Wat is er op televisie, schat?

Niet veel de laatste tijd. Het nieuwe televisieseizoen is reeds een maand bezig, maar tot nu toe is het maar een trieste bedoening geweest. Weinig aantrekkelijke programma’s, nieuwe programma’s die maar wat aanmodderen, fletse programmering. Gelukkig zijn er nog enkele lichtpuntjes in de duisternis. Maar deze zijn steeds meer en meer eerder uitzondering dan regel. Ik merk op dat een televisieavond meer en meer het grijpen naar DVD-boxen wordt dan het aanbod dat de Vlaamse zenders programmeren. Er is dringend nood aan een nieuwe wind doorheen het televisielandschap. Het mag allemaal veel beter en veel meer zinnenprikkelend.

Nu, laat ik eerst het even hebben over een aantal lichtpuntjes in die duisternis. Het derde seizoen van Lost is één van de weinige programma’s die mij echt wekelijks voor de buis kunnen doen kluisteren. Het programma blijft steengoed. OK, misschien raakt het iets te bedolven onder de mysteries, maar het tweede deel van het seizoen belooft veel beterschap en meer antwoorden. Maar het blijft voor de rest ontzettend spannend, aan een vlot hoog tempo en met voldoende intriges en mysteries. En in de reeks steengoede Amerikaanse reeksen zijn er nog enkele te bezichten op de Vlaamse buis: 24 (hoewel ik nog een inhaalbeweging moet maken via de DVD-boxen, maar ik hoop tegen volgend seizoen bijgebeend te zijn), 30 Rock (trekt geen kijkers op één, maar werd wel beloond met de Emmy voor beste comedy), Weeds, Entourage (die laatste twee verdienden trouwens een veel beter uitzenduur en uitzenddag) en Desperate Housewives. Voorts zijn er ook enkele aangename subtoppers die toch nog enige kwaliteit te bieden hebben, zoals Hustle, Numb3rs of House M.D. Maar dat zijn allemaal buitenlandse series. Op het gebied van Vlaamse programma’s is mij alleen De Keien van de Wetstraat tot nu toe opgevallen (naast natuurlijk Het Geslacht De Pauw, dat zelfs met zijn herhalingen eenzaam in de Champions League speelt). Een goed degelijk gesprek van 30 minuten met een politicus zonder allerlei rubriekjes en waarin men elkaar laat uitpraten. Het principe less is more geldt duidelijk ook voor televisie.

Maar voor de rest is het weinig soeps. Eén van de grote ontgoochelingen vind ik zelf is 10 jaar Man bijt hond. Waarom? Ten eerste omdat er zo weinig filmpjes van vroeger inzitten en het er veel te veel van de laatste 2 jaar zijn. En ten tweede omdat men bij het kiezen van de filmpjes teveel de fragmenten voor uitlachtelevisie heeft uitgekozen. Mensen die hun pipi opdrinken, mensen die zichzelf door middel van vleeshaken laten ophangen, mensen die de kleinzoon of hun man kleineren voor het oog van de camera, … Alles geeft een totaal verkeerd beeld van wat Man bijt hond de afgelopen 10 jaar heeft verwezenlijkt. Eerlijke, oprechte feelgood-televisie die de mensen vaak in hun waardigheid liet. Nu heeft men enkel die uitzonderingen laten zien. Jammer.

Wat ook een serieuze tegenvaller is geworden is De Provincieshow. Het moest het grote paradepaardje worden van het herfstoffensief bij één, maar wat een fletse bedoening leverde dit op. Het uitgangspunt is nochtans heel lovenswaardig. Bekend en onbekend talent van alle genres en poulains van de verschillende radionetten verenigen in een televisieprogramma en hen zendtijd te geven om publiek voor zich te winnen. Maar het format waaronder dit gebeurd, rammelt aan alle kanten. Op geen enkel moment kan de wedstrijd tussen de verschillende provincies echt boeien, waardoor het je weinig uitmaakt wie er wint of niet. Bovendien kon dit programma iets meer interactie met de kijker gebruiken. Daarvoor moet het niet meegaan in de huidige trend om altijd maar weer sms’jes te versturen, maar als kijker voel je toch weinig betrokken in de keuze van wie de provincie mag vertegenwoordigen of wie het nu het beste heeft gedaan. Een gemiste kans. En zo ook een gemist debuut van Peter Van de Veire op televisie. Hij mag dan nog de radiopersoonlijkheid 2006 zijn, op televisievlak komt hij in dit programma niet echt tot zijn recht.

Wat ook opvalt in dit televisieseizoen is dat er zo weinig interessante programma’s en weinig aantrekkelijke formats zijn. Boer zoekt vrouw mag dan wel 1 miljoen kijkers trekken, mij spreekt het programma totaal niet aan. Net zoals Huwelijk uit handen, Het leven zoals het is: huis te koop, Mama staakt, Tante Kaat waakt, Wie wordt de man van Phaedra?, …. Ik weet het niet, maar voor mij mag het eens wat meer zijn op televisie. Het mag allemaal wat meer zinnenprikkelend zijn. Het mag echt wel een inspanning vragen van mij en moet mij als kijker attent houden. Nu zijn de meeste programma’s zo van die leuke opvullertjes. Meestal wel goed gemaakt, maar op het einde heb je toch als een tamme zak naar een beeldscherm zitten gapen. En zulke programma’s hebben we de laatste jaren toch te veel gehad. Ik vind dat het tijd is voor iets helemaal anders. Als ik zie wat men in Amerika of Engeland kan maken of wat een Nederlandse zender als BNN allemaal kan bereiken, dan vraag ik me af waarom dat dit niet hier in Vlaanderen kan. Waarom kunnen wij geen boeiende en originele programma’s maken of series die veel dieper gaan dan Flikken, Witse of Aspe? Het kan toch niet allemaal een kwestie van geld zijn. Als ik kijk naar series als Six Feet Under, West Wing of The Wire, dan moet het toch mogelijk zijn om dit ook in Vlaanderen te doen. Want dat zijn series die het vooral moeten hebben van hun slimme scenario’s en niet zozeer van dure actiescènes of special effects. Of als ik naar Nederland naar programma’s zoals De wereld draait door, De nieuwste show, Draadstaal, … dan zijn dat toch programma’s die hier ook in Vlaanderen moet kunnen. Maar we blijven teveel zitten in die Vlaamse klei en we durven ons niet los te trekken. En dat is jammer, want zo blijven we dus zitten met triestige televisieseizoenen die ons steeds dommer en dommer houden.