Een totale ommekeer

De media staat er vandaag vol van. Lies Martens maakt een bocht van 180 graden in haar carrière. Ze neemt loopbaanonderbreking bij de VRT, waar ze onder andere het gezicht was van Vlaanderen Vakantieland en Ombudsjan, om een eigen bloemenwinkel te kunnen openen. Een totale ommekeer dus voor haar en ik heb daar wel bewondering voor om dat zo te durven. OK, door de loopbaanonderbreking heeft ze toch nog enigszins een opvangnet, maar ze neemt hiermee toch een sprong in het ongewisse.

Zelf ben ik er 25 en denk ik voorlopig nog niet zelf aan zo’n ommekeer. Ik ben nu 4 jaar geleden afgestudeerd als boekhouder en voorlopig amuseer ik me wel in mijn job. De meeste hebben een saai beeld bij de boekhouder, maar voor mij klopt dat beeld toch niet helemaal. OK, onze job is niet zo spannend als dat van brandweerman, oorlogsjournalist of acteur, maar je komt toch in contact met heel wat mensen en je kan de mensen met raad en daad bijstaan bij het verwezenlijken van hun grote droom, nl. hun eigen zaak. Dus saai noem ik mijn job niet. Bovendien heb ik het voordeel om te kunnen groeien in mijn job. Ik heb op mijn huidige werk de mogelijkheid gekregen om een breed takenpakket te mogen uitoefenen waardoor er redelijk wat variatie in mijn werk zit. Daarnaast heb ik ook de kans gekregen om mij te ontplooien in de materie dat ik graag doe. Dus aan zo’n ommekeer ben ik zeker nog niet aan toe. Daarvoor doe ik mijn job op dit ogenblik nog te graag.

Maar ik vraag me toch af en toe eens af of ik dat zo graag ga blijven doen. Nu ben ik nog jong en leer ik elke dag nog heel wat bij waardoor het boeiend blijft. Maar ik heb toch ook ergens het gevoel dat ik het allemaal op een dag wel eens beu zou kunnen geraken. Waarom? De belangrijkste oorzaak is, denk ik, het feit dat alles verandert. Ik verander met de loop der jaren, de situatie en mijn omgeving verandert met de loop der jaren, .... En die verandering kan wel eens de nood doen ontstaan dat ik in mijn leven die verandering ook wil concretiseren. Door bijvoorbeeld iets helemaal anders te gaan doen voor werk, zoals Lies Martens nu doet. Bovendien heb ik een beetje de vrees om vast te roesten in mijn job en daarvoor wil ik mij toch behoeden. Je spendeert 8 uur van een dag aan werken wat toch een ontzettend groot deel van je dag omslaat. Ik wil dat ik mij in die 8 uur kan amuseren. Dat het werk plezant blijft. Dat het geen sleur is geworden. En misschien wordt het boekhouden dus op een dag een sleur en dan zou ik toch graag iets anders willen doen, iets wat mij op dat moment werkplezier kan verschaffen. Wat dat zou kunnen zijn, weet ik op dit ogenblik niet. Ik ben wel goed in informatica, maar om dat ganse dagen te doen? Daar zou ik toch nog eens moeten over na denken.

Bovendien is de vraag of ik het op dat moment ook daadwerkelijk zou aandurven ,ook nog een ander paar mouwen. Want je geeft toch op dat ogenblik ergens het vertrouwde op en neemt een sprong in het onbekende. En dat maakt dat het geen makkelijke stap zou zijn om terug ergens van nul af te beginnen. Daarom ook dat ik het zo moedig vind van mensen die de stap wel durven zetten, zoals Lies Martens. Zelf weet ik niet of ik het wel zou kunnen. Ik denk dat ik op dat ogenblik een serieuze afweging zal maken van een aantal factoren, zoals werkzekerheid, de kans die je hebt om u te ontplooien en wat nog de kansen zijn in je huidige werk, wat de financiële consequenties zijn en wat de privé-situatie op dat ogenblik is. En als ik dan nog een gezonde portie zelfvertrouwen zou hebben, zou ik de sprong misschien wagen.