Op zoek naar een nieuwe president - Florida

De verkiezing in Florida kan een keerpunt betekenen in de race om het Witte Huis. Bij de Republikeinen won John McCain en het wordt nu vrij duidelijk dat hij de nominatie op zak kan steken. Bovendien gonst het van de geruchten dat Rudy Giuliani uit de strijd zou stappen en zich achter McCain zou scharen. Bij de Democraten was het enkel maar een ceremoniële bedoening die gewonnen werd door Hillary Clinton, maar zou de stemming ook meteen het einde betekenen van de strijd van John Edwards. De eerste grote staat maakt dus duidelijk zijn eerste slachtoffers. Maar alle ogen blijven gericht op Tsunami Tuesday, vooral bij de Democraten.

Bij de Republikeinen werd de strijd om de grote staat dus gewonnen door McCain die 36% van de stemmen kreeg. Hierdoor worden alle 57 gedelegeerden op zijn naam geschreven en springt hij in de tussenstand over Mitt Romney, die in Florida tweede werd met 31%. Alle ogen waren echter gericht op de uitslag van Rudy Giuliani. Die maakte gebruik van een zeer gewaagde tactiek. Hij liet de eerste voorverkiezingen naast zich liggen en voerde geen campagne in de kleine staten. Hij zou pas in de race stappen bij de eerste grote staat, Florida. Een hele tijd zag het ernaar uit dat Giuliani daarmee weg zou komen, maar die kleine staten straften hem genadeloos af. Hij kon in geen enkele kleine staat een goed resultaat neerzetten en alle aandacht ging naar de andere kandidaten. Die slechte resultaten in de eerste voorverkiezingen hadden meteen zijn weerslag op de nationale polls waar hij ineens wegzakte naar plaats 4 en maar 15% van de stemmen zou halen. Dat resultaat haalde hij ook in Florida en dus kreeg hij geen enkele gedelegeerde achter zijn naam. Meteen is het duidelijk geworden dat zijn tactiek een maat voor niets is en dat hij mede door de slechte nieuwe polls geen kans meer lijkt te maken en te grote achterstand heeft opgelopen. Het gonst dan ook meteen al van de geruchten dat hij uit de race zou stappen en zich achter John McCain zou scharen. Misschien hoopt hij op deze manier dat John McCain hem later in de campagne aanduidt als zijn kandidaat vice-president. En nu het er naar uitziet dat McCain de nominatie op zak lijkt te steken, is dat meteen de veiligste gok om toch in het Witte Huis te geraken.

Bij de Democraten was het dus maar een ceremoniële stemming, maar die stemming werd toch overtuigend gewonnen door Hillary Clinton die 50% van de stemmen haalde. Toch moeten we er voor de eerlijkheid bij vertellen dat zij als enige campagne heeft gevoerd in Florida en dat Obama en Edwards de staat links lieten liggen na de beslissing van het partijbestuur om de staat geen gedelegeerden toe te kennen voor de Nationale Conventie. Toch behaalde Obama zonder campagne te voeren nog 33% van de stemmen en Edwards 14%. Bij de Democraten is het interessant om de exit-polls nog eens te raadplegen. Dan merken we dat Florida met een zeer hoge verouderde populatie zit. 72% van de stemmers was ouder dan 45 – 39% van de stemmers was zelfs ouder dan 60 jaar. En het is algemeen bekend dat in deze leeftijdscategorie Clinton het goed doet. Clinton is dan ook het laatste uithangbord van de babyboomers-generatie en die willen nog voor een laatste keer iemand van hun eigen rang zien schitteren. In de meeste andere leeftijdscategorieën haalde Clinton ook nog de bovenhand, maar voelde ze wel de hete adem van Obama in haar nek, bij de -24jarigen en dertigers moet ze hem zelfs voor zich dulden. Obama bevestigt dan weer zijn populariteit bij de zwarte bevolking. Zij vertegenwoordigen maar een klein gedeelte van de bevolking in Florida, maar hij haalt wel weer zo’n 75 à 80% van de zwarte stemmen binnen. De voorbije polls hebben ons dus geleerd dat Clinton vooral de partijtrouwe stemmers, het partij-establishment, de ouderen en ook de Latino’s achter zich kan krijgen. Obama scoort dan weer ongelofelijk goed bij de jonge bevolking, de mensen die zich onafhankelijk noemen, de mensen die voor de eerste keer gaan stemmen en bij de zwarten. Hij kan minder op de stem van het partij-establishment rekenen en dat speelt dan ook in zijn nadeel. Want naast de verkozen gedelegeerden op de Nationale Conventies werkt men bij de Democraten ook met supergedelegeerden. Dit zijn gouverneurs, congresleden en andere prominente partijstukken, kortom het establishment, die hun stem mogen laten horen op de conventie. En wat blijkt nu. Obama leidt in de stand van verkozen gedelegeerden, maar als we die supergedelegeerden erbij tellen, staat Clinton met een aanzienlijk verschil aan de leiding. Clinton heeft al 232 stemmen achter haar naam staan, terwijl Obama nog maar aan 158 stemmen zit. Hij moet dan ook enorm goed scoren op 5 februari wil hij echt in de race blijven.

Nu is het aftellen naar die 5 februari. Na die datum zullen we een echt goed beeld krijgen van wie de nominatie zal binnenhalen. Bij de Republikeinen lijkt McCain niets nog in de weg te liggen, maar 1 klein nieuwsfeitje kan de campagne helemaal doen kantelen. Bij de Democraten is het dan weer de vraag wat de stemmers van Edwards gaan doen. Het viel enorm op dat hij Obama de voorbije weken spaarde en vaak schouder tegen schouder inging tegen Clinton. Als de mensen die voor hem gingen stemmen zich nu plots achter Obama gaan schuiven, zo het nog wel eens een verrassende Tsunami Tuesday worden. En dan is de vraag of het establishment die

Marc Broussard

Gisteren gezien bij Mooi! Weer De Leeuw en ontzettend goed bevonden: Marc Broussard.

Home

Love and happiness

Come in from the cold

I love you more than you'll ever know

Where you are

Evaluatie na een week vernieuwde Donna

De eerste week van de vernieuwde Donna zit erop en dus nu kunnen we echt een eerste balans opmaken. Zoals altijd zijn er een aantal positieve en negatieve punten bij een vernieuwing, maar voor mij slaat de balans over naar positief. Ik heb het gevoel dat er een eerste voorzet is gegeven om de negatieve spiraal echt te doorbreken. Maar tegelijkertijd zeg ik er toch ook bij dat die eerste aanzet alleen nog niet voldoende zal zijn. Ik lees op een aantal fora dat er sommige zijn die weinig merken van een echte vernieuwing en dat is toch een teken dat de vernieuwing nog wat ingrijpender mag zijn. Het kan natuurlijk ook altijd zijn dat die mensen buitengewone verwachtingen hadden en dachten dat Donna ineens geen hitzender meer ging zijn. Maar ik denk vooral dat iemand die weinig naar Donna luistert, eigenlijk nog steeds moet constateren dat men dezelfde muziek draait, terwijl dat iemand die constant naar Donna luistert, merkt dat er subtiele veranderingen zijn in de playlist.

En daar zit een eerst negatief puntje aan de nieuwe Donna. Het is maar een subtiele verandering in de playlist. Men doet meer zijn best om wat meer classics te draaien of muziek die men vroeger op Donna speelde. Maar toch heb ik nog steeds het gevoel dat men met een enge playlist zit. Er mag nog meer variatie in de playlist zitten. De afgelopen week heb ik een paar liedjes gehoord uit de jaren ’90 die ik lang niet had gehoord, maar ik heb ze ondertussen wel al een paar keer voorbij moeten horen komen dat het positieve effect verdween als sneeuw voor de zon. Ik heb soms het gevoel dat ze bij Donna een classic kiezen en deze dan in A-rotatie zetten voor de komende week. Als ze er nu kunnen voor zorgen dat die over een ganse maand gezien in A-rotatie komt te staan en dus bijvoorbeeld maar 7 keer in een maand wordt gedraaid in plaats van per week, dat zou al een hele stap vooruit zijn. Ik weet natuurlijk niet hoe het er bij het bepalen van de playlists echt aan toe gaat, maar er zouden twee rotatiesystemen moeten komen. Eentje op weekbasis voor de recente hits (en daar mag de speelfrequentie ook wat naar beneden) en eentje op maandbasis of zelfs kwartaalbasis voor de classics. Volgens mij wordt de wekelijkse playlist dan wat rijker en gevarieerder, terwijl je op maandbasis hetzelfde effect bekomt. Anderzijds mag Donna ook wat breder gaan in zijn muziekgenre. Ik hoor nog steeds geen Kanye West, Michael Bublé of de nieuwste Arid voorbij komen. Terwijl ook dat een manier kan zijn om die sleur wat te doorbreken. Verbreed het muziekspectrum en laat mensen wat meer ontdekken. Ik vraag zeker niet om van Donna een tweede Studio Brussel of Radio 2 te maken, maar luister ook naar hen en neem de radiovriendelijke muziek over die perfect op Donna kan gespeeld worden. In jullie persmap hebben jullie het over verrassend en prikkelend zijn. Wel dat mag ook weerklinken in de muziekkeuze. Eens iets verrassend of prikkelend.

Een tweede negatief puntje aan de nieuwe Donna is dat sommige programma’s nog te lijden hebben aan een gebrek aan inhoud. Ik heb de persmap gelezen bij de voorstelling van de nieuwe Donna en daarin stond dat radio meer moet zijn dan alleen muziek. Wanneer mensen enkel muziek willen horen, leggen ze deze dagen hun MP3-speler op. Radio moet dus een meerwaarde bieden en een vriend(in) zijn die je boeiende verhalen vertelt. En in sommige programma’s lukt dit best, ik denk dan aan A.D.H.Dave of Stereo Spécial, maar bij anderen lukt dit helemaal niet en is het vaak alleen maar een aaneenpraten van de liedjes met af en toe eens aandacht voor de Kraak de kluis-actie of een ander programma. Daar kan dus nog aan gewerkt worden onder de vorm van kleine rubriekjes. Dat kan zijn in de vorm van een cd-rubriek waarin de nieuwste cd’s worden voorgesteld en besproken, een boekenrubriek (ik denk dat de Donnaluisteraar ook al eens graag leest, zonder dat hiervoor zware literatuur moet zijn) of waarom niet een rubriek waarin het echte nieuws op maat van Donna wordt besproken. Als ik de netmanager hoor zeggen dat 30% van de Donnaluisteraars alleen via de Donna-radiojournaals worden geïnformeerd, dan zou een kleine duiding bij het nieuws hier en daar niet misstaan. Dat hoeven echt geen politieke debatten of diepgravende stukjes zijn, maar neem nu bijvoorbeeld de moord op Bhutto in december, een korte voorstelling van wie ze is, wat de situatie in Pakistan is en wat de mogelijke gevolgen kunnen zijn. Daar kunnen de nieuwsnimfen en nieuwstrollen toch perfect voor instaan.

Maar ondanks die twee kritiekpunten zijn er toch ook heel wat positieve noten te rapen. De playlist mag dan al subtiel veranderd zijn, hij is wel degelijk veranderd en dat is al positief. Ik vond het bijvoorbeeld heel leuk te lezen dat Jamie Scott & The Town deze week in de playlist is opgenomen, al heb ik het lied nu nog niet veel horen voorbijkomen. Maar er is ook wat meer plaats voor muziek uit de jaren ’90 en de glorieperiode van Donna en af en toe bekruipt er ons een echt Top 2000-gevoel. Dat is toch al heel positief. Maar de kracht van Donna ligt toch nog steeds in de sterke stemmen en persoonlijkheden die ze verzameld hebben. Dave Peters vind ik nog altijd een grote aanwinst voor Donna, net als Ben Roelants. Ann Reymen en Evy Gruyaert kenden we al langer, maar zijn wel twee heel sterke radiostemmen. Dan misschien voorlopig nog wat weinig persoonlijkheid, maar wel heel aangename stemmen zijn deze van Elias Smekens en Sebastian Decrop. En qua nieuwe stem was ik dit weekend ook heel aangenaam verrast door Tom De Cock. Hij heeft die positieve vibe in zich om het weekend aangenaam voorbij te laten gaan. En dan vergeet ik natuurlijk ook nog al die andere goede stemmen. Ik vind dat iedereen echt op zijn plaats is en iedereen sterk overkomt op de radio.

Tenslotte wil ik ook nog zeggen dat vooral het avondblok bij Donna heel sterk is. Het begint al goed met de energieke show van A.D.H.Dave. En dan is er Donna request en dat vond ik vorige week heel geslaagd. Ik vraag wel om meer inhoud, maar zo’n non-stop programma is toch ook wel heel goed gevonden. Bovendien vond ik het vorige week ook een zeer goed evenwicht hebben tussen classics en nieuwe platen. We hoorden Stevie Wonder (!!!), Supertramp, U2, Leona Lewis, Bohemian Rhapsody, AC/DC, Timbaland, Rihanna, … in éénzelfde programma en het klonk goed. En het is die mix die ik graag doorgetrokken zie doorheen de dag. Eens Stevie Wonder voorbij horen komen, maakt mijn dag altijd goed (of moet ik nu zeggen, I feel it, I love it). Of wanneer kunnen we eens meebrullen met Bohemian Rhapsody? Tenslotte is er ook nog het fantastische Stereo Spécial. Een echt toffe show gemaakt door twee toffe mensen. Ik heb zo een beetje een oud Hitclub-gevoel toen Mark Heyninck en Kristof Hayen of Sven Ornelis het presenteerden. Goede muziek, leuke thema’s, leuke interactie met de luisteraars, goede presentatoren, …

Kortom, door die sterke en aangename stemmen, de iets meer gevarieerde playlist, het sterke avondblok, … luister ik terug wat meer en liever naar Donna. Ik hoop dat de andere luisteraars het ook mogen appreciëren en dat ze op die nieuwe positieve vibe verder kunnen bouwen.

Top 10

1. Jamie Scott & The Town: Standing in the rain
2. Dada Life: Fun Fun Fun
3. Leona Lewis: Bleeding love
4. Anouk: Good God
5. Mêlée: Built to last
6. Mika: Big girls (you are beautiful)
7. Milow: Dreamers and renegades
8. Kanye West feat. T-Pain: Good Life
9. Hooverphonic: Gentle storm
10. Nelly Furtado: In God's hands

Op zoek naar een nieuwe president - South Carolina

Wat een overwinning! De Democraten hielden gisteren hun voorverkiezing in de zuidelijke staat South Carolina en Barack Obama veegde Hillary Clinton van de tafel. Hij won de voorverkiezing met maar liefst 55% van de stemmen, terwijl Clinton amper 27% behaalde en John Edwards in zijn thuisstaat 18% behaalde. Barack Obama was de grote favoriet en heeft zijn favorietenrol meer dan waar gemaakt. Exit-polls leren ons dat hij de overwinning vooral behaald heeft dankzij de Afro-Amerikaanse kiezers. Hij kon maar liefst 80% van deze bevolkingsgroep bekoren. Bij de blanke bevolking kon hij 25% van de stemmen behalen, de rest werd eerlijk verdeeld tussen Clinton en Edwards. Opvallend is wel dat hij de best scorende kandidaat was bij de blanke jonge kiezers in de leeftijdsgroep 18-29 jaar. Verder zien we dat hij eigenlijk bij alle leeftijdscategorieën goed scoorde, behalve bij de 65+-plussers, waar hij Clinton voor moest laten gaan. Tenslotte zien we ook dat hij terug de vrouwenstem heeft kunnen halen. 61% van de stemmers was een vrouw en in die categorie behaalde hij 54% van de stemmen, terwijl Clinton bleef steken op 30%. Toch is wel een positieve noot voor Clinton. South Carolina heeft getoond dat ze weinig problemen heeft met een vrouwelijke president. 36% van de ondervraagde mensen vond haar de beste kandidaat om de Republikeinse kandidaat te verslaan, maar belangrijker is dat 35% in haar de beste opperbevelhebber zagen. Obama haalde bij beide vragen een positief antwoord van 48%. Slechter nieuws is er dan weer voor haar dat de ruzie die deze week uitbrak in de Democratische partij op haar conto wordt toegeschreven. Als de vraag open wordt gesteld, antwoorden de meeste mensen wel dat zowel Clinton als Obama schuld hebben aan het gekibbel, maar als mensen toch moeten kiezen wie het meeste schuld heeft, duiden ze Clinton aan als hoofdschuldige. Ze heeft nu tot 5 februari de tijd om van dit negatieve imago af te komen wanneer het Tsunami Tuesday is. Er is ondertussen wel nog Florida, maar doordat deze staat tegen de wil in van het partijbestuur beslist heeft zijn voorverkiezing te vervroegen, telt de uitslag niet mee.

Craig David - 6 of 1 thing

SASA - De finale

De nieuwe sterartiest is gekend en het is Free Souffriau geworden. Een verdiende zege na een fantastisch parcours en een schitterende finale. Dat ze gewonnen heeft, was niet echt zo’n grote verrassing. De vraag wie haar mocht vervoegen in die finale was een stuk spannender. En het sms’ende publiek koos voor Guillaume Devos. Dat betekende ook meteen het einde van het parcours van Eline De Munck die dus een derde plaats veroverde. Een zeer verdiende plaats, al had ik haar een plaatsje in de finale gegund. Maar polls en commentaren op de verschillende websites en fora toonden al aan dat vooral de meisjes en vrouwen massaal voor Guillaume kozen en niet op Eline gingen stemmen. Een jammere zaak, want als we een antwoord zochten op de vraag wie nu de grootste ontdekking van de wedstrijd was, moesten we wel uitkomen bij Eline. Totaal onbekend, maar meteen veroverde ze het podium met haar fantastische zwarte stem, haar uitstraling, haar heupbewegingen, haar hippe uitstraling, kortom een echte sterartieste. Ik hoop dan ook dat het hier niet moet eindigen, maar een begin kan zijn van een fantastische muzikale carrière. Hopelijk krijgt ze de juiste nummers en kan ze zichzelf blijven in haar muziek. En dan hebben we misschien een tweede Natalia gevonden.

Hij verloor de eerste plaats, maar heeft de tweede plaats gewonnen. Dat waren de woorden van Guillaume Devos in de radioshow van Sterartiest, Steracteur bij Donna. Een terechte conclusie van zijn parcours. Hij heeft er moeten voor vechten voor die tweede plaats, maar ze was oververdiend. Hij heeft ook de meeste vooroordelen moeten overwinnen. Hij had in het begin de jury tegen en die hadden duidelijk heel wat moeite om hun fout in te zien en hebben hem pas de laatste twee weken een finaleplaats gegund (en dan nog met enige moeite). Bovendien heeft hij vier keer de pijnbank moeten beleven en telkens wist hij ze te overleven. Mede dankzij de bakvissen natuurlijk die in hem een nieuw Joepie-idool zagen, maar volgens mij kon hij een breder publiek aanspreken omdat hij zo’n sympathieke knul was en een uitstekende zanger. En dat hij een uitstekende zanger is, mocht hij nog eens bewijzen in de finale. Het publiek koos voor hem She bangs van Ricky Martin. Zouden de bakvissen daar voor iets tussen hebben gezeten in de hoop dat hij zijn T-shirt nog eens verscheurde en ze zijn borstkas nog eens mochten aanschouwen? Ik denk het wel, maar ze zullen ontgoocheld zijn geweest dat hij die stunt niet herhaalde. En in feite was die stunt ook niet nodig, want hij deed het geweldig. Het swingde als een tiet en er zat een leuke vaart in. En wat ik zo goed vind aan Guillaume is het feit dat hij zo beheerst zingt. Hij staat waarschijnlijk onder een grote druk, maar je hoort het helemaal niet. Bovendien zingt hij niet alleen de juiste noten, maar ook met het nodige gevoel en de nodige benadrukking. En daardoor klinkt hij warm en vol. En dat was ook het geval bij Angels van Robbie Williams. In dit lied bewees hij dat hij een terechte finalist was omdat dit ontzettend goed gezongen was. Het is niet één van mijn lievelingsliedjes en dat heeft hij niet kunnen veranderen, maar ik luisterde toch heel geboeid. Terug weer goed gezongen met veel gevoel en je merkt dat hij een voorkeur heeft voor musicalachtige versies. En dat gaat hem ook het beste af. Maar verrassen deed hij met zijn versie van Rain down on me van Kane. Ik vond het de vorige keer goed, maar nu vond ik het ronduit fantastisch. Heel straf gezongen en bij momenten vlijmscherp. Er straalde de nodige kracht en energie van uit en voor het eerst vond ik een rocknummer echt goed passen bij Guillaume. Echt chapeau voor deze prestatie! De laatste prestatie van de avond was Rood van Marco Borsato. Terug niet een van mijn lievelingsnummers (ik vind het eigenlijk maar een draak van een hit), maar het paste Guillaume wel. Omdat het een tikkeltje theatraal is en dat gaat hem wel goed af. Hij kan er gevoel in steken en weet dat ook over te brengen. Bovendien hoor ik hem graag in het Nederlands zingen en dat lukt maar weinig artiesten. Door het liedje vond ik het niet zijn allerbeste prestatie, maar door de mooie show en backings vond ik dit een finalewaardige performance. Hij is het uiteindelijk niet geworden, maar ik hoop dat dit ook voor hem niet het einde moet betekenen, maar juist het begin van iets moois. Ik denk dat hij nu best eens moet gaan nadenken wat hij precies wil en wat voor muziek hij wil gaan maken en dan zien of er partners zijn die hem op dat pad willen volgen. Hij heeft een voorkeur voor musical en de vorige weken heeft hij bewezen dat dit hem goed afgaat. Hij heeft de kwaliteit om een lied naar een verhalend niveau te brengen en subtiele gevoelselementen in het nummer te brengen waardoor het heel musical aanvoelt. Maar ik hoop toch ook dat hij naast musical ook gewone popmuziek gaat maken. Eventueel in het Nederlands, al springt nu iedereen in dat gat dat het dikbevolkt gaat zijn. Maar ik denk in de Engelstalige gevoelige nummers afgewisseld met de positieve popvibes moet het wel gaan lukken.

Free Souffriau is dus gekroond tot sterartiest en heeft haar favorietenrol kunnen waarmaken. Ze stond er vanaf aflevering 1 en heeft steeds weer een hoog niveau kunnen halen in de loop der weken. Ze was voor mij niet echt de revelatie van de show, ze heeft ook niet de grootste vorderingen gemaakt, maar ze was van het begin af aan de beste stem en dat is altijd zo gebleven. Ze heeft ook bewezen dat ze een heel flexibele zangeres is die zich in meerdere genres thuis kan voelen. Ze heeft de stem om commerciële pop à la Kylie te brengen, ze weet in het Nederlands te ontroeren à la Trijntje Oosterhuis, ze kan disco brengen à la Sister Sledge. Ze heeft zich ook de voorbije weken kunnen profileren als een lief poppetje dat heel lief zingt en dat heeft zeker bijgedragen tot haar populariteit. De enige keerzijde daarvan is misschien dat ze soms iets te lief was op momenten dat ze iets uitbundiger of krachtiger mocht zijn. Maar ze is een verdiende winnares en dat bewees haar finaleprestaties. Vooreerst was er de keuze van het publiek en die koos terecht voor I will always love you van Whitney Houston. De song die haar toch bevestigde in haar favorietenrol en misschien wel het hoogtepunt van de hele show. En dat gevoel kreeg ik gisteren terug. Het werd ontzettend stil bij het begin en het was een echt kiekenvleesmoment. Je hoorde op het einde bij de laatste noot wel dat ze last had van de zenuwen, want die sputterde even tegen, maar het was een echte prachtprestatie en ik vermoed dat dit nummer haar de overwinning heeft bezorgd. Daarna koos haar mama voor Ne partez pas sans moi van Celine Dion en ik vond ze hier net dat tikkeltje minder. Ze heeft niet die krachtige stem van Celine Dion en dat maakte dat het lied net iets minder energiek en krachtig was. Maar eigenlijk is dat oneerlijke kritiek, omdat je er niet kan doen dat je stembereik niet zo hoog ligt als dat van Celine Dion. Maar het miste toch een beetje vaart. Dat maakte ze dan weer volledig goed met Don’t stop me now van Queen, het lied waarmee ze de wedstrijd begon. Een fantastische song en ook eentje dat ze geweldig goed deed. Het begon heel rustig en prachtig, maar dan bloeit het nummer helemaal op en dat deed Free eveneens. Het is zeker één van haar beste performances dat ze heeft gedaan. Ze weet het nummer naar een hoger niveau te brengen en of het nu rustig of wat wilder aan toe gaat, haar stem blijft overeind en blijft even prachtig klinken. Haar laatste performance van de avond was het shownummer, nl. Don’t leave me this way van The Communards en het was de kers op de taart. Ik vond dit heel verrassend van Free. Het was niet echt iets wat ik haar meteen zag doen, maar ze deed het fantastisch. Het hele showgedeelte errond zorgde ook dat de prestatie naar een hoger niveau werd gelicht. Naar het einde toe vreesde ik er wel even voor dat ze buiten adem ging zijn, maar het eindigde net op tijd. En dat zorgde ervoor dat ik met een overweldigend gevoel bleef zitten. Een prachtprestatie van een verdiende winnares!

De opbrengst van de wedstrijd

1. Free - Cliniclowns: € 9675,78 + € 25 000 = € 34675,78
2. Guillaume - Hartekamp: € 17306,15
3. Mark - Chiro St.Jozef Merksem: € 13038,23
4. Eline - Habbekrats: € 9805,39
5. Daisy - Kamiano: € 7327,66
6. Geert - Greenpeace: € 5629,86+ € 1000* = € 6629,86
7. Hein - Natuurhulpcentrum: € 3128,38
8. Mattias - SOS kinderdorpen: € 2542,5
9. Viv - Stortkinderen: € 2394,38
10. Kobe - Unicef: 2271,75
11. Johan - Mobile School: € 1924,16
12. Britt - Autistem: € 1664,07
13. Cathérine - Vereniging voor bos in Vlaanderen: € 1147,31

PS: Mijn excuses dat het deze keer wat ingekorter is en misschien ook wat chaotischer.

R.I.P. Heath Ledger

Feel it, love it

Wie vandaag naar Donna heeft geluisterd, zal het wel gemerkt hebben. De radiozender klinkt heel wat anders. Er is een heel nieuw programmaschema met 11 nieuwe programma’s, er komen 5 nieuwe stemmen op de radio, er zijn de nieuwe jingles en baseline, er komt een nieuwe website aan, …. Met deze vernieuwingsoperatie hoopt men de negatieve spiraal van de laatste jaren om te buigen. En dat werd hoogtijd, want de laatste tijd was de openbare hitzender serieus op de dool. Eerdere vernieuwingspogingen waren een maat voor niets en met de dag werd het gevoel groter dat er iets diende te veranderen. Bovendien leed men aan navelstaarderij naar Q-music en maakte men een paar verkeerde keuzes om hen te counteren. Vanaf vandaag hoopt Donna de routine te doorbreken en terug in een positieve draaikolk te komen.

Ik heb de eerste dag nu wat geluisterd, al is dat op het werk niet zo simpel, maar ik vond de vernieuwing alleszins geslaagd. Ik hoorde dat men wat aan de muziekkeuze had gesleuteld, er waren de aangename en vertrouwde stemmen van Evy Gruyaert en Ann Reymen en de aangename nieuwe stem van Sebastian Decrop. Daarnaast klinkt het nieuwe jinglepakket ook best wel lekker, al klinkt het hier en daar wat Q-achtig. Waar ik wel nog wat aan moet wennen, is het feit dat men met de verkeerscontroles en de reclameblokken heeft moeten schuiven. Zo krijg je om 5 voor het uur een klein reclameblok, daarna nog een plaat, gevolgd door het nieuws en dan ineens het verkeer. Mijn biologische klok was echter ingesteld op het reclameblok net voor het nieuws en de verkeersinformatie om kwart voor en kwart na het uur.

De vraag is nu natuurlijk of de vernieuwingsoperatie gaat slagen. Ik denk dat het niet makkelijk wordt om luisteraars van Q-Music terug te halen, maar toch ben ik redelijk positief. Eerst en vooral komt dit omwille van enkele sterke stemmen die op de radio komen. Ik denk dat de grootste aanwinst bij Donna van de laatste jaren zeker en vast Dave Peters is. Hij was een beetje onbruikbaar geworden bij Studio Brussel nadat men zijn Brussel Midi afschafte, maar bij Donna vindt hij een tweede adem. En wat voor één. Hij neemt het avondblok voor zich als A.D.H.Dave en het avondblok klonk nog nooit zo tof. Er zit veel sfeer en swung in de show, het is allemaal tof gepresenteerd, het is energiek, maar nooit overdreven. En dan zijn er nog de leuke interacties met de nieuwsnimfen, weerman Frank Deboosere, miss Nele Somers, de telefoongasten, …. Het is kortom een waar plezier om met hem de werkdag af te sluiten en terug richting huis te gaan.

Een andere grote aanwinst bij Donna is Ben Roelants. We kennen Ben allemaal van zijn leuke televisie op JIM, maar op de radio klinkt hij nog leuker. Hij weet telkens weer een fijne interactie op te bouwen met de luisteraars, wordt goed omringd door een fijne redactie die hem leuke items aanreiken, hij heeft een heel aangename stem. Ik verwacht dan ook veel van zijn avondshow Stereo Spécial die hij samen met Thibaut Renard zal maken. Het lijkt alvast een leuke show te worden waarbij men bouwt rond alles wat jongeren aangaat, van Myspace tot seks en van GSM tot chatten, en waarin vooral een gezonde portie humor centraal zal staan. Natuurlijk kan Donna naast die twee nieuwe stemmen ook nog rekenen op enkele gevestigde waarden. Zo is er de immer charmante Evy Gruyaert, de heerlijke Ann Reymen, de grappige David Van Ooteghem of de meest aangename radiostem van het ogenblik, Elias Smekens. Ik denk dat het duidelijk is dat men bij Donna terug een paar straffe persoonlijkheden en stemmen heeft verzameld, wat toch nog altijd een heel belangrijke meerwaarde zorgt voor de radio. Misschien één twijfelgeval qua nieuwe stemmen. Ann Van Elsen. Ik ben zo al geen fan van haar en ik betwijfel of haar zondagavondshow daar iets gaat aan veranderen.

Natuurlijk speelt de muziek nog steeds een belangrijke rol. Kijk ik naar de Donna van de afgelopen maanden, dan geef ik toe dat men wat eentonig begon te worden en zeker niet vernieuwend. Platen werden tot vervelens toe herhaald, de playlist leek vaak uit een loop te bestaan die men steeds weer herhaalde, er was weinig aanvoer van nieuwe platen. En ik denk dat deze evolutie ook geleid heeft naar een verdere daling van de luistercijfers. Daarenboven was er de concurrentie van Q-music, die ongeveer hetzelfde patroon aanhouden, maar toch wat opener zijn qua muziek. Ik hoop dan ook dat men bij deze vernieuwingsoperatie ook de muzieklijn van de zender onder handen heeft genomen. Volgens mij zou Donna best wat opschuiven in het radiolandschap. Volgens mij ligt er nog een groot gat in de driehoek Q-Music, Radio 2 en Studio Brussel. Ik denk dat als we het beste van die drie zender zouden combineren dat we dan moeten uitkomen bij een sterke radio Donna. Nu, met die driehoek bedoel ik niet dat men ineens de Vlaamsche schlagers moet gaan beginnen te spelen of het harde werk van Rammstein, maar wel dat men de playlist wat moet opensmijten. Er moeten nog steeds de hedendaagse hits ruim aan bod komen, maar men kan wat breder gaan. Zo draait men momenteel bijvoorbeeld Michael Bublé niet op Donna. Doodzonde vind ik dat, want zijn muziek is perfect hoorbaar op Donna. Men kan ook de classics wat meer opensmijten. We hebben bijna 40 jaar popmuziek en toch heeft Donna nog steeds schrik om de oudere platen uit de kast te halen. Ik denk dat de jeugd ook graag nog eens Aretha Franklin, The Beatles of Tina Turner hoort. Tenslotte ligt er ook nog een grote open markt in de iets minder commerciëlere muziek en alternatievere muziek die toch een heel breed publiek kunnen aanspreken. Of waarom spelen ze op Donna niet eens de hipste artiest van het moment, nl. Kanye West? Je ziet het, muzikaal kan Donna nog heel wat sleutelen en zich zo terug herpositioneren op de radiokaart.

Maar het is dus goed dat Donna vernieuwt. Na 16 jaar mag dat ook en ik zie de toekomst voor de radiozender met enig positivisme tegemoet. Er zitten weer een aantal frisse en sterke stemmen op de zender, er zijn terug leuke programma’s te beluisteren(enkel het weekend lijkt nog wat inhoud te missen) en men heeft beloofd dat men de playlist voor een deel gaat veranderen. En vooral dat laatste is, denk ik, nodig. Anders heb je toch het gevoel dat het oude wijn in nieuwe zakken is.

Op zoek naar een nieuwe president - South Carolina en Nevada

Er werden gisteren voorverkiezingen gehouden in Nevada en South Carolina bij de Republikeinen en Nevada bij de Democraten. En de winnaars zijn Romney, McCain en Clinton. De overwinningen in de kleine staat Nevada geven een indicatie, vooral bij de Democraten, maar blijven in het geheel toch nog steeds onbeduidend. De overwinning van John McCain in South Carolina daarentegen is wel een belangrijke overwinning en zorgt ervoor dat hij steeds meer frontrunner wordt bij de Republikeinen. Kijken we ondertussen naar de tussenstand qua vertegenwoordigers voor de Nationale Conventies, dan zien we dat Obama en Romney nog steeds aan de leiding liggen.

Het beloofde een spannende strijd te worden tussen McCain en Huckabee in South Carolina. De staat is diepgelovig en er werden dan ook veel stemmen verwacht voor dominee Huckabee. En hij kreeg ook een groot deel van de gelovige stemmen binnen, maar minder dan verwacht. Er werd verwacht dat hij tot 60% van de gelovige stemmen zou kunnen binnenhalen, maar exit-polls wijzen eerder op zo’n 40 à 45%. Bovendien werd er ook gevraagd wie het meeste kans zou maken om in november te winnen en daar haalde hij amper 23% tegenover 43% voor John McCain. Op de vraag wie het meeste verandering zou kunnen brengen, scoorde hij dan weer beter in South Carolina. 29% van de ondervraagden geloofden in Huckabee. John McCain deed het amper 1 procentje beter. En uit de rest van de exit-polls zou je kunnen afleiden dat Huckabee de voorverkiezing zou winnen, maar het werd dus toch John McCain die met 33% van de stemmen het iets beter deed dan Huckabee, die 30% haalde. Voor John McCain is het meteen een sprong vooruit in zijn weg naar Washington. Hij heeft terug een belangrijke staat op zak en wat belangrijker is, een zuidelijke, diep-gelovige staat. Het feit dat hij daar kan winnen, zal hem waarschijnlijk een hart onder de riem zijn voor de andere verkiezingen in de zuidelijke staten. Als hij op de golven van deze belangrijke overwinning kan blijven rusten tot na Tsunami Tuesday, dan zit hij enorm goed om de presidentiële nominatie in de wacht te slepen. Maar het is nu afwachten of Giuliani Florida kan binnenhalen volgende week en de strijd terug in een andere richting kan duwen.

In de kleinere staat Nevada werd een caucus gehouden en daar won Mitt Romney bij de Republikeinen. Door de belangrijke overwinning van McCain in South Carolina komt dit nieuws wat op de achtergrond. Nochtans won Romney deze voorverkiezing heel makkelijk en kwam de tegenstand weinig aan bod. Hij scoort dan ook enorm goed in de entrance polls. En bovendien blijft hij ruim aan kop in de voorlopige tussenstand qua vertegenwoordigers. Maar tot nu toe zijn natuurlijk de grote kleppers nog niet geweest en kan hij snel op achtervolgen zijn aangewezen. Volgende week is de grote staat Florida aan de beurt en dan kunnen de kaarten helemaal anders liggen. Bij de Democraten was het dan weer uitkijken naar de strijd Clinton-Obama. Clinton won overtuigend met 51% van de stemmen tegenover 46% voor Obama, maar door het ingewikkelde systeem van verdeling van vertegenwoordigers krijgt Obama er 13 en Clinton maar 12. Het is dus een morele overwinning voor Clinton, maar Obama pakt wel de belangrijkste punten. Maar toch moet het kamp van Obama zich ook wat zorgen beginnen te maken. Hij won in Iowa nog overtuigend de vrouwenstem, maar sinds dan is Clinton de grootste slokop in deze doelgroep. Daarnaast lukt het hem ook niet om de Latino-stem te krijgen en dit ondanks de steun van een Latino vakbondsleider. De entrance polls laten zien dat Clinton 64% van de Latino’s achter zich kreeg, terwijl Obama amper 26% kreeg. De strijd tussen Latino’s en zwarten in Amerika zal daar zeker een rol bij spelen. Opsteker voor het Obamakamp is dan weer de overtuigende steun die hij krijgt van de zwarte bevolking. Maar liefst 83% van deze doelgroep stemde voor hem en amper 14% op Clinton. Komende zaterdag staat South Carolina op het spel met een belangrijk aandeel van de zwarte bevolking en dan maakt dat hij kans maakt om die staat voor zich te winnen. Tenslotte valt het ook nogmaals op hoeveel stemmen Obama krijgt van de mensen die zich als onafhankelijke lieten registreren. Hij krijgt maar liefst 47% van die stemmen achter zijn naam, terwijl Clinton het moet stellen met 33%. Blijkbaar lukt het hem dus beter om nieuw volk voor de partij aan te trekken. Zou dit ook een belangrijk gegeven kunnen vormen voor de feitelijke presidentiële verkiezingen?

Top 10

1. Jamie Scott & The Town: Standing in the rain
2. Anouk: Good God
3. Dada Life: Fun Fun Fun
4. Milow: Dreamers and renegades
5. Mêlée: Built to last
6. Kanye West feat. T-Pain: Good Life
7. Hooverphonic: Gentle Storm
8. Mika: Big girls (you are beautiful)
9. Nelly Furtado: In God's hands
10. Leona Lewis: Bleeding love

SASA - show 11: de halve finale

Er zaten al twee meisjes in de halve finale. Daar moest natuurlijk nog een man bijkomen en er was keuze tussen de ervaren rot Mark Tijsmans en de jonge snaak Guillaume Devos. De afgelopen week kwam vooral Mark in de picture te staan om stemmen te ronselen met een optreden bij Debby & Nancy als hoogtepunt. En ik had bij momenten het gevoel dat de VRT er alles aan deed om de laatste VTM-ster uit de wedstrijd te houden en Mark te bevoordelen. Resultaat was een spannende strijd waar het volgens Katja vaak haasje-over was in de tussenstand. Uiteindelijk was het toch Guillaume die door mocht, zij het met een heel nipt verschil. Mark kreeg zijn gevraagde eerherstel dus niet en moest naast zijn beste vrienden van de jury gaan zitten. Met het vertrek van Mark verliest de wedstrijd één van de meest besproken kandidaten. Hij was overtuigd van zijn eigen kunnen in de eerste aflevering en dacht de wedstrijd op één been te kunnen winnen, maar daar kwamen meteen de eerste negatieve jurycommentaren. En die kon Mark maar moeilijk slikken en het leidde tot een oorlog tussen hem en de jury. Met als resultaat dat Mark meer en meer arroganter overkwam en dat maakte dat hij ook één van de minst geliefde steracteurs werd in de wedstrijd. Je kreeg echt een tweestrijd. Er waren de fans die erop wezen dat hij een goede zanger was en recht van spreken had. Aan de andere kant waren er de niet-fans die zich ergerden aan het gedrag en de uitspraken van Mark. En ik denk dat die tweestrijd er voor gezorgd heeft dat het een spannende strijd werd deze week, maar dat uiteindelijk hij toch aan het kortste eind moest trekken.

Guillaume Devos mocht dus de halve finale vervoegen, maar kampte met stemproblemen. Een bezoek aan het ziekenhuis en een injectie cortisone dienden er aan te pas te komen. Met resultaat, want je hoorde weinig van zijn problemen in de liedjes. Zoals in het door het publiek gekozen Beautiful day van U2. Ok, de eerste zin had last van geluidsproblemen, maar daarna bewees Guillaume wat voor een goede zanger hij wel is. En vooral hoe hij een beheerste zanger is. Hij wist het nummer prachtig op te bouwen van heel ingetogen naar heel energiek. En daar schuilt het grote talent van Guillaume in. Hij heeft oog voor de opbouw van een lied en weet door zijn opbouw het lied en zichzelf te laten opbloeien en te imponeren. Bovendien vond ik dat in dit rocklied de puzzelstukken prachtig in elkaar vielen. In vorige rocknummers vond ik Guillaume wel goed zingen, maar ergens wrong het toch wel. Maar nu had ik echt de indruk dat Guillaume met zijn beide voeten in het liedje stond en zichzelf overtrof. Kortom, ik vond dit een prachtprestatie en zelfs finalewaardig. And the best has yet to come. Voor de dansopdracht koos de jury voor Big girls (you are beautiful) van Mika. Guillaume deed vorige week een oproep naar de big girls van Vlaanderen en er werden 13 meiden gekozen die Guillaume mochten vervoegen op het podium. Iets wat de echte Mika ook bij zijn eigen optredens doet. Mark Tijsmans weet sinds vorig week hoe moeilijk het is om Mika te evenaren en gelukkig probeerde Guillaume dat niet te doen. Ik vond het uitstekend dat hij het nummer op zijn eigen manier probeerde te brengen. Toch blijf ik de versie van Mika beter klinken. Maar voor de rest is er niets dan positiefs over te melden. Ik vond dat je echt hoorde en zag dat Guillaume zich amuseerde op het podium en echt plezier beleefde aan deze dansopdracht en aan het lied. Daarnaast vond ik ook dat je het niet hoorde dat hij moest dansen en zingen tegelijkertijd. OK, in vergelijking met de meisjes vergde de choreografie misschien iets minder inspanning en was ze vrijer, maar ik denk dat de meeste van ons problemen zouden hebben om te dansen en te zingen en de aandacht bij beide te houden. Een zeer geslaagde opdracht dus voor Guillaume. Goed gezongen, leuk op beeld en een uitstraling van positivisme. Maar the best has yet to come en die kwam er in het duet samen met Stan Van Samang. Ze kozen beiden voor The show must go on van Queen en Guillaume zette er voor mij één van zijn beste prestatie in de wedstrijd neer. Ik vond dat het heel strak zat en dat er spanning in het lied werd opgebouwd. Er zit enige tragiek in het lied en dat kwam perfect tot uiting in dit duet. En qua duet was ik meer onder de indruk van de vocale prestaties van Guillaume dan die van Stan. Al is dat misschien wel de prestatie van Stan. Guillaume heeft een heel warme stem, terwijl die van Stan iets scherper klinkt. En ik heb de indruk dat Stan dat scherpe iets meer heeft afgevijld voor Guillaume, waardoor Guillaume mooier uit de verf kwam. Maar het is vooral het beheerste dat ik in de prestaties van Guillaume imponerend vind. En in dit lied past dit perfect vermits hij hierdoor die tragiek van het lied kan bereiken. Zijn musicalervaring zal hem hierbij zeker geholpen hebben. Rekening houdend met dat alles heb ik de indruk dat deze prestatie uitsteeg boven het finalewaardige en boven alles wat we tot nu toe gezien hebben van Guillaume. Een zeer prachtige prestatie!

Free Souffriau kreeg de laatste vrijstelling in het programma en kon gerust naar de halve finale toewerken. Haar eerste liedje van de avond was The voice within van Christina Aguilera. Het origineel is verpakt met heel wat krullen en versieringen en bespelingen van de toonladder waardoor je u soms ergert aan Christina Aguilera. Ik vreesde er even voor dat Free in die valkuil zou trappen, maar ze wist de kuil te omzeilen. Ze hield de noten ook wat langer aan. Alleen heeft ze de stem ervoor om dit te doen zonder dat het u ergert. De voorbije weken had ik ook de commentaar dat ze weinig kracht kan zetten op haar stem, maar gisteren bewees ze dat ik er toch misschien wat naast zat. Ik vond het juist wel krachtig gezongen en het kwam ook zo over. Ik ben geen echte fan van het lied, maar Free heeft alle vrezen rond dit lied ontkracht en heeft er een prachtige, eigen versie van gemaakt. Ze bewees dat ze een uitstekende zangeres is die mooi de toonladders kan bespelen zonder dat het irritant wordt en dat ze een prachtige stem heeft die vaak frêle klinkt, maar die ook krachtig kan klinken als het liedje het vereist. Eerste opdracht dus geslaagd, maar ik vrees dat ze met wat minder zelfvertrouwen naar de dansopdracht keek. Ze kreeg het nummer Flashdance…what a feeling van Irene Cara mee. Bekijken we dit lied enkel maar vocaal, dan is het een nummer dat perfect bij de stem van Free past. En dat kwam gisteren ook nog eens tot uiting. Ze heeft die popkorrel in haar stem om dit nummers te brengen. Bekijken we enkel naar de dansprestaties, dan valt het toch op dat Free aan ballet heeft gedaan en die sierlijke bewegingen en pasjes kan doen. Ik had wel de indruk dat ze zich enigszins door haar zwangerschap geremd voelde en daardoor haar bewegingen niet zo sterk benadrukte. Combineren we zang en dans tezamen, dan moet ik toch wel zeggen dat je het hoorde wanneer ze inspannender begon te bewegen. Haar ademhaling en noten stokte af en toe, maar het positieve is wel dat ze niet uit de bocht begon te vliegen. Ik was dan ook heel tevreden over deze prestatie en ik denk dat ze terug een ander facet heeft laten zien die een winnaar waardig is. De laatste opdracht van de avond voor haar was het duet samen met Stan Van Samang en samen kozen ze voor Time after Time van Cyndi Lauper. Het is een rustig, maar prachtig nummer en zo kwam ook het duet over. Het was een rustig, maar prachtig duet. Toch vond ik het van de drie duetten toch net de mindere. Het was door beiden zo keurig en perfect gezongen dat het iets te glad werd en te weinig vonken van afschoten. Je zag een mooi zangeres en een mooie zanger een mooi duet zingen, maar dat was het dan ook. Je werd niet overdonderd en dat kwam misschien omdat er weinig verrassingseffect in het duet zat. Beiden deden hun ding wat we van hen verwachtten en ze deden het goed, maar er was geen tikkeltje meer. Ik vond dat wel jammer, ondanks het feit dus dat het zeer goed gezongen was. Misschien had een ander, verrassender nummer wel voor die extra vonk kunnen zorgen.

De laatste halve finaliste was Eline Demunck. Het publiek koos voor haar eerste nummer het liedje Me and Ms Jones van Billy Paul. En dat zong ze in het begin heel open en dat is toch iets heel anders dan dat we van haar gewend zijn. Ik moet eerlijk zeggen dat ik haar zo ook iets minder graag hoor. Maar geleidelijk aan greep haar donkere, zwarte stem terug de overhand en klonk ze bij momenten terug als de Vlaamse Joss Stone. En zo hoor ik haar het liefst. Ze heeft iets warm in haar stem die in haar uithalen dan weer lekker vet of rauw wordt. In dit lied moest ze iets minder uithalen, maar moest ze meer beheerst zingen. En dat deed ze ook. Ik vond het knap gezongen. Rustig, maar met een heel warm gevoel. En dat in combinatie met haar schoonheid en het feit dat ze enorm goed pakt op het scherm, maakt dat ze onweerstaanbaar is. Henny Huisman vertelde dat ze meedeed aan Idool, maar niet geselecteerd geraakte. Je vraagt u meteen af hoe geloofwaardig die show in feite wel is. Voor het dansnummer kreeg ze Crazy in love mee van Beyoncé. Een ongelofelijk moeilijk nummer om het dansen en het zingen samen te combineren. En dat zorgde er ook voor dat Eline een paar stukken aan de backings overliet om zichzelf te kunnen concentreren op de dans. Iets wat de grote artiesten natuurlijk ook doen. Maar natuurlijk valt het in een wedstrijd wel op als de anderen wel zingend blijven dansen, terwijl zij ervoor kiest om even niet te zingen uit de vrees uit de bocht te gaan. Maar laten we dit even buiten beschouwing en dan zagen we een mooie performance en ééntje waar vele meisjes van 9 tot 16 jaloers op zouden zijn. Het was ook een performance zoals Beyoncé die zou kunnen doen op de MTV Music Awards of tijdens haar optredens. Ik vond het dus van de drie dansopdrachten het best visuele. Een keerzijde van de medaille is wel dat je bij Eline het best hoorde aan haar ademhaling had dat ze moeite had om te dansen en te zingen. Maar nogmaals, het lied gaat aan een zeer hoog tempo voorbij en om dat hoge tempo te kunnen combineren met dansen, dat is wel een zeer moeilijke opdracht waar maar weinigen echt zouden in slagen. Het was al bij al dus wel een zeer goede prestatie van Eline. Laatste prestatie van de avond voor haar was haar duet samen met Stan Van Samang en dit in het lied I alone van Live. Een rocknummer en dat is toch een genre waarin we Eline nog niet echt hebben weten in te schitteren, maar in haar duet met Stan was het er toch regelrecht op. Ze kan de kracht op haar stem zetten die dit nummer nodig heeft en ze kwam echt tot haar recht als rockbitch. Bovendien was de chemie tussen haar en Stan mooi om te zien. Je voelde meteen aan dat dit nummer Stan het beste lag en door het feit dat Eline zo sterk uit de hoek kwam, liftten ze dit duet naar een hoger niveau. Niet zo hoog als dat van Guillaume, maar het kwam toch zeer dicht in de buurt. Het was energiek, krachtig, verrassend, prachtig. Kortom, dit was een finalewaardige performance van Eline.

Ik vond het een zeer prachtige show en een halve finale van een zeer hoog niveau. Ik vond dat ze alledrie hebben laten zien waarom ze terecht in de halve finale stonden. Het was ook mijn droom halve finale, want ik hoopte op voorhand al dat deze drie het tegen elkaar konden uitvechten. Natuurlijk is de vraag wie er nu moet winnen. De stemming van gisteren maakte al veel duidelijk. Er werd namelijk geen vrijstelling meer uitgedeeld en de kijkers konden al na de eerste opdracht beginnen te stemmen. Wie deze vox populi won, mag al vrij zeker zijn van zijn of haar overwinning volgende week. En het publiek koos massaal voor Free Souffriau. Haar kansen dat zij de nieuwe sterartiest wordt, zijn na gisteren flink gestegen. Voor de laatste finaleplaats wordt het nu nog strijden tussen Guillaume en Eline. Ik heb de voorbije weken zwaar campagne gevoerd voor Guillaume, omdat ik hem een sterke kandidaat vond die heel erg is gegroeid is in de wedstrijd en je zag vandaag wat voor een hoog niveau hij wel kan behalen. Maar voor de finale gaat mijn voorkeur toch uit naar Eline. Ze was de revelatie van de wedstrijd, is een ontzettend groot talent, kan heel goed zingen en klinkt soms als de Vlaamse Joss Stone en heeft voor mij het meeste patent op de kwaliteiten van een sterartiest. Ik hoop dan ook dat ze de finale kan halen en dat de fans van Guillaume massaal voor haar gaan stemmen in de finale. Maar ik zou het dus ook zeer verdiend vinden, mocht Guillaume de finale halen. Hij zou dat schitterend doen en hij kan zeker dan op mijn steun rekenen. Kortom, het maakt eigenlijk niet uit wie van de twee het haalt, want ze zijn alletwee heel finalewaardig. En wie van de drie het ook uiteindelijk schopt tot sterartiest, ik denk dat we het mooiste podium hebben kunnen bereiken wat er in deze wedstrijd in zat.

Het goede doel van de finalisten:

Guillaume Devos zingt voor Hartekamp. Dit is een organisatie die vakanties en activiteiten organiseert voor chronisch zieke kinderen en kinderen met een ernstige sociale, fysieke of mentale handicap. Door hun ziekte of handicap kunnen deze kinderen niet mee op een gewoon kamp van de jeugdbeweging of zelfs niet op vakantie met hun ouders. Hartekamp maakt dit wel mogelijk en staat in voor de organisatie van het kamp, de medische begeleiding, …. Hiervoor rekenen ze op steun van sponsors en sympathisanten. De kinderen zelf zouden graag naar het buitenland willen gaan, maar daarvoor heeft de organisatie niet genoeg middelen. Mocht Guillaume winnen dan zou dit met de 25.000 euro wel mogelijk zijn. Je kan de organisatie natuurlijk ook buiten de wedstrijd om steunen door een gift te storten op rekeningnummer 390-0966580-30. Meer info vind je op de website.

Eline Demunck zingt voor de jeugddienst Habbekrats. Zij willen dat er een jeugdvriendelijke maatschappij komt en bieden jongeren een forum aan waar ze hun vrienden kunnen ontmoeten. Maar Habbekrats is ook een vormingsdienst en organiseert tal van activiteiten en projecten waarbij jongeren worden geholpen worden bij het bepalen en het uitbouwen van hun toekomst binnen een ingewikkelde samenleving. De dienst is vooral actief in Oost-Vlaanderen, maar in 2008 start er ook een afdeling in Antwerpen. De dienst heeft al een gebouw aangekocht, maar met de 25.000 euro kan de dienst verder uitgebouwd worden en kan het gebouw ingericht worden op maat van de jongeren. De jeugddienst kan altijd een extra steuntje in de rug krijgen en dat kan door een gift te storten op het rekeningnummer 290-0304050-10. Meer info vind je op de website.

Free Souffriau zingt voor de Cliniclows. Iedereen kent ondertussen al het fenomeen van de clowns die op de kinderafdelingen van de ziekenhuis de zieke kindjes komen verblijden met hun gezelschap en hen even de pijn en het lijden doen vergeten. Ondertussen heeft de organisatie 18 clowns in dienst die per jaar zo’n 18.000 keer een kind blij maken. De organisatie staat in voor de loonkost van de clowns en is daarvoor helemaal afhankelijk van de giften van de mensen. De 25.000 euro die Free kan winnen, is dan ook een serieuze steun in de rug en zou ervoor kunnen zorgen dat er elke week 30 kinderen meer gelukkiger worden gemaakt. Je kan de organisatie ook steunen buiten de wedstrijd en dit door een gift te storten op rekeningnummer 320-1111111-46. Meer info vind je op de website.

De liedjes in de finale:

Eigen keuze
Guillaume: Rain down on me van Kane
Free: Don't Stop Me Now van Queen
Eline: I say a little prayer van Dionne Warwick

Keuze van de jury
Guillaume: Rood van Marco Borsato
Free: Don't leave me this way van Communards
Eline: Land of the 1000 dances van Wilson Picket

Publiekskeuze:
Kies een favoriet nummer voor de drie kandidaten via de website van het programma. Dit waren alvast mijn keuzes:
Guillaume: Hou me vast van Volumia
Free: I will always love you van Whitney Houston
Eline: You had me van Joss Stone

John Legend - Show me

R.I.P. Brad Renfro

Op zoek naar een nieuwe president - Michigan

De Amerikaanse voorverkiezingen kennen een grillig verloop. Gisteren werden de voorverkiezingen in de staat Michigan gehouden en bij de Republikeinen heeft er alweer iemand anders een belangrijke voorverkiezing gewonnen. Deze keer was het Mitt Romney die het zeil naar zich toetrok en met de meeste stemmen ging lopen. Hij won al eerder in de kleine staat Wyoming, maar dit is toch zijn eerste belangrijke overwinning. En ook broodnodige overwinning wou hij in de race blijven meedoen. Hij haalde 39% van de stemmen, terwijl eerdere winnaars McCain en Huckabee respectievelijk 30% en 16% haalden. Giuliani stelt al zijn hoop nog zijn steeds op de grote staat Florida en werd laatste met amper 3% van de stemmen. Bij de Democraten was er niet echt een voorverkiezing. Michigan had tegen de zin van het nationale partijbestuur besloten om een vroege voorverkiezing te houden, waardoor het partijbestuur besloot om geen rekening te houden met het resultaat. Hierop trokken zowel Obama als Edwards zich terug, waardoor alleen grote naam Clinton naast kleine namen Kucinich, Gravel en Dodd op het stembiljet stond. De kiezers konden echter ook kiezen voor “uncommitted”. 37% van de stemmers deed dit, terwijl 58% van de stemmen ging naar Clinton.

Bij de Republikeinen ligt de strijd weer wat meer open. De polls voorspelden een spannende strijd tussen Romney en McCain, maar weer kregen de polls ongelijk. Romney won met duidelijke cijfers tegenover McCain en blijft door zijn overwinning koploper qua verkregen afgevaardigden. Maar toch was het een broodnodige overwinning, want na een groot deel van zijn persoonlijk geld in de campagne te hebben gesmeten, lukte het hem enkel in de kleine staat Wyoming om te winnen. In Iowa en New Hampshire werd hij telkens maar tweede. En de Republikeinen hebben blijkbaar iets met de titel comeback kid, want na zijn overwinning riep Romney zichzelf uit als de nieuwe comeback kid. Iets wat McCain hem vorige week voordeed in New Hampshire. Het lijkt er wel op of de Republikeinse kandidaten eerder die titel willen krijgen dan de titel president. Het is nu uitkijken ook bij de Republikeinen uitkijken naar South Carolina om te zien wie van de drie kandidaten terug een voorsprong kan nemen op de rest.

Bij de Democraten waren er dus geen echte voorverkiezingen. Maar toch leerde de stemming heel wat. Want Clinton kreeg dan wel 58% van de stemmen, 37% van de kiezers koos voor “uncommitted”. En wie dieper ingaat op die cijfers, merkt dat het vooral de jongeren en de zwarte bevolking zijn die voor “uncommitted” kozen boven Clinton. En het is vooral bij die laatste bevolkingsgroep dat er nieuws te rapen valt. 23% van de Democratische stemmen in Michigan waren afkomstig van zwarten. 68% koos voor “uncommitted” en amper 30% voor Clinton. Met het oog op de voorverkiezing in het overwegend zwarte South Carolina ziet het er niet zo rooskleurig uit voor Clinton. Hebben de uitspraken uit haar kamp over Martin Luther King roet in het eten gegooid en hebben ze de zwarte stem bij haar verjaagd? Het zal na South Carolina duidelijk worden. Interessant is ook om weten op wie de Democratische kiezers gestemd zouden hebben, mochten alle namen op het stembiljet hebben gestaan. Dan merken we dat Clinton nog 46% van de stemmen zou behalen tegenover 35% voor Obama en 12% voor Edwards. Opmerkelijk is ook hier weer dat de onafhankelijke kiezers ook hier massaal hebben gestemd op “uncommitted” en dus eigenlijk vooral een steunbetuiging geven aan Obama en Edwards.

Komende zaterdag is het de beurt aan Nevada om te kiezen en de Republikeinse kiezers uit South Carolina mogen ook al gaan stemmen. Het wordt een spannende strijd in beide partijen en we hebben ondertussen ook al geleerd om voorzichtig te zijn met de polls. Die duiden op een spannende strijd Clinton/Obama en Romney/McCain in Nevada en Hucakbee/McCain in South Carolina. De kaarten kunnen komende zondag weer helemaal anders liggen.

Op zoek naar een nieuwe president - Rassenkwestie II

"Het grootste sprookje dat ik ooit hoorde"

Over een goede week gaan de Democraten in South Carolina naar de stembus om hun kandidaat te kiezen voor het presidentschap. Johan Depoortere ziet hoe de zwarte loyauteit er in de richting van Obama verschuift.

South Carolina is de eerste zuidelijke staat in de reeks voorverkiezingen en de eerste met een grote zwarte bevolking (30%).

Bovendien is het de buurstaat van John Edwards, die wanhopig op zoek is naar een overwinning om zijn campagne te redden. Redenen te over dus voor de drie overblijvende Democraten om zenuwachtig te worden en dat is vooral in het Clintonkamp te merken aan een paar uitschuivers van Hillary en Bill.

De ex-president ging uit de bocht toen hij nog vóór Hillary's overwinning in New Hampshire en toen de opgang van Barack nog onstuitbaar leek scherp uitviel tegen Obama. Het grootste sprookje dat ik ooit heb gehoord noemde hij diens campagne.

Hij had het met name over het Irak-standpunt van de senator uit Illinois: Obama zou een zigzagkoers hebben gevaren over de oorlog door zich eerst in een speech tegen de invasie van Irak uit te spreken maar later vóór de militaire budgetten te stemmen die de oorlog financierden.

Hillary gooide een paar dagen later olie op het vuur door te suggereren dat ze de verdiensten van Martin Luther King in de burgerrechtenbeweging lager inschatte dan die van president Lyndon Johnson, die de aspiraties van de zwarte leider in wetteksten omzette.

Een deel van de zwarte gemeenschap in de VS reageerde furieus. De Clintons zijn geliefd bij zwart Amerika en Bill wordt wel eens de eerste zwarte president genoemd, maar tornen aan een ikoon als Martin Luther King is zelfs voor de Clintons een brug te ver.

Bill haastte zich in de dagen die volgden om zijn uitspraak toe te lichten. Tegen het radiostation van de zwarte activist Alan Sharpton zei hij dat hij Obama zeer respecteerde - zijn campagne is geen sprookje, zei hij, hij zou kunnen winnen.

Een combattieve Hillary verdedigde in Meet the Press - het druk bekeken zondagochtenddiscussieprogramma op NBC - haar en Bills staat van dienst in de burgerrechtenbeweging en beschuldigde de Obamacampagne ervan de uitspraken bewust uit hun contekst te rukken om de Clintons schade toe te brengen.

En zoals dat meestal gaat, ging het incident een eigen leven leiden. Een zwarte leider uit het Clintonkamp in South Carolina deed de carousel een rondje verder draaien toen hij de Clintons verdedigde met een nieuwe, bedekte allusie op Obama's druggebruk in diens wilde jaren.

De Clintons waren al diep en emotioneel betrokken in zwarte thema's toen Obama iets aan het doen was in de buurt - is zal niet zeggen wat het was, hij zegt het in zijn boek.

In zijn autobiografische Dreams of My Father schrijft Barack inderdaad dat hij als losgeslagen tiener experimenteerde met drugs en alcohol maar dat hij zich later herpakte, ging studeren en als basiswerker in de achtergestelde wijken van Zuid-Chicago aan de slag ging.

Zowel Obama als Clinton moeten op eieren lopen als het om de thema's van ras en sekse gaat.

Beide campagnes verwijten elkaar nu dat ze van ras een onderwerp in het debat hebben gemaakt en vooral in het Zuiden is dat spelen met dynamiet.

Hillary was lang de koploper onder de zwarte kiezers in South Carolina, maar ze ziet met toenemende bezorgdheid hoe de zwarte loyauteit in de richting van Obama verschuift. Haar ongelukkige uitspraken van de laatste dagen zullen hier beslist niet helpen.

Bill Clinton is nog altijd de beste campagnevoerder in het land, maar zijn uitschuivers zouden het sprookje van Obama wel een werkelijkheid kunnen maken.

Johan Depoortere

Bron: Deredactie.be

Op zoek naar een nieuwe president - Rassenkwestie I

Ras in de race naar het Witte Huis

In de verkiezingsstrijd duikt een fenomeen op dat nog altijd een litteken is in de Amerikaanse geschiedenis: ras.

Het opvallende is dat het een splijtzwam vormt in de Democratische Partij die normaal gesproken strijdt tegen 'racisme'. De Democratische kandidaat Hillary Clinton kleineerde het werk van Barack Obama en stelde president Lyndon Johnson boven Martin Luther KIng.

De venijnige strijd laaide op toen Clinton tijdens de voorverkiezingen in New Hampshire met de rug tegen de muur stond. Obama had de caucus van Iowa gewonnen en een tweede nederlaag zou fataal zijn voor de Clintons. Echtgenoot Bill, de voormalige president, ontpopte zich als een straatvechter en zei dat de Obama-campagne draaide op 'sprookjes'. Hij trok Obama's verzet tegen de Irak-oorlog in twijfel. Bill vond dat Hillary de beste president zou zijn omdat ze als persoonlijkheid zelfs 'boven Mandela' uitstak.

Hillary uitte zich denigrerend over het werk van Obama als senator en zei dat hij niet meer had gepresteerd dan enkele toespraken. Ze voegde er aan toe dat Martin Luther King grote dromen verwoordde maar dat er een president, in casu Lyndon B. Johnson, nodig was om de burgerrechten tot wet te maken.

De Clintons speelden met vuur want 'ras' is in de VS een gevoelig thema. Vorig jaar liet de radiopresentator Don Imus zich neerbuigend, zoniet racistisch, uit over een zwart team basketbal speelsters. Imus werd ontslagen en zocht vergiffenis bij de radicale dominee Al Sharpton die zichzelf opwerpt als moreel geweten inzake rassenkwesties. De radiopresentator verontschuldigde zich met de woorden dat hij enkel een tekst uit de 'zwarte hip hop muziek' herhaalde. Het mocht niet baten.

De Democraten verwondden zich nu met de rassenkwestie. Opiniepeilers zochten de voorbij dagen naar de reden waarom ze er in New Hampshire zo naast zaken. Eén verklaring was dat sommige laagbetaalde blanke Democraten tijdens peilingen, uit politieke correctheid, niet durfden bekennen dat ze niet op een zwarte zouden stemmen. Ze kozen heimelijk voor de blanke Hillary. Die uitleg is niet overtuigend. Want ook de exit polls, die geheim zijn, zaten er naast. Opiniepeilers riepen ras in als excuus voor eigen falen.

De opmerkingen van de Clintons zette veel kwaad bloed. Circa negentig procent van de Amerikaanse zwarten stemt Democratisch. Hillary verscheen het voorbije weekeinde op alle belangrijke politieke talkshows om te zeggen hoezeer ze een bewonderaar was van Martin Luther King. Obama had haar ervan beschuldigd diens rol te kleineren door alle nadruk op Johnson te leggen en daarmee de 'geschiedenis te herschrijven'. En Bill verscheen te biecht bij Al Sharpton om te zeggen dat zijn kritiek op Obama niets te maken had met racisme.

De rassenruzie kan een belangrijke impact hebben op de tweestrijd in Nevada en South Carolina later deze maand. In South Carolina is de helft van de stemmers in de voorverkiezing is zwart. Enkele zwarte leiders die tot nu toe neutraal bleven, hebben de Clintons tot de orde geroepen. Ze dreigen de kant van Obama te kiezen als de Clintons doorgaan met hun 'onderhuids rasgetinte opmerkingen'.

Het gaat te ver om de Clintons te beschuldigen van racisme. Maar hun houding getuigt wel van paternalisme. Jarenlang hebben ze politiek gevoerd ten behoeve van de zwarten. Bill liet zich graag de 'eerste zwarte president' noemen. Maar in zijn regering speelden zwarten niet de prominente rol zoals sommige zwarten (en Hispanics) in de regering Bush. De Democraten deden zwarte regeringsleden van Bush af als 'Uncles Tom' die braaf naar de baas luisterden. De Clintons maakten zwarte leiders het hof om de stemmen van hun achterban binnen te rijven. Ze kunnen het niet goed verdragen dat er nu een zwarte verkiesbare kandidaat opstaat die de Clintons overbodig maakt.

Kortom: de goedbedoelende blanke dame is meer nodig. Eigenlijk vinden de Clintons Obama maar een brutale snotneus die Hillary's geplande kroning verstoort.

Derk Jan Eppink

Bron: Knack Blogt

Op zoek naar een nieuwe president - Nieuwe polls

De voorverkiezingen van Iowa en New Hampshire hebben de nationale polls flink door elkaar geschud. Vandaag maakte The Washington Post & ABC hun nieuwe nationale poll bekend en die zien er heel anders uit dan een maand geleden. Bij de Democraten blijft Hillary Clinton aan de leiding, maar haar voorsprong is weggesmolten als sneeuw voor de zon. Volgens de poll moet ze maar liefst 11% inleveren ten opzichte van vorige maand en komt ze nu uit op 42%. Barack Obama profiteert dan weer ten volle van de hype die er rond zijn figuur is gecreëerd en stijgt spectaculair met 14 procentpunten naar 37%. John Edwards blijft ongeveer gelijk in de nationale poll en stijgt 1 procentpunt naar 11%. Bij de Republikeinen is het deelnemersveld nog grondiger door elkaar geschud. Vorige maand stond Giuliani nog op de eerste plaats in de poll, maar hij koos ervoor om Iowa en New Hampshire links te laten liggen. Die techniek loonde niet, want hij kreeg geen media-aandacht en dat vertaalt zich in deze poll door een verlies met 10% naar 15%. Hij zakt hiermee naar een vierde plaats. Grote winnaar uit de poll is New Hampshire-winnaar John McCain. Hij stijgt maar liefst 16 procentpunten en komt nu uit op een eerste plaats met 28%, waarbij hij Huckabee en Romney op een afstandje zet.

Ook andere kranten en instanties hebben hun poll bekend gemaakt. Dat relativeert echter de poll van The Washington Post & ABC bij de Democraten. Volgens de andere polls ligt Clinton nog ruim op kop, al is het verschil in de befaamde Rasmussenpoll ook slechts 4% en staat ze volgens de poll van USA Today/Gallup op gelijke hoogte met Obama. In de poll van The New York Times & CBS News ligt ze daarentegen nog 15% voor op Obama. Gemiddeld maakt dit ze momenteel uitkomt op 40,8% van de Democratische stemmen tegenover 33,4% voor Obama. In vergelijking met vorige maand slinkt ook hier haar voorsprong geleidelijk en haalt Obama haar langzaamaan in. Hij heeft tijd tot 5 februari om dit waar te maken wanneer het Tsunami Tuesday is. Bij de Republikeinen wordt echter het beeld van de poll van The Washington Post bevestigd. Giuliani is compleet weggeveegd in de nationale polls en strandt nu op 14,8% van de stemmen. In geen enkele van de toonaangevende polls kan hij de eerste plaats nog bemachtigen. Die eerste plaats gaat grotendeels naar McCain. Hij komt nu gemiddeld uit op een 27,4% van de stemmen. Tweede plaats in de nationale polls gaat naar Iowa-winnaar Huckabee, maar die volgt ondertussen wel al op 7%.

Laten we dus even vanuit gaan dat het nog gaat tussen Clinton en Obama en dat John McCain de nominatie behaalt bij de Republikeinen. Dan is het handig om eens te kijken wat de polls vertellen als dit de eindstrijd wordt voor het presidentschap. En dan komen we tot de verrassende conclusie dat de Democraten helemaal niet zeker kunnen zijn van een overwinning en dat ze zelfs op achtervolgen zijn aangewezen. In de strijd tussen McCain en Clinton haalt McCain voorlopig 48,3% van de stemmen binnen in de gemiddelde polls tegenover 43,00% voor Clinton. 11,3% blijft evenwel onbeslist, maar we mogen er toch vanuit gaan dat dit nog een spannende strijd gaat opleveren. En het kan nog erger voor Clinton, want in de Rasmussenpoll ligt McCain maar liefst 11% voor op haar. Haalt Barack Obama de Democratische nominatie en komt hij uit tegenover John McCain, dan blijft McCain de favoriet van de Amerikanen. Alleen is het verschil hier ontzettend klein. Uit het gemiddelde van de polls blijkt dat McCain 45,3% van de stemmen krijgt tegenover 44,8% voor Obama. Hier zijn wel iets meer onbesliste kiezers, namelijk 12,7%. Lichten we er terug de Rasmussenpoll uit, dan haalt McCain 46% van de stemmen tegenover 43% voor Obama. Verrassend genoeg is het de Democratische kandidaat John Edwards die in de polls voorlopig wel vooruitloopt op John McCain. Komen beide blanke heren tegenover elkaar uit, dan zou Edwards 46,7% van de stemmen halen en McCain 43%. In de Rasmussenpoll is het verschil nog groter met 46% voor Edwards en slechts 39% voor McCain.

Ik leid uit deze cijfers toch uit dat Amerika het nog steeds moeilijk heeft om een vrouw of een zwarte tot president te kiezen. Maar vooral Hillary Clinton heeft het als vrouw zijnde heel moeilijk. Want komt zij tegenover de andere Republikeinse kandidaten uit, dan haalt zij het wel, maar de voorsprong is telkens maar heel miniem. De Amerikanen kiezen dan nog liever voor een zwarte man. Want komt Barack Obama uit tegenover een andere Republikeinse kandidaat dan McCain, dan haalt hij het wel vlot van hun en ligt hij maar liefst 10% voor op hun. We kunnen de vergelijking eens doen. Giuliani lag een hele tijd op kop bij de Republikeinen. Haalt hij de nominatie en komt hij uit tegenover Clinton, dan zou vandaag 47,2% van de Amerikanen kiezen voor Clinton en 44,8% voor Giuliani. Komt Giuliani echter uit tegenover Obama, dan haalt hij maar 40,2% van de stemmen meer, terwijl Obama 50,2% van de stemmen halen. En ook bij de andere head-to-head polls tussen Clinton/Obama en Republikeinen zien we hetzelfde.

Maar het belangrijkste feit is dus dat de Republikeinen in John McCain een echte comeback-kid hebben gevonden. Hij zakte na de zomer compleet weg in de peilingen, maar neemt nu terug de leiding in handen. En hij lijkt voorlopig de enigste te zijn die Clinton en Obama het vuur aan de schenen kan leggen en het presidentschap bij de Republikeinen kan houden. Bij de Democraten kunnen ze dan weer niet echt op twee oren slapen. Vooral Hillary Clinton krijgt het in de polls zwaar te verduren. Haar voorsprong slinkt zienderogen op Obama en als ze de nominatie toch binnenhaalt, dan zal ze zich drie keer zo hard moeten bewijzen en dan nog is het presidentschap niet binnen handbereik. Het worden nog spannende maanden in Amerika. Morgen staat alvast Michigan op het programma. Bij de Democraten is dit enkel bijkomstig, omdat er na een conflict tussen de staat en de partijtop beslist werd dat het resultaat niet zal meespelen bij het bepalen van de nominatie. Obama en Edwards trokken zich dan ook terug uit de race in deze staat. Bij de Republikeinen belooft het nog een spannende strijd te worden tussen Romney en McCain. Maar die laatste heeft de wind in de zeilen in de polls en dus mogen we gokken op een overwinning voor hem. Woensdag weten we meer.

John Legend - Another again

Arid - Why do you run

Mêlée - Built to last

Top 10

1. Milow: Dreamers and renegades
2. Kanye West feat. T-Pain: Good Life
3. Anouk: Good God
4. Hooverphonic: Gentle Storm
5. Jamie Scott & The Town: Standing in the rain
6. Nelly Furtado: In God's hands
7. Mika: Big girl (you are beautiful)
8. Alicia Keys: No one
9. Timbaland presents One Republic: Apologize
10. Leona Lewis: Bleeding love

SASA - show 10

De afvallingsrace is voorbij gevlogen, want we zitten ondertussen al aan de kwartfinale van Steracteur, Sterartiest. Er moest nog gestreden worden voor de laatste plaats in de kwartfinale tussen Daisy en Guillaume en beiden hadden de voorbije week allerlei acties op poten gezet om stemmen te ronselen. Uiteindelijk diende Daisy toch de duimen te leggen tegenover Guillaume. Of het aan de jonge sms’ende meisjes lag, zullen we nooit weten. Feit is wel dat Daisy zich een zeer goede kandidaat heeft getoond de voorbije weken. Een klokvaste stem en heel energiek op het podium. Voor mij persoonlijk iets te energiek bij momenten, maar ze heeft de kijker de voorbije weken toch mooi weten te entertainen en die heeft dat enorm geapprecieerd door haar tot plaats 5 te stemmen. Ik ben benieuwd of dit voldoende zal zijn om de aandacht te trekken van evenementenbureau’s zodat ze haar droom kan waarmaken om met een bandje het land te doorkruisen en op te treden. Het is haar alvast van harte gegund. En ik hoop dat haar deelname ook veel geld heeft opgebracht voor haar goede doel, Kamiano. Een goed doel dat haar toch trouw aan het hart lag, want terwijl andere afvallers vooral om persoonlijke redenen wilden verder doen, noemde Daisy consistent haar goede doel als haar eerste beweegreden.

Guillaume Devos zit dus in de kwartfinale en kon niet lang genieten van zijn overwinning, want hij moest meteen het podium op met Mr. Bojangles van Jerry Jeff Walker. Een echt grote fan van het liedje ben ik nooit echt geweest en Guillaume heeft daar nu niet meteen grote verandering in gebracht. Maar dat betekent niet dat ik het niet goed vond of apprecieer. Ik vond het uitstekend gezongen en zeer goed gebracht. Beheerst, maar toch indrukwekkend. Af en toe had ik wel een beetje het gevoel dat het liedje een injectie adrenaline kon gebruiken en dat het tempo iets hoger mocht liggen. En ik weet niet of Guillaume dat ook vond. Want ik had af en toe het gevoel dat hij iets meer punch wou brengen, terwijl hij het toch heel laidback moest zingen. Misschien zit de ingehouden vreugde na de pijnbank daar voor iets tussen, want zijn uitbarsting na het liedje sprak echt wel boekdelen. Maar over het algemeen vond ik dit wel een knappe prestatie van hem. Ik blijf echt wel fan van hem. Het enigste probleem waarmee ik een beetje zit, is het feit dat hij al heel wat verschillende facetten heeft laten zien en allemaal goed, maar er is nog niet echt één duidelijke richting naar voren gekomen. Het is nog niet echt duidelijk in welke richting hij na de wedstrijd verder moet, al hoorde ik hem enorm graag in zijn versie van Hou me vast. Voor de akoestische ronde werd er gekozen voor It’s my life van Bon Jovi. Een vrij moeilijke opdracht lijkt mij, omdat we het helemaal niet kennen in een akoestische versie, maar wel in de leuke up-tempo rockversie. Het begin van de song vond ik gewoonweg ronduit schitterend. Heel ingetogen en rustig, maar vooral enorm imponerend. Volgens mij was dit echt één van de hoogtepunten uit de doortocht van Guillaume. Na dat geweldige begin bloeide het nummer helemaal open en werd het meer energiek. En hierin bewees Guillaume vooral hoe overtuigend hij wel kan zingen. Het was echt gemeend wat hij zong. Wat ik wel moet zeggen, is het feit dat hij af en toe wat struikelde over het ritme. Volgens mij zat hij af en toe wat te vaak met het origineel in zijn hoofd en lette hij niet echt op de akoestische versie. Maar ik wijt dat echt aan de onervarenheid die Guillaume heeft. Het is volgens mij echt niet makkelijk om zo’n echte hit om te toveren tot een akoestische versie en daarvoor heb je toch al enige ervaring voor nodig. Maar voor mij heeft hij met dit nummer nog eens bewezen wat een goede zanger hij wel is, dat hij een goede stem heeft en dat die top 3 nog steeds verantwoord is. Finale lijkt mij evenwel net iets te hoog gegrepen, vermits de vrouwelijke kandidaten daarvoor toch nog net dat trapje hoger staan.

Eén van die vrouwelijke kandidaten is Free Souffriau. Zij ligt nog steeds op ramkoers richting finale, maar moet nu nog de laatste hindernissen proberen te ontwijken. De eerste hindernis was Dancing Queen van Abba. Een ontzettend moeilijk nummer, waarbij het origineel dan nog eens werkt met twee verschillende stemmen, terwijl Free het natuurlijk solo moest doen. Maar ze liet er zich niet door afschrikken en bracht een knappe versie van het nummer. Haar hoge, frêle stem past perfect in dit soort van nummers en ze bewandelde weer mooi de toonladders. Waar ze echter wel mee sukkelt bij haar stem is het feit dat ze moeilijk kracht achter haar stem kan zetten en dat viel de voorbije weken al meerdere malen op. Bovendien mist ze ook wat kracht in haar performances. En daardoor komen haar liedjes en performances nog al vaak wat braafjes en mat over. En dat gevoel had ik toch ook wel bij Dancing Queen. Free zingt echt wel als een engeltje, maar toch blijf je ergens wat op je honger zitten. Je mist wat vuurwerk op het podium en in haar performances. Dat maakt ze ruimschoots goed door haar uitstekende zangprestaties, ze is ongetwijfeld de beste zangeres van de hoop en haar versie van I will always love you is nog steeds een hoogtepunt uit de reeks, maar soms mis ik juist dat tikkeltje meer. Voor haar akoestische ronde kreeg ze het nummer Lady Marmalade van Labelle mee. En mijn commentaren blijven een beetje in dezelfde richting liggen. Ze zingt quasi perfect, maar toch miste ik een rauw kantje in haar versie. Haar stem is zo frêle dat ze dreigt schel te klinken in de hoge noten en dat het nummer de vettige grols ontbreekt die andere artiesten die dit nummer brachten wel hebben. Maar haar vocale kwaliteiten maken dus veel goeds. Ze moest de eerste noot praktisch a capella grijpen en ze greep die perfect. Bovendien bleef ze ook perfect overeind in een ontklede, akoestische versie en je ziet dat dit genre haar enorm goed afgaat. Ze heeft niet veel backing nodig om te schitteren. Alleen moet ze dus wat geluk hebben met de liedjes. Echt krachtige liedjes zijn niet aan haar besteed en dat is de voorbije weken meer dan één keer duidelijk geworden, maar ze heeft wel een prachtige stem waar ze bij gevoelige liedjes mee kan ontroeren. En ondanks die kanttekeningen denk ik dat ze nog steeds op ramkoers ligt richting finale en dat ze wel eens grote kans kan maken om die te winnen.

Die andere grote kanshebber voor de finale is Eline Demunck. Zij mocht zich deze week wagen aan I don’t need a man van Pussycat Dolls. Een zeer vlot up-tempo nummer en het ging Eline ontzettend goed af. Ze straalde weer op het podium en stond er zoals vele meisjes dromen om op een podium te staan. Vocaal bewees ze nog een keer dat ze een echte goede zangeres is die perfect thuis is in die hedendaagse R&B-dingetjes. Ze heeft er dan ook de stem voor. Ik moet wel zeggen dat je af en toe hoort dat ze naar adem moet happen of dreigt zonder zuurstof te vallen door het zingen en dansen tegelijkertijd. Maar haar versie van deze hit benadrukte dus nog eens dat ze de ongeëvenaarde princess of pop van deze wedstrijd is. Ik kan de commentaar van Bart wel enigszins begrijpen dat ze al een hele tijd in dezelfde vijver aan het vissen is, maar het is echt wel de vijver waaruit ze moet vissen. Ik denk niet dat Eline iets te zoeken heeft in de rockmuziek of de Celine Dion-ballads. Neen, ze heeft iets te zoeken in de soulvolle en krachtige pop-, funk-, soul- en R&B-liedjes. Voor de akoestische ronde werd er gekozen voor I just want to make love to you van Etta James en hiermee nam ze volgens mij een optie op de eindoverwinning. Ik vond dit ronduit subliem gedaan. Heel funky en soulvol gezongen waarbij haar zwarte stem uitstekend tot haar recht kwam. Bovendien weet ze de toonladder aardig te bespelen zonder dat het te overweldigend wordt of irritant begint te worden. En dan zwijg ik nog maar over haar heerlijke vettige grollen, iets wat ik dus duidelijk mis bij Free. Tenslotte krijg je ook bij haar telkens weer dat tikkeltje meer op het podium. Ze beweegt heel naturel, weet zeer goed te flirten met de camera en is duidelijk geboren om op een podium te staan en dat weet ze ook heel goed over te brengen. Eline mag dan ook volgens mij terecht de revelatie van deze wedstrijd genoemd worden en moet in de finale staan. En volgens mij kan ze dit omdat ik denk dat ze ook kan rekenen op een hele horde jonge meisjes die in haar toch een verwezenlijking van hun eigen droom kunnen zien.

Laatste in de rij is Mark Tijsmans en daar waren deze week allerlei spanningen rond geweest met regelrechte aanvallen van juryleden in de boekjes en wederzijdse haatgevoelens. Dat er een probleem is tussen beiden was al langer duidelijker, maar er werd wijselijk besloten om de strijdbijl te begraven. En dus kon Mark zijn energie kwijt in I want to break free van Queen. En dat deed hij eigenlijk best vrij aardig. Ik vond het zeer goed gezongen en ik vond het ook erg goed dat hij er een eigen versie van maakte en niet probeerde Freddy Mercury te imiteren. Maar wat vooral ontzettend goed was gevonden, was de humor die in de act gestoken werd. Het lied werd ompakt in een semi-striptease en werd met de nodige knipogen gebracht zonder dat het echt een beschamende parodie werd. En die aanpak loonde, want ik vond ik dit heel aangenaam om naar te kijken en naar te luisteren. Het probleem bij Mark blijft wel enigszins liggen in het feit dat hij een stijve hark is. De bewegingen komen er niet zo vlot uit en hij spat dan ook niet van het scherm. Bovendien vond ik dit wel leuk voor één keer, maar hij bouwt hiermee nog geen echt muziekrepertoire mee op en zeker niet voor een cd mee op te vullen. En dat blijft toch ook een ander probleem van Mark. Hij kan goed zingen en is een goed artiest, maar hij mist de uitstraling om een echte live-artiest te zijn en aan de andere kant mist hij wat diepgang qua muziekkeuze om een echte cd-artiest te zijn. Hij is goed, maar valt toch tussen twee stoelen in. En het gebeurt niet vaak dat hij de mist in gaat, maar bij de akoestische versie van Grace Kelly van Mika gebeurde dit wel en hoe. Het is natuurlijk een onmogelijke opdracht om zo hoog te zingen als Mika. Dat betekende dan ook dat het nog redelijk goed ging in de strofe, maar dat hij bij de hoge noten genadeloos door het ijs viel. Het deed ontzettend veel pijn aan de oren. En toch kun je het hem niet verwijten. Hij heeft tenminste geprobeerd, maar het lukte niet. Je kon je afvragen of hij niet beter het een paar tonen lager had gezongen en zo op zijn eigen manier, maar zijn poging was toch bewonderenswaardig. Bovendien wil ik er toch op wijzen dat de rest van het liedje aardig gezongen was en dat hij er de nodige swung in kon steken. Maar natuurlijk blijft het mislukte langer hangen, ook al omdat het een komisch effect kreeg. Maar het zou dus zonde zijn om Mark met het oog op de finale hem daar op af te rekenen.

En alles begint nu in het teken van de finale te staan. Volgende week is het de halve finale met drie kandidaten, wat dus ook betekende dat er een laatste vrijstelling kon gegeven worden. Die ging al niet naar Eline, omdat ze die vorige week kreeg, en ook niet naar Guillaume, omdat die net van de pijnbank kwam. Daisy moest dus kiezen tussen Free en Mark en liet daarvoor het lot kiezen met een muntje (iets wat op bepaalde fora haar niet in dank werd afgenomen). Het lot besliste dat Free de vrijstelling kreeg en dat de overige drie dus op de gunst van de kijker moesten rekenen. De kijker stemde massaal voor Eline en die mocht dus de pijnbank ontwijken. Het is dus nu nog een strijd tussen Mark en Guillaume voor de top 3. Ik gaf het de voorbije weken al meerdere keren aan dat ik graag het trio Guillaume-Free-Eline naar de halve finale zag gaan en daar blijf ik nog steeds bij. Mark is ook wel goed, maar ik heb het al in mijn commentaar geschreven; ik vind dat hij wat tussen twee stoelen in valt. Bovendien is het inderdaad niet mooi wat Henny Huisman allemaal verkondigde, maar Mark toonde zich de voorbije weken toch ook vaak arrogant en onsympathiek. En dat speelt toch ook mee in mijn beoordeling. Maar de belangrijkste factor is het feit dat ik Guillaume een ontzettend goede zanger vind, die enorm gegroeid is tijdens de wedstrijd. Hij moet zijn weg nog een beetje vinden in de muziekwereld, maar ik hoor en zie hem toch graag bezig. Ik hoop dan ook dat iedereen massaal gaat sms’en, nl. GUILLAUME naar 3470. Voor de finale en de eindoverwinning zet ik dan weer al mijn hoop op Eline, dé echte revelatie van de wedstrijd.

Het goede doel van de mogelijke afvallers:

Guillaume Devos zingt voor Hartekamp. Dit is een organisatie die vakanties en activiteiten organiseert voor chronisch zieke kinderen en kinderen met een ernstige sociale, fysieke of mentale handicap. Door hun ziekte of handicap kunnen deze kinderen niet mee op een gewoon kamp van de jeugdbeweging of zelfs niet op vakantie met hun ouders. Hartekamp maakt dit wel mogelijk en staat in voor de organisatie van het kamp, de medische begeleiding, …. Hiervoor rekenen ze op steun van sponsors en sympathisanten. De kinderen zelf zouden graag naar het buitenland willen gaan, maar daarvoor heeft de organisatie niet genoeg middelen. Mocht Guillaume winnen dan zou dit met de 25.000 euro wel mogelijk zijn. Je kan de organisatie natuurlijk ook buiten de wedstrijd om steunen door een gift te storten op rekeningnummer 390-0966580-30. Meer info vind je op de website.

Mark Tijsmans heeft een ongewoon goed doel gekozen, namelijk de Chirojongens van Sint-Jozef in Merksem. In 2007 werd er brand gesticht in hun lokalen waardoor enkel het meest bouwvallige deel overeind bleef. Met het geld van de verzekering en subsidies hebben ze ondertussen al een eerste nieuw lokaal kunnen bouwen. Maar het complex is natuurlijk nog niet af en er zijn nog voor 110.000 euro werken nodig. Die bouw van die nieuwe lokalen kan maar voortgezet worden naargelang het geld binnenkomt. De 25.000 euro die Mark kan winnen, kan er dan ook voor zorgen dat de bouw versneld kan worden. Mark is trouwens oud-lid van de Chiro Sint-Jozef in Merksem. Meer info vind je op de website.

De liedjes van volgende week:

Guillaume: Beautiful day van U2 en Big girls van Mika
Mark: Far from over van Frank Stallone en Brand new day van Wiz kids
Free: The voice Within van Christina Aguilera en Flashdance…What a feeling van Irene Cara
Eline: Me and Ms Jones van Billy Paul en Crazy in love van Beyoncé

De kandidaten brengen ook een duet samen met Stan Van Samang.

Op zoek naar een nieuwe president - New Hampshire

De strijd ligt nog volop open. De kaarten werden verrassend geschud na Iowa en New Hampshire schudt ze nog eens goed door elkaar. Het was de avond van de comeback. McCain scoorde begin vorig jaar nog heel goed in de polls, maar de campagne sputterde en in de zomer zakte zijn ster serieus. Gisteren werd hij weer via de grote poort binnengehaald en haalde hij de meeste stemmen bij de Republikeinen. Bij de Democraten verraste Hillary Clinton dan weer. Ze werd pas derde in Iowa en in de polls donderde ze serieus naar beneden, maar ze werd gisteren met 39% van de stemmen beloond tegenover 37% voor Barack Obama. Het verhaal mag dan wel door de media voorgesteld worden als dat van de grote comebacks van beide personen, maar het vertelt ons nog niets over wie de eigenlijke nominatie bij beide partijen gaat binnen halen. De overwinning van Clinton en McCain heeft er enkel voor gezorgd dat Super Tuesday op 5 februari ongemeen spannend kan worden en dat dan pas iets duidelijk zal worden.

De meeste aandacht gaat natuurlijk uit naar de Democraten waar er zich een echte tweestrijd aan het ontwikkelen is. Maar ook bij de Republikeinen blijft het voorlopig nog een open strijd. Want tot nu toe is er nog niet echt een winnaar uit de bus gekomen. John McCain mag dan wel gisteren overtuigend gewonnen hebben, in Iowa scoorde hij niet zo goed en in de voorlopige tussenstand qua kiesmannen staat hij pas op een derde plaats. Op die voorlopige eerste plaats staat nu Mitt Romney, maar echt tevreden kan die ook niet terugblikken. Hij faalde zowel in Iowa als in New Hampshire om de meeste stemmen te halen en dit ondanks het feit dat hij er een groot persoonlijk fortuin tegenaan heeft gegooid. Bovendien is die andere grote favoriet, Rudy Giuliani, nog steeds niet echt in de strijd gestapt. Romney sleept dus nu al een beetje etiket loser mee, terwijl Giuliani nog onbeslagen aan de strijd kan deelnemen. Natuurlijk kunnen we nog niet echt een oordeel vormen over Giuliani omdat hij de kleine staten links liet liggen, maar nationale polls laten de laatste tijd toch tonen dat hij in vrije val is. De vraag is dan ook of het wel zo’n goede strategie was om die kleine staten links te laten liggen, want ondertussen is alle aandacht toch maar mooi gegaan naar Romney, McCain en Huckabee. Die laatste was trouwens in Iowa nog grote winnaar, maar mag gisteren al een grote verliezer genoemd worden, want in New Hampshire haalde hij maar 11% van de stemmen. Hier geen evangelistische christenen in de meerderheid en dat liet zich merken aan de stemmen.

De meeste aandacht gaat natuurlijk uit naar de Democraten omdat er verwacht wordt dat zij de volgende president zullen leveren en omdat de strijd daar ongemeen spannend begint te worden. Lag Clinton nog maandenlang ruim op voorsprong in de polls, dan laten de voorverkiezingen zien dat het verschil tussen haar en Barack Obama ondertussen miniem is geworden. Zo ook haar overwinning in New Hampshire. Want ze mag dan al als grote triomfator uit de bus zijn gekomen, ze haalde amper 8.000 stemmen meer dan Obama, wat neerkomt op een schamele 2%. Bovendien moet ook gezegd worden dat Obama het resultaat behaalde dat hij in de laatste polls in New Hamsphire haalde en dit wijst er toch op dat hij aan een serieuze klim bezig is de laatste weken. Uit de exitpolls blijkt daarnaast ook dat hij nog steeds meer de onafhankelijken kan binnenhalen en het best scoort bij de mensen die voor een eerste keer deelnamen aan de voorverkiezing (die trouwens een recordopkomst kende) en bij de mensen die pas de laatste dagen of maand beslist hebben. Hillary krijgt dan weer meer de voorkeur van het establishment en scoort het best bij de trouwe Democraten. Bovendien krijgt ze deze keer wel de meeste vrouwenstemmen achter zich, wat een serieuze opsteker zal zijn voor haar. Wat echter een groot probleem blijft bij Clinton is de grote afkeer die men tegenover haar opwekt. 1 op de 4 Democratische stemmers vind haar niet geschikt voor de nominatie, terwijl dit bij Obama slechts 1 op de 7 stemmers is. Bovendien vindt 51% van de Democratische stemmers dat Obama het best het land kan herenigen tegenover 28% voor Clinton. Tenslotte vindt 22% van de stemmers dat Clinton een oneerlijke campagne voert tegenover maar 11% voor Obama. De vraag bij deze cijfers is dan ook of Clinton toch vooral niet te kampen heeft met een imagoprobleem en of haar dat de komende weken niet roet in het eten zal gooien.

De campagne stopte in New Hampshire en die staat zorgde ervoor dat het spel nog open ligt. Het kan nog alle kanten uit. Volgende halte is Michigan, waar Clinton vandaan komt. Daar verliezen zo een pijnlijk gezichtsverlies zijn voor haar. Maar het is vooral uitkijken naar South Caroline waar men bij de Democraten kan beginnen vechten om de zwarte stem. Bij de Republikeinen blijft het vooral uitkijken naar Super Tuesday wanneer ook Giuliani zijn volle gewicht in de campagne kan leggen en het dan duidelijk moet worden of hij het laken naar zich kan toetrekken.