Muzikale voorkeuren

Mijn muzieksmaak heeft in de loop van de jaren een serieuze evolutie gemaakt. Het begon met de kindermuziek van Samson en Gert en momenteel ben ik een soulfase beland. Ik weet dat ik altijd zal blijven evolueren en ik weet dus niet waar ik ga uitkomen. Wat mij ook opvalt is dat ik qua cd-collectie stilaan ook meer uit het straatje van de mainstream in België aan het komen ben en dat ik op zoek ben naar waardevolle artiesten in het buitenland die hier in België bij het grote publiek niet gekend zijn. Misschien wil ik zo een uniek tintje geven aan mijn muziekcollectie, een sound die er op de radio niet terug te vinden is.

Dat was in mijn tienerjaren echter niet het geval. Toen verslond ik alle commerciële popmuziek die er te vinden was en luisterde vooral naar de mainstream muziek die ze toen op Radio Donna draaiden. Spice Girls, Steps, Britney Spears waren mijn grote favorieten van toen. Muzikaal stelden die liedjes misschien niet veel voor, maar ik vond het gewoon leuke muziek om plezier op te maken. En een deel van die liedjes blijf ik nog altijd goed vinden; het vormt dan ook voor een deel de soundtrack van mijn jeugd. De muziek was commercieel en voerde de hitlijsten aan, maar toch had ik niet het gevoel dat ik de grote massa volgde, terwijl dit toch het geval was. Mijn vrienden luisterden namelijk naar heel andere muziek, zoals house en dance voor de ene groep en alternatieve rock en muziek voor de andere groep, en keken zelfs een beetje neerbuigend neer op het genre. Ikzelf vond dat wel een beetje jammer, maar ik denk dat hun houding mij ertoe heeft aangezet om zelf toleranter tegenover andere muziekgenres te staan. En ik denk dat zij dan ook de startknop hebben ingedrukt om een evolutie te maken qua muzieksmaak.

Een eerste evolutie die ik opmerk is dat ik van de commerciële hits opschoof naar de meer kwalitatievere popmuziek van bijvoorbeeld The Corrs, Anastacia of Nelly Furtado. Dat werd natuurlijk ook mede beïnvloed door de muzikale sfeer die er toen heerste. Bij het grote publiek kwam het besef dat vele van die groepen en artiesten uit de jaren '90 eigenlijk niets meer waren dan knap verpakte imago's. Het waren producten van een mooi uitgekiemde marketingstrategie maar droegen zelf niets artistieks bij. Er groeide terug een nood aan echte zangers en artiesten. Ikzelf ben dus bij The Corrs, Anastacia en Nelly Furtado terechtgekomen. Ze maakten nog steeds muziek die voor het grote publiek bedoeld waren en bij datzelfde grote publiek ook in de smaak vielen, maar het was minder een lege doos. Er blijft bij hen vaak ook een marketingstrategie achter zitten, maar zij gebruiken dit als middel om bekend te geraken en zijn er geen resultaat van. Het waren artiesten die hun muziek zelf maakten, die er inhoud aan gaven en die er ook live mee wisten te overtuigen. Daarom ook dat ik tot op de dag van vandaag nog steeds geïnteresseerd blijft in hun muziek en dat commerciële maar kwalitatieve pop mij nog steeds enorm kan boeien.

Een volgende evolutie in mijn muzieksmaak is niet echt als één richting te definiëren. Ik denk dat ik de laatste twee à drie jaar een beetje op de dool was en dat ik van vele walletjes tegelijk aan het eten was. Een belangrijke invloed in die periode is wel de Spaanstalig muziek geweest. Onder invloed van de Spaanse talentenjacht Opéracion Triunfo kwam ik in aanraking met de Spanish pop en rock. Het album dat ik in die periode het meest beluisterde was Buléria van David Bisbal, dat toch een dik jaar in mijn cd-speler heeft vertoefd. Door de muziek van Opéracion Triunfo ben ik dan ook een beetje gaan grasduinen in de muziek die de Spaanstalige landen overheerst en ben zo op Juanes gestoten. Dé belangrijkste artiest van deze muzikale fase omdat hij mij wist te raken met zijn teksten en muziek. Een artiest die vergeleken wordt met Bruce Springsteen en Bono, maar toch met een eigen en unieke persoonlijkheid. Maar naast die duidelijke Spaanse invloed werd mijn muzieksmaak door allerlei genres beïnvloed. Er was de melancholie van Keane en Coldplay, er was de jazz van Norah Jones, de r&b van Craig David en Destiny's Child, de pop van Natalia en Justin Timberlake, de kwaliteit van Hooverphonic, .... Ik hield er allemaal wel van, maar er sprong niets uit en niets wist mij te volledig te begeesteren of slechts voor een korte periode. Ik was duidelijk op zoek naar mezelf en naar een eigen en duidelijke muzikale identiteit.

En sinds vorig jaar is er weer duidelijk een genre dat in mijn muziekcollectie overheerst, namelijk de soul. Alles is zeker en vast begonnen met Joss Stone die mijn aandacht naar de soul toetrok. Maar het is vooral de recensie in Focus Knack over het album van Leela James die mijn aandacht trok. En na het album gekocht en beluisterd te hebben, begon mijn huidige liefde voor de soulmuziek pas echt. Zij bracht met pure soul de bal aan het rollen en sinds dan ben ik op ontdekkingstocht door het omvangrijke soulgebied. Mijn favoriete artiest van het moment is zeker en vast John Legend die soul weet te combineren met hip-hop. Maar ook iemand als Anthony Hamilton is een vaste naam in mijn cd-speler geworden omdat die dan weer echte soul zoals Marvin Gaye en Bill Withers brengt. Samen met hun drieën trekken zij mij in het bad van de soulmuziek en het is er voorlopig ontzettend fijn vertoeven.

Wat de volgende evolutie zal zijn, weet ik nog niet. Ik merk wel dat ik bijvoorbeeld via John Legend bij de hip-hop en rap van Kanye West ben terechtgekomen en dat ik dit fantastisch vind. Of dat ik via een zijsprongetje van de soul Amos Lee heb ontdekt die eerder accoustische folk/soul/jazzmuziek maakt. Daarnaast blijf ik ook nog altijd iemand die naar Radio Donna blijft luisteren en die van alle muziekgenres wel blijft proeven. Ik denk dat daar mijn wekelijkse top 10 die ik hier plaats een bewijs van is. Er is een duidelijke genre dat er over het algemeen uitspringt en dan vooral qua mijn cd-collectie, maar er blijft een brede onderstroom. En daar zit ook nog heel commerciële dingen bij zoals Kelly Clarkson en Liberty X, waarop ik mij nog steeds enorm kan op amuseren, als iets minder commerciële maar kwalitatievere muziek zoals Hooverphonic en Coldplay. Maar dat alles zorgt voor variatie, een varatie tussen muziekgenres, een variatie tussen bekende en minder bekende namen, een variatie tussen de muziek die ik via de radio beluister en die ik via cd's beluister. En samen vormen ze voor mij een eigen maar complementaire muzieksmaak. Samen vormen ze mijn muzieksmaak.