Muziek van vroeger

Als ik eens bekijk welke cd’s ik het afgelopen jaar zo allemaal gekocht heb, moet ik toch vaststellen dat er veel muziek van vroeger bijzit. Ik ben sinds vorig jaar een beetje aan het grasduinen in de geschiedenis van de soulmuziek en heb mij de meer uitgebreidere best-of’s aangeschaft van Marvin Gaye, Stevie Wonder, Aretha Franklin, Bill Withers, … of de uitvoerige compilatiecd’s à la 100 Motown Classics of Stax: 50th Anniversary. Waarom? Daar ben ik eigenlijk niet zo goed uit. Ik denk dat mijn hedendaagse muzikale helden zoals John Legend, Nate James, Joss Stone, Kanye West, e.d. daar voor iets tussenzitten. Ze worden steevast vergeleken met de soul legends van vroeger en zelf benadrukken ze ook sterk de band met de topartiesten van vroeger. En zo maakte ik de stap om al die artiesten ook eens een beetje beter te leren kennen. En met succes moet ik zeggen.

Zo ben ik nu een echte Marvin Gaye-fan geworden. Ik ken natuurlijk al zijn grote hits en classics, maar zijn Gold-cd heeft mij heel wat meer bijgebracht. Niet alleen over de artiest, maar ook een beetje over de geschiedenis van de soul doorheen de jaren heen. De carrière van Marvin Gaye heeft heel wat fasen doorstaan die kunnen geëxtrapoleerd worden naar de hele muziekscène. Zo hoor je in de beginperiode van zijn carrière duidelijk die typische en onweerstaanbare Motownklanken doorheen zijn muziek. En hoe meer ik die liedjes hoor, hoe meer ik ze begin te appreciëren. Vervolgens maakte zijn carrière een sprong voorwaarts met zijn duettenperiode met Kim Weston en vooral Tammi Terrell. Na het overlijden van deze laatste hoor je een overgangsperiode met weliswaar zijn prachtige versie van I heard it throught the grapevine, maar zonder een echte stempel te dragen. En dan kwam er het meesterwerk What’s going on die toch algemeen beschouwd wordt als een mijlpaal in de muziekgeschiedenis. Later legde Marvin zich dan meer toe op de discomuziek die eind jaren ’70 zo populair was. Maar in al die fasen is er één constante: Marvin Gaye maakte prachtige muziek met een tijdloos karakter. De songs hebben vandaag de dag nog niets van hun charme verloren.

Nu, de hedendaagse artiesten hebben mij wel tot de echte legenden gebracht, toch ben ik er niet uit waarom die oude muziek zo’n aantrekkingskracht heeft op mij. Ik ben natuurlijk op zoek naar de oorsprong van de muziek die ik vandaag goed vind, maar waarom ik het juist doe, weet ik niet echt. Ik denk dat die artiesten van vandaag op zo’n voortreffelijke wijze hun eerbied betuigen voor een aantal soul classics en legends dat ik er zelf door geprikkeld ben geraakt. Kanye West is daar een crack in. Zijn muziek is op zo’n knappe manier doorweven van gekende en minder gekende soulsounds dat je echt het origineel eens wil horen. En zo krijg je een wederzijds respect. Respect voor de basis en de oorsprong, maar ook nog meer appreciatie van hoe de hedendaagse artiesten die invloeden perfect weten te intrigeren in hun eigen sound.

Voorlopig ben ik nog een beetje op het veilige gebleven met de grootste namen wiens repertoire ik al min of meer kende. Maar steeds weer wordt ik geprikkeld om verder te gaan en om steeds meer andere artiesten te (her)ontdekken. De oude muziek blijf een inspiratiebron, niet alleen voor de artiesten. Maar ook voor mezelf.