Random thoughts

Je mag tegenwoordig de televisie niet meer opzetten, de krant openslaan, de radio aanzetten, … of men spreekt over Stan Van Samang of hij is zelf aan het woord. De hype van 2007 lijkt dus Stan Van Samang te worden. Alleen wordt men een hype zo snel moe hé. Kijk, ik vind Stan Van Samang ook geweldig, maar ik wil hem geen hetze maken rond hem of het opgeklopte gedoe rond hem verder opkloppen. Als ik zie hoe er nu met hem wordt omgesprongen, dan vind ik het al serieus overdreven en teveel. De jongen heeft inderdaad Steracteur, Sterartiest gewonnen en op een schitterende manier, maar laten we met zijn allen toch ook eens met de voetjes op de grond blijven zoals hij doet. We moeten nu niet met zijn allen gaan doen of Stan Van Samang de enigste geweldige persoon is in Vlaanderen. En we moeten ook niet over alles zijn mening weten en we moeten hem ook niet in elk programma zien opduiken. Want op den duur krijgen we een verzadigingspunt en hebben we er genoeg van. En met de hype die er nu rond Stan heerst, zou dat verzadigingspunt wel eens sneller kunnen komen dan dat we nu hopen. Laten we er dus met zijn allen geen hype van maken, maar gewoon op een relaxte manier van hem genieten.

Jean-Marie Dedecker richt zijn eigen rechtse partij op waarmee hij een zetel wil veroveren in de Wetstraat. Natuurlijk zijn eigen zetel en niet die van Jefke om de hoek die op de lijst komt te staan. Waardoor het meteen een onemanspartij dreigt te worden en het dus meer over de figuur Jean-Marie Dedecker gaat dan over hetgene wat hij zegt. En dus vermoed ik dat het weer één grote egoshow van Dedecker gaat worden. Ze hebben hem gekraakt, zijn ego heeft een serieuze opdoffer gehad (iets waar hij mijn medeleven voor krijgt), maar uit weerwraak om ze terug te pakken wil hij met een eigen partij naar de verkiezingen gaat. Terwijl het nu toch duidelijk moet worden dat men in de politiek niets van Jean-Marie Dedecker moet hebben. Maar ja, dan kan hij nu ook beginnen te lullen over een cordon sanitaire rond hem en zijn partij. En dan kan hij maar weer eens in een slachtofferrol kruipen waardoor hij de sympathie van het volk krijgt. Want Jean-Marie kruipt graag in de slachtofferrol. Ze willen niet naar hem luisteren. Ocharme toch, zo erg. Ik zal op u stemmen. Ze hebben hem een postje beloofd en hij kreeg het niet. Och, dan kan hij toch klagen dat een andere voor een postje is gegaan. Euh?! Je bent toch ook gezwicht voor een postje, dus waarom een ander dat verwijten. Maar kom, het zijn toch smeerlappen hé die anderen. Weer een stem bij. En ga zo maar verder. Volgens mij is Jean-Marie Dedecker gewoon een mediageil mannetje dat de brulaap telkens weer moet uithangen om gehoord te worden. En dat is jammer want hij krijgt hij hierdoor iets negatiefs over hem, terwijl hij vaak rake analyses maakt. Maar ja, als je ze ofwel op een agressieve manier ofwel op een zielige manier moet verkondigen, let op den duur niemand meer op de boodschap, maar op de manier waarop. Moet zo’n man ons land dan gaan leiden, vraag ik mij af.

Weet je waarom zoveel mensen steeds ongelukkiger worden? Omwille van het yoghurtcomplex. U heeft daar nog niet van gehoord? Tja, ik heb de term dan ook zelf bedacht. Maar wat houdt het in? Een mens moet steeds maar weer keuzes maken minuut in, minuut uit, maar onze hersens zijn daar niet voor gemaakt. Een perfect voorbeeld daarvan is yoghurt. Wie vandaag een supermarkt binnenwandelt voor een potje yoghurt loopt gewoonweg verloren in de zuivelafdeling. Want er is yoghurt met fruit en zonder fruit, met toegevoegde suikers en zonder suikers, in grote potten en kleine potjes, met het fruit in brokjes of gemixt, van Danone, Yoplait, Joyvalle, de witte producten, …. Het is gewoon niet eenvoudig om een potje yoghurt te gaan kopen omdat we zoveel keuze hebben. En onze hersens kunnen zoveel keuze eigenlijk niet aan. Onze hersens hebben graag dat we naar de supermarkt gaan voor een potje yoghurt en dat er in de zuivelafdeling maar 1 soort yoghurt staat of hooguit twee. Dat maakt de keuze heel gemakkelijk en we zijn sneller content want we hebben wat we wilden. Een potje yoghurt. Maar nu moeten we kiezen uit zevenhonderd verschillende yoghurt en allen hebben ze redenen waarom we het wel of niet kopen en we moeten dat allemaal beginnen af te wegen waardoor we het op het einde niet meer weten. En zo gaat dat met alles. We leven in een wereld waar we voortdurend maar weer keuzes moeten maken en de keuzemogelijkheden zijn zo groot dat we de druk van het kiezen niet meer aan kunnen. En daardoor beginnen we steeds ongelukkiger te worden.