Op zoek naar een nieuwe president - Rassenkwestie I
Ras in de race naar het Witte Huis
In de verkiezingsstrijd duikt een fenomeen op dat nog altijd een litteken is in de Amerikaanse geschiedenis: ras.
Het opvallende is dat het een splijtzwam vormt in de Democratische Partij die normaal gesproken strijdt tegen 'racisme'. De Democratische kandidaat Hillary Clinton kleineerde het werk van Barack Obama en stelde president Lyndon Johnson boven Martin Luther KIng.
De venijnige strijd laaide op toen Clinton tijdens de voorverkiezingen in New Hampshire met de rug tegen de muur stond. Obama had de caucus van Iowa gewonnen en een tweede nederlaag zou fataal zijn voor de Clintons. Echtgenoot Bill, de voormalige president, ontpopte zich als een straatvechter en zei dat de Obama-campagne draaide op 'sprookjes'. Hij trok Obama's verzet tegen de Irak-oorlog in twijfel. Bill vond dat Hillary de beste president zou zijn omdat ze als persoonlijkheid zelfs 'boven Mandela' uitstak.
Hillary uitte zich denigrerend over het werk van Obama als senator en zei dat hij niet meer had gepresteerd dan enkele toespraken. Ze voegde er aan toe dat Martin Luther King grote dromen verwoordde maar dat er een president, in casu Lyndon B. Johnson, nodig was om de burgerrechten tot wet te maken.
De Clintons speelden met vuur want 'ras' is in de VS een gevoelig thema. Vorig jaar liet de radiopresentator Don Imus zich neerbuigend, zoniet racistisch, uit over een zwart team basketbal speelsters. Imus werd ontslagen en zocht vergiffenis bij de radicale dominee Al Sharpton die zichzelf opwerpt als moreel geweten inzake rassenkwesties. De radiopresentator verontschuldigde zich met de woorden dat hij enkel een tekst uit de 'zwarte hip hop muziek' herhaalde. Het mocht niet baten.
De Democraten verwondden zich nu met de rassenkwestie. Opiniepeilers zochten de voorbij dagen naar de reden waarom ze er in New Hampshire zo naast zaken. Eén verklaring was dat sommige laagbetaalde blanke Democraten tijdens peilingen, uit politieke correctheid, niet durfden bekennen dat ze niet op een zwarte zouden stemmen. Ze kozen heimelijk voor de blanke Hillary. Die uitleg is niet overtuigend. Want ook de exit polls, die geheim zijn, zaten er naast. Opiniepeilers riepen ras in als excuus voor eigen falen.
De opmerkingen van de Clintons zette veel kwaad bloed. Circa negentig procent van de Amerikaanse zwarten stemt Democratisch. Hillary verscheen het voorbije weekeinde op alle belangrijke politieke talkshows om te zeggen hoezeer ze een bewonderaar was van Martin Luther King. Obama had haar ervan beschuldigd diens rol te kleineren door alle nadruk op Johnson te leggen en daarmee de 'geschiedenis te herschrijven'. En Bill verscheen te biecht bij Al Sharpton om te zeggen dat zijn kritiek op Obama niets te maken had met racisme.
De rassenruzie kan een belangrijke impact hebben op de tweestrijd in Nevada en South Carolina later deze maand. In South Carolina is de helft van de stemmers in de voorverkiezing is zwart. Enkele zwarte leiders die tot nu toe neutraal bleven, hebben de Clintons tot de orde geroepen. Ze dreigen de kant van Obama te kiezen als de Clintons doorgaan met hun 'onderhuids rasgetinte opmerkingen'.
Het gaat te ver om de Clintons te beschuldigen van racisme. Maar hun houding getuigt wel van paternalisme. Jarenlang hebben ze politiek gevoerd ten behoeve van de zwarten. Bill liet zich graag de 'eerste zwarte president' noemen. Maar in zijn regering speelden zwarten niet de prominente rol zoals sommige zwarten (en Hispanics) in de regering Bush. De Democraten deden zwarte regeringsleden van Bush af als 'Uncles Tom' die braaf naar de baas luisterden. De Clintons maakten zwarte leiders het hof om de stemmen van hun achterban binnen te rijven. Ze kunnen het niet goed verdragen dat er nu een zwarte verkiesbare kandidaat opstaat die de Clintons overbodig maakt.
Kortom: de goedbedoelende blanke dame is meer nodig. Eigenlijk vinden de Clintons Obama maar een brutale snotneus die Hillary's geplande kroning verstoort.
Derk Jan Eppink
Bron: Knack Blogt
In de verkiezingsstrijd duikt een fenomeen op dat nog altijd een litteken is in de Amerikaanse geschiedenis: ras.
Het opvallende is dat het een splijtzwam vormt in de Democratische Partij die normaal gesproken strijdt tegen 'racisme'. De Democratische kandidaat Hillary Clinton kleineerde het werk van Barack Obama en stelde president Lyndon Johnson boven Martin Luther KIng.
De venijnige strijd laaide op toen Clinton tijdens de voorverkiezingen in New Hampshire met de rug tegen de muur stond. Obama had de caucus van Iowa gewonnen en een tweede nederlaag zou fataal zijn voor de Clintons. Echtgenoot Bill, de voormalige president, ontpopte zich als een straatvechter en zei dat de Obama-campagne draaide op 'sprookjes'. Hij trok Obama's verzet tegen de Irak-oorlog in twijfel. Bill vond dat Hillary de beste president zou zijn omdat ze als persoonlijkheid zelfs 'boven Mandela' uitstak.
Hillary uitte zich denigrerend over het werk van Obama als senator en zei dat hij niet meer had gepresteerd dan enkele toespraken. Ze voegde er aan toe dat Martin Luther King grote dromen verwoordde maar dat er een president, in casu Lyndon B. Johnson, nodig was om de burgerrechten tot wet te maken.
De Clintons speelden met vuur want 'ras' is in de VS een gevoelig thema. Vorig jaar liet de radiopresentator Don Imus zich neerbuigend, zoniet racistisch, uit over een zwart team basketbal speelsters. Imus werd ontslagen en zocht vergiffenis bij de radicale dominee Al Sharpton die zichzelf opwerpt als moreel geweten inzake rassenkwesties. De radiopresentator verontschuldigde zich met de woorden dat hij enkel een tekst uit de 'zwarte hip hop muziek' herhaalde. Het mocht niet baten.
De Democraten verwondden zich nu met de rassenkwestie. Opiniepeilers zochten de voorbij dagen naar de reden waarom ze er in New Hampshire zo naast zaken. Eén verklaring was dat sommige laagbetaalde blanke Democraten tijdens peilingen, uit politieke correctheid, niet durfden bekennen dat ze niet op een zwarte zouden stemmen. Ze kozen heimelijk voor de blanke Hillary. Die uitleg is niet overtuigend. Want ook de exit polls, die geheim zijn, zaten er naast. Opiniepeilers riepen ras in als excuus voor eigen falen.
De opmerkingen van de Clintons zette veel kwaad bloed. Circa negentig procent van de Amerikaanse zwarten stemt Democratisch. Hillary verscheen het voorbije weekeinde op alle belangrijke politieke talkshows om te zeggen hoezeer ze een bewonderaar was van Martin Luther King. Obama had haar ervan beschuldigd diens rol te kleineren door alle nadruk op Johnson te leggen en daarmee de 'geschiedenis te herschrijven'. En Bill verscheen te biecht bij Al Sharpton om te zeggen dat zijn kritiek op Obama niets te maken had met racisme.
De rassenruzie kan een belangrijke impact hebben op de tweestrijd in Nevada en South Carolina later deze maand. In South Carolina is de helft van de stemmers in de voorverkiezing is zwart. Enkele zwarte leiders die tot nu toe neutraal bleven, hebben de Clintons tot de orde geroepen. Ze dreigen de kant van Obama te kiezen als de Clintons doorgaan met hun 'onderhuids rasgetinte opmerkingen'.
Het gaat te ver om de Clintons te beschuldigen van racisme. Maar hun houding getuigt wel van paternalisme. Jarenlang hebben ze politiek gevoerd ten behoeve van de zwarten. Bill liet zich graag de 'eerste zwarte president' noemen. Maar in zijn regering speelden zwarten niet de prominente rol zoals sommige zwarten (en Hispanics) in de regering Bush. De Democraten deden zwarte regeringsleden van Bush af als 'Uncles Tom' die braaf naar de baas luisterden. De Clintons maakten zwarte leiders het hof om de stemmen van hun achterban binnen te rijven. Ze kunnen het niet goed verdragen dat er nu een zwarte verkiesbare kandidaat opstaat die de Clintons overbodig maakt.
Kortom: de goedbedoelende blanke dame is meer nodig. Eigenlijk vinden de Clintons Obama maar een brutale snotneus die Hillary's geplande kroning verstoort.
Derk Jan Eppink
Bron: Knack Blogt
posted by Filip at 6:14 p.m.
0 Comments:
Een reactie posten
<< Home