Top 10 - 30 april 2006

1. Juanes: La camisa negra
2. Ne-Yo: So sick
3. Kanye West: Touch the sky
4. Black Eyed Peas: Pump it
5. Kubb: Wicked soul
6. Sean Paul: Temperature
7. Brahim: P.O.W.E.R.
8. Kaye Styles: Profile
9. Coldplay: The hardest part
10. Meck feat. Leo Sayer: Thunder in my heart

Thinking on a Saturday morning

De laatste dagen heb ik over allerlei dingen zitten nadenken, bedenkingen over gemaakt, of gewoon opgemerkt en dat ik me soms nu afvraag hoe ik er toe kom om over zulke dingen na te denken. Je hoort een zin, je ziet iets, je leest een artikel en na enkele omwegen kom je bij de raarste dingen terecht en vaak weet je een paar uur later niet meer hoe je er toe kwam.

Zoals deze ochtend bijvoorbeeld nog. Ik weet niet meer hoe ik er toe kwam, maar ineens zat ik mij af te vragen of mijn middelbare school niet voor een deel verloren tijd en energie is geweest. Gewoon omdat je daar allerlei dingen leert, van geschiedenis tot aardrijkskunde, van biologie tot Frans, ... en ik vermoed dat ik daarvan meer dan de helft reeds allemaal van vergeten ben. Ik vermoed dat het nog ergens diep in mijn geheugen zit, maar te diep om nog te weten dat ik sommige dingen heb geleerd. Zoals vorige week tijdens de Pappenheimers was een antwoord op een vraag amoebe en ik wist verdomd niet meer wat het precies was. Terwijl de naam bij mij een belletje deed rinkelen, was ik de context kwijt. En dat heb ik vaak met vele dingen. Maar nu vraag ik me natuurlijk ook af of waarom we al die dingen hebben moeten leren? Want je merkt dat je in het dagdagelijkse leven die dingen toch niet nodig hebt en je ze op de duur toch vergeet. Alhoewel, vakken als geschiedenis, aardrijkskunde, chemie, ... hebben vaak een onzichtbare invloed op ons leven.

En deze ochtend vroeg ik mij dus eigenlijk af of ik mijn schooltijd anders zou aanpakken. Ik leerde goed en had minder tijd nodig dan anderen om een cursus te kennen, maar toch besteedde ik vaak evenveel tijd aan mijn studies als anderen. Dat leverde me wel goede punten op, maar ik vraag me af wat ik er nu mee ben. Men zegt altijd tegen kinderen dat men hun best moet doen op school omdat het zo belangrijk is voor later. Misschien is dat waar als je in tegenstelling tot mij een goed langetermijngeheugen hebt, maar ik vergat de dingen vrij snel. Had ik dan gewoon niet beter de nodige aandacht gespendeerd aan de belangrijke vakken en een beetje meer mijn voeten geveegd aan bijvakken als biologie, chemie, ...? Er waren nochtans ook interessante bijvakken zoals aardrijkskunde. De opbouw van ons heelal, de aarde, de verschillende klimaten, ... Alleen heb ik er niet veel mee gedaan in mijn latere leven.

Nu mijn overpeinzingen leidden ook naar de vraag of het niet interessant zou zijn mochten scholen een basispakket van hoofdvakken in de vorm van een aantal richtingen aanbieden, maar dat leerlingen een paar bijvakken mogen kiezen, een beetje zoals Amerikaans model. En de eerste twee, drie jaar krijg je ze zo nog allemaal, maar in plaats van nu ze gedetailleerd te krijgen over de 6 studiejaren krijg je in die twee, drie jaar een beknopte versie van het essentiële van die 6 studiejaren. Maar vanaf het derde of vierde middelbaar mag je er enkele laten vallen en ga je de gekozen bijvakken dieper bestuderen. Zou dat niet veel interessanter zijn, vraag ik mij af?

Ik zou gewonnen zijn voor zo’n idee. Ik merkte dat bijvoorbeeld bij biologie. Dat was een vak dat ik niet zo graag deed. En dat kwam meteen van het eerste jaar met het bestuderen van de soorten bladen en zo. Allemaal wel interessant, maar had ik er geen aanleg voor om dat allemaal van elkaar te scheiden. En zo begon ik een beetje een hekel te krijgen aan biologie, ook toen de heel interessante lessen van de voortplanting begonnen. Alleen had ik die lessen dus 4 jaar en ik ging altijd met tegenzin naar die lessen. En dan begint dat automatisch te leiden naar mindere punten. Ik vraag me dan ook niet af of het de schoolmoeheid van vele jongeren zou tegengaan als men hun favoriete bijvak kan laten kiezen en een minder kan laten vallen. Als je geen aanleg hebt voor geschiedenis, biologie, ... is het dan noodzakelijk om een 6 jaar durende lijdensweg van buizen, herexamens, vakantiewerken, ... te ondergaan? Zou het kiezen van een keuzevak de interesse niet stimuleren van jongeren? OK, je gaat altijd jongeren hebben die nooit iets graag gaan doen of voor een keuzevak kiezen omdat het makkelijk is in plaats van interessant, maar als jongeren een vak kiezen dat ze graag doen, dan gaan ze ook beter presteren en misschien ook liever naar school gaan. Omdat ze dan misschien een zin zien in hetgene ze leren.

Mocht zo’n systeem bestaan, dan zou ik op een zaterdagochtend niet hebben moeten nadenken over het zinloze van sommige vakken of de verloren gegane kennis. Ik vermoed eveneens dat ik in zo’n systeem vaker met een goed gemoed naar school zou zijn geweest en het minder vaak als een sleur zou hebben ervaren. Alleen bestaat dat systeem niet en was mijn vraag of ik met de dingen die ik nu weet mijn schooltijd anders zou hebben aangepakt? Ik denk eerlijk gezegd dat het grootste gedeelte toch hetzelfde zou verlopen. Gewoon omdat je een eigen karakter hebt en daar altijd naar zal handelen. Het zit nu éénmaal in mij om leergierig te zijn en de dingen die ik doe zo goed mogelijk te doen. Dat betekent dat ik voor examens en dergelijke nog altijd zou trachten het maximale uit mezelf te halen, ook voor de minder interessante vakken of voor de vakken waarvan ik nu de zin in twijfel trek. Ik vermoed alleen dat ik met de kennis die ik nu heb de dingen iets meer zou relativeren en toch hier en daar andere klemtonen zou leggen. En ik zou meer mijn best doen om bepaalde kennis van bijvoorbeeld de aardrijkskundelessen niet verloren te laten gaan, iets waar ik nu spijt over heb. Gelukkig is het nog niet te laat om deze kennis op te frissen en er mij in de toekomst terug in te verdiepen. Alleen toch jammer dat het huidige onderwijssysteem u daar zo weinig voor stimuleert.

De link tussen Joe en Thuis

De makers van Thuis, de onvolprezen soap van Eén, moeten nu wel in zak en as zitten.

Al jaren timmeren ze aan de weg. Met ingenieuze verhaallijnen, subtiele plotwendingen en verrassende personages, proberen ze Vlaanderen op te voeden. Zowat alle maatschappelijke thema's verweven ze in het verhaal van een dorp: verkrachting, borstkanker, homoseksualiteit, drugs, kinderverwaarlozing, werkloosheid, milieu, integratie, zwartwerk, impotentie,...

Lang voor 'SAM' of 'Fata Morgana' deed 'Thuis' al aan samenlevingsopbouw, maar dan via fictie. Erg belangrijk was de introductie van Mo Fawzi (gespeeld door Noureddine Farihi). Deze Marokkaanse loodgieter werkt in harmonie samen met de oer-Vlaming Frank Bomans (Pol Goossen) en met de Pool Waldek Kosinski (Bart Van Avermaet).

Een opstoot van moslimfundamentalisme, die samenviel met de nasleep van 9/11, kon Mo dank zij de goede zorgen van zijn dochter Aisha (Maya Albert) overwinnen. Ook Waldek integreerde zich perfect in de de microkosmos van 'Thuis'.

Ik moest vaak denken aan mijn favoriete soap tijdens de afgelopen weken. De moord op Joe Van Holsbeeck en de reacties van de publieke opinie, maakten nogmaals duidelijk dat je met televisie de wereld niet kun veranderen en dat alle moeite van de 'Thuis'-makers voor niks is geweest.

Toen de beelden van de jonge daders verspreid werden gingen wij, Eén-kijkers, er klakkeloos van uit dat het om Marokkanen ging. Ondanks de nu al jaren durende hersenspoeling van 'Thuis', oordeelden wij dat 'Mo' het had gedaan. Ook het parket ging daar voetstoots van uit.

Maar wat bleek? Het was niet Mo. Het was een Pool - Waldek dus - die de fatale messteken toebracht aan Joe. En meteen richtten wij onze pijlen op die vermaledijde zwartwerkers uit het Oostblok die ons werk komen afpakken en nu ook nog eens onze iPods.

We zijn nog lang niet thuis.

P.S. In 'Thuis' werd onlangs een moord gepleegd. Een dubbelganger van Frank Bomans schoot een juwelier neer tijdens een inbraak. De makers kozen ervoor om het 'krapuul' deze keer een Duitse nationaliteit te geven. Frank Bomans heeft zich alvast uit de voeten gemaakt, uit vrees dat hij in de plaats van zijn alter ego in de gevangenis zou belanden. De persoonsverwisseling, het verkeerd interpreteren van de beelden van de bewakingscamera, de vlucht van Frank; het was allemaal een grote déjà vu. Het lijkt wel alsof 'Thuis' plots 'Het Leven Zoals Het Is: de moord op Joe Van Holsbeeck' werd.

P.S. 2 (28 april): Gisterenavond raakte bekend dat de moordenaar van Joe wel een Pool is, maar ook een Roma; een zigeuner dus. Nu wordt de overeenkomst met 'Thuis' wel héél erg griezelig. In de soap werd onlangs een nieuw personage geïntroduceerd: Kasper. Hij is eigenlijk een Tsjetsjeense vluchteling, maar hij arriveerde wel in Ter Smissen, de manège die een belangrijke rol speelt in de soap, met een troep zigeuners. Die fleurden het kerst- en nieuwjaarsfeest op en verdwenen toen met de noorderzon. Vlak na hun vertrek bleek de inhoud van de kassa van de broodjeszaak gestolen. Die diefstal werd nooit opgehelderd. Was het Kasper? En wanneer trekt hij een mes?

Door Karl Van Den Broeck op Knack Blogt.

Blijf af van Radio Donna!

SBS Belgium heeft dinsdag een rapport afgegeven aan minister Bourgeois waarin staat dat Radio Donna helemaal niet past binnen de openbare omroep. Volgens hen is hiermee de VRT in overtreding met Europese regels en zijn er drie scenario’s. Ofwel wordt Donna helemaal reclamevrij, ofwel wordt de overheidsdotatie verminderd, ofwel moet men radio Donna integraal verkopen. En natuurlijk is de conclusie voor SBS Belgium, moederbedrijf van VT4 en VijfTV, duidelijk. Donna moet verkocht worden en zij zullen hiervoor de nodige centen op tafel leggen. En dat geld kan de VRT dan gebruiken om te investeren in hun paradepaardje, nl. digitale televisie.

Ik moet toch wel zeggen dat ik van dit bericht geschrokken ben. Radio Donna is toch de radio van mijn jeugd en de radio waar ik nog steeds het vaakst naar luistert. Nu een mediabedrijf tracht om Donna over te kopen, vrees ik natuurlijk een beetje voor de toekomst voor de radiozender. Want Donna is nu wel een commercieel getinte zender, wanneer dit in handen zou vallen van een echt commercieel bedrijf zou men wel eens de zender in de afgrond kunnen duwen. Bovendien wordt radio vooral gemaakt door persoonlijkheden en ik vermoed dat enkele het niet zouden zien zitten om mee de overstap te maken van openbare omroep naar commerciële omroep. Ik beweer dan ook dat SBS Radio Donna niet wil kopen, maar enkel het merk Radio Donna. Alleen zal dit wel licentiegewijs beschermd worden door de VRT en ik betwijfel of zij een sterk merk als Donna zomaar gaat willen verkopen.

Als argument brengt SBS Belgium naar voor dat een zender als Radio Donna geen opdracht vervult binnen de openbare omroep. Daarenboven haalt men ook nog eens Gust De Coster vanonder het stof die verklaart dat de programma’s van Radio Donna nu toch al met die van de andere radiozenders van de openbare omroep overlappen, zodat een verkoop van Donna geen verlies oplevert voor de openbare omroep. Natuurlijk is dat allemaal onzin in de hoop om hun slag toch maar kunnen binnenhalen. Een zender als Radio Donna heeft wel zijn functie binnen de openbare omroep!

De openbare omroep heeft als doel om een zo breed mogelijk publiek te bereiken en qua radio bereikt men dit ook. Wanneer men Donna zou schrappen, heeft dit als gevolg dat de openbare omroep een deel van de bevolking niet meer bereikt. Met gevolg dat dit publiek bijvoorbeeld een objectieve nieuwsberichtgeving zou missen. Uit een onderzoek is gebleken dat het merendeel van het Donna-publiek zijn nieuws enkel van deze zender vergaart. Daarom heeft de zender nu beslist om nog meer nieuws(flitsen) te brengen. Daarenboven merk je vandaag de dag al dat er meer ingespeeld wordt op het nieuws en sportfeiten en dat men gasten uitnodigt om meer toelichting te geven. Binnen een puur commerciële zender is dat toch minder mogelijk. Daar moet ten eerste volop de reclame inkomsten opleveren en speelt nieuws maar een bijkomstige factor. Bovendien tracht Radio Donna ook zijn luisteraars op de hoogte te houden van de culturele wereld. Men doet dit alles natuurlijk binnen de leefwereld van zijn luisteraars, maar men heeft ook aandacht voor boeken, tentoonstellingen, concerten, ....

Bovendien ben ik het ook niet eens met Gust De Coster. Het is niet omdat men de Ultratop ook in een enge vorm op Studio Brussel geeft, dat dit automatisch betekent dat alle programma’s elkaar zomaar overlappen. Het gaat erom over welke muziek men op Donna draait. En het muzikale profiel waarvoor men bij Donna staat, vindt men niet terug in de andere zenders van de openbare omroep. Maar men kan ook niet zomaar stellen dat omdat men commerciële muziek draait, het niet op de openbare omroep kan en mag. De openbare omroep moet trachten alle lagen van de bevolking te bereiken, dus ook de mensen die naar commerciële muziek luisteren. Bovendien vind ik dat commercieel getinte muziek niet exclusief voor commerciële zenders mag zijn die niet onder de openbare omroep vallen. Het is niet omdat je van aardbeien houdt dat je hiervoor enkel naar een aardbeikweker mag gaan en ze niet mag kopen in een supermarkt.

Nu ik ga aan de andere kant ook niet zeggen dat het niet anders kan. Bijvoorbeeld dat er op een radiozender als Donna minder reclame mag komen. Daarover kan en mag er zeker over gediscussieerd worden en maatregelen genomen worden. Toch moet ik ook wel zeggen dat als ik vergelijk met een zender als Q of 4FM er op Donna nog altijd een pak minder reclame is. Er is daarnaast inderdaad nog ruimte om na te denken hoe Radio Donna nog meer zijn taak als openbare omroepzender kan vervullen. Zoiets is zeker wenselijk. Maar ik hoop dat minister Bourgeois eerst nagaat of er wel degelijk een probleem is met Radio Donna en indien er een probleem is, hij eerst samen met de VRT gaat kijken hoe men dit intern kan oplossen. Het is logisch dat SBS Belgium natuurlijk wilt dat Donna verkocht wordt aan hen. Maar ik vind niet dat de minister dit zomaar mag toestaan. Hij moet de spelregels bepalen en controleren of ze werken en wenselijk zijn, maar hij kan niet worden gebruikt om zo’n overname te forceren. Als men bij SBS Belgium vindt dat men een radiozender moet hebben, dan moeten ze er zelf maar ene oprichten. En niet door een zender vanonder de openbare omroep weg te kapen omdat de doelgroep van die zender voor hen een ideale doelgroep is en met een verslag van een stel internationale advocaten te staan zwaaien om van hun gelijk te bewijzen. Vooral niet als je weet dat het rapport niet 100% onafhankelijk kan geweest zijn en toch altijd naar de eisen van de klant is geschreven. Ik hoop dan ook dat de minister zijn gezond verstand gaat gebruiken en van de openbare omroep geen puinhoop gaat maken en niet in opdracht van concurrenten van de openbare omroep gaat werken die duidelijk jaloers zijn op het succes van de openbare omroep. Ik ben benieuwd...

Conclusies uit verkeerde veronderstelling

Het waren Polen! Je kon gisteren geen televisie of radio opzetten of je had wel een of andere journalist die zijn verbazing niet kon onderdrukken. Het waren Polen die Joe Van Holsbeeck hebben vermoord. Wie had dat nu gedacht? En wij ondertussen maar anderhalve week met een beschuldigde vinger naar de Marokkanen wijzen. Wij hebben ons schromelijk vergist. Want het waren Polen! Tssss....

Het waren inderdaad nu Polen, maar dat maakt op de eerste plaats geen verschil uit. De moord wordt er hierdoor niet beter of slechter op, het blijft een gebeurtenis om over verontwaardigd te blijven. Maar op een heel ander niveau maakt dit wel een verschil uit. We hebben namelijk een week lang de Noord-Afrikaanse allochtonen met een beschuldigde vinger gewezen en dat blijkt nu heel onterecht te zijn. En we hebben niet alleen met een beschuldigde vinger gewezen, we hebben ook nog eens de problemen van de allochtone en moslimgemeenschap onder de loep genomen en onze mening nog eens gezegd van wat er moet veranderen. Want we gingen er allemaal van uit dat het ook daadwerkelijk Marokkanen waren die de moord van Joe Van Holsbeeck op hun geweten hebben. Niemand die opstond en zei dat dit niet te vlug mochten concluderen, ook niet bij de allochtonen zelf.

De hele situaties laat ons nu ook eens de andere kant van de medaille zien. We kunnen natuurlijk niet zeggen dat we geen aanleiding hebben gehad om te denken dat het ging over Marokkanen. Er zijn inderdaad in het verleden al heel wat problemen met hen geweest en vaak van criminele aard. Dus als een getuige dan zegt dat het een jongere van Noord-Afrikaanse origine is, dan kunnen we daar allemaal perfect in komen. Maar nu worden we met onze neus op de gevaren van deze automatische reflex geduwd. Want laten we nu eens veronderstellen dat de daders nog niet gevat zijn of ooit zouden zijn. Dit zou dan de aanleiding zijn geweest voor vele mensen en bepaalde politieke partijen om terug de vooroordelen nog eens extra in de verf te zetten. Namelijk dat de allochtone en moslimgemeenschap ten eerste niet deugt, ten tweede helemaal niet wilt dat we de daders zouden kunnen vinden, dat ze onze wetten maar aan hun laarsen blijven vegen, .... Met het gevolg dat de huidige stigma’s nog meer versterkt zouden worden en het gedeelte van de allochtone gemeenschap die hier met goede bedoelingen woont er wederom nog meer het slachtoffer zou van worden.

De pijnlijke vergissing toont ons dus dat er inderdaad stigma’s bestaan tegenover Marokkanen, Turken, enz. De vraag is dan ook in welke mate die vooroordelen hebben meegespeeld in de getuigenisverklaringen. Ik ga hier zelf geen beschuldigende vinger uitsteken naar de getuigen, want iedereen kan zich al wel eens vergissen. Alleen denk ik ook dat we eens stil mogen staan bij het feit waarom de term Noord-Afrikaans is gevallen. Lijken die Polen duidelijk op Noord-Afrikanen, dan is het duidelijk een vergissing waar niemand schuld aan heeft. Of hebben bepaalde getuigen ze maar vaag gezien maar vermits er vaak Marokkanen rondhangen in het Centraal Station of kleine criminaliteit plegen in de stad dat men automatisch een link maakte met de term Noord-Afrikaanse origine. Dat maakt dat we de speurders dus op een verkeerd spoor zetten en het bijgevolg ook tot zulke pijnlijke vergissingen leidt.

De zinloze moord op Joe Van Holsbeeck wordt op deze wijze toch nog zinvol. Want we moeten er nu met zijn allen eens over nadenken. Wij als Belgen moeten eens goed nagaan waarom wij zo vlot meegingen in de Noord-Afrikaanse piste en over wat de mogelijke gevolgen hiervan hadden kunnen zijn. We hebben ons vergist en een fout gemaakt, maar we mogen dat niet zomaar aan ons laten voorbijgaan. We kunnen uit onze fout ook dingen leren om zoiets in de toekomst te vermijden. De allochtone gemeenschap heeft ook dingen om over na te denken. Ze hebben het nu niet gedaan, maar er zijn de voorbije week wel een aantal problemen en aandachtspunten naar boven gekomen. Ook zij mogen dat nu niet zomaar over boord gooien. Want een groot deel van de kleine criminaliteit wordt vaak door allochtonen gepleegd en daarmee wil ik niet terug in vooroordelen vallen. Maar de moord heeft op basis van een verkeerd gedacht wel een zinnige discussie losgemaakt over waarom zovele van de allochtone jongeren in de kleine criminaliteit belanden. Men kan het nu aangrijpen om de discussie grondig verder te zetten en er zo voor te zorgen dat er niemand van hun gemeenschap zo’n daad stelt.

Maar de medaille heeft nog meerdere kanten. Zo moet de media ook nu maar eens goed nagaan over hun rol in het hele gebeuren. Want zij hebben zich eveneens heel sterk gefixeerd op de allochtone gemeenschap. Zij mogen ook eens nagaan wat het effect hiervan is op het denken van de mensen en of men niet een beetje kritischer mocht zijn geweest. De getuigen hadden het inderdaad over mensen van Noord-Afrikaanse origine, maar men heeft niet gewacht tot er beelden waren van de daders of ze opgepakt waren om meteen de allochtone gemeenschap te ondervragen over hoe zoiets mogelijk is. Tenslotte is er ook nog de politiek. Zij kreeg met de stille mars een sterk signaal om iets te doen aan de onveiligheid en de zinloze criminaliteit, ongeacht wie de daders waren. Maar zij zal er ook moeten voor zorgen dat ze helpt bij het nadenken van de autochtone en allochtone gemeenschap, maar hen tegelijk ook wijst op hun eigen verantwoordelijkheden. De politiek kan niet alles oplossen, er zal ook een inspanning moeten komen door de gehele bevolking. De politiek kan wel trachten voor een veilige samenleving te creëren, als de samenleving het zelf niet wilt dragen, dan zal het nooit lukken. En als dat gebeurt, dan was de moord op Joe Van Holsbeeck inderdaad zinloos.

Man, man, man ...

Born moet zijn naam veranderen in Reborn en nog slaagt hij er niet in om eens een goed liedje te maken.

Wim Oosterlinck verlaat Studio Brussel en gaat naar Q. Maar zijn 2.736 pakjes kippensoep blijven wel achter op de redactie van Studio Brussel hé!

Wilfried Martens heeft zijn memoires geschreven en heeft daar 1.000 pagina’s nodig. En wanneer het dan in de winkel ligt, komt meneer doodleuk zeggen dat hij nu een boek gaat schrijven waar hij wel het achterste van zijn tong gaat laten zien en geheimen gaat prijs geven. Wat staat er dan op die 1.000 pagina’s?

Het is eindelijk eens goed weer en het wordt lichtjes zomer en wat hoor je Udo op de radio zingen? Winter in July! Man, we hebben al genoeg kou geleden zulle de voorbije weken.

Premier Verhofstadt gaat overleg plegen met minister Dewael en minister Onkelinckx over wat ze kunnen doen na de moord op Joe Van Holsbeeck kwestie van jeugdcriminaliteit. Dat moet je natuurlijk vragen aan de twee mensen die 20 mensen inzetten om Erdal te schaduwen en ze dan nog laten lopen. Het zullen dus maatregelen worden die veel indruk gaan maken.

Tom Cruise heeft de moederkoek van Katie Holmes opgegeten omdat deze vele vitamientjes bevatten. Het is te hopen dat ze ook helpen om de ver gevorderde staat van krankzinnigheid tegen te gaan.

Robland is een kijkcijferflop geworden. Nu moet Rob Vanoudenhoven niet spelen dat hij een loser is, nu is hij het ook daadwerkelijk.

Hoe zou het zijn met het kinderboek van Victoria Beckham? Zou ze al een blad volgeschreven hebben of zou ze nog altijd bezig zijn aan de eerste zin?

Is het niet erg dat het bijna twee weken heeft geduurd voor men de medeplichtige op de moord van Joe Van Holsbeeck heeft gevonden terwijl Witse zoiets in 50 minuten kan fiksen?

Wilt Hans van Arrivederci Hans van Laura Lynn haar dringend kussen zoals ze zingt zodat we haar gekweel niet meer moeten aanhoren?

Een Big Brother-koppel heeft zijn eerste huwelijksnacht voor glurend Vlaanderen beleefd in het Big Brotherhuis. Wat een mens toch niet allemaal doet om op televisie te komen. Straks loopt het nog de spuigaten uit en gaat men eens een deftig en interessant gesprek voeren in het huis.

Wendy Van Wanten zoekt volgens de VTM een man, maar volgens mij dingt ze naar een rolletje in Desperate Housewives.

Jo Vally geeft een exclusief Moederdagsconcert in Wieze. Een ideaal cadeau dus voor uw ambetante schoonmoeder. Een concert van 3 uur en haar euthanasie-aanvraag zal snel getekend zijn.

Uw nederige blogger wordt gemeen. Héél gemeen. Ik bedoel dus echt héééél gemeen hé. Geef toe dat u toch even aan het bibberen was van de angst.

Athene 2006: De liedjes - deel 5

Israël - Eddie Butler: Together we are one

Aziatisch land Israël mag deelnemen aan de Europese liedjeswedstrijd omwille van haar lidmaatschap van European Broadcasting Union én doet dat met veel succes. Het land won al drie keer het festival, twee maal achter mekaar in 1978 (A ba ni bi) en in 1979 (Hallelujah) en de laatste keer met de controversiële Dana International in 1998. Maar daarnaast weet het land ook vaak te scoren met vaak dezelfde formule van zanger(es) met achtergrondkoor dat steeds een grotere rol krijgt op het einde en met thema’s die vaak handelen over religie en vrede. En zo was het ook vorig jaar raak met Shiri Maymom die met haar ballade Hasheket shenish’ar die een zevende plaats in de halve finale behaalde en in de finale nog beter deed met een vierde plaats. Omwille van dit uitstekende resultaat mag Eddie Butler dus aantreden in de finale op zaterdag 20 mei. Deze knappe zanger nam met zijn ex-groep Eden al eens mee in 1999 aan het Songfestival en eindigde toen knap vijfde. Nu probeert hij het nog beter te doen met Together we are one, een liedje van Osnat Tsabag en Orly Burg. Het liedje is een traditionele Israëlitische ballade te noemen, al klinkt ze wel iets meer soul dan de voorbije jaren, wat ik natuurlijk steeds weet te appreciëren. Wat mij echter wel stoort in het lied is de combinatie van Engels en Hebreeuws. Ergens komt het toch niet 100% goed over en zou men beter opteren op het liedje volledig in één taal te zingen. Qua verstaanbaarheid en qua liedje denk ik dat het Engels dan de beste keuze zou zijn. Maar over het algemeen gezien vind ik dit een best aardige inzending. Niets speciaal, maar ook geen slechte inzending. Bovendien ziet Eddie Butler er in zijn wit pak heel stijlvol uit, wat alleen maar in zijn voordeel kan spelen. Of we Israël volgend jaar terug in de finale gaan terugzien, dat betwijfel ik echter wel. Maar soul is alive en dus ook op het Songfestival!

Letland - Cosmos: I hear your heart

Letland nam voor de eerste keer deel in 2000 én hoe! Brainstorm behaalde met het ongelofelijk knappe My star een derde plaats (wat twee plaatsen te laag was in mijn bescheiden mening). Twee jaar later was het wel prijs met I wanna van Marie N., wat duidelijk hoort bij het lijstje van slechte winnaars die de jaren 2000 al heeft opgeleverd. En ook vorig jaar speelde Valters & Kazha, na op het nippertje de finale te hebben bereikt, een tijdje mee voor de eindoverwinning met The war is not over. Uiteindelijk werden ze vijfde, wat betekent dat de a capella-group Cosmos rechtstreeks geplaatst is voor de finale. Daar treden ze aan met hun liedje I hear your heart, een song van Molly-Ann Leikin en Guntars Racs (tekst) en Reinis Sejans en Andris Sejans (compositie). A capella is wel héél gewaagd op het Songfestival, maar je hebt wel het voordeel dat je hiermee direct opvalt. En wie het begin hoort, weet meteen dat ze gaan opvallen want er wordt zo hoog gezongen dat het pijn aan de oren doet. Daarna wordt het nummer meer aanvaardbaar met een goed refrein, maar er vallen hier en daar toch wel iets té hoge en valse noten dat je uiteindelijk toch maar met een wrang gevoel blijft zitten. Daarnaast is het Michael Jackson-tussendoortje ook totaal overbodig en ongepast. Onze eigen Voice Male bewees in het verleden dat je met a capella meer spannendere dingen kan doen dat dit liedje. Letland heeft dit jaar dus voor een heel originele inzending gezorgd, maar er zijn nog een pak schoonheidsfoutjes op aan te merken aan I hear your heart dat men moet opletten dat men hier geen uitschuiver van jewelste maakt. Er zit dus potentieel in zulke inzendingen, maar ik vermoed dat Cosmos iets te jeugdig is om het helemaal waar te maken.

Litouwen - LT United: We are the winners

Terwijl Letland de meest succesvolle Baltische staat is, is Litouwen tot op heden de minst succesvolle Baltische staat. Zo kreeg het land bij zijn eerste deelname in 1994 geen enkel punt toebedeeld voor de ballade Lopisine Mylimaj. En ook nadien bakte het land er maar weinig van met een dertiende plaats als beste plaats ooit bij zijn zes deelnames. En ook vorig jaar bakte Laura & the lovers met Little by little er maar weinig van en behaalde een beschamende 25e plaats in de halve finale. Daarom moet Litouwen nogmaals aanvangen in de halve finale, al heeft de groep LT United er wel een erg goed gevoel bij, want volgens hun liedje worden zij de winnaars (en dat terwijl IJsland dat vorige week ook al zong, dit wordt zeker een nieuwe trend in Eurosong). LT United is een groep gevormd van land’s beste performers en hun liedje We are the winners werd geschreven door A. Mamontovas en V. Diawara en gecomponeerd door A. Mamontovas en S. Urbonavicius. En het was beter geweest voor ons dat ze dit niet hadden gedaan. Net als IJsland moet er hier met een humoristische knipoog naar worden gekeken, maar dit is zo’n kinderliedje dat de titel beter We are the losers zou heten. Het lied is één militaristische oproep om toch maar op hen te stemmen en de tekst lijkt maar uit twee zinnen te bestaan, nl. We are the winners en So vote for us. Dit liedje is dus zo’n rotzooi, maar terug weet ook dit vaak wel punten te scoren op het Songfestival. Al zal men het dus nu moeten uitvechten met de IJslandse Silvia Night dat misschien een derde wel met het been zal weglopen. Hopelijk heeft die derde dan een beter liedje dan dit infantiel prulleding.

Malta - Fabrizio Faniello: I do

Malta heeft er een rare geschiedenis op na. In de jaren ‘70 trad het drie maal op en dan was het wachten tot 1991 voor een nieuwe deelname toen ze Nederland vervingen die dat jaar verstek gaf. Maar sinds dan is het een echte hoogvlieger op het festival, op 2003 na toen Lynn Chiroop een teleurstellende 25e plaats haalde. Maar voor de rest vinden we het land bijna continu terug in de top 10 en vorig jaar werd het knap tweede met Chiara’s Angels. Dit jaar mag Fabrizio Faniello nogmaals deelnemen voor Malta. Hij deed dit namelijk al voor een eerste maal in 2001 en toen haalde hij een negende plaats met Another summer night. Nu mag hij proberen dit resultaat te verbeteren in de finale en misschien zo Malta een eerste overwinning te bezorgen met zijn lied I do, geschreven door Aldo Spiteri en Fabrizio Faniello zelf. Al moet men niet teveel hoop vestigen op Fabrizio. Het liedje is typische commerciële popsong met een licht dancebeatje eronder zoals er dertien in een dozijn zijn en waarmee boysbands à la World‘s Apart en Get Ready in een illuster verleden hits wisten mee te scoren. Weinig origineels dus, maar men weet ook er niets extra aan toe te voegen aan het welgekende hitprocédé. Bovendien heeft de zanger naar mijn mening ook maar weinig charisma, dat ik weinig dingen zie om over enthousiast te worden. De kans dat dit verdrinkt tussen enkele wel goede inzendingen is dan ook groot. Malta verdient dan ook om kletsen op zijn blote poep te krijgen om na zoveel goeds nu dit naar het Songfestival te sturen.

Moldavië - Arsenium & Natalia Gordienko: Loca

Vorig jaar tijdens het 50ste Songfestival mocht Moldavië voor de eerste maal deelnemen aan het Songfestival. En het werd een zegetocht voor de groep Zdob si Zdub, want met hun rocknummer Bunica bate toba haalde ze, overigens heel terecht, een tweede plaats in de halve finale en een zesde plaats in de finale. Met dank aan de bomma op het podium! Dit jaar koos het land voor een bekend gezicht enerzijds en een nieuw talent anderzijds. Het nieuwe talent is de knappe Natalia Gordienko, terwijl we de mannelijke helft van het duo Arsenium nog kennen van de groep O-Zone die in heel Europa een hit scoorde met Dragostei din tei. Hij schreef ook het liedje Loca waarmee dit duo het resultaat van Zdob si Zduh in de finale tracht te verbeteren. Dat zal met dit liedje wel heel moeilijk worden. Loca is gebaseerd op de hiphop en reggae-invloeden die we terug vinden in de huidige hitlijsten doorheen Europa, alleen is dit een beetje van inferieure kwaliteit. Het nummer is zeker met de beste bedoelingen geschreven, maar volgens mij heeft Arsenium te weinig voeling met het genre om hierin een sterk nummer te schrijven. Nu blijft het net iets teveel K3 of Spring in Black Eyed Peas-land en krijgen we een flauwe tekst op een flauwe beat waarin alles nogal repetitief is. Dit zorgt na het sterke debuut dat Moldavië nu toch wel ontgoocheld en dat ik vrees dat ze volgend jaar naar de halve finale zullen worden gedegradeerd.

De voorbije weken had ik enkele goede inzendingen gehoord, maar deze week stelt het algemene niveau sterk teleur. Bovendien zitten vele van deze landen rechtstreeks in de finale, waardoor er mag verwacht worden dat de landen die de halve finale weten te overleven het ook goed zullen doen in de finale. Maar het betekent ook dat het zwaartepunt in de halve finale gaat liggen en dat het daar een moeilijke keuze zal worden voor Europa. Het wijst er ook duidelijk op dat de landen in de halve finale toch meer uit de kast lijken te halen dan de rechtstreeks geplaatsten. Tenslotte betekent het ook dat Kate Ryan het moeilijk zal hebben in de halve finale, maar als ze dit weet te overleven we toch een redelijke kans maken op een goed resultaat in de finale.

Voor meer info, audio en video verwijs ik graag naar http://www.eurovision.tv/ en http://www.eurosong.be/.

Top 10 - 23 april 2006

1. Juanes: La camisa negra
2. Ne-Yo: So sick
3. Kanye West: Touch the sky
4. Black Eyed Peas: Pump it
5. Kubb: Wicked soul
6. Brahim: P.O.W.E.R.
7. Meck feat. Leo Sayer: Thunder in my heart
8. Kaye Styles: Profile
9. Sean Paul: Temperature
10. Chris Brown: Run it!

Zinloos geweld, stille marsen en media-aandacht

Morgen wordt er een stille mars georganiseerd tegen het zinloos geweld en ter nagedachtenis van Joe Van Holsbeeck, die vorig week vermoord werd in het Centraal Station van Brussel voor zijn mp3-speler. Het wordt hiermee een soort van hoogtepunt van een week waarop een groot deel van de bevolking zijn ongenoegen en verontwaardiging over deze daad uitte. Ondertussen hebben de videobeelden van de daders en de oproep van de allochtone gemeenschap en de imams er nog niet voor kunnen zorgen dat de daders reeds gevat zijn.

Laat mij eerst vertellen wat ik over de gebeurtenissen vond. Natuurlijk vond ik het erg toen ik het nieuws hoorde. Is het leven dan niet meer waard dan een mp3-speler? Wat zet iemand ertoe aan om voor zo’n klein ding iemands leven te beroven? Over zulke daden kunnen we niets anders dan verontwaardigd over zijn en kunnen we op geen enkele manier goedpraten. In dat opzicht vind ik die stille mars tegen zinloos geweld een goed initiatief. Het is een teken van de maatschappij dat we zulke praktijken in onze hedendaagse maatschappij niet kunnen en mogen tolereren.

Maar laat mij toch ook toe om toch een aantal zaken raar te vinden aan de hele zaak. En dan heb ik het niet over het feit dat de daders nog niet gevat zijn. Wat ik zo raar vindt aan de hele zaak is het feit dat de zaak zo opgeblazen is geworden omwille van de media-aandacht. De gebeurtenissen vonden plaats in de komkommertijd of liever gezegd de paaseierentijd van de paasvakantie. De omstandigheden waren dan ook blijkbaar heel gunstig om het verhaal van een subitem op een voormiddag tot het belangrijkste nieuws van de dag te laten uitgroeien. Toen het bericht ‘s morgens op het radionieuws werd voorgelezen, zat het nog ergens tussen twee binnenlandse berichten gepropt, terwijl het tegen de middag al het belangrijkste nieuws was geworden. Het is een beetje lelijk om te zeggen, maar voor Joe was hij op de verkeerde plek op het verkeerde tijdstip, maar zijn dood leek voor de media wel op het juiste tijdstip te zijn gebeurd.

En je merkt wat voor een impact zo’n media-aandacht kan veroorzaken. Ineens kan onze premier afkondigen dat hij de opdracht heeft gegeven aan het gerecht om prioriteit te geven aan deze zaak. Kardinaal Danneels vond in de gebeurtenis ineens nog inspiratie voor zijn paasboodschap. Iedereen met een hotmail-adres zal ondertussen ook al het bericht in zijn mailbox hebben gekregen om een bloem in uw nick van MSN te plaatsen of de woorden R.I.P. Vorige donderdag werden er op heel wat plaatsen een minuut stilte gehouden ter nagedachtenis van Joe Van Holsbeeck. En morgen wordt er dus een stille mars gehouden. En ondertussen blijft de zaak hoofdpunt tijdens de journalen en worden de gebeurtenissen uitgebreid uitgesmeerd op de voorpagina’s van de kranten. Wat waarschijnlijk een goede zaak is voor de kijk- en verkoopcijfers.

En als ik dat nu allemaal zo bekijk, lees en hoor, dan vraag ik me toch soms wel af of hetzelfde zou gebeurd zijn mocht het nieuws in de journaals en in de kranten meer op de achtergrond geraakt zijn omdat een ander nieuwsfeit belangrijker werd geacht. Stel dat op dezelfde dag het gerucht waarheid werd dat Steve Stevaert terugkeert naar de Belgische politiek en in 2007 bijvoorbeeld een gooi wil doen naar het premierschap en dat hierdoor de moord op Joe Van Holsbeeck een dertig seconden itemtje meer waard was. Waarschijnlijk zullen we met zijn allen nog allemaal verontwaardigd zijn geweest over de moord en ons afgevraagd hebben waar het allemaal naar toe gaat, maar zouden we het bericht bij de sportitems al vergeten zijn. En dan zou de zaak geen prioriteit krijgen, maar zal het als alle andere zaken met beperkte middelen moeten stellen. Dan zou kardinaal Danneels het in zijn paasboodschap het misschien hebben gehad over de hulp aan de illegalen en over de kinderen zonder papieren die door de overheid worden opgesloten in gesloten centra. En dan zouden er ook geen minuten stilte zijn geweest of stille marsen georganiseerd worden ter nagedachtenis van Joe Van Holsbeeck.

Aan de ene kant vind ik het dus wel goed dat de media er aandacht aan besteed en dat we onze ogen niet sluiten voor zulke gebeurtenissen. En het is ook goed dat de aandacht die de zaak kreeg ervoor gezorgd heeft dat er over zinloos geweld wordt gepraat en gezocht wordt hoe we zoiets kunnen voorkomen. Niet dat de stille mars ineens ervoor gaat zorgen dat zulke moorden niet meer gaan gebeuren, maar het brengt ondertussen wel een discussie op gang dat bijvoorbeeld bepaalde ouders meer hun verantwoordelijkheid moeten opnemen in de opvoeding van hun kinderen om te vermijden dat hun kind een zinloze moord begaat. Maar aan de andere kant heb ik toch een raar gevoel bij die media-aandacht. Want nu waren de omstandigheden goed om er aandacht aan te besteden. Maar gaat hetzelfde gebeuren bij een volgende slachtoffer van zinloos geweld? Zal dan de media en een groot deel van het publiek niet terug eens de schouders ophalen en de andere kant opkijken? En wat zal er binnen pakweg twee weken nog overblijven van de verontwaardiging, de stille mars, de huidige discussies als de media-aandacht is gaan liggen? Gaat dan alles wat er nu gebeurd is even zinloos worden als de moord zelf? Gewoon een voetnoot in het jaaroverzicht van 2006?

2e album Brahim is klaar!

Tracklist Najaha ("to succeed")
1. Didi
2. Intro
3. Chica loca
4. I am what I am
5. No fairytale
6.They R the future
7. Interlude
8. Lei lei
9. Dilelie
10. Interlude
11. Gimmick
12. Equality
13. S.E.X.Y.
14. Interlude
15. If I was yours
16. Thank you!
17. Outro
18. P.O.W.E.R.

Vanaf 10 mei in de platenwinkel te vinden.

Te moe voor een postje

De titel zegt al genoeg zeker. De slavendrijvers van mijn werk, klanten als bazen, hebben mij vandaag serieus uitgeput. En daarenboven nu nog twee uur en half thuis moeten zitten werken om ervoor te zorgen dat ik de deadlines ga halen. Gelukkig is het bijna weekend en wordt het goed weer. Dat kan ook niet anders, want ons Sabine is terug bij het weer. Jammer genoeg gaan we nu het weer uit de Balkan niet meer zien, want ze zal er weer met haar balkon voor staan, maar soit, we leven er toch niet. Bovendien was het secretaressedag vandaag en hoewel we boekhouders zijn, krijgen wij ook een presentje. En ja hoor, een fles champagne voor het goede werk. En wie drinkt er hier weer geen alcohol? Inderdaad, uw nederige blogschrijver. Het is de attentie die telt, maar die cheque van vorig jaar vond ik toch veel leuker. Pfff, werk hé, het is toch ook voor niets goed. Ge moet er vroeg voor opstaan, ge moet er het grootste gedeelte van uw dag doorbrengen, ge krijgt er stress van en ge krijgt dan nog eens cadeaus waar ge niets mee kunt aanvangen. Voor niets goed, behalve de laatste dag van de maand wanneer het loonbriefje op uw bureau ligt. Gelukkig is dat volgende week alweer het geval. Allez, mannekes, ik ga jullie eens laten voor vandaag, want ik ben doodmoe. Nog een TV-serie op dvd meepikken en nadien misschien nog de gewone programma's en dan dodo'ke doen. Salutjes hé en tot ne volgende. Kusje kusje kusje.

Hägar De Verschrikkelijke

Druk op de cartoon om te vergroten.

Mijn blog

Zonder dat ik het echt goed wist en besefte, plaatste ik vorige week mijn honderdste postje hier op mijn eigen blog. Na 3,5 maand bloggen was het dus eens tijd om een balans op te maken van mijn blog en eens na te denken of ik wel content was met mijn blog. En de haters van deze blog zal ik moeten teleurstellen, want ja, ik ben er eigenlijk wel content over.

Op die meer dan 100 postjes die ik nu geplaatst heb, zit er naar mijn mening voldoende verscheidenheid in dat het toch een redelijk goed beeld geeft van wat mij interesseert, boeit, raakt. Het is een mix geweest van muziek, politiek, proberen grappig te zijn maar daar helaas in falen, persoonlijke kwesties en nog een aantal dingen. Misschien vonden jullie het als lezer niet of niet altijd even interessant, maar zelf heb ik er veel plezier aan beleefd. En dat is mijn enigste waardemeter, zolang ik het zelf plezant vind om te doen, doe ik verder. Ik ben natuurlijk benieuwd wat anderen van deze blog vinden, maar zoals zovele andere bloggers komen er telkens maar weinig reacties op mijn berichtjes. Behalve dan van Anouk, waarvoor ontzettend veel dank.

Wie een blog opricht, zoekt natuurlijk een vorm van aandacht krijgen. Bij mij is dat niet anders. Alleen zoek ik niet de grote aandacht en dat hoeft voor mij ook niet. Ik weet dat er hier niet veel mensen meelezen, maar dat geeft ook niet. Ik kan hierdoor juist nog in meer vrijheid mijn mening geven en openbaar maken. Ik heb dan ook heel bewust gekozen om maar weinig ruchtbaarheid te geven over deze blog. Ik heb dus ook geen reclame gemaakt bij vrienden, collega’s of familie voor deze blog of hen verteld dat ik een eigen webstekje hebt. Op deze manier kan ik bijvoorbeeld al eens een postje plaatsen waarin zij niet positief worden voorgesteld. Ik probeer deze postjes zo vaak mogelijk te vermijden, want wie op het web werkt, weet dat iedereen kan meelezen en weet dat dus ook toevallig eens een kennis op deze site kan komen. En als zij dan zichzelf herkennen in een postje, dan weet ik dat ik hierdoor in de problemen kan komen. Mocht mijn collega hebben gelezen dat ik hem een meeloper vond, tja, dan zou de maandag erop waarschijnlijk een koude oorlog zijn uitgebroken op het kantoor. Alleen gebruik ik mijn blog soms eens als uitlaatklep, wetende wat de risico’s van het publiceren ervan zijn. Daarom ben ik dus ook blij dat er hier maar enkele mensen meelezen. Zodat ik mijn blog als uitlaatklep kan blijven gebruiken.

En die uitlaatklep komt zoals reeds gezegd dus in vele gedaanten voor. In het begin probeerde ik nog grappige postjes te maken, alleen dat is zo verdomd moeilijk. Vooral omdat je niet meteen respons krijgt op hetgene dat je schrijft. Wanneer ik op het werk eens probeer grappig te zijn, weet ik meteen of het is gelukt of niet. Als ze de clou niet verstaan of ze kijken mij met een boze blik aan omdat ik eens over de schreef ben gegaan, dan weet ik dat het niet gelukt is. Maar bij mijn postjes heb ik die reactie niet. Ik weet dus niet of mijn poging tot grappig zijn geslaagd was of niet. Het is misschien daarom dat ik geleidelijk aan minder grappige postjes geplaatst hebt. Al speelt ook mijn humeur mee. De sfeer moet goed zitten om zo’n postje te schrijven en dat is de laatste tijd een beetje minder. In de plaats ervan zijn er meer politiek getinte postjes gekomen. Misschien voor vele niet de meest interessantste om te lezen en ook véél minder grappig, maar voor mezelf wel één van de boeiendste. Gewoon omdat politiek alomtegenwoordig is en vele dingen van de maatschappij bepaalt. En die postjes over de politiek vertellen zo ook vaak hoe ik over de maatschappij denk en in welke wereld ik wil leven. En het zal ondertussen al duidelijk zijn geworden dat het één is zonder extreem rechts.

En tussen die persoonlijke postjes, grappige postjes en politieke en actuele postjes zitten er vooral nog veel muzikale postjes tussen. Een grote passie van mij en daarom ook een constante. Op het ogenblik is het nog al veel Songfestival, maar ik heb daar dan ook nog altijd een boontje voor. Ik vind het leuk om te kijken wat andere landen kiezen voor het festival, wat de verschillende muzikale trends zijn die er naar voor komen, wat hun visies op popmuziek is. Hierdoor is een beetje mijn eigen muziekcollectie en voorkeur op de achtergrond geraakt, maar dat zal iets voor de komende weken worden dan. Een beetje reclame maken voor de artiesten die ik goed vind en voor de cd’s die ik zelf in mijn bezit heb. Ik denk dat het op die 100 postjes wel al is duidelijk geworden dat mijn muzieksmaak ruim is, al is er een grote voorkeur voor de R&B en de soulmuziek. En ja, ook voor Joeri Fransen, al lijkt het wel of ik de laatste tijd veel op zijn kap zit. Dat is misschien wel waar, maar het is wel altijd met goede bedoelingen. Alleen volg ik zijn carrière misschien iets te dicht, zodat ik me meer erger aan die kleine dingen die mij bij internationale artiesten niet opvallen. Of twijfel ik wel of ik wel nog fan ben en geraak ik daar maar niet van overtuigd?

Dit was misschien een zeer narcistisch postje en dat alleen maar om te zeggen dat ik na 100 postjes het nog altijd graag doe. En dat ik blij ben met de verscheidenheid aan thema’s waardoor de lezer mij misschien iets beter leert kennen. Niet helemaal want sommige zijn té privé om zomaar in de openbaarheid te werpen, maar toch een genuanceerder beeld.

Athene 2006: De liedjes - deel 4

Voormalige Joegoslavische Republiek Macedonië - Elena Risteska: Ninanajna

Macedonië is een jonge telg in het Eurosonggebeuren, maar heeft nog niet echt veel succes gehad. Zeker niet in de beginjaren, maar de laatste twee jaar slagen ze er wel in om betere resultaten voor te brengen. Zo hebben ze de afgelopen twee jaar telkens perfect de halve finale weten te doorstaan, maar strandden ze in de finale telkens naast de ereplaatsen. En dus moet na Martin Vucic nu ook Elena Risteska eerst de halve finale weten te doorstaan en dan hopen dat men wel eens de top 10 in de finale behaalt. Elena, alweer een ontdekking uit een talentenjacht à la Idool, doet dit met het nummer Ninanajna, een compositie van Darko Dimitrov en Rade Vrcakovski. Het nummer bevat zoals zovele andere heel wat elementen van goed scorende nummers van de voorbije jaren. Zo komt ook hier Ruslana alweer eens piepen, maar het lied bevat ook referenties naar de Griekse inzendingen van Sakis Rouvas en Helena Paparizou. Alleen kan dit lied mij op het eerste gehoor meer boeien dan dat die twee laatste tijdens hun deelname hebben gedaan. En dat komt vooral door de intro die de aandacht naar u toetrekt en u curieus maakt voor wat volgt. Het vervolg stelt dan een beetje teleur door die vele verwijzingen naar deelnemers van de voorbije jaren, maar het lied kruipt toch maar mooi verder in uw oor en kan zo drie minuten lang de aandacht vasthouden. Ik denk dat dit dan ook één van de kanshebbers is om naar de finale door te stoten en dus een concurrent voor Kate Ryan is wanneer dit ook op het podium qua choreografie en qua live zingen goed kan gebracht worden. Want het is aanstekelijk, het heeft een goed refrein en het lied is goed opgebouwd. En de mooie verschijning van Elena zal waarschijnlijk ook wel een paar punten opleveren. Uitkijken dus, Kate, voor Macedonië!

Duitsland - Texas Lightning: No No Never

Duitsland is één van de zeven stichtende Songfestivallanden en mag zich sinds 1999 één van de big 4 noemen, wat niet alleen betekent dat ze een grote financiële bijdrage leveren aan organisator EBU, maar dat ze ook hierdoor elk jaar rechtstreeks geplaatst zijn voor de finale. En net als de drie andere Big 4-landen is dat een meevaller, want toeval of niet, de big 4 waren vorig jaar de last 4 in het eindklassement van de finale. De hoop is nu gevestigd op de countrygroep Texas Lightning om Duitsland 24 jaar na Nicole’s Ein bisschen frieden een nieuwe overwinning te bezorgen en dat met hun eigen geschreven nummer No No Never. Duitsland heeft de laatste jaren al vaak heel a-typische eurosongnummers gestuurd, maar in tegenstelling tot andere landen toch met minder succes. Het kiezen voor typische Texaanse country wordt dan ook een heel risico. Op het eerste gehoor kan het lied mij niet echt overtuigen. Het probeert aan mij te trekken, maar ik ben niet echt mee met het nummer. Misschien ligt het aan het feit dat het lied een hele tijd aan hetzelfde tempo voorschrijdt of misschien had ik iets meer jihaa! gewild. Nu blijf ik een beetje tussen goed en minder goed zweven en heeft het lied misschien meerdere beluistermomenten nodig om de klik te kunnen maken. Alleen heeft men op het Songfestival maar 1 beurt en wordt het dus een beetje koffiedik kijken voor het resultaat. Zelf ben ik dus geen liefhebber van dit lied, maar misschien dat Europa wel meer countrygetint is dan mezelf.

Griekenland - Anna Vissi: Everything

Griekenland deed voor de eerste keer mee in 1974 en heeft meer dan dertig jaar moeten wachten voor een eerste overwinning. Dat gebeurde dus vorig jaar met Helena Paparizou en haar My number one. Daarvoor was Griekenland nooit echt een hoogvlieger, maar sinds we de 21ste eeuw zijn binnengewandeld doet Griekenland opmerkelijk goed. Zo eindigde Antique met Die for you in 2001 nog op een derde plaats (terwijl dit nog twee plaatsjes hoger had mogen eindigen) en ook Sakis Rouvas haalde brons in 2004 (maar die mocht gerust derde laatste worden dat jaar). En door Helena’s overwinning strijkt het circus dus dit jaar neer aan de Acropolis en mag Anna Vissi voor haar thuispubliek optreden met Everything, een song van Nikos Karvelas. In tegenstelling tot het muzikale geweld van de voorbije jaren heeft Griekenland dit jaar gekozen voor een passionele rockballad. Nu, ballades zijn nooit echt mijn ding geweest tijdens het Songfestival en het moet al een heel straffe ballade zijn om mijn 12 points te krijgen. Anna Vissi doet ontzettend haar best, maar net niet genoeg om dit mijn favoriet lied te noemen. Toch doet dit geen afbreuk dat dit een sterkte en passionele ballade is. De stem van Anna Vissi doet vaag denken aan Bonnie Tyler, al ben ik geen fan van haar duidelijk hoorbare adem nemen in het refrein. Maar het lied wordt met zoveel emotie gebracht, dat het bijna fatalistisch wordt op het einde. Geen typische Disney-ballad dus, maar een ballad met ballen. Ik ben benieuwd wat het zal doen op 20 mei. Ik vermoed geen winnaar, maar ik zie het, mede omdat het het organiserende land is, toch nog hoog scoren in het eindklassement.

Ijsland - Silvia Night: Til hamingju ísland (“Congratulations”)

Ijsland deed pas voor de eerste keer mee in 1986 toen de openbare omroep van zichzelf vond dat ze voldoende technische knowhow had om het festival te kunnen organiseren. Helaas voor Ijsland is dat nog niet gebeurd, al was het in 1999 bijna raak toen Selma met All out of luck een knappe tweede plaats behaalde. Vorig jaar mocht deze zelfde Selma het nog eens proberen met If I had your love. Toen werd ze een favoriete genoemd gezien haar succes in 1999, maar het werd een afknapper van formaat met een zestiende plaats in de halve finale. Mag dit een les wezen voor de Zweedse inzending Carola. Dit jaar mag de ietwat excentrieke Silvia Night het eens proberen. In eigen land een gevierde TV-ster waardoor ze met 70% van de stemmen de Ijslandse finale won. Haar liedje Til hamingju ísland is geschreven door Regina Ósk en Friarik Ómar. Oorspronkelijk zou het in het Ijslands gezongen worden, maar voor het grote festival zou men toch opteren voor de Engelse versie Congratulations. Nu qua egotripperij kan dit liedje wel tellen, want Silvia Night voorspelt hier haar eigen overwinning en zingt zelf dat ze de favoriete mens van God is. Wat meteen duidelijk maakt dat men deze inzending niet al te serieus moet opnemen en dat Ijsland dit jaar probeert punten te sprokkelen met een humoristische knipoog op het hele festival. En dat zou wel eens best kunnen lukken, want soortgelijke clowns hebben in het verleden al heel wat punten kunnen sprokkelen. Dus al deze evolutie zich verderzet, mag Silvia Night ook al gaan hopen op een beter resultaat in de halve finale dan Selma van vorig jaar. Muzikaal gezien stellen deze liedjes vaak niet echt veel voor en Congratulations is ook niet echt bepaald een hoogvlieger te noemen, mede dankzij het irritante stemgeluid waarmee Silvia Night zingt. Maar dat is dus niet de bedoeling van Silvia. Ze wil niet met het beste liedje afkomen, ze wil niet de beste zangeres van de wedstrijd zijn, maar ze wil wel het publiek entertainen. En hierin zal ze slagen als ze het excentrieke weet door te trekken naar haar podiumact. Dan kan ze misschien op vele punten hopen, maar ik hoop dat ze niet verwacht dat de mensen nadien ook haar single gaan kopen. Daarvoor zijn er heel wat betere liedjes in de competitie.

Ierland - Brian Kennedy: Every song is a cry for love

Ierland is het Eurosongland bij uitstek met 7 overwinningen, waarvan 2 door Mister Eurovision Johnny Logan en maar liefst 4 overwinningen in de jaren ‘90 met Eimear Quinn als laatste met het prachtige The Voice. Maar ook toen Ierland niet won, eindigde het land vaak in de top 10 van het eindklassement. De nieuwe eeuw bracht daar echter verandering in en de laatste jaren sputtert de motor van het land enorm op het Songfestival en lijkt het op een haar na dood kwestie resultaten. Vermits Donna & Joseph vorig jaar de finale niet wisten te bereiken met hun Love?, zal Brian Kennedy daarom vanuit de halve finale terug moeten proberen een nieuwe glorieperiode voor Ierland te bezorgen. Brian Kennedy is één van meest bekende Ierse artiesten en heeft in het verleden al samengewerkt met Van Morrison, Ray Charles en Bob Dylan. Ierland vestigt dan ook vanzelfsprekend hun hoop op Every song is a cry for love, geschreven door Brian Kennedy himself. Het lied is een traditionele ballade van de oude school die daardoor misschien soms ietwat gedateerd overkomt. Alleen is the old school approach meestal nog de beste aanpak voor een ballade. Het is dus een heel klassiek opgebouwde ballade die met enorm veel klasse wordt gebracht. En met deze kwaliteit heeft Ierland de voorbije jaren heel wat mensen kunnen overtuigen. En hij weet mij met deze old school approach ook te overtuigen en ik vind het zelfs beter dan de moderne rockballade van Griekenland. Men grijpt dus terug naar het verleden, maar men doet op een heel knappe en slimme manier dat Brian Kennedy net als Chiara vorig jaar voor een knap resultaat kan zorgen. En dat maakt dat wederom hij een geduchte concurrent wordt voor Kate Ryan tijdens de halve finale.

Wederom 5 nieuwe liedjes gehoord en het is een beetje 50/50 qua voorkeur. Macedonië is een vlot popdeuntje dat zo makkelijk in uw oor kruipt dat je er direct mee weg bent en u een goed gevoel geeft en de drang om mee te zingen. Ierland daarentegen is van zo’n degelijke kwaliteit dat je er niets op aan te merken hebt en je hoopt dat het een knap resultaat behaalt. Griekenland tenslotte is zo’n gevoelig en passioneel nummer dat het u meetrekt in het nummer en voor een verrassende knock-out kan zorgen. Toch verkies ik wel Ierland boven Griekenland qua ballade. Duitsland en Ijsland zijn een beetje vreemde eenden in de bijt en vaak kunnen die op mijn mededogen rekenen, alleen slagen deze twee landen er niet in om genoeg sympathie op te wekken bij mij. Toch wordt het elke week duidelijker en duidelijker dat het voor België wederom geen makkelijke klus gaat worden en dat de sfeer van de avond zelf ontzettend veel gaat bepalen.

Voor meer info, audio en video verwijs ik graag naar www.eurovision.tv en www.eurosong.be.

Top 10 - 16 april 2006

1. Juanes: La camisa negra
2. Black Eyed Peas: Pump it
3. Brahim: P.O.W.E.R.
4. Ne-Yo: So sick
5. Kaye Styles: Profile
6. Chris Brown: Run it!
7. Meck feat. Leo Sayer: Thunder in my heart
8. Kubb: Wicked soul
9. Fort Minor: Where'd you go
10. Corinne Bailey Rae: Put your records on

Er effe tussen uit

Geen postje vandaag, morgen en overmorgen want ik neem effe een paasbreak. Dus voor de bezoekers nog een zalige Witte Donderdag, Goede Vrijdag en Stille Zaterdag toegewenst en vooral een zalige paaszondag!

Recht(s) in eigen handen

Vanmorgen moest ik effe slikken toen ik Filip Dewinter hoorde op een verkiezingscongres in Antwerpen. Hij verkondigde daar dat de burgers voortaan het recht in eigen handen mogen nemen en dat de rechter volgens het Vlaams Belang geen mededogen moet hebben met een verkrachter zonder edele delen die door de vader van de verkrachte dochter werden ontnomen. Een straffe uitspraak dat wel, maar of het ook een slimme uitspraak is, dat is iets anders.

Op de eerste plaats omdat het weinig respect toont voor het gerecht en dat het ook voor gevaarlijke situaties kan zorgen. Want nemen we nu het voorbeeld van Filip Dewinter. Stel dat een vader ontdekt dat zijn dochter verkracht is, dan zou hij dus de verkrachter eens goed mogen aframmelen en hem zijn penis ontnemen. Maar stel nu eens dat de vader zich vergist en een onschuldige zijn penis afneemt. Waar staan we dan? Mag die dan de vader ook aframmelen en verminken? Als we op deze weg doorgaan, dan is binnen de kortste keer heel Vlaanderen kinderloos. Daarnaast leidt het recht in eigen handen geven ook ongetwijfeld tot misbruiken. Want in Vlaanderen bestaat er ook al eens zoiets als burenruzie’s. Stel nu eens dat het escaleert en dat de ene de andere neerschiet en dan daarna zegt dat hij zich vergist had en dacht dat het om een inbreker gaat. En ja, hij mocht toch zijn eigendom beschermen. Dat creëert meteen het probleem: tot waar mag dat recht in eigen handen pakken gaan en wanneer wordt het zelf een misdaad? En wordt de veiligheid van de mensen echt beter wanneer men zelf inbrekers mag neerslaan of erop schieten ter bescherming van de eigendom?

Om zulke misverstanden te vermijden hebben we nu juist het gerecht in onze samenleving. Er moet bewijs bestaan dat iemand wel degelijk schuldig is en wanneer hij dat is dat hij gestraft wordt. Wanneer je gaat toestaan dat de burgers het recht in eigen handen mogen nemen en zelf voor rechter kunnen spelen, gaan we naar mijn mening toch een serieus paar decennia terug in de tijd. Verder vind ik de uitspraak van Filip Dewinter ook een belediging tegen de huidige regels van de democratie. Ik dacht dat de politieke macht geen invloed mocht uitoefenen op de rechterlijke macht. Let op, dat gebeurt meer dan dat we denken, maar dit is toch een openlijke uiting dat een politici gaat zeggen wat een rechter moet uitspreken. En dan als partij maar vragen dat allochtonen zich houden aan onze grondwet, terwijl ze met deze uitspraak nogmaals bewijzen dat ze er zelf geen respect voor hebben.

Met zulke uitspraken bewijst Filip Dewinter nogmaals waarom we schrik moeten hebben dat zo iemand ooit aan de macht komt. Alleen jammer dat zijn kiespubliek niet verder ziet dan hun neus lang is. Want het is toch normaal dat je uw eigendom mag beschermen en dat een verkrachter best hardhandig mag aangepakt worden. Dat is misschien allemaal best waar, maar als je de burger zelf het recht in eigen hand geeft dan gebeuren er vroeg of laat toch ongelukken. Vooral wanneer de emoties hoog oplaaien en men niet meer objectief een oordeel kan vellen en bijgevolg misschien een verkeerd oordeel velt. Gaan we ons dan allemaal nog veilig voelen?

Prefabartiesten

Op het Showbizzforum is er een interessante discussie ontstaan over prefabartiesten. Er bestaat wel twijfel over de inhoud van het woord, maar niemand wilt wel dat zijn favoriete artiest een prefabartiest wordt genoemd. Iemand had zich een beetje laagdunkend uitgelaten over deze zogenaamde prefabartiesten en nu zijn enkele fans hierdoor natuurlijk door beledigend.

Nu ja, wat zijn die prefabartiesten nu eigenlijk? Vermits niemand een goede definitie hiervan kan geven, geef ik er zelf maar mijn eigen definitie aan. Voor mij zijn prefabartiesten artiesten die gekozen zijn door een managementbureau of platenfirma om een bepaald imago uit te stralen of om een bepaalde doelgroep te bereiken. En daarbij gaat het vaak niet om het talent dat die artiesten hebben, maar speelt de looks een belangrijke rol en zijn ze ook perfect inwisselbaar. Qua muziek zijn het vaak niet de mensen die hun eigen muziek maken, maar die vooral liedjes zingen die voor hun profiel geschreven zijn of liever gezegd het profiel dat de platenfirma of het management heeft vooropgesteld. En vermits die vaak zich toespitsen op het commerciële vinden we die artiesten ook vaak in die muzieksector terug.

Nu over zulke artiesten wordt er dus vaak met minachting over gesproken. Want ze zijn fake, gemaakt om enkel geld in het laatje te brengen en brengen muzikaal maar weinig bij. Het zijn vaak maar uitzonderingen die na verloop van tijd ook worden geroemd dat ze goede artiesten zijn. Goedverkopende artiesten, ja, maar kwalitatieve artiesten, neen. In feite komt het op hetzelfde neer als toen ik vorige week schreef over VTM. VTM kijken is so not done, want wat voor slechte en goedkope televisie maken die nu. Neen, VRT, dat is dé zender waar er wel kwaliteit te zien is. Hetzelfde stereotiepe denken zien we terug bij de prefabartiesten, met het verschil dat zij wel geld in het laatje brengen terwijl VTM dat niet doet.

Zelf heb ik dezelfde houding over prefabartiesten als ik heb over VTM. Ik vind niet dat we neerbuigend op deze artiesten moeten neerkijken. Je kan hun muziek slecht vinden zoals ik programma’s op VTM niet echt goed vind, maar dat is een persoonlijke smaak en smaken verschillen nu eenmaal. En dat ze er nu eenmaal zijn om geld in het laatje te brengen. Tja, het is niet dat we verplicht zijn om hun singles of albums te kopen. Je hebt nog altijd een eigen keuze en kan nog altijd hun muziek links laten liggen. Maar daarvoor moet je de artiesten nog niet gaan veroordelen. Ik denk dat die artiesten ook hard moeten werken, zeker omdat ze steeds moeten proberen aan dat imago te beantwoorden. En ja, ze schrijven hun muziek niet zelf, maar so what. Je moet het ook goed kunnen overbrengen. En ik vind dat het geen afbreuk doet aan het feit dat een liedje al dan niet mooi is. Een goede song blijft een goede song, ook al wordt hij gezongen door iemand die zelf geen muziek maakt of die door een platenfirma is gekozen om een publiek te bereiken.

Ik heb het wel een beetje moeilijker wanneer de artiest in kwestie niet kan zingen of niet zo goed en eigenlijk alleen maar voor het schone plaatje er is bijgesleurd. Deze artiesten hebben niets met muziek te maken en zouden dan beter een nieuwe carrière als fotomodel of dergelijke zoeken. Onder de prefabartiesten komen deze vaak voor, maar wat ik wil zeggen hiermee is dat je geval per geval moet bekijken en niet gaan veralgemenen. Je moet een onderscheid maken tussen die zogenaamde prefabartiesten. En ja, voor mij mag er serieuze kritiek gegeven worden op die schoonheden die geen noot kunnen zingen. Maar voor de andere prefabartiesten mag er wel een beetje meer respect worden getoond. Het is niet omdat je dingen voorgeschoteld krijgt door een platenfirma of een platencontract krijgt om een bepaalde doelgroep te bereiken dat je geen wondermooie dingen kan doen of dat je minder bent dan een singer-songwriter die zelf zijn muziek maakt en zijn teksten schrijft. Beoordeel dus op de muziek, weet dat smaken verschillen, maar stop met bepaalde artiesten onterecht in een vakje te duwen. En wanneer de muziek jouw niet aanstaat, mag je daar gerust voor uitkomen, maar doe dan niet alsof je in de hel gaat belanden als je wel naar die artiest of muziek luistert.

Athene 2006: De liedjes - deel 3

Denemarken - Sidsel Ben Semmane: Twist of love

Denemarken doet reeds mee aan het Songfestival sinds 1957 en heeft reeds twee maal het festival gewonnen, in 1963 met Grethe & Jorgen Ingmann (Dansevise) en recentelijk in 2000 met The Olsen Brothers (Fly on the wings of love). Ondanks de lage verwachtingen vorig jaar verraste Jakob Sveistrup compleet en haalde hij een tiende plaats in de finale, wat betekent dat Denemarken dit jaar rechtstreeks geplaatst is voor dit jaar’s finale. Het land koos unaniem voor de 17-jarige Sidsel Ben Semmane, waardoor zij de jongste deelneemster voor Denemarken ooit is. Het liedje Twist of love is van de hand van Niels Drevsholt, die de afgelopen jaren al enkele liedjes voor de nationale finale schreef, maar dit wordt zijn eerste song voor de Europese finale. Twist of love is een pretentieloos popnummer met een grote twistinvloed en een kleine country-invloed. Het nummer kenmerkt zich door een aangename melodie, een ietwat ruwe en country-achtige stem, een rustig kabbelende opbouw, ... en vooral dat het geen vliegen kwaad doet. En ik vermoed dat Denemarken hiermee tracht te bekomen wat Jakob Sveistrup vorig jaar heeft gerealiseerd. Toen was het nog met het onwaarschijnlijke UB40-reggae, nu probeert men het met het al even onwaarschijnlijke Chubby Checker-twist. Niemand zal echt verwachten dat dit meedingt voor de overwinning, maar het kan toch verrassen. Want net als vorig jaar is Twist of love een degelijk nummer dat er weliswaar niet echt uitspringt, maar die toch jong en oud kan aanspreken. En als het goed gebracht wordt, kan het misschien wel weer in de top 10 eindigen. Twist of love kan dus een gevaarlijke outsider worden in de finale, maar zelf vind ik het een goede middenmoter.

Estland - Sandra Oxenryd: Through my window

Estland doet maar pas sinds 1994 mee, maar heeft al heel wat successen gekend op het Songfestival en slaagde er ook in om in 2001 als eerste voormalige Oostblokland het Songfestival te winnen met Everybody door Tanel, Dave & 2XL, een winnaar die we al lang vergeten zijn wegens een te hoog onbenul-gehalte. De laatste drie jaar lukt het echter niet meer zo goed voor Estland en moeten ze dus wederom eerst de halve finale weten te overleven. Om hun kansen te verhogen hebben ze dit jaar gekozen voor de Zweedse Sandra Oxenryd, kwestie van toch enkele Scandinavische punten binnen te rijven. Daarnaast heeft men voor de song Through my window ook een hele rits liedjesschrijvers geëngageerd, nl. Pearu Paulus, Ilmar Laisaar, Alar Kotkas en Jana Hallas, die eerder al voor goede scores zorgden met Ines (2000) en Sahlene (2002). Het resultaat is een echt Eurosongnummer met een melodie die wel héél dicht leunt bij Does your mother know van Abba. Maar zulke dingen scoren nog altijd, kijk maar het succes van de musical Mama Mia. Daarnaast ben je zo mee met het refrein dat je het de tweede keer al kan meezingen en dat het echt blijft hangen. De zangeres kan een nicht van Agnetha van Abba of van Charlotte Nilsson zijn, maar lijkt ook even goed te kunnen zingen (al moeten we de live nog afwachten). Kortom, dit is een liedje met zo’n hoog Songfestivalgehalte en Zweedse toets dat ik nu al zou beven mocht ik Kate Ryan heten. En vermits dit meer Abba is dan dance, zal de oude kijker ook meer geneigd zijn om voor Estland dan voor België te kiezen vermoed ik. Een serieuze kanshebber dus die ik ook best kan smaken.

Finland - Lordi: Hard rock hallelujah

Finland is nooit echt een hoogvlieger geweest op het songfestival en vertoefde net als België vaak in de onderste regionen van het klassement. Sinds haar deelname in 1961 heeft het land dan ook nog nooit het festival gewonnen en voor de laatste goede prestatie moeten we al teruggaan naar 1989 toen Anneli Saaristo met La Dolce Vita nog een zevende plaats wist te behalen. Vermits niets echt lukte voor Finland heeft men dit jaar gekozen om het roer helemaal om te draaien en dus mag de hard rock-band Lordi het eens proberen. Dat ze zullen opvallen staat nu al vast want de groep lijkt wel weggelopen uit de Lords of the Rings waar ze nog de slechteriken mochten spelen. De song Hard rock hallelujah is helemaal van de hand van Lordi zelf. Ik geef toe dat ik met een bang hartje luisterde naar de song (en keek naar de foto’s van de groep). Maar kijk, Hard rock hallelujah is een heel aardige song geworden, met een goede en open melodie die hierdoor weinig mensen gaat afstoten. Het lied zit heel goed ineen, al vrees ik dat de live-performance nog voor roet in het eten kan zorgen. Nu valt het nog mee met het schreeuwerige en ik hoop dat het ook op het podium in Athene zo zal zijn. Wanneer de song te schreeuwerig wordt gebracht, gaat het wel kijkers afschrikken. Maar de gewone radio edit klinkt best wel lekker, tegendraads en catchy. En wie dacht dat zulke dingen niet zouden scoren op het Songfestival, moet de resultaten van vorig jaar nog maar eens bekijken waar de glamrock van Noorwegen en de oma-rock van Macedonië respectievelijk negende en zesde eindigde. Rock leeft dus op het Songfestival en dat zullen we met Lordi zeker geweten hebben. Al zal voor deze inzending wel het label Kinderen verboden te kijken moeten meekrijgen, willen ze geen nachtmerries overhouden aan Lordi.

Frankrijk - Virginie Pouchin: Il était temps

Frankrijk is één van de Big 4 van het Songfestival, één van de grote geldmachines achter het Songfestival en daarmee ook steeds rechtstreeks geplaatst in de finale. En misschien maar best ook, want de resultaten de laatste jaren zijn niet echt schitterend meer en vorig jaar haalde Ortal zelfs nog de laatste plaats. Frankrijk moet dus duidelijk op zoek naar een nieuwe adem op het Songfestival in de hoop hen zo een zesde overwinning te bezorgen. De hoop is gevestigd op Virginie Pouchin. Zij zou eerst meedoen met het nummer Vous c’est nous, maar er werd op het laatste nippertje nog gekozen voor Il était temps, eveneens van de hand van de Rwandees Corneille. Maar of dit wel zo’n goed idee was, valt nog af te wachten. Frankrijk kiest meestal wel iets wat typisch Frans is, alleen heeft de rest van Europa daar vaak weinig binding mee. En dat is ook het geval bij dit liedje dat we ook in de categorie Franse chanson kunnen rekenen. Op de zangkwaliteiten van Virginie valt weinig op aan te merken, net als op de compositie van Corneille, maar het weet mij toch niet echt te boeien. Het is mooi dat Frankrijk zijn eigenheid wil behouden en de single zal in de nationale hitlijsten wel scoren, maar men zal meer energie in de selectieprocedure mogen steken wil men nog eens scoren op het Songfestival. Want dat zie ik toch niet echt gebeuren met dit indommel-liedje. Gelukkig kan Frankrijk niet degraderen naar de halve finale, maar snijdt men ondertussen wel in eigen vel. Want als dit weer slecht scoort, zal men weer dreigen met de geldkraan dicht te draaien. In plaats van chantage zou men beter eerst eens een goed liedje sturen.

De voorbije weken heb ik nog maar weinig concurrentie gehoord voor Kate Ryan, althans op papier, maar na deze vier inzendingen liggen de kaarten toch enigszins anders. Het wordt vooral uitkijken voor Estland en Finland die wel eens punten kunnen weggraaien onder de voeten van Kate Ryan. Daarnaast heb ik ook al een paar kandidaten gehoord die de volgende weken nog aan bod komen en het lijkt allemaal geen makkelijke klus meer te worden. Ik hoop natuurlijk nog altijd op dat goede resultaat, maar ik blijf realistisch en vermoed dat het waarschijnlijk nog een dubbeltje op zijn kant gaat worden om de top 10 van de halve finale te halen en zo door te stoten naar de finale. Ik hoor een paar goede underdogs en dit gecombineerd met onze slechte punten-krijgen-ervaring van de afgelopen jaren hoop ik dat de promotietournee in Europa de nodige vruchten gaat opleveren. Want we gaan ze nodig hebben!

Top 10 - 9 april 2006

1. Juanes: La camisa negra
2. Black Eyed Peas: Pump it
3. Brahim: P.O.W.E.R.
4. Chris Brown: Run it!
5. Corinne Bailey Rae: Put your records on
6. Kaye Styles: Profile
7. Meck feat. Leo Sayer: Thunder in my heart
8. Fort Minor: Where'd you go
9. Kubb: Wicked soul
10. Hooverphonic: Dirty lenses

Aids

Eén van de thema’s die me de laatste weken veel van mijn tijd opeiste, is aids. Via het programma Moeder van mijn dochter, via het boek Mijn status is positief en gisteren nog door het tijdschrift van Unicef België Kinderen wereldwijd. Want de strijd tegen aids mag dan al wel hier in West-Europa serieus zijn gevoerd, vooral in de jaren ‘90, toch blijft de ziekte en het HIV-virus verder oprukken. En de laatste jaren ook terug hier in West-Europa.

Het televisieprogramma, het boek en het tijdschrift behandelen vooral de problematiek in Afrika, maar ondertussen blijkt uit al datgene dat de westerse mens de situatie niet meer serieus neemt. Er zijn aidsremmers op de markt, de aids-patiënten blijven langer leven, het aantal besmettingen nam de afgelopen jaren af, ... Aids wordt in West-Europa bijna als een doodnormale ziekte beschouwd waarvan je wel nog sterft, maar de medische vooruitgang zorgde er tevens voor dat het terug een ver-van-mijn-bed-ziekte werd. Alleen vergissen we ons hierin. We kunnen nog altijd niet onveilig vrijen. Aidsremmer blokken de ontwikkeling van het HIV-virus wel af, maar er is nog steeds geen middel die u van aids doet genezen. Je blijft er nog steeds van dood gaan. Uit het boek blijkt dan ook dat er opnieuw een nieuwe mentaliteitswijziging moet komen bij de mensen in het algemeen en bij de jeugd misschien in het bijzonder. Aids moet niet alleen prioriteit worden in Afrika of China, maar ook in ons eigen land moet er terug meer aandacht worden aan geschonken. Want er blijven nog elke dag nieuwe besmettingen opduiken in ons land.

De situatie in Afrika is natuurlijk nog vele malen erger dan hier, dat bewijzen al het materiaal die ik de afgelopen weken doornam. En er lijkt weinig verbetering op komst zodat we bijna mogen vrezen dat aids het zwarte continent zal doen wegvegen als er niet dringend echt wordt ingegrepen. Terwijl aids in het begin nog geassocieerd werd met de blanke homoseksuele man wordt het nu gelieerd met de zwarte heteroseksuele vrouw en in de toekomst zal de ziekte waarschijnlijk verbonden worden met de gele medeburger. Het probleem voor de Afrikaanse situatie is heel complex want er zijn verschillende dingen die de verspreiding van het HIV-virus versterken en die niet van de ene op de andere dag zullen veranderen. Maar eigenlijk komt het er op neer dat de ondergeschikte en zwakke positie van de vrouw in de Afrikaanse samenleving het wel heel gemakkelijk maakt voor het virus. Want de vrouw betekent vaak niets en heeft vaak ook niets, dat de drempel om in de prostitutie te belanden heel laag is.

Daarnaast spelen ook de tradities een hele grote rol. Zo mag een Afrikaanse man meerdere vrouwen hebben en kan hij dus makkelijker meerdere vrouwen besmetten. Bij bepaalde volkeren verkiezen de mannen dry sex waardoor er makkelijker wondjes in de vagina optreden. En het merendeel van de mannen weigert een condoom om te doen vermits dit niet mag volgens de traditie. En dan zijn er nog een hele reeks van tradities die de mannen heel goed uitkomen, het merendeel zelfs seksueel, die wij als westerse mens niet zullen begrijpen, maar die ongewild vele slachtoffers maken. Bovendien merk je uit het televisieprogramma en het boek ook dat de ziekte in Afrika wordt doodgezwegen. Vooreerst uit politieke hoek, die daar een zware verantwoordelijkheid voor draagt, maar anderzijds ook bij de gewone bevolking. Vele mensen durven zich gewoon niet te laten testen, laat staan om het woord zelfs nog maar over hun lippen te krijgen.

Nu de situatie is dus niet echt makkelijk op te lossen. Voor de meeste Afrikanen is gewoon al overleven al moeilijk genoeg, dat aids vaak op een tweede plaats komt. Het aidsprobleem in Afrika onder bedwang houden, zal op de eerste plaats dan ook betekenen het creëren van betere levensomstandigheden. En dan vooral voor de vrouwen, want 6 op de 10 HIV-besmettingen in Afrika worden opgelopen door vrouwen. De verspreiding van het virus zou al voor een stuk ingedijkt kunnen worden, mochten vrouwen financieel onafhankelijker kunnen worden zodat ze hun toevlucht niet meer moeten zoeken in de prostitutie. Daarnaast zal er ook meer politieke wil moeten getoond worden en meer aan preventie en het promoten van het condoom moeten gedaan worden. Maar uiteindelijk zal het uiteindelijke toch moeten komen van de gewone man en zal er een mentaliteitswijziging moeten komen. En dat zal de zware dobber worden, want het betekent afbreuk doen aan eeuwenlange tradities en het minder macht uitoefenen van de man op de vrouw en haar meer als een gelijke beschouwen.

Of het nu in Europa, in Afrika of een ander continent is, het aids-virus blijft ons in haar macht hebben. En wat het specifieke klimaat ook mag wezen, elk continent zal een mentaliteitswijziging moeten doorgaan. In het ene om het virus een halt toe te roepen, in het andere om te voorkomen dat het virus terug aan terrein en slachtoffers kan winnen en in een nog andere om te voorkomen dat het ook bij hen echt kan doorbreken. Ik heb zo’n een vermoeden dat we hier in het Westen aids te snel hebben afgeschreven als binnen een paar jaar is er een remedie en dat we te laks zijn geworden. Maar ook dat we onze ogen te lang hebben gesloten voor de Afrikaanse situatie waardoor ze nu helemaal ontspoord is. Hopelijk sluiten we ze nu ook niet voor de Chinese situatie. Het is dus maar goed dat er terug meer programma’s, boeken, artikels, campagnes zijn die ons met de neus op de feiten blijft drukken.

Voor meer info over aids vind je terug op www.sensoa.be en www.unaids.org

Het boek Mijn status is positief is een aanrader om ook eens de verhalen van HIV-dragers in Europa en Afrika te lezen en te vernemen hoe zij op een verschillende manier met hun status omgaan.

Het programma Mijn moeder van mijn dochter loopt nog twee weken op één op maandagavond omstreeks 21u10. En wie Achieng, de Afrikaanse adoptiemoeder uit het boek en het programma, wilt helpen, kan steeds een kijkje nemen op de site www.hopeforkabondo.org

En tenslotte wil ik ook nog melden dat Unicef België een campagne heeft lopen van moederdag tot vaderdag waarbij men aandacht schenkt aan het probleem van de aidswezen. Men hoopt zo de kinderen te beschermen en te helpen inzake voeding, gezondheidszorg, onderwijs en bescherming tegen misbruik en uitbuiting. Meer info over de campagne vind je op de site www.unicef.be

Laat me je gezicht zien en ik vertel wie je bent

Mijn collega was gisteren naar een lezing geweest van een psychologe die aan de hand van uw gezicht kon vertellen wie je bent. Volgens mijn collega had ze enkele mensen uit het publiek gehaald en kon ze aan de hand van hun gezicht dingen vertellen over hun leven. Zo kon ze bijvoorbeeld aan de dikte en roodheid van de oren vertellen of een vrouw haar regels heeft of niet. En aan de vorm van de neus kan ze vertellen of iemand naar het verstandelijke, rationele neigt of meer naar het emotionele en gevoelige.

Persoonlijk sta ik nogal sceptisch tegenover deze dingen. Vooral toen ze vertelde dat ze bij haar eigen baarmoederkanker had ontdekt door het feit dat de zone tussen haar oog en haar neus donkerder gekleurd was dan anders. Ze was toen naar de dokter geweest en ze zei dat er iets mis was met haar lichaam onder haar buik. De dokter had enkele tests gedaan en geloofde er weinig van, maar moest haar twee dagen later melden dat ze dus kanker had. Wanneer ik zulke verhalen hoor, ben ik meteen op mijn hoede. Zulke dingen geloof ik dus niet hé. Ik wil wel nog geloven dat het gezicht bepaalde dingen reflecteert en dat men zo iets kan zeggen over het karakter van iemand, maar zelfs dan ga ik die dingen nog niet klakkeloos geloven. Ik denk dat iemand met een rechtsneigende neus ook meer emotioneler kan handelen dan iemand met een linksneigende neus. Want volgens de theorie van die psychologe wijst dus een neus die rechts staat op het rationele en een linkse neus op het emotionele.

Een ding dat meer aannemelijker is voor mij is dat het gedeelte tussen neus en lip een beetje roder zou worden wanneer men zich seksueel aangetrokken voelt tot een ander. Hierbij komt namelijk een chemische reactie tot stand (ik weet het, seks klinkt ineens minder leuk hé) en uit zich op verschillende lichamelijke manieren. Dat dit gedeelte een beetje roder wordt, kan dus perfect in deze logica. Helaas heb ik moeten vaststellen dat mijn collega dus niet tot mij wordt aangetrokken, want het werd maar niet rood boven haar lip toen ik haar eens vastnam. Maar het was wederzijds want bij mij bleef het ook wit boven de lip. De theorie kan dus kloppen, want ik voel me niet aangetrokken tot haar. Ik zal de proef best eens moeten herdoen met iemand waartoe ik me aangetrokken voel. En voor de dames onder de lezers, al dus mijn huid boven mijn lip een beetje roder wordt, betekent dit dat ik u wel zie zitten. Je kan op deze manier u al op tijd uit de voeten maken.

Maar over het algemeen klasseer ik dit toch wel onder dezelfde categorie als Flair-enquêtes en inzichten. Veel onzin met hier en daar misschien een aannemelijke stelling of zelfs waarheid. Alleen hechten nogal wat mensen hier raar genoeg geloof aan. Ik heb het bijvoorbeeld ook heel moeilijk met boeken als Mannen komen van Mars, Vrouwen van Venus. Tuurlijk zijn er verschillen tussen mannen en vrouwen, maar om dan met stellingen af te komen die moeten verklaren waarom een man de WC-bril nooit naar beneden doet of vrouwen geen kaart kunnen lezen ... Ik zeg niet dat het niet waar is wat men beweert, maar je kan volgens mij niet altijd gaan veralgemeniseren. En bovendien worden er sommige dingen uit hun context gerukt om zo een leuk boek samen te stellen. Tegenover zulke dingen zal ik altijd sceptisch blijven staan. Maar ja, ik heb dan ook een neus die naar rechts neigt.

Nooit grappig

Je fotorolletje naar een ontwikkelingsland sturen is nooit grappig
Een tor die kleine kevertjes lastigvalt, een torpedo noemen is nooit grappig
Een blinde die te diep in het glaasje heeft gekeken is nooit grappig
Voor een gesloten deur staan op de open dag van een gesloten inrichting is nooit grappig
Een zin niet afmaken is n.....
Een mimespeler die schijndood is, is nooit grappig
Een textielbaron die zijn eigen kinderen van kant maakt is nooit grappig
Een bordeelhoudster voor pijpleiding uitmaken is nooit grappig
Een tandarts die een kroon op zijn werk zet is nooit grappig
Sprinkhanen plagen is nooit grappig
Met je rolstoel een antilope aanrijden is nooit grappig
Een allergische student naar zijn uitslag vragen is nooit grappig
Confetti kopen voor op je snipperdag is nooit grappig
Sinaasappelen beroven van hun persvrijheid is nooit grappig
Achterin de kerk roepen dat je de kogel hebt gevonden is nooit grappig
Iemand die incontinent is in de zeik zetten is nooit grappig
Af en toe seks met Klaas Vaak, is nooit grappig
Een ongestelde vrouw die doet alsof haar neus bloedt is nooit grappig
Een hengst die de tafel dekt is nooit grappig
Een blaasorkest bij de alcoholcontrole is nooit grappig
Een kok die roet in het eten gooit is nooit grappig
Een verkouden pyromaan die de rest aansteekt is nooit grappig
Niet in een pashokje passen, is nooit grappig
Een tandarts vragen of hij nog een gaatje heeft is nooit grappig
Een avondje doorzakken op een kapotte barkruk is nooit grappig
Een kannibaal die om de hand van je dochter vraagt is nooit grappig
Een voorzitter met een ziekte onder de leden is nooit grappig
Een beul die op maandagmiddag roept dat de kop er af is is nooit grappig
Een tussenpersoon die zich laat sandwichen is nooit grappig
Met je brillenkoker teruggaan omdat je bril niet gaar wordt, is nooit grappig
Een padvinder die met een kikker thuiskomt, is nooit grappig
Mensen die het bijltje er bij neergooien en zich daarbij verwonden aan hun voet zijn nooit grappig
Op de bus staan te wachten en er dan vanaf vallen, is nooit grappig
Je klote voelen in een homobar is nooit grappig
Tegen een depressieve postbode zeggen dat hij zichzelf eens een leuke dag moet bezorgen, is nooit grappig
Een tolk die zijn vak niet verstaat, is nooit grappig
Je radio aanzetten tot zinloos geweld is nooit grappig
Een wesp met bijverschijnselen, is nooit grappig
In een Duitse schoenenwinkel zeggen dat je maat 40-45 hebt, is nooit grappig
Een verstopt toilet dat echt niet te vinden is, is nooit grappig
Een vrijgezel een single voor zijn verjaardag geven, is nooit grappig
In een dierentuin vragen waar de masturberen zitten is nooit grappig.

Late reactie

De voorbije weken heb ik hier en daar een paar meningen gegeven en ondertussen is er weer heel wat gebeurd. Daarom misschien nog een paar late reacties die als aanvulling op enkele vorige postjes gezien moeten worden. Sommigen hebben mijn mening al mondeling kunnen horen, maar ik wist toch niet wat te posten, dus hier een late reactie op...

Vooreerst op het interview dat Joeri Fransen gaf voor Radio 1. Ik heb het interview twee keer moeten beluisteren, want die jongen had duidelijk problemen met zijn mening duidelijk te formuleren. Alles werd gewikt en gewogen en, tot mijn ergernis geef ik toe, kregen we alweer een paar keer te horen dat hij op een vraag geen antwoord kon of wou geven. Leuk voor de interviewer wanneer je een gast uitnodigt om een boeiend gesprek mee te voeren en om duidelijkheid te scheppen en dan komt de geïnterviewde af dat hij op die en die vraag niet kan antwoorden. Maar voor de rest ben ik wel blij dat hij kan kiezen uit vijf platencontracten en dat er zeer binnenkort een nieuwe single tevoorschijn komt. Maar vraag me dus geen namen, titels of muzikale richtingen, want daar wou het idool geen antwoord op geven. Achterdochtig als ik ben, stel ik mij daar natuurlijk vragen bij. Wat is er zo speciaal dat je niet kan zeggen hoe je muziek gaat klinken? Of wat is de reden dat we de titel van de single nog niet mogen weten? Als het een nieuw liedje is, zijn we niet veel met de titel, als het een cover is, moeten we nog weten van wie.

Nu het resultaat is er ondertussen ook naar, want ik heb een paar reacties gehoord van mensen die Joeri verwaand vonden. Vooral toen hij met volle overtuiging ja antwoordde op de vraag of hij talent had. Tja, in Vlaanderen blijft het toch mooi als je bescheiden blijft. En een paar weken geleden terug nam hij ook deel aan het Verstand van Vlaanderen en ook hierop heb ik een aantal reacties gehoord en gelezen dat hij nogal arrogant overkwam. Ikzelf heb de bewuste aflevering niet gezien, dus ik kan er geen commentaar op geven, maar als dit zo doorgaat vrees ik dat het nieuwe managamentbureau meteen weet wat te doen. Werken aan het imago van haar nieuwe aanwinst. Want als men wilt dat Joeri scoort bij het grote publiek zal men er ook moeten voor zorgen dat het grote publiek hem lust. Persoonlijk zou ik het me niet aantrekken mocht hij verwaand of arrogant doen zolang hij maar goede muziek maakt. Maar vermits dat dit nog niet het geval is, is het inderdaad misschien maar beter dat hij nog even bescheiden blijft. En dat hij stopt met dat mysterieuze gedoe en het rond de pot draaien. Ofwel zeg je rechtuit wat je te zeggen hebt ofwel zeg je niets. Mocht hij eens wat duidelijker zijn, zouden mensen hem niet al meteen afschrijven als iemand met een dikke nek.

Een ander onderwerp maar, namelijk de ontknoping van De Parelvissers. Jan De Ridder heeft dus zelfmoord gepleegd en heeft wraak genomen via Piet De Ridder en Alain Coninkx. Niets van al die wilde theorieën die de ronde deden, het was in feite maar een doodgewoon einde zonder veel spektakel. Helaas zorgde dit voor ontzettend veel teleurstelling bij heel wat kijkers. Men had veel meer verwacht van de ontknoping en had De Mol-toestanden verwacht waarbij er op een slimme manier werd omgesprongen met de vele puzzelstukken die aanwezig zijn. Zelf vond ik het einde misschien een tikkeltje teleurstellend, maar aan de andere kant ben ik blij dat het zo is afgelopen. We zijn te weten gekomen wat er nu met hem gebeurd is, alle puzzelstukjes vielen (grotendeels) in mekaar en het bleef geloofwaardig tot op het einde. En we hebben zes weken lang kunnen genieten van een goede serie over vriendschap en bedrog.

Alleen vrees ik dat het einde toch een domper zal zetten op de vreugde van Tom Lenaerts omwille van zijn serie. Zijn serie werd een hype en iedereen verwachtte dat het toch meer ging zijn dan wat nu blijkt een doodgewoon verhaal te zijn. Zoals ik vorige week al zei, zal het succes van de serie worden beoordeeld op zijn ontknoping. Nu de ontknoping tegenviel en de laatste aflevering eigenlijk maar een samenvatting was van het hele verhaal zal de ontgoocheling ervoor zorgen dat er meer met een negatieve blik op de serie wordt teruggekeken. Zelf vind ik dit jammer, maar ik vind dat Tom Lenaerts en Woestijnvis het toch ook een beetje gezocht hebben. Men heeft toch een hype willen creëren rond de vraag van “Waar is Jan?”, ook in de serie zelf heeft men steeds de indruk willen wekken dat er meer aan de hand was en dat Jan leefde en bovendien heeft men ook niet willen ingrijpen toen men merkte dat de hype uit zijn voegen barstte. Men heeft de kijker toch een beetje een vals gevoel gegeven over de serie. Had men meer de nadruk gelegd dat het een dramareeks was over vriendschap en dat het een mooi verhaal vertelde zonder meer in plaats van de nadruk te willen leggen op het woord mysterie dan had het probleem zich nooit gesteld.

En voor Tom Lenaerts heb ik nog een boodschap die Jan De Ridder ook nog had voor Piet en De Parelvissers: “het schoonste moet nog altijd komen.” Er zat veel meer in de serie dan dat Tom eruit gehaald heeft. Als hij zich ooit nog eens waagt aan het schrijven van een fictiereeks, hoop ik dat hij er nu in slaagt om het er ook allemaal uit te halen. En ik hoop dat hij nu ook geleerd heeft om goed na te denken hoe je een verhaal verpakt en voorstelt naar de kijkers toe. Maar ook hoe je het verhaal aanpakt. Nu lag de nadruk teveel op het feit dat elk personage geheimen had en te weinig hoe hij hiermee omging. Want daar ligt ook een deel van de gemiste kans van De Parelvissers. Hoe gingen ze elk om met die geheimen en vooral hoe gingen ze om toen alles openbaar werd. Tom Lenaerts heeft dus wel talent, alleen moet hij nog leren de juiste klemtonen in de serie te leggen. Dan pas kan hij een klassieker afleveren. Nu leverde het goede televisie op, maar niets wat we ons binnen een jaar nog gaan herinneren.

Tenslotte ook nog even een update over mijn computertroubles. Ik vermoed dat ik inderdaad ergens een virus op mijn computer heb zitten die ervoor zorgt dat mijn Internet Explorer en mijn Outlook doet blokkeren, maar via Mozilla Firefox heb ik het probleem toch enigszins kunnen oplossen. Alleen heb ik wel nog steeds om video’s te kunnen bekijken zoals deze op vrtnieuws.net. Dan blokkeert gewoon de hele computer. En het probleem is dat mijn virusscanner helemaal geen virus detecteert. Dus ik vermoed dat het een recent virus eis n dat men nog aan een oplossing aan het werken is. Ik zal dan ook nog even afwachten vooraleer ik meteen een nieuwe computer ga kopen. Ook al is deze net geen vijf jaar oud, toch is mijn schijf niet vol, werkt hij nog altijd met een redelijk snelle snelheid en is er in feite niets mis mee behalve dat virus. Waarom moeten er toch computervirussen zijn die alleen maar schade willen toebrengen aan computers? Wie steekt daar nu zijn tijd in met het doel zoveel mogelijk onschuldige slachtoffers te maken? En waarom vinden al die virusscanners die virussen niet? Waarschijnlijk alleen om mij maar te ergeren zeker.

Niets te zien op VTM

Soms vragen mensen mij wel eens of ik dat gezien heb op VTM of ik gisteren naar dat programma gekeken heb op VTM en dan moet ik altijd negatief antwoorden. Want door zulke vragen kom ik altijd tot het besef dat ik eigenlijk niet naar VTM kijk. En dan krijg ik soms wel eens de opmerking “voelen we ons misschien te goed om naar VTM te kijken?” En ook daar antwoord ik negatief op. Ik kijk niet naar VTM omdat ik niets zie op VTM dat mij zou interesseren.

Ik besef ook wel dat VTM met een enorm imagoprobleem zit en dat het in bepaalde middens niet echt chic klinkt als je zegt dat je naar VTM kijkt. Want nog vaak staat VTM voor platvloers, commercialiteit en slechte kwaliteit. Ik kijk niet naar VTM, dus ik kan niet zeggen of deze vooroordelen waar zijn. Soms wordt er ook wel eens gezegd dat VTM vooral volks is en dan wordt daar een negatieve connotatie aan gegeven. Terwijl ik iets heb dat volks toch ook iets goeds kan zijn. VTM heeft dus in de loop van de jaren een negatief imago gekregen, maar dat is niet de reden waarom ik er niet naar kijk.

Ik heb in het verleden wel naar programma’s van VTM gekeken zoals bijvoorbeeld Idool. Maar het zijn inderdaad uitzonderingen. En het is inderdaad waar dat het maanden geleden is dat ik nog een programma gevolgd heb op VTM. Ik vermoed dat het al van Star Academy geleden is, dus al een goed dik jaar. Maar daarvoor waren we hier thuis ook al geen echte VTM-kijkers. Al van sinds ik klein ben, heb ik altijd al geweten dat we naar het VRT-nieuws keken. Als kind herinner ik me wel nog kinderprogramma’s als Tsjilp de mus en Schuif af, maar daarnaast keek ik ook naar Samson en de Gummiberen op de nationale zender. En toen ik iets ouder was en al wat langer mocht opblijven, begon de opmars van de VRT met shows als De Droomfabriek, Huis van wantrouwen, Schalkse ruiters, Heterdaad, ... Ik heb dus in feite nooit naar iets anders gekeken dan VRT en heb ook geen binding met VTM.

Dus de belediging dat ik me te goed zou voelen om naar VTM te kijken, gaat naar mijn mening niet op. Ik heb er namelijk nooit de nood aan gehad om naar VTM te kijken. En als ik nu het televisieblad neem, zie ik ook maar weinig wat mij zou kunnen boeien op VTM. Series als Spoed, Wittekerke, Familie, ... interesseren mij niet echt. En ik heb daar al wel eens stukjes van gezien en ik zal me maar onthouden van commentaar op de acteerprestaties. Sommige vooroordelen waarmee VTM kampt lijken niet altijd onwaar te zijn. Dan heb je al die kloonprogramma’s als Vinger aan de poot, De werf, Verstand van Vlaanderen, .... Goh, op de andere zenders zijn er ook al gelijkaardige programma’s en ik heb niet de behoefte om te vergelijken of telkens naar hetzelfde te zien. En als ik lees waarover een programma gaat als Fear Factor, dan treedt er al een schaamtevervangend gevoel op van hoe je zoiets durft te maken. En over de mensen die er aan deelnemen, zal ik mij ook maar zwijgen zeker. De enigste programma’s die mij wel zouden interesseren op VTM zijn toevallig twee programma’s met Goedele Liekens, namelijk Recht van Antwoord en Sterke vrouwen. Helaas was er dan altijd concurrentie van andere programma’s op andere netten, dat beide programma’s aan mij voorbij gaan.

Dat is dus de reden waarom ik niet naar VTM kijk. En ook Robland zal mij niet kunnen overtuigen om eens te piepen, want eerlijk gezegd, het Rob-effect is al een heel lange tijd uitgeblust bij mij. De man was ooit grappig, maar hij blijft zolang in hetzelfde typetje zitten dat het op den duur gênant begon te worden. Al zal het voor VTM wel een belangrijk programma worden, want VTM moet nog eens scoren. Ik vind het dan ook soms triest om te zien hoe de top van VTM altijd maar klaagt over die zogenaamde oneerlijke concurrentie met de VRT en nu via een politieke manier een slag wil aanbrengen in het gezicht van de VRT. Het is niet omdat de VRT een overheidsdotatie heeft dat VTM zo slecht scoort. VTM scoort niet omdat het er niet in slaagt om goede programma’s te maken. Toen het goed ging met de commerciële zender en de reclame-inkomsten vlot binnen vloeiden, was er helemaal geen probleem met de staatsdotatie. Nu ze merkt dat de VRT haar budget beter beheert en er verstandiger mee omspringt om goede programma’s te maken of te laten maken, nu is er ineens een probleem en vindt men het een oneerlijke strijd. Toch wel een beetje kleinzerig vind ik.

Nochtans weet men bij VTM precies in welke richting men moet gaan om terug kijkers aan zich te binden, namelijk via grote shows. Sterren op de dansvloer was blijkbaar zo’n grootste show en de kijkers stemden massaal af op de zender. Idem voor de Idool-reeksen die toch ook als grootste talentenshows makkelijk over de grens van een miljoen kijkers ging. En naar zo’n programma als Idool keek ik met veel plezier. Misschien moet men bij de commerciële zender dan ook maar eens meer energie steken in het bedenken van goede programma’s en aan een campagne om zijn imago op te poetsen in plaats van energie te steken in het bestoken van de openbare omroep. Want als deze werkwijze zich ook weerspiegelt op de aangeboden programma’s, dan zal ik ook niet geneigd zijn om naar de commerciële zender te zappen.