Top 10

1. John Legend feat. Andre 3000: Green light
2. Kanye West feat. Chris Martin: Homecoming
3. James Morrison: You make it real
4. MGMT: Electric feel
5. Katy Perry: I kissed a girl
6. Duffy: Warwick Avenue
7. Coldplay: Viva la vida
8. Alphabeat: 10000 nights
9. The Kooks: Do you wanna
10. Mêlée: Imitation

6 things the Palin pick says about McCain

The selection of a running mate is among the most consequential, most defining decisions a presidential nominee can make. John McCain’s pick of Alaska Gov. Sarah Palin says a lot about his decison-making — and some of it is downright breathtaking.

We knew McCain is a politician who relishes improvisation, and likes to go with his gut. But it is remarkable that someone who has repeatedly emphasized experience in this campaign named an inexperienced governor he barely knew to be his No. 2. Whatever you think of the pick, here are six things it tells us about McCain:

1. He’s desperate. Let’s stop pretending this race is as close as national polling suggests. The truth is McCain is essentially tied or trailing in every swing state that matters — and too close for comfort in several states like Indiana and Montana the GOP usually wins pretty easily in presidential races. On top of that, voters seem very inclined to elect Democrats in general this election — and very sick of the Bush years.

McCain could easily lose in an electoral landslide. That is the private view of Democrats and Republicans alike.

McCain’s pick shows he is not pretending. Politicians, even “mavericks” like McCain, play it safe when they think they are winning — or see an easy path to winning. They roll the dice only when they know that the risks of conventionality are greater than the risks of boldness.

The Republican brand is a mess. McCain is reasonably concluding that it won’t work to replicate George W. Bush and Karl Rove’s electoral formula, based around national security and a big advantage among Y chromosomes, from 2004.

“She’s a fresh new face in a party that’s dying for one — the antidote to boring white men,” a campaign official said.

Palin, the logic goes, will prompt voters to give him a second look — especially women who have watched Democrats reject Hillary Rodham Clinton for Barack Obama.

The risks of a backlash from choosing someone so unknown and so untested are obvious. In one swift stroke, McCain demolished what had been one of his main arguments against Obama.

“I think we’re going to have to examine our tag line, ‘dangerously inexperienced,’” a top McCain official said wryly.

2. He’s willing to gamble — bigtime. Let’s face it: This is not the pick of a self-confident candidate. It is the political equivalent of a trick play or, as some Democrats called it, a Hail Mary pass in football. McCain talks incessantly about experience, and then goes and selects a woman he hardly knows, who hardly knows foreign policy and who can hardly be seen as instantly ready for the presidency.

He is smart enough to know it could work, at least politically. Many Republicans see this pick as a brilliant stroke because it will be difficult for Democrats to run hard against a woman in the wake of the Hillary Clinton drama. Will this push those disgruntled Hillary voters McCain’s way? Perhaps. But this is hardly aimed at them: It is directed at the huge bloc of independent women — especially those who do not see abortion as a make-or-break issue — who could decide this election.

McCain has a history of taking dares. Palin represents his biggest one yet.

3. He’s worried about the political implications of his age. Like a driver overcorrecting out of a swerve, he chooses someone who is two years younger than the youthful Obama, and 28 years young than he is. (He turned 72 Friday.) The father-daughter comparison was inevitable when they appeared next to each other.

4. He’s not worried about the actuarial implications of the age issue. He thinks he’s in fine fettle, and Palin wouldn’t be performing the only constitutional duty of a vice president, which is standing by in case a president dies or becomes incapacitated. If he was really concerned about an inexperienced person sitting in the Oval Office we would be writing about vice presidential nominee Mitt Romney or Tom Ridge or Condoleezza Rice.

There is no plausible way that McCain could say that he picked Palin, who was only elected governor in 2006 and whose most extended public service was as mayor of Wasilla, Alaska (population 8,471), because she was ready to be president on Day One.

Nor can McCain argue that he was looking for someone he could trust as a close adviser. Most people know the staff at the local Starbucks better than McCain knows Palin. They met for the first time last February at a National Governors Association meeting in Washington. Then, they spoke again — by phone — on Sunday while she was at the Alaska state fair and he was at home in Arizona.

McCain has made a mockery out of his campaign's longtime contention that Barack Obama is too dangerously inexperienced to be commander in chief. Now, the Democratic ticket boasts 40 years of national experience (four years for Obama and 36 years for Joseph Biden of Delaware), while the Republican ticket has 26 (McCain’s four yeasr in the House and 22 in the Senate.)

The McCain campaign has made a calculation that most voters don’t really care about the national experience or credentials of a vice president, and that Palin’s ebullient personality and reputation as a refomer who took on cesspool politics in Alasksa matters more.

5. He’s worried about his conservative base. If he had room to maneuver, there were lots of people McCain could have selected who would have represented a break from Washington politics as usual. Sen. Joseph I. Lieberman comes to mind (and it certainly came to McCain’s throughout the process). He had no such room. GOP stalwarts were furious over trial balloons about the possibility of choosing a supporter of abortion rights, including the possibility that he would reach out to his friend.

Palin is an ardent opponent of abortion who was previously scheduled to keynote the Republican National Coalition for Life's "Life of the Party" event in the Twin Cities this week.

“She’s really a perfect selection,” said Darla St. Martin, the Co-Director of the National Right to Life Committee. It is no secret McCain wanted to shake things up in this race — and he realized he was limited to a shake-up conservatives could stomach.

6. At the end of the day, McCain is still McCain. People may find him a refreshing maverick, or an erratic egotist. In either event, he marches to his own beat.

On the upside, his team did manage to play to the media’s love of drama, fanning speculation about his possible choices and maximizing coverage of the decision.

On the potential downside, the drama was evidently entirely genuine. The fact that McCain only spoke with Palin about the vice presidency for the first time on Sunday, and that he was seriously considering Lieberman until days ago, suggests just how hectic and improvisational his process was.

In the end, this selection gives him a chance to reclaim the mantle of a different kind of politician intent on changing Washington. He once had a legitimate claim to this: after all, he took on his own party over campaign finance reform and immigration. He jeopardized this claim in recent months by embracing ideas he once opposed (Bush tax cuts) and ideas that appeared politically motivated (gas tax holiday).

Spontaneity, with a touch of impulsiveness, is one of the traits that attract some of McCain’s admirers. Whether it’s a good calling card for a potential president will depend on the reaction in coming days to what looks for the moment like the most daring vice presidential selection in generations.

Bron: www.yahoo.com

Sarah Palin: "What is it exactly that the vice president does all day?"

Happy birthday, Johnny Mac! You're 72 now, a cancer survivor, and a presidential candidate who has said on many occasions that the most important criteria for picking a vice president is whether he or she could immediately step in if something happened to the president. Your campaign against Barack Obama is based on the simple idea that he is unready to be president. So you've picked a running mate who a year and a half ago was the mayor of Wasilla, Alaska, a town of 8,500 people. You've selected a potential leader of the free world who knows little or nothing about the major issues of the day beyond energy. Oh, and she's being probed in her state for lying and abuse of power.

Alaska Gov. Sarah Palin's debut in Dayton on Friday was good political theater. She delivered a pitch-perfect speech (presumably written by McCain's ghost writer, Mark Salter) with a panache that suggests she could be a natural on the national stage. The well-kept secret of her selection let the GOP step on the story of Obama's boffo acceptance speech in Denver. It's not hard to see why she appealed to McCain: her middle-class roots; her older son headed for Iraq with the U.S. Army; her opposition to the earmarked "bridge to nowhere," which is arguably the only domestic issue that gets McCain excited. If camera-ready Palin helps McCain close the gender gap and win in November, she'll be history's hockey mom.

But there's a reason that rookies rarely score hat tricks. It's not her lack of name recognition; America loves a fresh face, especially one that's a cross between a Fox anchor and a character on "Northern Exposure," the old TV show about an Alaska town about the size of Wasilla. The problem is that politics, like all professions, isn't as easy as it looks. Palin's odds of emerging unscathed this fall are slim. In fact, she's been all but set up for failure.

"What is it exactly that the vice president does all day?" Palin offhandedly asked CNBC anchor Larry Kudlow in July. Kudlow explained that the job has become more important in recent years. Palin knows the energy crisis well, even if her claim on "Charlie Rose" that Alaska's untapped resources can significantly ease it is unsupported by the facts. But what does she know about Iranian nukes, health care or the future of entitlement programs? And that's just a few of the 20 or so national issues on which she will be expected to show basic competence. The McCain camp will have to either let her wing it based on a few briefing memos (highly risky) or prevent her from taking questions from reporters (a confession that she's unprepared). Either way, she's going to belly-flop at a time when McCain can least afford it.

Even on energy, Palin has her work cut out for her. First she has to convince McCain to do a 180 and support drilling in Alaska's Arctic National Wildlife Reserve. Her much-repeated sound bite that ANWR is only the size of the Los Angeles airport and thus not environmentally destructive sounds good, but won't do much to counter the argument Obama made in his acceptance speech, which is that drilling is only a "stopgap" measure for achieving energy independence. Palin will benefit from very low expectations in her debate with Joe Biden, but she's going to have to have a photographic memory for new information to avoid getting creamed.

Governors often run for president, but only after many months of prep work on what they might confront in the White House. The last governor chosen for vice president was Spiro Agnew in 1968, and he was the governor of Maryland, which is right over the line from Washington, D.C., not thousands of miles away. Veep candidates with extensive Washington experience like Geraldine Ferraro and Dan Quayle were nonetheless grilled on policy and proved a drag on the ticket when they looked unpresidential.

I covered Ferraro in 1984 for NEWSWEEK. The day Walter Mondale chose her as the first woman candidate for high office was exciting and historic. But the Queens congresswoman was quickly swamped by tough questions (especially from Ted Koppel) about her readiness for the presidency and by ethical queries about her husband, a real-estate developer. A lengthy news conference she held to answer the mounting questions did not go well.

Reporters are already winging their way to Alaska to probe what Alaskans call "Wootengate," the story of the dismissal of former Public Safety commissioner Walt Monegan, who says he was pressured to dismiss state trooper Mike Wooten. Wooten was engaged in a nasty custody fight with his ex-wife, who is Palin's sister. As soon as Palin was selected, the Web was already buzzing with Monegan's claims that Palin is lying about her role in the personnel matter. And the beautifully named Steve Branchflower, the special counsel appointed by the state legislature to probe the mess, has opened a tip line for Alaskans who might know if the governor and possible vice president of the United States abused her power.

Branchflower's investigation won't be completed until after the election, but the facts so far aren't good for the governor. Palin says she had "nothing to do" with the Wooten matter and that she fired Monegan because she wanted to move the department in another direction, but an audiotape of a phone conversation featuring another state official, Frank Bailey, casts doubt on her account. Because the media loves scandal of any kind, especially one involving the potential use of public power to settle private family scores, this story will prove a distraction to the McCain campaign all fall long.

It's hard to know how many women will flock to the GOP ticket because of Palin. She is a far-right conservative who supported Pat Buchanan over George W. Bush in 2000. She thinks global warming is a hoax and backs the teaching of creationism in public schools. Women are not likely to be impressed by her opposition to abortion even in the case of rape and incest. In 1984, Ronald Reagan carried 56 percent of female voters, despite Ferraro's candidacy on the Democratic side. The balance between work and family, always a ticklish issue, will be brought into bold relief by the fact that the Palins' fifth child, Trig, was born with Down syndrome in April. Todd Palin, a commercial fisherman, may shoulder the bulk of the child-rearing duties in their family. But many voters will nonetheless wonder whether Palin should undertake the rigors of the vice presidency (and perhaps the presidency) while caring for a disabled infant. The subject will no doubt arise on "Oprah" and in other venues.

One way or another, an African-American or a woman will hold high office next year for the first time. That's progress. And it's possible that Palin is so talented that she will prove to be the face of the GOP's future. More likely, this "Hail Sarah" pass won't do much to help John McCain get into the end zone. He'll win or lose for other reasons.

Bron: Newsweek

Najaar 2008 - The Wire III

De beste televisieserie ooit komt terug voor het derde seizoen op Prime Action vanaf 4 september omstreeks 20u30.

Najaar 2008 - The Tudors II

Vanaf 1 september op Prime One om 20u00

Najaar 2008 - Grey's Anatomy seizoen 5

Vanaf oktober/november op VijfTv

Najaar 2008 - Pushing Daisies

Vanaf oktober op VT4

McCain kiest Sarah Palin als vice-presidente

John McCain heeft dus voor een vrouw gekozen als running mate. Maar de vraag is of we daar eigenlijk wel zo blij moeten zijn? Want het is duidelijk dat hij enkel voor een vrouw heeft gekozen om zo de Hillary Clinton-stemmers naar zijn kant te doen overlopen. Eigenlijk wordt de vrouw hier door de man misbruikt om electorale redenen. Tuurlijk zal ze geschikt zijn voor de job, maar dat zal niet de hoofdreden zijn waarom John McCain haar heeft gekozen. Het louter kiezen voor een vrouw omwille van electorale redenen lijkt me dan ook niet echt respectvol naar vrouwen in het algemeen toe. Ik zou mij als vrouw zelfs eerder beledigd voelen. Maar ja, de kans is groot dat sommige vrouwen verblind worden door het feit dat een vrouw bijna het hoogste ambt kreeg, dat ze zich laten misleiden door een vrouw het op één na hoogste ambt te geven.

DNC - Meesterwerk zonder pretenties

In onze hedendaagse mediamaatschappij is het gemakkelijk woorden in de mond te nemen zoals "meesterwerk" en "historisch". Maar als er een label op Obama’s acceptance speech van deze nacht gekleefd moet worden dan is het wel dat het om een politiek meesterwerk ging. Hoogleraar Bart Kerremans was onder de indruk van de speech van Obama.

Of het ook historisch was, heeft Obama duidelijk in het midden willen laten. En precies dat heeft het mee tot een meesterwerk gemaakt. Geen pretenties dus waarin Obama’s bijzondere levensverhaal als een nauwelijks verholen aanspraak op het Witte Huis werd voorgesteld, maar wel een verhaal dat beklemtoonde hoe “gewoon” zijn leven eigenlijk is geweest en dat daardoor gemakkelijk gekoppeld kon worden aan de problemen waarmee de gewone Amerikaan regelmatig te maken krijgt.

Het was een toespraak dus, waarin Obama een groot inlevingsvermogen voor het gewone leven van elke dag toonde en waarin vrijwel elke Amerikaan zich kan in herkennen. Wat te zeggen van de beklijvende verwijzing naar zijn door kanker geteisterde moeder die vanp haar sterfbed met haar verzekeringsmaatschappij in discussie moest gaan over de medische behandelingen die al of niet zouden worden gedekt? De meeste Amerikanen kunnen zich zonder probleem inbeelden dat ze op zekere dag in een soortgelijke situatie terecht kunnen komen. En het hoeft dan niet per se over kanker te gaan.

Tegelijkertijd schoof Obama een hele reeks concrete voorstellen naar voren die inspeelden op thema’s die de Amerikanen in eerste orde bezighouden, zoals gezondheidsverzekering, belastingen, pensioen, werkzekerheid en onderwijs. Daarmee gaf hij een antwoord op de groeiende kritiek dat hij met zijn mooi verwoorde politieke boodschap van partijoverschrijdende samenwerking in Washington DC niet had kunnen aangeven welk beleid hij zou voeren eens hij in het Witte Huis zou zijn terechtgekomen. Een kritiek dus van mooie verpakking maar weinig inhoud, van veel (en prachtig) geblaat maar weinig wol.

Die kritiek werd vannacht van tafel geveegd. Maar Obama deed meer. Hij kaartte een aantal zaken aan waar Democratische presidentskandidaten doorgaans liever over zwijgen en stelde ze voor als zaken waar mensen met principieel uiteenlopende standpunten tot gelijklopende praktische oplossingen kunnen komen.

En zo hoorden we Obama thema’s zoals abortus, wapenbezit en homohuwelijk aansnijden en dat zonder schroom en zonder twijfel, met de blik recht op de camera gericht. Je kan moeilijk op een betere manier je vermogen tot presidentieel leiderschap tonen. Ook ging hij zonder blikken of blozen in op de grenzen die hij ziet in de de rol die de overheid in de maatschappij met spelen en op het belang van individuele verantwoordelijkheid en inzet. Bij middle class America slaat zoiets aan. En het getuigt van durf wanneer het uit de mond van een Democratische presidentskandidaat komt.

Als klap op de vuurpeil ging Obama ook regelrecht in tegen de verwijten die hem de laatste weken vanuit McCains campagne waren gemaakt: zijn vedettestatus, zijn twijfelachtige patriottisme en zijn gebrek aan ervaring om als opperbevelhebber van de Amerikaanse strijdkrachten op te treden. Het eerste werd gecounterd door de verwijzing naar zijn levensverhaal als alles behalve dat van een vedette.

Het tweede werd aangepakt door de stelling dat de VS af moet van de idee dat meningsverschillen meteen moeten leiden tot verdachtmakingen over persoonlijkheden en patriottisme en dat geen enkele politieke partij het monopolie over patriottisme kan claimen. Het derde werd weerlegd door McCains beoordelingsvermogen in vraag te stellen met betrekking tot Irak en Afghanistan, dat laatste dan in het kader van de vruchteloze zoektocht naar Osama bin Laden.

Maar los van al deze aspecten is Obama er met de aanpak van zijn speech in geslaagd een grote fout te voorkomen: door het groots opgezette en ongewone kader - een acceptance speech voor een vol stadium op de 45e verjaardag van Kings “I have a Dream” toespraak - de indruk te wekken dat hij aanspraak kan maken op het Witte Huis omdat hij op dezelfde lijn kan worden gezet met iconen zoals John F. Kennedy en Martin Luther King. Die indruk gaf hij deze nacht niet. Het was eerder het verhaal van een kandidaat die zegt: "Hier zijn mijn ideeën, hier zijn mijn plannen. Ik geloof dat ze de VS vooruit kunnen helpen. Het gaat niet over mij maar over die ideeën. Ga je ermee akkoord, stem dan op mij en ik zal alles doen om ze waar te maken." Geen aanspraak dus op dat Oval Office maar wel een toespraak waarin Obama heeft willen aangeven dat hij beseft dat hij voor elke stem zal moeten strijden. Dat heeft hij voortreffelijk gedaan. Een meesterwerk dus, maar zonder pretenties.

Bart Kerremans is hoogleraar aan de KU Leuven
Bron: www.deredactie.be

DNC - In speech, bringing lofty words down to earth

Good, great or something else, Senator Barack Obama’s acceptance speech Thursday night unquestionably confronted two of his greatest challenges.

One was to help voters, in emotion-laden language, to connect his promise of “change” to more earthly policy proposals, the other to show he could take the fight to Senator John McCain over Mr. Obama’s own image and the best way forward for the nation.

Mr. Obama showed real fire, and directed memorable fire at his opponent, even on Mr. McCain’s signature issue, national security. “If John McCain wants to have a debate about who has the temperament and judgment to serve as the next commander in chief, that’s a debate I’m ready to have,” he said.

Mr. Obama is a natural speechmaker, as Senator Hillary Rodham Clinton reminded voters (in a negative way) throughout their primary battle. He has always excelled at making the best case for himself, never more so than in his breakthrough speech — probably his best one yet — at the 2004 Democratic National Convention.

And if this convention was dominated by the legacy of the Kennedy family on Monday night, and by the contributions and complications of the Clintons on Tuesday and Wednesday night, the spotlight shifted forward to the next generation of leadership when Mr. Obama took center stage.

It is almost a cliché of this election that many Americans, despite a 20-month-old campaign, still lack a strong notion of who Mr. Obama is. In the most personal sense, his speech was not particularly illuminating on this score. He spent far more time talking about struggling Americans whose hopes he related to than wearing his emotions on his sleeve or reaching across history’s divide to talk about race.

But Mr. Obama’s purpose, obviously, was to open a direct channel between his candidacy and the personal lives of Americans, rather than open up about himself.

This was no more true, in fact, than on the matter of race. Rather than call out biases, as John F. Kennedy did in the part of his 1960 acceptance speech that dealt with anti-Catholicism, Mr. Obama sought to transcend race and find a plane of unity. Invoking the Rev. Dr. Martin Luther King Jr.’s “I Have a Dream” speech, he recalled “Americans from every corner of this land” crowding together before the Lincoln Memorial, and the common embrace they experienced.

He repeated Dr. King’s words: “We cannot walk alone.”

Reaching his hand out this way, it seems likely, will not be enough to solve his political problems in the counties of western Pennsylvania and southern Ohio, where he performed so poorly in the primaries this spring. But just as likely, it seems like a start.

Mr. McCain has portrayed Mr. Obama as a politician who, no matter his promise, is not prepared for the presidency. And he has arguably been effective in doing so, given the tightness of the race despite so much American anger over the economy and widespread American disappointment about the state of the world.

Mr. Obama, in directly challenging the “celebrity” image that Mr. McCain has tagged him with, turned to his own portrayal of the “heroes” to whom he related: the unemployed factory worker who reminded him of his young adulthood in Chicago, the woman trying to start her own business who reminded him of his grandmother, who rose to a management job after years of losing promotions because she was a woman.

In doing so, Mr. Obama tackled what has become a problem for him: winning over working women — especially working-class and minimum-wage women — and blue-collar men who are skeptical that he understands the struggles of people like themselves. His paean to measuring economic progress based on whether “the waitress who lives on tips can take a day off to look after a sick kid” was a direct plea to these voters: I am one of you, and John McCain is not.

Time and again, Mr. Obama took the fight to Mr. McCain. Even on national security, which is not Mr. Obama’s area of expertise, the former law professor sought to school the former Navy hero in how to win a war.

“You don’t defeat a terrorist network that operates in 80 countries by occupying Iraq,” he said. “You don’t protect Israel and deter Iran just by talking tough in Washington. You can’t truly stand up for Georgia when you’ve strained our oldest alliances. If John McCain wants to follow George Bush with more tough talk and bad strategy, that is his choice, but that is not the change that America needs.”

Mrs. Clinton once said that Mr. McCain had real experience while Mr. Obama’s candidacy had been the sum of so many speeches. Mr. Obama’s journey over the last 20 months has introduced him to many of the American archetypes — real people — that he described in this speech. On Thursday night, the speechmaker showed, in words, that he was also a man of experience, and a man who wanted to give something back to the people who gave it to him.

Bron: The New York Times

DNC - Barack Obama's acceptance speech

John Legend feat. Andre 3000 - Green Light

Het einde van Donna

Het was een raar moment deze ochtend toen ik de radio opzette, op Radio Donna, om dan te horen dat Donna opgedoekt gaat worden. Even geschrokken, maar het nieuws dat Barack Obama de nominatie nu definitief te pakken heeft, vond ik toch wel belangrijker. Maar nu wil ik er wel iets over kwijt. Ik ben iemand die Donna van in het begin heb gevolgd en het is de zender geweest die mij 16 jaar lang heeft begeleid. Om dit dan te zien verdwijnen, is wel even schrikken. Maar ik had toch al de indruk dat dit een kroniek van een aangekondigde dood was.

Daarvoor waren er een aantal indicaties. Er waren de dalende luistercijfers en het feit dat de vele hervormingen het tij nooit echt kon doen keren. De laatste vernieuwing deed de cijfers wel terug doen opveren, maar intern onderzoek wees ondertussen al uit dat de cijfers terug aan het dalen waren. Op zo’n moment moet je inderdaad een ingrijpende beslissing nemen. Aan de andere kant denk ik wel dat de 15% die ze in de laatste peiling haalden een realistisch cijfer is in het huidige radioklimaat. Ik denk niet dat met Donna en Q-Music en enkele kleinere hitzenders samen er één van die groep echt boven de 20% kan uitstijgen. Maar ik denk dat de belangrijkste indicatie toch vooral uit de politieke wereld kwam, waar de druk op Donna enorm werd opgevoerd. Ik moet denken aan een reportage en interview van Knack begin deze zomer waaruit duidelijk werd dat er eigenlijk geen enkele politieke partij nog echt achter het concept Donna stond. Ik vermoed dan ook dat als men bij de VRT de beslissing niet had genomen de politiek bij het onderhandelen van de nieuwe beheersovereenkomst wel zou aangedrongen hebben om Donna ofwel volledig op te doeken en geen nieuwe zender op te richten ofwel om Donna te verkopen ofwel om Donna grondig te hervormen. Ik denk dat de VRT door zelf een beslissing te nemen probeert om de touwtjes zelf in handen te kunnen houden en zelf te kunnen beslissen hoe een nieuwe hitzender er moet uitzien.

Dat Donna gaat verdwijnen, vind ik voor een deel best jammer. Ik heb het al gezegd, het radiostation heeft mij de afgelopen 16 jaar, het merendeel van mijn leven dus, begeleid. En ik hou goede herinneringen over aan radio Donna. Maar in de loop der jaren is Donna geëvolueerd en ben ik als muziekliefhebber geëvolueerd. Terwijl Donna steeds meer naar het centrum van de commerciële muziek ging en zijn muziekaanbod inkromp, breidde ik mijn muzieksmaak in allerlei richtingen uit. Tien jaar geleden was ik helemaal pro Donnamuziek, nu vind ik mij er zeker nog in terug (zeker in vergelijking met andere muziekstations), maar het is veel minder geworden. Ik denk dat de afgelopen 5 jaar Donna zijn greep op mij heeft gelost. Ik ben iemand wiens muzieksmaak breed gaat en dan vind je al gauw Donna wat te bekrompen. Daarom ook dat ik het verdwijnen van Donna misschien nog niet zo’n slecht idee vind omdat men dan een hitzender van nul kan opstarten. Eéntje die hopelijk wel terug breed gaat in de muziek.

De afgelopen jaren werd het duidelijk dat Q-music de plaats van Donna heeft ingenomen. Q-music heeft alles te danken aan Donna. Het heeft niet alleen het soort van radiomaken gekopieerd van Donna, het heeft ook heel wat presentatoren en medewerkers van Donna overgenomen. Ik denk dat Donna een soort van pionier is geweest in hoe moderne commerciële muziekradio’s er moet uitzien en zoals het zo vaak gaat met pioniers worden die door kopies verdrongen. Nu is het tijd om een nieuw soort van pionier te maken. En ik denk dat de nieuwe hitzender die de VRT op ogen heeft, er ééntje moet zijn die zich positioneert in de driehoek Q-music – Radio 2 en Studio Brussel. Het kan zelfs een vierkant worden als je Radio 1 er nog aan toevoegt. Ik denk dat er een open veld ligt tussen die drie of vier radio’s, zeker qua muziek. Eentje die juist geen hokjesmentaliteit vertoont, maar eentje die de hokjes overstijgt door het beste van al die hokjes samen te vormen tot één geheel. Een geheel die mensen een breed aanbod geeft van muziek. Eentje waar het niet gaat om van die muziek hoort niet in ons profiel thuis, maar eentje die kijkt of het een goed lied is, ja dan nee en enkel naar die kwaliteit kijkt en luistert. En eentje die respect heeft voor het verleden, maar ook niet vies is van het heden en de toekomst en die een vinger aan de pols kan houden. Als de VRT een hitzender wilt maken dat grondig verschilt van Q-Music, dan denk ik dat enkel een brede hitzender die andere hokjesdenkende zenders overschrijdt, het verschil kan maken.

Nu, er is niet alleen de muziek natuurlijk. Er is ook nog het echte radiowerk. Donna is de laatste jaren de toer opgegaan van Q-Music en is in feite een jukebox geworden. Er zat de laatste jaren weinig ziel en soul in de zender. Let op, Donna heeft altijd goede presentatoren gehad. Er waren uitschieters, er waren enkele mindere geweest en een deel zweefde tussen beiden in. Maar wat al die presentatoren wel gemeen hadden, was het feit dat ze met een positieve blik naar de wereld keken. Dat moest zeker behouden blijven. Maar ze mogen iets meer persoonlijkheid en ziel laten zien. En daarom vind ik het terug geen slecht idee om terug van nul te beginnen, zodat men terug een ziel kan geven aan een hitzender. Wie een hitzender wil zonder veel gepraat, veel muziek, maar weinig ziel, die kan terecht bij Q-Music en andere zenders. De opvolger van Radio Donna kan een zender worden die meer is dan alleen maar hitjes draaien. Een zender die niet vies is van nieuws, sport, entertainment, politiek. Een zender die niet vies is van wat engagement en humaniteit. Een zender die niet vies is van kritisch te zijn en allerlei meningen te laten horen. Het moet geen Radio 1 worden, het moet geen Studio Brussel worden, maar het mag wel een eigen, sterke identiteit hebben.

De vraag is natuurlijk of men wel zo’n zender op de schouders als een persoon van Peter Van De Veire mag laten rusten. Ik denk niet dat het een goed idee is om alles rond 1 persoon op te bouwen. Men bouwt beter een nieuwe hitzender op rond een sterk team van creatieve mensen. Ik denk ook dat de huidige presentatoren van Donna in dat team moeten opgenomen worden. Ik denk dat er bij Donna ook mensen zijn die Donna de verkeerde richting hebben zien opgaan en de zaken anders wilden, maar ze niet konden of mochten zeggen. Luister ook naar hen. En ik denk dat het ook belangrijk is om naar de luisteraars te luisteren. Wat vraagt men van een hitzender op een openbare omroep? Vraagt men echt een tweede Q-Music of vraagt men om een heel nieuwe zender. Mijn plannen voor een hitzender staan hierboven vermeld. Ik wil een zender waarop ik de hits van John Legend, Marvin Gaye, The Beatles, Coldplay, Duffy, Jamie Cullum, John Mayer, Amos Lee, Kanye West, Rolling Stones, The Doors, Radiohead, … wil horen en waarop ik ondertussen luister naar mensen die iets te zeggen hebben, die mij kunnen doen lachen of geboeid doen luisteren.

Nu, maandag zullen we meer weten van wat die vage plannen voor die nieuwe hitzender rond Peter Van De Veire wel mogen zijn. Ondertussen leef ik vooral mee met de Donna-medewerkers, die nog van niets wisten en het nieuws deze ochtend via de kranten moesten vernemen. Die nu een onzekere tijd tegemoet gaan. Want hoe lang kunnen ze zich nog uitleven op de radio? En gaan ze er wel bij zijn als een nieuwe hitzender wordt opgericht? En wat, hoe en wanneer? Ik hoop voor hen dat er snel duidelijkheid komt zodat ze ook verder kunnen gaan.

DNC - Democraten schrijven geschiedenis: Barack Obama is officieel de eerste zwarte presidentskandidaat

DNC - Joe Biden accepteert nominatie

DNC - Bill Clinton: "Obama is ready to lead"

DNC - John Kerry geeft fakkel door aan Obama

Najaar 2008 - Lost seizoen 4

We hebben er lang moeten op wachten, maar eindelijk komt het vierde seizoen op de buis. Zondag 31 augustus kan je de laatste aflevering van seizoen 3 nog eens bekijken op VT4 omstreeks 18u00. Maandag om 19u30 is er een uur lange special met een overzicht van de voorbije 3 seizoenen en omstreeks 20u35 begint dan het vierde seizoen.

Najaar 2008 - Dexter

Vanaf 4 september op VT4 omstreeks 22u45.

Najaar 2008 - Californication

Vanaf 1 september op 2BE omstreeks 22u45 na Expeditie Robinson. De DVD-box komt uit op 4 september.

Najaar 2008 - Desperate Housewives seizoen 4

Volgens Focus Knack weer even sterk als seizoen 1. Vanaf 19 september op Canvas.

DNC - Mark Warner, de Democratische toekomst

DNC - Hillary Clinton kost Obama de verkiezingen

Wie de speech van Hillary Clinton bekijkt, moet toegeven dat ze zich uitstekend van haar job heeft gekweten. Maar toch kan ik mij niet van de indruk ontdoen dat ze vooral haar verkiezingscampagne voor 2012 aan het voorbereiden is en dat ze misschien zelfs stilletjes hoopt dat Obama niet slaagt in zijn missie. Wanneer je haar speech hoort, dan is het toch vooral het verhaal van haar campagne geweest en de thema’s die zij aanhaalde. En ja, ze zei wel dat Obama ook zal strijden voor die thema’s, maar onderliggend voelde je wel dat ze vooral liet verstaan dat zij die strijd beter kan voeren. Daarnaast zijn er ook de verhalen dat ze het Obama-campagneteam zo weinig mogelijk inzicht gaf in haar speech en dat het Obamakamp zelfs maar pas op het laatste moment de speech kreeg, zodat ze zelf geen opmerkingen meer konden geven. Op de voorgrond roept ze wel op tot eenheid, maar achter de schermen is er van eenheid weinig sprake, wel van wrok, jaloezie en haat. En die wrok, jaloezie en haat worden nog meer belichaamd door Bill Clinton, die vanavond zijn duitje in de zak van Hillary’s campagne voor 2012 zal doen.

Ondertussen wordt het steeds meer duidelijk dat Hillary Clinton de Democraten en Barack Obama de presidentsverkiezingen kost. Haar campagne is het playbook geworden voor John McCain en het is dan ook geen verrassing dat hij haar zo vaak laat opdraven in zijn campagnespotjes. En veel van de uitspraken die hij tevoorschijn haalt, komen uit de periode dat het al duidelijk werd dat Clinton de race zou verliezen. Had zij op dat moment reeds geluisterd naar alle commentaren en tijdig de race verlaten, dan zouden de Republikeinen nu geen voer voor tweedracht hebben. Mocht zij niet zo verbeten hongerig naar de absolute macht zijn geweest, dan zou Obama geen twee, drie maanden verloren hebben in een uitputtingsslag en zou de partij intern niet zo verdeeld zijn geweest. Had zij tijdig de handdoek in de ring gegooid en geen harde en ongeziene campagne tegen mede-Democraat Obama hebben gevoerd, dan zou Obama haar misschien wel hebben overwogen als vice-president. Maar van dit alles kwam niets in huis, met resultaat dat amper de helft van de Clinton-aanhangers op Obama zal stemmen, terwijl 20% voor John McCain gaat. Als Obama in november verliest, dan hoeft de schuldige niet ver gezocht worden.

Om ervoor te zorgen dat zij niet openlijk de schuld zal krijgen, speelde zij gisteren nu mooi het spelletje mee en riep zij braafjes haar aanhangers op om voor Obama te stemmen. Maar ondertussen worden ten huize Clintons de campagne 2012 reeds voorbereid. Gisteren in Obama’08 op Nederland 3 zei er iemand na de Democratische Conventie van 2004 dat er in november op twee plaatsen champagne zou gedronken worden, namelijk in het Witte Huis en ten huize Clintons. Ik denk dat deze uitspraak vandaag de dag weer even actueel is als 4 jaar geleden.

DNC - Please, Democrats, ATTACK!

Michelle Obama was spectacular Monday night. Poised, charming, beautiful, and most of all, authentic.

Ted Kennedy was heroic. Rising out of a wheelchair to stride out on stage, he showed us all the meaning of courage.

But unless you're married to the nominee or fighting off brain cancer, each speaker has one job at the Democratic convention: make the case for change. That case begins with a resounding, ringing indictment of the failed Bush-McCain policies.

In other words: attack.

82 percent of Americans think our country is moving in the wrong direction. The Bush-McCain Republicans messed up the country in their first term, and they messed up the world in their second. If they get a third term, even the solar system won't be safe.

Nancy Pelosi was great. The House Speaker was radiant and optimistic, even as she tore into the Bush-McCain Republicans. And yet there are troubling signs that the rest of the Democrats still don't get it. There is a report that former Virginia governor Mark Warner, the Democrats' keynote speaker, will not attack the Republicans.

To be fair, Warner is running for the Senate in a state that has not voted for a Democratic presidential candidate since Lyndon Johnson. Tearing into war hero McCain while running in a state full of military families could prove problematic for a guy whose reputation as governor was made on bipartisanship.

Democrats should not have put Warner in this bind. They should have chosen as their keynoter someone who, like Pelosi, can give voice to the anger and anxiety of hundreds of millions of Americans. Someone who will show McCain to be the Bush clone that he is.

This is a no-brainer. The political press is abuzz with overblown stories of a Clinton-Obama rift. There are some hard feelings, but less than you'd think, given the closeness of the primaries. But I have a seven-point plan for uniting the Obama and Clinton wings of the party:

Attack, attack, attack, attack, attack, attack.

Attack.

The way to unite and internally divided organization is to identify an external threat. The Obama delegates will be buying beers for the Clinton delegates once they're focused on how disastrous a third term for Bush-McCain would be. But no one is telling them.

If the Democrats do not spend the remaining days of their convention -- hell, the remaining days of the campaign -- in an all-out assault on the ruinous Bush-McCain policies, they will lose.

I was for Hillary in the primaries, but when she endorsed Sen. Obama, I proudly sent him a check for the legal maximum. On the memo line of the check I wrote, "FOR NEGATIVE CAMPAIGNING ONLY." No matter what minor difference Hillary and Barack had, they pale in comparison to the corruption, incompetence, dishonesty and criminality of the Bush-McCain Republicans.

Democrats need to attack as if the future, the country and the planet depend on it. Because they do.

Paul Begala is a political consultant, a commentator, and a former advisor to President Bill Clinton.
Bron: Huffington Post

DNC - Hillary Clinton start haar campagne 2012

Het najaar van Donna

Vanaf 1 september zijn de vertrouwde Donna-programma's weer op post. Een aantal onder hen krijgen nieuwe rubrieken, Non-Stop 90's wordt wegens succes verlengd en Ann Reymen telt af naar de Top 2000.

David in de ochtend

Het is een jaar rustig geweest in Vlaanderen, maar vanaf september komt daar verandering in. Geen enkel telefoontoestel zal nog veilig zijn (nee, ook je nieuwe iPhone niet!). David is opnieuw gebeten door de telefoonterreurmicrobe en is vastbesloten het virus zijn volledige gang te laten gaan. Hij kruipt in de huid van lotto-winnaars, lastige laboranten en valse frietkotcontroleurs. En dat alles voor de lieve wetenschap: Hoe lang duurt het voor iemand ontploft? Voortaan zal hij elke ochtend om 8u10 een terroristische telefoonaanslag uitvoeren: je beste vriend, je baas op het werk, de vrouw van de bakker, bekende Vlamingen of je schoonmoeder... alles wat beweegt en een telefoon bij de hand heeft, is een potentieel slachtoffer... Is er iemand die jij wilt beetnemen of heb je gewoon een leuk idee voor een telefoonaanslag, laat het dan weten… David doet de rest!

Tijdens het vorige telefoonterreurseizoen kwamen er een kleine 3000 voorstellen binnen van luisteraars die familie of vrienden willen beetnemen. Zelf een voorstel? Klik hier om het door te sturen.

Evy geeft je energie op het werk

Bij Evy Gruyaert kunnen collega's tussen 9 en 12 net zoals in het voorjaar hun 3 favoriete platen aanvragen in de Happy Top 3, maar vanaf september krijgen de bedrijven die dat doen er nog een portie energie voor op het werk bij: Donna zorgt ervoor dat ze 's middags lekker licht kunnen lunchen met een Starlunch van Starmeal, die op het werk wordt geleverd.
Meer informatie over de Starlunch vind je hier.

Ann Reymen

Vanaf september tussen 12 en 13 zorgt Ann Reymen voor een heuse opwarmer naar de Top. De top 2000 is dit jaar aan zijn tiende editie toe. Dat moet gevierd worden.

A.D.H.Dave

Na een verkwikkende relaxtherapie op de Maagdeneilanden landt ADHDave op 1 september terug in de avondspits op Donna. Zijn vinger houdt hij nog altijd stevig aan de BV-pols. Wat, wie, waarom, hoe en vooral met wie: je hoort het bij ADHDave, de man met het langste adresboek van Vlaanderen. Net als vorig seizoen blijf je ook nu keihard op de hoogte van de betere films, de krokantste tv-programma’s, de strafste sportfeiten en de pikantste trends die ons land overspoelen.

Nieuw is dat ADHDave dit seizoen zal uitvissen hoe het staat met de culinaire wensen van bekend Vlaanderen en wat ze er zelf van 'bakken'. Ook zal hij iedere dag terugblikken op een markant showbizzfeit dat exact 1 jaar geleden op de covers van de Vlaamse dag- en weekbladen breed werd uitgesmeerd. Uiteraard houdt ADHDave nog een aantal nieuwe troeven en bloedstollende, ja zelf beruchte acties achter de hand. Meer weten? = Luisteren!

Non Stop 90's

Sinds juli wordt het non stop uurtje tussen 19 en 20u ingevuld met niets dan muziek uit de jaren '90, en daar gaan we in het najaar ook mee door. Non Stop 90's: van maandag tot zaterdag, tussen 19 en 20u.

Stereo Spécial

Ben & Thibaut trekken weer hun stoute schoenen aan in Stereo Spécial. Van maandag tot donderdag tasten ze opnieuw de rand af tussen 20 en 23u.

Battle of the Stars

Vanaf zaterdag 6 september ontvangt Sofie Van Moll weer elke zaterdag 2 bekende medemensen in Battle of the Stars. Na de tv-gezichten, artiesten, acteurs, sporters, comediens en de beauties speelt Sofie in dit tweede seizoen 4 nieuwe categoriëen tegen elkaar uit: de kinderidolen, de koks, de tv-iconen, de dj's.

Nieuw vanaf dit seizoen is ook dat de fans hun idool mee naar de overwinning kunnen helpen. Op 18 oktober wordt de finale Battle gespeeld. Deze spannende strijd zal uitgevochten worden tussen een beauty (winnaars van BOTS1) en een vertegenwoordiger van de winnende nieuwe categorie.

Donna verhoogt de koopkracht: voor 10.000 euro shoppen op eBay!

Van 1 tot 5 september kan je bij Donna meespelen met een wedstrijd om 10.000 euro te winnen die je kunt 'opshoppen' op eBay!
Mensen met een goed inschattingsvermogen zijn hierbij in het voordeel. In elk programma vertelt de presentator een waar gebeurd verhaal van op eBay, zoals b.v. dat van de kauwgom van Britney Spears die er werd geveild. Het is aan de kandidaat om in te schatten hoeveel die kauwgom heeft opgebracht. Wie vrijdagochtend bij David van Ooteghem de beste inschatter van de voorbije week blijkt te zijn, wint de 10.000 euro!

Mooi! Weer De Leeuw - Nieuw seizoen

Mooi! Weer de Leeuw, the warming up
De eerste zeven weken van dit nieuwe seizoen geen ‘the day after’, maar ‘the warming up’. Wat gaat er allemaal vooraf aan de grote zaterdagshow? ‘The warming up’ geeft een verrassende kijk achter de schermen, waarbij de scheidslijn tussen fictie en werkelijkheid, improvisatie en regie niet altijd even duidelijk hoeft te zijn. Een programma waarin veel kan en weinig vast staat, behalve dat Paul de Leeuw alles uit de kast zal trekken om de stemming er in te brengen bij zijn gasten, orkest, publiek en natuurlijk bij de kijker.

‘Mooi! Weer de Leeuw, the warming up’, vanaf 12 september 2008, iedere vrijdag om 20.25 uur op Nederland 3.

Mooi! Weer de Leeuw
Zónder het programma is de zaterdagavond niet compleet en dus keert ‘Mooi! Weer de Leeuw’ met ingang van 13 september terug op Nederland 1. Onder de bezielende leiding van Paul de Leeuw (en met de steun van het onvolprezen orkest o.l.v. Cor Bakker) worden weer de meest uiteenlopende wensen vervuld (al gaat dat niet altijd helemaal op de manier waarop iemand dat had gedacht of gehoopt!). Daarnaast laat een bonte variatie aan bekende gasten zich van een kant zien die alleen Paul de Leeuw kan onthullen! ‘Mooi! Weer de Leeuw’, vanaf 13 september 2008, iedere zaterdag om 20.25 uur op Nederland 1

Mooi! Weer de Leeuw, the day after
Net als vorig seizoen stopt ‘Mooi! Weer de Leeuw’ niet wanneer de uitzending op Nederland 1 stopt. Vanaf 2 november wordt in de studio en op het internet het verrassingsfeest net zo hilarisch vervolgd. Voor al diegenen die er – met of zonder goed excuus - niet bij konden zijn in Studio Cé in Almere of voor alle internetters die even niet online waren, is er op zondagavond een herkansing in ‘the day after’!

‘Mooi! Weer de Leeuw, the day after’, vanaf 2 november 2008, iedere zondag om 21.25 uur op Nederland 3.

Mooi! Weer de Leeuw, jubileummarathon
Dit jaar viert Paul de Leeuw zijn 25-jarig jubileum. Het was het jaar 1983 dat Paul de publieks- en aanmoedigingsprijs won op het Cameretten festival in Delft. Dit bleek de aftrap van een spraakmakende carrière als theater- en televisiepersoonlijkheid.
Paul viert dit jubileum samen met de kijker middels een unieke marathonuitzending van ‘Mooi! Weer de Leeuw’. Een feest van 12 uur non-stop live-televisie met wisselend publiek. Een instuif van bekende artiesten, gasten van toen en kijkers die in actie komen. Een feest van herkenning, maar ook van verkenning: met welke hoogtepunten zullen bijvoorbeeld Paul’s volgende 25 jaar van start gaan? Kortom een nacht om de slaap te weerstaan en met open ogen te dromen.

‘Mooi! Weer de Leeuw, jubileummarathon’, van zaterdag 29 november, 20.30 uur tot zondagochtend 30 november, 8.30 uur op Nederland 1.

DNC - Michelle Obama is hoogtepunt eerste dag

DNC - Ted and Caroline Kennedy beroeren publiek

DNC - John Legend - If you're out there

U kan de single downloaden die John Legend speciaal maakte voor de Democratische Nationale Conventie, de presidentsverkiezingen en Barack Obama als u surft naar my.barackobama.com/johnlegend.

Top 10

1. John Legend feat. Andre 3000: Green light
2. Kanye West feat. Chris Martin: Homecoming
3. James Morrison: You make it real
4. Katy Perry: I kissed a girl
5. Coldplay: Viva la vida
6. The Kooks: Do you wanna
7. Duffy: Warwick Avenue
8. Mêlée: Imitation
9. Brahim: Dance all night
10. Sandrine: Like a bullet

Op zoek naar een nieuwe president - Democratische presidentiële dreamticket

Senator Barack Obama has chosen Senator Joseph R. Biden Jr. of Delaware to be his running mate, turning to a leading authority on foreign policy and a longtime Washington hand to fill out the Democratic ticket, Mr. Obama announced in text and e-mail messages early Saturday.

Mr. Obama’s selection ended a two-month search that was conducted almost entirely in secret. It reflected a critical strategic choice by Mr. Obama: To go with a running mate who could reassure voters about gaps in his resume, rather than to pick someone who could deliver a state or reinforce Mr. Obama’s message of change.

Mr. Biden is the chairman of the Senate Foreign Relations Committee, and is familiar with foreign leaders and diplomats around the world. Although he initially voted to authorize the war in Iraq — Mr. Obama opposed it from the start — Mr. Biden became a persistent critic of President George W. Bush’s policies in Iraq.

The brief text message from the Obama campaign came at 3:00 a.m., less than three hours after word of the decision began leaking out. “Barack has chosen Senator Joe Biden to be our VP nominee. Watch the first Obama-Biden rally live at 3pm ET on www.BarackObama.com. Spread the word!”

His e-mail announcement began: “Friend -- I have some important news that I want to make official. I’ve chosen Joe Biden to be my running mate.”

The selection was disclosed as Mr. Obama moves into a critical part of his campaign, preparing for the party’s four-day convention in Denver starting on Monday. Mr. Obama’s aides viewed the introduction of his vice presidential choice — including an afternoon rally Saturday at the old State Capitol in Springfield, Ill., the same place where Mr. Obama announced his candidacy on a freezing winter morning almost two years ago — and a tour of swing states as the beginning of a week-long stretch in which Mr. Obama hopes to dominate the stage and position himself for the fall campaign.

Word of Mr. Obama’s decision leaked out hours before his campaign was scheduled to inform supporters via text and e-mail messages, and hours after informing two other top contenders for the vice presidential nomination — Senator Evan Bayh of Indiana and Gov. Tim Kaine of Virginia — that they had not been chosen.

As the selection process moved to an end, Senator Hillary Rodham Clinton of New York, who Mr. Obama had defeated in his bid for the Democratic presidential nomination, had slipped out of contention — to the degree that Mr. Obama had never seriously considered her.

Mr. Biden is Roman Catholic, giving him appeal to that important voting bloc, though he favors abortion rights. He was born in a working-class family in Scranton, Pa., a swing state where he remains well-known. Mr. Biden is up for re-election to the Senate this year and he would presumably run simultaneously for both seats.

Mr. Biden is known for being both talkative and prone to making the kind of statements that get him in trouble. In 2007, when he was competing for Mr. Obama for the presidential nomination, he declared that Mr. Obama was “not yet ready” for the presidency.

The McCain campaign jumped on that early Saturday, as it responded to the selection, offering a glimpse into the line of criticism that awaits the Democratic ticket.

“There has been no harsher critic of Barack Obama’s lack of experience than Joe Biden. Biden has denounced Barack Obama’s poor foreign policy judgment and has strongly argued in his own words what Americans are quickly realizing — that Barack Obama is not ready to be President,” said Ben Porritt, a spokesman for Mr. McCain.

Although Mr. Biden is not exactly a household name, he is probably the best known of all the Democrats who were in contention for the spot, given his political and personal history (not to mention his regular appearances on the Sunday morning television news shows.) He first ran for the Senate from Delaware when he was just 29.

Mr. Biden has run twice for the presidency himself, once in 1988 and again in 2008, dropping out early in both cases. He was also the chairman of the Senate Judiciary Committee during two of the most contentious Supreme Court nomination battles of the past 50 years: the confirmation proceedings for Robert H. Bork, who was defeated, and Clarence Thomas, who was confirmed after an explosive hearing in which Anita Hill accused Mr. Thomas of sexual harassment. Mr. Biden led the opposition to both nominations, though he came under criticism from some feminists for not immediately disclosing what were at first Ms. Hill’s closed-door accusations against Mr. Thomas.

Mr. Obama’s choice of Mr. Biden suggested some of the weaknesses the Obama campaign is trying to address at a time when national polls suggest that his race with Senator John McCain, the presumptive Republican nominee, is tightening.

Chief among Mr. Biden’s strengths is his familiarity with foreign policy and national security issues, highlighted just this past weekend with the invitation he received from the embattled president of Georgia, Mikheil Saakashvili, to visit Georgia in the midst of its tense faceoff with Russia. From the moment he dropped out of the presidential race, he had been mentioned as a potential Secretary of State should either Mr. Obama or Mrs. Clinton win the election.

He is also something of a fixture in Washington, and would bring to the campaign — and the White House — a familiarity with the way the city and Congress works that Mr. Obama cannot match after his relatively short stint in Washington.

At 65, Mr. Biden adds a few years and gray hair to a ticket that otherwise might seem a bit young (Mr. Obama is 47). He is, as Mr. Obama’s advisers were quick to argue, someone who appears by every measure prepared to take over as president, setting a standard that appears intended to at least somewhat hamstring Mr. McCain should he be tempted to go for a more adventurous choice for No. 2.

He has a long history of making statements that get him in trouble. He was forced to apologize to Mr. Obama almost the moment he entered the race for president after he was quoted as describing Mr. Obama as “the first mainstream African-American who is articulate and bright and clean and a nice-looking guy,” a remark that drew criticism for being racially insensitive. While campaigning in New Hampshire, Mr. Biden said that “you cannot go to a 7-Eleven or a Dunkin’ Donuts unless you have a slight Indian accent.”

Mr. Biden quit the presidential race this year after barely making a mark; he came in fifth in Iowa. He was forced to quit the 1988 presidential race in the face of accusations that he had plagiarized part of a speech from Neil Kinnock, the British Labor Party leader. Shortly afterward, he was found to have suffered two aneurysms.

He is also, at least arguably, a Washington insider, having worked there for so long, though he still commutes home to Wilmington every night by train.

The choice by Mr. Obama in some ways mirrors the choice by Mr. Bush of Dick Cheney as his running mate in 2000; at his age, it appears unlikely that Mr. Biden would be in a position to run for president should Mr. Obama win and serve two terms. Shorn of any remaining ambition to run for president on his own, he could find himself in a less complex political relationship with Mr. Obama than most vice president have with their presidents.

Mr. Biden was born in Scranton, grew up in the suburbs of Wilmington, Del., and went to Syracuse Law School. As a young man, he was in the center of a gripping family drama: barely a month after he was elected to the Senate, his wife and their three children were in a car accident with a drunken driver resulted in the death of his wife and daughter. His two sons survived and Mr. Biden remarried five years later.

Bron: www.barackobama.com en www.nytimes.com

Op zoek naar een nieuwe president - McCain haalt Obama in

Enkele dagen voor de Democratische Conventie is het ondenkbare gebeurd. John McCain is tot amper 1% achterstand genaderd van Obama in de nationale polls en heeft hem dus helemaal in zijn greep. Midden juli stond Obama nog 8% voor op McCain, maar na de scherpe kritiek, de celebrity-ads, de crisis in Georgië en het uitstekende debat van afgelopen zondag heeft McCain een momentum opgebouwd en is hij op ramkoers richting Witte Huis. Erger is het nog gesteld wanneer we kijken naar de tussenstand van het aantal kiesmannen. Een goede week-en-half meldde ik nog dat Rear Clear Politics een berekening had gemaakt van wat het resultaat zou zijn als alle polls de werkelijke uitslag zou zijn. Obama haalde toen 322 kiesmannen en McCain amper 216. Vandaag de dag zijn de rollen omgekeerd en heeft McCain 274 kiesmannen en Obama 264. Er zijn 270 kiesmannen nodig om president te worden, wat dus maakt dat John McCain vandaag de dag virtueel de komende president van Amerika is. John McCain heeft goed gekeken naar de Clinton-machine en de 3 A.M.-spot om Obama te raken en het werkt. Obama heeft nog minder dan 80 dagen om de koers te wijzigen en de vraag is of het hem wel nog lukt. Eén persoon lacht alvast in haar vuistje en dat is Hillary Clinton. Komende week pleegt ze een machtsgreep op de Democratische Conventie en met deze cijfers zal ze zich opmaken op een nieuwe gooi naar het presidentschap in 2012. Alleen haar grote schuldenberg van 2008 moet nog gedicht worden.

James Morrison - You make it real

Op zoek naar een nieuwe president - McCain wint eerste "debat"

Gisteren kon Amerika genieten van het eerste debat tussen Obama en McCain. Het was niet echt een traditioneel debat waarbij beide presidentskandidaten met elkaar in de clinch gingen, maar eerder een forum waarbij ze elk apart een uurtje doorbrachten bij de populaire predikant Rick Warren, die beide kandidaten dezelfde vragen voorlegde. De vragen gingen vooral over religie, waarden en normen en meed lastige thema’s als abortie en homohuwelijken niet. Vermits dat beide kandidaten niet met elkaar in de clinch moesten gaan, konden ze beiden hun eigen verhaal op hun eigen manier vertellen, maar na afloop was het duidelijk dat John McCain de overwinnaar van het forum was.

Hij had in het verleden heel wat moeite om te praten over zijn geloof, maar hij deed dit gisteren op een directe en open manier. Hij was recht-toe-aan in zijn antwoorden en antwoordde kort en snedig. Daarenboven kon hij zijn boodschap nog eens verweven met zijn eigen persoonlijke sterke verhaal als Vietnam-veteraan. Tenslotte overtuigde hij ook door zich rechtstreeks tot het publiek te wenden en zijn boodschap aan het publiek te richten.

Het verschil met Obama was heel duidelijk. Obama is meer iemand die rond de thema’s heen draait, die zijn woorden wikt en weegt, waardoor hij lange en complexe antwoorden geeft. Hij antwoordde wel goed op de verschillende vragen, maar hij komt wat meer twijfelachtiger over en moet teveel schipperen tussen verschillende meningen om niemand tegen de borst te stuiten. Bovendien maakte hij niet echt connectie met het publiek en de kijkers.

Toch slaagde hij erin om zijn eigen mening te verkondigen, ook al ging dit in tegen het conservatieve evangelistische publiek. Hij keurde abortie niet af, hij keurde de homohuwelijken niet af, maar vertelde wel dat hij respect heeft voor andermans mening en dat hij ook graag geconfronteerd wordt met de verschillende meningen. Bovendien maakte hij duidelijk dat armoede een groot strijdpunt blijft in Amerika, dat dit zijn thema is. Hij heeft duidelijk oog voor de problemen in Amerika en wist toch duidelijk te maken dat hij voeling had voor wat er leefde bij de mensen.

John McCain daarentegen benadrukte nog al duidelijk zijn sterke voorkeur voor het thema van de nationale veiligheid en terrorisme. Hij vond het de grootste morele fout van Amerika dat de Amerikanen na 9/11 zich niet spontaan ging aanmelden bij militaire organisaties als vrijwilliger, dat Amerika zich niet aansloot bij het Vredeskorps en dat men het leger niet uitbreidde voor een reden groter dan je eigenbelang. Ook was hij een duidelijke Republikein door te stellen dat er geen rijken zijn in Amerika en dat ze daarom ook niet zwaarder belast moeten worden. Iedereen moet rijk worden in Amerika, volgens hem.

Conclusie is dat John McCain als Republikein veel duidelijkere standpunten kan innemen dan Obama als Democraat en dat speelt deze laatste duidelijk parten. Ik denk dan ook dat de kloof in de opiniepeilingen de volgende dagen weer iets kleiner wordt en dat John McCain wel eens gevaarlijk dicht bij Obama komt te liggen. Daarnaast maakte het forum ook duidelijk dat wanneer er een echt debat komt McCain een veel sterkere opponent zal zijn dan eerder verwacht. Obama zal moeten leren om ook kordater, duidelijker en strakker te antwoorden. Het verhaal dat hij te vertellen heeft, is een veel beter verhaal dan dat John McCain te vertellen heeft. Alleen draait hij nu zoveel rond de pot dat zijn antwoorden te complex zijn in vergelijking met McCain. En dat maakt hem meer een twijfelaar tegenover een kordate McCain die snel beslissingen kan nemen. Het worden dus nog een moeilijke 80 dagen voor Obama en McCain kan duidelijk een momentum opbouwen. Eén die wel eens beslissend kan worden voor de echte verkiezingen in november.

Top 10

1. John Legend feat. Andre 3000: Green light
2. Kanye West feat. Chris Martin: Homecoming
3. Coldplay: Viva la vida
4. The Kooks: Do you wanna
5. Duffy: Warwick Avenue
6. Katy Perry: I kissed a girl
7. Mêlée: Imitation
8. Brahim: Dance all night
9. Sandrine: Like a bullet
10. Adele: Cold Shoulder

Top 10

1. John Legend feat. Andre 3000: Green light
2. Kanye West feat. Chris Martin: Homecoming
3. Duffy: Warwick Avenue
4. Coldplay: Viva la vida
5. The Kooks: Do you wanna
6. Mêlée: Imitation
7. Brahim: Dance all night
8. Katy Perry: I kissed a girl
9. Sandrine: Like a bullet
10. Adele: Cold Shoulder

Op zoek naar een nieuwe president - Een stand van zaken

We zitten op minder dan 100 dagen van 4 november, de datum waarop de Amerikanen gaan kiezen voor een nieuwe president. De voorbije maanden hebben beide presidentiële kandidaten al serieus campagne gevoerd, maar alles komt straks in een hogere versnelling terecht. Voorlopig kan Barack Obama nog genieten van een weekje rust in Hawaii, waar hij een deel van zijn jeugd opgroeide, terwijl McCain zich volop uitleeft met het uitstippelen van een negatieve campagne waarbij het vooral op aan komt om de tegenstander euh,… zo zwart mogelijk te maken. Maar de komende twee weken zullen in het teken staan van de keuze van de vice-president. Er wordt verwacht dat Obama zijn keuze bekend zal maken voor de nationale conventie, terwijl John McCain zijn keuze later zou bekend maken. Misschien wacht hij tot de nationale conventie einde augustus – begin september. Het zou er alvast voor zorgen dat er misschien iets positiefs te horen zal zijn vanop de Republikeinse conventie. Want het kamp van John McCain is de verwachtingen omtrent hun conventie al serieus naar beneden aan het halen. De hoofdreden? Het feit dat John McCain helemaal geen begenadigd spreker is en maar weinig mensen heeft kunnen begeesteren de afgelopen maanden. De Democratische conventie daarentegen beloofd van een hoger niveau te zullen zijn met de beste spreker van zijn tijd als hoofdrolspeler. Alleen dreigt Hillary Clinton het feestje te verstoren met een laatste bittere stuiptrekking. Ze riep haar fans op om hun stem massaal te laten horen en roepen om zich daarna toch maar achter Obama te scharen. Op een moment dat partij-eenheid zou moeten hoogvieren, dreigt zij nu de oude scheur weer bloot te leggen.

Na de partijconventies begint dan de laatste rechte lijn naar het Witte Huis. Obama zal die rechte lijn iets comfortabeler kunnen afleggen dan McCain. Deze laatste aanvaardde namelijk federaal geld voor zijn campagne, waardoor zijn budget beperkt is tot het wettelijke. Obama daarentegen weigerde en kan dus ongegeneerd blijven tappen uit de rijke kas van zijn donateurs. In sommige krantenanalyses wordt verwacht dat Obama dan pas zal toeslaan met enkele keiharde televisiespotjes, net op een moment dat McCain wat zuiniger op zijn geld moet letten. Iets wat hij voorlopig nog niet moet doen en waardoor hij voorlopig drie keer zoveel geld steekt in televisiespotjes dan Obama. De laatste weken trouwens in dus een paar negatieve spotjes over Obama. De laatste rechte lijn is traditioneel ook een tijd voor presidentiele debatten, maar de voorbije jaren proberen de kandidaten dit zoveel mogelijk te vermijden en mogen we al blij zijn als er dus een debat komt. Voorlopig bestaat er onder beide kandidaten nog maar weinig animo voor zo’n debat. Maar meestal onder druk van de media zal er wel zo’n debat komen. Het kan het laatste grote strijdveld worden voor 4 november.

Maar hoe staan de zaken er eigenlijk voor op dit moment voor beide kandidaten? Wie maakt vandaag het meeste kans om president te worden? Laten we daarvoor eerst kijken naar de nationale polls. Bij zowel CNN als Rear Clear Politics, die beiden een gemiddelde nemen van verschillende polls, staat Obama voorlopig aan de leiding. Het is wel vrij nipt. Bij CNN haalt Obama 48% van de stemmen en John McCain 43%, bij Rear Clear Politics wordt dat een 46,8% - 43,4% verhouding. Kortom, volgens beide bronnen ligt de strijd nog steeds helemaal open en is er nog geen echte kloof geslagen. En ondanks dat Obama dus in de meeste polls voorop ligt, zijn er ook twee polls die McCain het voordeel gunnen. In de Rasmussen Tracking poll ligt McCain 1% voorop, bij USA Today/Gallup groeit dat verschil tot 4%. Daartegenover kan Obama dan weer de CNN-poll plaatsen die hem 51% van de stemmen geeft en McCain 44%.

Maar het is helaas niet de nationale poll die het best een aanduiding geven van wie de komende president zal worden. De verkiezing tot president zit een beetje ingewikkelder in elkaar. Men moet namelijk kijken naar het aantal kiesmannen die elke kandidaat achter zich weet te scharen. Om kiesmannen te verkrijgen, moet men de verschillende staten voor zich weten te winnen. Aan elke staat is namelijk een aantal kiesmannen verbonden, afhankelijk van het aantal bewoners. Daarbij hanteert men dan ook nog eens het winner-takes-it-all-principe, waarbij het aantal kiesmannen dus niet proportioneel verdeelt wordt afhankelijk van het resultaat in de staat. Neen, wie de meeste stemmen van de desbetreffende staat achter zijn naam weet te scharren, krijgt automatisch alle kiesmannen van die staat. Uiteindelijk zal de kandidaat die 270 kiesmannen weet te verzamelen de volgende president worden. Op deze manier versta je meteen dat een nationale poll weinig zin heeft. Want iemand kan in totaal wel de meeste stemmen achter zich krijgen, maar als hij niet de juiste of voldoende staten achter zijn naam krijgt, wordt de tegenstander toch nog president. Het overkwam de democratische presidentskandidaat John Kerry in 2004, die de popular vote won, maar niet genoeg staten achter zijn naam had staan.

Laten we dus eens kijken naar het aantal kiesmannen en de verschillende staten om te zien wat de werkelijke stand nu is. Volgens CNN heeft Obama reeds 153 kiesmannen zo goed als op zak, terwijl McCain achterop hinkt met 125 kiesmannen. Tellen we daarbij de staten bij die naar alle waarschijnlijkheid naar een kandidaat zullen gaan, dan geeft dit volgens CNN de volgende uitslag: 221 kiesmannen voor Obama tegenover 189 voor McCain. Er blijven nog 128 kiesmannen over of met andere woorden, er zijn nog 11 swing states of battleground states over, waaronder Florida met zijn 27 kiesmannen de belangrijkste is. Ook Rear Clear Politics heeft zijn berekening gemaakt van het aantal kiesmannen. Volgens deze bron moet Barack Obama zeker zijn van 141 kiesmannen en mag hij daarbij naar alle waarschijnlijkheid ook nog eens 97 bijdoen, wat zijn voorlopig totaal op 238 kiesmannen brengt. John McCain daarentegen is nog maar van 99 kiesmannen zeker en mag naar alle waarschijnlijkheid op nog eens 64 kiesmannen rekenen, wat zijn voorlopig totaal op 163 brengt. Volgens Rear Clear Politics zijn er nog 137 kiesmannen voor het grijpen. Hier zijn er ook nog 11 swing states, maar er zijn enkele verschillen met CNN, wat het verschil aan beschikbare kiesmannen verklaart. Rear Clear Politics heeft ook eens de berekening gemaakt wat het zou geven als alle polls ook de uiteindelijke uitslag wordt. Volgens die berekening zou Obama overduidelijk winnen met 322 kiesmannen achter zich, tegenover amper 216 voor John McCain. En daarbij valt het ook nog eens op dat de belangrijkste swing state, Florida, in deze situatie naar McCain zou gaan. Het is een leuke berekening die men maakt, maar als je ziet dat de verschillen in de polls in de swing states vaak maar gaat om 1 à 3 procent, dan weet je dat Obama nog hard zal moeten knokken om effectief 322 kiesmannen achter zich te krijgen.

De strijd is zeker nog niet gestreden. Dat maken zowel de nationale poll als de telling van kiesmannen duidelijk. Beiden laten duidelijk zien dat Obama voorlopig aan kop loopt, iets afgetekender in de telling van het aantal kiesmannen, maar hij zal het moeten waarmaken in de swing states. Het zal in deze staten zijn dat hij hoofd moet bieden aan de negatieve campagne die McCain er voert, de mensen niet nog meer moegetergd van de Obamania maakt en er moet overtuigen dat hij een perfecte commander in chief kan zijn. John McCain daarentegen moet proberen om eindelijk zijn eigen campagne van de grond te doen komen. Want voorlopig bakt hij er weinig van en stapelt hij de flaters, pijnlijke momenten en domme uitspraken op. Het is dan ook een wonder dat hij nog zo goed scoort in de polls. Misschien heeft Jan Derk Eppink toch gelijk: de presidentiële verkiezing is uitgedraaid tot een groot referendum of Obama wel klaar is om het land te leiden? Degene die ja zeggen, stemmen op hem. Degene die neen zeggen, stemmen McCain.

Paris Hilton for president!

Duffy - Stepping Stone

Top 10

1. Kanye West feat. Chris Martin: Homecoming
2. Duffy: Warwick Avenue
3. Coldplay: Viva la vida
4. Mêlée: Imitation
5. Katy Perry: I kissed a girl
6. The Kooks: Do you wanna
7. Adele: Cold Shoulder
8. Brahim: Dance all night
9. Amy MacDonald: This is the life
10. Sandrine: Like a bullet

Op zoek naar een nieuwe president - McCain's zielige campagne

It's awfully early for John McCain to be running such a desperate, ugly campaign against Barack Obama. But I guess it's useful for Democrats to get a reminder that the Republican Party plays presidential politics by the same moral code that guided the bad-boy Oakland Raiders in their heyday: "Just win, baby."

The latest bit of snarling, mean-spirited nonsense to come out of the McCain camp was the accusation, leveled by campaign manager Rick Davis, that Obama had "played the race card." He did so, apparently, by being black.

On Wednesday, at a campaign stop in Missouri, Obama had predicted that Republicans would try to "make you scared of me. You know, 'He's not patriotic enough, he's got a funny name,' you know, 'he doesn't look like all those other presidents on the dollar bills.' " So what does Davis do? He promptly tries to make voters scared of Obama by feigning outrage over the presumptive Democratic nominee's "divisive, negative, shameful and wrong" remarks.

Of course the McCain campaign isn't really offended that the first black major-party candidate for president in American history might mention this distinction from time to time. The idea is to slow Obama down before he runs away with this thing, and the weapon of choice is handfuls of mud.

Remember St. John the Reformer, who promised a high-minded campaign and said he wouldn't question his opponent's patriotism? Clearly, he's been replaced by an evil twin. The switch seems to have taken place during his opponent's world tour, when Obama's prescriptions for Iraq and Afghanistan began to look prescient -- and McCain's began to look irrelevant.

McCain kept saying that Obama "doesn't understand" the war zones -- even though the president of Afghanistan, the prime minister of Iraq and even U.S. military officials on the ground seemed to think Obama understood both situations quite well. McCain then resorted to the outrageous charge that Obama "would rather lose a war in order to win a political campaign." I think that qualifies as an allegation that Obama is "not patriotic enough," don't you?

Since then the McCain campaign has sharply escalated its rhetorical attacks -- making blatantly false claims, for example, about a canceled visit with injured troops in Germany. The blitz has been successful in one of its aims, which is to drive the news cycle and thus focus attention on McCain. Much less clear is whether voters really want to elect Don Rickles as president.

The low point so far is McCain's bizarre ad that flashes images of Paris Hilton and Britney Spears before showing Obama in Berlin addressing the multitudes. In what promises to be a major attack theme, the ad derides Obama as "the biggest celebrity in the world" -- an attempt to turn Obama's popularity into some kind of fatal flaw.

In a conference call with reporters on Wednesday, Davis and campaign senior adviser Steve Schmidt -- a veteran of George W. Bush's 2004 campaign -- kept returning to the word "celebrity" in describing Obama. It's a classic attempt to take a positive and turn it into a negative, as was done with John Kerry's heroic service in Vietnam by the odious Swift boat campaign.

The McCain campaign's excursion into popular culture has been so aggressive that the Obama campaign felt obliged to promptly denounce a new song by Ludacris that criticizes both McCain and Hillary Clinton in crude terms. Never mind that the rapper has no association with Obama's candidacy, and never mind that McCain is probably not intimately familiar with the Ludacris oeuvre. All this gnashing and flailing would be laughable if it weren't so purposeful. The aim is to cast an aura of doubt around Obama -- to portray him as handsome and popular but insubstantial, as a "celebrity" who's not really up to the job. Oh, and not that we would ever mention such a thing, but did you notice that Obama had the audacity to mention that he's African American?

The Obama campaign has been quick to respond with new television ads accusing McCain of practicing the "old politics." Kerry's unhappy experience showed that this kind of define-your-opponent blitzkrieg, however ridiculous the attacks may be, has to be answered immediately -- and in kind.

Negative campaigning is not a pretty thing, and it should be beneath John McCain to stoop so low. But Democrats would be foolish to forget that sometimes it works.

Eugene Robinson - The Washington Post