Examenstress

De gemiddelde student zit deze dagen uren achter zijn boeken om te studeren voor de examens. Ik wens hen hiermee alvast ontzettend veel succes toe. De gemiddelde leraar zal helaas zoals gewoonlijk juist genoeg moeilijke vragen stellen zodat zijn voorraad rode stylo’s toch nog opgeraakt dit schooljaar. Hen wens ik veel plezier toe met het verbeteren. Ik denk dat sommige leraars ook weer grappige dingen zullen lezen bij het verbeteren van examens. Sommige fouten van leerlingen kunnen altijd onbedoeld grappig zijn. Al kunnen leerlingen ook vaak een boekje vol schrijven met leuke anekdotes en uitspraken van hun leerkrachten. Maar kom, ik dwaal hier een klein beetje af.

Want de reden waarom ik dit postje schreef, is omdat mij terug nog een nostalgisch gevoel bekruipt naar mijn eigen examentijd. Ik was een voorbeeldige student, al zeg ik het zelf, die altijd goede punten scoorde op examens. Maar als ik nu terugkijk op mijn eigen examentijd, vraag ik me toch af van “what was the fuss all about?” Ik bedoel maar, je had altijd van die zenuwkiekens die de muren opliepen omdat ze een hoofdstuk niet goed kenden en het was alsof hun hele wereld ging instorten. Ook de paniek van een vraag niet te kunnen beantwoorden was bij sommige schrikwekkend. Maar als ik daar nu op terugkijk, bekijk ik de dingen heel anders en kan ik een examen veel meer relativeren. Want uiteindelijk leer je wel veel, maar je vergeet ook vele dingen en sommige dingen kom je voor de rest van je leven niet meer tegen. Maar toch deden we met zijn allen alsof de wereld aan een zijdje draadje hing als we een stukje leerstof niet kenden.

Zelf was ik geen stresskip als anderen. Ik was natuurlijk wel altijd een beetje zenuwachtig voor een examen, maar dan van die gezonde zenuwachtigheid die concentratiebevorderend is. En ja, er zullen ook momenten zijn geweest dat het angstzweet mij uitbrak omdat ik een vraag op vele punten niet direct wist of niet kon beantwoorden. Maar een dramaqueen ben ik toch nooit geweest in die zaken. Maar aan de andere kant had ik ook niet de nonchalance van sommige studenten. Studenten die net genoeg leerden om er door te zijn en die het zich niet aantrokken dat ze een paar vragen niet konden beantwoorden. Als ze maar genoeg punten hadden om er door te zijn. Toen en nu nog ben ik nog altijd een beetje jaloers op die studenten. Jaloers op die luchtige manier waarmee ze met het geheel omgingen.

Aan de andere kant vond ik het wel jammer van sommigen omdat ze meer konden dan dat ze deden. Ik heb dus een tegenstrijdig gevoel. Ik ben jaloers op hun nonchalance, maar aan de andere kant hebben ze niet alles uit de kan gehaald dan dat er gehaald kon worden. Ik vind dat als je bepaalde talenten hebt voor een paar vakken, dat je die dan zo optimaal moet benutten. Niet perfectionistisch, zoals ik soms teveel was. Maar je moet trachten via je examens je talenten tentoon te spreiden in de vakken die je echt liggen en die je goed kan en je mag iets meer onzorgvuldiger zijn in de andere vakken. Moest ik mijn examentijd overdoen, zou ik mij meer aan dat principe houden, denk ik.

Maar gelukkig ligt die examentijd nu achter mij. In het begin toen ik begon te werken had ik nog een beetje heimwee naar de schooltijd. Maar met de jaren slijt dat gevoel en nu heb ik het ganse schoolleven los kunnen laten. Een beetje jammer van de voordelen van school: de vele vakanties, de leuke tijd met klasgenoten, het thuis zijn met de examens, … , maar aan de andere kant doet het loonbriefje op het einde van de maand ook deugd hoor. Zeker nu met jobkortingen en tussenkomsten van overheden.