Muziek van vroeger

Als ik eens bekijk welke cd’s ik het afgelopen jaar zo allemaal gekocht heb, moet ik toch vaststellen dat er veel muziek van vroeger bijzit. Ik ben sinds vorig jaar een beetje aan het grasduinen in de geschiedenis van de soulmuziek en heb mij de meer uitgebreidere best-of’s aangeschaft van Marvin Gaye, Stevie Wonder, Aretha Franklin, Bill Withers, … of de uitvoerige compilatiecd’s à la 100 Motown Classics of Stax: 50th Anniversary. Waarom? Daar ben ik eigenlijk niet zo goed uit. Ik denk dat mijn hedendaagse muzikale helden zoals John Legend, Nate James, Joss Stone, Kanye West, e.d. daar voor iets tussenzitten. Ze worden steevast vergeleken met de soul legends van vroeger en zelf benadrukken ze ook sterk de band met de topartiesten van vroeger. En zo maakte ik de stap om al die artiesten ook eens een beetje beter te leren kennen. En met succes moet ik zeggen.

Zo ben ik nu een echte Marvin Gaye-fan geworden. Ik ken natuurlijk al zijn grote hits en classics, maar zijn Gold-cd heeft mij heel wat meer bijgebracht. Niet alleen over de artiest, maar ook een beetje over de geschiedenis van de soul doorheen de jaren heen. De carrière van Marvin Gaye heeft heel wat fasen doorstaan die kunnen geëxtrapoleerd worden naar de hele muziekscène. Zo hoor je in de beginperiode van zijn carrière duidelijk die typische en onweerstaanbare Motownklanken doorheen zijn muziek. En hoe meer ik die liedjes hoor, hoe meer ik ze begin te appreciëren. Vervolgens maakte zijn carrière een sprong voorwaarts met zijn duettenperiode met Kim Weston en vooral Tammi Terrell. Na het overlijden van deze laatste hoor je een overgangsperiode met weliswaar zijn prachtige versie van I heard it throught the grapevine, maar zonder een echte stempel te dragen. En dan kwam er het meesterwerk What’s going on die toch algemeen beschouwd wordt als een mijlpaal in de muziekgeschiedenis. Later legde Marvin zich dan meer toe op de discomuziek die eind jaren ’70 zo populair was. Maar in al die fasen is er één constante: Marvin Gaye maakte prachtige muziek met een tijdloos karakter. De songs hebben vandaag de dag nog niets van hun charme verloren.

Nu, de hedendaagse artiesten hebben mij wel tot de echte legenden gebracht, toch ben ik er niet uit waarom die oude muziek zo’n aantrekkingskracht heeft op mij. Ik ben natuurlijk op zoek naar de oorsprong van de muziek die ik vandaag goed vind, maar waarom ik het juist doe, weet ik niet echt. Ik denk dat die artiesten van vandaag op zo’n voortreffelijke wijze hun eerbied betuigen voor een aantal soul classics en legends dat ik er zelf door geprikkeld ben geraakt. Kanye West is daar een crack in. Zijn muziek is op zo’n knappe manier doorweven van gekende en minder gekende soulsounds dat je echt het origineel eens wil horen. En zo krijg je een wederzijds respect. Respect voor de basis en de oorsprong, maar ook nog meer appreciatie van hoe de hedendaagse artiesten die invloeden perfect weten te intrigeren in hun eigen sound.

Voorlopig ben ik nog een beetje op het veilige gebleven met de grootste namen wiens repertoire ik al min of meer kende. Maar steeds weer wordt ik geprikkeld om verder te gaan en om steeds meer andere artiesten te (her)ontdekken. De oude muziek blijf een inspiratiebron, niet alleen voor de artiesten. Maar ook voor mezelf.

Wissels aan de macht

U zal het gisteren en vandaag wel al gelezen, gehoord of gezien hebben. Er is een ware stoelendans aan de gang binnen de CD&V-vleugel in de Vlaamse regering. Alleen, had u al ooit gehoord van Hilde Crevits en Steven Vanackere? Ik alvast nog niet. Dus stel ik mij natuurlijk de vraag wie die twee eigenlijk zijn en of ze wel bekwaam genoeg zijn? Ik weet natuurlijk van wel vermits CD&V met zijn credo van goed bestuur moeilijk anders kan dan alleen maar de juiste personen op de juiste plek te droppen. Maar toch, een mens kent graag zijn leiders een beetje. En dan stelde ik mij gisteren en passant ook de vraag: heeft Kris Peeters eigenlijk meegedaan aan de Vlaamse verkiezingen? Werd deze niet door Yves Leterme weggeplukt bij Unizo om meteen tot minister te worden gebombardeerd? En betekent dit dus dat Vlaanderen nu geleid wordt door iemand die eigenlijk niet door de Vlaamse bevolking is gekozen? Wordt er op deze manier geen basisprincipe van de democratie omzeild? Ik weet het niet hoor. Niet dat Kris Peeters geen goede minister-president zou kunnen zijn (alhoewel, milieu was echt niet zijn sterkste kant had ik de indruk), maar toch. Allemaal vragen en nog zo weinig antwoorden op gevonden.

Brahim: So into you

Brahim heeft een nieuwe single uit en ik vind hem echt fantastisch. Een funky, groovy soulplaat die de zomer net een tikkeltje leuker en aangenamer maakt. De perfecte plaat om mee op te staan, te gaan werken, bezig zijn met te werken, ontspannen na het werken, weekendplaat .... Kortom, een zalig nummer voor elk moment van de dag waarop je u goed wilt voelen en een glimlach op uw gezicht wilt. Voorlopig het beste van Brahim tot nu toe en hopelijk mag hier een album bij volgen vol van zulke vrolijke soulplaten à la Stevie Wonder.

Top 10

1. Ghosts: Stay the night
2. Mika: Relax, take it easy
3. Sunrise Avenue: Fairytale gone bad
4. Tom Helsen: Change yourself
5. Natalia: Gone to stay
6. Brahim: So into you
7. Maroon 5: Makes me wonder
8. Nate James: Funkdefining
9. Ne-Yo: Because of you
10. Justin Timberlake: Lovestoned

Aalst, een vijfsterrenstad?

U zal het waarschijnlijk al gehoord hebben. Fata Morgana is neergestreken in Aalst om van mijn stad een heuse Soapcity te maken. De opdrachten omhelzen ondermeer een zeepkistenrace, een liedje met wasborden en een heus zeepbellenspektakel. Vanmiddag weet Aalst of het een vijfsterrenstad is of niet en morgen kan de rest van Vlaanderen het resultaat zien op één. Zelf ben ik niet van plan om af te zakken naar het stadspark van Aalst. Ik had Fata Morgana zeker graag eens meegemaakt, maar men verwacht deze middag maar liefst 15.000 kijklustigen en dat is toch wel een beetje teveel van het goede. Ik voel me ongemakkelijk tussen al dat volk, dus ik zou er niet van kunnen genieten. Maar dat betekent niet dat ik niet meeduim voor deze middag. Ik hoop dat we de vijf sterren binnen halen. Het zou trouwens Aalst ook eens goed doen, want in het echt is Aalst lang geen vijfsterrenstad meer.

Je moet echt niet lang in Aalst vertoeven om te merken dat er heel wat schort aan de stad. En meerdere stadonderzoeken hebben dat ondertussen reeds bevestigd. Aalst bengelt qua Vlaamse grote steden steevast onderaan het lijst op allerlei gebieden. Aalst kampt dan ook met heel wat problemen. Gewoonweg de stad bereiken zorgt al voor heel wat problemen. U moet ’s morgens maar eens door Aalst proberen te rijden en u merkt dat de stad met een serieus mobiliteitsprobleem zit. Overal bots je op een ellenlange muur van wagens en het is dan ook moeilijk om vloot doorheen de stad te geraken. En ondertussen heeft u tijd zat om u te vergapen aan de verouderde stad die Aalst wel is. Het stadsbeeld van Aalst nodigt weinig uit tot gezelligheid en fierheid over de stad. Aalst leek de voorbije jaren wel een stad in verval met verkrotting, onaangepaste en verouderde infrastructuren, een gevoel van vuiligheid, …. Er zijn nochtans vele plannen om de stad terug te heropwaarderen, maar het heeft allemaal nog zijn tijd nodig en voorlopig zijn het vaak nog alleenstaande gevallen zonder weerslag op het globale beeld. Let op, ik denk dat Aalst binnen een paar jaar terug een mooie stad kan worden wanneer alle plannen worden gerealiseerd, maar voorlopig kijk ik met enige triestheid naar mijn stad.

Dat Aalst een stad in verval is, blijkt ook uit meerdere dingen. Zo heeft Aalst met De Werf een groot culturele plaats in huis, maar het aanbod verschraalt jaar na jaar. De Werf is niet langer de toonaangevende cultuurfactor in de streek en het gebouw zelf kan ook een nodige renovatiebeurt gebruiken. Maar het probleem is dus dat het volk niet meer de weg kent naar De Werf en dat ook de producties, artiesten, kunstenaars, … Aalst steeds meer links laten liggen. Op cultureel vlak loopt er wel meer mis in Aalst. Zo is Aalst geen echt museumstad en het stadsmuseum dat het toch rijk is, vindt eveneens zijn weg niet naar het publiek. Uit een onderzoek bleek trouwens dat vele Aalstenaars het stedelijke museum niet eens weten liggen. Uit dat zelfde onderzoek bleek ook dat in Aalst de minste mensen aangesloten zijn bij een vereniging. En dit in een stad die bekend staat om zijn carnaval en carnavalsverenigingen. Maar daarbuiten lijkt de Aalstenaar niet de behoefte te hebben om zich in te zetten in een organisatie en vereniging. Waarschijnlijk een gevolg van het feit dat de stad in verval is geraakt. En dat heeft zijn weerslag om de Aalsterse bevolking. U moet maar zaterdagochtend eens op de markt rondlopen om te zien hoe de mensen vaak in zichzelf gekeerd zijn en met norse gezichten rondlopen.

Wat die zaterdagochtend op de markt ook opvalt is de verfransing van de stad. Wandel door Aalst en vooral de stationsomgeving en u hoort meer Frans dan Nederlands spreken. Iets wat mij niet echt stoort, maar het valt mij duidelijk wel op. En ik kan begrijpen dat velen dit een jammere evolutie vinden dat Frans meer en meer de straatstaal lijkt te worden. Bovendien wordt het straatsbeeld steeds meer multicultureel. Er was al een hele tijd een grote Turkse en Marokkaanse gemeenschap, maar tegenwoordig is er ook een grote Afrikaanse bevolking aanwezig in de stad. Iets wat voor mij een beetje meer kleur in de stad brengt, maar wat blijkbaar de bevolking in bepaalde wijken afschrikt. Hoe verklaar je anders dat Vlaams Belang op een bepaalde moment in de telling van zondag 10 juni in Aalst op 34% stond? Gelukkig zakte dit cijfer later nog zo’n 10% tot een 24%, maar het moet toch zijn dat er bepaalde stemgebieden massaal voor de racistische partij kozen. Natuurlijk is die zwarte vlek in Aalst terug een dieptepunt en iets waar we niet echt fier op kunnen zijn.

Natuurlijk zorgt de politieke situatie in Aalst ook voor een grote toeloop richting Vlaams Belang. We moeten het ronduit durven zeggen. Aalst is in Brussel misschien wel politiek arm en dat zorgt voor vele problemen, maar dat doet geen afbreuk aan het feit dat de stad de voorbije jaren niet echt goed bestuurd werd. En ook de huidige tripartiete ligt momenteel op de kasseistenen te rollen van ruzie over de uiteindelijke bestemming van het crematorium en de feestzaal. Het wantrouwen tussen de drie grote partijen is zo groot dat het Aalst echt niet ten goede komt. Er moet dringend een nieuwe politieke wind waaien door Aalst. En dat mag helemaal geen zwarte Vlaams Belang-wind zijn, maar een nieuwe sterke wind die daadkrachtig optreedt en de problemen echt durft aan te pakken. De politiek zit er voor een groot stuk tussen dat Aalst niet meer denderend is. En ik weet dat de problemen in Aalst immens zijn dat deze niet zomaar opgelost kunnen worden op een jaar tijd en dat de steun uit Brussel ook niet in grote getale binnenstroomt, maar Aalst verdient een nieuwe en betere toekomst.

En hopelijk mag Fata Morgana vanmiddag het keitje doen zijn die een hele reeks zaken in bewegingen doet zetten. Laat Aalst vanmiddag door Fata Morgana uitgeroepen worden tot een vijfsterrenstad en laat het een aanzet zijn om het ook daadwerkelijk te worden. Aalst zou een mooie stad kunnen worden waar we fier kunnen over zijn. Laat het dan ook daadwerkelijk een mooie stad worden. Het wordt tijd dat Aalst terug denderend wordt. Veel succes Aalst! Vanmiddag, maar vooral de komende jaren.

Ghosts

De afgelopen weken zat ik voortdurend met het refreintje van Stay the night van Ghosts in mijn hoofd. Een nieuwe Britse band die pretentieloze pop brengt die erg in mijn smaak valt. Deze week hebben ze in de UK hun album The World is outside uitgebracht en als ik de volgende muziek hoor dan staat de cd direct hoog op mijn verlanglijstje. Dus, bring that fucking great album to Belgium. NOW!

Ben ik soms te min?

De Vlaamse showbizzwereld staat zogezegd weer op zijn kop en dit door twee berichtjes. Het eerste berichtje is eigenlijk een herkauwd bericht dat om de zoveel keer naar boven komt. Namelijk dat Laura Lynn niet gedraaid wordt op Radio 2 en dat dit toch echt een schande is. Laura Lynn staat op 1 in de Ultratop, dus moeten er veel mensen van haar en haar muziek houden en is het dus de plicht van Radio 2 om Laura te draaien, aldus Johan Verstreken. Volgens mij wordt Johan Verstreken voor de kar gespannen van het management van Laura Lynn. Want telkens Laura Lynn een nieuw album in de winkels heeft liggen, duiken deze verhalen altijd weer op en zorgt men zo altijd dat Laura toch maar mooi op het gepaste tijdstip in de belangstelling staat. En het gaat niet om rechtvaardigheid of omwille van het principe dat Vlaamsche schlagermuziek ook op de openbare radio thuishoort, neen, het gaat puur omwille van de media-aandacht voor de NV Laura Lynn. Drie maand geleden werd Laura Lynn waarschijnlijk ook niet gedraaid op Radio 2, maar toen hoorde je haar niet klagen dat ze niet aan bod kwam.

Maar laten we even het feit dat het haar nu wel heel gelegen komt buiten beschouwing en laten we ons even focussen op de vraag of schlagermuziek thuishoort op de openbare radio en dan meer bepaald op Radio 2. Ik denk dat er zeker ruimte is voor schlagermuziek op de openbare omroep, maar dan niet in het algemeen. Ik denk dat Radio 2 zeker een programma kan maken waarin ook Vlaamsche schlagermuziek ruim aan bod komt. Maar het is zoals de VRT-woordvoerder het zei: schlagermuziek wordt door een grote groep niet geäpprecieerd. Tot 2/3 van de luisteraars heeft geen behoefte aan schlagermuziek en een groot deel van de overige 1/3 kan de muziek maar matig appreciëren. En andere waarheid kwam uit de mond van de 4FM-verantwoordelijke. Die stelde het klaar en duidelijk dat de meeste mensen schlagermuziek tof vinden op een feestje of op een party, maar dat de meeste mensen geen behoefte hebben om het voortdurend op de radio te horen. Ik denk dat vooral het laatste veel hout snijdt. Ik ben er ook van overtuigd dat vele mensen Laura Lynn plezant vinden op het bal van de burgemeester, maar dat ze er overdag minder behoefte aan hebben. Maar toch moet Vlaamse schlagermuziek zeker aan bod kunnen komen op de openbare omroep, desnoods in een gespecialiseerd programma. Alleen jammer dat de VRT steeds minder en minder van die specifieke doelgroepprogramma’s wil, zie maar naar de plannen rond Radio 1. Men wil alles meer algemeen en dat is natuurlijk een jammere evolutie.

Het tweede bericht is afkomstig uit het Tien om te Zien-kamp. Jos Van Oosterwijck had een vriendelijke invitatie gestuurd naar de Fixkes, die nu reeds 16 weken op 1 staan, maar de groep bedankte vriendelijk voor de eer en bedankte en passant ook voor Radio 2’s zomerhit. Meteen stond het ganse pro-TOTZ-kamp op het achterste van zijn poten. “Zijn we soms te min?” en “muzikaal racisme”, het waren de grote woorden die gesproken werden. Jo Vally vond het maar weinig respectvol voor de vele kopers van de single om niet op te treden in Tien om te Zien. Zelf vind ik dat we respect moeten hebben voor de beslissing van de Fixkes. En daarbij, je gaat toch ook niet winkelen in winkel X omdat men u het zo lief vraagt. Als je niets te zoeken hebt in die winkel, dan ga je toch gewoon niet. Je kan toch moeilijk dwingen iemand in een bepaalde winkel te gaan winkelen. Net als je toch moeilijk de Fixkes gaan dwingen om op het podium in Blankenberge te stappen als ze daar weinig zin in hebben. Bovendien zullen ze vinden dat het TOTZ-publiek niet het publiek zijn die ze willen bereiken. Misschien laten ze daarmee een bepaald kooppubliek links liggen, maar de groep mag toch nog zelf bepalen hoe ze hun carrière plannen. Als Tien om te Zien niet in hun kraam past, dan is het inderdaad onnozel om daar te gaan staan. En de kritiek dat zelfs Radio 2, Donna en Q-Music hun muziek spelen is naast de kwestie. Ik heb veel begrip voor hun beslissing.

TV op DVD: Six Feet Under

We bereikten vorige vrijdag een triest hoogtepunt in de geschiedenis van de Vlaamse zomertelevisie. Maar liefst 21 van de 36 programma’s van die avond waren herhalingen. VT4 spande zelfs de kroon met een 100% herhalingsvolle televisieavond. De kans was dus redelijk groot dat u vorige vrijdag een waar déjà-vu-gevoel had. Een mens zou voor minder zijn toevlucht zoeken tot de DVD-speler om zich daar te laten verrassen door uitstekende en verrassende televisieseries. De serie die ik vandaag wil voorstellen is misschien wel gekend en misschien heb je het zelfs al eens gezien want het was jarenlang één van de uithangborden van de Amerikaanse televisie en kwaliteit van HBO, nl. Six Feet Under. Het werd in het verleden al uitgezonden door Kanaal 2 en Nederland 3 maar telkens in de latere uurtjes van de avond. Daarom misschien dat de kans groot is dat u uiteindelijk de serie aan u hebt moeten laten voorbijgaan. En dat is zonde, want u heeft zo niet alleen één van de beste series van de afgelopen jaren gemist. U heeft ook al die gratis lessen levenswijsheid moeten missen.

Six Feet Under is voor mij persoonlijk één van de beste series die ik ooit gezien heb en ik koester goede herinneringen aan de serie. Want de serie was niet alleen prachtig, kwalitatief hoogstaand, humoristisch, drama van de bovenste plank, …. Het was ook een serie die verder ging dan alleen maar de serie. Het deed u nadenken over de dingen des levens. De serie was zo diepgaand dat het ware filosofielessen waren die vertaald werden naar televisie.

Het uitgangspunt van Six Feet Under, bedacht door American Beauty-auteur Alan Ball, is hetzelfde als zovele HBO-producties, nl. een familie waar een serieuze hoek van af is. We krijgen een blik in het leven van de Fishers, een begrafenisondernemersgezin. Gewoon de omgeving alleen al maakt dat dit een speciale familie is die omgeven wordt door leven en dood. We stappen in hun leven op het ogenblik dat de pater familias komt te overlijden. De dood van vader Fisher brengt heel wat teweeg in de levens van de verschillende familieleden. Vooreerst is de moeder Ruth. Niet alleen verliest zij haar man, ze voelt zich ook schuldig omdat ze haar man al jaren bedroog via een buitenechtelijke relatie met haar kapper. Met de dood van haar man start ook de zoektocht naar een nieuwe liefde in haar leven. Zoon David Fisher heeft dan weer niets anders gekend dan de begrafenisonderneming en de zaak komt dan ook op zijn schouders te rusten. David is echter een verschrikkelijke neuroot die al een paar maanden een stiekeme relatie heeft met een politieagent. Hij is nog niet uit de kast gekomen en worstelt dan ook met zijn seksuele geaardheid en zijn gevoelens.

Zijn oudere broer Nate heeft dan weer jaren terug de begrafeniswereld de rug toegekeerd en is onder de vleugels van het gezin vandaan gekomen. Maar de dood van zijn vader brengt hem weer terug thuis en dwingt hem ertoe mee in de familiezaak te stappen. Nathan is een ware womanizer die nog nooit een echte relatie heeft gehad. Met de dood van zijn vader en de ontmoeting met Brenda komt daar verandering. Voor het eerst neemt Nathan zijn verantwoordelijkheid op. Tenslotte is er nog tienerdochter Claire die haar plaats in de wereld tracht te zoeken. Iets wat niet zo simpel blijkt te zijn als je in een afstandelijk gezin woont waar een sfeer van dood rondhangt en moet rondrijden in een groene afgedankte begrafeniswagen. Gelukkig is er het artistieke bloed dat voor een uitlaatklep kan zorgen.

De serie biedt een mix van thema’s aan. Zo is er vooreerst in een familiedrama natuurlijk het thema familie en relaties. We krijgen een blik in het leven van de Fishers en je merkt dat het geen familie is zoals die normaal wordt voorgesteld in Amerikaanse reeksen. Verwacht u dus niet aan het perfecte gezinnetje waar iedereen vriendelijk met elkaar overeenkomt en waar de gezelligheid vanaf spat. Neen, de Fishers zijn een complexe familie waarbij de familieleden op het eerste zicht alleen hun familienaam gemeen hebben. De relaties tussen de verschillende familieleden zijn complex en heel gelaagd. Maar net juist dat maakt dat de familie zo realistisch overkomt en je het gevoel krijgt dat het hier gaat om een echte familie met echte gevoelens. Een ander thema in de serie over een begrafenisondernemersfamilie is natuurlijk de dood en het leven. De serie maakt rake opmerkingen over het leven, de eindigheid ervan en de dood. En men doet dat op verschillende niveau’s doorheen de seizoenen. De ene keer belicht men leven en dood vanuit een religieuze invalshoek, de andere keer dan weer van een spirituele invalshoek, maar vaak vooral vanuit een filosofisch daglicht. De serie biedt zo vooral stof op om over na te denken en brengt het geheel naar een zeer hoog niveau. Vaak blijft een aflevering even nazinderen na het bekijken en roept het vragen bij jezelf op over hoe jij tegenover dood en leven staat. En het reikt je een uitstekende hand aan om de dingen vanuit zoveel verschillende perspectieven te bekijken.

Op het eerste zicht lijkt de serie zo nogal zwaar te zijn om te volgen, maar dat is het helemaal niet het geval. Het is vooreerst een serie die u helemaal opslorpt in zijn eigen sfeer en de kwaliteit van de verhalen ligt zo hoog dat het u blijft boeien. Maar er is ook de zwarte humor die het geheel verlichten. Er mag al eens met de dood gelachen worden (al kan dit misschien in het begin enige aanpassing vragen van de kijker). Zo start elke aflevering met een dood. En niet elke dood is even tragisch of dramatisch. Soms is de manier waarop men sterft ook gewoonweg grappig. Een grappig voorbeeld daarvan is de dood van een diepgelovige vrouw die een troep opvliegende sekspoppen aanziet als engelen die de aarde komt redden. Ze wil de engelen aanraken, loopt de straat op en wordt overreden. Klinkt vrij dramatisch, maar wie de beelden ziet lacht zich even een breuk. Wie de serie volgt, zal ook opmerken dat het type van overlijden vaak de toon zet voor de rest van de aflevering. Zo brengt het overlijden van een baby door de wiegendood een beschouwing van overlijden van kinderen teweeg door de ogen van Frederico, de hulp die net jonge vader is geworden. Dat zorgt voor zo’n aangrijpende aflevering dat je zelf even stilstaat bij de dood van baby’s en de angst die het oproept als je zelf kinderen hebt.

Six Feet Under is een voorbeeld van op welk hoog niveau televisie kan meespelen en niet moet onderdoen voor het betere literaire werk. Het is een complexe en gedurfde serie met heel wat lagen erin verwerkt. Het is een serie die van de kijker iets meer verwacht en die de kijker ook dat tikkeltje meer geeft dan alleen maar een goed verhaal en uitstekend acteerwerk. Het is een serie die je op momenten zo kan aangrijpen of zo filosofisch uit de hoek komt dat het je aan het denken zet. En dat in combinatie met de uitstekende verhalen, de sterke acteerprestaties en de originele sfeer en setting maakt dat dit een serie is die iedereen moet gezien hebben. Niet te verwonderen dus dat de serie in bijna elke lijstje van 10 beste series aller tijden hoog eindigt.

De serie liep vijf seizoenen lang en alle vijf de seizoenen zijn reeds verschenen op DVD. Er is een speciale editie uitgegeven met de vijf seizoenen verzameld in een luxe verzamelbox.

Bekijk hier de prachtige begingeneriek:

SOS Kinderdorp

Morgen om 21u15 op VTM - Telefacts Zomer: Vincent Kompany bezoekt SOS Kinderdorpen in Congo en wil er zelf een bouwen

Top 10

1. Mika: Relax, take it easy
2. Ghosts: Stay the night
3. Sunrise Avenue: Fairytale gone bad
4. Natalia: Gone to stay
5. Nate James: Funkdefining
6. Tom Helsen: Change yourself
7. Mika: Grace Kelly
8. Maroon 5: Makes me wonder
9. Amy Winehouse: You know I'm no good
10. Milow: You don't know

Justin Timberlake - Lovestoned (I think she knows)

Zalig lieke

De ruk naar rechts

De resultaten van de verkiezingen zijn bekend. En ik ben teleurgesteld, treurig, geschokt, …. De partij waarop ik heb gestemd, SP.a-Spirit, heeft de verkiezingen grandioos verloren. Vlaanderen heeft een ruk naar rechts gemaakt. We stevenen af op een rooms-blauwe regering. Wat gaat er nu in godsnaam gebeuren? Wat gaat de toekomst brengen? Beterschap? Een ruk naar liberalisering en privatisering van heel wat zaken zoals gezondheidszorg?

Dat SP.a-Spirit naar beneden ging gaan, had iedereen verwacht, maar dat men zo een bolwassing ging krijgen? Dat kwam toch als een donderslag bij een heldere hemel. Alhoewel. Wie de uitslag bekeek van de stemming onder de jongeren in het SMI-TIS kon al zien dat de partij daar ontzettend zwak scoorde. En blijkbaar was de partij niet alleen meer populair bij de jongeren. Vermits ik al heel vroeg wist dat ik op SP.a-Spirit zou stemmen, had ik dit verlies echt niet zien aankomen. De vraag is dan ook wat er in godsnaam is misgelopen bij deze partij? Het generatiepact heeft zeker wonden geslagen. Men heeft beslissingen genomen die zeer deden voor de vaste achterban en men heeft de beslissingen niet goed uitgelegd. Er waren ook de blunders van Freya Van Den Bossche, maar ook andere ministers van de andere partijen flaterde al eens. Er was een duidelijke moeheid en afkeer van Paars. Er was een sterke afkeer van de PS. Hebben al die zaken dan zo voor een sneeuwbaleffect gezorgd die een ware lawine veroorzaakte? Het is hard te geloven, maar het moet haast wel. Toch vind ik de bolwassing voor een stuk onverdiend. De partij mocht afgestraft worden voor enkele fouten die men gemaakt had, maar de partij heeft het toch nog niet zo slecht gedaan in de regering en had ook een goed programma voor de toekomst. Misschien mocht dat programma iets enthousiaster verkondigd worden, moest men zich minder op de groene accenten focussen, mocht men meer aanvallen in de verkiezingscampagne. Allemaal zaken die de sneeuwbal sneller deden rollen. Of misschien heeft het er ook niets mee te maken? Het is slikken, bekomen en het zal tijd vragen om uit te zoeken wat er precies is misgelopen.

Dat Johan Vande Lanotte nu ontslag neemt, is zeker niet met mijn volle goesting. Johan is een zeer bekwaam en integer man die nog veel zou kunnen betekenen voor de partij. Maar hij is ook zo grootmoedig om de handdoek in de ring te gooien. Hij had niet veel andere keus, denk ik. Het is met spijt in het hart, maar het is op dit moment de enige beslissing die hij kan nemen. Of de tandem Gennez-Vandenbossche sterk genoeg zal zijn om de schade te beperken in 2009 zal de toekomst moeten uitmaken? Feit is dat er terug meer over de inhoud zal moeten gesproken worden. Men moet meer terug naar de basis, de arbeiders gaan. Ik denk dat men terug aan de pols van de bevolking zal moeten voelen om te weten wat er leeft en er meer op inspelen. Het socialisme is een nobele ideologie en het zal de komende jaren meer uit de verf moeten komen. Een oppositiekuur zal daarbij zeker helpen. Het is terug niet van harte omdat de regering zo zonder progressieve kracht komt te zitten, maar men kan zich vanuit de oppositie misschien terug meer profileren. Ik hoop het alvast.

Maar de verkiezing heeft duidelijk gemaakt dat Vlaanderen terug meer een ruk naar rechts heeft gemaakt. Want niet alleen SP.a-Spirit deed het slecht. Ook het resultaat van Groen! is niet om naar huis te schrijven. De linkse vleugel heeft een zwaar verlies geleden. En dit ten voordele van de rechtse vleugel. Niet de extreem-rechtse vleugel gelukkig. Alhoewel, Lijst Dedecker is soms op bepaalde vlakken Cola Light in vergelijking met de Cola van Vlaams Belang. Maar de opmars van Vlaams Belang lijkt voorlopig toch gestuit te zijn. Men verliest een zetel in het parlement en dat zal de komende weken en maanden meer druk zetten op de top van de partij. In Antwerpen en andere grote steden gaat de partij achteruit, in andere gemeenten gaat ze maar lichtjes meer vooruit. Procentueel leverde dit wel een lichte winst op, maar in zetels dus een verlies en daardoor lijdt de partij voor een tweede keer op rij een psychologische nederlaag. Eens benieuwd of Philip Dewinter de komende weken nu een coup zal plegen op boezemvriend Frank Vanhecke. Het zal daar in de toekomst ook nog rommelen. Bovendien is de lokroep voor vele Vlaams Belangers nu misschien groot nu ze zien dat Lijst Dedecker levensvatbaar is in Vlaanderen. En nu men al een zetel aan het verliezen is, zullen sommige misschien eieren voor hun geld kiezen.

De ruk naar rechts is dus niet op het conto van Vlaams Belang te schrijven, maar vooral op naam van Lijst Dedecker. Niemand had het voorspeld, maar Jean-Marie Dedecker heeft een ongelofelijke prestatie geleverd. Alleen vraag ik me toch af waarom mensen nu op hem hebben gestemd? Is het omwille van de persoonlijkheid Dedecker of gaat het daadwerkelijk om het programma dat hij bood? Hij heeft natuurlijk de slimme slogan van partij van het gezond verstand. Maar waar staat dat gezond verstand nu eigenlijk voor? Mij is alvast de kern van het programma van Lijst Dedecker niet opgevallen en ik heb er dus geen gedacht van. Dat komt misschien doordat hij a) door de media vermeden werd b) niet veel geld had voor verkiezingspropaganda en c) ik er veel te weinig interesse voor heb gehad voor de propaganda die er wel in de bus viel. Ik had mij laten misleiden door de peilingen. Natuurlijk kunnen die peilingen ook zijn resultaat bevoordeeld hebben. Want er zullen zeker mensen zijn geweest die wel sympathie hebben gehad voor hem en die omwille van de slechte peilingen gedacht hebben dat hij een extra steuntje in de rug kon verdienen. En zo hun oorspronkelijke stem hebben gewijzigd in een steunstem voor de lijst.

De ruk naar rechts zal ook weerspiegeld worden in de regeringsvorming, wat natuurlijk logisch is. We stevenen nu af op een rooms-blauwe regering, nu de socialisten langs beide taalgrenzen de oppositiekuur lijken te verkiezen. Een rare combinatie natuurlijk, zeker hier in Vlaanderen. CD&V heeft de voorbije jaren echt ingehakt op de VLD en omgekeerd en nu zouden ze samen moeten gaan regeren. VLD heeft vuile spelletjes gespeeld in de Vlaamse regering toen Yves Leterme zich kandidaat heeft gesteld. En het water tussen Yves Leterme en Guy Verhofstadt was meerdere ravijnen diep. En nu moeten deze gaan samen regeren. Hoe men dit op een geloofwaardige manier gaat moeten doen, is me voorlopig een vraagteken. Het zullen zonder meer moeilijke onderhandelingen worden. Maar ze zullen het toch samen moeten doen. En dan ben ik benieuwd wat er op het programma komt te staan. Wordt er geknabbeld aan de sociale voordelen die de arbeiders in het verleden hebben opgebouwd? Worden de werkloosheidsuitkeringen bijvoorbeeld in de tijd beperkt net nu er grote werkloosheid dreigt in de autosector? Wordt onze gezondheidszorg een stuk verder geprivatiseerd en dreigen we zo een stuk richting Amerikaanse toestanden op te schuiven? Worden de belastingen verder verlaagd zonder te kijken naar de armen en behoevenden? Kortom, wordt België terug iets meer voor de rijken en iets minder voor de armen?

Tenslotte wil ik nog zeggen dat de polarisering van de verkiezingen de uitslag heeft beïnvloed volgens mij. We krijgen de voorbije jaren meer en meer te maken met grote aardverschuivingen op politiek vlak bij elke verkiezing. Er is geen stabiel landschap meer en we gaan steeds meer in extremen. Ofwel ga je er fors op vooruit ofwel verlies je gigantisch. En wat vandaag scoort, verliest zwaar het jaar nadien. Het zou dus niet verwonderlijk zijn dat CD&V in 2009 ineens zwaar achteruit gaat en SP.a-Spirit terug de hoogte inschiet. Met hoe het er de voorbije jaren aan toegaat, is alles mogelijk. Dat de media hier een belangrijke rol in te spelen heeft, is volgens mij overduidelijk. Kijken we naar de Vlaamse verkiezingen van 2004 dan was er de polarisering rond het Vlaams Blok-proces. Bij de gemeenteraadsverkiezingen schenen alle mediaschijnwerpers dan weer op de strijd Janssens-Dewinter. De rest kwam er niet aan te pas. Nu hadden we de kanseliersverkiezingen die duidelijk tussen Verhofstadt-Leterme ging. Het was kiezen voor de een of voor de ander. De rest deed er niet toe. Het leeft allemaal toe naar zulke strijden en de rest valt altijd tussen de plooien. En men drijft de ganse boel naar die ene spits en dan veroorzaakt men zo van die extreme resultaten en aardverschuivingen. Maar het rare daarvan is ook dat de mensen daar zo makkelijk in meestappen. Ik versta het maar moeilijk hoe mensen de ene keer extreem links kunnen stemmen en de verkiezingen daarna extreem rechts en de verkiezing daarop weer centrum. Het over-en-weergestem is mij zo onduidelijk en onbegrijpelijk. Men stemt op de populaire gast of griet van het moment, maar men kijkt niet meer naar wat de achtergrond is van die persoon. Er was de popularisering van Leterme in de media en iedereen springt er op als gekken. En ineens stemt iedereen voor Leterme. En binnen twee jaar is de heer X of mevrouw Y een populair figuur en dan stemmen we daar weer met zijn allen op. Ook al zit hij in een heel andere partij dan Leterme. De zwevende kiezer is maar een raar ding voor mij. De kiezer is niet meer consistent en dat zorgt voor die onbegrijpelijke uitslagen van de afgelopen jaren. Een beetje rust op het politiek landschap zou deugd doen. Het zou ook voor meer zekerheid zorgen en de partijen zouden zich veel beter kunnen profileren. Maar nu wordt iedereen een beetje door iedereen gedwongen in het hypegedoe. De politici door de media en omgekeerd, de kiezer door de media en omgekeerd en de politici door de kiezer en omgekeerd. Het is een vicieuze cirkel geworden waar men maar moeilijk uitgeraakt. En die telkens voor slachtoffers zorgt en voor moeilijke regeringsvormingen met partners die bijna altijd gedwongen worden met elkaar te regeren. En dik tegen hun eigen goesting. Maar de kiezer heeft altijd gelijk.

Top 10

1. Mika: Relax, take it easy
2. Ghosts: Stay the night
3. Natalia: Gone to stay
4. Sunrise Avenue: Fairytale gone bad
5. Amy Winehouse: You know I'm no good
6. Mika: Grace Kelly
7. Nate James: Funkdefining
8. Milow: You don't know
9. Maroon 5: Makes me wonder
10. Ne-Yo: Because of you

Gestemd

Ziezo, ik heb mijn burgerplicht vandaag weer gedaan. Omstreeks 9u30 richting gemeentelijke basisschool gewandeld om een kwartiertje en 25 bolletjes later terug thuis te staan. Een beetje vroeg gaan stemmen zoals gewoonlijk, maar ik heb dan ook geen last gehad van files. Dat het federale verkiezingen waren was ook duidelijk te merken aan het feit dat er deze keer geen politici aan de schooldeuren stonden om nog een laatste stem te ronselen. Tja, de kieskringen zijn daarvoor net iets te groot en een kleine gemeente als Herdersem levert natuurlijk geen kandidaat op. Met mijn 25 bolletjes voor de twee lijsten samen heb ik een persoonlijk record verbroken denk ik. Ik had al een bewuste keuze gemaakt voor de partij (zie mijn blog van gisteren), maar ik wou ook een bewuste keuze maken voor de personen. Dus de voorbije dagen heb ik een paar websites afgeschuimd om mij een goed beeld te vormen van de kandidaten en samen leverde mij dat dus een papiertje op van 25 namen die allemaal een voorkeurstem hebben gekregen van mezelf. Een heus werk met potlood en papier, maar een weldoordacht werk. Dat stemmen met potlood en papier (tja, Aalst loopt tegenwoordig op alle zaken achter) op veel te grote bladen in veel te kleine hokjes blijft toch zijn charmes hebben. Nu blijft het afwachten wat mijn stem precies in de weegschaal heeft geworpen. Wordt vervolgd dus.

John Legend - Stereo

Ja! Het is tijd voor Johan

Combineer de bovenstaande titel en foto samen met het woord verkiezingen en u weet wie mijn voorkeur krijgt morgen. Een keuze die al geruime tijd vaststond en een keuze die ik in de toch wel makke campagne bevestigd zag. Voor mij is Johan Vande Lanotte de persoon die het best het land kan gaan leiden de komende vier jaar en het programma van SP.a-Spirit is volgens mij een goed en redelijk programma die vooral streeft naar meer gelijkheid, rechtvaardigheid, een socialere wereld en een betere wereld. Het moderne socialisme van de SP.a is een ideologie waar ik zeker achter sta en mijn stem morgen wordt dus zeker een bewuste stem. Toch zal het morgen geen zegetocht worden voor SP.a als we de peilingen mogen geloven en zullen ze flink verliezen in vergelijking met vier jaar geleden.

Nu, de keuze voor Johan komt niet alleen voort uit mijn linkse sympathieën. Neen, ze komt ook gewoonweg voort uit de andere mogelijkheden. Guy Verhofstadt heeft de voorbije acht jaar het land geleid en hij heeft dat met wisselend succes gedaan. Alleen zat hij in de eerste helft van zijn tweede ambtstermijn teveel met zijn hoofd in Europa dan bij zijn Belgisch ambt. In de tweede ambtshelft herpakte hij zich, maar kon hij toch niet meer overtuigen. Guy Verhofstadt is een bevlogen man, zeker in debatten. Maar hij weet mij niet meer te overtuigen. Hij zit boordevol plannen en enkele daarvan zijn zeker waardevol, maar hij heeft niet de kracht om ze ook daadwerkelijk door te zetten. Het lijkt altijd alsof hij al een nieuw ballonnetje heeft gevonden vooraleer het vorige nog maar de lucht in is. Bovendien zit er ook sleet op zijn onafhoudelijke positivisme. Positief denken is nodig, maar soms mag er iets meer realisme doorklinken. Neen, na acht jaar Guy is het tijd voor iets anders en ben ik een beetje uitgekeken op hem. Bovendien blijf ik het liberalisme nog teveel op de rijke man toegespitst blijven en blijft het te rechts voor mijn persoonlijke mening.

Yves Leterme aan de andere kant is voor mij geen optie. Hij heeft bij mij veel krediet verloren toen hij de 0110-concerten op de dag zelf nog veroordeelde. Het was een duidelijk signaal van een overwegend jong publiek, maar hij wou er niets mee doen. Hij keurde zelfs de concerten af uit vrees om Vlaams Belang-stemmers tegen het hoofd te stoten. En net op dat moment verloor hij mijn vertrouwen. De 0110-concerten waren belangrijk voor mij en ik steunde het initiatief ten volle. Om het dan zo vernederd te zien worden, dat deed toch pijn. Bovendien vind ik bij Leterme en CD&V ook een ruk naar rechts waarbij men echt de Vlaams Belang thema’s wil inpikken. En dat gaat een beetje ten koste van de meer sociale thema’s. Het gaat eerder over de snel-Belgwet dan over de groeiende armoede in België. De focus ligt teveel op rechts, terwijl ze vroeger zich nog meer centrum gedroegen. En tenslotte ben ik het natuurlijk ook niet altijd eens met standpunten van hen, zoals de ethische kwesties waar men toch vooral een conservatief standpunt behoudt en sommige zaken wil terugschroeven of de kerncentralekwestie waarbij men de mensen schrik wil aanjagen dat het licht uitgaat in 2015. Neen, ik vind hoe langer, hoe meer dat er een ranzig kantje aan Leterme en zijn partij zit. Hij is wel degelijk een toppoliticus die bekwaam is, daar niet van, maar echt vertrouwen doe ik hem toch niet meer.

Wie dus wel mijn volste vertrouwen krijgt morgen is Johan Vande Lanotte. Een zeer intelligent man met de nodige ervaring en ook de nodige betrouwbaarheid. Ik vind ook dat hij tracht de dingen altijd goed en degelijk uit te leggen zonder de mensen als echte dommeriken voor te houden. Hij blijft natuurlijk een echte politicus en een tacticus. Daarom ook dat hij zich soms niet aan bepaalde uitspraken houdt. Zo zei hij begin dit jaar nog dat hij niet wou gaan voor premier, maar de situatie noopte hem er toch toe om kandidaat te stellen wou hij en zijn partij niet tussen de plooien vallen. Daarom ook dat hij deze week zich boos maakte omwille van het feit dat er Open VLD en CD&V gesprekken met elkaar hadden. Alleen vind ik hem op dat punt misschien nog een beetje geforceerd overkomen. Maar voor de rest is het echt wel tijd voor Johan. Ik vind dat hij ontzettend veel dossierkennis heeft, hij degelijkheid en betrouwbaarheid uitstraalt en een perfecte consensusfiguur is om een regering te leiden. Hij is wel niet zo charismatisch als een Verhofstadt, maar aan de andere kant heeft hij ook niet het belerend vingertje van een Leterme.

Bovendien vind ik hem voor de juiste idealen strijden en denk ik dat hij met zijn partij een degelijk en redelijk verkiezingsprogramma heeft opgesteld. Het belangrijkste van hun campagne is iedereen aan het werk te krijgen want als iedereen werkt, werkt alles beter. Het is natuurlijk een populistische verkiezingsslogan, maar er schuilt wel een grote kern van waarheid in. Ik denk dat ons sociaal stelsel een ontzettend goed stelsel is, maar het kan alleen maar blijven voortbestaan als iedereen werkt. Ik wil niet dat ons land langzaamaan verglijdt naar een privatisering van de sociale zekerheid waarbij we naar Amerikaanse toestanden gaan. Ik vind het belangrijk dat iedereen, rijk of arm, kan genieten van een werkloosheidsuitkering als hij zonder werk valt, dat de ziekenhuiskosten voor iedereen betaalbaar moeten blijven, dat de mensen recht hebben op een goed pensioen. Iedereen, maar vooral de minder begoede in onze samenleving. Ik denk dat armoede een grote kwaal is die voor heel wat onrecht zorgt. En daar moeten we tegen vechten. Ik denk dat SP.a hiervoor nog steeds, aangevuld met Spirit en Groen!, het best toe in staat is om voor die idealen te vechten.

Het is dus vooral de ideologie van de partij die mij enorm aanspreekt en het programma zorgt voor zeven redelijke strijdpunten. Eén van de belangrijkste daarvan vind ik persoonlijk meer ontwikkelingshulp. Zelf gaat er elke maand een vast bedrag van mijn loon naar ontwikkelingsorganisaties die armoede bestrijden in arme landen. Iets wat ik mij als Westerse rijke verplicht toe voel. Ik vind dat er van overheid uit ook een grotere inspanning mag worden gemaakt en dat we op zijn minst naar 0,7% van het bruto nationaal product mogen gaan qua ontwikkelingshulp. En dat mag zeker gecompenseerd worden door minder te investeren in wapens en leger. Ik zou heel ontgoocheld zijn mocht de SP.a in de volgende regering stappen en dat punt niet in de regeringsverklaring hebben laten opnemen. Ik besef ook dat zo’n verklaring een consensus is waarbij iedereen water bij de wijn moet doen, maar de ontwikkelingshulp moet op zijn minst al naar omhoog.

Het strijden naar gelijke kansen, het opkomen tegen onrechtvaardigheid, het opnemen voor de minder bedeelde, de strijd voor het milieu, het streven naar een betere ontwikkelingshulp, …. Ik denk dat ik morgen een bewuste keuze zal maken. Het is geen bolletje kleuren om een bolletje te kleuren. Ik heb wel degelijk nagedacht over wie mijn stem moet krijgen en over wie het best die idealen kan waar maken. Ik hoop dat morgen iedereen een even bewuste keuze zal en kan maken. Ik vraag niet om hetzelfde te stemmen als mij. Iedereen heeft andere idealen en wereldopvattingen. Maar ik hoop dat je geen bolletje kleurt om te kleuren. Dat vind ik zonde. Je hebt in dat geval nog enkele uren de tijd om er eens rustig over na te denken en op beide zenders heb je nog een laatste debat.

TV op DVD: The West Wing

Na The Corner en The Wire vond ik dat het eens tijd werd voor een meer bekendere serie in mijn aanbod van TV-tips op DVD en dat het ook niet altijd HBO-producties moeten zijn. Daarom heb ik deze week gekozen voor de serie The West Wing. Deze was bij ons eerder te zien op Kanaal 2, maar het uitzendschema schoof de voorbije jaren telkens meer en meer op naar de klok van middernacht dat de DVD-boxen van de serie een ideale manier zijn om de serie te ontdekken en ervan te genieten op meer normalere kijkuren. En laat u dan zo trakteren op één van de meest slimme series van de afgelopen jaren die met maar liefst 26 Emmy’s, de oscars op televisioneel gebied, werd beloond.

The West Wing is een serie die ons een blik gunt in de gelijknamige afdeling van het Witte Huis. We volgen de gebeurtenissen van president Josiah Bartlet in the oval office, schitterend gespeeld door Martin Sheen, en zijn entourage in de West Wing. Die entourage bestaat uit chieff of staff Leo McGarry (John Spencer), PR-verantwoordelijke Sam Seaborn (Rob Lowe), adjunct Josh Lyman (Bradley Whitford) en zijn assistente Donna (Janel Moloney), perschef Toby Ziegler (Richard Schiff), persoonlijk assistent Charlie Young (Dulé Hill) en tenslotte woordvoerster CJ Cregg (Allison Janney). In de loop van de seizoenen wijzigt deze entourage lichtjes. De serie biedt een mix van het presidentieel leven, politieke crisissen, persoonlijke verhalen en alles overgoten met vaak komische noten. In de hele reeks, zeven seizoenen lang, volgen we de twee ambtstermijnen van de president en worden we geconfronteerd met allerlei politieke en minder politieke problemen. Deze gaan van het benoemen van een rechter voor het hooggerechtshof, over de Israëlitische - Palestijnse problematiek tot de mogelijke confrontatie van de aarde met een meteoriet. Van de problemen bij het opstellen van een overheidsbegroting over de kidnapping van de presidentsdochter tot een dag in het leven van de woordvoerder. Kortom, je krijgt een heel breed spectrum van zaken waarmee een president en zijn team worden geconfronteerd.

Op het eerste zicht lijkt dit geen interessante serie te zijn. Ook al omdat we zo weinig vertrouwd zijn met de Amerikaanse wetten, structuren en politiek systeem. En de serie wordt doorspekt met heel wat typische ambtenarentaal, afkortingen van overheidsdiensten en wetsartikelen die bij ons Europeanen geen belletje doet rinkelen. Daarom waarschijnlijk ook dat de serie buiten Amerika nooit echt is doorgebroken en in vele landen naar de late uurtjes in het uitzendschema werd verbannen wegens te weinig kijkers. Maar laat uw angsten achterwege. Ok, soms is het een beetje moeilijk om volgen, maar The West Wing is niets voor niets meerdere malen bekroond tot beste dramareeks. Wat de serie zo ongelofelijk onweerstaanbaar maakt zijn de vlotte dialogen tussen de verschillende personages. De dialogen worden aan een zeer hoog tempo op het scherm losgelaten en zitten vol met oneliners, spitsvondige antwoorden en verwijzingen naar de populaire cultuur. Het is een waar plezier om de personages bezig te horen en het steekspel tussen hun onderling doet u telkens weer smullen van meer.

Maar ook de verhalen bieden genoeg redenen om naar deze uitstekende serie te kijken. We krijgen een heel interessante blik in het leven van de machtigste mens ter wereld. En de personages zijn geen karikatuur van zichzelf en zijn geen machtsgeile honden. Neen, het zijn gewone mensen van vlees en bloed die hard hun best doen om het goede te doen voor de samenleving en het Amerikaanse volk. En dat gaat niet altijd even gemakkelijk en het is vaker vallen dan opstaan. Het team zit boordevol plannen en idealen, maar de politieke realiteit dwingt hen vaak om te onderhandelen en compromissen te sluiten. Tenslotte zijn er natuurlijk de uitstekende acteerprestaties en de interessante personages die de serie naar een hoger niveau liften. President Josiah Bartlet is een president om van te dromen en iemand die je niets anders kunt dan van houden en te respecteren. Hij is slim, grappig en heeft het hart op de juiste plek. De wereld zou er zoveel mooier uitzien mocht een Bartlet-kloon in het echt in het Witte Huis vertoeven in plaats van George W. Bush. Een interessant kantje aan hem, verhaalsgewijs dan, is het feit dat de president aan de zieke M.S. lijdt. Wat de gevolgen daarvan kunnen zijn op het presidentschap laat ik u zelf ontdekken. Het kat-en-muisspelletje tussen Josh en zijn assistente Donna is dan weer onweerstaanbaar verrukkelijk en iets soortgelijks zien we de dag van vandaag alleen maar terug in de uiterst verslavende serie Grey’s Anatomy.

Momenteel is de serie dood en begraven in Amerika en zijn alle seizoenen reeds verkrijgbaar op DVD. De hele serie omvat wel zo bijna de volledig mogelijke ambtstermijn van de president. De serie werd bedacht door Aaron Sorkin en deze man heeft een ongelofelijke prestatie geleverd met deze serie. Want bijna alle afleveringen van de eerste vier seizoenen zijn door hem geschreven. Een helse klus waarbij hij telkens dreigde de deadline niet te halen en hij kilo’s cocaïne voor nodig had. Maar hij zorgde dus wel voor de onweerstaanbare spervuur van onnavolgbare dialogen. Na seizoen 4 werd hij echter aan de deur gezet. Hiervoor lag vooral het altijd dreigende overschrijden van de deadline zeker aan de basis. Hierdoor swingde het budget namelijk de pan uit en net in seizoen 4 begonnen de kijkcijfers te dalen. Er werd dus nauwer gelet op de uitgaven en met het ontslaan van Aaron Sorkin kwam men tot een kostenbesparing. Maar met het wegvallen van de bezieler van de serie verdwenen ook de spitse dialogen uit de serie en langzaamaan verloor de serie steeds meer kijkers en kijkers. Wie de hele serie in huis haalt, zal moeten toegeven dat seizoen 5 qua verhalen zeker nog het niveau van de eerste vier seizoenen behaalt, maar dat het verdwijnen van de onnavolgbare dialogen een gemis zijn. In seizoen 6 dreigen de verhalen dan ook nog eens te verwateren, maar na enkele afleveringen vind de serie een tweede adem en komt het terug op het hoge niveau van weleer te staan. Dit is volledig te danken aan de blik die de serie dan gunt op het systeem van de voorverkiezingen en de echte presidentiële campagne. Maar over het algemeen halen de zeven seizoenen dus een ontzettend hoog kwalitatief gehalte.

Ik kan de serie zeker aanbevelen aan iedereen die van goede televisie houdt die ook een inspanning vraagt van de kijker. Het is zeker en vast een complexe serie, zeker in het begin. Maar de serie is zo rijk dat het u meesleept in de verhalen en dat je stilaan meer en meer vertrouwd raakt met de verschillende instituten en het Amerikaans politiek systeem. En de serie is ook zo rijk dat ze perfect meerdere kijkbeurten kan doorstaan, omdat er telkens weer nieuwe dingen opduiken die bij een eerste kijkbeurt minder opvielen. En de serie mag dan nog complex zijn, de humor houdt de serie wel degelijk luchtig. De politieke wereld wordt hier niet voorgesteld als een saaie wereld, maar als een boeiende wereld. En ook al interesseert politiek u niet of weinig, deze kwaliteitsdrama doet er u zeker interesse voor krijgen.

Alle seizoenen, 1 tot en met 7, zijn verkrijgbaar op DVD (afzonderlijk of in één grote verzamelbox) en zijn uitgegeven door Warner Home Video.

Amos Lee @ Abbey Road Studios

Examenstress

De gemiddelde student zit deze dagen uren achter zijn boeken om te studeren voor de examens. Ik wens hen hiermee alvast ontzettend veel succes toe. De gemiddelde leraar zal helaas zoals gewoonlijk juist genoeg moeilijke vragen stellen zodat zijn voorraad rode stylo’s toch nog opgeraakt dit schooljaar. Hen wens ik veel plezier toe met het verbeteren. Ik denk dat sommige leraars ook weer grappige dingen zullen lezen bij het verbeteren van examens. Sommige fouten van leerlingen kunnen altijd onbedoeld grappig zijn. Al kunnen leerlingen ook vaak een boekje vol schrijven met leuke anekdotes en uitspraken van hun leerkrachten. Maar kom, ik dwaal hier een klein beetje af.

Want de reden waarom ik dit postje schreef, is omdat mij terug nog een nostalgisch gevoel bekruipt naar mijn eigen examentijd. Ik was een voorbeeldige student, al zeg ik het zelf, die altijd goede punten scoorde op examens. Maar als ik nu terugkijk op mijn eigen examentijd, vraag ik me toch af van “what was the fuss all about?” Ik bedoel maar, je had altijd van die zenuwkiekens die de muren opliepen omdat ze een hoofdstuk niet goed kenden en het was alsof hun hele wereld ging instorten. Ook de paniek van een vraag niet te kunnen beantwoorden was bij sommige schrikwekkend. Maar als ik daar nu op terugkijk, bekijk ik de dingen heel anders en kan ik een examen veel meer relativeren. Want uiteindelijk leer je wel veel, maar je vergeet ook vele dingen en sommige dingen kom je voor de rest van je leven niet meer tegen. Maar toch deden we met zijn allen alsof de wereld aan een zijdje draadje hing als we een stukje leerstof niet kenden.

Zelf was ik geen stresskip als anderen. Ik was natuurlijk wel altijd een beetje zenuwachtig voor een examen, maar dan van die gezonde zenuwachtigheid die concentratiebevorderend is. En ja, er zullen ook momenten zijn geweest dat het angstzweet mij uitbrak omdat ik een vraag op vele punten niet direct wist of niet kon beantwoorden. Maar een dramaqueen ben ik toch nooit geweest in die zaken. Maar aan de andere kant had ik ook niet de nonchalance van sommige studenten. Studenten die net genoeg leerden om er door te zijn en die het zich niet aantrokken dat ze een paar vragen niet konden beantwoorden. Als ze maar genoeg punten hadden om er door te zijn. Toen en nu nog ben ik nog altijd een beetje jaloers op die studenten. Jaloers op die luchtige manier waarmee ze met het geheel omgingen.

Aan de andere kant vond ik het wel jammer van sommigen omdat ze meer konden dan dat ze deden. Ik heb dus een tegenstrijdig gevoel. Ik ben jaloers op hun nonchalance, maar aan de andere kant hebben ze niet alles uit de kan gehaald dan dat er gehaald kon worden. Ik vind dat als je bepaalde talenten hebt voor een paar vakken, dat je die dan zo optimaal moet benutten. Niet perfectionistisch, zoals ik soms teveel was. Maar je moet trachten via je examens je talenten tentoon te spreiden in de vakken die je echt liggen en die je goed kan en je mag iets meer onzorgvuldiger zijn in de andere vakken. Moest ik mijn examentijd overdoen, zou ik mij meer aan dat principe houden, denk ik.

Maar gelukkig ligt die examentijd nu achter mij. In het begin toen ik begon te werken had ik nog een beetje heimwee naar de schooltijd. Maar met de jaren slijt dat gevoel en nu heb ik het ganse schoolleven los kunnen laten. Een beetje jammer van de voordelen van school: de vele vakanties, de leuke tijd met klasgenoten, het thuis zijn met de examens, … , maar aan de andere kant doet het loonbriefje op het einde van de maand ook deugd hoor. Zeker nu met jobkortingen en tussenkomsten van overheden.

Winnaar noch verliezer

Het Groot Debat gisterenavond kende in feite geen winnaar noch verliezer. Er stak niemand echt uit in het debat. Iedereen hekelde iedereen wel eens, iedereen scoorde eens op de punten waar ze sterk in staan, iedereen won wel eens geloofwaardigheid en verloor wel eens geloofwaardigheid. Maar in het geheel kon je niet zeggen dat er iemand echt het debat naar zich had toegetrokken en heel overtuigend overkwam ten opzichte van de twee anderen.

Ik beken dat ik eigenlijk wel uitkeek naar dit debat. De drie grote tenoren, Johan Vande Lanotte, Guy Verhofstadt en Yves Leterme, die gedurende een 80-tal minuten met elkaar in de strijd gingen gaan, vind ik nodig in de verkiezingen. Het ging ook degelijk over inhoud zonder echt te vervallen in sloganeske antwoorden. Het was natuurlijk wel jammer dat je wel nog sterk de televisiewetten voelde in het debat. Er bleven toch heel wat belangrijke thema’s onaangeroerd in het debat wegens tijdsgebrek. Dat zelfde tijdsgebrek zorgde er ook voor dat er niet altijd even lang kon geantwoord worden als nodig en het mocht ook niet te technisch worden. Voor mij mocht dit debat Franse proporties aannemen van een debat van 2 à 3 uur waar alle thema’s aan bod mochten komen. Misschien schrikt dat kijkers af om zo lang te horen praten over politiek, maar het anderhalf uur debat kreeg toch een mooi kijkerspubliek van ongeveer 700.000 mensen. Een mooie score de dag van vandaag voor een groot politiek debat.

Over het debat zelf dan weer. Ik heb dus geen uitgesproken favoriet na het debat. Er vielen mij natuurlijk wel een paar dingen op. Yves Leterme bijvoorbeeld is iemand die veel te hard zijn best doet. Hij komt een beetje krampachtig over soms en wil teveel op te korte tijd. Hij probeert ook veel te hard om telkens de andere te tackelen. Guy Verhofstadt daarentegen is dan weer de bevlogen spreker. Hij weet toch altijd indruk te maken in zulke debatten. Hij komt heel vlot en heel joviaal over in het debat en weet als geen ander de aandacht naar zich toe te trekken. Het enige probleem is dat hij de wind en de geloofwaardigheid tegen heeft op dit moment. En daardoor krijgt die bevlogenheid een negatief kantje. Johan Vande Lanotte daarentegen bewees gisteren zijn grote kwaliteit als staatsman. Hij kan over alles meespreken, is zeer goed geïnformeerd, heeft ook duidelijke standpunten. Als ik dan toch een winnaar zou moeten kiezen in dit debat is het toch wel Johan Vande Lanotte. Je merkt dat hij een zeer intellectueel en integer man is die het toch ook vlot kan uitleggen. Misschien met een academisch randje er rond, maar toch niet helemaal doorspekt met technische en politieke praat.

De vraag is nu of er iemand overtuigd zal zijn door de kandidaten. Ik denk dat er in het debat zeker punten aan bod zijn gekomen waarbij de verschillende partijen van mening verschillen, zoals op het vlak van lastenverlaging of uitstap uit de kernenergie, maar er waren toch ook andere punten waar er een politieke mist in het landschap hing, bijvoorbeeld op vlak van justitie. Ik denk dat er zeker mensen zich nu meer aangesproken voelen tot de ene of andere kandidaat, maar ik denk dat vooral nog de persoonlijkheid na dit debat een doorslag zal geven. Minder dan de inhoud, denk ik. Zo is het toch hoe ik het debat heb ervaren. Misschien omdat ik al een goed idee heb op wie ik komende zondag ga stemmen en dus veel minder overtuigd moest worden. Daardoor dat ik misschien iets meer op de persoonlijkheid heb gelet en of iemand geschikt is om de regering te leiden dan nog specifiek op de inhoud. Ik heb een idee gevormd van hoe ik de wereld wil dat het er morgen uitziet en welke partij dit het best kan realiseren dat het mij vooral ging of ik de nodige capaciteiten zag in de leiders van die partij.

Het Groot Debat smaakt naar meer. Er mag voor mij meer van dit debatten komen en ze mogen iets uitgebreider zijn. En ik vind dat dit zeker een taak is van een openbare omroep in de verkiezingstijd. Misschien dat de volgende keer ook de twee andere partijen, Groen! en Vlaams Belang, mee kunnen betrokken worden in dit grote debat. Ok, het zijn ten eerste geen echte beleidspartijen (daarvoor is Groen! te klein en ligt er rond Vlaams Belang gelukkig een cordon sanitaire) en ten tweede wordt het misschien dan een te grote kakafonie van meningen en stemmen, maar ze verdienen toch ook wel hun plaatsje in het maatschappelijk debat. Misschien een ideetje voor een drie uur durend debat?

Top 10

1. Natalia: Gone to stay
2. Ghosts: Stay the night
3. Mika: Relax, take it easy
4. Sunrise Avenue: Fairytale gone bad
5. Nate James: Funkdefining
6. Milow: You don't know
7. Maroon 5: Makes me wonder
8. Ne-Yo: Because of you
9. Nelly Furtado: Say it right
10. Amy Winehouse: You know I'm no good

Geslaagde mediastunt?

Een week lang wereldwijde publiciteit zorgde ervoor dat er gisteren meer dan 1,2 miljoen mensen keken naar De Grote Donorshow op BNN, waardoor het meteen het best bekeken programma van de dag zou worden. De show waarin een terminaal zieke patiënt zou beslissen wie van drie kandidaten haar nier zou krijgen bepaalde een hele week lang de journaals, kranten, meningen op de straat tot de politieke agenda. En u zal het vandaag wel al hebben gehoord, gezien of gelezen: de show was opgezet spel. De terminaal zieke patiënt was een actrice. De drie kandidaten die hoopten op haar nier zijn wel degelijk zieke mensen die wachten op een donor, maar waren vooraf gebrieft en zaten vanaf het begin mee in het complot. Door die grote media-aandacht lijkt de mediastunt zeer geslaagd te zijn. Of toch niet?

De makers van de show wilden via het hele concept aandacht vragen voor het nijpende tekort aan donoren in Nederland. Een schrijnende situatie die vele slachtoffers maakt per jaar, waaronder zo’n 5 jaar geleden ook Bart De Graaff, de oprichter van jongerenzender BNN. Het hele probleem heeft de voorbije dagen zeker aandacht gekregen in Nederland en waarschijnlijk ook in de rest van de wereld. Maar ik kan mij toch niet van de indruk ontdoen dat het vooral het programmaformat was dit op de maag van zovele mensen lag en minder de echte problematiek van het tekort aan donoren. In heel de discussie ging het erover of het wel ethisch was om een nier weg te geven via een televisieprogramma of juist niet. En ook of een minister van media kan ingrijpen in de programma’s zonder beschuldigd te worden van censuur. Het hele programma bracht eerder een discussie op gang van de grenzen op televisie dan oplossingen aan te reiken voor het donorprobleem.

Maar nu blijkt dat het hele concept fake was en berustte op een mediastunt is het maar de vraag of de discussie zich nu verlegt naar de daadwerkelijke problematiek. Enkel en alleen maar als er de komende weken een discussie op gang wordt gebracht over het donorentekort, niet alleen in Nederland, maar ook elders in de wereld, dus ook hier in Vlaanderen, zal de hele mediastunt geslaagd zijn. En ik hoop ook echt dat er nu eens serieus wordt nagedacht over het probleem en hoe men meer mensen ertoe kan brengen om donor te zijn. Het is nogal schrijnend om vast te stellen hoeveel zieke mensen zouden gered kunnen worden als ze de organen van anderen na een overlijden zouden krijgen. Er moet een mentaliteitswijziging op dat vlak komen, vind ik. Het is één van die onderwerpen die eigenlijk niet vaak aan bod komt en waarover niet echt gesproken wordt. Nochtans zou eens sensibiliseringscampagne nuttig zijn. Van mij mogen ze mijn organen gerust afstaan na een dodelijk ongeval, maar ik heb eigenlijk geen flauw idee hoe ik mijn wens zou kunnen kenbaar maken en ervoor zorgen dat deze wens ook wordt nageleefd. Ik weet ook niet wat de procedure precies inhoudt voor een orgaandonatie. Wat moet je allemaal doen? Hoe zit het precies in elkaar? Krijg je te weten wat er met de organen na een overlijden is gebeurd? Ik denk dat er ook in Vlaanderen nood is aan meer informatie hieromtrent. En er moet zeker toe aangezet worden dat meer mensen zich kandidaat stellen voor orgaandonatie.

Het feit dat meer mensen hierover vandaag zullen over nagedacht hebben, doet de makers van De Grote Donorshow zeker al in hun opzet slagen. Maar het komt er dus nu op aan om dit alles ook daadwerkelijk om te zetten in daden. De politici hebben de voorbije dagen in Nederland beloften gedaan. Nu moeten ze doorzetten om die waar te maken. En ook onze politici mogen in de verkiezingsstrijd misschien dit opnemen in hun programma voor de onderhandelingstafel. Of die show daarvoor nu het meest geschikte middel was om de problematiek op tafel brengen, doet nu niets meer ter zake. Het ligt nu op tafel en nu is het de bedoeling om er iets aan te doen.

Meer informatie over orgaandonatie vind je op www.beldonor.be en op www.demaakbaremens.org. Daar vind je terug dat in België iedereen ouder dan 18 jaar automatisch donor is na overlijden tenzij je uitdrukkelijk hebt kenbaar gemaakt dat je dit niet wilt. Wanneer de uitdrukkelijk wens er niet is, wordt de vraag vaak aangeboden aan de familie. Ook onderzoek blijkt dat nog steeds 20% van de families zo’n orgaandonatie weigert. Je kan daarom ook uitdrukkelijk je wens uiten dat je na je overlijden donor wilt zijn. Dat kan via een donorkaartje of via een registratie op de dienst bevolking van je gemeentebestuur. Je vindt hier het formulier om je uitdrukkelijk als donor kenbaar te maken of juist te weigeren om als donor te fungeren.