Het Zuiden wil groeien

Broederlijk Delen laat groepen mensen in het Zuiden hun eigen plannen en projecten uitvoeren. Hún plannen tegen armoede en onrecht. Want de eigen plannen van de plaatselijke bevolking zijn het best aangepast aan de plaatselijke situatie en noden.

Om te tonen wat dat concreet betekent, bekijken we dit jaar de wereld vanuit het standpunt van het Zuiden, met de campagne ‘het Zuiden wil groeien’. In Cambodja, Congo, Peru, Senegal en overal in de twintig landen waar Broederlijk Delen partnerorganisaties ondersteunt, zie je hetzelfde gebeuren. Arme mensen steken de koppen bij mekaar en beslissen dat ze zelf hun situatie willen aanpakken. Armen zijn geen zielige en onmondige slachtoffers. Broederlijk Delen steunt hún eigen plannen om duurzame verandering op gang te brengen.

De 250 partnerorganisaties, die Broederlijk Delen steunt, werken aan duurzame plattelandsontwikkeling, mensenrechten of democratisering en participatief burgerschap. De doelgroepen zijn inheemse volkeren, kleine boeren, vrouwen, kinderen en jongeren. Tijdens deze campagne schuift Broederlijk Delen de Filippijnse partnerorganisatie Farmcoop (Foundation for Agrarian Reform Cooperatives in Mindanao) naar voren.

Farmcoop is gespecialiseerd in de begeleiding van boerengroepen op het vlak van marketing, juridische steun, vorming en ontwikkeling. Eén van hun leden is de coöperatie Sobagromco, een vereniging van boeren die beslisten om biobananen te telen en te verkopen, in plaats van hun grond te verhuren aan multinationals. Farmcoop verschafte deze boeren een lening voor een startkapitaal. Het organiseert ook vorming om de oogst te verbeteren en trainingen rond onder andere gezondheid, veiligheid en gender. Dankzij Farmcoop zien de bananenboeren hun inkomen stijgen. Ze krijgen nu financiële ruimte om hun kinderen te laten studeren en om de levensstandaard van het gezin en het hele dorp te verhogen.

Broederlijk Delen steunt deze plannen van het Zuiden niet alleen met geld, maar ook door onder andere politieke actie te voeren om de internationale oorzaken van armoede en onrecht uit de wereld te helpen. Dit jaar sluit Broederlijk Delen zich aan bij ‘2015. De tijd loopt’. Dit is een gezamenlijke campagne van de Vlaamse ngo’s. In september 2000 ondertekenden 191 landen van de Verenigde Naties een Millenniumverklaring. Ze beloofden om tegen 2015 de armoede in de wereld te halveren aan de hand van acht Millenniumdoelstellingen. Broederlijk Delen focust zich voor zijn politieke actie specifiek op Millenniumdoelstelling 8: de uitbouw van een mondiaal bondgenootschap voor ontwikkeling. Om de regering aan te sporen om werk te maken van de realisatie van de Millenniumdoelstellingen, hebben de ngo’s een verzoekschrift opgesteld.

Ook jij kan de actie van Broederlijk Delen steunen. Er zijn de gebruikelijke deur-aan-deur geldopzamelingen, maar ook solidaire maaltijden, verkoop wenskaarten, sponsortochten, concerten, ... Je kan ook steeds de actie steunen door een gift te doen op het rekeningnummer 000-0000092-92. Giften vanaf 30 euro geven recht op een fiscaal attest en een belastingvermindering. Meer info over de actie vind je op de site www.broederlijkdelen.be

Muzikale voorkeuren

Mijn muzieksmaak heeft in de loop van de jaren een serieuze evolutie gemaakt. Het begon met de kindermuziek van Samson en Gert en momenteel ben ik een soulfase beland. Ik weet dat ik altijd zal blijven evolueren en ik weet dus niet waar ik ga uitkomen. Wat mij ook opvalt is dat ik qua cd-collectie stilaan ook meer uit het straatje van de mainstream in België aan het komen ben en dat ik op zoek ben naar waardevolle artiesten in het buitenland die hier in België bij het grote publiek niet gekend zijn. Misschien wil ik zo een uniek tintje geven aan mijn muziekcollectie, een sound die er op de radio niet terug te vinden is.

Dat was in mijn tienerjaren echter niet het geval. Toen verslond ik alle commerciële popmuziek die er te vinden was en luisterde vooral naar de mainstream muziek die ze toen op Radio Donna draaiden. Spice Girls, Steps, Britney Spears waren mijn grote favorieten van toen. Muzikaal stelden die liedjes misschien niet veel voor, maar ik vond het gewoon leuke muziek om plezier op te maken. En een deel van die liedjes blijf ik nog altijd goed vinden; het vormt dan ook voor een deel de soundtrack van mijn jeugd. De muziek was commercieel en voerde de hitlijsten aan, maar toch had ik niet het gevoel dat ik de grote massa volgde, terwijl dit toch het geval was. Mijn vrienden luisterden namelijk naar heel andere muziek, zoals house en dance voor de ene groep en alternatieve rock en muziek voor de andere groep, en keken zelfs een beetje neerbuigend neer op het genre. Ikzelf vond dat wel een beetje jammer, maar ik denk dat hun houding mij ertoe heeft aangezet om zelf toleranter tegenover andere muziekgenres te staan. En ik denk dat zij dan ook de startknop hebben ingedrukt om een evolutie te maken qua muzieksmaak.

Een eerste evolutie die ik opmerk is dat ik van de commerciële hits opschoof naar de meer kwalitatievere popmuziek van bijvoorbeeld The Corrs, Anastacia of Nelly Furtado. Dat werd natuurlijk ook mede beïnvloed door de muzikale sfeer die er toen heerste. Bij het grote publiek kwam het besef dat vele van die groepen en artiesten uit de jaren '90 eigenlijk niets meer waren dan knap verpakte imago's. Het waren producten van een mooi uitgekiemde marketingstrategie maar droegen zelf niets artistieks bij. Er groeide terug een nood aan echte zangers en artiesten. Ikzelf ben dus bij The Corrs, Anastacia en Nelly Furtado terechtgekomen. Ze maakten nog steeds muziek die voor het grote publiek bedoeld waren en bij datzelfde grote publiek ook in de smaak vielen, maar het was minder een lege doos. Er blijft bij hen vaak ook een marketingstrategie achter zitten, maar zij gebruiken dit als middel om bekend te geraken en zijn er geen resultaat van. Het waren artiesten die hun muziek zelf maakten, die er inhoud aan gaven en die er ook live mee wisten te overtuigen. Daarom ook dat ik tot op de dag van vandaag nog steeds geïnteresseerd blijft in hun muziek en dat commerciële maar kwalitatieve pop mij nog steeds enorm kan boeien.

Een volgende evolutie in mijn muzieksmaak is niet echt als één richting te definiëren. Ik denk dat ik de laatste twee à drie jaar een beetje op de dool was en dat ik van vele walletjes tegelijk aan het eten was. Een belangrijke invloed in die periode is wel de Spaanstalig muziek geweest. Onder invloed van de Spaanse talentenjacht Opéracion Triunfo kwam ik in aanraking met de Spanish pop en rock. Het album dat ik in die periode het meest beluisterde was Buléria van David Bisbal, dat toch een dik jaar in mijn cd-speler heeft vertoefd. Door de muziek van Opéracion Triunfo ben ik dan ook een beetje gaan grasduinen in de muziek die de Spaanstalige landen overheerst en ben zo op Juanes gestoten. Dé belangrijkste artiest van deze muzikale fase omdat hij mij wist te raken met zijn teksten en muziek. Een artiest die vergeleken wordt met Bruce Springsteen en Bono, maar toch met een eigen en unieke persoonlijkheid. Maar naast die duidelijke Spaanse invloed werd mijn muzieksmaak door allerlei genres beïnvloed. Er was de melancholie van Keane en Coldplay, er was de jazz van Norah Jones, de r&b van Craig David en Destiny's Child, de pop van Natalia en Justin Timberlake, de kwaliteit van Hooverphonic, .... Ik hield er allemaal wel van, maar er sprong niets uit en niets wist mij te volledig te begeesteren of slechts voor een korte periode. Ik was duidelijk op zoek naar mezelf en naar een eigen en duidelijke muzikale identiteit.

En sinds vorig jaar is er weer duidelijk een genre dat in mijn muziekcollectie overheerst, namelijk de soul. Alles is zeker en vast begonnen met Joss Stone die mijn aandacht naar de soul toetrok. Maar het is vooral de recensie in Focus Knack over het album van Leela James die mijn aandacht trok. En na het album gekocht en beluisterd te hebben, begon mijn huidige liefde voor de soulmuziek pas echt. Zij bracht met pure soul de bal aan het rollen en sinds dan ben ik op ontdekkingstocht door het omvangrijke soulgebied. Mijn favoriete artiest van het moment is zeker en vast John Legend die soul weet te combineren met hip-hop. Maar ook iemand als Anthony Hamilton is een vaste naam in mijn cd-speler geworden omdat die dan weer echte soul zoals Marvin Gaye en Bill Withers brengt. Samen met hun drieën trekken zij mij in het bad van de soulmuziek en het is er voorlopig ontzettend fijn vertoeven.

Wat de volgende evolutie zal zijn, weet ik nog niet. Ik merk wel dat ik bijvoorbeeld via John Legend bij de hip-hop en rap van Kanye West ben terechtgekomen en dat ik dit fantastisch vind. Of dat ik via een zijsprongetje van de soul Amos Lee heb ontdekt die eerder accoustische folk/soul/jazzmuziek maakt. Daarnaast blijf ik ook nog altijd iemand die naar Radio Donna blijft luisteren en die van alle muziekgenres wel blijft proeven. Ik denk dat daar mijn wekelijkse top 10 die ik hier plaats een bewijs van is. Er is een duidelijke genre dat er over het algemeen uitspringt en dan vooral qua mijn cd-collectie, maar er blijft een brede onderstroom. En daar zit ook nog heel commerciële dingen bij zoals Kelly Clarkson en Liberty X, waarop ik mij nog steeds enorm kan op amuseren, als iets minder commerciële maar kwalitatievere muziek zoals Hooverphonic en Coldplay. Maar dat alles zorgt voor variatie, een varatie tussen muziekgenres, een variatie tussen bekende en minder bekende namen, een variatie tussen de muziek die ik via de radio beluister en die ik via cd's beluister. En samen vormen ze voor mij een eigen maar complementaire muzieksmaak. Samen vormen ze mijn muzieksmaak.

Top 10 - 26 februari 2006

1. Chris Brown: Run it!
2. Jamie Cullum: Photograph
3. Liberty X: A night to remember
4. Mary J. Blige: Be without you
5. Kelly Clarkson: Because of you
6. James Blunt: Goodbye my lover
7. Kanye West feat. Jamie Foxx: Gold digger
8. Sandrine: I will be free
9. Beyoncé feat. Slim Thug: Check on it
10. Coldplay: Talk

Oilsjt Carnaval

Vanaf vandaag is Aalst weer drie dagen lang in de ban van het carnaval. Straks vanaf 13 uur gaat de stoet uit en de laatste wagen zal rond 21 uur de Grote Markt verlaten. Morgen is er een verkorte versie van de stoet, de bezemdans van de Gilles, de ajuinenworp en er is de uitslag voor de carnavalsgroepen. Dinsdag is er dan traditioneel de voil jeanettenstoet en de popverbranding. En tussendoor is er drie nachten feest op de Grote Markt en in de vele cafés rond de Grote Markt. Kortom, Aalst viert de komende drie dagen weer uitgebreid feest.

Mij persoonlijk zegt carnaval echter weinig en ik laat het dan ook al even traditioneel links van mij liggen. Ik kom dan ook niet echt uit een echte carnavalsfamilie en het feit dat ik geen alcohol drink speelt toch ook een rol. De stoet zou ik wel nog eens willen zien, maar het probleem van de laatste jaren is dat de stoet oneindig lang duurt. Als je weet dat de eerste groep tussen twee en drie uur op de Grote Markt wordt verwacht en dat de laatste jaren de hekkesluiter pas tussen acht en negen uur de markt verlaat, weet je dat je heel veel geduld moet hebben om de hele stoet te willen zien. Elk jaar opnieuw wordt er beloofd om naar oplossingen te zoeken om de Markt sneller vrij te maken voor het feestpubliek, maar elk jaar duurt de stoet langer en langer. De vele losse groepen en de defecten van de wagens vertragen dan ook het stoetverloop. Er was enkele jaren sprake om het aantal groepen te beperken, maar welke groepen dienden er dan uit de stoet te gaan.

Maar wat mij nog het meeste tegenhoudt is de negatieve sfeer die er rond carnaval is komen heersen. Het carnaval is de laatste jaren uit zijn voegen beginnen te treden doordat er ook heel wat (jeugdig) volk van buiten Aalst komt meevieren. Daarnaast doken er in het verleden ook meer verhalen op van vechtpartijen, vernielingen, .... Wie vandaag het centrum van Aalst zou binnenwandelen, zou denken dat er een belegering aan de gang is. Alle monumenten, winkels, bomen, openbare winkels zijn hermetisch afgesloten met houten panelen en dergelijke. De meeste carnavalsvierders zijn toffe feestvierders, maar enkelen konden het in het verleden niet laten om enkele winkels en monumenten te vernielen of te besmeuren. En dan zwijgen we nog maar over de rommel die men achterlaat en het wildplassen tegen bijvoorbeeld de Sint-Martinuskerk. Ook voor de horeca heeft carnaval de laatste jaren heel wat gevolgen. Zo wordt deze dagen al het meubilair uit de cafés gehaald om zo vernielingen te vermijden of te vermijden dat het meubilair gebruikt wordt voor vechtpartijen. Het is al zover gevorderd dat sommige horecazaken doelbewust hun zaak gesloten houden omdat de kost van afbraak, vernieling, wederopbouw, ... niet opweegt tegen de opbrengsten tijdens het carnaval. En nochtans verdienen ze goed aan carnaval want de drank wordt vaak aan ondemocratische prijzen verkocht. Geen wonder dus dat de laatste jaren de nachtwinkels goed draaien en vele groepen zorgen voor hun eigen drank tijdens carnaval.

Nu laat ik mij een beetje negatief uit over carnaval, maar de meeste carnavalvierders weten toch nog hoe op een plezante manier carnaval te vieren. Bovendien heb ik ook veel respect hebben voor de carnavalsgroepen die maanden lang werk in hun wagen steken om er een mooie stoet van te maken, de pompiers op de Grote Markt die voor de nodige ambiance zorgen, voor de weinigen die bijvoorbeeld bij de voil jeanettenstoet de oude traditie in ere willen houden (een echte voil jeanet heeft namelijk bepaalde typische attributen mee) en de echte carnavalisten die er een plezant feest willen van maken. Carnaval blijft voor de meeste Aalstenaars dan ook een uniek feest waarop men zich vrij van belemmeringen drie dagen lang kunnen uitleven. Voor buitenstaanders, en daar hoor ik toch ook bij, blijft het carnavalshart echter een moeilijk te vatten iets.

Misschien net daarom vreesde men de afgelopen weken hier in Aalst een beetje voor bepaalde reacties op de stoet, vooral na de rellen die er ontstonden na de moslimscartoons. Vorig jaar ontving trouwens het stadsbestuur nog een klachtbrief van het AEL die protesteerde tegen het feit dat enkele groepen het thema van het moslimsterrorisme gebruikten. Voor hen zal het waarschijnlijk niet duidelijk zijn geweest dat men tijdens de stoet met alles en iedereen die de afgelopen jaren in het nieuws kwam spot (een humor typisch aan het Aalsters carnaval en daarom misschien voor mensen van buiten Aalst moeilijk te begrijpen). En we kunnen moeilijk ontkennen dat het moslimterrorisme bestaat of dat het niet in het nieuws is gekomen. En men moet ook verstaan dat de carnavalisten hiermee niemand willen kwetsen of een bepaalde groep mensen wil viseren.Maar na de rellen op de Mohammed-cartoons kwam natuurlijk ook de vraag of het feestcomité moest ingrijpen of niet. Moest men een verbod opleggen om bepaalde thema's te gebruiken? Zo een regel zou in principe tegen de vrije regels van het carnaval indruisen en bovendien zou zo'n verbod ook tegendraads gaan werken. Zo'n regel zou er namelijk alleen maar voor zorgen dat er meer, voornamelijk losse, groepen het thema zouden aansnijden om zo te zien wat er zou gebeuren. Het verbodene is altijd aantrekkelijker dan het toegestane. Het feestcomité heeft dan ook terecht geen verbod opgelegd, maar riep de carnavalisten wel op hun gezond verstand te gebruiken. Men moet geen olie op het vuur gooien, maar een echte carnavalist weet waar de humor ophoudt en waar het kwetsen begint. En in die context verwacht ik dus wel enkele losse groepen die op het thema zullen inspelen, maar ik denk ook dat men tijdig zal ingrijpen en wanneer het grof wordt de losse groep uit de stoet zal zetten.

Nu, Oilsjt Carnval moet een plezant feest blijven. Ik wens dan ook iedereen die naar Aalst afzakt de komende drie dagen ontzettend veel plezier en hoop dat het een carnaval mag worden die uitblinkt in de positiviteit. Wie weet ben ik er dan volgend jaar ook eens bij?

What's going on?

Tom Boonen gaat reclame maken voor vleeswaren. Vooral zijn hammekes en bloedworsten schijnen erg in trek te zijn bij de vrouwelijke kopers.

Bij Big Brother gaat er in navolging ook een hoogzwangere vrouw het huis binnen. Niet zo origineel vermits reeds vertoont in Nederland, maar hun eerste keuze, een zelfmoordterrorist, wou zijn deelname niet in de media laten opblazen.

Premier Verhofstadt heeft bij de opstart van VTM via een omweg aandelen van de commerciële zender gekocht. De oorzaak dat het momenteel zo slecht gaat met VTM moet dus niet ver meer gezocht worden.

Het Vlaams Belang klaagt al langer dat de asielprocedure te lang duurt. Toch fijn dat ze daarom om de achterstand weg te werken nu zelf hun eigen partijleden inschakelen die ervoor zullen zorgen dat illegalen asiel kunnen krijgen.

Wouter's nieuwste single heet Freefall. En neen, het gaat niet over zijn Ultratop-notering met zijn debuutalbum Rock On.

Frieda Van Wijck neemt na de zomer de fakkel van Marc Uytterhoeven over in De Laatste Show. En bij de bekendmaking van het nieuws verzekerde ze de kijkers dat zij wel de vragen vanbuiten zal leren.

Vanaf 1 maart geldt er een algemene ophokplicht. Dan zullen alle kiekens binnen moeten blijven. Een geruststelling dus dat we een paar weken van Marie-Rose Morel zullen verlost worden.

De inwoners van Ertvelde willen een standbeeld van Eddy Wally in hun gemeente. Eddy zelf vindt het idee vast en zeker géwéldig.

Olivier Deschacht is niet opgeroepen voor de selectie van de Rode Duivels. Hij moet van de nieuwe bondscoach Rene Vandereycken eerst het verschil tussen eigen doel en het doel van de tegenstander leren.

Een vliegtuig met Meat Loaf aan boord raakte in de moeilijkheden bij het landen en kwam in een grasveld terecht. Het vliegtuig was volgens de luchtvaartmaatschappij te gevaarlijk overladen. (Helaas echt gebeurd en niet ontsproten aan mijn bedorven geest).

Michael Jackson is betrapt toen hij in een burka uit een vrouwentoilet kwam. Zou na zijn neus nu ook al zijn penis losgekomen zijn?

Info rond het idool 2004 doet mij warm en koud krijgen

Als je naar de officiële site van Joeri Fransen surft, merk je deze dagen dat er enige spanning in de lucht hangt. Joeri is dan ook uit zijn winterslaap aan het ontwaken en dat betekent dat er muzikaal weer iets te beleven valt rond het idool 2004. Maar ook achter de schermen is er tijdens de winter heel wat op gang gebracht met de oprichting van een VZW JPM. Het ene nieuws doet het mij warm krijgen, bij het andere krijg ik het spontaan koud.

Het goede nieuws is natuurlijk dat Joeri zijn carrière weer nieuw leven inblaast. Ik ben wel altijd voorstander geweest van die winterslaap. Om de reden dat ik vond dat de artiest die ik tijdens Idool leerde kennen van mij aan het vervreemden was en mij steeds minder kon raken. Het talent dat ik in hem zag leek er precies maar niet te willen uitkomen en hij begon toch in een neerwaartse spiraal terecht te komen. Dat was vaak niet aan hem te wijten, maar hij werd toch in een verkeerde richting gestuurd. Het muzikale profiel dat hij tijdens Idool had geschetst, doofde langzaam uit doordat hij op pensenkermissen en louche dansgelegenheden de ambiancemaker moest uithangen terwijl ik meer een kwalitatief goed optreden verwachtte. Hij zat enigszins gedwongen in een verkeerd circuit en hij verdiende zeker beter, maar door die realiteit ontbrak mij de zin om hem ook qua live-optredens te blijven volgen.

Ik was dan ook voor die winterslaap. Hij zou ten eerste aan een eigen repertoire kunnen werken in plaats van steeds meer covers te moeten brengen of uit het mindere werk van zijn debuutalbum te moeten grijpen. Ten tweede kon hij na een tijdje uit de spotslights te zijn geweest met een geloofwaardiger profiel naar buiten kunnen komen. Tenslotte zou hij ook in stilte in enkele banden kunnen verbreken uit het verleden om in de toekomst meer zijn eigen te kunnen zijn. Maandag of dinsdag zullen we voor een eerste keer kunnen merken of die winterslaap Joeri goed heeft gedaan of het toch nog afwachten is. Dan zal Joeri na maanden van stilte een beetje meer uitleg geven over zijn toekomst. Naar mijn verwachting zal de breuk met het vorige managementbureau en waarschijnlijk ook Sony-BMG worden aangekondigd, net als meer nieuws over hoe het met de cd staat en misschien ook nieuws over een eerste single. Geweldig zou zijn dat hij ook meteen een tournee rond culturele centra kan aankondigen, maar daar vrees ik voor. Het is nu nog allemaal gissen, maar hopelijk mag het nieuws van maandag een bewijs zijn dat hij terug op de juiste weg zit.

Het koude nieuws komt dan weer van achter de schermen met de oprichting van de vzw JPM. Een soort fanclub waar mij allerlei informatie wordt bezorgd door een andere Joerifan. Zelf was ik ook ingeschreven op de e-maillijst van JPM, maar sinds oktober krijg ik geen mails meer na een berichtje dat ik in het gastenboek van Joeri had geschreven. Dus ik moet mijn informatie nu via een achterpoortje bekomen. Een fanclub is zoiets waar ik sowieso al niet erg warm voor loopt, want de relevantie ervan is mij niet echt duidelijk. Maar waar ik wel schrik bij de vzw is de mist die men rond de organisatie wil spuien en over de verkeerdelijke informatie die men meerdere keren verspreidt. Zo kreeg ik gisteren nog een mail toegespeeld waarin de vzw antwoordt op een aantal vragen die er vaak gesteld werden. Wat mij direct opviel uit die mail is de geheimzinnigheid die er rond de vzw heerst of moet heersen. Waarom mag de bekendheid van de vzw niet openbaar worden gemaakt? Er wordt immers gevraagd om met geen woord te reppen over de vzw op de site. Wil men op deze manier misschien bekomen dat men de zogenaamde vaste groep fans wil bevoordelen en dat men niet geneigd is om de voordelen verbonden aan de fanclub te delen met nobele onbekenden? In de mail staat eveneens dat de effectieve leden de statuten kunnen inkijken op eenvoudig verzoek. Niets speciaals aan en een standaard antwoord. Maar het is toch raar dat men heel geheimzinnig doet over de vzw, terwijl iedereen, ook de niet-effectieve leden, de statuten kunnen raadplegen op de site van het staatsblad. Je zou bijna gaan denken dat er een luchtje aan de vzw hangt of dat men met illegale zaken bezig is. Tenslotte geeft men ook ronduit verkeerdelijke informatie door. Zo stelt men dat vanaf 30 euro als sponsoring een fiscaal attest verkrijgt, waardoor men deze van zijn belastingen mag trekken. Men mag natuurlijk een fiscaal attest geven en een zelfstandige of vennootschap kan dat inderdaad als kost inbrengen in zijn belastingen onder de vorm van een sponsoring. Maar een gewone loontrekkende Joerifan kan dat bedrag helemaal niet van zijn belastingen aftrekken. Enkel giften aan door de Koning erkende instellingen zijn fiscaal aftrekbaar. Een klein detail misschien, maar men geeft wel de verkeerde informatie door.

Maar die vzw laat mij voor de rest dus echt wel koud. Ik heb geen zin om lid te worden van een fanclub, ook al kan je dan meedoen aan speciale wedstrijden en kan je vrijkaarten voor optredens verkrijgen. Het is duidelijk dat men enkele fans wil belonen voor hun onophoudelijke steun aan Joeri en door de motor draaiende te houden op Joeri-optredens, evenementen en de website. Het enige wat mij echter in Joeri interesseert is zijn muziek. En daar kan ik mij vanaf maandag terug op verheugen. Ik hoop dan ook uit de grond van mijn hart dat dit echt de doorbraak mag zijn van een talentvol artiest en dat de carrière van hem nu meer in de richting verloopt die Joeri Fransen zelf voor ogen heeft.

Kanker

Bij mijn collega werd er twee jaar geleden borstkanker vastgesteld. Na een operatie en enkele chemotherapieën later was ze weer de oude. Tot twee weken geleden toen er weer een kanker werd vastgesteld in haar okselklieren. Deze werden twee jaar geleden bij de operatie uit voorzorg verwijderd, maar sommige van die klieren zijn zo klein dat men ze bij een operatie vaak niet ziet. En nu is in die klieren een lokale kanker vastgesteld. Dit betekent dat ze binnen enkele weken weer bestraald zal moeten worden en een weefseltest zal binnenkort uitmaken of er opnieuw een chemokuur moet komen.

Gans het kantoor is natuurlijk weer in shock. We zijn een klein kantoor van een tiental medewerkers, dus dat houdt in dat we in feite een kleine familie op zich zijn. Iedereen leeft dan ook enorm mee met onze collega. Zijzelf houdt zich kranig, maar we zien dat de slag van het nieuws van vandaag erger is dan twee jaar geleden is. Er lijkt namelijk helemaal geen einde te komen aan haar lijdensweg en niemand kan haar garanderen dat deze stralingskuur nu definitief de laatste zal zijn. En met die onzekerheid is ze vandaag nogmaals keihard geconfronteerd en de confrontatie is heel hard aangekomen. En vandaag werd ook duidelijk dat deze slag voor het eerst ook haar positieve ingesteldheid en wilskracht heeft aangetast.

Als collega begin je u wel een beetje ongemakkelijk te voelen. Durf je erover praten of zwijg je er beter over? Bovendien vertelt ze er misschien liever over tegenover een vrouw dan tegenover een man. Er dan maar heel voorzichtig eens achter gevraagd en ze vertelde meteen wel het verhaal maar ook met de boodschap dat ze niet echt wilt dat iedereen constant vraagt hoe het met haar is. Aan de andere kant is er ook ongemakkelijkheid bij haar aanwezig. Zo durfde ze het nieuws twee weken geleden niet tegen iedereen vertellen onder de middag en heeft ze het verhaal aan twee andere collega's verteld die de dag nadien het nieuws aan de anderen lieten lekken. Daarenboven voelt ze zich ook schuldig tegenover ons omdat wij nu haar werk misschien weer voor een paar weken moeten overnemen. Natuurlijk vertel je haar dat ze daar niet mee moet inzitten, maar ze vindt het toch vervelend.

Zelf ben ik deze avond ook al heel stil geweest en zit enorm aan haar te denken. Over hoe zij zich moet voelen? Hoe de onzekerheid aan haar moet knagen. Hoe ze zich schuldig zit te voelen omdat wij haar werk moeten overnemen. Hoe vervelend het moet zijn om het nieuws keer op keer aan vrienden en familie te moeten vertellen en met de feiten geconfronteerd te worden. Hoe het moet zijn om terug een slapeloze periode tegemoet te gaan. Zelf wil ik voor haar doen, maar wat? Ik ben nog een snotjong waar tegenover ze haar hart niet meteen zal luchten. Zelf kan ik haar pijn en onzekerheid niet overnemen omdat dat niet mogelijk is. Je kan niet iemands hoofd binnendringen en bepaalde gedachten blokkeren. Ik zal haar werk met veel plezier overnemen, dat is maar normaal en logisch dat ik dat doe. Maar toch ben ik bang dat ik net als twee jaar geleden een beetje anders zal zijn in haar omgeving. Een beetje minder de flauwe plezanterik die ik, vooral 's vrijdags, ben. En beetje meer voorzichtiger in woorden. En beetje meer onwenniger in de omgang.

Ik hoop dat dit écht de laatste fase van haar lijdensproces is. Het is een enorm sterke vrouw, maar elke mens heeft zijn grenzen. Ik hoop dat zij die grenzen niet moet leren kennen en dat ze die sterke vrouw kan blijven die altijd een positieve ingesteldheid had, ook al ging het eens mis. Ik hoop dat er na deze fase een dokter haar kan vertellen dat er weer een beetje meer zekerheid is dat de kanker nooit meer terug keert. Ik hoop dat ze terug gelukkig kan zijn en die geweldige collega mag blijven die ze altijd was. God, ik hoop dat alles goedkomt want ze verdient dit niet!

Ik wil niet dat Achmed mijn poort plaatst!

Gisteren kwam het bedrijf Feryn terug in het nieuws omdat het nog steeds weigert om allochtonen in dienst te nemen omdat de klanten dit niet willen. Vorig jaar lekte dit nieuws al uit en het bedrijf stemde toe om een diversiteitsplan op te maken. Na een dik jaar is er echter weinig van dat plan werkelijkheid geworden en hangt er een klacht van het Centrum voor Gelijke Kansen boven het hoofd van het bedrijf. Heel het verhaal schets nogmaals hoe Vlaanderen onder invloed van een decennia Vlaams Blok met allochtonen aan het omgaan is en dan vooral de islamallochtonen en hoe het zich aan het afzetten is van een multiculturele samenleving.

Ik ga het vooreerst niet ontkennen dat er een probleem is met de multiculturele samenleving. Maar ik heb wel het gevoel dat we een sneeuwbaleffect in het verleden en nu nog aan het creëren zijn en dat de oplossing om een leefbare multiculturele samenleving te creëren heel complex aan het worden is. En met een groeiend Vlaams Blok/Belang is het sneeuwbaleffect zeker en vast versterkt. Pakweg tien jaar geleden was er van racisme weinig sprake en kwam iedereen nog onbezorgd buiten. Tegenwoordig worden allochtonen vaak als zondebok gebruikt en spreekt iedereen van het onveiligheidsgevoel. En dat is juist hetgene wat het Vlaams Blok de voorbije jaren luidop heeft kunnen scandaleren, dus we kunnen moeilijk nog van een toeval spreken.

Het hele verhaal van Feryn toont het sneeuwbaleffect nogmaals aan. Vele mensen zitten te klagen dat de allochtonen van onze sociale zekerheid aan het profiteren zijn en dat ze te lui zijn om te werken. Maar wanneer een bedrijf dan Achmed aanneemt om poorten te placeren, krijg je al meteen de commentaar dat men het werk van de Vlamingen aan het afpakken is. En als Achmed dan bij hun de poort komt plaatsen dan vragen ze om een Vlaming of ze gaan bij een ander. Tja, daar sta je dan als bedrijfsleider. Dan beslis je toch maar om geen allochtonen meer aan te nemen om zo geen klanten te verliezen. Bijgevolgd geraakt Achmed op den dop en kunnen de mensen hun bewijs aantonen dat Turken en Marrokanen toch maar luie mensen zijn en van ons profiteren. En dan komt het in het nieuws dat bedrijven geen allochtonen in dienst nemen omdat de klanten het niet willen en zijn we met velen verontwaardigd. Kortom, het is niet alleen een sneeuwbaleffect, we draaien ook in rondjes.

Ondertussen is de situatie aan het verergeren. We nemen steeds meer allochtone jongeren hun kansen op een betere toekomst af. Is het dan zo te verwonderen dat criminaliteit veel meer bij allochtonen voorkomt dan bij autochtonen of dat een klein incident zulke enorme rellen veroorzaakt als in Parijs enkele maanden terug? En gooien we niet meer olie op het vuur door een werkzoekende Achmed een kans te bieden als hij zich aan de telefoon maar voordoet als Marc of Jan? Ik ben eens benieuwd hoeveel Vlamingen het leuk zouden vinden om morgen ineens een andere naam te moeten aannemen op het werk want een naam als Peter De Beul stoot klanten af. En ondertussen zijn niet alleen minder geschoolde allochtonen hier het slachtoffer van, het fenomeen dringt ook door tot de allochtonen met een universitair diploma.

Het belangrijkste is dan ook dat er een mentaliteitswijziging komt, maar eerlijk gezegd is dat nog moeilijk te realiseren. Vooral als het Vlaams Belang blijft de kans krijgen om bepaalde zaken in de neus te wrijven van allochtonen en de wil om hier tegenin te gaan steeds vermindert. Er moet dringend gewerkt worden aan de vooroordelen die er heersen. We moeten allochtonen als evenwaardige mensen beginnen te beschouwen en hen dezelfde kansen geven als een gewone Vlaming. We moeten leren afstappen van de gedachte dat we schrik moeten hebben als we een allochtoon tegenkomen, we moeten leren inzien dat Achmed evengoed een poort kan placeren als Frank, we moeten daarom durven allochtonen in dienst nemen. Vlaanderen wilt dat allochtonen zich naar onze normen en waarden leven, dan moeten we ze ook de kans geven. En ja, er moeten ook inspanningen van hun kant komen, dat spreekt voor zich. Ze moeten zich eigen maken van onze landstaal, ze moeten onze normen en wetten respecteren, ze moeten bewijzen dat ze voor de job geschikt zijn, ...

Mijn betoog is nogal simplistisch en ik wil hiermee ook niet de politiek correcte kerel uithangen. Ik weet dat het probleem meer dimensies heeft en dat de oplossingen niet zo makkelijk zullen zijn. Verdraagzaam zijn vraagt bovendien ook veel meer inspanningen dan onverdraagzaam zijn. Maar ik vraag toch om het met zijn allen te proberen, proberen om iets meer verdraagzamer te zijn. En dit moet van alle kanten komen, van op politiek vlak, tot op de werkvloer, tot bij de allochtone en autochtone mens thuis. En kan ondertussen Achmed misschien onze wc thuis komen maken nu hij toch geen poorten kan installeren en onze Vlaamse loodgieter maar niet wilt langskomen?

Eurosong - Finale

De kogel is door de kerk en zoals verwacht zal Kate Ryan ons land in Athene gaan vertegenwoordigen op het komende Eurosongfestival. Vlaanderen koos hiermee voor de beste mainstream pop die er in de finale te vinden was en hoopt dat we in mei met deze Eurosound gaan scoren. Toch verliep de puntentelling nog heel spannend en hebben maar liefst 4 kandidaten gedurende de hele puntentelling eens aan de leiding gestaan. Dat is meteen een teken dat er in de finale meerdere kandidaten stonden die het ticket Athene werd gegund, maar uiteindelijk kan er maar 1 iemand naar het festival gaan. En het toont ook aan dat we in de finale na een zwakke voorronde uiteindelijk toch de 7 beste liedjes hadden gekozen. En elk van de 7 kandidaten ging er nog eens voluit voor wat meteen voor een mooie televisieavond zorgde.

Barbara Dex mocht het startschot geven voor de finale met haar country-getinte Crazy en ze had er duidelijk zin in. Je zou voor minder wanneer je twee maal het maximum van het thuispubliek achter je naam krijgt staan. Het geheel is dan ook superprofessioneel met een uitstekende zangeres. En live krijgt deze degelijke productie nog eens een extra glansje omdat Barbara het met zo'n aanstekelijk enthousiasme brengt. Ze haalt echt wel veel meer uit de song dan er in zit. Helaas werd Crazy voor het uiteindelijke festival toch een beetje te licht bevonden. Het nummer is wel aardig, maar het blijft uiteindelijk toch wel een beetje een fletse bedoening. Dit spreekt zeker een ouder publiek aan en kan hierdoor scoren op het festival, maar ik heb mijn twijfels over het voldoende overtuigend is om de halve finale te doorstaan. Daarvoor blijft het te weinig hangen, vooral wanneer je in de ruime middenmoot wordt geloot. Desondanks heeft Barbara Dex via deze Eurosong nogmaals kunnen bewijzen dat ze een uitstekende live-zangeres is en dat dit door Vlaanderen nog steeds enorm gewaardeerd wordt.

Brahim kreeg vorige week de wildcard van de jury, maar de vreugde werd al gauw gedempt door een keelontsteking. En dat was gisterenavond nog duidelijk hoorbaar tijdens zijn performance. Desalniettemin blijft P.O.W.E.R. één blok explosief en straalt het een enorme kracht uit. De beuk wordt er meteen stevig ingezet en het nummer kent zoals Marcel opmerkte een goede opbouw. Je wordt toch letterlijk door de song even uit uw sokken geblazen. Daarnaast heeft de song ook nog een duidelijke boodschap wat op het Songfestival altijd op iets meer bijval kan rekenen dan zinloze teksten. En tenslotte moeten we ook zeggen dat Brahim dit live uitstekend kan brengen en veel beter dan de singleversie. Iets wat in zijn genre niet altijd het geval is. Het grote nadeel en dat heeft gisteren ook bij de puntentelling meegespeeld is dat enerzijds het genre toch nog altijd een beetje wordt ondergewaardeerd en dat vooral de oudere generatie hierop afknapt. Dat Brahim niet naar Athene gaat, zal hij zelf iets minder erg zijn. Ik denk dat hij vooral blij is met het feit dat hij het maximum kreeg van de vakjury en dat ook het thuispubliek zijn song blijkbaar wist te appreciëren. Het was mijn grote favoriet voor Athene omdat we hiermee zouden kunnen opvallen, maar omwille van die vakjury- en thuispunten ben ik niet ontgoocheld. Brahim heeft meer dan voldoende bewezen dat hij een uitstekende artiest en performer is en dat we als fan op deze prestatie héél trots en fier mogen zijn.

Belle Perez kreeg de voorbije weken dan weer heel wat kritiek over zich, maar ze bleef niet bij de pakken zitten. Integendeel zelfs, ze stak gisteren met El mundo bailando meer dan een tandje bij. En het werkte, want dit was de beste versie dat we van El mundo bailando gezien hebben. Alles volledig live, de percussionisten erbij en de dansers weg, het vuurwerk en vooral een verbeten winnaarsblik. Het gaf echt wel het concertgevoel over dat ze wou bereiken. En ze heeft hiermee ook bewezen waarom ik de voorbije twee jaar haar echt als een goede vertegenwoordigster voor ons land zag. Ze heeft echt wel alle kwaliteiten van een Songfestivalwinnares in zich, maar we moeten ook eerlijk blijven dat het lied niet echt meewou. Nochtans vond ik het lied in deze liveversie veel overtuigender dan de voorrondeversie. Maar het blijft toch wel een te gemakkelijk gemaakt hoempapaliedje. Er mocht iets meer inhoud in de song hebben gezeten. Voor Athene is dat niet meteen een grote vereiste, dat bewezen ook nog eens de punten van de buitenlandse jury's, maar we weten dat Belle Perez het veel beter kan. En net daarom haalde ze het gisteren niet. Yasmine stelde gisteren wel nog voor om het binnen twee jaar nog eens te proberen. Hierop zeg ik eveneens volmondig ja op, maar ik vrees dat Belle dit niet meer zal zien zitten na deze ontgoocheling en hetze.

Els De Schepper riep zich op voorhand al uit tot clown van het Eurosongcircus maar geraakte verbaasd tot in de finale en dat met het enigste Nederlandstalige lied Als ik je morgen ergens tegenkom. En ze zei het gisteren al, ze is de clown, maar dat betekent niet dat ze haar best niet doet. En dat was ook in de finale het geval. Ze hangt rond de performance de humorist uit, maar tijdens het liedje zelf staat ze er en staat ze er overtuigend. Ze zingt heel krachtig en met veel gevoel en weet zo de aandacht te grijpen. Ik ben wel geen fan van haar lange Kate Bush-outro, maar ik vind dit wel nog steeds het beste Nederlandstalige liedje. Voor Athene plaatste ik wel mijn vraagtekens. Het Nederlands is geen goedbekkende taal en ik denk dat je pas kan scoren als het een gevoel en een sfeer kan overbrengen. Als zelf Nederlandstalige te zijn, kunnen wij dit natuurlijk heel moeilijk gaan inschatten, maar de punten van de buitenlandse jury's toonden toch aan dat men er niet meteen wild van werd. Je moet dan ook een Sanomi-effect bekomen, vermoed ik, wil je vandaag nog scoren op het Songfestival in een minder bekende landstaal. En dat was er bij Els De Schepper niet aanwezig. Maar dat neemt niet weg dat ze terecht in de finale stond en het er uitstekend van af bracht.

De toppers stonden duidelijk in als laatste geprogrammeerd, waaronder La Sakhra en Wonderland. De voorbije weken werd Petra dan ook overladen met complimenten om haar act en had ze Andre Vermeulen als grootste fan in de vakjury. Wonderland is dan ook op de eerste plaats opgebouwd rond een knappe podiumact. Het bevat heel wat elementen terug van Marie N. en andere Eurosongdeelnemers, maar dat neemt niet weg dat je hiermee wel de aandacht van het publiek weet te grijpen en dat de kans bestaat dat het publiek het zich ook gaat herinneren als België in de middenmoot aantreedt. Daarnaast heeft Wonderland ook een feel-goodrefrein wat een extra voordeel oplevert. Alleen blijf ikzelf moeite hebben met de overgang van de jazzy strofes naar die big bandrefreinen. Ik kan het nummer hierdoor nog steeds niet vatten en dat maakt dat ik het uiteindelijk ook niet zo'n goed nummer ga vinden. Het visuele mag dan zo overtuigend zijn, het Songfestival blijft voor op de eerste plaats een liedjesfestival en ik vind dat we dan ook op de eerste plaats moeten opvallen met het liedje in plaats van de act. En dat is ook een kritiek die de laatste tijd veel herhaald wordt op het Songfestival. Dat neemt niet weg dat het toch eigenlijk de acts zijn die op het einde nog altijd bepalend zijn. Wonderland blijft dan ook zijn voor- en tegenstanders hebben. De voorstanders weten duidelijk dat je met een act het Songfestival de laatste jaren won, terwijl de tegenstanders de kwaliteit van het lied op de korrel nemen. Helaas voor La Sakhra waren de voorstanders in de minderheid en werd ze tweede.

Kaye Styles werd de outsider van de favorieten genoemd, maar Profile ontgoochelde in zijn favorietenrol. De meeste jury's lieten Kaye Styles in de steek en Profile werd voorlaatste. Toch blijf ik Profile met voorsprong de beste song uit heel Eurosong vinden. Ik blijf fan van de zwoele stem van Kaye en van het nummer op zich. En ik blijf kippevel krijgen wanneer de backings erbij komen wat voor een heel mooi effect zorgt. Kaye had ook geleerd van eerdere kritieken en gaf nu ook aandacht aan de camera en zorgde voor contact met het kijkend thuispubliek. Maar het wist uiteindelijk toch het grote publiek niet te overtuigen. Zaten daar de iets mindere jurycommentaren voor iets tussen? Of moeten we net als bij Brahim zeggen dat vooral de oudere generatie deze pap niet lust? Het is een beetje onduidelijk, maar ik vermoed dat het verrassingseffect van het lied en de sound een beetje verdwenen was en men niet meer overtuigd geraakte. Het feit dat het ook een rustig nummer is dat drie minuten drijft op dezelfde sfeer en weinig variatie kent, speelt zeker ook mee vermits Vlaanderen toch nog altijd liever voor iets up tempo kiest. En blijkbaar met recht van rede, want ook de Europese jury's kozen duidelijk voor het meer klassieke up tempo dan de nieuwe sound van Kaye Styles. Misschien gaan R&B en het Songfestival dan toch niet hand in hand.

En tenslotte was er nog Kate Ryan die dus met Je t'adore won. De zege was al even voorspelbaar als het lied op zich is. Het lied heeft een Zweedse Eurosongteint en de Zweedse backings dragen zeker bij tot dit effect. En daarmee zette Kate Ryan meteen de Belle Perez-entourage een hak die er begin deze week nog prat op ging om als enigste volledig live te gaan. Maar ik moet wel toegeven dat deze live backings bij Belle wel voor een meerwaarde zorgden, terwijl dit het bij Kate Ryan niet echt deden. Gelukkig valt de song ook niet als een pudding in elkaar door juist backings te gebruiken. En hiermee doorstond Kate Ryan zeker al een grote lakmoesproef voor het grote festival. Daarnaast blijf ik het wel nog een leuke podiumact vinden, al is het misschien jammer dat de backings niet in de choreografie worden geïntegreerd. Daar zal voor in Athene nog iets moeten worden op gevonden. Net als voor de zenuwen van Kate Ryan. Ze leek toch wel weer iets minder ontspannen dan in haar halve finale. Dit uitte zich vooral in het feit dat sommige delen van de tekst toch niet echt verstaanbaar zijn, vooral niet in het rustigere stukje net voor het laatste refrein. Maar alles bij elkaar genomen straalde het een echt Eurosong en positivo-gevoel uit. Het is een echt Eursongclichénummer, maar het moet dan ook naar het festival waar deze muziek thuis is. En als we dan in deze sector moesten kiezen, is Kate Ryan de beste keuze.

De winnaar is nu gekozen en nu wordt het tijd om ons achter Kate Ryan te scharen. Ikzelf zag dus veel liever Brahim naar Athene gaan, maar ik heb geleerd dat Vlaanderen nog niet klaar voor is en dan vooral de oudere generatie. Met Kate Ryan kiezen we voor iets klassieker wat bij jong en oud scoort, bij mannen en vrouwen, bij hetero's en homo's, kortom voor het breedste Eurosongpubliek dat je maar kan bedenken. Vermits het een echt Eurosongcliché is, is de kans echter wel groot dat er nog een rits landen een soortgelijk nummer insturen. Wanneer dit het geval is, zullen we moeten hopen op de internationale bekendheid die Kate Ryan al heeft. Dit kan dan in ons voordeel spelen om dan toch nog voor België te kiezen. Dit tempert dan ook nog enigszins mijn Xandee-reflex die ik bij dit nummer had. Maar zoals gezegd, het doek is nu gevallen. Ik wens Kate Ryan van harte veel succes toe in Athene en ik hoop dat ze ons een mooi resultaat mag geven. Er is het nodige potentieel aanwezig, maar het zal afhangen van welke sfeer er einde mei in Athene en bij het kijkende publiek aanwezig is.

U moet vanavond twee maal stemmen!

Op Brahim omdat hij een bangelijke song heeft, een song met een boodschap en de meest geloofwaardige artiest is.


Op Kaye Styles omdat hij een zalige smooth song heeft, hij de meest internationale song heeft en omdat het Songfestival deze nieuwe impuls nodig heeft.

Eurosong - Finale (Voorbeschouwing)

Vanavond is het eindelijk zover. Dan zullen we officieel weten wie er ons land mag vertegenwoordigen op het komende Eurosongfestival. De grote kanshebber is reeds een hele week Kate Ryan met Je t'adore en de vele polls wijzen uit dat de kans klein is dat Kate Ryan vanavond toch nog zou verliezen. Of het mocht zijn dat Vlaanderen ineens toch nog tot inzicht komt dat we misschien beter eens een nieuw stoofpotje naar Athene sturen dan te blijven roeren in het stoofpotje dat al 20 jaar op het vuur van het Songfestival staat te sudderen.

Toch is er nog steeds een kans dat er vanavond een verrassing uit de bus komt. Zo wordt het eerst en vooral al uitkijken naar de punten van de vakjury. Uit de voorbije weken lieten zij zich meerdere malen ontvallen dat Kaye Styles, La Sakhra en Brahim hun grote favorieten waren. Als zij vanavond consequent stemmen dan komt Kate Ryan niet in de buurt van de top drie, ook al niet omdat we met Els De Schepper toch nog een gevaarlijke outsider hebben in de vakjury. Daartegenover staan dan echter weer de radiojury's waarvan we toch mogen verwachten dat zij vooral pro Kate Ryan zullen stemmen. Hierdoor kan zij meteen al heel wat achterstand goed maken, al zal het hier vooral uitkijken zijn naar wie de top 3 vervolledigt. Grote kanshebbers zullen hier La Sakhra en Kaye Styles zijn, al mogen we de kracht van Belle Perez en Barbara Dex ook al niet onderschatten. Verder is er dan de persjury die zich de voorbije weken toch vooral pro La Sakhra toonde, al kon men veel begrip opbrengen voor de berekenheid van Kate Ryan. De grote ommezwaai kan er toch eventueel komen van de buitenlandse jury's. Elke jury bestaat uit 4 gewone personen en 4 professionele mensen. Niet echt representatief voor de mening van een land dus, maar vermits ze samen 3/10 van de punten bepalen toch een belangrijke factor in de puntentelling. Dit is op het ogenblik de meest onzekere factor in voorspellingen. Algemeen wordt verwacht dat zij voor Kate Ryan zullen kiezen, maar vermits het slechts om 8 personen gaat zou ik het nog niet zo zeker van zijn. Tenslotte is er natuurlijk ook nog de één-kijker. Hiervan mag er verwacht worden dat zij vooral zullen vallen voor Kate Ryan, vermits zij de grote polls regeert.

Al die jury's samen kunnen dus toch nog voor enige spanning zorgen. Maar mijn indruk is dat Kate Ryan bij de meeste jury's de meest regelmatige gaat zijn en door de maxima van radio- en één-jury het uiteindelijk toch zal halen. La Sakhra is een gevaarlijke outsider, al moet de één-kijker niet echt veel hebben van haar. Kaye Styles is ook nog een kanshebber, maar de oudere bevolking liet zich de voorbije week al voldoende opvallen door te stellen dat het rapgenre niets voor hen is. Barbara Dex en Belle Perez hebben de voorbije weken vooral de steun van het kijkersfront gekregen, maar vooral de vak- en persjury lieten hen in de steek. En ook de radiojury's zullen niet geneigd zijn hen vanavond in de running te houden en hen met een middelmatige tot slechte score opzadelen. Dan resten er ons tenslotte nog Brahim en Els De Schepper. Van Els De Schepper wordt er over het algemeen weinig van verwacht vermits ze de Nederlandstalige toer opgaat. En ook voor Brahim dreigt er toch de bodem van het klassement. Bij hem speelt ook net als bij Kaye Styles dat de oudere generatie P.O.W.E.R. toch vooral maar een boeltje herrie vindt. En ook de radiojury's lieten hem vorige week in de steek door hem slechts de vierde plaats te gunnen.

Het blijft natuurlijk allemaal een beetje gissen, maar de trend is dat Vlaanderen over het algemeen geneigd is om voor het veilige te blijven kiezen. Iedereen staart zich blind op een uiteindelijk goed resultaat in Athene en grijpt terug naar het verleden waarin risicoloze mainstream zoals Kate Ryan het over het algemeen goed deed. Maar door steeds naar het verleden te blijven kijken, verliest het Songfestival aan heel wat geloofwaardigheid en glans. Het Songfestival is helemaal niet meer up-to-date en is geen springplank meer voor de deelnemende artiesten. Het Songfestival levert alleen nog winnaars op die eendagsvliegjes worden, maar levert geen nieuwe talenten meer op die de muziekscene nadien jarenlang zullen regeren en bepalen. Het Songfestival levert geen Abba's, Julio Iglesiassen, France Gallen en Celine Dionnen meer op. En je kan van hun muziek niet houden, maar ze hebben allemaal wel hun carrière te danken aan het Songfestival. De laatste vijftien jaar is er echter niemand meer die een constistente carrière weet uit te bouwen na het Songfestival.

Dit komt enerzijds omdat het Songfestival natuurlijk geen geloofwaardigheid meer heeft en anderzijds omdat de factor liedje aan devaluatie is gaan leiden. De geloofwaardigheid is kwijt omdat het festival vervallen is in kitsch en de kandidaten vaak klonen blijken te zijn van eerdere kandidaten. Het is ook aan geloofwaardigheid te beginnen verliezen doordat de vriendjespolitiek de bovenhand is beginnen te nemen. Tenslotte is het ook aan geloofwaardigheid beginnen te verliezen door het uitschakelen van professionele jury's die de liedjes moeten beoordelen. Aan de andere kant hebben we ook nog de devaluatie van het lied. Spectaculaire acts, travestieten, lesbisch gezoen, uitkleedacts, ... hebben de aandacht onttrokken van de lege inhoud van de liedjes of de slechte zang. Het Eurovisiesongfestival is van songfestival stilaan geëvolueerd naar een visiefestival. Geen wonder dat nadien geen kat bereid is de single nog te kopen, laat staan de artiest in kwestie voldoende middelen en kansen te geven een mooie carrière uit te bouwen.

Het Songfestival zit hierdoor wel degelijk in een crisis, ondanks het feit dat de EBU-top dit pertinent weigert toe te geven. De kijkcijfers in de landen gaan er jaar op jaar op achteruit en de winnaar bereikt in steeds minder landen nadien de top van de hitlijsten. Als Vlaanderen blijft kiezen voor het veilige en zich blijft blind staren op vorige successen en teleurstellingen, dan blijft het mee bijdragen aan de devaluatie van het Songfestival. Ik vraag niet om te stemmen op Brahim of Kaye Styles om op te vallen of te winnen, maar ik vraag op hen te stemmen om het Songfestival terug credibiliteit te geven. Iedereen zit te roepen dat Kaye Styles een internationale hit te pakken heeft. Welnu, voor zulke artiesten was het Songfestival bedoeld. We gaan niet terug naar de basics van het Songfestival door te blijven kiezen voor een sound die 20 jaar geleden scoorde, maar door terug te grijpen naar de oorspronkelijke bedoeling van het Songfestival. En het is die boodschap die we moeten overbrengen naar de rest van Europa toe. En dat gaat ons misschien geen overwinning opleveren, maar het komt wel het festival en de deelnemers ten goede. En het komt vooral de muziek ten goede!

Top 10 - 19 februari 2006

1. Chris Brown: Run it!
2. Mary J. Blige: Be without you
3. Jamie Cullum: Photograph
4. James Blunt: Goodbye my lover
5. Liberty X: A night to remember
6. Kanye West feat. Jamie Foxx: Gold digger
7. Beyonce feat. Slim Thug: Check on it
8. Kelly Clarkson: Because of you
9. Coldplay: Talk
10. Hooverphonic: You hurt me

I read the news today

Gunther Verspecht loopt naast zijn schoenen, zegt een ex-Stash-lid in de krant. Het is nu maar te hopen dat hij geen stinkvoeten heeft.

Jean-Marie De Decker heeft een boek geschreven. Eigenhandig met een vulpen! En blijkbaar met uiterst zwarte en giftige inkt.

Paris Hilton is gevraagd door een Indische regisseur om Moeder Theresa te spelen in een bioscoopfilm. Moet ik hier nu echt nog commentaar op geven? Lig je nog altijd niet te rollen van het lachen bij dat nieuwsbericht?

Let op, want het kan nog erger. Paris Hilton is ook gevraagd om een album vol te zingen. En ik die dacht dat we met Tanja Dexters al het ergste hebben meegemaakt.

Chris Martin en Gwyneth Paltrow verwachten na hun dochter Apple een tweede kindje. Voor de tweede spruit doen namen als Pie, Mousse en Juice de ronde.

Frank uit thuis moet Viagra nemen om te presteren in bed en maakt zo erectieproblemen bespreekbaar. Is het daarom dat Joeri Fransen ineens weer uit de anonimiteit durft te komen?

Vaticaan heeft Michael Jackson gevraagd de gebeden van Paus Johannes Paulus II op muziek te zetten. Tja, ze weten daar natuurlijk hoe pedofilieverdachten terug op het juiste pad te brengen.

Jessica Simpson is de koffer ingedoken met Adam Levine van Maroon 5. Ze deden het daarenboven zo luid dat de hotelbedienden moesten vragen het een beetje stiller te doen. Dat denk ik ook altijd als ze begint te zingen.

Dick Cheny heeft op een vriend geschoten omdat hij dacht dat het een kwartel was. De waanvoorstellingen van de regering Bush beginnen nu toch wel rare vormen aan te nemen.

Guy Verhofstadt zit weer boordevol ideeën die hij de 10 werven noemt. Hoe lang gaat het nu weer duren vooraleer we over de 10 ruïnes gaan kunnen spreken?

Jammer dat Eddy Wally niet naar het Songfestival mocht van zijn dokter. Anders hadden we zeker gewonnen. Met Eddy zijn connecties in China moet dat toch mogelijk zijn geweest.

Nu moeten het maar stellen met Kate Ryan en haar Antwerpse hit Zet a doar.

Jan Verheyen wil een Vlaamse versie maken van Brokeback Mountain. Ik gok op Polspoel en Desmet voor de hoofdrollen.

P.O.W.E.R. @ Athens

Fairplay

Het gonsde de voorbije maanden al van de geruchten en verdachtmakingen dat de Belgische competitie door de Chinese gokmaffia vervalst zou zijn. En gisteren en vandaag zouden er uiteindelijk de eerste bekentenissen in dit dossier zijn afgelegd, die dan nadien worden weer tegengesproken. Wat er ook mag van zijn, de bal is aan het rollen en de uiteindelijke conclusie zal blijven dat ook het Belgische voetbal ziek is. En na doping bij wielrenners, veldrijders, athleten, ... is dit alweer een heilig sporthuisje dat wordt gesloopt. Welke sport volgt er?

Sport zou niet alleen heel gezond moeten zijn, het is vooral ook winstgevend. En soms moet men enkele sportprincipes opzij zetten om winstgevend te zijn en te blijven. De opeenvolgende sportschandalen moeten echter een bittere pil zijn om te slikken voor de sportliefhebbers. Mensen in wie zij echt geloofden, fel voor supporterden en enorme bewondering voor hadden, blijken later ordinaire bedriegers te zijn. Aan de ene kant hebben we de mensen die reeds eerdere successen hebben geboekt en die een logische terugval moeilijk kunnen verteren, verder hebben we mensen die middelen nodig hebben om zelf van de roem te kunnen proberen en aan de andere kant hebben we dan de mensen die voor het geld hun fairplay laten varen, zoals nu in dit voetbalschandaal. En de supporter blijft verdwaasd achter en verliest zo alle vertrouwen. Vertrouwen in een persoon, maar vooral vertrouwen in een sport. Want bij welke sport kunnen we er nog van uit gaan dat er eerlijk wordt gespeeld en dat de sterkste persoon ook de verdiende winnaar is?

Op dit moment vertoeft de volkssport nummer 1, het voetbal, in een diepe gewetenscrisis. Wie kan nu nog zeker zijn dat een domme fout gewoon een domme fout is en geen manier is om het wedstrijdverloop te manipuleren? Wie kan nu nog zeker zijn dat zijn favoriete ploeg niet verstrikt is geraakt in het corruptieweb doordat er bepaalde spelers zijn omgekocht? Wie gelooft er nu nog in de huidige competitiestand? Zeg nu zelf, de waarde van het Belgische voetbal is gedaald. En hij was al zo laag als we kijken wat we op Europees vlak er van bakken en wat het niveau van onze Rode Duivels is. Mocht er nu nog een omkoopschandaal aan het licht komen bij één van de grote clubs, zou dit toch wel een echte K.O.-slag zijn. Laat ons hopen voor het Belgisch voetbal dat dit niet gebeurt.

De pijnlijke constatatie is echter dat de eerlijkheid verdwenen is uit de populaire sporten. Eerst het wielrennen, nu het voetbal. Tuurlijk dat er vroeger ook al gesjoemeld werd met prestatieverbeterende middelen of dat er al eens een wedstrijd werd omgekocht. Maar de mensen hadden nog de naïviteit dat het eerlijk verliep. Nu kunnen we niet meer naïef blijven, nu we voortdurend met de werkelijkheid worden geconfronteerd. De macht van het geld is het plezier van de sport aan het kapot maken. De macht van het geld is een vernietigende macht die vertrouwen en geloof schaadt. We kunnen ons nu terug wentelen in een ander naïef denken dat het in de toekomst wel beter zal gaan via strengere dopingcontroles en de grove borstels die nu uit de kast worden gehaald. Maar zolang sport winstgevend blijft en er enorm veel geld te verdienen is, zullen liefhebbers met hun hoofd tegen de muur blijven lopen. Fairplay valt nu éénmaal niet te verzoenen met moneymaking.

Geen inspiratie vandaag

Ja, hallo. Is de titel hierboven niet duidelijk genoeg? Ik heb geen inspiratie vandaag. Wat zit je hier dan in godsnaam te lezen? Deze post gaat over niets hoor, want ik heb geen inspiratie. Ik weet niet over wat te schrijven, dus waarom zou je verder blijven lezen. In de hoop dat er toch nog iets zou komen wat interessant zou kunnen zijn. Tja, je mag van mij blijven lezen hoor, maar je zal rap door deze post heen zijn, want ik heb geen ideeën om over te schrijven vandaag. En bovendien, mocht ik al iets hebben om over te schrijven vandaag, dan zou er wel een duidelijke titel staan hierboven en geen titel als "geen inspiratie vandaag". Dus, je mag nu stoppen hoor. Surf naar een andere site die veel mooier en interessanter is. Of kom morgen eens terug. Misschien dat ik dan al wat meer inspiratie heb en iets grappig, ontroerend, interessant schrijf. Maar het zal niet voor vandaag zijn, want ik heb dus geen inspiratie. GEEN inspiratie, do you know what I mean? Kijk, en toch blijf je blijkbaar lezen tot op het einde. Er komt niets hoor, je moet geen verwachtingen hebben. Bon, je snapt het blijkbaar dus niet. Ik zal er dan maar zelf een einde aan maken hé aan deze inspiratieloze post van vandaag. Einde.

Valentijn

Het is vandaag weer Valentijn. Een zeer fijne dag, zeker als je nog single bent. Want dan kan je met veel overtuiging zeggen: ik doe niet mee aan die commerce, ook niet mocht ik een lief hebben. Tot het zover is natuurlijk, dan doe je mee om een maand beeld zonder geluid te vermijden. Omdat ik vandaag en de voorbije dagen dus toch tijd over had, kon ik de volgende mensen helpen met enkele tips om hen een plezante Valentijn te bezorgen.

Wouter: Neem een paar van die lingeriesetjes mee van die fans met wie je het bed induikt en geef ze in een mooie verpakking af aan Laura D. Het is goedkoop en je beleef twee keer plezier aan hetzelfde setje.

Kevin Federline: Geef Britney een boek "Hoe de paparazzi omzeilen zonder mijn baby in een levensgevaarlijke houding in de wagen te zetten?". En omdat het Valentijn is, moet je natuurlijk ook nog een bos bloemen kopen.

Rik Daems: Met het geld van de schadevergoeding van Dag Allemaal zal er nu wel een diamanten halssnoer voor uw toekomstige inzitten zeker.

Gunther Vanhandenhove: Neem Ann Van Elzen eens mee op restaurant. En het moet niet altijd de Chinees zijn hé.

Marc Reynebeau: Trakteer uw beminde op een romantisch dineetje. Ergens in een donker hoekje van een restaurant met kaarslicht natuurlijk. Het is niet de bedoeling dat ze mottig wordt door een hele tijd op uw gezicht te moeten zien.

Paris Hilton: De videocamera niet vergeten mee te nemen op uw date. Je moet tradities in ere houden en zo dus ook deze dat je elk jaar jouw vurige Valentijnsnacht op het web laat uitlekken.

Bart Wellens: Je moet u concentreren Bartje. Voor het weet denk je weer dat je de finish bereikt hebt en ben je de kerk uit voor het zingen.

Guy Verhofstadt: Je moet je vrouw eens culinair verwennen. Je kan bijvoorbeeld beginnen met als ze thuiskomt haar een toastje met kaviaar in de vorm van een hartje te presenteren. Maar zorgt er dit jaar dan wel voor dat er weer geen restjes tussen uw spleetje blijven zitten als je haar zoent zoals vorig jaar.

Greet Op De Beeck: Een mooie vrouw als jij verdient een gevoelige, knappe, intelligente en humoristische man. Je zult ondertussen al weten dat Patrick geen van die 4 kenmerken in zich heeft. Dump hem dus en kies voor mij!

Pete Doherty: Liefde is samen lijntjes in de vorm van een hartje snuiven.

Tom Cruise: Welke tip ik u ook geef, je zal je wel weer als een onnozele puber gedragen zoals de voorbije maanden.

Lezers van deze blog: Voor de gelukkigen onder jullie, maak er een romantische avond van. Voor de ongelukkigen onder jullie, het nummer van Tele-onthaal is 106.

Eurosong - 2e halve finale

De tweede halve finale was zeker een finalewaardig. De beslissing die in deze halve finale moest genomen worden, was voor de eerste keer in de hele reeks echt een belangrijke keuze. Want er waren maar 3 tickets richting finale en elk van de 7 kandidaten had bepaalde troeven om door te stoten naar de finale. Het was ook finalewaardig omdat ik voor de eerste keer een echte waardige vertegenwoordiger voor ons land op het grote Songfestival zag. Nu de rest van Vlaanderen hiervan nog overtuigen. Tenslotte was het ook finalewaardig omdat het voor eerst een echt spannende puntentelling was. De winnares, La Sakhra, was reeds heel vroeg duidelijk, maar de plaaten 2 en 3 wisselden voortdurend en de één-kijker besliste uiteindelijk dat Barbara Dex en Belle Perez doormochten. Achter La Sakhra stond de één-kijker echter niet als 1 man achter. Er waren dus al bepaalde fanbasissen goed georganiseerd en geïnstructeerd.

La Sakhra werd dus zoals reeds gezegd met Wonderland de winnares van de avond. Niet moeilijk als je weet dat je de openlijke steun van Andre Vermeulen krijgt. Zijn mening heeft ervoor gezorgd dat hij de radiojury's en persjury met zich meekreeg. Alleen de één-kijker bleef verrassend achter. En eigenlijk is dit niet zo verwonderlijk, want het geheel bleek een beetje van zijn pluimen te hebben verloren. Ten eerste drong de song pas nu echt tot mij door en de wending strofe-refrein deed mij pas nu echt op de rem duwen. De overgang is misschien wel verrassend, maar het wringt eigenlijk toch wel. De beginstrofe begint namelijk nogal traag en saai en doet dan een draai van 360° naar het opgewekte en feeling good. Maar mijn bedenking hierbij is dat ik vrees dat een deel van de kijkers gaat denken dat dit een drie minuten saaiheid gaat worden en gauw nog eens in de frigo gaat kijken of er nog bier is. Staan we in het begin of ver op het einde geprogrammeerd, zal dit niet het geval zijn, maar zitten we in de middenpoule, dan is dit toch wel een negatief punt. Een tweede punt is dat ik deze keer de zang niet echt zo denderend vond. Ik hoorde toch wel enige zenuwen door de keel van Petra gieren. Het lied kwam hierdoor naar mijn mening iets minder krachtig naar voor. En tenslotte is er ook nog de act die ik nog steeds een afkooksel vindt van de act van winnares Marie N. van enkele jaren geleden. Maar uiteindelijk blijft de podiumact de sterktehouder van dit alles en het Songfestival blijft nog steeds een euroVISIEsongfestival. Het oog van de kijker wil ook wat en krijgt drie minuten lang een mooie show te zien. Het liedje verloor naar mijn mening dus een beetje van haar pluimen gisteren, maar de act blijft genoeg pluimen hebben om in de finale en in Athene op te vallen.

Roxane behaalde de halve finale met Push it met toch nog een karrevracht opmerkingen en tips om het geheel beter te maken. Helaas werd ze dan nog eens in de sterkste halve finale ingedeeld en Roxane zag de bui al hangen denk ik. Het zou heel moeilijk worden om de finale te bereiken. En na haar prestatie van de halve finale dacht ik net hetzelfde. De grote kracht achter haar act blijft nog steeds de stevige eurobeat die door de song draaft. Het trekt de aandacht en is catchy genoeg om de song te doen onthouden. Maar de beat alleen bleek niet voldoende te zijn om gisteren te imponeren. Zoals de vorige keer blijf ik een beetje mijn twijfels hebben over de vocale live-capaciteiten van Roxane. Op plaat klinkt dit waarschijnlijk heel goed, maar op een Eurosongpodium is dit al een pak minder. Verder was ik ook geen voorstander voor de outfitwisseling. De vorige was misschien een beetje extreem, maar dat past juist bij de uitstraling die Roxane wil overbrengen en bij de song. Het mag allemaal een beetje uitdagend zijn en deze outfit vond ik net iets te braaf. Ook omdat de act met het podiumkruipen toch een uitdagend imago wil uitstralen. Tenslotte is denk ik dat ook het verrassings- of shockeffect van Roxane is uitgespeeld. Television game, trouwens nog steeds een stuk beter dan Push it, was voor Eurosong toch vrij vernieuwend, maar nu had ik toch het gevoel dat we het allemaal al wel eens gezien hadden. Voor het grote Songfestival kon dit een eyecatcher zijn, maar Vlaanderen staat in deze een stapje verder.

Sonny O'Brien reageerde maar lauwtjes op het feit dat ze van de vakjury een wildcard kreeg voor I'll be there for you. Toch was Sonny zo slim genoeg om te beseffen dat ze nog eens een kans kreeg om op televisie op te treden, iets wat tegenwoordig niet veel artiesten meer kunnen zeggen, en dus zorgde ze ervoor dat er nog een beetje aan haar liedje werd gesleuteld. Ze zal op voorhand al niet veel hoop hebben gehad op de finale, maar je weet maar nooit dat je enkele fans kunt bijkrijgen. Het feit dat ze er niet echt meer in geloofde, kwam toch tot uiting in het antwoorden op jurycommentaren en de vestimentaire keuze. Een doodgewone jeans is niet echt iets om van achterover te vallen. Een goed liedje kan dit echter compenseren. Alleen is I'll be there for you niet van het alooi om u uit uw sokken te doen blazen. Het moet echter wel gezegd worden dat de song enorm verbeterd was. Het werd krachtiger, beter en mooier gezongen en ik vond dat er iets meer leven in zat dan de vorige keer. Bovendien moet ook gezegd worden dat dit eigenlijk de enige ballad is die de halve finale heeft bereikt. Het wijst op een dieptepunt voor dat genre, maar aan de andere kant kan het natuurlijk wel opvallen in de resem van beats en up-temponummers. Alleen miste deze ballad de nodige sprankels om mij te overtuigen om voor dit te kiezen en na catchy beats te blijven onthouden. Maar Sonny heeft bewezen dat een goede zangeres is en waarschijnlijk zal ze dus wel enkele fans hebben bijgekregen.

De vorige keer vond ik dat Brahim zijn song P.O.W.E.R. nog moest bijstellen om de finale te weten bereiken. Gelukkig is Brahim iemand die naar kritiek luistert en ook probeert iets met die kritiek te doen. En kijk, gisteren blies hij de rest van deze halve finale van het podium met deze verbeterde remix van P.O.W.E.R. Marcel zei het reeds, we hebben eigenlijk de winnaar van Eurosong'06 reeds gevonden. De a capella-intro werd mooi in de vuilnisbak gedropt en de song opende meteen met zijn sterke refrein. En ook in de rest van de song werden een paar overbodige elementen achterwege gelaten en werden de sterke punten zoals de ethnische toets mooitjes behouden. Ook qua zang en verstaanbaarheid was er een merkbare verbetering. Het was nu perfect verstaanbaar wat Brahim zong (ok, de Franse rapper was iets moeilijker te verstaan, maar dat kan aan mijn gebrekkige kennis van het Frans liggen) en de boodschap van het lied kwam veel beter over. De eerlijkheid gebiedt mij wel te zeggen dat het einde toch nog iets slordig verliep, maar het geheel was compleet af. Brahim verdient dan ook niets anders dan respect. Respect omdat hij een wereldboodschap wil uitdragen met zijn lied. Respect omdat hij iemand is die zijn muziek echt begrijpt en voelt en zo een echte muziekartiest is. Respect omdat hij gisteren nogmaals bewezen heeft dat hij wel een goede zanger is in tegenstelling tot wat vele mensen nog steeds denken. En respect omdat hij zich ook steeds fair tegenover de anderen opstelt. We hebben dus een winnaar, maar alleen wou de rest van Vlaanderen niet mee. De wildcard brengt soelaas, maar ik vrees dat Vlaanderen niet klaar is om Brahim het ticket Athene te gunnen.

Twee weken geleden voorspelde ik reeds dat deze halve finale een echte graadmeter ging worden voor Belle Perez en El mundo bailando. Omdat ze nu echte concurrentie heeft en in tegenstelling tot de voorronde niet zomaar zonder slag of stoot zou winnen. En dat deed ze dan ook niet, zichtbaar tot haar ontgoocheling/ongenoegen. El mundo bailando is dan ook een inferieure Belle-single. Ik ben wel een Belle Perez-fan, maar dan meer van haar volwassenere genre zoals Bailaremos, Light of my life of Dime dan voor het huppelgepup van Enamorada of Que viva la vida. Belle scoort echter beter met de laatste groep dan met de eerste groep en het is dan ook niet verwonderlijk dat ze voor dit genre kiest voor Eurosong. Alleen moet je bij hits als Que viva la vida of El mundo bailando het echt wel een paar keer horen voor je echt mee bent met het liedje en op het grote festival krijg je maar 1 kans. Het liedje is dus echt wel het grote struikelblok, want de rest benaderd de perfectie. Een knappe en uitstekende zangeres die gisteren meer ontspannen op het podium stond dan in de voorronde, een leuke grol in de zang en een lift in de act en persoonlijkheid en uitstraling op het podium. Belle Perez is een topartieste in Vlaanderen en zou dus nog steeds een perfecte vertegenwoordigster zijn voor ons land op het grote festival. Alleen wil het lied niet echt mee en blijft het SONGfestival. Bovendien kan ze in het buitenland, Nederland uitgezonderd, ook niet echt rekenen op een grote fanbasis zoals ze hier in Vlaanderen heeft die haar perfect in de finale weet te SMS'en. Belle, gelieve dus in 2008 terug mee te doen, maar dan met een echt goed nummer!

Andere en meer persoonlijke hoge verwachtingen dienden ingelost te worden door Peter en zijn song Coward. In de voorronde viel deze prachtige accoustische ballade enorm op tussen de middelmatigheid van de rest van de voorronde. Nu ligt het niveau natuurlijk ietsje hoger, maar dat mocht voor deze song toch geen probleem zijn. En toch was dit wel het geval en strandde Peter in deze halve finale. Nochtans heeft hij wel gewerkt aan zijn stembeheersing waardoor het nu inderdaad minder drukken op de stem was dan de vorige keer. En voor de rest heeft Peter niets veranderd aan zijn song of act, wat na de vorige ronde niet echt nodig bleek te zijn vermits hij de 18 van het publiek kreeg. En toch had hij misschien beter naar Johnny Logan geluisterd. Het refrein zou zeker een tweede stem kunnen gebruiken om het geheel nog iets meer kracht bij te zetten en om iets meer leven en variatie in de song te brengen. Waarschijnlijk daarom ook dat ik gisteren toch iets minder overtuigd was dan in de voorronde. De song is toch iets te eentonig om drie minuten lang de aandacht te houden. Bovendien bleef ik ook gisteren twijfelen aan de wil van Peter om ons land te gaan vertegenwoordigen in Athene. Mocht hij winnen, zou hij zeker wel voor de volle 100% ervoor gaan, maar ik vrees niet voor de volle 101%. De combinatie Peter-Songfestival blijft toch een beetje wringen, maar dat was ook bij Idool het geval en hé, hij won. Ik blijf Coward nog steeds een goede song vinden, een finaleplaats zou zeker verdiend zijn, maar ik begin mijn twijfels te krijgen over Athene.

Het scheelde maar een Xandee's haartje of Barbara Dex zat gewoonweg niet in de voorrondes van Eurosong met Crazy. Maar ze wreekte zich door de tweede voorronde te winnen en gisteren het maximum van de één-kijker te krijgen. Wordt Barbara Dex toch nog de verrassende winnares van deze editie en kan ze voor een tweede maal wraak nemen omdat ze twee jaar geleden niet naar Turkije mocht? Nochtans ben ik nu minder overtuigd dan met One Life van twee jaar geleden. Het countrynummer Crazy is dan ook maar een beetje aan de fletse en oubollige kant naar mijn mening. Gelukkig is Barbara Dex een uitstekende livezangeres die een lege doos toch nog inhoud kan geven. Haar live-performance staat er dan ook helemaal. Ze amuseert zich op het podium en geeft u een goed gevoel met haar optreden. En of ze nu Out of Africa na wil jagen of de zus van Shania Twain wil spelen, het lukt haar altijd om er overtuigend te staan. Maar zoals ik reeds heb gezegd, vind ik Crazy een beetje ouderwets. En toch zal dit net de sterkte zijn waarom dit zoveel punten krijgt van het thuispubliek. Met een Europees vergrijzende bevolking dient het toch geen wonder te heten dat zij voor een simpel maar goed gebracht liedje kiezen dan voor glitter, glammer, beats of uitdagende bewegingen op het podium. Eens benieuwd of Europa hier ook daadwerkelijk gaat voor vallen. The Olsen brothers hebben met Fly on the wings bewezen dat je met ouderwetse degelijkheid het festival nog steeds kan winnen, maar het hangt af van de stemming van de avond. Het lijkt dus een rare keuze te zijn om voor Crazy te kiezen, maar onderschat de kracht van de oudere leeftijd niet.

Met deze tweede halve finale achter de kiezen kunnen we stellen dat Vlaanderen ook dit jaar niet voor de vooruitgang en de vernieuwing zal kiezen voor het Songfestival. Men kiest liever voor een typische Eurosong-sound als dertien in een dozijn als Kate Ryan, een gekopieerde act als La Sakhra of voor een ouderwetse degelijkheid als een Barbara Dex. Er is wel een deel van de bevolking die wel de vlucht voorwaarts durft te nemen en voor Kaye Styles of Brahim kiest, maar we moeten ook realistisch blijven. Deze groep van mensen blijft te klein waardoor de kans dat één van beide de finale wint wel bestaand, maar zeer klein is. Ook al omdat beiden hetzelfde publiek zal aantrekken waardoor de groep in twee dreigt te vallen. Vlaanderen heeft nu nog een week om na te denken wie men naar Athene wil sturen. Kate Ryan lijkt de beste papieren te hebben om aan het langste eind te trekken. Mijn persoonlijke favoriet blijft echter wildcard Brahim. Een krachtige song met een ethnische toets en een boodschap. Alleen zal Vlaanderen weer te laat beseffen wat de Brahim-impact op Athene wel zou kunnen zijn. Brahimfans hebben dus nog 7 dagen de tijd en weten wat te doen!

Top 10 - 12 februari 2006

1. James Blunt: Goodbye my lover
2. Chris Brown: Run it!
3. Mary J. Blige: Be without you
4. Kanye West feat. Jamie Foxx: Gold digger
5. Liberty X: A night to remember
6. Beyonce feat. Slim Thug: Check on it
7. Coldplay: Talk
8. Hooverphonic: You hurt me
9. Jamie Cullum: Photograph
10. Jamiroquai: Don't give hate a chance

A few Garfield's a day, keeps the doctor away

Meelopers

Mijn werkrelatie met mijn collega Bart loopt niet altijd van een leien dakje. Tussen ons beiden durven er al eens steken onder de gordel worden gegeven. Terwijl we op andere momenten wel twee handen op één buik kunnen zijn. Maar de algemene indruk is dat ik toch maar weinig van hem moet hebben. En waarom? Voornamelijk omdat hij een meeloper is. Iemand die persé deel wil uitmaken van een groep en zich dan ook maar naar de mening van de groep schikt. En ik heb dan soms zoiets van: hallo, je mag ook bij jouw opinie blijven hoor.

Vorige week bijvoorbeeld ergerde ik me weer enorm aan zijn ik-hoor-bij-de-groepgedrag. Op het werk staat Q-Music op en elke dag passeert daar wel eens de single van Stash en Sarah Bettens. Ik heb voor beide heel veel respect, maar ik vind deze single niet echt geslaagd. Een beetje zagerig zelf. Mijn overgebuur Els vind dat ook en dus al de single passeert op de radio durven er al eens kreunen uit onze mond te komen en diepe zuchten. En vorige week draaide Q I need a woman terug en Bart zegt van "hoor, toch eigenlijk wel een mooi liedje hé, niet?" En Els en ik zeggen dat we single niet echt mooi vinden en dat we het een beetje een zaagplaat vinden. De dag nadien passeert de single terug de revue in de playlist en ineens zegt hij tegenover een andere collega "zijn ze daar weer, die twee zagers." Ja, hallo! Wat krijgen we nu? Eerst zegt hij dat hij het een mooi liedje vindt, wij zeggen dat het zagerig is en de dag nadien begint hij zelf al van hoe een zaagplaat het wel is. Het is niet omdat er twee personen de plaat niet goed vinden dat hij zelf niet bij zijn mening mag blijven hé. Integendeel zelfs, ik vind dat hij gewoon moet zeggen "awel, ik vind dat wel een mooie plaat." Hij gaat daarvoor niet uitgesloten worden of zo hoor.

En zo zijn er in het verleden nog heel wat voorbeelden. Hij heeft een bepaalde mening, verkondigt dit tegen iemand en dan onder de middag als we allemaal bij elkaar zitten, zeggen er anderen een andere mening. En de dag nadien zit hij dan te verkondigen dat die andere mening zijn eigen mening is. Met het gevolg dat anderen hem dan gelijk geven en hij blij is omdat hij het gevoel toch maar mooi weer bij de groep te horen. Je kan natuurlijk eens van mening veranderen als de andere zijn mening vertelt en deze met goede argumenten weet te onderbouwen zodat je overtuigd geraakt van een andere mening. Maar dat kan natuurlijk niet altijd het geval zijn. Bart heeft echt de drang om te willen horen bij de groep en hij lijkt wel te vrezen dat een andere mening ervoor zal zorgen dat een deel van de groep hem dan ineens raar gaat bekijken.

Ik heb het moeilijk bij zo'n gedrag. Ik wil niet altijd in een kuddegeest willen denken waarbij één iemand een mening heeft en de rest die altijd maar volgt. Let op, soms durf ik mij ook wel eens te verschuilen onder deze kuddegeest om een botsing van meningen te vermijden. Eigenlijk dus een beetje schijnheilig doen, wat ook niet echt een te promoten gedrag is. Vaak gaat dat wel over onderwerpen waar ik weinig van afweet en iedereen weet dat onwetendheid wel eens tot kuddegedrag kan leiden. Maar ik durf ook al eens vaak in te gaan tegen de mening van de groep in. Ik heb een eigen mening en durf daar ook voor uit te komen. Dat is niet altijd even gemakkelijk omdat je dan als eens in conflict kunt komen met een ander. Maar ik probeer begrip te tonen voor de mening van de ander en als de andere dat ook heeft, is de realiteit dat we het vaak nog goed met elkaar weten te vinden, maar dat we van mekaar weten dat we op bepaalde punten van mening verschillen. En kijk, ik ben niet iemand die uitgesloten wordt door de groep.

Ik heb dus wel iets tegen onverbetelijke meelopers. Je moet niet altijd meevaren met de stroming mee. Je mag zelf ook eens nadenken over bepaalde dingen en er een andere mening op na houden. Het sleutelwoord is echter dat je een zekere vorm van respect moeten opbrengen voor iemands mening. Meegaan met de kudde is een gemakkelijke manier van leven, maar het is geen vereiste om sociaal te zijn en om vrienden te maken. Je moet ook niet altijd tegen de stroming in te gaan, dat vind ik ook een onnozel gedrag. Toch als je het doet om persé tegen de stroming in te willen gaan. Je moet doen wat je zelf voelt en zeggen wat je zelf denkt. En soms bots je al eens tegen de algemeenheid van iets, terwijl je andere keren zal ervaren dat je mening ook de mening van het grote publiek is. Maar het moet vooral je eigen mening zijn, iets waar je zelf achterstaat omdat het uiting is van je eigen persoonlijkheid.

Dus, voor mijn collega Bart, je mag je eigen mening hebben, je moet zelfs. Ik zal je daarvoor niet scheef bekijken of je minder leuk gaan vinden. Maar op dit moment vind ik je wel minder leuk omdat je jezelf een voorname rol wilt geven in de groep van collega's door meelopersgedrag.

Congratulations to Grammy winners...

JOHN LEGEND

Best New Artist - John Legend
Best Male R&B Vocal Performance - John Legend: Ordinary people
Best R&B Album - John Legend: Get Lifted

KANYE WEST

Best Rap Solo Performance - Kanye West: Gold digger
Best Rap Song - Kanye West: Diamonds from Sierra Leone
Best Rap Album - Kanye West: Late Registration

Onzin op de blog

Sandrine heeft de Zamu-award in de categorie Popular gewonnen. Zou de Chinees bekend bij familie van Sandrine ook hier veel geld hebben op gewed?

Wendy Van Wanten heeft een oogje laten vallen op haar danspartner van Sterren op de dansvloer. Als ze nu nog een kindje krijgt, zullen we dader niet ver moeten gaan zoeken.

Jo Vally is moeten terugkeren uit Turkije. Spotten met Mohammed was al erg, maar dit vonden de moslims echt wel een grove belediging.

Guy Verhofstadt lanceert een voorstel om herstellingswerken aan huurhuizen fiscaal aftrekbaar te maken. Welke geldklopperij uit de zakken van de burger moet hij nu weer verbergen?

Tanja Dexters heeft gebroken met haar ex-vriend omdat hij haar uitlachte toen bleek dat ze niet tot 10 kon tellen zonder minder dan 9 fouten te maken.

Madonna en Mariah Carey hebben ruzie met elkaar. Normaal gezien ging Mariah Carey als grootste kanshebster deze avond de Grammy's openen, maar Madonna dreigde met een boycot van de Grammy's als zij niet als eerste mocht optreden. (Toch fijn als ik zelf niets uit mijn botten moet slaan, de realiteit zelf is nog eens te meer grappig)

Gunther Van Handenhove zou omgekocht zijn om wedstrijden te doen verliezen. Tiens, tiens, zou het dan toch voor het nog meer geld hebben zijn dat Ann Van Elsen Olivier Deschacht inruilde voor Gunther?

Maradonna is in eigen land een gevierd televisiepresentator geworden. Vooral zijn show Coke or weed smoke is een echte topper.

Laura Lynn heeft een geheime relatie met Geert Bourgeois. Hij had stille dromen over hoe zij de wolken deed verdwenen terwijl hij zijn vrouw reeds 1000 maal had belogen.

Het gastenboek van Joeri Fransen wordt al een hele tijd overspoeld met berichtjes voor Viagra en zo. Zou zijn spel niet meer werken of wil hij Wouter achterna en heeft hij daar hulpmiddelen voor nodig?

Interessante conversaties

Laura Lynn: "Het is niet omdat ik een grote bh-cup heb, dat daar al mijn hersenen in zitten hé"
Blogger: "Tiens, ik wist zelfs niet eens dat jij hersenen had."

Nick Carter: "Ja, de Backstreet Boys zijn een tijdje uit elkaar geweest. We hadden geen ruzie of zo hoor, het was omwille van muzikale redenen."
Blogger: "Hé, dat is ook waarom ik nooit een cd van jullie heb gekocht."

Collega Patricia: "Myriam, weet gij welke kleur er deze zomer in de mode gaat zijn?"
Blogger: "Waarom wilt gij dat weten? Wilt ge eindelijk eens mee zijn met de mode?"

George W. Bush: "Darwin loog wanneer hij zegt dat wij afstammen van de apen. God heeft ons gecreëerd."
Blogger: "Als er één iemand is die bewijst dat wij van de apen afstammen, ben jij het toch."

Geert Bourgeois: "Ik wil dat er meer Nederlandstalige muziek op de Vlaamse radio komt."
Blogger: "Voor mij is dat goed zolang ge Jo Vally maar niet uit Turkije terughaalt."

Collega Bart: "Wat is er dit weekend weer op televisie? Ah neen hé, Eurosong. Zo'n ne zever en het ergste is dat er niets anders op is hé. Dus, ik moet wel kijken."
Blogger: "Ge kunt ook plezante dingen doen hé. Heb bijvoorbeeld seks met uw vriendin. En wacht ook eens tot zij een orgasme krijgt."

Bart Somers: "Ik vind Guy Verhofstadt een goede premier. Onder zijn bewind is het land er echt op vooruit gegaan."
Blogger: "Whahahahaha. Grapjas."

Bobby Brown: "Toen ons Whitney aan het optreden was, lag ik meestal met twee grieten in ons hotel te rotzooien."
Blogger: "Ah, vandaar de inspiratie voor de titel humpin' around."

Udo: "Isn't it time ..."
Blogger: "... to buckle up baby?"

Filip De Winter: "Het moet gedaan zijn dat de allochtonen op de kap van onze sociale zekerheid leven door een werklozenvergoeding te krijgen terwijl ze nog nooit gewerkt hebben."
Blogger: "Hoe en ik die dacht dat ze ons werk afpakten?"

Michael Jackson: "Ik ben onschuldig. Ik heb die kindertjes helemaal niet aangeraakt of seksueel misbruikt."
Blogger: "Ge liegt dat ge zwart ziet. Euh, euh, euh. Tja, in uw geval.... Ge weet wat ik bedoel hé."

Mauriceke Sauciske: "Ehn thogh zegh ik wu dag ik Barrry Witte hep geschien."
Blogger: "Nog altijd uw vals gebit niet teruggevonden Mauriceke?"

Eurosong - 1e halve finale

De voorrondes zijn achter de rug met het ondertussen alom bekende resultaat: deze editie van Eurosong was er één van de middelmatigheid. Het kaf zou ondertussen van het koren moeten gescheiden zijn, maar gisteren bleek dat er nog veel kaf tussen de mazen van het net waren geglipt. Bovendien was dit een zwakke halve finale waarin men de onbekende namen stak, een wildcard en de persoon die het minste punten van het thuispubliek kreeg. Een echte strijd kon het dus niet echt genoemd worden en de drie finalisten stonden op voorhand al een beetje vast. Dachten we toch, want de wildcard Els De Schepper verraste toch een beetje en kaapte de finaleplaats weg van de verwachte Katerine. Toch is de eindconclusie van deze halve finale dat Vlaanderen weer veel te braaf wilt blijven en duidelijk niet voor vooruitgang durft te kiezen voor het grote festival. Een angstwekkende gedachte vind ik dat.

De twee onbekende namen mochten de show openen kwestie van de kijkcijfers goed op te bouwen waarschijnlijk. Hierdoor mocht Jeason de show openen met Dame amor, dame vida. Vorige keer vond ik dit al een middelmatig nummer, maar omwille van een zwakke voorronde was de halve finale wel verdiend. Nu wordt er echter op een hoger niveau gespeeld en moet de middelmatigheid verdwijnen. Het was duidelijk dat Jeason de voorbije weken nog aan het geheel had gewerkt. De ogen werden niet meer gesloten en bovendien kwam de combinatie zang en muziek veel beter over. Hoewel dit voor een nieuweling in het vak zeker de nodige zenuwen met zich zal meebrengen, zong Jeason toonvast en overtuigend. Alleen raakte ik niet echt overtuigd door het nummer. Het blijft dan ook nog steeds een middelmatig nummer. Bovendien mag het voor een latinnummer toch een beetje meer swingender en uitbundiger aan toe gaan. Qua radiohit zal dit zeker scoren, maar op het Songfestival zou dit wel eens tot een plaspauze kunnen leiden vermoed ik. Daarnaast mag Jeason ook meer zelf een eigen persoonlijkheid op het podium kweken in plaats van Ricky Martin na te doen kwestie van het hanteren van de micro en de staander. Ik had de vorige keer gezegd dat Eurosong geen deuren voor Jeason zal hebben doen toeslaan. Wel ik had het verkeerd. De deur van Athene sloeg onherroepelijk dicht voor Jeason. De deur van Ultratop daarentegen staat nog altijd open.

Die andere onbekende naam voor Eurosong, Eve Kempell, haalde vorige week vlot de halve finale met Not right. En we moeten eerlijk zijn, dit is van alle 28 zeker één van de betere liedjes. De halve finale was dan ook zeker en vast verdiend. Bovendien kon Eve vorige week ook nog overtuigen met een krachtig optreden. Helaas voor haar kon ze mij gisteren minder overtuigen. Vorige week wou ik nog geloven in het feit dat ze een rockbitch is op het podium, deze week geloofde ik het niet meer. De raad van de dancecoach van het Dreamteam was er volgens mij één om naast zich neer te leggen. En ook vocaal vond ik het deze keer ook heel wat minder. Vorige week had ze al last met de ademhaling op het einde van het lied, gisteren leek ze reeds na de eerste strofe in de problemen te komen. Dat zorgde er trouwens ook voor dat het zogenaamde rapstukje eigenlijk niet meer verstaanbaar was. In plaats van tijd te steken in het zoeken van een nieuwe outfit en het aanpassen van de dansbewegingen had ze beter wat meer tijd besteed aan de zang én aan de geloofwaardigheid als rockzangeres. Het popkantje blijft toch duidelijk zichtbaar. En uiteindelijk is dat allemaal heel jammer te noemen, want dit was wel degelijk één van de betere liedjes met een krachtig refrein.

Els De Schepper is de dame van de verrassingen in deze Eurosong. Haar deelname, haar kapsel en kleed, haar sterke song, het behalen van de wildcard, het bereiken van de finale, ... allemaal zaken die eigenlijk niemand verwacht had en Els zelf het minste denk ik. Nochtans is Als ik je morgen ergens tegenkom wel een zeer goede productie. Bovendien wordt het door Els ook krachtig gezongen en mag het al eens rauw aan toegaan en schiet het uitstekend in de hoogte uit. Dit is kwalitatief een zeer goed nummer dat daarnaast ook nog eens kwalitatief heel goed wordt gebracht. Het struikelblok blijft evenwel dat het een Nederlandstalig luisterlied blijft. We zouden zeker opvallen in Athene omdat we in het Nederlands zingen en ook dat het goed gezongen wordt, maar ik ben niet echt overtuigd. Ik denk dat het zingen in je landstaal niet voldoende zal zijn. Het lied moet ook een sfeer uitstralen en ervoor zorgen dat je het blijft onthouden. En hierover heb ik mijn twijfels. De vorige jaren kwam er al een trend om hier en daar voorzichtig terug in de landstaal te zingen. En dit met succes waardoor er zeker een paar landen ook hier naar zullen grijpen. En dan weet ik niet over Als ik je morgen ergens tegenkom zal overtuigen in plaats van die andere in eigen landstaal gezongen nummers. Dit nummer is zeker dus een twijfelgeval voor Athene. Er zijn pro's en contra's en ik denk dat we beter achter iets overtuigends kunnen staan in plaats van iets twijfelends. Maar de finale is terecht en zeer knap verdiend.

Afi geraakte in haar voorronde met Not that beautiful maar met de hakken over de sloot. De één-kijker was duidelijk niet overtuigd door het lied en gaf haar de laagste quotering van alle halve finalisten. Volgens het Dreamteam kwam dit doordat Afi altijd zo streng keek. Ze moest meer leren lachen op het podium en dan zouden de stemmen vlot binnenkomen. Afi lachtte gisteren meer tijdens haar optreden, maar werd door de één-kijker met de minste punten bedeeld. Een beetje onterecht naar mijn mening, want uiteindelijk was het geheel meer dan degelijk. Ik vond vooral de zang veel beter dan de vorige keer. Het was zuiverder gezongen en ik had het gevoel dat men ook hier de combinatie stem en geluid hadden aangepast, waardoor het geheel krachtiger overkwam. Dit paste zeker bij de inhoud van het lied, maar aan de andere kant vond ik dan weer het lachen en het mooie kleedje niet passen bij die boodschap. Het gaat hier tenslotte toch om het aan de deur zetten van uw lief en dan mag je uitstralen dat je iets meer kwader bent. Maar blijkbaar ben ik de enige die dit denkt, want de vakjury vond de nieuwe look beter passen dan de vorige keer. Hoe het ook moge zijn, het verandert niets aan het feit dat Not that beautiful zeker niet het geschikte nummer is voor Athene. Daarvoor weet het nooit echt te overtuigen en blijft het teveel een radiohitje uit Vlaanderen dan een kanjer van een plaat met Europese allures. Er staat Afi dus nog heel wat werk voor de boeg wil ze haar carrière van de grond krijgen in Vlaanderen.

Die andere Star Academy-deelneemster en –winnares Katerine kon in haar voorronde wel de vox populis achter haar naam zetten voor haar inzending Watch me move. Alleen was er toen weinig concurrentie en net als bij Jeason moeten we nu ook zeggen dat het niveau voor een halve finale tuurlijk een stukje hoger ligt. En het vereiste niveau wist Katerine helemaal niet te bereiken. Watch me move is en blijft dan ook vooral een lege doos. Het mag dan wel een catchy refrein hebben, wanneer dit tot vervelenstoe moet worden herhaald krijg je een slechte song. En dat is Watch me move dan ook. Een mengeling van elementen die vorige jaren op het grote festival scoorden maar dan met zeer veel popsaus overgoten dat de song helemaal verwaterde. Toch kan zo'n lichte song weten te scoren en overtuigen als het maar goed gebracht wordt. De verpakking kan er namelijk voor zorgen dat je niet meteen doorhebt dat het gaat om een lege doos. Alleen slaagde Katerine helemaal niet in deze missie. De zang was niet echt denderend te noemen en het bereiken van de hoge noten verliep niet altijd even toonvast. De verkoudheid zal zeker parten hebben gespeeld, maar ook de vorige keer was het niet overtuigend. En dat kunnen we ook zeggen over de act in zijn geheel. Het was proberen om te imponeren maar niet genoeg om het ook te doen. Ik ben het dan ook compleet eens met Andre Vermeulen: Katerine is nog niet klaar voor het grote internationale werk. En met een lied als Watch me move (dat trouwens door Katerine consequent als Watch me moo werd gezongen) ben je het al zeker niet.

Muziekliefhebbend Vlaanderen legt dan liever zijn hoop bij Profile van Kaye Styles. Sinds zijn voorronde staat hij in mijn top 3 van artiesten die ikzelf het ticket Athene met veel plezier gun (de twee andere treden in de tweede halve finale op). En daar is na gisterenavond nog steeds niets aan veranderd. Profile blijft een heel smooth nummer dat zoetgevoiced wordt gezongen door Kaye en dat echte internationale allure heeft. Er diende bijgevolg niet veel veranderd te worden aan het lied of aan de act. Die waren tijdens de voorronde reeds af. Kaye Styles moet wel inderdaad een beetje meer oogcontact zoeken met de camera en ook de phrase "clap your hands" mag met iets meer overtuigende lichaamstaal worden gebracht. Maar dit zijn hele kleine details die tegen mei helemaal kunnen worden gecorrigeerd. Profile blijft het beste nummer van deze halve finale. Kunnen we met deze act scoren op het grote festival is de vraag die we ons natuurlijk moeten stellen. En ik antwoord hierop met veel overtuiging JA! Het nummer is origineel naar Eurosongnormen, is van kwalitatief hoogstaand werk en ook live blijft deze song overtuigen. Tuurlijk kunnen we ook met dit nummer afgaan, maar dat kunnen we met verderlichte pop à la Kate Ryan of Belle Perez ook. Maar wie nooit waagt, nooit wint.

Laatste in het rijtje was eveneens de bekendste naam uit deze halve finale en hierdoor ook meteen de grootste favoriet, nl. Kate Ryan. En Je t'adore behaalde ook makkelijk de overwinning en kreeg nu wel meer stemmen dan Kaye Styles. Er was dan ook weinig op aan te merken op de act en de zang. De vorige keer nam de muziek vaak de overhand, deze keer wist Kate Ryan al wat meer boven de muziek te zingen, op een enkele keer na. Bovendien werd het ook zeer goed gezongen door Kate. Verder blijf ik de choreografie ook nog altijd even leuk vinden als de eerste keer, ondanks de kritiek van Marcel en het dreamteam. Je kan niets anders zeggen dan dat goed is. Alleen met het liedje ben ik niet mee. Het is zeker geen slechte single, ik vind hem zelfs heel goed, maar het is teveel een kopie van Charlotte Nilsson en Take me to your heaven. Het is natuurlijk Eurosong en dan Eurosong klinken, daarmee is er niets mis mee. Alleen blijft het Songfestival dan natuurlijk wel een muziekwedstrijd die hopeloos achterop hinkt op de muzikale realiteit en zo krijgen we nooit nieuwe invloeden. Je t'adore kan zeker wel heel hoog scoren op het grote festival omdat het daarvoor alle elementen voor bevat en het uitstekend gebracht wordt, maar het is naar mijn mening nog altijd té cliché. Bovendien wordt de single ook al in heel Europa gereleased in de loop van februari en hierover heb ik toch ook mijn twijfels. Gaan de Europeanen wel nog stemmen op een lied dat drie maanden geleden hun hitlijsten bestormde (want dat zal het zeker wel doen)? En wat als de single toch faalt in de Europese hitlijsten?

De eerste halve finale heeft ons geleerd dat een deel van Vlaanderen zeker risico wil lopen door voor Els De Schepper of Kaye Styles te kiezen, maar het overgrote deel blijft in het verleden zitten en blijft voor risicoloze pop van Kate Ryan kiezen. En deze vaststelling vind ik niet bepaald opbeurend. Moeten we een tweede Xandee hebben met Kate Ryan? Blijven we voor de lichte pop gaan of willen we eens echte muziek naar het festival sturen? Durf Vlaanderen echt geen risico te nemen? Ik geef toe dat ik België liever met iets zie winnen als Kaye Styles of Brahim aan de ene kant of Peter aan de andere kant dan met Kate Ryan of Belle Perez, ook al hebben deze twee laatste ook even goede kansen op een overwinning dan de eerste drie. Ik geef ook toe dat ik ontgoocheld ben in de uitslag van deze halve finale. Omdat Vlaanderen zijn les uit het verleden nog niet heeft geleerd. Eurosong en het Songfestival hebben een nieuwe adem nodig, maar Vlaanderen is duidelijk niet bereid hen deze te geven.