Mijn blog

Zonder dat ik het echt goed wist en besefte, plaatste ik vorige week mijn honderdste postje hier op mijn eigen blog. Na 3,5 maand bloggen was het dus eens tijd om een balans op te maken van mijn blog en eens na te denken of ik wel content was met mijn blog. En de haters van deze blog zal ik moeten teleurstellen, want ja, ik ben er eigenlijk wel content over.

Op die meer dan 100 postjes die ik nu geplaatst heb, zit er naar mijn mening voldoende verscheidenheid in dat het toch een redelijk goed beeld geeft van wat mij interesseert, boeit, raakt. Het is een mix geweest van muziek, politiek, proberen grappig te zijn maar daar helaas in falen, persoonlijke kwesties en nog een aantal dingen. Misschien vonden jullie het als lezer niet of niet altijd even interessant, maar zelf heb ik er veel plezier aan beleefd. En dat is mijn enigste waardemeter, zolang ik het zelf plezant vind om te doen, doe ik verder. Ik ben natuurlijk benieuwd wat anderen van deze blog vinden, maar zoals zovele andere bloggers komen er telkens maar weinig reacties op mijn berichtjes. Behalve dan van Anouk, waarvoor ontzettend veel dank.

Wie een blog opricht, zoekt natuurlijk een vorm van aandacht krijgen. Bij mij is dat niet anders. Alleen zoek ik niet de grote aandacht en dat hoeft voor mij ook niet. Ik weet dat er hier niet veel mensen meelezen, maar dat geeft ook niet. Ik kan hierdoor juist nog in meer vrijheid mijn mening geven en openbaar maken. Ik heb dan ook heel bewust gekozen om maar weinig ruchtbaarheid te geven over deze blog. Ik heb dus ook geen reclame gemaakt bij vrienden, collega’s of familie voor deze blog of hen verteld dat ik een eigen webstekje hebt. Op deze manier kan ik bijvoorbeeld al eens een postje plaatsen waarin zij niet positief worden voorgesteld. Ik probeer deze postjes zo vaak mogelijk te vermijden, want wie op het web werkt, weet dat iedereen kan meelezen en weet dat dus ook toevallig eens een kennis op deze site kan komen. En als zij dan zichzelf herkennen in een postje, dan weet ik dat ik hierdoor in de problemen kan komen. Mocht mijn collega hebben gelezen dat ik hem een meeloper vond, tja, dan zou de maandag erop waarschijnlijk een koude oorlog zijn uitgebroken op het kantoor. Alleen gebruik ik mijn blog soms eens als uitlaatklep, wetende wat de risico’s van het publiceren ervan zijn. Daarom ben ik dus ook blij dat er hier maar enkele mensen meelezen. Zodat ik mijn blog als uitlaatklep kan blijven gebruiken.

En die uitlaatklep komt zoals reeds gezegd dus in vele gedaanten voor. In het begin probeerde ik nog grappige postjes te maken, alleen dat is zo verdomd moeilijk. Vooral omdat je niet meteen respons krijgt op hetgene dat je schrijft. Wanneer ik op het werk eens probeer grappig te zijn, weet ik meteen of het is gelukt of niet. Als ze de clou niet verstaan of ze kijken mij met een boze blik aan omdat ik eens over de schreef ben gegaan, dan weet ik dat het niet gelukt is. Maar bij mijn postjes heb ik die reactie niet. Ik weet dus niet of mijn poging tot grappig zijn geslaagd was of niet. Het is misschien daarom dat ik geleidelijk aan minder grappige postjes geplaatst hebt. Al speelt ook mijn humeur mee. De sfeer moet goed zitten om zo’n postje te schrijven en dat is de laatste tijd een beetje minder. In de plaats ervan zijn er meer politiek getinte postjes gekomen. Misschien voor vele niet de meest interessantste om te lezen en ook véél minder grappig, maar voor mezelf wel één van de boeiendste. Gewoon omdat politiek alomtegenwoordig is en vele dingen van de maatschappij bepaalt. En die postjes over de politiek vertellen zo ook vaak hoe ik over de maatschappij denk en in welke wereld ik wil leven. En het zal ondertussen al duidelijk zijn geworden dat het één is zonder extreem rechts.

En tussen die persoonlijke postjes, grappige postjes en politieke en actuele postjes zitten er vooral nog veel muzikale postjes tussen. Een grote passie van mij en daarom ook een constante. Op het ogenblik is het nog al veel Songfestival, maar ik heb daar dan ook nog altijd een boontje voor. Ik vind het leuk om te kijken wat andere landen kiezen voor het festival, wat de verschillende muzikale trends zijn die er naar voor komen, wat hun visies op popmuziek is. Hierdoor is een beetje mijn eigen muziekcollectie en voorkeur op de achtergrond geraakt, maar dat zal iets voor de komende weken worden dan. Een beetje reclame maken voor de artiesten die ik goed vind en voor de cd’s die ik zelf in mijn bezit heb. Ik denk dat het op die 100 postjes wel al is duidelijk geworden dat mijn muzieksmaak ruim is, al is er een grote voorkeur voor de R&B en de soulmuziek. En ja, ook voor Joeri Fransen, al lijkt het wel of ik de laatste tijd veel op zijn kap zit. Dat is misschien wel waar, maar het is wel altijd met goede bedoelingen. Alleen volg ik zijn carrière misschien iets te dicht, zodat ik me meer erger aan die kleine dingen die mij bij internationale artiesten niet opvallen. Of twijfel ik wel of ik wel nog fan ben en geraak ik daar maar niet van overtuigd?

Dit was misschien een zeer narcistisch postje en dat alleen maar om te zeggen dat ik na 100 postjes het nog altijd graag doe. En dat ik blij ben met de verscheidenheid aan thema’s waardoor de lezer mij misschien iets beter leert kennen. Niet helemaal want sommige zijn té privé om zomaar in de openbaarheid te werpen, maar toch een genuanceerder beeld.