Mijn top 100 aller tijden - nr. 1-10

1. John Lennon - Imagine

Het is moeilijk om een favoriet nummer aller tijden te kiezen, want net als iedereen heb ik er meerdere. Maar waarom kies ik dan toch voor Imagine van John Lennon? Ten eerste voor de eenvoud die het lied uitstraalt. Het is geen overproducete plaat met drums, gitaren, synthesizersgeweld en massa’s productionele trucs. Neen, het is een heel oprechte en pure plaat. Ten tweede kies ik ook voor dit lied omwille van de boodschap van het lied. Het beschrijft de hoop van een betere wereld, een vredelievende wereld. Het is heel idealistisch, maar het leunt perfect aan bij mijn denken. Misschien zijn we beter af zonder landen, religies, bezit, … zodat we elkaar het leven niet zuur moeten maken en met elkaar in conflict moeten treden. Het lied zou trouwens aanleiding geven tot het fictieve land Nutopia, dat John Lennon en Yoko One bedachten op 1 april. In dit land zouden de bewoners leven volgens de richtlijnen van het lied en iedereen kon ervan bewoner worden door het simpele feit dat men het land erkende. Later zou John Lennon heel wat kritiek krijgen omwille van het feit dat hij zingt “magine no possessions”, maar tegerlijktijd toch multimiljardair was en woonde in een mooie villa. Bij de release van de single kreeg het lied anders maar weinig kritiek. Volgens John kwam dit omdat het lied met een zeemzoet laagje overdekt is, waardoor mensen minder de neiging hadden om het te beschuldigen van een communistisch manifest. De credits voor deze song staan enkel op naam van John Lennon, maar later bleek dat ook Yoko Ono bijdroeg tot het lied. Zo kan men de basis van het lied terugvinden in haar boek Grapefruit uit 1965 waarin ze vertelt over haar kinderjaren in Japan tijdens de Tweede Wereldoorlog. Ook strofes van een lied dat John Lennon reeds schreef in 1963 zouden aan de basis hebben gelegen van Imagine. Voor mij is dit dus mijn favoriete hit aller tijden.



2. Beatles – Hey Jude

Wie mijn top 100 de afgelopen dagen een beetje gevolgd heeft, zal hebben gemerkt dat er veel Beatles-platen in mijn top staan. Het was moeilijk om een favoriet nummer van de groep kiezen, omdat ze zoveel goede songs hebben gemaakt, maar Hey Jude komt er toch telkens weer uit als favoriete plaat van de groep. Ten eerste vind ik het een magistrale plaat met een fantastisch einde. Maar het is ook een troostende en hoopvolle plaat. Paul McCartney schreef dit nummer namelijk voor Julian Lennon toen zijn ouders gingen scheiden en heette dan ook origineel Hey Jules. Na de echtscheiding van John Lennon bezocht Paul diens ex-vrouw Cynthia Powell en hun zoontje Julian. Hij kwam eens kijken hoe het met hun nu nog ging en zag dat Julian toch leed onder de scheiding. Op weg naar huis bedacht Paul de song om Julian te troosten. In een later stadium veranderde hij de titel Hey Jules naar Hey Jude omwille van het feit dat dit beter bekte en ook meer country en western klonk. Door deze wijziging zou Julian Lennon pas twintig jaar later beseffen dat de song over hem ging. Bij het opnemen van de single miste Ringo Starr bijna zijn deel. Hij moest dringend naar het toilet en verliet de opnamestudio zonder dat de anderen het merkten. Deze begonnen de song op te nemen en net enkele momenten voor de drums moesten beginnen te spelen, kwam Ringo Starr nog gauw de opnamestudio terug binnen. Bij het opnemen van de single sloop er ook een foutje in. Zo hoor je op een bepaald moment John Lennon “Fucking Hell” roepen. Het viel echter niemand op bij het mixen van de single en nog steeds staat deze uitroep op de single. Je moet je dan ook echt concentreren om dit te horen. Ook met deze kleine fout ging de single vlotjes over de toonbank en het zou één van de grootste commerciële successen van The Beatles worden met een geraamde verkoop van 8 miljoen exemplaren. Het slaagde er helaas niet in om zijn Grammy-nominatie te verzilveren, maar ik denk dat de tijd bewezen heeft dat dit een ware klassieker is.



3. Dire Straits – Sultans of swing

De bandnaam Dire Straits is een verwijzing naar de slechte financiële situatie waarin de bandleden bij het oprichten van de band in verzeild waren geraakt. Ze hoopten met hun muziek uit die penibele situatie te geraken en namen Sultans of swing op als demo. Deze demo geraakte op de tafel van Radio London die het nummer begon te spelen. Het werd kort daarna opgepikt door platenfirma Phonogram die het nummer releaseden. Toch werd het niet meteen een groot succes. Het kwam echter wel in handen van een assistente van Warner Bros. Records die haar bazen kon overtuigen om de groep toch te tekenen. Men bracht Sultans of Swing terug uit en nu werd het wel een groot succes in zowel de UK als Amerika en vormde dit het beginpunt van een succesvolle carrière voor de band. Het was een single die meteen opviel in een periode waarin de disco aan populariteit verloor en de punk zijn opmars maakte en met zijn tekst die deed denken aan Bob Dylan. Het vertelt namelijk het verhaal van een groep arbeiders die samen een jazz-band vormen en die enkel hun muziek willen spelen in een klein Londense club zonder dat ze zich aantrekken hoe populair ze wel zijn. Maar het nummer valt natuurlijk op door het begenadigde gitaarspel van Mark Knopfler. De gitaarsolo van hem werd opgenomen in de beste gitaarsolo’s ooit door het vakblad Guitar World. En het is ook dat gitaarwerk maakt dat ik zo verslaafd ben aan dit zalige nummer. Ik word gewoonweg altijd goedgezind van deze plaat en ik vind dit een plaat die zeer knap in elkaar zit qua compositie. Voor mij een echt pareltje van een tijdloze klasse.



4. Deep Purple – Child in time

Een ware klassieker in de lijsten der klassiekers. Het is dan ook een nummer dat anders nooit gespeeld wordt op de radio, behalve in die tijdloze lijsten, top 2000’en en tops der klassiekers. En ondanks dat het zo weinig gedraaid wordt, is het toch uitgegroeid tot één van mijn favoriete platen aller tijden. Omwille van de grandeur die het nummer uitstraalt. De band is voortgesproten uit de groep Roundabout. Het idee achter deze band was dat de verschillende leden in en uit de band konden stappen zoals een muzikale draaimolen. In 1968 kreeg de groep een definitieve line-up met Jon Lord, Ritchie Blackmore, Nick Simper, Rod Evans en Ian Paice en doopten ze de naam van de groep om in Deep Purple. Inspiratie voor de bandnaam vonden ze bij het gelijknamige nummer van Peter De Rose, één van de favoriete liedjes van de oma van Ritchie Blackmore die de band steeds vroeg om dit nummer te spelen. Toch zou het principe van Roundabout in hun geschiedenis blijven spelen, want de band veranderde vaak van samenstelling, kende een split van 8 jaar en heeft er al twee reunies opzitten. Uit hun succesalbum Deep Purple in rock komt deze 10 minuten en 17 seconden lange song. De inspiratie voor deze song vonden ze in de riff die gebruikt werd in het nummer Bombay Calling van de groep It’s a beautiful day. Tekstueel vonden ze dan weer inspiratie in de Koude Oorlog die er toen heerste en daardoor zou het lied ook het anthem worden van de Oost-Europese ondergrondse bewegingen in de jaren ’80. De single duurt dus meer dan 10 minuten maar eigenlijk komt het erop neer dat men het nummer begint met een magistraal mooie intro om dan de spanning dreigender op te bouwen naar een magnifieke climax om dan abrupt te einden en de hele opbouw van het nummer nog eens opnieuw te beginnen. En het is die knappe gitaarriff en de mooie, dreigende opbouw van het nummer dat dit nummer een ware klassieker maakt.



5. Marvin Gaye – What’s going on?

Een mijlpaal in de geschiedenis van de pop- en soulmuziek was het conceptalbum What’s going on van Marvin Gaye uit 1971. Het conceptalbum vertelt het verhaal van een Vietnamveteraan die terugkeert naar Amerika en er niets anders dan onrechtvaardigheid en haat ziet. De liedjes gaan dan ook over de oorlog in Vietnam, corruptie, overmatig drugsgebruik en armoede. Het album werd door Marvin Gaye zelf geproducet en de negen liedjes op het album vloeien mateloos in elkaar zodat het lijkt alsof het hele album één lange song is. Met het album met zijn introperspectieve teksten maakte Marvin Gaye een echte prachtplaat die perfect de geest van die tijd weerspiegelt. Toch is het idee van het album pas ontstaan na het succes van deze hit. Het nummer werd geschreven door Al Cleveland en Renaldo Benson. Zij haalden er Marvin Gaye bij om de plaat te producen. Marvin zat toen net in een zware depressie na het overlijden van zijn muzikale partner Tammi Terrell en dacht er ernstig over na om definitief te stoppen met het maken van muziek. Hij wilde de song dan ook aan The Originals geven, maar Al en Renaldo overtuigden hem toch om het nummer zelf op te nemen. Met de single gingen ze naar Motown-baas Berry Gordon, maar die weigerde de single uit te geven omdat deze te politiek getint was en te oncommercieel was. Toch bond hij in toen Marvin Gaye ermee dreigde om echt te stoppen, maar Berry dacht dat het een flop ging worden. De tijd gaf hem echter ongelijk, want What’s going on werd bij de release Motown’s snelst verkopende single op dat ogenblik. Berry Gondon veranderde ineens van mening en drong er bij Marvin Gaye een volwaardig album rond de single te maken. Het resultaat is dus dé belangrijkste plaat van Marvin Gaye geworden en staat wereldwijd in de top 10 van beste albums aller tijden. De song zelf vind ik een prachtige mengeling van soul en jazz met een tekst die vandaag de dag nog altijd actueel is en voor mij is het de mooiste single van mijn favoriete zanger aller tijden.



6. Beatles – Let it be

Eind jaren ’60 begonnen de spanningen binnen The Beatles op te lopen. John Lennon zat meer bij Yoko One en sleurde haar, vaak tegen de zin van de rest van de band, mee de opnamestudio in. Daar laat hij zich dan ook opvallen door zijn desinteresse voor het nieuwe werk, zelfs niet voor zijn eigen geschreven nummers. Ringo Starr was het ook al beu en bleef al vaker uit de opnamestudio waardoor Paul McCartney vaak achter de drums plaatsnam. En ook George Harrison was het beu om nog langer Beatle te zijn en niet de appreciatie te krijgen voor zijn eigen werk en inbreng en steeds door de anderen genegeerd te worden. Paul McCartney probeerde de band tevergeefs bij elkaar te houden om terug te gaan touren en werd verweten te dominant te worden. Door de stress, vermoeidheid en overmatig drugsgebruik begon Paul terug over zijn moeder Mary McCartney te dromen en via zijn dromen verzekerde zij haar zoon dat alles goed ging komen. Het werd meteen de inspiratiebron voor deze single. Het zou ook één van de enigste opnames zijn van The Beatles waarop Linda McCartney als backing vocal te horen is. De single versie werd geproducet door George Martin, maar de opnames kwamen in handen terecht van Phil Spector voor het Let it be-album. Dit niet echt naar de zin van Paul McCartney (zie ook The long and winding road). Toch blijft Let it be één van de prachtigste songs van The Beatles.



7. U2 – With or without you

Midden jaren’80 was U2 eerder populairder als live-band dan als platenartiest. Veel had te maken met hun anthemsound die natuurlijk perfect paste in stadiums. Met The Joshua Tree in 1987 werden ze ook omarmd als platenartiest en proefden ze van het megasucces. Inspiratie voor het album, wat door de meesten als hun magnus opus wordt beschouwd, vonden ze in hun vriendschap met Bob Dylan, Van Morrison en Keith Richards. Die drongen er bij de band op aan om terug te keren naar de roots van de rock en overtuigden Bono om zijn talent als songschrijver meer te ontplooien. Voor de songs wilde de band ook afstappen van de experimentele toer die ze opgingen bij hun voorganger The unforgettable fire. Ze wilden een ruigere sound brengen, maar dan met songs die de normale structuur van een song volgen. Ruiger kan je de eerste single With or without you natuurlijk niet noemen, maar het is wel een van de band’s meest emotionele songs. De inspiratie voor het lied vond Bono in het album Climate of Hunter van Scott Walker. Het werd meteen ook de eerste single van U2 die op CD verscheen en ook meteen de eerste nummer 1-hit die ze in Amerika scoorden. Het is dan natuurlijk ook één van hun prachtigste nummers. De gitaarriff op het einde werd trouwens door The Edge bedacht die de trieste song toch een happy end wou geven. Maar het maakt het nummer alleen nog maar prachtiger. Dit is U2 op zijn best.



8. Led Zeppelin – Stairway to heaven

Nog zo een nummer dat eigenlijk veel te weinig gespeeld wordt en enkel en alleen maar in de eindejaarslijstjes lijkt gespeeld te worden is Stairway to heaven van Led Zeppelin. De band, bestaande uit Jimmy Page, Robert Plant, John Paul Jones en John Bonham, is één van de eerste heavy metal bands ter wereld en ook één van de populairste met meer dan 300 miljoen albums verkocht, waarvan bijna 110 miljoen alleen al in Amerika. De band is ook de enigste band ooit wiens albums allemaal de top 10 van de Billboard bereikten. De populairste song van de band, en ook het meest gedraaide nummer op de Amerikaanse radio, is ongetwijfeld Stairway to heaven. Eigenlijk heel opmerkelijk, omdat het nummer enkel verscheen op het album Led Zeppelin IV en nooit als single werd uitgebracht. De titel en de tekst bevatten heel wat mythologische en bijbelse verwijzingen, maar is voornamelijk een cynische tekst over een vrouw die alles krijgt wat ze maar wilt zonder er maar iets in de plaats te moeten doen. Tot grote ergernis van de band werd de single echter ook van satanisme verdacht. Wanneer je de volgende zinnen uit het lied achterstevoren zou afspelen, "If there's a bustle in your hedgerow Don't be alarmed now It's just a spring clean for the May Queen Yes there are two paths you can go by but in the long run There's still time to change the road you're on.", zou je de volgende zin krijgen: "Oh here's to my sweet Satan. The one whose little path would make me sad, whose power is Satan. He'll give those with him 666. There was a little toolshed where he made us suffer, sad Satan." De platenfirma en de band zou hierover steeds zeggen dat de platen maar op één manier moeten gespeeld worden en dat is voorwaarts. En gelijk hebben ze natuurlijk, want wie haalt het in zijn hoofd om platen achterstevoren te beginnen afspelen en daar dan nog teksten proberen te deducteren. En dan nog vooral als het zo’n magistrale song is als Stairway to heaven. Een heerlijk lied dat naar een knappe climax toewerkt en vooral één en al tijdloosheid uitstraalt.



9. Bill Withers – Ain’t no sunshine

Ik denk dat ik het hier al eens geschreven heb, zelfs meermaals, maar ik ben echt verliefd op de stem van Bill Withers. Die prachtige soulstem die zoveel warmte uitstraalt. Het is dan ook jammer dat hij sinds midden jaren ’80 opgehouden is met zingen. Bill is zelf de jongste van een gezin van negen en komt uit de kleine mijnstad Slab Fork, West Virgenia. Zijn vader stierf toen hij dertien jaar oud was en op zijn zeventiende ging hij in het leger. Het is daar dat hij zich begon te interesseren in muziek. Wanneer hij het leger dan ook verlaat, verhuist hij naar Los Angeles om een muziekcarrière uit de grond te stampen. Hij werkte in een fabriek die toiletten voor Boeings maakte overdag en ’s nachts probeerde hij zoveel mogelijk op te treden in de juke joints. Hij ging ondertussen ook met demo’s in de hand op zoek naar een platenfirma die in hem wou investeren. Na meer dan twee jaar sleuren met zijn demo’s wou Clarence Avant van Sussex Records hem een platencontract aanbieden. Het zou meer dan een half jaar duren voor het eerste album klaar was. Ondertussen bleef Bill verder werken in de Boeingfabriek omdat hij weinig vertrouwen had in de muziekindustry en vond dat hij nog steeds een groentje was. Als eerste single werd Ain’t no sunshine gekozen en het nummer werd meteen een groot succes. Het nummer is een kort nummer, maar Bill Withers wou aanvankelijk eerst nog meer tekst schrijven voor het gedeelte waarin hij 26 keer “I know” zingt. De andere muzikanten vonden echter dat hij het zo moest laten en wie was Bill om dat tegen te spreken? Ondertussen is het nummer één van de meest gecoverde nummers met versies van Michael Jackson, Van Morrison, Al Green, Joe Cocker, Sting, Maroon 5, Paul McCartney, …. Het is dan natuurlijk ook één van de mooiste platen ooit gemaakt. Een knappe soulsong waarin de stem van Bill Withers enorm goed tot zijn recht komt.



10. Eagles – Hotel California

The Eagles zijn één van Amerika’s populairste bands, wiens Greatest Hits-album 1971-1975 het best verkopende album ooit is in Amerika en nog steeds gaat het album wekelijks over de toonbank. De band ontstond in 1971 als backing band voor Linda Rondstadt en bestond uit Glenn Frey, Bernie Leadon, Randy Meisner en Don Henley. Ruzies en ego’s die clashten zorgden er echter ervoor dat de band in de loop van de jaren’70 wel eens van samenstelling zou veranderen en begin jaren ’80 ook zouden leiden tot de split van de band. In 1994 kwam de band echter terug bij elkaar en dit jaar verscheen na 28 jaar van ruzies en meningsverschillen nog eens een album van de band. Hun grootste succes blijft echter deze Hotel California. Deze rocksong werd geschreven door Don Henley, Glenn Frey en Don Felder en vertelt het griezelige verhaal van een vermoeide toerist die terecht komt in een aanvankelijk aantrekkelijk hotel, maar dan uiteindelijk ontdekt dat het hotel een ware nachtmerrie is waaruit hij niet uitgeraakt. De tekst zou een metafoor kunnen zijn voor het verheerlijken van het genot en het zelfvernietigende van de Hollywoodse muziekindustrie. Het gevoel van succes en weelde wordt voorgesteld als een mooi hotel dat u in het begin zeer warm verwelkomt, maar het is enkel een uiterlijke vertoon want de bewoners ervan raken verstrikt in hun eigen zelfdestructieve handelingen. Anderen denken dan weer dat het nummer een metafoor is voor drugsgebruik en nog anderen dichten het nummer dan weer satanische kwaliteiten toe. Zo zou de zin “in the middle of the night, just hear them say” achterstevoren gespeeld “Satan, he hears this, he made me believe” worden. De band heeft altijd die satanische en occulte eigenschappen ontkend. Wat er ook van aan is, ik vind dit een prachtige rocksong die heel goed in elkaar zit en gedurende die 7 minuten nooit verveeld.

Mijn top 100 aller tijden - nr. 11-20

11. Beatles – Yesterday

Als je het Guinness Book of Records openslaat, zal je merken dat Yesterday het meest gecoverde nummer ter wereld is, met maar liefst 3000 versies. Het nummer werd eveneens in 1999 door de luisteraars van BBC Radio 2 uitgeroepen tot lied van de 20ste eeuw. Toch hadden The Beatles, met uitzondering van Paul McCartney die het nummer schreef, in het begin weinig vertrouwen in het lied en zouden ze zelfs belet hebben dat het als single in de UK werd gereleased. Een gevolg hiervan zou zijn dat enkel Paul met een strijkerorkest op de single te horen is. Het verhaal gaat dat Paul de melodie van het lied in zijn slaap had gecomponeerd. Hij werd wakker, rende naar de piano en nam de melodie op uit vrees dat hij het anders zou vergeten. Met zijn opname ging hij vervolgens naar iedereen die de muziekwereld kende. Hij wou er zich op deze manier van vergewissen dat hij de melodie niet van iemand had gestolen. Toen niemand enige gelijkenis hoorde met bestaande nummers (in dit decennia zouden er wel een paar beschuldigingen volgen), kon hij beginnen te werken aan de tekst. Omdat hij voorlopig nog geen woorden of titel had, gebruikte hij als voorlopige titel Scrambled eggs en de oorspronkelijke tekst luidde als volgt: “Scrambled eggs, oh, baby, I love your legs.” Hij broedde een hele tijd op de tekst en ineens kwam de doorbraak er in mei 1965. De groep vond dat er een enkel woord moest gebruikt worden als titel. Ineens vielen alle puzzelstukjes op zijn plaats. Paul realiseerde dat hij makkelijk worden kon rijmen met de ay-klanken: away, today, play, stay, ... of me, tree, flea, we, … Ineens ging het snel en was de tekst klaar. Het resultaat is een eerder vage tekst over het verdriet na een relatiebreuk. Sommigen zeggen dat het eveneens een reflectie is op de dood van zijn moeder in zijn tienerjaren. Het was in die tijd een heel ongebruikelijke Paul McCartney-tekst, vermits hij daarvoor telkens positieve liedjes schreef. Maar het paste perfect met de overpeinzende melodie. Alleen waren de overige Beatles dus niet overtuigd omdat ze het helemaal geen typische Beatles-nummer voor die tijd vonden en zouden ze belet hebben dat het een single in de UK werd. De tijd heeft hun ondertussen ongelijk gegeven, want het is dus één van de populairste Beatles-nummertjes ooit geworden. Het is dan ook een prachtige single die heel broos en breekbaar is en opvalt door zijn eenvoudige approach.



12. Pink Floyd – Another brick in the wall part II

Pink Floyd is één van de meest legendarische rockgroepen aller tijden. Beginnend als een psychedelisch rockgroep met Syd Barrett als frontman evolueerde de band naar een meer vooruitstrevende rockgroep onder leiding van Roger Waters. Ze waren bekend omwille van hun filosofische teksten, hun experimentele sound en hun vernieuwende albumlay-outs. Ze zouden in Amerika alleen al meer dan 75 miljoen albums verkopen, waaronder klassiekers The dark side of the moon, Wish you were here of het conceptalbum The Wall. Uit dat conceptalbum The Wall komt deze Another brick in the wall part II. Een protestsong tegen kostscholen en strenge scholen, maar ik vermoed dat iedere student, of die nu op een strenge of minder strenge school zat, dit nummer en vooral de leuze “hey teachers, leave us kids alone” vaak heeft meegebruld. Het lied is geschreven door Roger Waters en die baseerde zich hiervoor op zijn eigen negatieve schoolervaringen. Voor het lied had hij een koor nodig en men vond dit koor om de hoek van de opnamestudio’s op de Islington Green School. Het was echter een klein koor, maar door het stuk 12 keer te overdubben lijkt het alsof het gaat om een groot koor. Het koor moest zijn stuk zingen, maar werd wel verboden om de rest van het nummer te horen en kregen ook geen guitaarsolo van David Gilmour te horen, ondanks ze dit graag wilden. Bovendien is het verhaal algemeen gekend dat de leden van het koor ook nooit enige royalties hebben gezien voor hun bijdrage, maar het is minder gekend dat de school wel een bedrag van 1000 pond ontving. Omwille van zijn revolterende boodschap werd de single in een paar landen verboden, waaronder in Zuid-Afrika. Daar werd het nummer het strijdlied van de zwarte jongeren die protesteerden tegen de racistische propraganda die de overheid via het officiële leerplan voerde. Tot op de dag van vandaag blijft het nog steeds de protestsong bij uitstek en ik blijf dit een enorm sterk lied vinden dat bepaalde herinneringen aan mijn schooltijd oproept en aan enkele overdreven strenge leerkrachten.



13. R.E.M. – Everybody hurts

R.E.M., de naam van de band is puur toevallig gekozen doordat Michael Stipe willekeurig het woordenboek opensloeg, werd reeds opgericht in 1980 door Michael Stipe, Bill Berry, Peter Buck en Mike Mils. In een klimaat van post-punk en new wave-toestanden maakte de groep een heel andere sound van muziek en zouden ze één van de eerste alternatieve rockband ooit worden. In de beginjaren waren ze populair in de undergroundwereld en op de schoolradio’s. In 1987 bereiken ze echter het grote publiek met de ballade The one I love. Ze krijgen een platencontract van Warner Bros. Records en ze beginnen meer politieke en sociale problematiek in hun teksten te verwerken. Het hoogtepunt in hun carrière bevindt zich begin jaren ’90 toen alternatieve muziek populairder werd bij het gewone publiek. Als pioneer in deze muziek scoorden ze met hun albums Out of Time en Automatic for the People. Later zouden ze meer terugkeren naar de rockgetinte muziek en sinds 1998 gaan ze als trio verder wanneer Bill Berry de groep verlaat. Dit jaar werden ze opgenomen in de Rock and Roll Hall of Fame. Uit hun succesalbum Automatic for the People komt voor mij hun mooiste nummer, namelijk Everybody hurts. Het album viel reeds op door zijn meer sobere toon en zijn donkere teksten over sterfelijkheid en de dood. Everybody Hurts is daar een mooi voorbeeld. Het is een sober lied (muziek geschreven door dummer Berry en Led Zeppelin-bassist John Paul Jones) met een tekst (geschreven door Michael Stipe) geschreven naar aanleiding van het toenemend aantal zelfdodingen onder jonge mensen. Het drukt zeer mooi uit hoe het is zich verloren te voelen, maar het drukt ook vooral een gevoel van hoop uit. We worden allemaal wel eens gekwetst, maar uiteindelijk overwinnen we de pijn altijd. Voor mij is het één van de mooiste en aangrijpendste nummers ooit geschreven dat bij mij altijd kippenvel weet uit te lokken.



14. Juanes – La historia de Juan

Juanes is één van de populairste Latijns-Amerikaanse artiesten, die in de loop der jaren al 12 Latin Grammy Awards op zijn schouw mocht zetten. Zijn carrière begon hij in de heavy metal band Ekhymosis. De band werd razend populair in thuisland Columbia, maar slaagde niet om er buiten door te breken. In 1998 verlaat Juanes de band en start een solocarrière. In 2000 verschijnt zijn eerste album Fijatie Bien, welk redelijk goed verkoopt en beloont wordt met o.a. de Grammy voor beste rock album, rock song en beste nieuwe artiest. Zijn grote doorbraak komt er echter in 2002 wanneer hij het album Un día normal uitbrengt. Het album wordt overladen met Grammy’s en zou maar liefst 92 weken in de top 10 van de Billboard Top Latin Album chart staan. Met zijn derde album Mi sangre bevestigt hij zijn status in de Latijns-Amerikaanse wereld en mede dankzij zijn hit La camisa negra weet hij ook in de rest van de wereld bekend te geraken. Dit jaar verscheen na drie jaar wachten zijn nieuwste album La vida es un ratico. Naast zijn muzikaal werk wordt hij ook vooral bekend omwille van zijn humanitair werk en zijn strijd tegen landmijnen (zie Fijatie Bien). Hij wordt daarom wel eens de Bono van Latijns-Amerika genoemd. Die sociaal bewustzijn komt ook tot uiting in dit prachtige en aangrijpende lied. Het nummer werpt namelijk een blik op het leven van zoveel Columbiaanse kinderen die op straat moeten leven onder kartonnen dozen. Ze hebben het huis moeten verlaten omdat ze geslagen werden door hun vader en hebben voor het zwerversbestaan moeten kiezen terwijl ze het liefst ook zouden willen spelen, dromen, liefhebben en geliefd worden. Helaas hoort de wereld hun smeekbede niet en kijkt de wereld niet naar hen om. Ik vind dit een echt aangrijpend nummer dat mij altijd weer stil maakt. Bovendien wordt het krachtige effect nog eens versterkt door de huilende gitaren van Juanes. Voor mij één van de mooiste, maar misschien wel meest verborgen pareltjes van Juanes.

Bekijk hier de videoclip

15. U2 – One

U2 groeide in de jaren ’80 uit tot één van de meest populaire bands ter wereld met succesalbums zoals War en The Joshua Tree. Hun laatste album uit de jaren’80 Rattle and Hum werd echter niet zo positief onthaald door de muziekcritici. Het zorgde ervoor dat de groep in een moeilijke periode trad en twijfelde aan hun eigen bestaan. Bono zou op een concert op het einde van de jaren’80 gezegd hebben dat het misschien tijd was dat de groep de scène zou moeten verlaten en het terug allemaal beginnen op te bouwen. De band wist niet echt meer welke richting uit te gaan. Bono en The Edge wilden voor het nieuwe album Achtung Baby een nieuwe richting inslaan en meer opschuiven naar de elektronische en Europese dansmuziek, terwijl Larry Mullen en Adam Clayton dan weer trouw wilden blijven aan hun traditionele rocksound. De spanningen in de groep namen toe en de groep stond op het punt om te splitsen. Maar daar zou One verandering in brengen. The Edge zat in de problemen om zijn lied Ultraviolet af te werken. De groep zette zich samen rond zijn gitaarriff en het inspireerde de band om One te schrijven. Ze waren zo tevreden met het resultaat dat ze een nieuwe adem vonden voor het album Achtung Baby en met vernieuwde positivisme naar het eerder opgenomen werk keken. Het lied One wordt dan ook door de fans beschouwd als het lied dat U2 redde. Over de inhoud van het lied bestaan heel wat interpretaties. Algemeen wordt aangenomen dat dit lied gaat over het feit van twee mensen die van elkaar houden, maar elkaar ook veel pijn bezorgen. Natuurlijk is het dan raar dat dit nummer vaak als openingsdans wordt gebruikt. Anderen zien in de tekst dan weer een boodschap over de hereniging van Oost- en West-Duitsland, omdat de groep de plaat in Duitsland opnam. Tenslotte denken ook heel wat fans dat het lied geïnspireerd is door de strubbelingen in de band. Bono heeft altijd beweerd dat het eerste idee de inspiratiebron is voor het lied. Feit is wel dat dit één van de populairste liedjes van de band is geworden en dat het een zoveelste knap naamkaartje voor de band vormt.



16. Metallica – Nothing else matters

Zeggen dat ik een Metallica-fan ben, is zeer sterk overdreven. Het is van nature een heavy metal band en die muziek ligt mij helemaal niet. Maar met deze single, vooral in de ’99-versie met het San Francisco Symphony Orchestra, konden zij mij wel bekoren. Nochtans waren heel wat trouwe fans bij de release in 1991 niet zo tevreden over dit nummer. De band had zich altijd geprofileerd als een heavy metal band en zelfs in de ballads waren harde teksten hun kenmerk. Nu kwam de band echter op de proppen met een ware lovesong. De fans dachten dan ook dat de band hun principes aan de kant hadden gezet om toch maar commercieel succes te hebben bij het grote publiek en hun ziel hadden verkocht om meer airplay te krijgen en zo in de gunst van grote platenmaatschappijen te komen. Oorspronkelijk was het nummer ook niet echt bedoeld om een single te worden voor de band. Zanger James Hetfield had het nummer geschreven voor zijn toenmalige vriendin met de boodschap dat hoe ver ze ook uit elkaar zouden zijn ze toch altijd dicht bij zijn hart zou zijn. Hij vond het een zeer persoonlijk nummer, maar drummer Lars Ulrich hoorde het nummer en wou het meteen op hun komende album. Ondertussen dragen ze dit nummer op aan al hun fans, die ondertussen ook bijdraaiden en nu zelfs het nummer als één van hun lievelingsnummers beschouwen. Ook ik vind dit één van de mooiste liefdesliedjes ooit gemaakt. Het is helemaal niet stroperig of overvloedig sentimeel, maar integendeel heel gevoelig en klassevol.



17. Queen – Bohemian Rhapsody

Jarenlang stond Queen met Bohemian Rhapsody op 1 in Donna’s top aller tijden. Dit jaar werd de plaat echter van zijn nummer 1-positie gestoten door Bryan Adams. Jammer, want deze plaat is veel beter dan Summer of ’69. De song is afkomstig van het heel succesvolle album A night at the Opera. De cd werd gekenmerkt door zijn diverse muzikale stijlen en experimenten met het stereo geluid systeem. Het was bij de release dan ook één van de meest dure albums ooit gemaakt. Bohemian Rhapsody is het perfecte naamkaartje voor de hele cd. Ook hier experimenteert men met verschillende muziekstijlen, maar dan binnen 1 lied en dit met een vrij ongewone muzikale structuur. Het begint als een klassieke pianoballad, evolueert dan naar een operasong om te ontaarden in een hard rocksong en dit allemaal zonder echt een refrein te hebben. Tekstueel lijkt het lied geen echte boodschap te hebben, al verwijst het volgens sommigen naar een boek van Albert Camus, en lijkt het alsof men spontane zinnen heeft gebruik die gewoon perfect pasten met de muziek. Het hele opnameproces duurde drie weken, waarbij een hele week werd gewerkt aan het operastukje. Hiervoor zongen Brian May, Freddy Mercury en Roger Taylor hun stuk 10 à 12 uur aan een stuk door zodat er 180 aparte overdubs ontstonden en men het kooreffect kon bereiken. Wanneer het nummer klaar was, klokte men af op 5 minuten en 55 seconden. Iedereen zei tegen Freddy Mercury dat dit nooit een hit kon worden omdat het veel te lang was. Maar Freddie gaf een kopie van de single aan zijn vriend en radio DJ Kenny Everett en zei dat dit voor hem persoonlijk was en nooit op de radio mocht gespeeld worden. Kenny deed natuurlijk het omgekeerde en liet hier en daar stukjes van het lied tijdens zijn radioshow horen. Tot hij op een bepaald moment het volledige lied zou draaien en op een bepaald moment het nummer tot 14 keer in een dag liet horen. De overige radiostations begonnen dit voorbeeld te volgen en begonnen ook het hele lied te draaien. Met als resultaat dat het toch een hit werd en één van de grootste Queen-hits aller tijden. Voor mij is het alvast het beste nummer van Queen. Een lied dat hun muzikale genialiteit tentoon spreidde. Queen is een band met vele gezichten en in dit lied wordt deze eigenschap gebundeld.



18. Coldplay – Clocks

Coldplay mag dan al één van de meest populaire Britse bands zijn, in hun thuisland lukte het hen nog niet om met een single op 1 te komen staan. Ook niet met deze magistrale Clocks, die maar tot plaats 9 geraakte. Toch is het ongetwijfeld één van de bands meest populaire nummers en werd het beloond met een Grammy voor Record of the Year in 2004. Raar genoeg werd het nummer pas op het laatst toegevoegd aan het album A rush of blood to the head omdat de meeste bandleden er weinig vertrouwen in hadden. Chris Martin had het nummer geschreven, maar de anderen vonden het maar niets. Ze vonden dat het nummer teveel aan Muse deed denken. Het was natuurlijk ook geïnspireerd door Sunburn en New born van Muse en doet zelfs een beetje denken aan The unforgettable fire van U2. Chris Martin bleef echter aandringen en zou op het laatste nippertje dus toch zijn zin krijgen. De tijd gaf hem gelijk. Zelf vind ik het ook één van de mooiste liedjes van de afgelopen jaren die één en al magie en schoonheid uitstraalt, met een zalig zingende Chris Martin en een melodie die je naar hogere sferen brengt. Een waar meesterwerk!



19. Rolling Stones – Angie

The Rolling Stones zijn nu gekend als een rockgroep, maar hun oorsprong ligt bij de rhythm and blues. Hun groepsnaam verwijst daar trouwens nog steeds naar, want het is afkomstig van de hit Rollin’ Stone van blueszanger Muddy Waters. Ze hebben in de loop der jaren heel wat personeelswissels gekend en momenteel maken Mick Jagger, Keith Richards, Charlie Watts en Ron Wood de bezetting van de groep uit. Ondanks het feit dat ze hits gescoord hebben in bijna elk decennium vanaf de jaren ’60 ligt het zwaartepunt van hun carrière toch op de tweede helft van de jaren ’60 en de beginjaren van de jaren ’70. Uit de eindfase van die periode stamt Angie. Het nummer werd in een eerste fase geschreven door Keith Richards en vertelt het verhaal over het einde van een romance. Volgens hem verwijst de naam Angie naar zijn dochter Angela, maar een lange tijd dacht men dat Angie ging over David Bowie’s vrouw Angela met wie Mick Jagger een relatie had. Het was een beetje een ongewoon nummer voor de Rolling Stones omdat het zo akoestisch was en ze in die tijd nooit echt kozen voor ballads. Toch zou het één van hun grootste hits worden. Volgens mij ligt dit aan de fantastische manier waarop Mick Jagger dit lied zingt. Het maakt het nummer heel breekbaar en emotioneel. Voor de rest ben ik niet zo echt een grote fan van The Rolling Stones, ik hou van veel nummers, maar vele liedjes kunnen mij ook helemaal niet bekoren waardoor ik ze nogal een wispelturig oeuvre vind hebben, maar dit is toch wel een klassevolle klassieker.



20. Simple Minds – Belfast Child

The Simple Minds werden midden jaren ’80 enorm populair bij het grote publiek door de single Don’t you (forget about me) en het album Once upon a time, waaruit 4 wereldhits zouden volgen. Op dat hoogtepunt werden ze geïnspireerd door andere sociaal bewuste bands als U2 en begon men meer politiek getinte teksten te schrijven. Ze werden ook de headliners van Freedomfest, een reeks van concerten met politiek geëngageerde artiesten die zo de gevaren van de apartheid in Zuid-Afrika onder de aandacht wilden brengen. Hieruit volgde de single Mandela Day. Het succes van deze single inspireerde de band om een politiek getint album, Street fighting years, te schrijven. De eerste single uit dit album werd Belfast Child. Deze single is gebaseerd op een traditioneel Keltisch folklied She moved through the fair. Men behield de muziek van dit lied, maar bewerkte de tekst naar een moderne versie over de problemen in Noord-Ierland. Vooral Jim Kerr had voeling met deze problematiek, want ondanks dat de groep een Schotse band is, liggen de roots van Jim in Ierland. Het lied zou hun enige nummer 1-hit worden in Engeland. En terecht vind ik, want dit nummer bezorgt me altijd weer kippenvel als ik het hoor. Een echt magistrale song.

Mijn top 100 aller tijden - nr. 21-30

21. Beatles – Eleanor Rigby

Eleanor Rigby kondigde een nieuwe fase aan in het Beatlestijdperk waarbij de band evolueerde van een popgeoriënteerde band naar een meer serieuze en experimentele band. Ook tekstueel is er verschuiving op te merken van de vrolijke liedjes naar meer donkere teksten over eenzaamheid en verlatenheid. Het idee voor het lied is van de hand van Paul McCartney. Toch zou John Lennon later beweren dat hij het meeste van de tekst geschreven zou hebben, iets wat ontkend wordt door Paul en een goede vriend van John die tijdens de opnames aanwezig was. Oorspronkelijk had Paul McCartney de naam Daisy Hawkins in gedachten toen hij het lied bedacht aan zijn piano. Later zou hij de naam veranderen in Eleanor Rigby, wat een verwijzing is naar Eleanor Bron, de actrice die meespeelde in de Beatles-film Help!, en naar de Rigby & Evens Ltd, Wine & Spirit Shippers-winkel in Bristol, een plaats die voorkomt in de film The happiest days of our lives waarin Paul’s toenmalige vriendin Jane Asher speelde. Oorspronkelijk heette Father McKenzie ook Father McCartney, maar een vriend van de Beatles wees Paul erop dat hij vreesde dat de mensen zouden denken dat Paul’s vader model stond voor dit lied over eenzaamheid en verlatenheid. Omdat zijn vader eerder een gelukkige mens was, besloot Paul om het telefoonboek open te slaan en de eerste de beste naam te kiezen. In de jaren ’80 merkten aandachtige bezoekers van het kerkhof van de St. Peter’s Parish Church in Liverpool op dat er een grafsteen bestond met de naam Eleanor Rigby erop en een paar graven verder een steen met de naam McKenzie erop. Het was algemeen bekend dat Paul en John in hun jeugdjaren veel rondhingen op het kerkhof, maar toch zou Paul dit feit als een toeval beschouwen. Hij was er zich zeker niet van bewust, maar verkondigde dat de namen misschien wel in zijn onderbewustzijn aanwezig waren. Qua muziek was Eleanor Rigby dan weer de voorloper van de psychedelische muziek die The Beatles zouden maken op Sgt. Pepper’s Lonely Hearts Club Band. Opmerkelijk is wel dat geen van The Beatles te horen is op de muziek. Producer George Martin en Paul McCartney kozen voor 8-koppige strijkerorkest van studiomuzikanten. The Beatles hebben het nummer trouwens ook nooit zelf live gespeeld. Maar dat neemt niet weg dat ik dit een absoluut meesterwerk vind met een knappe mix van het violenspel, de intrigerende tekst en de zalige zang.



22. Frank Boeijen Groep – Kronenburg park

In mijn top 100 staat niet veel Nederlandstalige muziek. Om één of andere reden weet het mij niet echt te boeien. Een uitzondering hierop is echter de muziek van Frank Boeijen. Ik hou enorm van zijn warme stem. Ik geef wel toe dat ik niet echt vertrouwd ben zijn hele oeuvre, maar ik hou toch enorm van zijn klassiekers, welke ik als kwalitatieve Nederpop beschouw. Voor mij schiet er Kronenburg Park, het verhaal over het hoertje die een getrouwde man blijft opzoeken, met kop en schouders uit en vind ik het een tijdloos karakter uitstralen. Zelf begon Frank Boeijen, de jongste uit een gezin van 10, zijn carrière in 1977. Toen nam hij een eerste cd op, welke de aandacht trok van de platenmaatschappij Telstar. Hij mocht het album heropnemen, maar dan met Rob de Nijs als producer. Toch zou het album nog niet meteen brokken maken, maar de platenfirma blijft erin geloven. Frank Boeijen werkt een begeleidingsband rond zich uit en in 1983 scoren ze hun eerste grote hit met Zwart Wit, een song geschreven naar aanleiding van de racistische moord op de Antilliaanse jongen Kerwin Duinmeijer. De groep bouwde een stevige fanbasis op, mede dankzij nummers als Linda, Welkom in Utopia en Kronenburg Park. In 1991 besloot Frank Boeijen echter om solo verder te gaan, iets wat hem in het begin heel erg kwalijk werd genomen door de fans. Maar hij vond zijn tweede adem in de Nederlandstalige chanson en maakte meer teksten met maatschappijkritiek. Dit jaar werd hij 50 jaar en is hij precies 30 jaar muziekartiest. En nog steeds klinkt zijn stem even warm als in de beginjaren.



23. John Legend – Ordinary people

John Legend, één van mijn favoriete artiesten van het ogenblik, heet in het echt John Stephens. Hij kreeg zijn artiestennaam van een goede vriend van hem. Die vond dat John evengoed klonk als de legendarische old school soulartiesten Curtis Mayfield en Stevie Wonder. John aarzelde in het begin toch om deze artiestennaam te nemen, omdat hij nogal arrogant vond, maar hij vond dat de naam wel de aandacht kon trekken. Bovendien legde de naam ook een zekere druk op hem, wat volgens hem een goede stimulans is om de lat voldoende hoog te leggen en muziek op een hoog level te maken. Ordinary people is daar een mooi voorbeeld van. John Legend schreef al heel wat muziek voor andere artiesten, zoals Alicia Keys en Jay-Z. Deze song had hij oorspronkelijk voor The Black Eyed Peas geschreven, maar toen hij het hun voorlegde, was hij zelf bezig met de opnames van zijn eerste debuutalbum. Producers Kanye West en Will.I.Am van The Black Eyed Peas vonden dat hij het nummer voor zichzelf moest houden, wat hij dan ook deed. En toen Ordinary people de Grammy won voor beste song zei John dat dit de beste beslissing was die hij tot nog toe genomen had. En groot gelijk heeft hij, want dit is echt een prachtige song en toont John Legend in al zijn grootheids. Een simpele piano, een wondermooie stem en een prachtige tekst over de fouten die we maken in een relatie en over hoe we telkens weer voor die relatie moeten vechten. Meer is er niet nodig om één van de knapste songs van de afgelopen jaren te schrijven.



24. Hooverphonic – Out of sight

Ik gaf het al aan bij Vinegar and salt dat er drie singles uit The Magnificent Tree in mijn top 100 staan. Out of sight (Best Friends) is de laatste en meteen de hoogst genoteerde van de drie. Ik heb dit altijd beschouwd als het nummer dat er echt voor gezorgd heeft dat ik me vastklikte aan de Hooverphonic-trein. Het is gewoon een magistrale single die de internationale klasse van Hooverphonic vertegenwoordigt. Over deze single kan je niets over opmerken, deze is gewoonweg af. Het nummer zou later gebruikt worden in een commercial voor het Belgisch Toerisme. En dat is geen unicum, want de muziek van Hooverphonic wordt vaak gebruikt in commercials en films. Door deze laatste vergaarden ze ook roem in het buitenland. Hun 2 wicky zou de soundtrack halen van Stealing Beauty en I know what you did last summer en andere hits werden gebruikt in series als Sex in the City, CSI en Las Vegas. Hun muziek heeft dan ook die filmische kwaliteit over zich, vooral op het album Blue Wonder Power Milk en The Magnificent Tree. Voor mij is Hooverphonic de beste Belgische band van de afgelopen jaren en hun muziek beschouw ik als de beste Belgische muziek van de afgelopen jaren.



25. Art Garfunkel – Bright eyes

De carrière van Art Garfunkel heeft altijd in de schaduw gestaan van Paul Simon en meermaals hebben zij elkaar gekruist. Ze leerden elkaar kennen op Forest Hills High School en vormden tussen 1956 en 1962 de groep Tom & Jerry. Ze gaan uit elkaar, maar een jaar later keren ze terug onder de naam Simon & Garfunkel. Ze maken hun eerste album Wednesday Morning, 3 A.M., maar dit werd geen succes. Ze besluiten dan weer om elk hun eigen weg te gaan. Wanneer een jaar later producer Tom Wilson hun single The Sound of Silence herwerkt en er een nummer 1-hit van maakt, komen beiden voor een tweede keer samen. Ze blijven bij elkaar tot 1970 en maken samen 5 albums. Persoonlijke meningsverschillen en elk een eigen visie op hoe hun carrière verder moet evolueren, zorgen voor de split. Terwijl Paul Simon wel succes blijft oogsten, gaat het heel wat minder met de carrière van Art Garfunkel. Toch zijn er een paar uitschieters, waaronder deze Bright Eyes. Toch blijft een standvastig succes uit en in 1981 besluit hij om terug met Paul Simon op te treden en muziek te maken. Maar de twee blijven meningsverschillen hebben en Paul Simon besluit om Art Garfunkel van de nieuwe cd te halen en de cd onder zijn naam uit te brengen. De twee gaan nogmaals uit elkaar. Uiteindelijk zouden ze in 2004 samen nog eens een wereldtournee maken. Ondanks het feit dus dat Paul Simon meer succes had en goede singles heeft gemaakt, blijf ik Bright Eyes van Art Garfunkel de prachtigste single vinden van beide artiesten. Het nummer werd geschreven door Mike Batt naar aanleiding van de dood van zijn vader aan kanker, maar het nummer zou vooral bekend worden door de film Watership Down. Dit vertelt het verhaal van een groep konijnen die op zoek gaan naar een betere woonplaats, maar het loopt niet voor iedereen zo goed af. Ik vind dit een ongelofelijke breekbaar en emotioneel nummer wat mij altijd toch weer weet te raken en te emotioneren.



26. Beatles – Strawberry fields forever

Van deze single zou John Lennon altijd beweerd hebben dat het samen met Help! één van de twee nummers was die hij “echt” had geschreven voor The Beatles. Bij Help! drukte hij zijn gevoel uit ten tijde van de Beatlesmania. In Strawberry fields forever drukt hij dan weer de nostalgie van zijn kindertijd uit. Strawberry Field was namelijk de naam van een weeshuis uit Liverpool dat zich op een worp van John Lennon’s thuis bevond. John herinnerde zich dat hij samen met zijn vrienden vaak speelde in de bomen achter het weeshuis en dat hij telkens uitkeek naar het grote zomerfeest dat Strawberry Field organiseerde. John Lennon schreef dit nummer in Alméria op het moment dat het allemaal wat minder goed ging met hem. Hij had net een vermoeiende tournee achter de rug, had heel wat commotie ontketend door te beweren dat The Beatles populairder waren dan Jezus en kampte met huwelijksproblemen. Geen wonder dus dat hij terugdacht aan de gelukkige dagen van zijn kindertijd. De problemen duwden hem ook echter meer richting drugs en het is algemeen bekend dat hij in die dagen grote hoeveelheden LSD gebruikte. Dat verklaart meteen ook waarom de tekst zo onsamenhangend is en er een bevreemdende sfeer over het nummer hangt. Het nummer maakt gebruik van veelvuldige overdubbing, tape loops en achterstevoren tape effecten. Hierdoor is het nummer uitgegroeid tot een ware klassieker in de psychedelische rock En het resultaat is echt overweldigend en zit zo complex, maar zo schitterend in elkaar dat het een echt experimenteel pareltje is geworden. Bovendien hoorde bij de single ook een zeer bevreemdende video met achterstevoren afgespeelde fragmenten, stop motion animatie en het verontruste gebruik van overgangen van dag naar nacht en omgekeerd. De video ontketende een ware revolutie in videoland en is nog steeds een grote inspiratiebron voor huidige videoclipmakers.



27. U2 – Sunday Bloody Sunday

U2 heeft een aantal markabele nummers gemaakt en velen daarvan staan in mijn top 100 aller tijden. Zo ook Sunday Bloody Sunday. Het is een voorbeeld van hoe rock, politiek geïnspireerde teksten en kwaliteit hand in hand kunnen gaan. Het basisidee en basistekst voor het lied zijn van de hand van The Edge. Die had juist ruzie gehad met zijn vriendin en twijfelde enorm aan zijn schrijverskwaliteiten. Hij bundelde al die angst en frustratie en schreef ze van zich af in deze song, die gekenmerkt wordt door een agressieve drum, die doet denken aan een militaire pas, harde gitaren en een melodische harmonie. Teruggekomen van zijn huwelijksreis bewerkte Bono de tekst en maakte er de definitieve politiek geïnspireerde tekst van. De tekst verwijst zeker naar de twee Bloody Sunday’s in Ierland in 1920 en 1972, maar toch gaat het lied er niet specifiek over. Het gaat meer over het voortdurende geweld in Ierland in het algemeen. Bono wou de onrust in contrast stellen met het gelukzalige Pasen, maar vond dat de band op dat moment nog te onervaren was om dat doel te bereiken en vind dat het lied vooral overtuigd door zijn harmonische kracht in plaats van de verbale kracht. Toch werden uit voorzorg een paar expliciete regels over gewelddadige rebellen achterwege gelaten, uit vrees dat ze de persoonlijke levens van de bandleden in gevaar zouden brengen. Tijdens optredens benadrukte Bono ook telkens dat dit geen rebel song was om zo het publiek van de goede bedoelingen van het lied te overtuigen. Memorabel daarbij is ook dat hij telkens een witte vlag op het podium sleurde, een beeld dat een tijdlang heel kenmerkend was voor de band. Het feit dat het zo’n krachtige song is, met een krachtige tekst en een krachtige muzikale omkadering, maakt dat ik dit tot één van de drie beste U2-platen beschouw.



28. Cranberries – Zombie

Eén van de liedjes uit de soundtrack van mijn jeugd is Zombie van The Cranberries. De groep werd in 1990 opgericht in Limerick door de broers Noel en Mike Hogan en drummer Fergal Lawler. Ze gingen toen nog onder de naam The Cranberry Saw Us door het leven. Als leadzanger trokken ze de excentrieke Niall Quinn aan, die liedjes schreef met memorabele titels zoals “My grandma drowned in a fountain in Lourdes”. Wanneer hij de band verlaat, wordt Dolores O’Riordan de nieuwe zangeres. Vooral haar schrijverskwaliteiten vallen de overige bandleden op. De band verandert zijn naam in The Cranberries en kan een platencontract versieren bij Island Records, de platenmaatschappij van U2. Hun debuutalbum en debuutsingles lijken te floppen, maar dan komt de groep in het vizier van MTV, die hun videos massaal begint te vertonen. Het zou het begin zijn van een korte hoogtepunt in de carrière van The Cranberries met hits als Linger, Zombie en Ode to my family. Het derde album van de groep gaat gepaard met geruchten dat Dolores solo zou gaan en krijgt mindere recensies. Het album verkoopt nog goed, maar het is duidelijk dat de groep over haar hoogtepunt heen is. Bovendien zou dat derde album, To the faithful departed, in 2006 nog uitgeroepen worden tot één van de 50 slechte cd’s aller tijden. Vandaag de dag zit de groep even in de koelkast zodat de individuele leden aan een solocarrière kunnen werken. Ik geef toe dat het repertoire van The Cranberries niet zo goed ken, maar dit nummer vind ik wel één van de beste nummers uit de jaren ’90. En nog altijd zie ik de video zo voor mijn ogen met het beeld van Dolores O’Riordan die in het goud geschilderd als Sint Sebastiaan aan een kruis hangt.



29. Bob Dylan – Hurricane

De naam Robert Allen Zimmerman zal voor velen onbekend in de oren klinken, maar wanneer ik u vertel dat dit de echte naam is van Bob Dylan gaat er hopelijk toch een belletje rinkelen. De man wordt beschouwd als één van de beste liedjesschrijvers aller tijden en is bekend geworden als de man die complexiteit in de liedjesteksten introduceerde. Invloeden voor zijn liedjes vond hij in de politiek, de maatschappelijke kritiek, de filosofie of de literatuur. Hij staat ook bekend als één van de beste protestzangers aller tijden en werd een boegbeeld voor de mensenrechten- en anti-oorlogsbewegingen. Vooral in de jaren ’60 scoorde hij met zijn protestsongs. Een zeldzame protestsong uit de jaren ’70 is deze Hurricane. Hij schreef deze song toen hij het verhaal van bokser Rubin “Hurricane” Carter in diens autobiografie las. Rubin Carter was veroordeeld tot vier keer levenslang voor een drievoudige moord en een moordpoging in 1966. Rubin Carter beweerde echter altijd onschuldig te zijn en wees op de vele hiaten in het proces. Zo werden er valse bewijsstukken gebruikt en waren er heel wat twijfelachtige getuigenissen. Volgens The Hurricane was het duidelijk dat hij erin geluisd werd omwille van zijn banden met de mensenrechtenorganisatie. Geraakt door het verhaal bezocht Bob Dylan Rubin in de gevangenis en verwerkte al zijn gedachten en emoties in deze song. Daarbij gaf hij zijn eigen interpretatie aan de feiten en beschuldigde hij bepaalde verdachten. De advocaten van platenmaatschappij wezen Bob Dylan op de mogelijke processen en daarom herschreef hij het nummer. Toch bleef ook deze song controverse uitlokken. Zo verweten sommige mensen Bob Dylan dat hij niet verwees naar het gewelddadige en criminele verleden van Rubin Carter of dat hij deed alsof Rubin dé bokser van zijn generatie was, wat anders niet bleek uit de rankings. Een ooggetuige van de moorden, Patricia Graham Valentine, zou trouwens een juridische klacht indienen. Maar de song werd populair en via Bob Dylan kon Rubin Carter voldoende geld verzamelen om een tweede proces te krijgen. Ook op dit proces zou hij door de jury schuldig bevonden worden en hij zou pas in 1985 vervroegd vrijgelaten worden. Of Rubin Carter terecht of onterecht schuldig bevonden werd, is tot op de dag van vandaag nooit opgehelderd geraakt. Of Bob Dylan het dus bij het rechte eind had, blijft dus een vraagteken. Maar doet geen afbreuk aan deze fantastische song. En de reden waarom ik dit een fantastische song vind, is omdat Bob Dylan erin slaagt om op een kleine acht minuten een heel verhaal op een heel filmische manier te vertellen.



30. Billy Joel – Goodnight Saigon

Zeggen dat ik grote fan ben van Billy Joel is sterk overdreven. De mens heeft zeer toffe pophits geschreven zoals Uptown girl, maar heeft ook verschrikkelijke stinkers gemaakt zoals Honesty. Toch zou hij 6 keer een Grammy winnen en verkocht gespreid over drie decennia 150 miljoen albums. Sinds 1993 maakt hij geen nieuwe platen meer, maar toch blijft hij nog regelmatig toeren. Hij werd na zijn pensioen ook opgenomen in de Songwriter’s Hall of Fame, de Rock and Roll Hall of Fame en de Long Island Music Hall of Fame. Een buitenbeentje is zijn carrière is ook zijn mooiste nummer geworden, namelijk Goodnight Saigon. Het nummer gaat, zoals je wel kon deducteren, over de Vietnamoorlog en zou omwille van de gevoeligheid nooit in Amerika worden uitgebracht. Het is dan ook het meest krachtige nummer over de oorlog. Het begint met het geluid van een helikopter die in een verlaten landschap dichterbij komt en daarna ontwikkelt het nummer zich op zo’n straffe manier dat je de angst van de soldaten letterlijk voelt in het lied om te eindigen in een aangrijpende finale waarin het lijkt alsof de geesten van de vele soldaten die sneuvelden het refrein zingen. Maar het zijn vooral die keren dat Billy Joel scherp uithaalt met zijn stem die door berg en merg gaan. Voor mij is het één van de meest aangrijpende en emotioneelste nummers over Vietnam ooit gemaakt.

Mijn top 100 aller tijden - nr. 31-40

31. Kanye West – Roses

Ik heb het hier al eerder geschreven, maar Kanye West is één van die artiesten die er niet voor terug deinst om politiek getinte thema’s aan te snijden en een portie maatschappelijke kritiek te geven. Soms gaat hij daarbij misschien over de lijn. Zo alludeert hij in het nummer Crack Music dat president Reagan en zijn regering cocaïne in de zwarte buurten van Amerika verspreidde. In Heard ‘em say gaat hij nog verder en alludeert hij dat de regering aids verspreidde. Maar soms geeft hij terechte kritiek. Zoals in het nummer Diamonds from Sierra Leone, die wat verder in mijn top 100 staat, waarin hij de toestanden rond de bloeddiamanten aanklaagt. In zijn nummer Jesus Walks, ook al in mijn top 100, klaagt hij dan weer de media aan die gesprekken over God uit de weg willen gaan. Maar niet alleen in zijn songs laat hij zijn politieke mening horen. Zo creëerde hij heel wat hetze toen hij tijdens een benefietuitzending voor de slachtoffers van de orkaan Katrina op scherm zei dat George Bush niet om de zwarten gaf. Tijdens een MTV-interview nam hij het ook op voor de homo’s en riep hij de rapwereld en de black society op om te stoppen met het gay-bashen. In de sector van scherpe maatschappelijke kritiek behoort ook zijn mooiste nummer dat hij heeft gemaakt, namelijk deze Roses. In dit nummer klaagt hij het sociaal zekerheidsstelsel aan van Amerika. Zo vindt hij het niet kunnen dat mensen die hun hele leven hard gewerkt hebben, toch niet kunnen genieten van de beste zorgen omdat het te duur is. Ook rapt hij over de strijd van zijn grootmoeder tegen aids en hoe oneerlijk het is dat een ster als Magic Johnson zich wel kan laten behandelen tegen de ziekte, terwijl zijn grootmoeder niet. Voor mij is dit ook een voorbeeld waarom een Kanye West-single altijd zo’n fantastische goede single is: het heeft een ijzersterke productie die gewoonweg niet beter kan, het is een orgie van geluiden en stemmen die samenvloeien tot een schitterend geheel, het maakt gebruik van samples van oude soulclassics (hier Rosie van Bill Withers) die het nummer de nodige grandeur geven en er zit een zinnige tekst in verwerkt. Beter dan dit kan muziek volgens mij niet worden.



32. Marvin Gaye – I heard through the grapevine

Toen Marvin Gaye deze hit scoorde, verkeerde hij in een zware depressie. Hij vormde in die dagen een Motown-duo met Tammi Terrell. Bij haar werd een hersentumor vastgesteld toen zij tijdens een optreden in de armen van Marvin Gaye viel. De tumor zorgde ervoor dat Tammi heel snel achteruit zou gaan en Marvin Gaye had problemen om deze tragedie te verwerken. Bovendien kampte hij ook nog eens met huwelijksproblemen. Hij zou dan ook verklaren dat hij het succes van deze single niet verdiende. De single zelf had al een moeilijk parcours afgelegd bij platenfirma Motown. Het werd geschreven door Norman Whitfield en Barrett Strong en in een eerste versie ingezongen door Smokey Robinson & The Miracles. Deze werd echter naar de prullenmand verwezen, net als een tweede versie met The Isley Brothers. De schrijvers bleven echter geloven in huns song en herschreven de song naar een tragere, psychedelisch geïnspireerde song met een voodoo-achtige muzikale structuur. Hiermee trokken ze naar Marvin Gaye. Het zou hem twee maanden kosten om de versie in te zingen. Dit komt omdat Whitfield het nummer zodanig had geschreven dat de hoge noten net buiten de toonaard van Marvin lagen zodat hij zich echt moest inspannen om de noten te halen. Dit zorgde voor een ruwere zang die contrasteerde met de zachtere achtergrondzangeressen. In deze versie dacht men nu een hit te hebben, maar de Motown bazen verwezen de single terug naar de prullenmand. Whitfield herschreef het nummer voor een vierde keer en herwerkte het tot een up-tempo gospelnummer in de trend van Respect van Aretha Franklin en gaf het aan Gladys Knight & The Pips. Deze versie werd wel gereleased en haalde het tot nummer 2 in de Billboard charts. Whitfield zelf was nog steeds niet blij over deze versie en bleef een voorliefde hebben voor de versie van Marvin Gaye. Hij kon de Motown-bazen overtuigen om het nummer toch op het nieuwe album van Marvin Gaye te zetten. De leadsingle voor dat album werd You, maar de radiostations speelden meer I heard it throught the grapevine. De radiodeejays konden de platenfirma uiteindelijk toch overtuigen om het lied als single uit te brengen en het zou uiteindelijk de beste verkopende Motown-single ooit worden. Het is ook mijn lievelings-Motownsingle. De eerste tonen zijn zo’n earcatcher en de manier waarop Marvin Gaye dit zingt, is gewoon subliem.



33. Dionne Warwick – Walk on by

Ik heb de indruk dat dit nummer in de vergetelheid aan het geraken is, ook al is het één van de beste popplaten ooit gemaakt. Ik heb tevens de indruk dat Dionne Warwick zelf ook tussen de gaten van het net aan het glippen is. Misschien omdat ze hier niet zo populair is geworden dan in Amerika, waar ze in de periode 1955-1999 met maar liefst 56 singles in de Billboard Hot 100 zou geraken. Dionne Warwick werd geboren onder de naam Marie Dionne Warrick. Haar artiestennaam kreeg ze toen haar naam verkeerd gespeld werd op haar eerste solosingle. Ze zou nadien Warwick behouden – in de jaren’70 zou het zelfs een tijdje Warwicke worden. Ze is eveneens een nicht van zangeres Whitney Houston. Naast zangeres is ze ook bekend geworden voor haar werk voor de Verenigde Naties. Ze werd ambassadrice voor de Voedsel en Landbouw Organisatie. Daarnaast zou ze ook een tijdje Amerikaanse Ambassadrice voor Gezondheid zijn. Eén van haar bekendste hits hier, That’s what friends are for, maakte ze trouwens voor het Amerikaanse Aidsonderzoekscentrum. Maar Walk on by is en blijft voor mij haar beste nummer en één van de belangrijkste platen gemaakt in de vorige eeuw. De single zou dan ook vele malen gecoverd worden, waaronder de versie van Isaac Hayes misschien de bekendste is. Maar niets kan tippen aan de klasse van het origineel. De naar de jazz neigende stem van Dionne en de bossa nova klanken maken dat dit verhaal over een vrouw die haar ex smeekt om haar met rust te laten een tijdloos karakter krijgen.



34. Dire Straits – Brothers in arms

Het album Brothers in arms is een belangrijk album in de muziekgeschiedenis. Niet alleen omdat het het bestverkopende album van 1985 in de UK zou worden, maar wel omdat het één van de eerste platen zou zijn die digitaal werd opgenomen en zou verschijnen in het CD-formaat. Bovendien was het één van de eerste CD’s waarop er materiaal te horen was die niet op de LP-versie te horen was. Dat zorgde ervoor dit een must-have album werd bij de eerste bezitters van de cd-spelers. Uiteindelijk zouden er 1 miljoen cd’s van verkocht worden, waardoor er werd beweerd dat er meer cd’s van verkocht werden dan dat er cd-spelers waren. De single Brothers in arms werd dan weer ’s werelds eerste CD-single en de videoclip ervan werd de eerste ooit gespeeld op MTV in Engeland. Voor de inspiratie van het lied greep men terug naar de guerrillaoorlog die er heerste in El Salvador en Nicaragua in de jaren’80. Het vertelt het verhaal van een dode soldaat die aan zijn overlevende vrienden oproept om, ondanks de harde realiteit van de strijd, toch weer de draad van hun leven op te nemen. Hij bedankt hen om samen met hen te strijden, maar vertelt hun ook dat er maar één wereld is waarin we kunnen leven en dat oorlogen zinloos zijn. Omwille van zijn boodschap werd deze single dit jaar, naar aanleiding van de 25e-jarige herdenking van de Falklandoorlog, opnieuw uitgebracht, maar het nummer was alleen beschikbaar via de online muziekwinkels. Ikzelf vind dit één van de mooiste nummers van Dire Straits die heel pakkend door Mark Knopfler wordt gezongen. Dit is echt een liedje van een zeldzame schoonheid.



35. Juanes – Fijate bien

In mijn top 100 heb ik heel wat artiesten ingestoken wiens werk ik de afgelopen jaren erg heb geapprecieerd. Eén van mijn lievelingsartiesten is daarbij Juan Esteban Aristizábal Vásquez, die we beter kennen onder zijn artiestennaam Juanes (een samentrekking van Juan en Esteban). Waarom ben ik zo enorm fan geworden? Niet alleen omwille van de steengoede muziek, maar ook omwille van de sociaal geëngageerde persoonlijkheid die Juanes heeft. Hij wordt niets voor niets dan ook de Zuid-Amerikaanse Bob Dylan, Bruce Springsteen en Bono genoemd en werd door het magazine Time uitgeroepen tot één van de 100 belangrijkste en invloedrijkste personen van het moment. Zijn voornaamste zorg is de strijd tegen de landmijnen in zijn thuisland Colombia. Dit land is door de vele guerrillaoorlogen en conflicten bezaaid met landmijnen. Om de slachtoffers te helpen, richtte hij het Mi Sangre Foundation (verwijzing naar zijn derde cd) op en werd hij onlangs ook nog geëerd voor zijn werk als Goodwill Ambassadeur voor United for Columbia, een organisatie die de mensen bewust maakt van het probleem van de landmijnen in het land. Hij mocht in het kader van zijn werk ook het Europese Parlement toespreken in 2006 en hij haalde zo 2,5 miljoen euro op voor de ontmijning van zijn land. Tenslotte zou hij in 2006 ook nog de hoogste culturele Franse prijs, L’Ordre des Arts et des Lettres, in ontvangst mogen nemen voor zijn goed werk. Ook in zijn liedjes verwerkt hij het thema van de landmijnen vaak. Zo gaat Fijate Bien (Kijk goed uit), zijn eerste solosingle, over het thema. Hij roept via het lied zijn medelandgenoten op om goed uit te kijken voor de mijnen. En dat doet hij niet in een melige vorm, maar wel via een schitterende rockcompositie en een knappe tekst. En het is die mix die mij zo aantrekt in Juanes en waarom ik vind dat dit één van de belangrijkste artiesten van het moment is.



36. Aretha Franklin – Respect

Ondanks dat Aretha Franklin in de afgelopen 4 decennia telkens hits wist te scoren, steekt haar beginperiode voor mij er echt uit. En dat is ook haar meest succesvolle periode geweest. Ze had net een lange tijd moeten zoeken naar de juiste toon om succes te hebben. En na dat hoogtepunt in haar carrière zou problemen met de platenmaatschappijen en het feit dat de aandacht meer naar jongere nieuwe artiesten ging ervoor zorgen dat haar succes taande. Er waren nadien nog steeds sporadische opflakkeringen komen, maar het niveau van die beginjaren zou ze nooit meer behalen. Haar beste nummers komen ook uit die periode vind ik. Think, I say a little prayer, A natural woman, The house that Jack built en zeker deze Respect. De single werd oorspronkelijk geschreven door Otis Redding die er zelf een grote hit mee scoorde. Het lied had toen een meer bluesachtige toon en het nummer was bedoeld als een pleidooi van een man om meer erkenning en respect te krijgen van zijn vrouw. De producer van Aretha Franklin, Jerry Wexler, bracht de single onder haar aandacht en samen maakten ze er een meer soulvollere versie van die de vocale kwaliteiten van Aretha benadrukten. Bovendien veranderden ze de toon van het lied en werd het nu de vrouw die aan de mannen voor meer erkenning en respect vroeg. Het lied werd zo krachtig dat het één van de symbolen van de feministische beweging zou worden. En bijna 40 jaar na datum heeft het lied nog steeds niets van zijn kracht of glans verloren, vind ik. Het blijft een ontzettend sterk nummer en ik blijf van de straffe soul- en gospelstem van Aretha Franklin houden.



37. John Legend – Used to love U

Used to love U is de debuutsingle van John Legend en fungeerde perfect als naamkaartje voor zijn album Get Lifted. Het is een mix van soul, gospel en hip hop, maar heeft vooral een heel grappige tekst en is een echt feel-good nummer. Allemaal kenmerken die symbool staan voor het ganse album. Dat gospel een grote rol speelt in zijn muziek is niet zo te verwonderen. Zijn grootmoeder gaf hem de gospelmuziek met de paplepel in en hij maakte deel uit van het gospelkoor van zijn lokale kerk. De eerste muziekopnames die hij maakte, waren dan ook gospelopnames. Toch zou het nog enige tijd duren voor hij een platencontract kon versieren. Hij mocht meehelpen op het album van Lauryn Hill (Everything is everything), schreef hits voor Alicia Keys (If I ain’t got you en You don’t know my name), Jay-Z (Encore en Lucifer) en Black Eyed Peas (The boogie that B) en werkte samen met artiesten als Janet Jackson, Mary J. Blige, Britney Spears en Common, maar toch lukte het hem niet om een platencontract te versieren. Zijn vriend Kanye West zou daar uiteindelijk verandering brengen. Met hem maakte John Legend een demo Do what I gotta do, gebaseerd op Aretha Franklin’s song Til you come back to me. De reacties waren ontzettend goed, maar hij kreeg geen platencontract. Kanye West was echter zo onder de indruk dat hij John uitnodigde om samen te werken voor zijn debuutalbum The College Dropout. In ruil zorgde Kanye West ervoor dat John Legend de eerste artiest was die hij tekende bij zijn eigen platenlabel G.O.O.D. Music (Getting Out Our Dreams). En met deze eerste single was het dus meteen een schot in de roos. Het is voor mij één van de tofste nummers van John Legend en zelfs één van de beste en tofste nummers van de afgelopen jaren.



38. Coldplay – Talk

Op de vorige twee albums neigde Coldplay naar de muziek van Radiohead. Met hun derde album X&Y maakten ze echter een ruk naar U2, wat op gemengde reacties stootte. Volgens sommigen was het een uitstekend album, maar anderen vonden de hype overdreven en stemden het album een paar maanden na de release al meteen naar de topregionen van de lijst van de meest overroepen platen aller tijden. Naast de U2-anthemachtige stijl grijpt de groep ook terug naar de elektronische muziek van Kraftwerk en Brian Eno (die ook al voor U2 werkte). Een perfect voorbeeld daarvan is deze Talk. De gitaarriffs zijn een bewerking van Kraftwerk’s Computer Love. Voor de videoclip van deze song nam men nog een oude U2-gediende onder armen, namelijk de Nederlandse fotograaf Anton Corbijn. Hij bedacht het verhaal van de slapende robot die door astronauten (Coldplay) terug geactiveerd zou worden. De videoclip zit boordevol popreferenties. Zo stond Marvin the Paranoid Android robot van The Hitchhiker’s Guide to the Galaxy-televisieserie model voor de robot in de videoclip. De videoclip refereert ook na de clip van No Surprises van Radiohead wanneer de tekst van het lied achterstevoren gespeld op het scherm verschijnt. Daarnaast verwijst het fluiten op het einde van de clip naar de in Engeland memorabele The Clangers-tekenfilmreeks. Tenslotte zou er ook een geheime boodschap, die terug te vinden is in het controlepaneel van de robot, zitten in de clip die verwijst naar Make Fair Trade. Het resultaat van dit alles is een prachtige videoclip, maar de soundtrack vind ik nog veel beter en vind ik persoonlijk het sterkste nummer van de X&Y-cd. Met dank aan Kraftwerk en de gitaarriffs.



39. Ike and Tina Turner – River deep, mountain high

De credits voor dit nummer staan op naam van Ike and Tina Turner, maar toch heeft Ike nooit meegewerkt aan deze single en is hij er ook niet op te horen. Dit was een gevolg van een deal die hij maakte met producer Phil Spector. Deze wou namelijk heel graag een album maken met Tina Turner, maar besefte dat Ike nooit zou toelaten dat Tina solo zou gaan. Daarom kwamen ze overeen dat deze single en het bijhorende album uitgebracht zou worden als Ike & Tina Turner, maar dat Ike tijdens het opnameproces buiten de opnamestudio zou blijven. Als leadsingle had Phil Spector samen met Jeff Barry en Ellie Greenwich deze song River deep, mountain high geschreven. Het lied gaat over het feit dat de zangeres van haar man zal houden zoals een meisje van haar pop houdt of een hond van zijn baasje. Voor de productie van de single maakte Phil gebruik van zijn Wall of Sound-procédé. Door het geluid van de muziekapparaten af te spelen in een echokamer en dit geluid op te nemen, krijg je een overweldigende sound die zowel op jukeboxen als AM-radio’s tot zijn recht komt. Voor deze single maakte hij daarbij nog eens gebruik van 2 dozijn muzikanten en samen maakten dit dat de kostprijs van deze single ongeveer 22.000 dollar bedroeg, een voor die tijd ongehoord bedrag. Bij de release in Amerika flopte de single echter grandioos. De mensen wisten niet zo goed wat denken van de single. Voor de zwarten was de muziek te blank, voor de blanken was hij dan weer te zwart. Gevolg was dat het platenlabel van Phil Spector zich zo diep in de schulden had gestoken dat hij het label moest opdoeken. Drie jaar na de release werd de single heruitgebracht in de VS en zou de single wel potten breken en de appreciatie krijgen die deze single verdiende. En van mij krijgt de single ook alle appreciatie die het verdient. Ik vind dit één van de meest overweldigende singles waarbij de muziek perfect de krachtige en flexibele stem van Tina Turner begeleidt.



40. Beatles – Something

In mijn top 100 staan enkele Beatles-nummers en de twee bekendste van George Harrison staan er allebei bij. Toch een duidelijk teken dat ik George als volwaardige Beatle en songwriter beschouw en wil dat hij de appreciatie krijgt die hij verdient. Maar net als bij While my guitar gently weeps ging de release niet van een leien dakje. Hij schreef het liedje in de periode dat men het album The Beatles (The White Album) aan het opnemen was. Hij gebruikte het nummer Something in the way she moves van James Taylor als inspiratiebron en zou bij het uitwerken van de melodie diens lijnen “something in the way she moves, attracts me like no other lover” gebruiken als tekstopvuller. Hij maakte een demo klaar, maar toch zou het nummer het album niet halen omdat alle nummers voor dat album toen al klaar waren. Bovendien had hij oorspronkelijk het nummer ook niet voor The Beatles bedoeld, maar wou hij het nummer geven aan Jackie Lomax, een persoonlijke vriend van hem. Uiteindelijk ging dit aanbod niet door en gaf George het nummer aan Joe Cocker. Het nummer kwam een eerste keer echt op tafel te liggen voor The Beatles wanneer ze bezig waren met de opnames van het Let it be-album. Toen besliste George echter zelf om het nummer niet op te nemen omdat hij vreesde dat de groep niet zorgvuldig genoeg zou omgaan met zijn single, iets wat hij reeds ervaarde bij zijn vorige suggesties. Uiteindelijk zal het nummer toch worden bewerkt tijdens de opnames van het laatste album Abbey Road en het schoppen tot single. 40 jaar later zou blijken dat dit nummer het tweede meest gecoverde Beatles-song is, na Yesterday. Bij de release van de single dacht iedereen dat George zijn vrouw Pattie Boyd in het achterhoofd had, maar zelf zei hij dat hij zijn idool Ray Charles voor ogen had.

Mijn top 100 aller tijden - nr. 41-50

41. Al Green – Let’s stay together

Een van de grootste soullegendes is Al Green en ik besef dat ik dringend wat meer van hem moet leren kennen, zeker na het beluisteren van deze zalige plaat. Al Green begon al op vroege leeftijd te zingen en samen met zijn broers vormde hij de Greene Brothers (zijn echte achternaam is Greene, later liet hij de laatste e vallen). Hij werd echter uit de groep gezet toen zijn vader ontdekte dat hij naar muziek van Jackie Wilson aan het luisteren was. Later vormde Al Green nog de bands Al Greene & The Creations en Al Greene & The Soul Mates. Echt succes hadden de groepen niet, maar toch tekende Memphis’ Hi Records hem. Zij moedigen hem aan om zijn eigen, unieke stem te vormen tot een krachtige, expressieve stem en dat zorgt ervoor dat hij één van de grootste soulstemmen wordt. In 1974 overleeft hij een ongeluk. Een vriendin van hem, Mary Woodson, geraakt in een depressie en begint zich dingen in te beelden. Zo is ze gepikeerd omdat Al Green haar nooit ten huwelijk had gevraagd. Alleen waren ze helemaal geen koppel. Toch zorgden de woede ervoor dat ze hem aanviel en een grote pot kokend water over hem gooide en ze daarna zichzelf door het hoofd schoot. Al houdt er ernstige brandwonden aan over op buik, armen en rug. Aangegrepen door deze tragedie keert Al Green zich meer tot God en wordt een pastoor. Hij zou zich ook meer beginnen toe te leggen op de gospelmuziek en in de periode 1981-1989 speelde hij niets anders meer. Het levert hem wel 8 Grammy’s voor Soul Gospel Performance op. In de jaren’90 keert hij terug naar zijn soul- en R&B-roots en tot op de dag van vandaag blijft hij muziek maken. Voor mij is deze Let’s stay together één van de meest zalige platen ooit gemaakt. Het is ontzettend smoothly gezongen en het maakt mij altijd terug blij.



42. Queen – Don’t stop me now

In de jaren ’70 stond Queen al aan de top en werden ze overal heel goed onthaald. Met hun album Jazz kreeg ze echter mindere commentaar van Rolling Stone, die het album saai noemde. Bovendien was Jazz een heel misleidende titel, vermits het allerlei genres bevatte, behalve Jazz. Toch werd het album wel goed onthaald door het publiek en heel wat singles eruit werden hits, zoals Bicylce Race, Fat Bottomed Girls en deze Don’t stop me now. Deze laatste single werd laatst nog uitgeroepen tot populairste wagensong in de UK. Het lied, geschreven door Freddie Mercury, beschrijft heel wat gevoelens van kracht en overdrijving en bevat heel wat seksuele toespelingen. Ik vind het een ontzettend leuke meezinger met een heel hoog entertainmentswaarde. Het begint traag, maar het bloeit langzaam open tot een krachtig feelgoodnummer wat mij altijd weer blij maakt. Misschien niet hun beste nummer dat ze ooit gemaakt hebben of meest geniale song, maar wel de leukste song.



43. Matchbox 20 – Back 2 Good

Een nummer dat elk jaar maar naar boven kruipt in mijn top 100 is Back 2 Good van Matchbox 20. Terug is het een artiest in mijn top 100 waarvan ik denk dat niet veel mensen hier in België ze kennen. In thuisland Amerika zijn ze echter razend populair en wereldwijd verkochten ze reeds meer dan 39 miljoen platen, waarbij hun debuutalbum Yourself or someone like you in Amerika maar liefst 12 miljoen keer over de toonbank ging en de diamanten status kreeg. De groep werd opgericht door Rob Thomas, Brian Yale en Paul Doucette, die toen speelden in de band Tabitha’s Secret. Toen die band splitte, vormden de drie een nieuwe band, trokken Adam Gaynor en Kyle Coock aan en vormden Matchbox 20. De naam van de groep is een verwijzing naar de vader van Rob Thomas, die telkens een biljet van 20 dollar verborg in luciferdoosje als soort van bescherming. De rockgroep breekt langzaamaan door met hun debuutalbum in 1997 en met hun live-performances verwerven ze faam en groeit de fanbasis. In 1999 schrijft zanger Rob Thomas Smooth voor Santana, wat de groep uiteindelijk nog meer naambekendheid zal geven. Maar het is vooral een bewijs van de tekstschrijverstalenten die Rob Thomas heeft. Hij wordt dan ook beloond met twee Grammy’s en zal later in zijn carrière de Starlight Award krijgen van de Songwriters Hall of Fame voor zijn blijvende verdienste in de sector. Door de groeiende populariteit wordt de tweede cd Mad Season een inslaand succes. Het album bevat wel meer popnummers en weelderige muzikale arrangementen. In 2002 komt het derde album More than you think you are verschijnen, waarin ze terugkeren naar hun hardrock roots. Na een lange tournee en het feit dat het album iets minder scoort dan de twee vorige albums, besluit de groep om een break te houden, zodat de individuele leden zich kunnen toeleggen op soloprojecten. Dit jaar kwam de groep weer samen om zes nieuwe nummers te schrijven voor een best of-album en ze beloofden om tegen 2009 terug een volwaardig album uit te brengen. Dit zal dan wel zonder gitarist Adam Gaynor zijn die in 2005 de band verliet. Eén van de mooiste nummers uit hun debuutalbum en ook één van hun grootste hits is deze Back 2 Good. Het is een knappe rockballad die het verhaal vertelt over een romantische relatie die ten einde lijkt te zijn en dit tot groot verdriet van de zanger. Het is dan ook een krachtig nummer waarin een spanningsveld wordt in opgebouwd en Rob Thomas een paar keer scherp uithaalt. Een echt knap nummer!



44. Hooverphonic – Vinegar and salt

Iedereen weet ondertussen, denk ik wel, dat Hooverphonic zijn roots heeft in Sint-Niklaas. De groep ontstond in 1995 en heette toen nog gewoonweg Hoover. Maar men ontdekte dat er al andere groepen waren met die naam en men verlengde de naam dan tot Hooverphonic. De oorspronkelijke bezetting was Alex Callier, Raymonds Geerts, Frank Duchêne en zangeres Liesje Sadonius. Deze zangeres zou echter al gauw na het verschijnen van het eerste album A new stereophonic sound spectacular de groep verlaten. Kyoko Baertsoen, van de groep Lunascape, neemt voor 3 maanden haar plaats tot men in de 18-jarige Geike Arnaert een waardige opvolgster lijkt gevonden te hebben. En wat voor een vervangster! Hun volgende album Blue Wonder Power Milk heeft al een andere sound dan de eerste plaat en die sound zou verder geperfectioneerd worden op het album The Magnificent Tree. Eén van de mooiste singles daarop is deze Vinegar and Salt. Het bezorgt mij altijd kippenvel als ik dit nummer beluister. Bovendien zit er iets ijls en magisch in het nummer wat het zo tijdloos maakt. The Magnificent Tree is voor mij één van de beste Belgische platen aller tijden en het is dan ook geen wonder dat maar liefst 3 nummers van dit album tot in mijn top 100 zijn geraakt.



45. Falco – Jeanny

Johan Hans Hölzel liet zich voor zijn artiestennaam inspireren door Falko Weisspflog, een Duitse skiër. Hij is een klassiek geschoolde muzikant die school liep op het Weense Muziekconservatorium, maar hij zou uitgroeien tot een echte hip hop, rock en popster. Hij zou ook één van de eerste blanke rappers worden en dit met zijn eerste grote hit Der Kommissar. In 1985 verscheen Jeanny en dat zorgde voor heel wat controverse. Want de tekst leek te wijzen op het verhaal van een meisje dat ontvoerd en vermoord wordt, maar dan verteld door de ogen van de dader. Vele mensen zagen verwijzingen in de tekst naar een verkrachting en vonden dat deze daad werd verheerlijkt. De song werd dan ook door heel wat radiostations gebannen. Bovendien kreeg de nieuwslezer die meewerkte aan het nummer bakken kritiek over zich. Toch zal wie de tekst herleest geen enkele vermelding van verkrachting terugvinden. Falco zou ook altijd beweerd hebben dat het hier ging over een echte liefdessong en een lied over de relatie tussen de zanger en een meisje genaamd Jeanny, maar geeft wel toe dat het op verschillende manieren geïnterpreteerd kan worden. Hij vond alleen dat het nooit zijn bedoeling was dat de mensen er zo’n ziekelijke intentie achter gingen zoeken. De controverse zorgde er wel voor dat de single vlotjes over de toonbank ging. Falco zou nog drie vervolgnummers schrijven over Jeanny (Coming home – Jeanny Part 2, Where are you now – Jeanny Part 3 en Und werf ragt nach Jeanny – Jeanny Part 4). Maar geen van hen behaalde het statuut van de eerste single. Ik geef toe dat de tekst voor interpretatie vatbaar is, maar ik blijf het een krachtig nummer vinden.



46. Kanye West – Jesus walks

Voor Kanye West rapper werd, werd hij vooral bekend omwille van zijn producerswerk. Hij schreef en producete songs voor Alicia Keys, John Legend, Common en Janet Jackson. Toch wou hij steeds rapper worden en ging bij meerdere platenfirma’s aankloppen voor een platencontract. Toch werd hij steeds de deur gewezen. Ze vonden dat hij niet street credible genoeg was omdat hij uit een bemiddelde gezin en een goede buurt kwam. Uiteindelijk zou Roc-A-Fella van rapper Jay-Z de ster tekenen, al wilden ze in het begin ook niet echt omdat ze hem meer als een producer zagen. Kanye West moest in het begin nog tegen meer vooroordelen vechten. Eén van die vooroordelen was zijn geloof en dat heeft hij verwerkt in deze krachtige Jesus Walks. Hierin zingt hij over Jezus en hoe hij de dag van vandaag zou omgaan met drugdealers, moordenaars en gewone burgers. Radiostations weigerden de aanvankelijke versie van het nummer te draaien omwille van zijn tekst. Kanye West zou voor zijn album The College Dropout het nummer bewerken en verwerkte de kritiek hierin en geeft zelf kritiek op hoe de media tegenover songs over God staan. "They say you can rap about anything except for Jesus/That means guns, sex, lies, video tapes/But if I talk about God my record won't get played?". Het resultaat werd één van de grootste hits van Kanye West, haalde de nummer 1 in de Billboard en zou de Grammy voor beste Rapsong winnen. Aanvankelijk won de song ook heel wat gospelawards, maar toen men besefte dat er heel wat expliciete taal in het nummer verwerkt zat, werden de awards ingetrokken. Zonde, want dit is één van de meest krachtige nummers van de afgelopen jaren, lekker vooruitgestuwd door de gezangen van een Afrikaans slavenkoor. Voor mij mag Kanye West zeker over God en Jezus zingen, als dit maar in zulke krachtige nummers is.



47. Meat Loaf – Paradise by the dashboard light

Goh, ik kon toch moeilijk omheen deze single van Meat Loaf in mijn top 100 aller tijden, omdat ik het gewoon een ontzettend leuk nummer vind en het is zo zalig om met deze plaat mee te zingen. Meat Loaf, Marvin Lee Aday voor de vrienden, is één van de populairste zangers aller tijden en zijn album Bad out of hell ging maar liefst 37 miljoen keer over de toonbank en geschat wordt dat er elk jaar nog eens 200.000 exemplaren van worden verkocht. Alle zeven de nummers uit het album werden gereleased als single en allen werden hits, maar de bekendste is natuurlijk Paradise by the dashboard light. Het lied wordt gekenmerkt door allerlei genres en tempoveranderingen die vlot in elkaar overgaan. Grotendeels valt het lied uit elkaar in drie delen die samen het verhaal vertellen over een jong koppeltje dat op date gaat naar een afgelegen meertje omdat de jongen met zijn meisje wilt vrijen. Het meisje ziet dat echter niet zo meteen zitten en vraagt de jongen eerst om heel wat dingen te beloven. Uiteindelijk kan de jongen de spanning niet meer aan en geeft hij toe, maar de vrijpartij die erop volgt, verloopt helemaal niet meer zo perfect als ze zich beiden hadden voorgesteld. Het lied, geschreven door Jim Steinman, zou geïnspireerd zijn door een verhaal van Meat Loaf. Hij wou de dochter van de burgemeester binnen doen op de avond van het schoolbal, maar slaagde daar niet helemaal in. Het hele verhaal wordt vanuit een komische hoek bekeken en ontzetten heerlijk en grappig zijn de gezongen conversaties tussen Meat Loaf en Ellen Foley. Je kan het nummer een stinker noemen, maar ik hou wel van deze muzikale opera met een humoristische knipoog.



48. The Doors – Light my fire

Als ik aan mythische bands denk, moet ik altijd aan The Doors denken. Vooreerst omdat ze schitterende psychedelische rocksongs hebben gemaakt met knappe poëtische teksten, vaak van de hand van Jim Morrison en onder invloed van LSD. Daarnaast is er natuurlijk ook de figuur van Jim Morrison, één van de mooiste en charismatische zangers die de rockwereld ooit heeft gekend. Maar hij had een imago van rebelschopper en onruststoker te zijn. De verhalen van de band zijn dan ook legendarisch. Zo zou Jim ooit tijdens een optreden in Miami op het podium hebben gemasturbeerd. Hij werd hiervoor aangeklaagd en moest voor de rechtbank verschijnen. Deze veroordeelde hem voor openbare dronkenschap en exhibitionisme, maar nooit voor de oorspronkelijke aanklacht van publieke masturbatie. Het vonnis zorgde er wel voor dat heel wat organisatoren de band niet meer wilden boeken en dat de band vleugellam werd gelegd. Een ander verhaal is verbonden aan deze Light my fire. De band werd uitgenodigd om op te treden tijdens de Ed Sullivan Show op voorwaarde dat ze de tekst van het lied zouden veranderen. Girl, we couldn’t get much higher moest vervangen worden door Girl, we couldn’t get much better. Helaas vergat Jim Morrison de tekst aan te passen tijdens de live-uitzending. Gevolg was dat presentator Ed Sullivan weigerde Jim Morrison een hand te geven bij het verlaten van het podium en dat de band nooit meer mocht terugkeren naar de show ondanks een overeenkomst om nog 6 keer terug te komen. Maar Jim trok zich daar weinig van aan, want “hey, we waren juist in de Ed Sullivan Show!”. Al die verhalen dragen natuurlijk bij tot de mythe, maar het is toch vooral de muziek die blijft verder leven. Light My Fire is voor mij één van de mooiste psychedelische rocknummers, die vooral een tijdloze klasse uistraalt.



49. Queen – The show must go on

Eind jaren ’80, begin jaren ’90 doken de eerste geruchten op dat Freddie Mercury aan aids leed, maar zelf ontkende hij die aantijgingen steeds. Hoewel de ziekte hem steeds meer begon af te takelen, bleef hij muziek maken en volgden er nog twee albums, The Miracle en Innuendo. Vooral op het laatste album Innuendo komt het thema van de nadere dood aan bod en komt de band in het reine met de ziekte van Freddie Mercury. De toon van het album is opvallend pakkend en donker. Heel toepasselijk is het laatste nummer van het album ook de laatste hit geworden van Queen toen Freddie Mercury nog leefde, namelijk The show must go on. De song is één van die weinige hits die de band samen heeft geschreven. John Deacon en Roger Taylor kwamen op het idee voor de muzikale lijn wat de basis ging worden voor het hele lied. Brian May en Freddie Mercury bepaalden dan het thema van het lied, namelijk een reflectie op het leven en de naderde dood, en lieten zich voor de tekst inspireren op de wilskracht die Freddie Mercury had om, ondanks zijn ziekte, toch te blijven optreden. Brian May zou de tekst en de muziek verder afwerken en verwerkte er nog een bridge in geïnspireerd op Pachelbel’s Canon. Het lied zou aanvankelijk niet zo goed scoren, maar toen Freddie Mercury op 24 november 1991 overleed, werd de diepere betekenis duidelijk en werd het postuum nog een grote hit. Doordat het lied zo pakkend is en zo reflecteert op het leven van Freddie Mercury, één van mijn favoriete popzangers aller tijden, blijf ik dit zo aangrijpend en magistraal vinden.



50. Coldplay – Trouble

In 2000 breekt Coldplay definitief door met de single Yellow. Daarvoor hadden ze al enkele EP’s uitgebracht, maar geen van de singles werd echt een hit. Ze werken toch naarstig voort aan het eerste volwaardige album Parachutes. Toen Shiver een eerste voorzichtige hit werd en ze daarna echt doorbraken met Yellow en Trouble, werd dit een keerpunt in hun carrière. Ze konden beginnen aan een eigen toer en werden een van de headlines op het Glastonbury-festival. Ik heb het album Parachute gekocht na A rush of blood to the head en ik moet zeggen dat ik het debuutalbum niet over de hele lijn geslaagd vind, al vind ik de nummers Yellow en vooral deze Trouble al van wereldklasse. In de pers waren de recensies over de platen een beetje verdeeld. Voor de ene was dit een schitterende plaat, voor anderen was de muziek veel te veel afgezien van Radiohead. Toch zou het album genomineerd geraken voor de Mercury Music Prize en de Grammy voor Best Alternative Music Album. Zelf vind ik dus hun latere albums, toen ze wat meer naar de anthemmuziek evolueerden, veel beter, maar Trouble blijft wel één van mijn lievelingsliedjes van de band.