Red de solidariteit

Als we mee instappen in de idee ‘alles voor mij en niks voor een ander’, dan zouden we wel eens die ‘andere’ kunnen worden.We zijn ongerust.

We zijn Vlaming, Brusselaar of Waal, we zijn Belgen en wereldburgers. We willen niet dat er nieuwe muren worden opgetrokken tussen mensen, tussen regio's en tussen landen. We willen niet dat het solidariteitsbeginsel wordt vervangen door wedijver en egoïsme. Wie wordt er beter van, als mensen tegen elkaar worden opgezet?

Ja, wie wordt er beter van de splitsing van ons land? Dat zullen zeker niet de gewone mensen zijn, maar wel de werkgevers. Die steken hun bedoelingen niet onder stoelen of banken. Wie de nota van de Vlaamse werkgeversorganisaties Voka en Unizo aan de Vlaamse onderhandelaars voor een federale regering leest, begrijpt meteen waar het hen om te doen is:
• Beperking in tijd van de werkloosheidsuitkeringen
• Verhoging van de (brug)pensioenleeftijd
• Meer overuren
• Flexibeler werken (loopbaanrekening)
• Meer uitzendarbeid
• Aparte CAO’s per gewest.

Splitsing zou ertoe leiden dat de werknemers in dit land concurrenten van elkaar worden. Dan komt een neerwaartse spiraal op gang. De motor daarvan is de dreiging dat de werknemers in het andere gewest de door de werkgevers geëiste
inspanningen wél accepteren. Dat is de essentie van de nota van de Vlaamse werkgeversorganisaties. Hun Waalse collega’s staan al te trappelen… om hetzelfde te doen.

In een economie met bedrijven die recordwinsten boeken, vraagt men de gewone mensen bijkomende lasten te dragen. Het is al te gek.
Tegelijk blijven Voka en Unizo wel… een pleidooi houden voor nog verdere lastenverlagingen voor de bedrijven.

Stelling 1

Alles wat we vandaag in België hebben, is door Vlamingen, Brusselaars en Walen gezamenlijk tot stand gebracht.

Sinds 150 jaar is er geijverd voor de verbetering van de arbeidsomstandigheden en sociale voorzieningen in dit land. En wel samen: zowel in het zuiden, het midden als het noorden van het land. Dat heeft tot gevolg gehad dat wij in een welvarend land leven met de meest uitgebouwde sociale zekerheid erbovenop. Dat is een verwezenlijking waar de Belgen trots mogen op zijn.

Wat gezamenlijk is opgebouwd, valt of staat met de solidariteit tussen alle Belgen. Deze solidariteit wil men vervangen door ‘ieder voor zich’. Om met des te minder weerstand de sociale rechten op de helling te zetten.

Stelling 2

De solidariteit tussen de rijkere en armere inwoners en de solidariteit tussen rijkere en armere regio's zijn pijlers van onze Belgische samenleving.

Van kindergeld tot (brug)pensioen, van gezondheidszorg tot werkloosheidsuitkering… iedereen geniet op de een of andere manier van de sociale zekerheid. Dat er daarbij verschillen bestaan in de mate waarop mensen een beroep doen op de sociale zekerheid, is normaal. Maar dat betekent niet dat er misbruik wordt gemaakt van het systeem.

In Vlaanderen worden meer uitkeringen betaald aan pensioenen en brugpensioenen. In Wallonië zijn er in bepaalde streken meer werkloosheidsuitkeringen. Wil dat zeggen dat er ‘geprofiteerd’ wordt van het (brug)pensioen in Vlaanderen en van de werkloosheidsuitkering in Wallonië? Nee. Het wijst er alleen maar op dat er in Vlaanderen meer vergrijzing is en dat er in Wallonië minder arbeidsplaatsen beschikbaar zijn.

En zo zijn er ook verschillen tussen streken binnen Vlaanderen en binnen Wallonië. En die zijn even uitgesproken. Gaan we in Vlaanderen dan Limburg en de Westhoek afstoten? En Charleroi en de Borinage uit Wallonië bannen? In elk land zijn er solidariteitsstromen (transferten) tussen welvarende en minder welvarende streken. En dat is maar goed ook.

De situatie kan snel omslaan. In de jaren 50 en 60 financierde de Waalse industrie mee de ‘Vlaamse’ sociale zekerheid. En binnenkort zal de jongere bevolking in Brussel en Wallonië de vergrijzing in Vlaanderen mee betalen.

Stelling 3

We willen voor iedereen een behoorlijk loon voor hetzelfde werk, ongeacht de taal die we spreken.

We willen gelijk loon voor gelijk werk. Dat kan niet met aparte CAO’s voor de verschillende gewesten. Het zou absurd zijn voor een bedrijf met meerdere vestigingen in de verschillende regio’s van het land, er verschillende loonsvoorwaarden of arbeidsomstandigheden op na te houden.

We willen dat alle landgenoten hetzelfde recht hebben op gezonde en veilige leef- en arbeidsomstandigheden, waar onze werkplaats of ons kantoor ook gevestigd is.

Mensen zijn geen grondstof, die je bestelt of afzegt als het wat minder gaat of als je ze een dag niet meer nodig hebt. We zien mensen graag aan het werk, maar dan wel in een goede en veilige job. Dat kan niet met een wildgroei van uitzendarbeid en interimarbeid, die bieden te veel onzekerheid. Die wildgroei is er overal, onder druk van de Europese Unie. Voka en Unizo hopen in dat proces vlugger vooruit te gaan, zonder de ‘last’ van Brussel en Wallonië. Maar daar zullen de patroons op hun beurt proberen ‘beter en sneller’ te doen.

Antwerpen is de koploper van het aantal (uitkeringen voor) arbeidsongevallen. ‘Profiteren’ de Antwerpenaars daarom van de sociale zekerheid? Nee, niet de Antwerpenaars maar de onveiligheid en de stress op het werk moeten aangepakt worden. Een nationaal geregelde arbeidsbescherming zet een rem op de risico’s. Wat zal er gebeuren als ieder zijn eigen potje mag koken?

We willen dat iedereen die zijn job verliest, recht heeft op dezelfde bijstand en hulp, ongeacht de streek waarin we wonen.

Voorstanders van de splitsing willen de werkloosheid in duur beperken en het schorsingsbeleid verharden. In Wallonië zijn er voor elke vacature 32 werkzoekenden. Wat is het voordeel voor de gewone man dat mensen van de werkloosheidsuitkeringen worden geschrapt als er geen jobs voorhanden zijn? Dat duwt mensen in de armoede.

We willen dat elk kind in het land dezelfde kansen krijgt, ongeacht de regio waarin het is geboren.

Wat zouden wij winnen bij de voorstellen van sommige Vlaamse politici om een Vlaams kind meer kindergeld te geven dan een Waals kind? Het mooie is net dat beide kinderen eenzelfde start krijgen en dat er geen ongelijkheid bestaat in de uitkering.

We willen dat alle ouderen hetzelfde recht op een fatsoenlijk pensioen krijgen, ongeacht of ze in Brussel, Vlaanderen of Wallonië leven.

Over het (brug)pensioen zijn Voka en Unizo zeer duidelijk: ‘Schaf onmiddellijk het brugpensioen af en ga naar een loopbaan van 45 jaar.’ (Knack van 12 september 2007) Op die manier willen zij het pensioenstelsel uithollen. Voor hen gaat het generatiepact nog niet ver genoeg. Zij willen het proces van ‘langer werken’ versnellen. En dat kan volgens hen beter in een autonoom Vlaanderen. Maar de architecten van toen bevinden zich ook in Brussel en Wallonië. En zij zullen niet willen achterblijven.

De vergrijzing wordt onbetaalbaar, beweren de werkgevers. Maar de kortingen op de patronale bijdragen voor de sociale zekerheid lopen al op tot 5 miljard euro. In feite weigeren de werkgevers een deel van het indirecte loon, dat bestemd is voor de kassen van de sociale zekerheid, nog langer te storten. In die ‘uitstap’ zit de ‘onbetaalbaarheid’ van het systeem.

Vlaanderen heeft een oudere bevolking zodat deze regio verhoudingsgewijs meer pensioengeld nodig heeft.
Transfers zijn inderdaad omkeerbaar in de tijd. In de jaren na de Tweede Wereldoorlog telde Vlaanderen meer werklozen dan Wallonië, vandaag is dat omgekeerd. De belangrijkste boodschap daaruit is dat de solidariteit tussen de mensen en de regio’s heeft toegelaten dat het systeem functioneerde.

Besluit

Kortom, we willen solidariteit en geen splitsing.

De solidariteit en de welvaart, vertaald in onze sociale zekerheid en in onze sociale wetgeving, vormen een kathedraal die we moeten koesteren. Kathedralen bouwt men niet op één dag, aan deze kathedraal hebben de Belgen gezamenlijk gebouwd. Wij laten die niet afbreken onder valse voorwendsels, noch door politici, noch door het patronaat.
Daarom: red de solidariteit!

TEKEN HIER DE PETITIE

Top 10

1. Kanye West: Stronger
2. Jamie Scott & The Town: When will I see your face again
3. Mika: Love today
4. Plain White T's: Hey there Delilah
5. Timbaland feat. Keri Hilson: The way I are
6. Santana feat. Chad Kroeger: Into the night
7. James Blunt: 1973
8. Ghosts: The world is outside
9. Tokio Hotel: Monsoon
10. Snow Patrol: Shut your eyes

Wat is er op televisie, schat?

Niet veel de laatste tijd. Het nieuwe televisieseizoen is reeds een maand bezig, maar tot nu toe is het maar een trieste bedoening geweest. Weinig aantrekkelijke programma’s, nieuwe programma’s die maar wat aanmodderen, fletse programmering. Gelukkig zijn er nog enkele lichtpuntjes in de duisternis. Maar deze zijn steeds meer en meer eerder uitzondering dan regel. Ik merk op dat een televisieavond meer en meer het grijpen naar DVD-boxen wordt dan het aanbod dat de Vlaamse zenders programmeren. Er is dringend nood aan een nieuwe wind doorheen het televisielandschap. Het mag allemaal veel beter en veel meer zinnenprikkelend.

Nu, laat ik eerst het even hebben over een aantal lichtpuntjes in die duisternis. Het derde seizoen van Lost is één van de weinige programma’s die mij echt wekelijks voor de buis kunnen doen kluisteren. Het programma blijft steengoed. OK, misschien raakt het iets te bedolven onder de mysteries, maar het tweede deel van het seizoen belooft veel beterschap en meer antwoorden. Maar het blijft voor de rest ontzettend spannend, aan een vlot hoog tempo en met voldoende intriges en mysteries. En in de reeks steengoede Amerikaanse reeksen zijn er nog enkele te bezichten op de Vlaamse buis: 24 (hoewel ik nog een inhaalbeweging moet maken via de DVD-boxen, maar ik hoop tegen volgend seizoen bijgebeend te zijn), 30 Rock (trekt geen kijkers op één, maar werd wel beloond met de Emmy voor beste comedy), Weeds, Entourage (die laatste twee verdienden trouwens een veel beter uitzenduur en uitzenddag) en Desperate Housewives. Voorts zijn er ook enkele aangename subtoppers die toch nog enige kwaliteit te bieden hebben, zoals Hustle, Numb3rs of House M.D. Maar dat zijn allemaal buitenlandse series. Op het gebied van Vlaamse programma’s is mij alleen De Keien van de Wetstraat tot nu toe opgevallen (naast natuurlijk Het Geslacht De Pauw, dat zelfs met zijn herhalingen eenzaam in de Champions League speelt). Een goed degelijk gesprek van 30 minuten met een politicus zonder allerlei rubriekjes en waarin men elkaar laat uitpraten. Het principe less is more geldt duidelijk ook voor televisie.

Maar voor de rest is het weinig soeps. Eén van de grote ontgoochelingen vind ik zelf is 10 jaar Man bijt hond. Waarom? Ten eerste omdat er zo weinig filmpjes van vroeger inzitten en het er veel te veel van de laatste 2 jaar zijn. En ten tweede omdat men bij het kiezen van de filmpjes teveel de fragmenten voor uitlachtelevisie heeft uitgekozen. Mensen die hun pipi opdrinken, mensen die zichzelf door middel van vleeshaken laten ophangen, mensen die de kleinzoon of hun man kleineren voor het oog van de camera, … Alles geeft een totaal verkeerd beeld van wat Man bijt hond de afgelopen 10 jaar heeft verwezenlijkt. Eerlijke, oprechte feelgood-televisie die de mensen vaak in hun waardigheid liet. Nu heeft men enkel die uitzonderingen laten zien. Jammer.

Wat ook een serieuze tegenvaller is geworden is De Provincieshow. Het moest het grote paradepaardje worden van het herfstoffensief bij één, maar wat een fletse bedoening leverde dit op. Het uitgangspunt is nochtans heel lovenswaardig. Bekend en onbekend talent van alle genres en poulains van de verschillende radionetten verenigen in een televisieprogramma en hen zendtijd te geven om publiek voor zich te winnen. Maar het format waaronder dit gebeurd, rammelt aan alle kanten. Op geen enkel moment kan de wedstrijd tussen de verschillende provincies echt boeien, waardoor het je weinig uitmaakt wie er wint of niet. Bovendien kon dit programma iets meer interactie met de kijker gebruiken. Daarvoor moet het niet meegaan in de huidige trend om altijd maar weer sms’jes te versturen, maar als kijker voel je toch weinig betrokken in de keuze van wie de provincie mag vertegenwoordigen of wie het nu het beste heeft gedaan. Een gemiste kans. En zo ook een gemist debuut van Peter Van de Veire op televisie. Hij mag dan nog de radiopersoonlijkheid 2006 zijn, op televisievlak komt hij in dit programma niet echt tot zijn recht.

Wat ook opvalt in dit televisieseizoen is dat er zo weinig interessante programma’s en weinig aantrekkelijke formats zijn. Boer zoekt vrouw mag dan wel 1 miljoen kijkers trekken, mij spreekt het programma totaal niet aan. Net zoals Huwelijk uit handen, Het leven zoals het is: huis te koop, Mama staakt, Tante Kaat waakt, Wie wordt de man van Phaedra?, …. Ik weet het niet, maar voor mij mag het eens wat meer zijn op televisie. Het mag allemaal wat meer zinnenprikkelend zijn. Het mag echt wel een inspanning vragen van mij en moet mij als kijker attent houden. Nu zijn de meeste programma’s zo van die leuke opvullertjes. Meestal wel goed gemaakt, maar op het einde heb je toch als een tamme zak naar een beeldscherm zitten gapen. En zulke programma’s hebben we de laatste jaren toch te veel gehad. Ik vind dat het tijd is voor iets helemaal anders. Als ik zie wat men in Amerika of Engeland kan maken of wat een Nederlandse zender als BNN allemaal kan bereiken, dan vraag ik me af waarom dat dit niet hier in Vlaanderen kan. Waarom kunnen wij geen boeiende en originele programma’s maken of series die veel dieper gaan dan Flikken, Witse of Aspe? Het kan toch niet allemaal een kwestie van geld zijn. Als ik kijk naar series als Six Feet Under, West Wing of The Wire, dan moet het toch mogelijk zijn om dit ook in Vlaanderen te doen. Want dat zijn series die het vooral moeten hebben van hun slimme scenario’s en niet zozeer van dure actiescènes of special effects. Of als ik naar Nederland naar programma’s zoals De wereld draait door, De nieuwste show, Draadstaal, … dan zijn dat toch programma’s die hier ook in Vlaanderen moet kunnen. Maar we blijven teveel zitten in die Vlaamse klei en we durven ons niet los te trekken. En dat is jammer, want zo blijven we dus zitten met triestige televisieseizoenen die ons steeds dommer en dommer houden.

Belspelletjes schaden de gezondheid

Some brand new videos

Het is al dik een jaar geleden dat Juanes nog eens iets van zich liet horen. Maar nu is hij er terug met zijn nieuwste single Me enamora. Een typische vrolijke Juanes-single die veel doet verwachten van het nieuwe album.

Bij ons staat Stronger op het punt om door te breken, maar Amerika mocht zich in de week dat Stronger naar 1 doorstootte ook al verheugen op de nieuwste KanYe West samen met T-Pain, nl. het aanstekelijke Good Life.

Mika heeft bij ons pas Love today uitgebracht dat nu al potten breekt, maar in Engeland komt weldra Happy Ending uit. Eens benieuwd of dit ook bij ons wordt uitgebracht of dat men eerst nog die andere single uit Engeland gaat releasen, nl. Big girl, you are beautiful.

Tokio Hotel heeft met Monsoon een echte klassieker gemaakt. De nieuwste Ready set go is iets helemaal anders. Weg melancholie, lang leve de rock! Zeker een hit, maar toch niet van het formaat Monsoon.

Chris Brown is hier in dit landje een nobele onbekende, maar in Amerika is hij een superster. Wij moeten nog kennis maken met de vorige single Wall to Wall (die trouwens een mooie videoclip heeft), maar in Amerika werd vorige week de videoclip voor Kiss Kiss reeds op de televisiestations losgelaten. De single is trouwens een samenwerking met T-Pain, die blijkbaar een record aan het vestigen is van het aantal gelijktijdige samenwerkingen.

Top 10

1. Mika: Love today
2. Kanye West: Stronger
3. Santana feat. Chad Kroeger: Into the night
4. Timbaland feat. Keri Hilson: The way I are
5. Plain White T's: Hey there Delilah
6. Ghosts: The world is outside
7. Jamie Scott & The Town: When will I see your face again
8. James Blunt: 1973
9. Tokio Hotel: Monsoon
10. Maroon 5: Wake up call

Desperate Housewives seizoen 3

Vanaf vanavond te bekijken op Canvas omstreeks 22u20.

Vaststellingen van de dag

Het zijn binnenkort ook bij Groen! voorzittersverkiezingen. En wat blijkt er nu nadat het deelnemersveld bekend geraakt? De kans bestaat dat Groen! geleid zal worden een Agalev’er. De meest uit het oog springende naam is die van Mieke Vogels. Mieke Vogels in godsnaam! En Jef Tavernier?! Ik begrijp dat toch eigenlijk niet goed hoor. Na de zware verkiezingsnederlaag van 2003 klonk er overal dat de oude garde de verantwoordelijkheid ging opnemen en dat het tijd was voor nieuw, vers en jonger bloed om de partij te gaan leiden. En dus zette de oude garde, inclusief Mieke Vogels, een stapje opzij. Al was dat natuurlijk maar voor de schijn. Want het duurde niet lang of de oude garde greep terug de macht in de partij. Kijk maar naar vandaag. Wie is er momenteel voorzitter van Groen!? Agalev’er Vera Dua. Wie is er momenteel fractievoorzitster in het Vlaamse Parlement? Agalev’er Mieke Vogels. Wie strijdt er voor de nieuwe voorzittersplaats? Onder meer Agalev’er Jef Tavernier en Mieke Vogels. Waar zit men dan met al die grote woorden en beloften van 2003? Waarom doet er niemand van die jonge beloftevolle generatie een gooi naar de voorzitterspost? Ik kan begrijpen dat ervaring op dit ogenblik goed van pas komt, maar is dat niet iets meer voor het bestuur van de partij. Kiest men niet beter voor een jong, fris nieuw gezicht om de partij te gaan leiden en te vertegenwoordigen? Ik vraag me af hoe de kritische achterban hierop gaat reageren. Zouden deze ook al de woorden van 2003 vergeten zijn? Ik denk het niet. En ik denk ook niet dat de partij ineens zoveel beter gaat scoren bij de verkiezingen als men terug iemand van de oude garde als uithangbord gaat nemen. Dat zal de gewone mensen gewoonweg terug doen herinneren aan al hetgene wat er verkeerd liep in de periode 1999-2003 toen Agalev aan de macht was.

Het gaat niet zo goed met het eerste televisieproject van Goedele Liekens op VT4, nl. de quiz Slimmer dan een kind van 10. Ik heb het programma nog niet echt bekeken en eigenlijk heb ik dus niet veel recht van spreken. Maar toch heb ik zo mijn eigen mening waarom de show niet aanslaat. Zelf heb ik twee redenen waarom ik niet aangetrokken wordt tot de quiz. Ten eerste omdat ik niet zat te wachten op Goedele Liekens die een quiz presenteert en ik denk dat niemand dat echt deed. Goedele is een geraffineerde, intelligente vrouw en we verwachten gewoon dat ze iets meer van haar dan een quiz te presenteren. Ze komt veel beter tot haar recht in een talkshow of docureeks met inhoud. Ten tweede heb ik ook nog niet naar Slimmer dan een kind van 10 gekeken, want heb je als eens de voorstukjes gezien. Het is duidelijk dat de aanwezige kinderen van 10 niet de kleinste kinderen op de set zijn, maar wel de deelnemers die zich als kleine peuters gedragen. En VT4, dat is niet grappig, maar eerder gênant en irritant. Daarenboven lees ik ook in de commentaren over de quiz dat men 5 à 10 minuten de tijd neemt per vraag en er dus in het programma van een uur slechts 10 vragen gesteld worden. Dat is niet echt een quiz waardig natuurlijk. Een quiz mag tegenwoordig toch wel iets vlotter verlopen. Geen wonder dus dat de kijkers massaal hebben afgehaakt na de eerste aflevering. Ik denk dat VT4 zal moeten erkennen dat ze hier een foute beslissing hebben gemaakt.

Kanye West verpulvert 50 Cent

Zaterdag berichtte ik al over de strijd tussen Kanye West en 50 Cent, die beiden op 11 september hun nieuwste album releaseden. Voor 50 Cent was dat de perfecte gelegenheid om een uitdaging aan te gaan: als Kanye West meer albums zou verkopen dan hem, dan zou hij stoppen met zelf te rappen. Een dure uitdaging, want vandaag zijn de verkoopcijfers in Amerika bekendgemaakt. En daaruit blijkt dat Kanye West in de eerste week 50 cent heeft verpulverd. West's derde album Graduation ging maar liefst 957.000 keer over de toonbank, terwijl 50 Cent's derde album Curtis "amper" 691.000 keer over de toonbank ging . Eerder was ook al gebleken dat Kanye West in Engeland meer albums had verkocht dan 50 Cent, al was daar het een nipte overwinning. In de Benelux haalt 50 Cent het dan weer, al zal daar het feit dat Kanye West hier nog niet zo gekend is als 50 Cent wel een rol in spelen.

De vraag is nu of 50 Cent daadwerkelijk de microfoon in de wilgen gaat hangen. Hij kondigde eerder deze week alvast aan dat hij zijn Europese tournee zou uitstellen. Het zou alvast een verlies voor de rapperswereld betekenen, mocht 50 Cent ermee stoppen. Laat ons dus hopen dat het niet zover moet komen. Wordt zeker vervolgd de komende uren en dagen.

Kanye West's nieuwste single "Stronger":


50 Cent's nieuwste single samen met Justin Timberlake en Timbaland "Ayo technology":

Eerst het zuur en dan het zoet

Vandaag vierde Nederland Prinsjesdag. Een politieke feestdag waarop Koningin Beatrix met haar gouden koets doorheen Den Haag rijdt naar de Ridderzaal waar ze de troonrede uitspreekt. Deze rede geeft aan wat het regeringsbeleid voor het komende jaar zal zijn. En dat zal voor vele Nederlanders even slikken zijn geweest. 2008 wordt een zuur jaar met heel wat lastenverhogingen en prijsverhogingen die knabbelen aan de koopkracht van de mensen. En dat op een moment dat het Nederland economisch voor de wind lijkt te gaan. Premier Balkenende verwoordde het alvast zo: “We herstellen het dak op een moment dat de zon schijnt.” En hij beloofde dat het even doorheen de zure appel doorbijten is, maar dat er daarna weer voldoende ruimte is voor zoets en dat de koopkracht van de mensen tegen 2011 er met 5% op zal vooruit gaan.

Het lijstje met de maatregelen die er genomen zullen worden, is een lijstje van onpopulaire maatregelen: het hoogste BTW-tarief wordt verhoogd van 19% naar 20%, een flesje bier wordt 2,7 eurocent duurder, een pakje tabak 25 eurocent, er komt een extra vliegtuigtaks van 11,25 euro voor korte vluchten en 45 euro voor langere reizen, de boete voor vervuilende wagens stijgt van 540 naar 1640 euro, er komen hogere accijnzen op diesel en LPG, duurdere huizen moeten meer belastingen betalen, … En zo gaat het lijstje verder met allerlei maatregelen waardoor het leven van de Nederlander duurder wordt. De regering belooft dat de lagere inkomsten worden ontzien en dat het vooral de rijkere Nederlanders zullen zijn dat de zware lasten zullen moeten dragen. Maar of dit in de praktijk ook het geval zal zijn, valt nog af te wachten. Feit is dat iedereen getroffen wordt door een BTW-verhoging, hogere brandstofprijzen, e.d. Er klinkt dan ook vooral veel kritiek in Nederland dat niet de rijksten zullen getroffen worden, maar wel vooral de modale Nederlander die hard werkt.

Natuurlijk is er ook ruimte voor positieve maatregelen. Zo is de vliegtuigtaks wel een extra belasting, maar aan de andere kant neemt de Nederlandse regering hier wel degelijk een maatregel die het milieu ten goede moet komen. Er wordt ook heel wat geld vrijgemaakt voor de verdediging van mensenrechten wereldwijd, voor de homo-emancipatie, voor gratis schoolboeken, extra banen in de zorg, creatie van jobs in het algemeen, 15% van de voeding moet tegen 2011 van biologische teelt worden, …. Er worden dus inspanningen gedaan op het gebied van milieu, zorg, onderwijs, …. Maar de vraag is of die zoethoudertjes de zure smaak van de hogere taksen kunnen doen vergeten.

Nu, ik beken dat ik de situatie in Nederland onvoldoende ken. Ik weet niet hoe het zit met hun sociale zekerheid, economie, werkgelegenheid, leefbaarheid, onderwijs, …. Ik kan dus ook moeilijk echt een oordeel gaan doen of deze maatregelen gerechtvaardigd zijn of niet en of ze in deze mate te verantwoorden zijn. Als ik de eerste reacties lees op de maatregelen, dan zijn deze ronduit negatief. Natuurlijk is dat logisch. Je zou ook even gaan protesteren wanneer men aan uw loon en geld raakt. Maar wat mij in de reacties echt opvalt is vooral dat men eigenlijk weinig vertrouwen heeft in de regering Balkenende en dat men de maatregelen aanhaalt om dat gebrek aan vertrouwen te laten tonen. Daarnaast vraagt men zich ook openlijk af wat het zoets eigenlijk inhoudt dat men voorspelt. Want daar wordt er maar weinig over gezegd. Bovendien zet de loonsverhoging van de koningin en het koningshuis kwaad bloed. Terwijl alle Nederlanders 1% moeten inleveren op hun loon, stijgt het loon van de koninginsfamilie met 4%. Tenslotte is er natuurlijk ook nog de kritiek van de oppositie (de regeringspartijen zijn zoals verwacht overwegend positief en blij met de toekomstvisie van de regering). Maar die spreken natuurlijk vanuit hun eigen standpunten en voor hun eigen publiek. Voor de liberalen is het een te links beleid, voor de SP is het te weinig links, voor Geert Wilders is het een gruwelnota, voor GroenLinks gaan de milieumaatregelen niet ver genoeg.

Ikzelf kan dus de maatregelen niet echt gaan beoordelen. Maar ik merk toch wel op dat de Nederlandse regering onpopulaire maatregelen durft te nemen met het oog op de toekomst. En dat zie ik hier in België nog niet zo gauw gebeuren. Neen, hier in België zeggen de politici wel dat er een probleem gaat zijn in de toekomst om de kosten van de vergrijzing te kunnen dragen, maar ze doen er weinig aan. Liever geven ze het volk nog maar eens een cadeautje in de vorm van een of andere belastingverlaging omdat het binnenkort wel één of de andere verkiezing zal zijn. Ik zie ze hier nog niet zo gauw aankondigen dat er een belastingverhoging komt. Of gewoon nog maar dat de lasten gehandhaafd zullen blijven. Ik zou daar nochtans geen probleem mee hebben als men mij kan overtuigen dat dit geld echt gebruikt zal worden om de toekomst veilig te stellen. Van mij mogen er onpopulaire maatregelen genomen worden en moeten die zelfs genomen worden als dat nodig is. En ik zie dus nu dat men deze durft te nemen in Nederland. Dus waarom zouden wij hier in België dat ook niet durven?

Clouseau is maar zo-zo

U zal de komende weken en maanden er niet omheen kunnen. Clouseau bestaat 20 jaar en dat moet natuurlijk op alle mogelijke manieren gevierd worden. Het startschot werd in feite deze zomer al gegeven met heel wat optredens in middelgrote zalen doorheen Vlaanderen. Maar vanaf deze week gaat het feestgedruis in een hogere versnelling. Sinds vorige week vrijdag kan U de verjaardagscd Braveau Clouseau terugvinden in de winkels waarop Vlaanderen’s bekendste (pop)artiesten van het ogenblik hun eigen versie brengen van een Clouseau-klassieker. Komende woensdag wordt er naar aanleiding van die cd ook een special uitgezonden op VTM en de dag daarna start JIM TV met een docureeks over het maken van deze cd. Binnenkort wordt er dan ook nog eens een nieuwe single, Casanova, gelanceerd met bijhorende videoclip geregisseerd door Stijn Coninckx. En dan mogen we ons later op het jaar natuurlijk terug verwachten aan de jaarlijkse Sportpaleisconcerten als het hoogtepunt van het Clouseaujaar. 20 jaar aan de top staan is een prestatie die natuurlijk gevierd moet worden, maar net als Focus Knack van vorige week vraag ik mij af wat de mensen al 20 jaar lang in Clouseau zien?

Het blijft voor iedereen een raadsel en bij de festiviteiten wordt er natuurlijk nog eens extra bij stilgestaan. Wat maakt Clouseau nu zo speciaal? Waarom zingen ze het al 20 jaar lang uit en evenaart niemand hun status? Het Focus Knack-artikel van vorige week staat ook stil bij deze vraag en komt tot de conclusie dat Clouseau zo populair is in Vlaanderen omdat ze de koning van de middelmaat zijn. Ze zijn zo perfect middelmatig dat ze niet te overtreffen zijn. Ze kleuren nooit buiten de lijntjes en weerspiegelen de grijze, brave en voorspelbare middelmaat waar Vlaanderen zo van houdt. Een constatering die door Koen en Kris Wauters trouwens zelf wordt beaamd. Het artikel erkent wel het professionalisme en de commerciële flair van de groep en dan vooral de productionele kwaliteiten. De platen, concerten en dvd’s zijn tot in de puntjes af. Maar het artikel wijst aan de andere kant ook op het feit dat de teksten vaak bestaan uit kromme zinnen en dat het weinig poëtisch verheven is.

Zelf stel ik mij ook al een aantal jaren de vraag waarom iedereen in feite zo gek is van Clouseau? Hoe het komt dat iedereen massaal naar de winkel gaat als er een nieuwe single verschijnt, ook al trekt die op niets? Ik stel mij de vraag omdat ik zelf helemaal niet wild wordt van de groep of van hun muziek. De muziek heeft mij, op enkele uitzonderingen na, nooit echt weten te boeien. Er is nooit een vonk overgesprongen bij mij toen ik hun muziek hoorde. Ik vond en vind het allemaal maar zo-zo’tjes. En de stem van Koen Wauters is nu ook niet echt zo speciaal, vind ik, waardoor ook hier geen aantrekkingskracht vanuit gaat. Ik kan mij eigenlijk vinden in de conclusie van Focus Knack en van de broertjes Wauters zelf: het is allemaal maar middelmatig. Middelmatige teksten, middelmatige zanger, middelmatige uitstraling, middelmatige melodieën, …. Maar wel verpakt in een professionele en kwalitatieve verpakking. Je komt bij Clouseau nooit bedrogen uit. En misschien verklaart dat enerzijds het feit dat ze al twintig jaar lang zijn bezig kunnen blijven. Ze hanteren een bepaald productioneel niveau dat hoogstaand is en ze gaan niet onder dat niveau. Anderzijds verklaart dit ook waarom er een gedoogbeleid bestaat tegenover Clouseau van de niet-fans. Ook zij moeten, afgezien van de muziek, erkennen dat Clouseau productioneel voor kwaliteit staat.

Maar neem die verpakking of luchtbel dus weg en er blijft eigenlijk niet zoveel meer van over. En het verbaast mij dat er niemand die zeepbel durft te doorprikken in Vlaanderen en durft te zeggen dat er eigenlijk niets speciaals aan is aan Clouseau. Er is niemand die openlijk kritiek geeft op de kromme zinnen in de teksten of de middelmatige melodieën, laat staan dat men ze bespot of parodieert. Neen, er is een echt gedoogbeleid tegenover Clouseau. En ik vraag me af waarom dit zo is? En ik moet dan denken aan Jan Jaap Van Der Wal, een Nederlandse cabaretier, die in zijn eigen land het wel aan durft via zijn show BSUR om een icoon in hun muziekwereld aan te vallen, namelijk Marco Borsato. Wat Clouseau hier in Vlaanderen is, is Marco Borsato eigenlijk in Nederland. En Jan Jaap hakt daar serieus op in, terwijl het publiek zich daar toch duidelijk ongemakkelijk bij voelt. Maar Jan Jaap doorprikt de zeepbel Marco Borsato. Hij ziet daar ook een artiest staan die door iedereen op handen wordt gedragen, die overvolle stadiums kan vullen, die de juiste noten kan zingen. Maar Jan Jaap ziet in Marco Borsato geen ziel. Hij maakt in zijn show de vergelijking tussen een concert van Marco Borsato en een concert van Michael Stipe van R.E.M.. Hij ziet ook dat de concerten van Marco Borsato tot in de puntjes zijn afgewerkt, maar hij mist daar een ziel in. Het voelt zo gemaakt aan wanneer Marco Borsato vraagt om met de handen te zwaaien. Terwijl bij Michael Stipe voel je echt de ziel van de muziek en de artiest aan op het podium. Wanneer Michael Stipe vraagt om samen met hem te springen, is dat omdat zijn gevoel dat op dat ogenblik zegt. Er staat daar een echte artiest op het podium die doordrongen is van de muziek.

Ik ga niet zover als Jan Jaap Van Der Wal om te zeggen dat er geen ziel in Clouseau of Marco Borsato zit, maar hij legt wel ergens een vinger op de wonde. Als ik kijk naar de Sportpaleisconcerten van Clouseau, dan zie ik ook vooral een draaiboek van het concert. Alles is tot in de puntjes voorbereid, zelfs de momenten waarop Koen vraagt om mee te zwaaien of mee te zingen. Het voelt inderdaad zo gemaakt aan en alsof er geen ziel in zit. En dat is natuurlijk om vooral te maskeren dat de teksten en de melodieën zo middelmatig zijn. Het is een verpakking van een middelmatig product. Nu, ik moet eerlijk bekennen dat ik zelf ook hou van een aantal artiesten die misschien meer verpakking dan inhoud zijn, vroeger meer dan nu. En ja, ik hou ook van sommige liedjes die meer commercialiteit zijn dan echte muziek. Maar die muziek en de groepen overleven bij mij niet de tand des tijd. Het is iets van voorbijgaande aard. Maar dat is het niet bij Clouseau. Hun muziek rechtvaardigt in feite niet dat ze al 20 jaar lang aan de top staan, zeker hun muziek van de laatste jaren.

Als ik dus op 20 jaar Clouseau terugkijk, dan zie ik een groep die zich in de loop der jaren heeft opgewerkt naar een bepaald hoog niveau qua verpakking. Hoe minder leden de groep ging tellen, hoe beter de verpakking werd. Maar het product zelf ging in de loop der jaren achteruit. Voor mij hoeven er dan ook zeker geen 20 jaar meer bij te komen. Daarvoor geloof ik dat Vlaanderen veel beter moet kunnen dan dit. Iemand die de muziek naar een hoger, maar toegankelijk niveau kan brengen gecombineerd met een kwalitatief hoge omkadering. Misschien is het dus tijd voor Clouseau om op hun lauweren te gaan rusten en de microfoon in de wilgen te hangen.

Top 10

1. Mika: Love today
2. Timbaland feat. Keri Hilson: The way I are
3. Santana feat. Chad Kroeger: Into the night
4. Plain White T's: Hey there Delilah
5. Kanye West: Stronger
6. Ghosts: The world is outside
7. Tokio Hotel: Monsoon
8. James Blunt: 1973
9. Maroon 5: Wake up call
10. John Legend: Stereo

Curtis vs KanYe

50 Cent lanceerde vorige dinsdag zijn nieuwste album Curtis. Op diezelfde dag lag ook het album Graduation van KanYe West in de winkels. Om de hype een beetje groter te maken in Amerika maakte 50 Cent een dure eed: als KanYe West op de releasedag meer albums zou verkopen dan hem, dan zou hij het rappen voor bekeken houden en zich nog enkel bezig houden met producen. En wat dacht u: donderdag werden de eerste cijfers bekend en KanYe lag al op kop met een voorsprong die varieerde van miniem tot 100.000 exemplaren. Is dit het einde van 50 Cent? Hopelijk niet, want de man heeft goede muziek gemaakt, ook al moet je soms het wereldje van de gangstarap met een korreltje zout nemen en de bel kunnen doorprikken. Toch zou het een verlies zijn in de rapperswereld moest hij de microfoon in de wilgen hangen. Maar moest ik toch moeten kiezen voor beide artiesten, dan kies ik voor de artiest wiens album volgende week in mijn bus moet vallen:

Wordt ongetwijfeld vervolgd de komende dagen...

100 dagen later...

Het is dinsdag zover. 100 dagen na de verkiezingen en nog steeds geen regering. Iedereen weet dat het moeilijke regeringsonderhandelingen gingen worden en men moet natuurlijk de tijd krijgen om een goed programma uit te werken. Dat daar dus tijd in kruipt is normaal. Maar hoeveel onderhandelingen zijn er nu eigenlijk de afgelopen weken al geweest? Een beetje geklets hier en een paar overeenkomstjes daar, dat wel, maar voor de rest zijn er vooral loopgraven gegraven waar men zich in heeft verscholen. Maar onderhandelen? Dat zat er toch nog niet in. Ik denk dat het hoogtijd wordt dat de partijen moeten beseffen dat men zich niet kan blijven ingraven. Want 100 dagen onderhandelen betekent ook dat het land al 100 dagen lang lam ligt. Er worden geen beslissingen genomen, geen maatregelen, er wordt niet aan goed bestuur voor de mensen gedaan. Het wordt eens stilletjes aan tijd dat men daar ook eens rekening mee begint te houden. En dat men allemaal inziet dat iedereen water in de wijn moet doen. Maar op de manier dat men nu bezig is, komt men er natuurlijk niet. Want bij elke druppel water in de wijn worden er voorwaarden aan vastgeknoopt die neerkomen op twee extra druppels wijn, waardoor het effect natuurlijk nihil is. Wordt het misschien niet tijd om de staatshervorming toch los te koppelen van de regeringsvorming zodat er terug kan worden bestuurd (misschien kan men gedurende twee jaar een staatshervorming voorbereiden met alle partijen die doorgevoerd wordt bij vroegtijdige verkiezingen in 2009, waarbij men afspreekt dat vanaf die dag federale en regionale verkiezingen samenvallen op 1 dag)? Dat er terug beslissingen worden genomen die zo belangrijk zijn? Elke dag langer onderhandelen is bijvoorbeeld nu al elke dag een superboete extra erbij in het kader van de problematiek Zaventem. Straks heeft men een regering, maar geen geld om regeringetje te spelen. En dan zijn er nog de economische problemen, de problemen rond vergrijzing, de milieuproblematiek, de justitieproblemen, …. Er zijn zoveel problemen die de aandacht vragen van een regering. Wordt het dus niet stilaan tijd dat men aan deze problemen begint te werken?

Vaststelling van de dag

Nederland heeft nu ook zijn eigen Jean-Marie De Decker. En dan nog in vrouwelijke variant, nl. Rita Verdonck of Ijzeren Rita genoemd. Er zijn verschilpunten tussen beiden (Jean-Marie is nooit minister geweest), maar de gelijkenissen zijn treffender. Allebei deden ze een gooi naar de voorzitterspost van hun liberale partij en beiden faalden, allebei bleven ze toch populair in de partij en bij de kiezers, allebei hebben ze een grote mond waarmee ze telkens weer openlijk kritiek uitten op de partij, allebei werden ze hierdoor buiten de partij gezet na een kleiner akkefietje, .... History repeats itself! Eens benieuwd of Rita nu ook zou lonken naar de partij van Geert Wilders zoals Jean-Marie polste bij Vlaams Belang. En of Rita ook zo'n vernedering krijgt zoals Jean-Marie De Decker bij N-VA. Om dan uiteindelijk ook haar eigen partij te starten. We'll see.

Britney Spears beroert de mensen

Er komen heel wat reacties op de abominabele performance van Britney Spears op de voorbije American MTV Video Music Awards van vorige zondag. De leukste reactie zelf vind ik deze, ook moet ik er voor de volledigheid bij zeggen dat het hier wel gaat om een acteur (Chris Crocker). Maar toch blijft dit hilarisch:

Ondertussen lokt deze (fake?) reactie alvast heel wat parodieën en even hilarische reacties op:

I like to shoot ...

... Bob Sinclair. Ik wens natuurlijk niemand een dood toe, maar de muziek van de man begint mij danig op de zenuwen te werken. Dus als iemand een tip weet hoe op miraculeuze wijze alle muziek van Bob Sinclair kan verdwijnen, laat het mij aub weten. Want ik kan het echt niet langer aanhoren. Misschien kan ik het en passant ook toepassen op de muziek van Milk Inc. en Clouseau. Wat een zalige wereld zou dat zijn!

Fahrenheit 9/11

Morgenavond te bekijken op Canvas omstreeks 20u50

Vaststelling van de dag

Vlaams Belang wilt altijd dat de politie de misdaad hardhandig aanpakt. Nou, dat hebben ze vandaag zelf eens kunnen voelen blijkbaar.

Ik voel me onwel...

Schuldig tot het tegendeel bewezen is?

Je kon er vorige week en deze ochtend niet om heen. De zaak Maddie McCann houdt de hele wereld in zijn ban. Want nu de ouders officieel in verdenking zijn gesteld, vraagt iedereen zich natuurlijk af of de ouders ons de hele tijd voor de zot hebben gehouden en zelf verantwoordelijk zijn voor de verdwijning van hun dochter of niet. Op basis waarvan de in verdenking stelling is gebeurd is momenteel nog een raadsel, maar volgens bronnen zouden de Portugese speurders bewijsmateriaal hebben gevonden die dus in de richting van de ouders wijst. De vlucht huiswaarts naar Engeland gisteren sterkte alvast de non-believers in de onschuld van Kate en Gerry McCann. Voor deze non-believers, die hun aantal de vorige week zag toenemen, zullen de ouders waarschijnlijk schuldig blijven tot het tegendeel is bewezen.

Zelf heb ik ook een beetje mijn twijfels bij de hele zaak McCann. Twijfels, die niet vorige week zijn ontstaan, maar die al een tijdje bij mij aan het sluimeren waren. Ik vond dat er gewoon teveel rare geurtjes aan de zaak zaten om de piste van de ouders zomaar uit te sluiten. Het hele verhaal dat men kinderen, waaronder een baby-tweeling, zonder babyfoon zomaar alleen laat op een hotelkamer vond ik al een raar gegeven. Maar dat iemand dan ook een kind steelt net op dat moment zonder dat iemand het opmerkt, is wel heel raar. Het gaat hier om toeristen die niet vervat zitten in dagdagelijkse routine waarop iemand zich kan baseren om te bepalen wanneer het mogelijk is om een kind te ontvoeren. Ik zeg niet dat zoiets niet mogelijk zou kunnen zijn, maar het is toch al een raar toeval dat iemand uit de situatie kan opmaken dat er in een appartement drie kinderen alleen verblijven terwijl de ouders zijn gaan eten. En het blijft toch ook raar dat men precies weet in welk appartement men moet zijn en dat men een jong meisje kan ontvoeren zonder enig geluid of dat iemand iets hoort of ziet en dat in een relatief goed beveiligd en druk vakantiecentrum. Nogmaals het kan. Het kan zijn dat iemand de McCann’s al een tijdje in het oog hield en van de gelegenheid gebruik maakte, maar ik vind dat er toch een mist is opgetrokken rond het hele verhaal dat voor heel wat onduidelijkheden en vragen zorgt.

Nu, de eerste dagen zal ik al wel eens aan gedacht hebben over de piste van de ouders, maar had ik die gedachte al gauw weer verdrongen. Maar ze werd toch sterker naarmate de zaak vorderde zonder enig spoor. En toen kwam er het media-optreden van de ouders. Ik weet niet, maar ik heb daar toch een raar gevoel aan overgehouden. De ouders willen natuurlijk de media gebruiken om hun dochter te vinden, maar ik vond dat ze teveel in de media wilden komen. En op die momenten dat ze in de media kwamen, kwamen ze ook nog een beetje emotieloos over. Op basis daarvan, van dat gevoel alleen, zal ik hen niet gaan veroordelen, maar het is toch een opmerkelijke vaststelling die er mij ook van weerhoudt om te zeggen dat de ouders uitgesloten zijn als verdachten. De tegenvraag is natuurlijk waarom de ouders zoveel mediabelangstelling willen en hebben veroorzaakt als ze het zelf hebben gedaan. Je zou net het tegenovergestelde denken.

En zo zijn mijn twijfels beetje bij beetje gevoed, allemaal door kleine details. Zo keek ik vorige week toch ook wel raar op dat de ouders hun babytweeling nog elke dag naar de Portugese kinderopvang brachten. Als uw kind verdwenen is in Portugal, wil je toch uw andere kinderen daarvoor beschermen en zoveel mogelijk bij u houden. Het zijn allemaal kleine steentjes die op den duur een bergje vormden. Of ze het ook daadwerkelijk hebben gedaan, daar weten alleen de ouders op dit ogenblik het antwoord op. Men blijft voor mij zeker onschuldig tot het tegendeel bewezen is. Dat staat echter niet in de weg dat ik toch mijn twijfels heb. Ik vrees alleen dat een deel van de publieke opinie daar vanaf nu anders zal over denken. Voor hen zullen de ouders McCann schuldig blijven tot het tegendeel bewezen is. Een kwalijk gevolg van de heuse media-aandacht die de zaak de afgelopen maanden kreeg.

Top 10

1. Mika: Love today
2. Timbaland feat. Keri Hilson: The way I are
3. Santana feat. Chad Kroeger: Into the night
4. Ghosts: The world is outside
5. Plain White T's: Hey there Delilah
6. Tokio Hotel: Monsoon
7. Maroon 5: Wake up call
8. John Legend: Stereo
9. Kanye West: Stronger
10. Sean Kingston: Beautiful girls

Mensen zijn belangrijker dan patenten: het resultaat

Op 3 februari van dit jaar vroeg ik via mijn blog om de petitie te tekenen van Artsen zonder Grenzen tegen Novartis (lees hier mijn oproep). Gisteren kreeg ik de volgende mail die héél goed nieuws bevatte in verband met de strijd tegen Novartis.

Aan de ondertekenaars van onze petitie,

Wij zijn bijzonder verheugd dat we u bij het begin van dit schooljaar goed nieuws kunnen brengen over strijd die AZG levert, samen met andere organisaties, voor een betere toegang tot geneesmiddelen.

Zoals u misschien al weet, gaf een Indische rechtbank op maandag 6 augustus 2007 Novartis ongelijk in de rechtszaak die het bedrijf had aangespannen tegen de Indische regering. Het hof verwierp de beschuldiging van Novartis dat de Indische wetgeving in strijd zou zijn met de regels van de Wereldhandelsorganisatie (WTO). De Indische Patentwet maakt het farmaceutische bedrijven moeilijker om patenten verkrijgen voor beperkte wijzigingen van een bestaand geneesmiddel of bestaande combinaties. Deze uitspraak is goed nieuws voor artsen en patiënten in ontwikkelingslanden, die afhankelijk zijn van betaalbare geneesmiddelen die in India worden geproduceerd.

Wij willen u graag, in naam van Artsen Zonder Grenzen, persoonlijk bedanken voor het ondertekenen en steunen van onze petitie waarin we Novartis vroegen zijn rechtszaak tegen de Indische regering te laten vallen.

Wij verwachten een rechtstreekse impact van deze uitspraak op verschillende geneesmiddelen die we gebruiken in onze projecten. In India zullen voor bepaalde levensbelangrijke antiretrovirale medicijnen geen patenten worden verstrekt, waardoor de concurrentie tussen de generische producenten zal toenemen en de prijs zal dalen.

Wij zijn ook erg verheugd te vernemen dat Novartis niet in beroep gaat tegen deze uitspraak en hebben het bedrijf opgeroepen zich niet langer te verzetten tegen de Indische Patentwet, ook niet via andere wegen, zoals bijvoorbeeld bij de Wereldhandelsorganisatie.

Wij maken ons geen illusies. Deze uitspraak zal het probleem van de toegang tot geneesmiddelen niet oplossen. Er is nog veel werk aan de winkel vooraleer er lagere prijzen komen en de ontwikkeling gestimuleerd wordt van nieuwe medicijnen en materiaal dat zo dringend nodig is. Maar uw handtekening, en die van de 420.000 andere mensen uit de zes continenten op onze planeet die deze petitie hebben gesteund, heeft alleszins geleid tot een algemene beweging die India heeft geholpen de rol van “apotheek van de derde wereld” te blijven vervullen.

Hartelijk dank voor uw steun aan deze actie.

Tido von Schoen-Angerer, Medisch departement
Directeur van de Campagne voor Toegang tot Basisgeneesmiddelen
Artsen Zonder Grenzen
Genève, Zwitserland

Christophe Fournier, Medisch departement
Voorzitter van de Internationale Raad van AZG
Genève, Zwitserland

Een totale ommekeer

De media staat er vandaag vol van. Lies Martens maakt een bocht van 180 graden in haar carrière. Ze neemt loopbaanonderbreking bij de VRT, waar ze onder andere het gezicht was van Vlaanderen Vakantieland en Ombudsjan, om een eigen bloemenwinkel te kunnen openen. Een totale ommekeer dus voor haar en ik heb daar wel bewondering voor om dat zo te durven. OK, door de loopbaanonderbreking heeft ze toch nog enigszins een opvangnet, maar ze neemt hiermee toch een sprong in het ongewisse.

Zelf ben ik er 25 en denk ik voorlopig nog niet zelf aan zo’n ommekeer. Ik ben nu 4 jaar geleden afgestudeerd als boekhouder en voorlopig amuseer ik me wel in mijn job. De meeste hebben een saai beeld bij de boekhouder, maar voor mij klopt dat beeld toch niet helemaal. OK, onze job is niet zo spannend als dat van brandweerman, oorlogsjournalist of acteur, maar je komt toch in contact met heel wat mensen en je kan de mensen met raad en daad bijstaan bij het verwezenlijken van hun grote droom, nl. hun eigen zaak. Dus saai noem ik mijn job niet. Bovendien heb ik het voordeel om te kunnen groeien in mijn job. Ik heb op mijn huidige werk de mogelijkheid gekregen om een breed takenpakket te mogen uitoefenen waardoor er redelijk wat variatie in mijn werk zit. Daarnaast heb ik ook de kans gekregen om mij te ontplooien in de materie dat ik graag doe. Dus aan zo’n ommekeer ben ik zeker nog niet aan toe. Daarvoor doe ik mijn job op dit ogenblik nog te graag.

Maar ik vraag me toch af en toe eens af of ik dat zo graag ga blijven doen. Nu ben ik nog jong en leer ik elke dag nog heel wat bij waardoor het boeiend blijft. Maar ik heb toch ook ergens het gevoel dat ik het allemaal op een dag wel eens beu zou kunnen geraken. Waarom? De belangrijkste oorzaak is, denk ik, het feit dat alles verandert. Ik verander met de loop der jaren, de situatie en mijn omgeving verandert met de loop der jaren, .... En die verandering kan wel eens de nood doen ontstaan dat ik in mijn leven die verandering ook wil concretiseren. Door bijvoorbeeld iets helemaal anders te gaan doen voor werk, zoals Lies Martens nu doet. Bovendien heb ik een beetje de vrees om vast te roesten in mijn job en daarvoor wil ik mij toch behoeden. Je spendeert 8 uur van een dag aan werken wat toch een ontzettend groot deel van je dag omslaat. Ik wil dat ik mij in die 8 uur kan amuseren. Dat het werk plezant blijft. Dat het geen sleur is geworden. En misschien wordt het boekhouden dus op een dag een sleur en dan zou ik toch graag iets anders willen doen, iets wat mij op dat moment werkplezier kan verschaffen. Wat dat zou kunnen zijn, weet ik op dit ogenblik niet. Ik ben wel goed in informatica, maar om dat ganse dagen te doen? Daar zou ik toch nog eens moeten over na denken.

Bovendien is de vraag of ik het op dat moment ook daadwerkelijk zou aandurven ,ook nog een ander paar mouwen. Want je geeft toch op dat ogenblik ergens het vertrouwde op en neemt een sprong in het onbekende. En dat maakt dat het geen makkelijke stap zou zijn om terug ergens van nul af te beginnen. Daarom ook dat ik het zo moedig vind van mensen die de stap wel durven zetten, zoals Lies Martens. Zelf weet ik niet of ik het wel zou kunnen. Ik denk dat ik op dat ogenblik een serieuze afweging zal maken van een aantal factoren, zoals werkzekerheid, de kans die je hebt om u te ontplooien en wat nog de kansen zijn in je huidige werk, wat de financiële consequenties zijn en wat de privé-situatie op dat ogenblik is. En als ik dan nog een gezonde portie zelfvertrouwen zou hebben, zou ik de sprong misschien wagen.

Over van alles en nog wat

Ik ben een echte natuurleek. Wijs naar een willekeurige boom en ik zal niet kunnen zeggen hoe hij heet. Wijs naar een willekeurige vogel en ik zal het antwoord schuldig moeten blijven als je mij vraagt wat voor soort dat die vogel is. En ergens vind ik dat wel jammer. Het moet toch ontzettend leuk zijn om een vogeltje te horen fluiten en aan zijn gezang te weten welk vogeltje het precies is. Of dat je een boswandeling maakt en weet welke paddestoel je het best vermijdt en welke het best smaakt bij een sappige biefstuk. Maar ja, ik ben die persoon dus niet. Ik weet ook niet hoe het komt. Ik heb er dus wel enige interesse voor, maar toch waren de biologielessen over de fauna en flora, zoals de soorten bladeren van de bomen, een ware hel. Ik kreeg het maar niet gestudeerd en ik kon maar niet het onderscheid maken tussen al die verschillende benamingen. Daarom dus dat ik het heel oppervlakkig houd als ik van de natuur geniet. Mooie boom, mooie vogel, mooie paddenstoel, … geen flauw benul wat het voor iets is of hoe het heet, maar het is mooi. De natuur blijft op die manier voor mij iets simpels.

Mijn haren gingen vorige week rechtop staan toen de geruchte de ronde deed dat Didier Reynders wel eens de nieuwe premier van het land zou worden. Ik heb daar niets op tegen omdat hij een Waal is, maar gewoon de persoonlijkheid Didier Reynders doet mijn tenen krullen. Wat een arrogante, machtsgeile kwal is me dat. Echt waar, ik heb een echte afkeer van de man. Hij heeft de voorbije 8 jaren een ware puinhoop gemaakt van het departement Financiën, maar doet alsof er geen vuiltje aan de lucht is. Ondertussen heeft hij er al wel 7 kabinetschefs opzitten waarvoor hij allemaal een goedbetaalde en hoge functie op belangrijke postjes heeft kunnen versieren. De man is geen politicus die voor het volk leeft, maar iemand die alleen maar aan zichzelf en zijn rijke vrienden denkt. Geen mens die toch gelooft dat hij iets inzit met de doorsnee Belg. Neen, hij wil alleen maar dingen waar hij zelf van beter wordt. En wat een ego heeft hij. Ik keek met grote ontzetting naar de Didier-Reynders-Show, de grote show met veel toeters en bellen waarmee hij zijn informateursronde hield. Ik betwijfel of dat hij eigenlijk wel goed heeft geluisterd naar de mensen die bij hem op bezoek kwamen. Volgens mij was hij meer bezig hoe hij nog meer show kan verkopen bij de volgende gast en hoe hij zich nog belangrijker kan voordoen dan dat hij is. En zo iemand zou dus premier van België worden. Bespaar ons dat. Het grote ego van Yves Leterme met zijn 800.000 stemmen is al erg, maar Didier Reynders zou op zijn zachts uitgedrukt verschrikkelijk zijn.

Helaas leven we in de omgekeerde wereld en vindt iedereen Joëlle Milquet verschrikkelijk en ziet men niet in wie het grootste gevaar vormt.

Het eerste seizoen van Jericho zat er maandagavond op bij VT4. En misschien was dat nog niet zo’n slecht idee. Want de serie begon wel ijzersterk maar verloor gaandeweg wat van zijn pluimen zodat het eindigde als een middelmatige serie. Met een seizoensapotheose die wel spannend was, maar tegelijkertijd ook wel een beetje ondermaats in deze dagen van Amerikaanse drama-hoogconjunctuur. Waarover ging Jericho? Jericho is een dorpje in Amerika die wordt opgeschrikt wanneer men een paddestoelwolk ziet ontwaren in de verte. Een nucleaire kernramp? Een terroristische aanval? Een invasie? Het dorpje tast in het duister en moet trachten in die duisternis te overleven. Omwille van de beklijvende sfeer in de eerste afleveringen kon Jericho een tijdje meelopen met het betere Amerikaanse televisiewerk, maar eenmaal men de beklijvende sfeer trachtte te ontladen in de serie en meer plaats ging maken voor spannende acties, soapachtige zijverhalen en romantische momenten ontsnapte een beetje de lucht uit de serie. Het bleef allemaal wel spannend en boeiend, maar je voelde toch een beetje dat het niveau was gezakt en dat de schrijvers niet goed raad wisten met hun schitterende premisse. Ze hadden uiteindelijk genoeg mysteries en cliffhangers om een seizoen mee te vullen, maar niet genoeg om het niveau van Lost of Heroes mee te evenaren.

Vermits ik de voorbije dagen wegens werkverplichtingen (jaja, ook tijdens de weekends) mijn blogje heb verwaarloosd, kan ik jullie nu trakteren op de nieuwste single van Juanes én voorbode van een album dat er weldra eindelijk aankomt, het nieuwste werk van Hooverphonic, de videoclip van Matchbox Twenty’s How far we come én KanYe West’s Stronger. Veel muziekplezier toegewenst!

Top 10

1. Mika: Love today
2. Timbaland feat. Keri Hilson: The way I are
3. Ghosts: The world is outside
4. Sean Kingston: Beautiful girls
5. John Legend: Stereo
6. Tokio Hotel: Monsoon
7. Plain White T's: Hey there Delilah
8. Maroon 5: Wake up call
9. Santana feat. Chad Kroeger: Into the night
10. Justin Timberlake: Lovestoned

Lost season 3

Net als zovelen anderen ben ik vanaf maandag voor de komende 12 à 13 weken 's avonds niet te bereiken. Waarom? Het derde seizoen van Lost wordt eindelijk losgelaten op het Vlaamse televisiescherm en wees maar gerust dat ik er terug aan gekluisterd zal zitten. Afspraak, maandagavond omstreeks 20u30 op VT4.