Over van alles en nog wat

Ik ben een echte natuurleek. Wijs naar een willekeurige boom en ik zal niet kunnen zeggen hoe hij heet. Wijs naar een willekeurige vogel en ik zal het antwoord schuldig moeten blijven als je mij vraagt wat voor soort dat die vogel is. En ergens vind ik dat wel jammer. Het moet toch ontzettend leuk zijn om een vogeltje te horen fluiten en aan zijn gezang te weten welk vogeltje het precies is. Of dat je een boswandeling maakt en weet welke paddestoel je het best vermijdt en welke het best smaakt bij een sappige biefstuk. Maar ja, ik ben die persoon dus niet. Ik weet ook niet hoe het komt. Ik heb er dus wel enige interesse voor, maar toch waren de biologielessen over de fauna en flora, zoals de soorten bladeren van de bomen, een ware hel. Ik kreeg het maar niet gestudeerd en ik kon maar niet het onderscheid maken tussen al die verschillende benamingen. Daarom dus dat ik het heel oppervlakkig houd als ik van de natuur geniet. Mooie boom, mooie vogel, mooie paddenstoel, … geen flauw benul wat het voor iets is of hoe het heet, maar het is mooi. De natuur blijft op die manier voor mij iets simpels.

Mijn haren gingen vorige week rechtop staan toen de geruchte de ronde deed dat Didier Reynders wel eens de nieuwe premier van het land zou worden. Ik heb daar niets op tegen omdat hij een Waal is, maar gewoon de persoonlijkheid Didier Reynders doet mijn tenen krullen. Wat een arrogante, machtsgeile kwal is me dat. Echt waar, ik heb een echte afkeer van de man. Hij heeft de voorbije 8 jaren een ware puinhoop gemaakt van het departement Financiën, maar doet alsof er geen vuiltje aan de lucht is. Ondertussen heeft hij er al wel 7 kabinetschefs opzitten waarvoor hij allemaal een goedbetaalde en hoge functie op belangrijke postjes heeft kunnen versieren. De man is geen politicus die voor het volk leeft, maar iemand die alleen maar aan zichzelf en zijn rijke vrienden denkt. Geen mens die toch gelooft dat hij iets inzit met de doorsnee Belg. Neen, hij wil alleen maar dingen waar hij zelf van beter wordt. En wat een ego heeft hij. Ik keek met grote ontzetting naar de Didier-Reynders-Show, de grote show met veel toeters en bellen waarmee hij zijn informateursronde hield. Ik betwijfel of dat hij eigenlijk wel goed heeft geluisterd naar de mensen die bij hem op bezoek kwamen. Volgens mij was hij meer bezig hoe hij nog meer show kan verkopen bij de volgende gast en hoe hij zich nog belangrijker kan voordoen dan dat hij is. En zo iemand zou dus premier van België worden. Bespaar ons dat. Het grote ego van Yves Leterme met zijn 800.000 stemmen is al erg, maar Didier Reynders zou op zijn zachts uitgedrukt verschrikkelijk zijn.

Helaas leven we in de omgekeerde wereld en vindt iedereen Joëlle Milquet verschrikkelijk en ziet men niet in wie het grootste gevaar vormt.

Het eerste seizoen van Jericho zat er maandagavond op bij VT4. En misschien was dat nog niet zo’n slecht idee. Want de serie begon wel ijzersterk maar verloor gaandeweg wat van zijn pluimen zodat het eindigde als een middelmatige serie. Met een seizoensapotheose die wel spannend was, maar tegelijkertijd ook wel een beetje ondermaats in deze dagen van Amerikaanse drama-hoogconjunctuur. Waarover ging Jericho? Jericho is een dorpje in Amerika die wordt opgeschrikt wanneer men een paddestoelwolk ziet ontwaren in de verte. Een nucleaire kernramp? Een terroristische aanval? Een invasie? Het dorpje tast in het duister en moet trachten in die duisternis te overleven. Omwille van de beklijvende sfeer in de eerste afleveringen kon Jericho een tijdje meelopen met het betere Amerikaanse televisiewerk, maar eenmaal men de beklijvende sfeer trachtte te ontladen in de serie en meer plaats ging maken voor spannende acties, soapachtige zijverhalen en romantische momenten ontsnapte een beetje de lucht uit de serie. Het bleef allemaal wel spannend en boeiend, maar je voelde toch een beetje dat het niveau was gezakt en dat de schrijvers niet goed raad wisten met hun schitterende premisse. Ze hadden uiteindelijk genoeg mysteries en cliffhangers om een seizoen mee te vullen, maar niet genoeg om het niveau van Lost of Heroes mee te evenaren.

Vermits ik de voorbije dagen wegens werkverplichtingen (jaja, ook tijdens de weekends) mijn blogje heb verwaarloosd, kan ik jullie nu trakteren op de nieuwste single van Juanes én voorbode van een album dat er weldra eindelijk aankomt, het nieuwste werk van Hooverphonic, de videoclip van Matchbox Twenty’s How far we come én KanYe West’s Stronger. Veel muziekplezier toegewenst!