neemt pas voor een derde keer mee aan het Songfestival. En ook hier waren de voorbije twee inzendingen geen hoogvliegers. Vorig jaar zette Anglica Agurbash nog een hele promotietournee door Europa op poten, maar het mocht niet baten want ze eindigde pas 13e in de halve finale en stootte dus niet door naar de finale. Kate Ryan kan dus hier best maar rekening mee houden, een toer door Europa werkt niet altijd. Toch zal Wit-Rusland dit jaar ook haar vertegenwoordiger vanaf mei naar een 15-tal landen sturen ter promotie. Daar zal men dan al kennis kunnen maken met Polina Smolova en haar liedje Mum, geschreven door Andrey Kostiugov en Sergey Sukhomlin. Het lied valt onder de noemer rockpop à la Eve Kempell te catalogiseren. Alleen is het Engels hier zo schabouwelijk dat het te hopen is dat Polina ook Engeland aandoet tijdens haar Europa-rondreis en er een paar lessen Engelse uitspraak volgt. Ik hou dan ook al mijn hart vast wanneer dit live gezongen zal moeten worden. Nu de uitspraak zal niet het enigste probleem worden, ook de song rijdt zich in de vernieling. Het wil rock zijn, maar je krijgt nooit het gevoel rock te zijn. En met een flauw refrein waarin ma ma ma ma ma mama irritant gebruikt wordt, zal je ook niet ver geraken. Het is te hopen dat de mum van Polina in Athene aanwezig zal zijn zodat ze haar troostende schouder zal kunnen bieden aan haar dochter.

Van deze vier kandidaten gaat mijn voorkeur uit aan het Catalaanse Sense tu uit Andorra (ook al springt er niemand uit), al denk ik dat Kate Ryan vooral nieuwkomer Armenië in het oog zal moeten houden die met Without your love (wel met goede Engelse uitspraak) wel eens voor een knap debuut zal kunnen zorgen.

Voor meer info, audio en video: www.eurovision.tv

Top 10 - 26 maart 2006

1. Juanes: La camisa negra
2. Brahim: P.O.W.E.R.
3. Kaye Styles: Profile
4. Chris Brown: Run it!
5. Corinne Bailey Rae: Put your records on
6. Hooverphonic: Dirty lenses
7. Kelly Clarkson: Because of you
8. Sandrine: I will be free
9. Paris Avenue: In my mind
10. Jamie Cullum: Photograph

Morgen beter van gisteren

Gisteren was het een heel geanimeerd debat in Morgen Beter, het late night debatprogramma op Canvas. Aan tafel zaten Marie-Rose Morel, inderdaad degene met het grote zwembad in de tuin die er niet mag zijn, en Bart De Wever, jawel de driftkikker van de N-VA. En de hele uitzending werd een mooi voorbeeld van het thema, namelijk dat de beide zogenaamde Vlaams Nationalistische Partijen oorlog aan het voeren zijn wat de Vlaamse zaak niet echt ten goede komt.

En dat het een vuile oorlog is dat beide partijen aan het spelen zijn, bewijst het verhaal van Bart De Wever dat een Vlaams Belang mandataris eerder die dag in de N-VA kantoren was binnengedrongen, de vlag van de N-VA naar beneden haalde en erop urineerde. En daarbij riep hij ook nog eens dat hij die papzak ook wel wist te vinden. Een verhaal waarvan ik toch even moest bij slikken, net als Tim Pauwels die het verhaal duidelijk twee maal moest horen voor het te kunnen geloven. Mevrouw Morel van haar kant reageerde niet echt op deze beschuldiging aan haar partij, maar ze ontkende ook niet echt deze methoden. Ook het voortdurend beschimpen van Bart De Wever ontkende ze niet, maar ze vond het wel erg dat Bart haar ooit eens een hoer had genoemd. Iets wat Bart De Wever niet ontkende (hij zei dit nadat Marie-Rose Morel de overstap deed naar Vlaams Belang na de verkiezingsnederlaag van N-VA in 2004).

Blijkbaar is dat de manier van politiek voeren die er op dit moment heerst. Of beter gezegd, de manier waarop vooral het Vlaams Belang politiek aan het voeren is. Schelden, bedreigingen, beschimpen, ... het hoort allemaal bij de huisstijl van de extreem-rechtse partij. En dan komt men altijd weer opdraven met het recht op vrije meningsuiting, het feit dat men oppositie aan het voeren is, .... Dat was gisteren ook weer het geval bij Marie-Rose Morel. Wanneer er gevraagd wordt waarom ze op deze manier aan politiek moeten doen, komt ze weer af met het zinnetje dat ze aan oppositie aan het doen is en dat het haar goed recht is. Tuurlijk is dat haar goed recht, maar moet dit echt op deze manier? Kan het Vlaams Belang niet op een respectvolle manier aan politiek doen? En kan ze eindelijk eens stoppen met het misbruik te maken van het recht op vrije meningsuiting? Want dat gebruikt ze altijd wanneer het haar goed uitkomt om toch maar in de slachtofferrol te kunnen kruipen.

En wanneer gaat het Vlaams Belang in een debat ook eens de inhoudelijke toer op? Gisteren was het ook weer het geval. Mevrouw Morel heeft kritiek op de heer De Wever in het dossier van Brussel-Halle-Vilvoorde, maar wanneer Kathleen Cools dan vraagt hoe zij het dossier zou oplossen, komt er geen antwoord, ontwijkt ze voortdurend de vraag en als ze uiteindelijk tot een antwoord wordt gedwongen, antwoordt ze "we zouden geen stap achteruit zetten" om dan gauw over iets anders te beginnen. Enkele weken terug zat in datzelfde programma ook de heer Gerolf Annemans. Daar ging het over het opheffen van het cordon sanitaire. En dan ging het steeds over dat de Vlaamse kiezer het Vlaams Belang wilt zien regeren. En als dan de moderator vraagt wat Vlaams Belang dan zou realiseren, is het antwoord kortaf dat dit niet aan de orde is. We moeten dus als kiezer niet weten wat het Vlaams Belang wilt doen als ze aan de macht komt.

Neen, aan inhoud wilt de partij momenteel niet veel woorden vuil aan maken. Volgens Marie-Rose Morel weet de Vlaams Belang-kiezer wel degelijk wat het programma van de partij is. Een stelling die eerlijk gezegd durf te betwijfelen. De slogans Vreemdelingen buiten en Eigen volk eerst, ja dat kennen de VB-kiezers, maar of ze weten wat het standpunt is van de partij over het generatiepact durf ik betwijfelen. Ik ken het zelf ook niet, want in deze discussies blijft het altijd stil uit Vlaams Belang hoek. Momenteel steekt men dus liever zijn tijd in het proberen te vernietigen van de N-VA, die andere "Vlaamsche" partij en een mogelijke bondgenoot in de Vlaamse zaak. De vraag die zich dan ook stelt is of het Vlaams Belang eigenlijk wel geïnteresseerd is in die Vlaamse zaak of men dit alleen maar misbruikt omwille van politiek tactische overwegingen?

Telex

Het woord negerzoenen en negerinnentetten mag niet meer gebruikt worden in Nederland om de koekjes aan te duiden wegens discrimerend. In navolging van dit besluit stel ik ook dan voor om babydoll uit het woordenboek te schrappen wegens discriminerend voor dolle baby's, flikkerlicht wegens discriminerend voor homo's, bloempot wegens discriminerend voor lesbiennes, raids want dat doet aids-patiënten te veel denken aan hun ziekte, een dolfijn mag ook geen flipper meer genoemd worden want discriminerend voor Filippen in deze wereld en theologen want anders zo men denken dat Theo altijd liegt. Wie heeft er nog voorstellen?

Kate Ryan staat bij een Engels gokkantoor op 1 voor de overwinning van de halve finale in Athene. Tiens, zeiden de Engelse gokkantoren twee jaar geleden ook niet dat we met Xandee het Songfestival zouden winnen? Onderaan het gokklassement stond bijvoorbeeld een land als Frankrijk. Zou de Chinese gokmaffia al uitgeweken zijn naar Frankrijk? Ze hebben al hun mannetjes in Duitsland, Scandinavië en België. Niet verschieten dus wanneer deze landen hun 12 geven aan Frankrijk.

In ons eigen land zakt Barbara Dex dan weer van 5 naar 48 in Ultratop. Geen toeval, want de voorbije jaren zakte het overgewicht van Barbara Dex nog van 48 naar 5 kilo. Verder komt de nieuwe single van Laura Lynn de Ultratop binnen, nl. Arrivedeci Hans. De familie van Laura Lynn heeft al laten weten dat ze deze keer in alle winkels nog enkele singletjes hebben laten liggen in plaats van ze allemaal opgekocht te hebben.

Mieke Vogels wordt geen lijsttrekker in Antwerpen omdat ze gezondheidsproblemen heeft. Ze moet geopereerd worden aan haar lever. Dit zal gebeuren midden april en de dokter verwacht dat hij een goede maand later de lever in die enorme vleesmassa zal gevonden hebben. De lijst wordt nu getrokken door Freya Piryns genoemd, de watermeloen bijgenaamd. Geen toeval, want de lever van Mieke Vogels zou op een watermeloen gelijken. Ook bij Groen! is de cirkel rond.

Wendy Van Wanten is wanhopig op zoek naar een man en omdat ze niemand vindt, gaat ze nu een televisieprogramma maken die haar de juiste man moet opleveren. De makers van Desperate Housewives hebben al laten weten dat Wendy de titel van hun programma niet mag gebruiken. Daarom denkt ze nu aan Wendy's Male Pin Up Club Aan 'T Zietje. En waarschijnlijk wordt het een programma met moeilijke opdrachten als zing eens een liedje van Wendy, ontdek wie de echte vader is van haar tweede kind, reconstrueer het ongeval aan de woning van Prins Laurent en herken de echte borsten van Wendy.

Marie-Rose Morel loopt op wolkjes want ze verwacht burgemeester van Schoten te worden. Ze nodigde dan ook iedereen uit om op de maandag volgend op de verkiezingen bij haar thuis de onderhandelingen te starten met koffie en koeken. Een duik in haar zwembad is echter niet toegelaten want de stoute meneren die nu aan de macht zijn willen haar geen bouwvergunning geven. En haar belangrijkste verkiezingspunt zal de aanleg van een nieuw rioolnetwerk worden. Geen toeval natuurlijk, want waar moet ze anders met al dat water van haar zwembad naartoe. Eigen belang eerst hé bij het Vlaams Belang.

De Laatste Show

Vanavond neemt Mark Uytterhoeven afscheid van De Laatste Show. Eigenlijk had hij al zin om er vorig seizoen mee te kappen, maar hij kon het toch nog opbrengen om één seizoen lang in de gele zetel te gaan zitten. Maar vanavond wordt het zijn laatste show. Daarna keert hij waarschijnlijk voor een tijdje terug naar Frankrijk.

De Laatste Show is de afgelopen jaren één van mijn lievelingsprogramma's geweest, al had het zo zijn perioden. Soms kon ik het programma voor een paar weken links laten liggen, andere weken was het het enigste programma dat ik volledig bekeek en mijn aandacht een hele aflevering lang kon vasthouden. Veel hangt natuurlijk ook af van de gasten. Sommige gasten en thema's interesseren u natuurlijk meer dan anderen. Idem met de wekelijkse rubrieken. Dirk Draulans zijn rubriek was mijn lievelingsrubriek, omdat hij altijd zo levendig kon vertellen en omdat ik het altijd wel interessant vond wat hij vertelde. Maar goede of slechte gasten, het was altijd een luchtige boel en ideaal om te bekijken voor het slapen gaan.

Ik keek al graag naar De Laatste Show toen Bruno Wijndaele het nog presenteerde. Toen was het inderdaad serieuser dan met Mark Uytterhoeven, maar hij heeft toch een stevige basis gelegd voor Mark Uytterhoeven. Deze laatste heeft de show wel iets sneller gemaakt, iets luchtiger, iets snediger en er ook meer humor ingestoken. En daardoor is het nog een betere show geworden. Mark weet altijd met een videofragment of uitspraak een plezante draai te geven aan het interview.

Maar wat mij al die tijd wel heeft gestoord aan Mark is dat hij zijn vragen van zijn boekje blijft aflezen. Alles is in scenario gebracht en soms lijkt het daardoor allemaal iets te gedirigeerd. Bijvoorbeeld bij de rubriek van Guy Mortier. Deze is soms zo gemaakt dat het mij remt om er nog enthousiast over te doen of om er nog uitbundig mee te lachen. Het lijkt allemaal zo ingestudeerd dat beiden er soms niet in slagen om het nog met een natuurlijke flair te brengen. De interviews en de grappen zijn ook ingestudeerd, maar hier slaagt Mark Uytterhoeven er wel nog vaak in om dat met een naturel te doen. Alleen kreeg ik wel eens het gevoel als het niet allemaal zo vlot lukte hoe kunstmatig sommige dingen wel konden overkomen.

Hij zal wel een leegte achterlaten wanneer hij uit de zetel van De Laatste Show stapt vanavond. We zullen ons pas goed realiseren wat de impact van Mark was wanneer hij er niet meer is. En hoe verwend we wel waren als kijker, zoals Guy Mortier zei. Maar de opvolging is toch ook veelbelovend, namelijk Frieda Van Wijck. Het zal een aanpassing vragen, van kijker als van gast en natuurlijk ook van Frieda. Ze zal in het najaar eerst een paar weken moeten meedraaien voor we weten of ze het schip op de juiste golf kan houden. Maar ik ben er toch van overtuigd. Ik ben dan ook fan van Frieda Van Wijck. Ze heeft een fantastisch gevoel van humor en dat zal ze zeker nodig hebben wanneer ze de fakkel van Mark overneemt. Maar ze gaat dat goed doen.

Maar straks ga ik voor een laatste keer nog eens genieten van Mark Uytterhoeven. Voor de laatste keer nog eens heel ontspannen kunnen kijken naar zijn Laatste Show. En dan met een goed gevoel naar bed. Televisie kijken hoeft dus toch niet altijd slecht te zijn.

Alleen

Mensen kijken altijd raar op als iemand zegt dat ze graag alleen zijn. Even weg van de realiteit en alle drukte en dan even alleen in een eigen wereldje. Ik ben ook zo iemand. Ik ben iemand die eigenlijk wel graag alleen is. Niet omdat ik een mensenhater ben, misschien wel omdat ik in feite asociaal ben, maar vooral omdat ik het nodig heb. Moest ik op enkele weken tijd niet even alleen kunnen zijn, vrees ik wel eens dat er ongelukken met mij zouden kunnen gebeuren.

Ik kom nochtans uit een groot gezin en je zou dan zeggen dat je het normaal vindt om altijd volk rond je heen te hebben. Bij mij is dat niet het geval en ik denk dat het zelfs is omdat we met zovelen zijn dat ik het tof vind om alleen te zijn. Ik merk wel dat ik de laatste tijd steeds meer en meer een eenzaat begin te worden en begin te vervreemden van mijn familie en vrienden. Ik mijd de laatste tijd dan ook de familiebezoeken en feestjes. Ik heb er dan ook geen zin meer in.

Een eerste reden daarvoor is omdat ik geen leeftijdsgenoten heb in de familie. Iedereen is meteen 5, 6 jaar jonger of ouder dan mij. Dat zorgde er in het verleden voor dat ik vaak nog een kind was voor de ouderen en te oud was voor de jongeren. Ik viel tussen twee banken in en ik miste een neef, nicht, ... van mijn leeftijd waarmee ik wel kon praten omdat we dan ongeveer hetzelfde zouden meemaken. Afstuderen, interesse in het andere geslacht beginnen te krijgen, samen opgroeien, .... Er waren natuurlijk vrienden, maar dat is toch nog altijd iets anders dan familie. Bij familie kan je iets makkelijker een eerste contact leggen, je kan ze iets sneller en makkelijker vertrouwen en je kan hierdoor makkelijker een gesprek hebben. Maar zo iemand heb ik dus niet in de familie. En daardoor interesseren die familie-aangelegenheden mij de laatste maanden niet meer. Want ik blijf nog steeds te groen achter de oren voor de enen en te volwassen voor de anderen.

Een andere reden is dat ik een last met mij meedraag. Een last in de vorm van spoken uit het verleden. Spoken die mijn jeugd hebben getekend, die dromen uit elkaar hebben doen spatten, die ik moeilijk kan verdrijven, die mijn leven grotendeels blijven bepalen. Spoken die er ook voor hebben gezorgd dat ik een muur, een façade heb moeten bouwen rond mezelf. Een mooie façade misschien, maar het blijft een valse façade. Mensen zeggen soms dat ze mij kennen. Helaas moet ik de meesten ontgoochelen, want men kent mij echt niet. De muur rondom mij is heel dik geworden doorheen de jaren zodat men niet beseft welke pijn en angst ik met mij meedraag. Is het misschien daarom dat ik mij zo moeilijk kan binden? Uit vrees dat men de muur doorbreekt en ontdekt dat er een puinhoop schuilt achter die façade?

Die spoken uit het verleden zorgen er ook voor dat ik graag alleen ben. Omdat ik zo vat op de dingen kan blijven hebben. Omdat het mij zo de tijd en ruimte geeft om de spoken weg te drijven en uit te zoeken welke weg ik moet opgaan om ze te blijven vermijden. Omdat IK uiteindelijk ze moet wegdrijven. Anderen kunnen mij daar mee helpen, maar voorlopig doe ik het liever zelf alleen. Misschien niet de beste manier, zeker niet de makkelijkste, maar het zal van mij afhangen of de puinhoop ooit opgeruimd geraakt of niet.

En voor wie mij kent, je moet na het lezen van deze post niet meteen ongerust worden of zo dat ik zwaar depressief ben of zo. Ik kan ook hier niet plaatsen wat die spoken precies inhouden. En ik hoop dat als je mij morgen, volgende week, volgende maand of God knows when tegenkomt mij ook gewoon blijft bekijken zoals je voorheen deed. En neen, ook al was dit een zeer persoonlijke post, je moet ook niet verwachten dat ik er meteen wil of over zal gaan praten. De muur blijft ook bestaan na deze post, maar hij is misschien alweer voor een stukje van binnenuit afgebroken.

Lente

U hebt misschien vandaag een vreemde tinteling gevoeld in uw dikke teen. U hebt misschien vandaag de neiging gehad om een grote kuis te houden. U hebt u misschien afgevraagd "is er iets speciaals vandaag?" U hebt misschien uw vensters vandaag opengetrokken en er kwam u meteen een mestgeur tegemoet. Inderdaad, de lente is vandaag begonnen.

De lente kenmerkt zich door de bloemetjes die in groei zijn, het insectengeweld dat weer tot leven komt en u altijd weer weet te vinden voor één of andere beet, de vogels die terugkeren uit het zuiden, dit jaar met een snotneus, de maartse buien en de aprilse grillen, de eerste warmteprikken, vrouwen die een lenteschoonmaak houden, de eerste korte rokjes die in het straatbeeld verschijnen, de mannen die het hierdoor nog een beetje warmer krijgen, de avonden die weer wat langer klaar zijn, de mestkarren die weer gevuld worden, de files die weer gevormd worden achter die mestkarren, de haasjes die weer vrolijk over het veld huppelen, ....

Andere jaren verlangde ik niet echt naar de lente. Het werd goed weer, je kon die wintervest in de kast laten hangen, je zag de natuur veranderen, ... maar het drong allemaal niet tot me door. Het gebeurde gewoon, zoals mijn leven gewoon verderging. Maar dit jaar is het anders. Dit jaar verlang ik naar de lente. Gedaan met die koude dagen van de afgelopen weken. Gedaan met het sombere weer van de afgelopen weken. Gedaan met het uitzicht op een doods veld als ik uit mijn venster kijk. Ik wil weer leven zien, ik wil de zon weer zien, ik wil weer blije gezichten zien, ik wil dat de vogeltjes mij 's morgens weer wakker maken.

En ik hoop op een echte lente. Niet zoals de winter van de afgelopen weken. Als het sneeuwt, mag die sneeuw blijven liggen hé. Niet zomaar wat winterse neerslag waar je twee uur later niets meer van merkt en hetzelfde procédé houdt een paar dagen aan. Sneeuw is sneeuw en sneeuw moet een tijdje blijven liggen. Gewoon voor het uitzicht en het plezier. Voor de kinderen in de buurt de kans te geven met sneeuwballen te gooien of een sneeuwman te maken. Om als je met de wagen weg moet eens goed te kunnen vloeken op het feit dat hij blijft liggen. Kortom, om u een sneeuwgevoel te geven.

Dus ik wil geen vals lentegevoel krijgen de komende weken. Ik wil een echt lentegevoel krijgen. Ik wil al die dingen die ik daarnet opsomde intens beleven en voelen. Ik wil weer energie krijgen om de dag goedgezind door te komen. En ik wil dat het gezaag over dat slechte weer stopt. Ik wil gewoon dat de wereld er weer een beetje mooier en blijer op wordt. Dus, kom maar op met dat lentegevoel!

Deze post werd gesponsord door Boer Charel die zich nu al wilt excuseren voor de stront die hij de komende weken gaat achterlaten, Danacol die u helpt bij het creëren van het lentegevoel in de buik en darmen (laat die drankjes nu maar komen), Jagersbond De Vette Fazant die hoopt dat de konijntjes en fazantjes goed rampetampen zodat men in de herst veel kan schieten, H&M die u de scherpste prijzen beloofd op de korte rokjes en Joeri Fransen, maar die kan nu nog niet vertellen waarom.

Lost

De komende maandagavonden moet je mij niet storen, want het tweede seizoen van Lost start op VT4. Dus geen GSM, ik doe de deur niet open, men moet mij niets vragen, ... al mijn aandacht gaat uit naar deze schitterende serie (en de knappe Kate). En wie mij wel durft lastig te vallen, krijgt The Others op zijn dak, verstaan?! You know what they did with Walt.

Top 10 - 19 maart 2006

1. Brahim: P.O.W.E.R.
2. Kaye Styles: Profile
3. Chris Brown: Run it!
4. Hooverphonic: Dirty lenses
5. Jamie Cullum: Photograph
6. Kelly Clarkson: Because of you
7. Corinne Bailey Rae: Put your records on
8. Paris Avenue: In my mind
9. Sandrine: I will be free
10. Mary J. Blige: Be without you

Addendum

Mijn postje van gisteren blijft nog in mijn hoofd spoken. Vooreerst omdat ik mijn doelstelling niet goed heb laten overkomen. Ik zei namelijk dat zo'n muziekprogramma of muziektijdschrift geen enge bedoeling mag worden van genres, maar dat het in tegendeel heel breed moet gaan. Mijn gedachte daarachter is dat er ook in de muziek eens wat meer openheid mag komen. Vaak worden artiesten in een vakje gestoken, wordt je muziekvoorkeur in een vakje gestoken en merk je dat er vaak neerbuigend wordt gedaan over een ander vakje. En ik wil dat zo'n programma of tijdschrift die vakjesmentaliteit helpt te doorbreken.

Kijk, naar mijn mening wordt er goede muziek gemaakt in het popgenre, in het rockgenre, in het soulgenre, in de klassieke muziek, ... maar wordt het ene genre door het andere genre als minderwaardig beschouwd. Of wanneer je voorkeur uitgaat naar hardrock lijkt het wel alsof je niet naar iets commercieel mag luisteren of dat op voorhand als slechte muziek moet bestempelen. En dat is niet het geval. Net als je in de rockmuziek goede en slechte bands hebt, heb je dat ook in andere genres van muziek. Daarenboven is de verscheidenheid tegenwoordig zo groot dat het moeilijk wordt om als gewone muziekliefhebber nog het overzicht te behouden. En zo'n muziekprogramma of –tijdschrift moet als doelstelling hebben om het goede van elk genre aandacht te geven.

Op deze manier kan het misschien een gids vormen voor een muziekliefhebber. Je kijkt naar het programma of leest het tijdschrift omwille van een bepaalde artiest, maar door aandacht te geven voor andere artiesten in andere genres kan je geïnteresseerd geraken in andere muziek. En op die manier kunnen bepaalde vakjes en vooroordelen worden doorbroken. Ik kan mij bijvoorbeeld ergeren aan mensen die R&B associëren met de schaars geklede meiden in de videoclips. Ten eerste komen die schaars geklede meiden eerder voor in rapclips en daarnaast zeggen die schaars geklede meiden weinig over de muziek. Als je een cd koopt of de radio oplegt, zie je die schaars geklede meiden niet. Dus om te zeggen dat R&B slechte muziek is omwille van de schaars geklede meiden in de clips vind ik reinste onzin. Het kan jouw muzikale smaak niet zijn, dat is iets anders. Maar daarom betekent het nog niet dat het slechte muziek is, dat er geen goede artiesten in dat genre bestaan en dat het geen aandacht mag krijgen.

Ik ben er dan ook van overtuigd dat een goed muziekprogramma of een kwalitatief muziekblad alle artiesten ten goede kan komen. Er zal natuurlijk wel tegenkanting komen, want kan een pakweg Laura Lynn in hetzelfde programma zitten als een pakweg Janez Detd, want het contrast is hier wel erg groot en de muzikale smaken van hun doorsnee fans zullen niet met mekaar te verzoenen zijn. Dat is inderdaad waar, maar daar kan je als programmamaker wel ingrijpen om het contrast niet te groot te laten worden. Maar je kan in een muziekprogramma wel perfect een jazzartiest, een soulartiest en een rockartiest samenbrengen. En de week nadien zijn er weer drie andere genres die aan bod komen. En ja, ook Laura Lynn moet eens aan bod kunnen komen. Dan zullen de hardrockers misschien wel niet kijken, maar iedereen verdient een forum. Iedereen vraagt om aandacht in de media, dan moet je zelf ook anderen die aandacht gunnen. En dan zullen er weer zijn die vinden dat die artiesten aandacht moeten krijgen in een ander programma, maar dan ga je ook nooit de vakjesmentaliteit doorbreken.

Dezelfde discussie vinden we vandaag trouwens terug bij de beslissing van minister van Cultuur Anciaux die Kate Ryan wil steunen voor het komende Eurosongfestival met 60.000 EUR. Volgens sommigen mag de minister van Cultuur dat niet doen, want Kate Ryan is commerciële muziek en Eurosong is geen cultuur. Kijk, daar kan ik mij ook aan ergeren aan die bekrompen geest. Ik vind dat commerciële muziek ook deel uitmaakt van cultuur en dat een minister van Cultuur dan ook artiesten mag steunen die commerciële muziek maken. Alleen vind ik dat de vraag moet gesteld worden of Kate Ryan die steun wel nodig had. Op dat punt ben ik het wel eens met sommige kritikasters. Er zijn muziekgroepen, toneelgezelschappen, kunstenaars, ... die geen grote platenmaatschappij of openbare omroep achter zich hebben staan die met geld kunnen zwaaien en die inderdaad overheidssteun nodig hebben om ook de kans te krijgen om hun kunst uit te oefenen. Maar in kern mag een minister van Cultuur naar mijn mening dus ook geld geven om commerciële muziek te steunen in binnen- en buitenland als ze dat nodig hebben.

Ik weet dat ik hierin misschien naïef ben en dat het alleen maar bij mijn droom zal blijven. Maar die droom is door mijn eigen ervaring ontstaan. Je houdt van bepaalde muziek, je luistert vaak naar hetzelfde muziekstation, ... maar dan lees je eens een artikel of cdrecensie in een krant, je ziet een "onbekende" artiest in De Laatste show, je hoort jouw favoriete artiest zeggen dat ze X of Y zelf goede muziek vinden en je ontdekt zo nieuwe artiesten en muziek. En soms heb ik ook vooroordelen gehad over bepaalde muziek, maar als je die artiesten dan een eerlijke kans geeft, merk je dat je soms zelf fan wordt van hun muziek, waarvan je nooit had gedacht dat je het zou worden. Ik geef toe dat ik een gids nodig heb in muziekland. Ik wil vaak wel eens naar muziek van een ander genre luisteren, maar waar begin je dan het best, wie is er goed in het genre, wie vertegenwoordigt het best het genre, ... Nu de kranten en sommige tijdschriften als Humo en Focus Knack leveren al goed werk en geven vaak aandacht aan een breed gamma van genres, maar ik kan niet alle kranten en tijdschriften lezen. En sorry, maar in de wildgroei van het internet vind ik soms mijn weg niet meer terug. Zo'n gebundeld tijdschrift lijkt me dan ook een goed idee. Een tijdschrift dat als doel heeft om een muziekliefhebber met goede muziek in allerlei genres in contact te brengen op een eenvoudige maar degelijke manier.

Bring music to the people

Er is de laatste tijd veel te doen om meer cultuur te brengen op de openbare omroep. En dan gaat het vaak dat men meer aandacht moet hebben voor schrijvers, schilders, toneel, ..., maar je hoort weinig spreken over muziek. Vlaanderen mist inderdaad misschien wel zijn boekenprogramma, maar Vlaanderen mist zeker ook zijn degelijk muziekprogramma of muziekdocumentaires. En dan heb ik het niet over een Tien om te Zien, al heeft deze zeker ook recht op zijn plekje in het Vlaamse televisieland.

Nu zullen er sommige zeggen dat Canvas toch al zijn eigen muziekprogramma heeft, nl. Plankenkoorts en Dit is Belgisch. Dat is zeker en vast waar, maar heeft u ook al eens gekeken wanneer dit programma wordt geprogrammeerd. Zondagmiddag om één uur! Een goed concert na de zondagse kroketjes kan misschien wel heel aangenaam zijn, maar sorry voor de programmamakers maar zondagmiddag kruip ik niet achter mijn televisie en zeker niet op dat uur. De openbare omroep kan nu wel roepen dat ze aandacht hebben voor muziek en ook voor minder commerciële muziek, maar hun uitzenddag en uur verraden dat men in feite het alleen als een gatenvullertje gebruiken.

En ook muziekdocumentaires vallen vaak uit de boot op Canvas. Ik had enkele jaren geleden terug de BBC-documentaire Walk on by trachten te volgen over de geschiedenis van de populaire muziek. De eerste aflevering werd nog uitgezonden rond half elf op een dinsdag- of donderdagavond, maar al gauw werd het naar alle onmogelijke uithoeken in het uitzendrooster verwezen. Daarenboven duurde het soms drie weken vooraleer je de volgende uitzending kon zien. Kortom, de laatste twee afleveringen heb ik zelfs niet meer kunnen zien. Of wat te denken over de documentaire over Bob Dylan die op een maandagnacht werd uitgezonden rond een uur of half een. Het feit dat er muziekliefhebbers overdag moeten werken en er 's morgens vroeg uit moeten, lijken ze bij Canvas wel eens te vergeten. Moeten we het dan jammer vinden dan Soul deep de Vlaamse televisie niet bereikte? Als men het terug in een uithoekje zou programmeren, dan zou ik stellen van niet omdat dit afbreuk doet aan de waarde van zulke documentaires.

Nu dat het anders kan, bewijst Nederland 3 nochtans. Daar heb je wekelijks het programma het uur van de wolf waar er wel wekelijks op een normaal uitzenduur in prime time aandacht kan geschonken worden aan muziekdocumentaires (helaas heb ik geen eigen tv en moet dus rekening houden met de anderen hier thuis, waardoor ik het programma ook niet kan volgen). Helaas komt het voortbestaan van dit programma ook in het gedrang nu men het hele omroepenstelsel wil omgooien in Nederland. Het is dan maar de vraag of dit programma het wel weet te overleven en zo ja of men het net als hier in Vlaanderen het niet in een duister hoekje wil duwen. Je hebt daarnaast ook nog steeds BBC2 die op regelmatige tijdstippen in prime time zijn muziekdocumentaires programmeert. En BBC weet ook een mooie mix te maken van verschillende stijlen. Zo was er bijvoorbeeld al de geschiedenis van de popmuziek, de soulmuziek, er is Later with Jools Holland terwijl men aan de andere kant ook een documentaire maakt over het succes van 50 Cent.

Ik hoop dat er in Vlaanderen onder de invloed van de roep om meer cultuur ook meer aandacht wordt geschonken aan degelijke muziekprogramma's en muziekdocumentaires en dat deze programma's een uitzenduur krijgen die het verdient. En ik hoop dat men ook een breed aandachtsveld hanteert in die programma's. Nu lijken die Canvasprogramma's zich vooral op de Studio Brusselluisteraar te concentreren. Voor mij mag het nu eens iets breder gaan en moet er een goede balans gezocht worden tussen verschillende genres, Belgische en buitenlandse artiesten, bekende en onbekende namen, commerciële en niet commerciële muziek. Het lijkt mij zelfs een interessant idee om eens een Vlaamse documentaire te maken over de geschiedenis van de muziek en daar dan ook aandacht voor de Belgische muziek te hebben. Mocht zo'n programma ooit medewerkers zoeken, ik zou zeker solliciteren. Dus bij deze wil ik een oproep doen aan Geert Bourgeois, Bert Anciaux en Tony Mary: geef Vlaanderen eindelijk zijn eigen degelijke en kwalitatieve muziekprogramma in prime time! Tenslotte maakt ook muziek deel uit van cultuur en moet het ook de aandacht krijgen die het verdient.

Hier wil ik trouwens ook iets aan toevoegen. Ik vind dat Vlaanderen ook zijn eigen volwaardige muziektijdschrift mist. Een kwalitatief muziekblad geschreven door mensen met een hart voor muziek en waar het blad niet gevuld wordt met roddels of persberichten van managementen. Neen, een degelijk muziekblad die aandacht heeft voor hetgeen er in muziekland gebeurt, die artikels wilt schrijven over muziek, die het met artiesten heeft over hun muziek in plaats van met wie ze in bed duiken of met welke auto ze rijden. En ook geen muziekblad die zich alleen wilt toeleggen op rockmuziek of een nichepubliek, maar een muziekblad waar ook alle genres hun plek kunnen hebben en zo een breed publiek kunnen aanspreken. Terug hetzelfde als mijn wens voor het televisieprogramma moet in principe iedereen aan het bod kunnen komen, van bekend tot onbekend, van pop tot hardrock, van commercieel tot oncommercieel. Vlaanderen biedt een heel interessant muzieklandschap om zo'n tijdschrift te dragen. Dus wordt het ook eens geen tijd voor zo'n Vlaams tijdschrift?

Manipulatie

Het gaat niet goed met de platenverkoop. Het gaat in het algemeen niet goed met de muzieksector. Vele artiesten raken niet meer aan airplay, mensen downloaden liever illegaal dan legaal te kopen, het wordt moeilijker om een videoclip op MTV te krijgen, .... De crisis leidt er dan ook toe dat bepaalde platenmaatschappijen grijpen naar oneerlijke praktijken.

Zo raakte vorig jaar nog bekend dat in Amerika platenmaatschappijen geregeld sommen geld gaven aan radiostations en radiodj's in ruil dat zij platen van hun artiesten zouden draaien. Sommige radiostations moeten wel heel veel geld gekregen hebben wanneer je hoort dat sommige liedjes echt wel elk uur minstens één keer voorbijkwamen. Dat zulke praktijken voorkomen, mag eigenlijk geen verrassing genoemd worden. De hitkansen, en bijgevolg de winstmarges, van een single worden grotendeels bepaald door de radiostations. Wordt je als artiest niet opgenomen in de playlist van een radiozender, dan is de kans groot dat je single nooit tot bij het publiek raakt. De macht van de muzieksamenstellers van radiozenders wordt dan ook wel eens bij het gewone publiek onderschat, denk ik. Want je moet maar eens nagaan hoeveel van de muziek die je kent je van de radio kent. Daarenboven heb je ook nog eens het effect dat hoe meer een radiozender je single draait, hoe meer mensen hem leuk beginnen te vinden. Het geld dat de platenfirma's in Amerika aan de radiostations hebben betaald, zal helemaal geen weggegooid geld zijn geweest. En met de winsten die ze hebben kunnen door deze praktijk zullen ze zeker met plezier de boete hebben betaald.

Een andere praktijk kwam deze week dan aan het licht, ook hier in België, namelijk dat platenmaatschappij en artiesten ook de hitlijsten trachten te manipuleren. Zo vertelde gisteren iemand bij Wim Oosterlinck dat zij jarenlang door een platenfirma werd betaald om singles van artiesten te gaan opkopen in winkels. In Engeland wordt dan weer de verkoop van een single uit de berekening van de charts gehouden nadat bleek dat familieleden en vrienden de single massaal kochten en downloaden om zo de groep de top 40 in te loodsen. En dat werkte blijkbaar zeer goed, want mocht het bedrog niet zijn uitgekomen zou de groep in kwestie op 13 zijn binnengekomen in de Britse charts. En ook hier zit er een zelfde filosofie achter. Wanneer mensen merken dat een single goed verkoopt, kopen ze single ook. En daarnaast zorgt een hitparadenotering er ook voor dat de radiostations je single gaan oppikken, wat uiteindelijk de singleverkoop en de winst ten goede komt.

Blijkbaar noopt de huidige situatie er zich toe dat ook grote platenmaatschappijen zich aan deze manipulatie moeten wagen. Dit is een zeer jammere zaak, zeker voor een doorsnee muziekliefhebber. Want hoe geloofwaardig is op deze manier nog een playlist van een radiozender of een hitparade? De tijd die nu werd opgekocht werd door een platenfirma kon gebruikt worden om een onbekendere artiest een kans en airplay te geven. Daarnaast kan zulke praktijken door kapitaalkrachtige platenmaatschappijen worden toegepast, waardoor de kleine maatschappijen zeker al geen kans meer maken terwijl ze het al zo moeilijk hebben. Maar om te overleven zullen ze zich soms aan deze praktijk hebben moeten wagen. Tenslotte is het ook een trieste zaak voor een doorsnee muziekliefhebber om te moeten constateren dat de muziek van een radiozender niet meer bepaald wordt door een visie, maar door het geld. Hoe vaak krijg je de laatste tijd al niet het gevoel dat er u soms bepaalde muziek wordt opgedrongen of bepaalde liedjes letterlijk tot vervelens toe worden gedraaid terwijl andere (betere) muziek amper gedraaid wordt? We worden dus door het geld gemanipuleerd, maar in feite, zou het ooit al anders zijn geweest? Misschien niet, maar dan wordt het misschien nu eens tijd dat het anders wordt. Geef iedereen een gelijke kans en laat het publiek eerlijk kiezen zonder hen te pushen of iets op te dringen. Heel naïef van mij om zoiets te wensen, maar dit zou in feite het streefdoel moeten zijn vanuit de muziekwereld en de media. En daarnaast zouden de mensen zich misschien eens beter wat bewuster worden van die manipulatie en zich niet door de reclame laten leiden. Een eigen mening hebben is weer de sleutelzin!

Zwarte wolken boven de gemeenten

In oktober zijn het weer verkiezingen en het zouden wel eens historische verkiezingen kunnen zijn. Want uit meer en meer gemeenten weerklinkt het geluid dat men het cordon sanitaire rond het Vlaams Belang wil opheffen. Of dit ook betekent dat Vlaams Belang mee aan de macht komt, is echter nog een andere vraag. Maar het lijkt ondertussen wel duidelijk dat men in de gemeentepolitieke middens bereid is om het Vlaams Belang mee in de boot te nemen om zelf ook aan de macht te komen.

Ik maak er geen geheim van, ik moet niet veel hebben van het Vlaams Blok, Vlaams Belang of dergelijke. De waarden waar zij voor staan, zijn niet mijn eigen waarden. Daarnaast vind ik de partij ook maar een zwak partijprogramma hebben. Men hamert hard op de veiligheid en de migrantenproblematiek, maar op vlak van economie, milieu, onderwijs, ... blijft het vaak stil bij deze partij. Tenzij men in deze materies nog eens goed op de kap van de allochtonen en de Walen kunnen zitten. Dan zullen ze zich ook eens laten horen in het parlement en in de media. Maar heeft u hen eigenlijk gehoord tijdens het debat rond het generatiepact? Hoort u hen iets zeggen hoe ze de wachtlijsten in de zorgsector willen wegwerken? Of hoe ze de CO2-uitstoot willen doen verminderen?

Maar de vraag vandaag is of het cordon sanitaire moet opgeheven worden of niet. Zelf ben ik er ook nog niet echt uit. Er zijn goede argumenten pro als even goede argumenten contra. Het belangrijkste argument blijft echter dat het een rascistische partij is die continu bepaalde bevolkingsgroepen blijft uitsluiten en beschimpen. En het cordon sanitaire is dan ook een doeltreffend middel om hun maatschappijvisie niet tot uitvoering te brengen. Een maatschappijvisie waarvan ik ten stelligste betwijfel of deze Vlaanderen ten goede zou komen. Maar aan de andere kant belet het cordon sanitaire ook niet dat ze verkiezing op verkiezing erop vooruit gaan. Het Vlaams Belang kan dan ook makkelijk vanop de zijlijn blijven schreeuwen en hun meningen scherper stellen dan andere politici. Men komt via het cordon sanitaire toch niet aan de macht, dus moeten ze ook met niemand rekening houden.

Er zijn dan ook stemmen die opgaan om het Vlaams Belang mee in de boot te sleuren en hun te laten deelnemen aan het beleid. Dan zouden ze vanzelf hun scherpe kanten moeten afvijlen en zou het kiespubliek merken dat het Vlaams Belang hun programma niet kan vertalen in een beleid omdat men vaak geen oplossingen biedt of het volk een simpele oplossing voorstelt terwijl de realiteit complexer in mekaar zit. Dat lijkt me allemaal goed en wel, maar ten eerste vraag ik me af welke gemeente hiertoe bereid toe is om hen omwille van deze redenen mee te laten besturen om dan de komende zes jaar de gemeente in feite onbestuurbaar te maken. Daarnaast vind ik deze stelling ook zeer gevaarlijk omdat de uitkomst van deze denkoefening onzeker is. Gemeentepolitiek is heel anders dan nationale politiek. Het is iets concreter en meer zichtbaarder voor het volk dan beslissingen die op nationaal niveau worden genomen. Het gaat vaak al eens over het uitzicht van een stad, het onderhoud van een straat, het veiligheidsgevoel, .... En ik denk dan ook dat in sommige gemeenten het Vlaams Belang zich zeker niet gaat kapot besturen, maar misschien wel goede resultaten boekt in de ogen van hun kiespubliek. En dit kan dan wel eens grote gevolgen hebben voor de nationale politiek.

Er pakken zich dus zwarte wolken boven de gemeenten. Ook hier in Aalst waar het Vlaams Belang ondertussen al de grootste partij is geworden. Geen wonder na de ruzies die we hier al hebben gehad die tot de splitsing hebben gezorgd tussen de VLD en Blauw van burgemeester Anny De Maght. Daarnaast is er ook al 18 jaar dezelfde coalitie aan de macht, maar lijkt de bestuurscapaciteit de laatste jaren te zijn verdwenen. Men lijkt geen antwoord te kunnen bieden op het fileprobleem rond Aalst, er is nog steeds geen feest- en evenementenzaal, de stadskas is leeg, .... De Aalstenaar is ontevreden en keert meer en meer de rug toe naar de traditionele partijen en kiezen voor Vlaams Belang. Daarnaast is Aalst ook een stad met een duidelijk zichtbare allochtone bevolking, waardoor het Vlaams Belang ook niet veel moeite moet doen om bij de (oudere) bevolking een onveiligheidsgevoel op te roepen. En de linkse politieke zijde in Aalst is niet sterk genoeg om een tegengewicht te vormen voor het rechtse blok. Daarenboven vertikt de lijsttrekster van Groen! het om samen te werken met de SP.a, nadat die laatste na de verkiezingsnederlaag van Agalev een gemeenteraadslid overtuigde om over te stappen en diens zoon wie het bij Bracke & Crabbe nog tot jeune premier schopte. En haar houding zorgt er ondertussen voor dat er bij Groen! intern ook heel wat strubbelingen zijn. Alle partijen lijken dus wel overhoop te liggen met elkaar intern en onderling, behalve het Vlaams Belang. En die profiteert er hier in Aalst duidelijk van.

De vraag is dan ook of het cordon sanitaire ook hier in Aalst wel standhoudt. Want er gaan geruchten de ronde dat de VLD na het vertrek van haar burgemeester De Maght wel eens de SP.a zou willen inruilen voor Vlaams Belang. En dan kleurt Aalst ook zwart en zou men Aalst ook nog eens in de onbestuurbaarheid dreigen te duwen. Het is misschien daarom maar best dat het cordon sanitaire blijft bestaan. Ik wil niet het risico lopen om in een onbestuurbare gemeente voor de komende zes jaar te moeten wonen. Ik wil ook niet het risico lopen dat het Vlaams Belang de kans krijgt om haar partijprogramma gebaseerd op onverdraagzaamheid, racisme en uitsluiting hier in Aalst in beleid om te zetten. Oilsjt moet 't stad van mèn droeimen blijven.

Idool zkt platenboer

"Idool Joeri zit zonder platencontract" titelden enkele kranten en websites gisteren en vandaag. Na het nieuws dat Joeri de samenwerking met Stageplan had beëindigd, is het nu ook bekend geworden dat hij ook de samenwerking met Sony-BMG heeft beëindigd. En ook hier was het op eigen vraag om het contract te verbreken. De zoektocht naar een nieuwe platenfirma heeft echter nog geen resultaat opgeleverd en voorlopig zit Joeri Fransen nog zonder platenfirma.

Joeri geeft hiermee zijn carrière een draai van 180° en kan nu definitief met een schone lei beginnen. Hij geeft in die interviews toe dat hij zichzelf niet kon zijn vorig jaar en dat hij vele dingen heeft moeten doen die hij liever niet wou doen. En de breuk met Sony-BMG duidt ook aan dat dit ook op muzikaal vlak zo is geweest. Ook hier speelt het feit dat men niet voor mekaar heeft kunnen kiezen een belangrijke rol. Men werd elkaar opgedrongen, terwijl de visies mijlenver uit elkaar lagen. En die visies hebben uiteindelijk ook elkaar uit mekaar gedreven.

Op zich vind ik het helemaal geen slecht nieuws dat Joeri Sony-BMG heeft verlaten. Het blijft tenslotte nog steeds een major waar de resultaten tellen en men vaak de artiesten niet de tijd geeft om te groeien en het publiek geleidelijk aan te overtuigen en voor zich te winnen. En dit is zeker het geval voor een Belgische afdeling van een wereldwijde, grote platenfirma. Zo vertelde de EMI-platenbaas vorig jaar nog in Knack hoe moeilijk het was om aan de grote baas in Engeland uit te leggen om Raymond Van Het Groenewoud of Jan Leyers een nieuwe plaat te kunnen laten maken, want men komt met die platen tegenwoordig niet of net uit de rode cijfers. En in het geval van Joeri Fransen zat men zeker ook in deze situatie. De cd True Lies kwam niet uit de rode cijfers en men zal bij Sony-BMG het bijgevolg ook niet erg gevonden hebben om hem te laten gaan.

Naar mijn mening hoort Joeri meer thuis in een kleinere platenmaatschappij als bijvoorbeeld Petrol. Een platenmaatschappij die wil investeren in nieuwe artiesten, hen ook de tijd wil geven om te groeien en voor wie het aantal verkochte cd's misschien ook een stuk lager mag liggen. Er zal hier ook een minimum aantal cd's zijn die men op termijn moet weten te verkopen om het contract te blijven behouden, maar het kan allemaal op een tragere en andere manier. Daarenboven blijkt vaak dat zulke kleinere, onafhankelijke platenfirma's toch op een heel efficiënte manier schitterende resultaten weten te boeken in vergelijking met grotere platenfirma's.

Nu voorlopig heeft er nog geen enkele platenmaatschappij toegehapt om Joeri te tekenen. Op zich is dat nog geen ramp. Er zijn waarschijnlijk wel een paar pistes die Joeri nu kan bewandelen. Een ervan kan bijvoorbeeld zijn om eerst twee of drie singles bij een label uit te brengen en wanneer het aanslaat dan het album bij dat label te kunnen uitbrengen. Dit geeft geen zekerheid dat het album dan ook daadwerkelijk bij hen wordt uitgebracht, maar het kan wel voor een compromis zorgen. Daarnaast kan Joeri ook nog altijd de cd in eigen beheer uitbrengen. Hieraan hangt een financieel plaatje aan en brengt heel wat werk met zich mee. Zo moet men dan ook nog vaak een verdeler vinden. Nog een andere mogelijkheid is het platenlabel van JEM music te gebruiken, al is het maar misschien om die singles en dat tweede album te releasen. Aan de ene kant lijkt mij dit een voor de hand liggende optie te zijn, maar aan de andere kant zit men ook hier vaak nog met logistieke problemen. Kijk maar naar White Label, het platenlabel verbonden aan Stageplan, die zijn eerste twee cd's met veel moeite op de markt kreeg en de releasedatum van een derde album alsmaar lijkt uit te stellen. Maar men kan dit nog altijd als backup gebruiken, mocht er binnen afzienbare tijd geen platenfirma zijn gevonden. En tenslotte kan Joeri ook nog altijd met zijn demo's de deuren van de platenfirma's platlopen of via het circuit zijn muziek tot in de kantoren van de platenbazen krijgen.

Hoe hij het ook gaat proberen, ik hoop alvast dat er een platenmaatschappij is die Joeri een eerlijke kans wil geven. Het heeft geen nut meer om terug te grijpen naar Idool of de na-Idoolse periode waarin hij zichzelf toch niet kon zijn. Het heeft ook geen zin om True Lies als standaard te gaan nemen. Ik ben ervan overtuigd dat het album dat Joeri nu voor ogen heeft een ander album zal zijn dan True Lies en vooral een beter album. De platenmaatschappijen moeten Joeri dan ook afrekenen op de muziek die hij nu wil maken in plaats van vroegere verkoopcijfers en hem op basis daarvan die eerlijke kans geven. Aan de andere kant hoop ik dat Joeri beseft dat hij alleen die kans zal krijgen als hij goede muziek weet te schrijven en muziek schrijft waar er een voldoende ruim publiek voor bestaat. Een platencontract krijgen is niet voor iedereen weggelegd en hij zal dus moeten laten zien waarom hij het wel verdiend.

Tenslotte wil ik ook nog benadrukken dat ik het ook goed nieuws vond dat Joeri bij Sony-BMG wegging omdat hij nu misschien meer zijn eigen stempel kan drukken op zijn muziek. Hij zal ook muzikaal meer zijn eigen kunnen zijn en dat zal hem meteen een pak geloofwaardiger maken als artiest. En dat zal ook genante momenten vermijden waarin je voelde dat hij niet volledig oprecht kon zijn. Ik wil eigenlijk niet meer teruggrijpen naar Idool, maar ik moet het toch nog even doen. Ik heb op Joeri gestemd omwille van de muzikale persoonlijkheid. Ik hoop dan ook dat ik vanaf nu ook meer van die muzikale persoonlijkheid zal kunnen genieten. Ik zei het vorige week al. Voor mij kan ik nu weer de draad echt oppakken waar ik hem na Idool heb laten liggen.

Is 2006 het einde van de Belgische muziekgroep?

Ik moet toegeven dat er dit jaar nog niet veel spectaculairs is gebeurd in de muziekwereld. De grote kleppers, of toch degene die ik grote kleppers vind, zijn vaak nog de laatste hand aan het leggen van hun album of vatten de voorbereidingen voor een nieuw album aan. Maar het lijkt er wel op dat voor de rest de meeste artiesten qua single/albumwerk in een diepe winterslaap zijn ingedommeld. En toch lijkt het alsof het achter de coulissen sterk aan het waaien is, want het ene bericht van groepsleden die de deur achter zich toeslaan volgt het andere al snel op. Als het zo verder gaat, blijven er op het einde van 2006 niet veel groepen meer over of zijn ze sterk uitgedund.

Het begon allemaal met Stash die aankondigde een heuse personeelswissel te hebben doorgevoerd. Daarna volgde er ook nog aankondigingen van o.a. Nailpin en Janez Detd (hier wel tijdelijk) dat groepsleden de band hadden verlaten. En gisteren kondigde de zangeres van De La Vega nog aan dat ze het solo zou proberen. Wie gaat er de volgende weken nog volgen? dEUS? Zornik? Of misschien Spring en K3? Je weet maar nooit, want er heerst blijkbaar een hevig virus in de Belgische muziekgroepenscene.

Nu de meeste van die groepen gaan wel nog door. Janez Detd versierde zelfs een knap platencontract in Amerika en ook De La Vega heeft te kennen gegeven naar een nieuwe zangeres op zoek te gaan. Maar in het verleden is al vaak gebleken dat wanneer één iemand de band na x jaar verlaat het het begin van het einde is. Vooral wanneer de zanger of zangeres de deur achter zich toeslaat. Want dan verlies je als band vaak ook meteen het gezicht van de band. Het hoeft daarvoor zelfs nog niet eens het creatieve brein achter de band zijn. Wie zijn frontfiguur verliest, kan meestal een kruis maken over de toekomst van de band. Daarnaast zullen er ook wel platenfirma's zijn die van het moment van het verlies van een bandlid gebruik zullen maken om anderen te overtuigen om zelf ook solo te gaan door hen een aantrekkelijk platencontract aan te bieden. En tenslotte doet vaak ook de media een aardig duitje in het zakje door vaak de wildste geruchten en speculaties over het vertrek de wereld in te sturen en sappige verhalen te vertellen over ruzies, bandleden die elkaar niet meer konden luchten, ....

Maar wat meestal de doodsteek betekent voor een band als er een bandlid opstapt, is dat de magie vaak weg is. De fans haken al snel af omdat het niet meer is zoals het was of omdat ze een personeelswissel maar zelf moeilijk kunnen verteren. Het is in dat opzicht voor de toekomst van Stash misschien maar goed dat het grote publiek alleen Gunther Verspecht associeert met Stash. Maar voor mensen die Stash al van in het begin volgen en de andere bandleden beter kennen, zal de personeelswissel niet zomaar geaccepteerd worden en zullen er zeker enkele afhaken. Naast de fans is de magie ook vaak weg bij de bandleden zelf. Het lijkt allemaal niet meer zo te lukken. Het schrijven van nummers, het optreden, de promotie, .... Men kan soms in grote ruzie uit elkaar gaan, maar de leegte die er dan ontstaat, lijkt soms zo groot dat de overige bandleden niet weten hoe het op te vullen.

Nu hoeft het vertrek van een bandlid natuurlijk niet altijd even dramatisch te verlopen. dEUS kende ook al een heel bewogen verloop, maar ze blijven toch ook scoren met de nieuwe bezetting. Daarnaast hangt het ook af van de timing van het vertrek. Een vertrek in de beginperiode van een band is vaak nog te overbruggen, maar wanneer men deze slag op een hoogtepunt van de carrière moet incasseren, blijkt het vaak een fatale slag te zijn. En het hangt natuurlijk af of er nog voldoende creativiteit overblijft in een band of niet. Soms kan een vertrek een heuse verademing zijn of kan een nieuw bandlid voor een nieuwe frisse wind doen zorgen.

Al die berichten van de afgelopen weken duiden misschien op het einde van een generatie muzikale bands. Of misschien is het allemaal toeval dat er zoveel berichten van vertrekken op enkele weken tijd zijn en moet er niets achter gezocht worden. 2006 is nog lang en er kan nog veel gebeuren, maar het eerste kwartaal zal in de jaaroverzichten vooral gekenmerkt door de ontslagen en vertrekken in de Belgische muziekgroepen.

Analyseren

Ik vind van mezelf dat ik de laatste tijd de dingen weer aan het overanalyseren ben. En als toppunt ga ik nu zelfs een postje schrijven waarin ik mijn eigen analyseren ga analyseren. Goh, analyseren is zóóó tof hé.

Neen, ik denk dat ik hier veel lezers (allez, waarschijnlijk die drie man en een paardenkop die hier komt lezen, maar laat die paardenkop maar achterwege of er gaan weer sommigen zijn die denken dat het op hun slaat. Dat is spreekwoordelijk hé mannekes) serieus ambeteer met mijn postjes waarin ik alles aan het analyseren ben, van Eurosong tot de vlucht van Erdal tot de carrière van Joeri Fransen. Maar zo ben ik nu eenmaal. Ik wil de dingen begrijpen en wil weten waarom iets gebeurt, hoe de dingen in elkaar zitten, wat eventuele oorzaken en gevolgen zijn. En vaak beginnen meteen mijn hersenen te draaien als ik een nieuwsbericht hoor, lees of zie en begin ik over die dingen na te denken. Ik geef toe dat dit vooral 's ochtends in de badkamer afspeelt, want wat moet je anders doen als je onder de douche staat of je aan het scheren bent. Een ander staat misschien te zingen onder de douche of ziet zichzelf in de spiegel en zegt bij zichzelf "amai, ik zie er toch geweldig uit", welnu, ik denk in de badkamer na over de dingen die ik meemaak, over wat ik in de krant las, over waarom ik die cd van John Legend maar niet uit mijn hoofd krijg. En dan maak ik mijn eigen analyses en ik moet zeggen dat die 's morgens wel goed geformuleerd geraken.

Want als ik 's avonds dan achter mijn computer zit en probeer een postje te schrijven dan lijk ik de juiste woorden niet meer te vinden, de goede invalshoeken of de heldere zinsbouwen. Dan vergeet ik vaak ook de helft van de dingen waarvan ik 's ochtends zei van dat moet ik zeker in een postje verwerken. Vaak begin ik dan ook te twijfelen of ik wel de juiste conclusies trek uit hetgene wat mij bereikt. En of ik ook niet overdrijf. Ik vermoed dat sommige diene uitleg over de wijziging van managementbureau van Joeri maar flauwekul vonden. Zelf vraag ik mij ook vaak af waarom ik mij nu bijvoorbeeld met die jongen zijn carrière wil bemoeien en mijn mening wil zeggen over hetgene wat hij doet. We kennen elkaar trouwens toch niet. Maar voor mij werkt zo'n postje wel bevrijdend, want ik kan juist daardoor mijn mening zeggen. Het is een uiting dat ik met bepaalde dingen begaan ben. En ik wil met die postjes zoals degene naar aanleiding van de zaak Erdal niet de kenner gaan uithangen of de grote intellectueel (al vermoed ik dat dit wel zo overkomt), maar ik wil wel begrijpen waarom zoiets een impact heeft. En ik wil daar vooral ook zelf eens over nadenken en wil niet zomaar dezelfde mening als persoon X of Y ventileren. In een geval van Eurosong probeer ik zelf duidelijk te maken wat ik wel of niet goed vond, waarom en hoe ik de dingen zie voor naar Athene te sturen. In een politieke zaak zoals Erdal weet dat ik vaak verkeerde conclusies trek, maar ik leer van mijn eigen denkfouten en hou er dan ook rekening mee in de toekomst. En ik heb er ook van geleerd dat in de politiek de dingen niet vaak zijn wat ze zijn en wat de impact van media wel kan zijn over hoe je tegenover bepaalde zaken gaat staan.

Al die postjes waarin ik dus analyseer, interesseren misschien niemand, maar voor mezelf zijn ze belangrijk. Want in feite zeggen ze veel over wie ik ben, hoe ik denk en wat ik denk. Ik leer er niet alleen de wereld in zijn breedste betekenis door kennen, maar ik leer erdoor ook vooral mezelf kennen. Wat interesseert er mij, hoe sta ik tegenover bepaalde dingen, wat is mijn eigen mening erover. En daarom zal ik blijven analyseren.

Effe uitleg geven

Hiernaast zie je dat ik mijn lijstje met links weer een beetje heb aangevuld, hoofdzakelijk met enkele officiële sites van artiesten die ik voor het moment graag hoor. Maar daarnaast heb je nog twee andere links, nl. find music you'll love en discover new music.

Find music you'll love zal je doorverwijzen naar de site van Pandora. Deze site heeft een pak liedjes volgens hun melodie, structuur, arrangement en instrumentarium gecatalogiseerd. Op deze manier kan je nu jouw eigen radiozender gaan genereren. Je geeft namelijk een artiest of een liedje op dat je graag hoort en de site gaat automatisch op zoek naar aanverwante liedjes die beantwoorden aan dezelfde structuur, arrangement en melodie. Je kan telkens nieuwe artiesten toevoegen aan jouw lijstje of ook artiesten verwijderen. En de liedjes die de site je voorstelt kan je naar eigen goedkeuren beoordelen door aan te duiden of je het voorgestelde liedje ok of niet ok vindt (klik hiervoor op de hoes en je krijgt een menu voorgeschoteld). En de site houdt dan rekening met de gegeven beoordelingen om een volgende liedje te kiezen. Een leuke manier om zo nieuwe muziek te ontdekken én te beluisteren die in jouw eigen muzieksmaak past.

Discover new music is dan weer een link naar de site Gnoosic. Deze site werkt op hetzelfde principe als online-shop Amazon werkt om zijn "Customers who bought this cd, also bought ..." of zijn "Customers who viewed this item, also viewed ..." samen te stellen. Je geeft hier drie namen van jouw favoriete bands, zangers, ... op en zij stellen u dan enkele nieuwe namen voor. Hier moet je wel nog zelf op zoek gaan op het internet om meer over de artiesten te vernemen of muziekfragmenten te beluisteren, al is er wel plaats gemaakt om een reactie achter te laten van de artiest in kwestie. En ook hier kan je nadien bepalen of je de voorgestelde artiest goed vond of niet. Op basis daarvan wordt de algemene database dan weer aangepast. Een andere manier dus om jouw muzieksmaak te verbreden, al kost het hier iets meer moeite dan bij Pandora.

(Met dank aan Focus Knack)

Top 10 - 12 maart 2006

1. Brahim: P.O.W.E.R.
2. Kaye Styles: Profile
3. Chris Brown: Run it!
4. Jamie Cullum: Photograph
5. Kelly Clarkson: Because of you
6. Liberty X: A night to remember
7. Hooverphonic: Dirty lenses
8. Sandrine: I will be free
9. Mary J. Blige: Be without you
10. Paris Avenue: In my mind

10 maart - Juanes in Vorst Nationaal

Omdat het volk nogal Spaans- en Franstalig getint was, enkele video's van Juanes ter promotie om hem ook in Vlaanderen wat meer bekend te maken:

La camisa negra

Volverte a ver

Mala gente

A dios le pido (link naar AOL)

Es por ti (link naar AOL)

Nieuwe fundamenten

Hieronder vind je het persbericht dat dinsdagochtend op de officiële site van Joeri Fransen werd gepubliceerd. Het nieuws dat Joeri een paar weken terug aankondigde, geraakte aldus nog na een week vertraging eindelijk op de site. En het "grote" nieuws is dat Joeri een nieuw management heeft en Stageplan dus heeft ingeruild voor JEM music. In het persbericht wordt er echter maar weinig vertelt over hoe het nu eigenlijk zit met die tweede cd. Daarvoor moet je als fan nog even in het duister tasten. Maar het nieuws duidt er toch al op dat Joeri andere wegen aan het inslaan is en nieuwe fundamenten aan het leggen is om zijn carrière op te bouwen.

Dat Joeri Stageplan heeft verlaten, mag geen verrassing meer genoemd worden vermits Anouk mij al enkele weken geleden liet weten dat Joeri niet echt content was bij het managementbureau. Hij had het gevoel dat men alle energie in de carrière van Sandrine stak, terwijl hij enkel een paar kruimels in de vorm van feesttenten en kermissen toegeschoven kreeg. Het optreden op Marktrock, het festival dat mede wordt georganiseerd door ex-manager Johan Vansina, kan na al die berichten als een zoethoudertje worden beschouwd. Uit het persbericht blijkt duidelijk ook dat Joeri Stageplan een passief management verwijt door het benadrukken van actief in de zin "... (ik) ben er zeker van dat hun (Jem music, nvdr) ACTIEF management z'n vruchten zal afwerpen." Toch wel een kleine sneer naar Bob Savenbergh en Johan Vansina die vorig jaar ook al Wim Soutaer zagen verdwijnen. De reden van zijn vertrek was ook al dat hij naar een nieuw management zocht die wat meer met hem bezig zou zijn. En volgens geruchten zouden er nog artiesten uit de Stageplan-stal naar andere managers aan het zoeken zijn.

Wanneer we naar Joeri en zijn optredenschema van vorig jaar kijken, is het niet verwonderlijk dat beide partijen er snel achterkwamen dat ze niet bij elkaar pasten. Stageplan bood de winnaar van Idool 2004 dan ook maar weinig prestigieuze dingen aan. Zo vind ik het nog altijd jammer dat men als management niet het voortouw nam om een concerttournee doorheen Vlaanderen te organiseren ter promotie van Joeri's debuutalbum True Lies (hoe wispelturig het album ook mag zijn). Peter Evrard, de vorige winnaar van Idool, kreeg nochtans wel die kans met zijn Rhubarb Tour. Daarnaast liet men Joeri toch ook vaak in een "verkeerd" milieu boeken. Ik heb niets tegen pensenkermissen en zo, maar niet elke artiest is daar geschikt voor. Joeri had tijdens Idool toch al voldoende laten zien dat zijn muziek niet echt meteen geschikt is om in een feesttent te programeren na bijvoorbeeld een act als Milk Inc. Nu, Joeri heeft zich daar wel aan aangepast en ook zijn repertoire, maar je voelde toch vaak aan uw dikke teen dat het wrong. Joeri gaf zich elk optreden wel voor de volle 100%, maar tijdens Idool wist hij een soort magie over te brengen en dat kon hij niet op het merendeel van de podiums die hij in 2005 aandeed.

De optredens met de live-band konden wel voor een koerswijziging zorgen, maar daar moeten we ook eerlijk in blijven dat dit toch wel een beetje een flop is geworden. Joeri werd met zijn live-band amper drie keer geboekt, waaronder dan nog één try-out op Pennezakkenrock en één keer op Marktrock waar zijn manager organisator van is. De desinteresse van de grote massa in de artiesten na Idool 2004 zal daar zeker ook een rol in spelen. Daarnaast moet er ook rekening gehouden worden met het feit dat deze mogelijkheid pas werd aangeboden terwijl de meeste festivalprogramma's al vastlagen. Een ander management had misschien bij de release van het album al meteen voor de live-band gekozen en ter promotie ook enkele concertplaatsen in Vlaanderen aangedaan hebben. Alleen heeft Stageplan daar niet voor gekozen en lijkt het ook maar relatief weinig te hebben gedaan om opportuniteiten te zoeken voor Joeri. Een gevolg daarvan is natuurlijk ook dat het de desinteresse bij publiek en organisatoren alleen maar versterkt zal hebben. En de opportuniteiten die men hem wel gaf, speelden alleen in het nadeel van zijn imagovorming.

Ik wil nu van Stagpelan geen zondebok maken voor hetgeen wat er in de na-Idoolse carrière van Joeri is misgelopen. Het feit dat de cd ook niet voor de 100% te identificeren viel met hetgeen wat Joeri tijdens Idool bracht, speelt zeker ook een rol. Er zijn waarschijnlijk een deel van de fans afgeknapt op de commercialiteit van High and Alive, waardoor die ook niet zo snel geneigd zullen zijn geweest om naar optredens van Joeri te gaan. We moeten daarenboven ook rekening houden met het feit dat er geen enkele carrière van de finalisten van Idool 2004 van leien dakje loopt. Het verloopt allemaal maar moeizaam en nog niemand is een echte hoogvlieger qua optredens, verkoop of kwaliteit. En tenslotte heb ik toch ook nog altijd iets dat een deal van twee kanten moet komen. Stageplan heeft misschien wel een passieve houding aangenomen en niet echt naar kansen gezocht, maar ik vermoed dat er ook van de buitenwereld maar weinig vraag was. Stageplan is nog altijd een bedrijf dat winst wilt maken en als ze dus een kans zullen zien om winst te maken, kan ik mij moeilijk voorstellen dat ze dit links zouden laten liggen.

Ik denk dat Joeri dus wel besefte dat hij nieuwe wegen moest inslaan, wou hij zijn carrière een nieuwe en eerlijkere kans geven. Hij kon niet veel anders dan de deur achter Stageplan achter zich toeslaan. Hij hoopt nu dat zijn nieuw management JEM music wel de nodige energie in zijn carrière wil steken. Nu, het is ten eerste al een goede zaak om te weten dat men nu voor mekaar heeft gekozen en dat men mekaar niet werd opgedrongen. Dat zou toch als gevolg moeten hebben dat Joeri nu meer zijn eigen wensen naar voor kon schuiven en er meer garanties zijn dat het management zijn weg mee wil opgaan in plaats van tot een vergelijk te komen waarbij iedereen zoveel water bij zijn wijn heeft moeten doen dat het noch water noch wijn is. Het persbericht stelt me alvast voor stuk positief vermits er toch wel dynamiek uit spreekt. Het nieuwe management lijkt te willen investeren in Joeri Fransen en naar zijn wensen te hebben geluisterd. Er zal van beide partijen nog altijd een beetje water bij de wijn zijn gedaan, maar er zal nu wel een duidelijk beleid en plan voor ogen zijn. Een beleid die meer ondersteunend, stimulerend en begeleidend zal zijn voor Joeri. Uit het persbericht komt voor de eerste keer sinds lange tijd een enthousiaste en vertrouwen hebbende Joeri aan het woord. Het feit dat JEM music zélf gekozen heeft om zijn schouders onder zijn carrière te zetten, moet toch een gevoel geven dat men echt in hem en zijn kwaliteiten gelooft. Joeri lijkt zich een stuk gelukkiger te voelen in de nieuwe situatie en die nodige positiviteit kan zijn carrière alleen maar ten goede komen.

Want er staat het nieuwe management natuurlijk een stevige karwei voor de boeg. Men zal moeten proberen om Joeri terug bij het grote publiek te krijgen. Want het merendeel van het grote publiek is Joeri Fransen eigenlijk al lang vergeten, een groot deel ervan beschouwd hem ook als de winnaar van Idool die nadien flopte en bij de doelgroep waar hij met zijn muziek zou kunnen scoren moet hij ook al opboksen tegen dat Idool-stempel en tegen het feit dat men hem als een commercieel mannetje ziet die zich door de business heeft laten gebruiken. Het wordt dus nu de klus aan het management en Joeri Fransen om terug een positieve connotatie rond zijn naam op te bouwen. Joeri zelf zal dat op de eerste plaats moeten doen met zijn muziek. Zijn tweede album zal moeten overtuigen om tegen de vooroordelen te kunnen opboksen. Het album zal een Sadness, Talk of Put your records on moeten hebben om zijn carrière terug te lanceren. Kortom, zijn muziek zal serieus goed moeten zijn, wil hij nog iets halen uit zijn carrière. En ik hoop dat zijn muziek echt wel zijn eigen sound gaat bevatten, want alleen op die manier kan hij de credibele artiest worden die hij zou graag wil zijn. Het is nu wel aan hem om zelf te bepalen wat zijn doelstellingen zijn, hoeveel tijd en cd's hij zichzelf wil geven om er te komen en op welke manier en met welke muziek hij zijn doel wil bereiken. Aan het management zal het dan de taak zijn om het imago dat Joeri wilt zo goed mogelijk tentoon te spreiden. Ik hoop dat zij er wel voor kunnen zorgen dat Joeri kan optreden op plaatsen en voor publieken die beter geschikt zijn voor zijn muziek. Ik hoop ook dat zij wel voor een gepaste promotietournee kunnen zorgen voor zijn tweede cd. En ik hoop dat zij Joeri terug een duidelijke plaats en profiel kunnen geven in het Vlaamse muzieklandschap. Blijkbaar wil men daarvoor zelfs ook via presentatiewerk op radio en televisie voor zorgen.

Ik ben blij om te merken dat Joeri zijn carrière een nieuwe wending wil geven en ook de wending die hij zijn carrière wou geven tijdens Idool 2004. Het zal geen makkelijke weg worden, omdat er ook eerst nog een beetje puin uit het verleden moet geruimd worden, ook bij mij. Het persbericht neemt voor mij terug de draad op die ik na Idool heb laten vallen. Ik blijf in Joeri Fransen een goede artiest zien die iets kan betekenen in de Belgische muziekscene, maar tot nu toe had hij de middelen er niet voor om dat te bereiken. Ik hoop dat het nieuwe management hem wel die middelen geeft en dat hij nu een eerlijke kans krijgt, ook van de media en het grote publiek, om zichzelf te bewijzen. Ik wens het hem alvast van harte toe.

Joeri heeft een nieuw management

Nadat Joeri enerzijds en Johan Vansina en Bob Savenberg (Stageplan) anderzijds er uit waren dat ze niet helemaal bij elkaar pastten, zijn ze op een constructieve manier uit elkaar gegaan in december 2005. Joeri zocht - en vond ook redelijk snel - een management dat helemaal bij hem past.

"Ik ben trots jullie mee te delen dat ik inderdaad een nieuw management heb," aldus Joeri. "Na vele ontmoetingen met Jo Cassiers en Ilja Van Hespen, waarbij we onze personen, artistieke ideeen, ambities, "will do's en dont's", ... te kennen hebben gegeven aan mekaar en deze naast elkaar hebben gelegd, hebben we gemerkt dat er vele raakvlakken waren op deze gebieden en dat, waar er toch verschillen zijn, de vrijheid kan worden gegeven om zo gelukkig mogelijk te worden in werk, samenwerking en leven. Onlangs is het op maat gemaakte contract getekend, en nu is het dan officieel! Ik heb zeer veel vertrouwen in hun na de afgelopen 3 maanden waarin we mekaar goed hebben leren kennen, en ben er zeker van dat hun ACTIEF management z'n vruchten zullen afwerpen. De verbintenis is gemaakt met JEMMUSIC, het artistiek bedrijfje van Jo Cassiers, met de werkleuze "start from the art", en ik zal hierbij ook financieel en juridisch geadviseerd worden door Ilja van Hespen."

Met de volgende tekst heeft JEMMUSIC zijn eerste werk voor Joeri in gang gezet en heeft het de intentie om een goede band op te bouwen met de pers door hun te betrekken bij het reilen en zeilen rond de artiest "Joeri Fransen".

Op uitdrukkelijk verzoek van een aantal bekende TV-gezichten, ging JEM MUSIC begin dit jaar van start met een afdeling artist-management. "Het is tijd dat er terug wat meer professionele mensen actief worden in de audio-visuele sector, mensen die oog hebben voor echt talent, maar die ook hun nek durven uitsteken voor een artiest en die een uitgesproken visie hebben", zo spreekt Jo CASSIERS.

"Bovendien", zo licht Ilja VAN HESPEN ons toe: "kan er slechts sprake zijn van een professionele begeleiding van een artiest, mits het koppelen van artistieke vaardigheden aan de ondersteuning op administratief en financieel vlak. Uiteraard dienen we hierbij steeds aandacht te hebben voor de toepassing van moderne marketinginzichten alsook voor het juridisch kader waarbinnen onze artiesten zich bewegen. Wij vinden immers dat jonge artiesten bescherming verdienen en dat er van uitbuiting geen sprake mag zijn ..."

Gevraagd naar de concrete plannen voor Joeri, verduidelijkt Jo CASSIERS : "We gaan uiteraard eerst een nieuwe plaat maken, en tevens gaan we Joeri ook profileren als presentator bij Radio en TV. Joeri heeft immers veel meer in zijn mars dan sommigen tot nu toe denken. En die ongekende talenten van Joeri, gaan wij mee op het voorplan schuiven."

Joeri zijn reactie is zeer simpel: "Ik ben heel blij met de kansen die ik heb gekregen door Idool 2004 te winnen, maar ik ben vooral mijn talrijke fans erg dankbaar voor hun steun en hun vertrouwen. Daarom is het voor mij nu zo belangrijk om door te gaan. De frisse wind van het nieuwe management kan hier echt een groot verschil maken. Zij staan achter mijn creatieve ideeën en dat geeft me veel meer vrijheid."

Het creatieve luik (repertoire-keuze, imagobeheer, het afsluiten van deals allerhande, ...) zal worden ingevuld door Jo CASSIERS, en alle financiële en juridische zaken zullen worden behartigd door Ilja VAN HESPEN.

Ook benieuwd wat er de komende maanden allemaal gaat gebeuren?"Be aware" want Joeri Fransen gaat er voor!

8 maart: Internationale vrouwendag (1)

Sinds 1978 is 8 maart door de Verenigde Naties als internationale feestdag erkend. Vrouwengroepen en derdewereldbewegingen van op alle continenten verenigen zich die dag om hun strijd voor gelijkheid, rechtvaardigheid, vrede en ontwikkeling te vieren. 8 maart 2006 staat in het teken van ‘gelijke deelname van vrouwen in besluitvorming’.

Op dit punt is er werk aan de winkel: vrouwen bezetten nog steeds amper 16 percent van de parlementszetels en hooguit 9 percent van de ministerstoelen. In vergelijking met vroegere tijden is er wel vooruitgang geboekt – beperkt weliswaar: tien jaar geleden was slechts 1 op de 10 parlementairen vrouw. Ook de recente verkiezing van de socialiste Michelle Bachelet tot presidente van Chili kan ons hoopvol stemmen over de toekomst.

Het gaat echter niet alleen om ruwe cijfers, maar de complexe relatie tussen armoede, macht en participatie moet worden aangepakt. Het volstaat niet om meer vrouwen te betrekken bij het bestaande beleid: de economische en politieke spelregels moeten worden aangepast in functie van wat ook zij belangrijk vinden. Vrouwen uit het Zuiden ondervinden op disproportionele wijze de negatieve gevolgen van de huidige neoliberale beleidskeuzes: ze zien hun arbeidsrechten ingeperkt, hun inkomen daalt, en ze hebben meer moeilijkheden om toegang te krijgen tot basisdiensten zoals gezondheid en onderwijs.

70 percent van ’s werelds’ armste bevolking zijn vrouwen: dit is geen toeval, maar het resultaat van de systematische discriminatie van vrouwen in de maatschappij en hun beperkte beslissingsmacht, zowel op lokaal als op nationaal en internationaal niveau. Het vrije-marktregime verscherpt de ongelijkheden tussen mannen en vrouwen, tussen Noord en Zuid en tussen arm en rijk. De stemmen van de achtergestelde groepen in de samenleving moeten gehoord worden opdat het beleid vorm zou krijgen in functie van hún noden.

In het Actieplatform van de Vrouwenconferentie in Peking (1995) stelde men alvast het getal van 30 percent voor de nationale vertegenwoordiging van vrouwen voorop, als een opstapsteen naar het uiteindelijke streefdoel van 50 percent. 189 landen onderschreven dit programma: toch waren in 2004 nog maar 15 landen erin geslaagd één derde van hun politieke functies door vrouwen te laten uitoefenen.

Zowel in België als binnen de globale gemeenschap zetten vrouwenbewegingen acties op touw om de politieke actoren op hun verantwoordelijkheid te wijzen. Deze laatsten zullen immers dringend maatregelen moeten nemen om de internationaal overeengekomen afspraken voor ontwikkeling en gendergelijkheid na te komen. De einddatum voor de realisatie van de Millenniumdoelstellingen, waaronder de 3de zich specifiek richt op machtsopbouw voor vrouwen, is 2015.

(Bron: www.11.be - Tekst: Kim Peeters (11.11.11))