VRT-recensie Het uur van de prutser

De film "Dirty mind" is nog maar net in de zalen of de hoofdrolspeler uit de film heeft er al een volgende première opzitten. Woensdag ging de nieuwe show van Wim Helsen in première in de ROMA in Antwerpen: "Het uur van de prutser". In tegenstelling tot z’n vorige shows "Heden soup!" en "Bij mij zijt ge veilig" is zijn personage minder een ontspoorde outcast. Maar het blijft een combinatie van herkenbare humor en absurd freewheelen, en vooral in die laatste sport is Wim Helsen ontzettend goed.

Wim Helsen is al lang niet meer de onbekende performer die bij aanvang van elke voorstelling de toeschouwers nog stuk voor stuk voor zich moest winnen.

Hij wéét dat ook en hij speelt daarmee. Van zodra het licht dimt, begint een deel van het publiek al spontaan te applaudisseren. Met een voice-off kondigt hij zichzelf aan met superlatieven, bewierookt hij ‘Wim Helsen’ en praat hij het publiek naar een daverend welkomapplaus (al maakt hij het ondertussen duidelijk dat het allemaal prutsers zijn met hun kutleventje).

"Ik vind het nu al spijtig dat iedereen die hier zit, doodgaat", zo begint hij als hij op het podium staat, maar om de pil wat te verzachten wenst hij zijn toeschouwers dat ze sterven in hun slaap. Daarmee zet hij de toon. Hij gooit zijn toeschouwers voortdurend de zielige nietigheid van hun bestaan voor de voeten maar voegt er een grap of een liefdevolle troost aan toe.
Het lachen vergaat iedereen op slag

Waar hij in z'n vorige twee shows telkens een sociaal onaangepast personage neerzette, speelt Wim Helsen nu de vlotte, sympathieke cabaretier die zijn ontspoorde kant maar heel af en toe laat zien en die tips geeft aan zijn publiek om aan de sociale conventies te ontsnappen.

Als rode draad gooit hij er telkens dezelfde absurde jingle door, nuriet hij Raffaella Cara’s "A far l’amore comincia tu" (en imiteert hij haar dansstijl), praat hij met schele Jezus, of suggereert hij ontelbare variaties op een ochtendlijk bezoek aan de bakker.

Zo stelt hij voor om eens te proberen af te bieden op de prijs van een brood, of om met maar één handschoen aan te vragen naar een warm brood om je andere hand in te steken (en of je er niet eens een paar mag passen).

De sfeer zit er in. Er wordt veel gelachen. Hij heeft de zaal op zijn hand. En dan slaat hij toe om iedereen te confronteren met zijn sterfelijkheid en die van zijn geliefden. Hij doet dat aan de hand van een pijnlijk familieverhaal waarmee alle toeschouwers het lachen op slag vergaat.
Wim Helsen is zelf het levende bewijs

Ogenschijnlijk is het personage van Wim Helsen in "Het uur van de prutser" aimabeler en dus minder gevaarlijk dan zijn vorige personages. Maar niets is minder waar. Met een lach en een traan is hij aangekomen waar zijn show al de hele avond rondcirkelde: liegen of niet liegen. Goed liegen of elke dag als geliefden tegen elkaar zeggen waarom je een prutser bent.

Zo hoopt hij het publiek te horen buiten gaan: als prutser schoorvoetend toegeven dat je liever een fietsenwinkeltje wil openen dan nog langer die dikbetaalde job te doen of je hart uitstorten voor de liefde van je dromen. Als gevolg van zijn verhaal of dat van schele Jezus.

Toch is zijn boodschap niet mis te verstaan. We zijn allemaal prutsers. Die op een dag zullen doodgaan. We kunnen liegen tegen elkaar. Of nog erger: we kunnen liegen tegen onszelf. We kunnen voor onze dromen en onze liefdes gaan en elkaar daarin steunen. Of ook niet.

Wim Helsen is zelf het levende bewijs dat voor je dromen blijven gaan, loont. Met "Het uur van de prutser" zet hij opnieuw een sterke show neer die op z’n best is als hij zijn absurde fantasie de vrije loop laat, het allemaal een scherp randje krijgt en hij de prutser in zichzelf laatzien. Want naast zijn meesterlijk performancetalent ligt dáár zijn grootsheid.

Karlien Vanhoonacker
Bron: De Redactie