Alleen

Mensen kijken altijd raar op als iemand zegt dat ze graag alleen zijn. Even weg van de realiteit en alle drukte en dan even alleen in een eigen wereldje. Ik ben ook zo iemand. Ik ben iemand die eigenlijk wel graag alleen is. Niet omdat ik een mensenhater ben, misschien wel omdat ik in feite asociaal ben, maar vooral omdat ik het nodig heb. Moest ik op enkele weken tijd niet even alleen kunnen zijn, vrees ik wel eens dat er ongelukken met mij zouden kunnen gebeuren.

Ik kom nochtans uit een groot gezin en je zou dan zeggen dat je het normaal vindt om altijd volk rond je heen te hebben. Bij mij is dat niet het geval en ik denk dat het zelfs is omdat we met zovelen zijn dat ik het tof vind om alleen te zijn. Ik merk wel dat ik de laatste tijd steeds meer en meer een eenzaat begin te worden en begin te vervreemden van mijn familie en vrienden. Ik mijd de laatste tijd dan ook de familiebezoeken en feestjes. Ik heb er dan ook geen zin meer in.

Een eerste reden daarvoor is omdat ik geen leeftijdsgenoten heb in de familie. Iedereen is meteen 5, 6 jaar jonger of ouder dan mij. Dat zorgde er in het verleden voor dat ik vaak nog een kind was voor de ouderen en te oud was voor de jongeren. Ik viel tussen twee banken in en ik miste een neef, nicht, ... van mijn leeftijd waarmee ik wel kon praten omdat we dan ongeveer hetzelfde zouden meemaken. Afstuderen, interesse in het andere geslacht beginnen te krijgen, samen opgroeien, .... Er waren natuurlijk vrienden, maar dat is toch nog altijd iets anders dan familie. Bij familie kan je iets makkelijker een eerste contact leggen, je kan ze iets sneller en makkelijker vertrouwen en je kan hierdoor makkelijker een gesprek hebben. Maar zo iemand heb ik dus niet in de familie. En daardoor interesseren die familie-aangelegenheden mij de laatste maanden niet meer. Want ik blijf nog steeds te groen achter de oren voor de enen en te volwassen voor de anderen.

Een andere reden is dat ik een last met mij meedraag. Een last in de vorm van spoken uit het verleden. Spoken die mijn jeugd hebben getekend, die dromen uit elkaar hebben doen spatten, die ik moeilijk kan verdrijven, die mijn leven grotendeels blijven bepalen. Spoken die er ook voor hebben gezorgd dat ik een muur, een façade heb moeten bouwen rond mezelf. Een mooie façade misschien, maar het blijft een valse façade. Mensen zeggen soms dat ze mij kennen. Helaas moet ik de meesten ontgoochelen, want men kent mij echt niet. De muur rondom mij is heel dik geworden doorheen de jaren zodat men niet beseft welke pijn en angst ik met mij meedraag. Is het misschien daarom dat ik mij zo moeilijk kan binden? Uit vrees dat men de muur doorbreekt en ontdekt dat er een puinhoop schuilt achter die façade?

Die spoken uit het verleden zorgen er ook voor dat ik graag alleen ben. Omdat ik zo vat op de dingen kan blijven hebben. Omdat het mij zo de tijd en ruimte geeft om de spoken weg te drijven en uit te zoeken welke weg ik moet opgaan om ze te blijven vermijden. Omdat IK uiteindelijk ze moet wegdrijven. Anderen kunnen mij daar mee helpen, maar voorlopig doe ik het liever zelf alleen. Misschien niet de beste manier, zeker niet de makkelijkste, maar het zal van mij afhangen of de puinhoop ooit opgeruimd geraakt of niet.

En voor wie mij kent, je moet na het lezen van deze post niet meteen ongerust worden of zo dat ik zwaar depressief ben of zo. Ik kan ook hier niet plaatsen wat die spoken precies inhouden. En ik hoop dat als je mij morgen, volgende week, volgende maand of God knows when tegenkomt mij ook gewoon blijft bekijken zoals je voorheen deed. En neen, ook al was dit een zeer persoonlijke post, je moet ook niet verwachten dat ik er meteen wil of over zal gaan praten. De muur blijft ook bestaan na deze post, maar hij is misschien alweer voor een stukje van binnenuit afgebroken.