Eurosong - Finale

De kogel is door de kerk en zoals verwacht zal Kate Ryan ons land in Athene gaan vertegenwoordigen op het komende Eurosongfestival. Vlaanderen koos hiermee voor de beste mainstream pop die er in de finale te vinden was en hoopt dat we in mei met deze Eurosound gaan scoren. Toch verliep de puntentelling nog heel spannend en hebben maar liefst 4 kandidaten gedurende de hele puntentelling eens aan de leiding gestaan. Dat is meteen een teken dat er in de finale meerdere kandidaten stonden die het ticket Athene werd gegund, maar uiteindelijk kan er maar 1 iemand naar het festival gaan. En het toont ook aan dat we in de finale na een zwakke voorronde uiteindelijk toch de 7 beste liedjes hadden gekozen. En elk van de 7 kandidaten ging er nog eens voluit voor wat meteen voor een mooie televisieavond zorgde.

Barbara Dex mocht het startschot geven voor de finale met haar country-getinte Crazy en ze had er duidelijk zin in. Je zou voor minder wanneer je twee maal het maximum van het thuispubliek achter je naam krijgt staan. Het geheel is dan ook superprofessioneel met een uitstekende zangeres. En live krijgt deze degelijke productie nog eens een extra glansje omdat Barbara het met zo'n aanstekelijk enthousiasme brengt. Ze haalt echt wel veel meer uit de song dan er in zit. Helaas werd Crazy voor het uiteindelijke festival toch een beetje te licht bevonden. Het nummer is wel aardig, maar het blijft uiteindelijk toch wel een beetje een fletse bedoening. Dit spreekt zeker een ouder publiek aan en kan hierdoor scoren op het festival, maar ik heb mijn twijfels over het voldoende overtuigend is om de halve finale te doorstaan. Daarvoor blijft het te weinig hangen, vooral wanneer je in de ruime middenmoot wordt geloot. Desondanks heeft Barbara Dex via deze Eurosong nogmaals kunnen bewijzen dat ze een uitstekende live-zangeres is en dat dit door Vlaanderen nog steeds enorm gewaardeerd wordt.

Brahim kreeg vorige week de wildcard van de jury, maar de vreugde werd al gauw gedempt door een keelontsteking. En dat was gisterenavond nog duidelijk hoorbaar tijdens zijn performance. Desalniettemin blijft P.O.W.E.R. één blok explosief en straalt het een enorme kracht uit. De beuk wordt er meteen stevig ingezet en het nummer kent zoals Marcel opmerkte een goede opbouw. Je wordt toch letterlijk door de song even uit uw sokken geblazen. Daarnaast heeft de song ook nog een duidelijke boodschap wat op het Songfestival altijd op iets meer bijval kan rekenen dan zinloze teksten. En tenslotte moeten we ook zeggen dat Brahim dit live uitstekend kan brengen en veel beter dan de singleversie. Iets wat in zijn genre niet altijd het geval is. Het grote nadeel en dat heeft gisteren ook bij de puntentelling meegespeeld is dat enerzijds het genre toch nog altijd een beetje wordt ondergewaardeerd en dat vooral de oudere generatie hierop afknapt. Dat Brahim niet naar Athene gaat, zal hij zelf iets minder erg zijn. Ik denk dat hij vooral blij is met het feit dat hij het maximum kreeg van de vakjury en dat ook het thuispubliek zijn song blijkbaar wist te appreciëren. Het was mijn grote favoriet voor Athene omdat we hiermee zouden kunnen opvallen, maar omwille van die vakjury- en thuispunten ben ik niet ontgoocheld. Brahim heeft meer dan voldoende bewezen dat hij een uitstekende artiest en performer is en dat we als fan op deze prestatie héél trots en fier mogen zijn.

Belle Perez kreeg de voorbije weken dan weer heel wat kritiek over zich, maar ze bleef niet bij de pakken zitten. Integendeel zelfs, ze stak gisteren met El mundo bailando meer dan een tandje bij. En het werkte, want dit was de beste versie dat we van El mundo bailando gezien hebben. Alles volledig live, de percussionisten erbij en de dansers weg, het vuurwerk en vooral een verbeten winnaarsblik. Het gaf echt wel het concertgevoel over dat ze wou bereiken. En ze heeft hiermee ook bewezen waarom ik de voorbije twee jaar haar echt als een goede vertegenwoordigster voor ons land zag. Ze heeft echt wel alle kwaliteiten van een Songfestivalwinnares in zich, maar we moeten ook eerlijk blijven dat het lied niet echt meewou. Nochtans vond ik het lied in deze liveversie veel overtuigender dan de voorrondeversie. Maar het blijft toch wel een te gemakkelijk gemaakt hoempapaliedje. Er mocht iets meer inhoud in de song hebben gezeten. Voor Athene is dat niet meteen een grote vereiste, dat bewezen ook nog eens de punten van de buitenlandse jury's, maar we weten dat Belle Perez het veel beter kan. En net daarom haalde ze het gisteren niet. Yasmine stelde gisteren wel nog voor om het binnen twee jaar nog eens te proberen. Hierop zeg ik eveneens volmondig ja op, maar ik vrees dat Belle dit niet meer zal zien zitten na deze ontgoocheling en hetze.

Els De Schepper riep zich op voorhand al uit tot clown van het Eurosongcircus maar geraakte verbaasd tot in de finale en dat met het enigste Nederlandstalige lied Als ik je morgen ergens tegenkom. En ze zei het gisteren al, ze is de clown, maar dat betekent niet dat ze haar best niet doet. En dat was ook in de finale het geval. Ze hangt rond de performance de humorist uit, maar tijdens het liedje zelf staat ze er en staat ze er overtuigend. Ze zingt heel krachtig en met veel gevoel en weet zo de aandacht te grijpen. Ik ben wel geen fan van haar lange Kate Bush-outro, maar ik vind dit wel nog steeds het beste Nederlandstalige liedje. Voor Athene plaatste ik wel mijn vraagtekens. Het Nederlands is geen goedbekkende taal en ik denk dat je pas kan scoren als het een gevoel en een sfeer kan overbrengen. Als zelf Nederlandstalige te zijn, kunnen wij dit natuurlijk heel moeilijk gaan inschatten, maar de punten van de buitenlandse jury's toonden toch aan dat men er niet meteen wild van werd. Je moet dan ook een Sanomi-effect bekomen, vermoed ik, wil je vandaag nog scoren op het Songfestival in een minder bekende landstaal. En dat was er bij Els De Schepper niet aanwezig. Maar dat neemt niet weg dat ze terecht in de finale stond en het er uitstekend van af bracht.

De toppers stonden duidelijk in als laatste geprogrammeerd, waaronder La Sakhra en Wonderland. De voorbije weken werd Petra dan ook overladen met complimenten om haar act en had ze Andre Vermeulen als grootste fan in de vakjury. Wonderland is dan ook op de eerste plaats opgebouwd rond een knappe podiumact. Het bevat heel wat elementen terug van Marie N. en andere Eurosongdeelnemers, maar dat neemt niet weg dat je hiermee wel de aandacht van het publiek weet te grijpen en dat de kans bestaat dat het publiek het zich ook gaat herinneren als België in de middenmoot aantreedt. Daarnaast heeft Wonderland ook een feel-goodrefrein wat een extra voordeel oplevert. Alleen blijf ikzelf moeite hebben met de overgang van de jazzy strofes naar die big bandrefreinen. Ik kan het nummer hierdoor nog steeds niet vatten en dat maakt dat ik het uiteindelijk ook niet zo'n goed nummer ga vinden. Het visuele mag dan zo overtuigend zijn, het Songfestival blijft voor op de eerste plaats een liedjesfestival en ik vind dat we dan ook op de eerste plaats moeten opvallen met het liedje in plaats van de act. En dat is ook een kritiek die de laatste tijd veel herhaald wordt op het Songfestival. Dat neemt niet weg dat het toch eigenlijk de acts zijn die op het einde nog altijd bepalend zijn. Wonderland blijft dan ook zijn voor- en tegenstanders hebben. De voorstanders weten duidelijk dat je met een act het Songfestival de laatste jaren won, terwijl de tegenstanders de kwaliteit van het lied op de korrel nemen. Helaas voor La Sakhra waren de voorstanders in de minderheid en werd ze tweede.

Kaye Styles werd de outsider van de favorieten genoemd, maar Profile ontgoochelde in zijn favorietenrol. De meeste jury's lieten Kaye Styles in de steek en Profile werd voorlaatste. Toch blijf ik Profile met voorsprong de beste song uit heel Eurosong vinden. Ik blijf fan van de zwoele stem van Kaye en van het nummer op zich. En ik blijf kippevel krijgen wanneer de backings erbij komen wat voor een heel mooi effect zorgt. Kaye had ook geleerd van eerdere kritieken en gaf nu ook aandacht aan de camera en zorgde voor contact met het kijkend thuispubliek. Maar het wist uiteindelijk toch het grote publiek niet te overtuigen. Zaten daar de iets mindere jurycommentaren voor iets tussen? Of moeten we net als bij Brahim zeggen dat vooral de oudere generatie deze pap niet lust? Het is een beetje onduidelijk, maar ik vermoed dat het verrassingseffect van het lied en de sound een beetje verdwenen was en men niet meer overtuigd geraakte. Het feit dat het ook een rustig nummer is dat drie minuten drijft op dezelfde sfeer en weinig variatie kent, speelt zeker ook mee vermits Vlaanderen toch nog altijd liever voor iets up tempo kiest. En blijkbaar met recht van rede, want ook de Europese jury's kozen duidelijk voor het meer klassieke up tempo dan de nieuwe sound van Kaye Styles. Misschien gaan R&B en het Songfestival dan toch niet hand in hand.

En tenslotte was er nog Kate Ryan die dus met Je t'adore won. De zege was al even voorspelbaar als het lied op zich is. Het lied heeft een Zweedse Eurosongteint en de Zweedse backings dragen zeker bij tot dit effect. En daarmee zette Kate Ryan meteen de Belle Perez-entourage een hak die er begin deze week nog prat op ging om als enigste volledig live te gaan. Maar ik moet wel toegeven dat deze live backings bij Belle wel voor een meerwaarde zorgden, terwijl dit het bij Kate Ryan niet echt deden. Gelukkig valt de song ook niet als een pudding in elkaar door juist backings te gebruiken. En hiermee doorstond Kate Ryan zeker al een grote lakmoesproef voor het grote festival. Daarnaast blijf ik het wel nog een leuke podiumact vinden, al is het misschien jammer dat de backings niet in de choreografie worden geïntegreerd. Daar zal voor in Athene nog iets moeten worden op gevonden. Net als voor de zenuwen van Kate Ryan. Ze leek toch wel weer iets minder ontspannen dan in haar halve finale. Dit uitte zich vooral in het feit dat sommige delen van de tekst toch niet echt verstaanbaar zijn, vooral niet in het rustigere stukje net voor het laatste refrein. Maar alles bij elkaar genomen straalde het een echt Eurosong en positivo-gevoel uit. Het is een echt Eursongclichénummer, maar het moet dan ook naar het festival waar deze muziek thuis is. En als we dan in deze sector moesten kiezen, is Kate Ryan de beste keuze.

De winnaar is nu gekozen en nu wordt het tijd om ons achter Kate Ryan te scharen. Ikzelf zag dus veel liever Brahim naar Athene gaan, maar ik heb geleerd dat Vlaanderen nog niet klaar voor is en dan vooral de oudere generatie. Met Kate Ryan kiezen we voor iets klassieker wat bij jong en oud scoort, bij mannen en vrouwen, bij hetero's en homo's, kortom voor het breedste Eurosongpubliek dat je maar kan bedenken. Vermits het een echt Eurosongcliché is, is de kans echter wel groot dat er nog een rits landen een soortgelijk nummer insturen. Wanneer dit het geval is, zullen we moeten hopen op de internationale bekendheid die Kate Ryan al heeft. Dit kan dan in ons voordeel spelen om dan toch nog voor België te kiezen. Dit tempert dan ook nog enigszins mijn Xandee-reflex die ik bij dit nummer had. Maar zoals gezegd, het doek is nu gevallen. Ik wens Kate Ryan van harte veel succes toe in Athene en ik hoop dat ze ons een mooi resultaat mag geven. Er is het nodige potentieel aanwezig, maar het zal afhangen van welke sfeer er einde mei in Athene en bij het kijkende publiek aanwezig is.