Happy Halloween
Labels: Halloween
posted by Filip at 7:17 p.m.
|
0 comments
woensdag, oktober 31, 2007
zondag, oktober 28, 2007
Top 10
1. Juanes: Me enamora
2. Jamie Scott & The Town: When will I see your face again
3. Hooverphonic: Expedition impossible
4. Kanye West: Stronger
5. Simon: Your eyes
6. Mika: Love today
7. Fiction Plane: Two sisters
8. Craig David: Hot stuff
9. Snow Patrol: Shut your eyes
10. Timbaland presents One Republic: Apologize
posted by Filip at 10:22 a.m.
|
0 comments
donderdag, oktober 25, 2007
Administratieve vereenvoudiging loont?
U zal het ongetwijfeld gehoord hebben. Er zijn plannen om de aangifte in de personenbelasting oftewel uw belastingbrief te vereenvoudigen. Voor gewone loontrekkers en gepensioneerden zouden vanaf nu de gegevens die bij belastingsdienst reeds gekend zijn voorgedrukt worden op de aangifte. Gedaan dus met het overschrijven van uw loonfiches en dergelijke. U hoeft dit alleen nog maar na te kijken, een paar aftrekposten toe te voegen (zoals de leningen voor woningen, pensioensparen, …) en voor akkoord terug te sturen. Een hele administratieve vereenvoudiging. Maar ééntje waar volgens mij een addertje onder het gras zou kunnen zitten.
Wie dit jaar zijn aangifte invulde met Tax-on-Web, de elektronische variant van de belastingbrief, zal al kennis hebben kunnen maken met het systeem. Wanneer uw werkgever of zijn sociaal secretariaat uw loonfiche reeds elektronisch heeft doorgestuurd naar de belastingen, werden deze gegevens reeds ingevuld voor u. Ook een paar banken hebben een lijst van het pensioensparen elektronisch doorgestuurd naar de belastingen, waardoor ook deze gegevens mogelijks reeds vooraf werden ingevuld. U hoefde deze codes enkel nog maar eens na te kijken en als alles in orde was, kon je die makkelijk doorsturen. Voor ons boekhoudkantoren was dit systeem ook een hele vereenvoudiging, want u kon het detail van de fiches opvragen en zo hoefden wij niet nodeloos de fiches op te vragen aan de klanten.
Maar wat leerde ons de ervaring? Dat de belastingen alles wel mooi invulden, maar dat ze zelf geen gebruik maakte van enkele fiscale optimalisaties. Nemen we bijvoorbeeld de tegemoetkoming voor het woon-werkverkeer. Een deel van of, onder bepaalde voorwaarden, het hele bedrag kan vrijgesteld worden. De belastingen vulde de code in voor de belastbaarheid van de vergoeding, maar vulde de vrijstelling niet zelf in. Wie onoplettend is, moet dus dit bekopen door wat meer belastingen te betalen. Een ander voorbeeld zijn de werkloosheidsuitkeringen. U krijgt een mooie fiche van uw vakbond met de bedragen die ingevuld moeten worden. Ook die worden netjes vooraf ingevuld op de aangifte. Alleen mag u van dit bedrag de betaalde vakbondsbijdragen aftrekken. Deze bijdrage wordt niet automatisch van het bedrag afgehouden, met als gevolg dat wanneer u hierop niet let u terug wat meer belastingen mag betalen.
Het zijn allemaal kleine dingen waar je als fiscalist op de hoogte van bent en op let, maar ik kan verstaan dat voor een leek het niet allemaal zo simpel is. En dat wanneer hij zo’n vooringevulde aangifte krijgt hij het al gauw voor akkoord tekent zonder gebruik te maken van een paar verminderingen waarop hij recht heeft. Natuurlijk is het al een stap in de goede richting en een administratieve vereenvoudiging, maar ik vind dat men als overheid ook een extra stap kon zetten en de aangifte op zo’n fiscaal optimale manier kan vooraf invullen. Die vrijstelling van woon-werkverkeer is iets wat men perfect vooraf kan invullen, dus waarom het niet doen? Ik ben wel al blij dat men nog niet spreekt van het feit dat men bij de aangifte ook een berekening bijvoegt waarbij je op basis van die aanslag akkoord kan gaan. Omdat dit nog meer de poort openzet dat de overheid berekeningen maakt in hun voordeel.
Wat ik mij ook bedenk bij deze administratieve vereenvoudiging is dat men niets doet aan een vereenvoudiging van het fiscaal recht. Het blijft allemaal complex en ingewikkeld en enkel wie zich een belastingconsulent kan veroorloven, weet zijn aangifte nog te optimaliseren. De rest loopt waarschijnlijk soms verloren in het doolhof van maatregelen, aftrekpostjes, en dergelijke. Het vereenvoudigen van de aangifte is een nobel doel, maar het heeft geen enkel effect zolang er geen vereenvoudiging komt van het systeem. In een voor iedereen duidelijk kader is het makkelijker om te controleren of uw aangifte wel correct is, alles is aangegeven en dat je van alle fiscale gunstmaatregelen hebt kunnen genieten. Zolang dat niet gebeurt, dreigt alleen de overheid voordeel te hebben bij de administratieve vereenvoudiging.
Wie dit jaar zijn aangifte invulde met Tax-on-Web, de elektronische variant van de belastingbrief, zal al kennis hebben kunnen maken met het systeem. Wanneer uw werkgever of zijn sociaal secretariaat uw loonfiche reeds elektronisch heeft doorgestuurd naar de belastingen, werden deze gegevens reeds ingevuld voor u. Ook een paar banken hebben een lijst van het pensioensparen elektronisch doorgestuurd naar de belastingen, waardoor ook deze gegevens mogelijks reeds vooraf werden ingevuld. U hoefde deze codes enkel nog maar eens na te kijken en als alles in orde was, kon je die makkelijk doorsturen. Voor ons boekhoudkantoren was dit systeem ook een hele vereenvoudiging, want u kon het detail van de fiches opvragen en zo hoefden wij niet nodeloos de fiches op te vragen aan de klanten.
Maar wat leerde ons de ervaring? Dat de belastingen alles wel mooi invulden, maar dat ze zelf geen gebruik maakte van enkele fiscale optimalisaties. Nemen we bijvoorbeeld de tegemoetkoming voor het woon-werkverkeer. Een deel van of, onder bepaalde voorwaarden, het hele bedrag kan vrijgesteld worden. De belastingen vulde de code in voor de belastbaarheid van de vergoeding, maar vulde de vrijstelling niet zelf in. Wie onoplettend is, moet dus dit bekopen door wat meer belastingen te betalen. Een ander voorbeeld zijn de werkloosheidsuitkeringen. U krijgt een mooie fiche van uw vakbond met de bedragen die ingevuld moeten worden. Ook die worden netjes vooraf ingevuld op de aangifte. Alleen mag u van dit bedrag de betaalde vakbondsbijdragen aftrekken. Deze bijdrage wordt niet automatisch van het bedrag afgehouden, met als gevolg dat wanneer u hierop niet let u terug wat meer belastingen mag betalen.
Het zijn allemaal kleine dingen waar je als fiscalist op de hoogte van bent en op let, maar ik kan verstaan dat voor een leek het niet allemaal zo simpel is. En dat wanneer hij zo’n vooringevulde aangifte krijgt hij het al gauw voor akkoord tekent zonder gebruik te maken van een paar verminderingen waarop hij recht heeft. Natuurlijk is het al een stap in de goede richting en een administratieve vereenvoudiging, maar ik vind dat men als overheid ook een extra stap kon zetten en de aangifte op zo’n fiscaal optimale manier kan vooraf invullen. Die vrijstelling van woon-werkverkeer is iets wat men perfect vooraf kan invullen, dus waarom het niet doen? Ik ben wel al blij dat men nog niet spreekt van het feit dat men bij de aangifte ook een berekening bijvoegt waarbij je op basis van die aanslag akkoord kan gaan. Omdat dit nog meer de poort openzet dat de overheid berekeningen maakt in hun voordeel.
Wat ik mij ook bedenk bij deze administratieve vereenvoudiging is dat men niets doet aan een vereenvoudiging van het fiscaal recht. Het blijft allemaal complex en ingewikkeld en enkel wie zich een belastingconsulent kan veroorloven, weet zijn aangifte nog te optimaliseren. De rest loopt waarschijnlijk soms verloren in het doolhof van maatregelen, aftrekpostjes, en dergelijke. Het vereenvoudigen van de aangifte is een nobel doel, maar het heeft geen enkel effect zolang er geen vereenvoudiging komt van het systeem. In een voor iedereen duidelijk kader is het makkelijker om te controleren of uw aangifte wel correct is, alles is aangegeven en dat je van alle fiscale gunstmaatregelen hebt kunnen genieten. Zolang dat niet gebeurt, dreigt alleen de overheid voordeel te hebben bij de administratieve vereenvoudiging.
Labels: actualiteit
posted by Filip at 6:58 p.m.
|
0 comments
woensdag, oktober 24, 2007
Tips voor de top 2000: U2
With or without you
One
Desire
Vertigo
New Year's Day
All because of you
Pride (In the name of love)
Sunday Bloody Sunday
I will follow
Labels: top 2000
posted by Filip at 6:25 p.m.
|
0 comments
maandag, oktober 22, 2007
Een saai imago
Op het boekhoudkantoor waarop ik werk, zitten we met een groot probleem. We hebben dringend een extra man nodig voor al het werk dat er is. Er werd daarom reeds bijna anderhalve maand terug een vacature uitgeschreven, maar tot op de dag van vandaag is ze nog steeds niet ingevuld geraakt. Er komt bijna geen reactie op en de weinige respons die er wel is, voldoet niet aan de eisen van de bazen. Tegelijkertijd vernemen we dat boekhouder niet langer wordt aanzien als knelpuntberoep. Die kwalificatie zorgde ervoor dat studenten via premies, één tijdens het eerste jaar opleiding en één op het einde van de studie, werden aangespoord om de richting Accountancy-Fiscaliteit te kiezen. Op deze manier hoopte de overheid een einde te kunnen maken aan de grote vraag naar boekhouders vanuit het bedrijfsleven. Drie jaar na de invoering is het systeem met stille trom verdwenen van het toneel.
Het feit dat onze vacature niet ingevuld geraakt, werpt de vraag op waarom. Waarom is het zo moeilijk om een geschikte kandidaat te vinden? Maar vooral, waarom komt er zo weinig reactie op de vacature? We waren hierover laatst aan het discussiëren en kwamen tot twee conclusies. Aan de ene kant is de vraag naar boekhouders nog steeds groter dan het aanbod. We hadden in juli onze stagiair aangeworven en die vertelde ons dat iedereen van zijn klas al werk gevonden heeft. Velen konden net als hem blijven op het stageplaats, de anderen vonden redelijk snel werk of hadden al zelfs als een contract op zak bij het afstuderen. Het verwonderde ons daarom des te meer dat boekhouders van de lijst van knelpuntberoepen werd gehaald. Er blijft wel degelijk een grote vraag ernaar. Een tweede conclusie die we trokken is dat ons beroep een imagoprobleem heeft. Iedereen legt bij de benaming boekhouder bewust of onbewust de connotatie met de eigenschap saai. Boekhouders zijn saaie mensen met saai werk. Ik heb die link nooit echt begrepen en zeker nu niet nu ik met beide voeten in die wereld sta. Boekhouder zijn is helemaal geen saai werk. Allez, zeker toch niet op een boekhoudkantoor. Ik heb nooit een boekhouding gedaan op een bedrijf en daar kan ik dus minder over meespreken. Maar als ik kijk naar mijn eigen situatie, dan zie ik een job met veel variatie, doorgroeimogelijkheden, een interessante job, een job waar je ten dienste van mensen kan werken en waar je in contact komt met een brede waaier van het zelfstandige leven.
Ik geef wel toe dat de fiscale wetgeving op zich misschien een beetje een droge materie is. Echter op het eerste zicht en ook tijdens de opleiding. Maar in het echte leven is de fiscale materie een heel levendige materie. De wetgeving verandert voortdurend. Dat maakt dat je als boekhouder regelmatig moet bijbenen op vlak van studie, maar aan de andere kant leer je ook flexibel omgaan met de wetgeving. Je probeert te werken binnen de grenzen van een vooropgesteld kader en probeert in het voordeel van de klant die grenzen te verkennen. Daarbij gaan we nooit op zoek naar fraude of ontduiking. Maar de fiscale wetgeving kent een aantal poortjes en maatregelen waardoor je de belastingdruk van een bedrijf, zelfstandige of loontrekkende naar beneden kan halen. En het komt erop neer om vanuit telkens weer een andere situatie dat zo optimaal mogelijk te doen.
En als ik dat dan vergelijk met wat een advocaat moet doen, dan stel ik me soms de vraag waarom het beroep van advocaat en de rechtenstudie wel populair is, terwijl die van accountant niet. Want beiden vertrekken toch ook vanuit dezelfde basis, namelijk de wetgeving. En beiden proberen binnen dat kader van de wetgeving het meest optimale te bereiken voor hun klant. En beiden komen ook in contact met heel wat mensen uit allerlei standen van de samenleving. Alleen kleeft er aan het beroep van advocaat geen etiket van saai. Zij hebben naar de buitenwereld toe een hip imago. Ik denk dat dit vooral is omdat hun beroep zo geromantiseerd wordt in onze wereld. Er worden boeken geschreven over advocaten, er worden advocatenseries gemaakt, advocatenfilms en de gerechtelijke pagina’s van de krant worden gretig gelezen. Alleen belichten deze alleen maar een beperkt segment van het beroep en van een beperkt aantal advocaten. Ik denk niet dat alle advocaten hun dagen kunnen vullen met interessante zaken. En ik zie een advocaat nog niet gauw een criminele bende oprollen zoals dit mooi wordt voorgesteld in een serie zoals Recht op Recht. Maar door al die films, boeken, series lijkt het wel alsof het beroep van advocaat een uitdagende, spannende en interessante bezigheid is.
De vraag is nu wat we kunnen doen om het saaie imago van de boekhouders te doorbreken en meer studenten doen kiezen voor de boekhoudkundige en fiscale richtingen. Het is duidelijk dat de premies voor knelpuntberoep niet echt hebben geholpen, anders bleef de vraag naar boekhouders niet zo groot. En eerlijk gezegd verbaast het mij niet dat het systeem niet echt heeft geholpen. Zolang we als saai worden afgeschilderd, zullen de studenten niet geënthousiasmeerd worden om voor onze richting te kiezen. Daar doet een premie van 2 keer 250 euro weinig aan. Uiteindelijk kies je als student wat je voor de rest van je leven gaat doen. En iedereen wil natuurlijk een interessante en uitdagende job hebben die je heel je leven lang met plezier kan doen. Wanneer je dan met het beeld zit dat boekhouder zijn maar een saai beroep is, dan werkt dit natuurlijk niet zo bevorderlijk voor de richting en ons beroep. Uiteindelijk is de premie van knelpuntberoep, denk ik, vooral een leuke bonus geworden voor studenten die wel bewust voor de richting Accountancy-Fiscaliteit hebben gekozen. Misschien dat het een paar twijfelgevallen over de streep zal hebben getrokken, maar ik denk niet dat er een grotere toeloop is gekomen op de richting. Dus in feite is het misschien nog niet zo slecht dat men het systeem heeft afgeschaft.
Maar dat betekent niet dat boekhouder geen knelpuntberoep meer is. Ik denk dat men blijvende inspanningen moet doen en dit op twee terreinen. Een eerste inspanning die men zal moeten doen, is op vlak van de opleiding. Ik ben van mening dat de opleiding meer praktijkgerichter moet worden. Nu is het nog teveel theorie tijdens je opleiding, die je pas na de opleiding tijdens je eerste werkervaring weet om te zetten in de praktijk. Nu in een moment van schaarste nemen de meeste boekhoudkantoren natuurlijk mensen aan met weinig ervaring, omdat ze vaak niet anders kunnen. Maar stel dat de schaarste binnen twee, drie jaar is opgelost, zal je de slinger terug zien ombuigen naar het feit dat men meer mensen zoekt met werkervaring. Daarom denk ik dat de opleiding meer stagegericht moet worden. Nu wordt er pas een stage georganiseerd in het laatste jaar van de opleiding. Alleen werkt die stage op dat moment in feite demotiverend voor je als student. Omdat je drie jaar lang hebt gestudeerd voor een beroep en bij je stage merk je dat je toch terug op de onderste trede van de ladder staat. Het zou beter zijn om de stage te laten beginnen vanaf het tweede semester van het eerste jaar. Je kan dan de theorie veel meer toetsen in de praktijk. Maar aan de andere kant krijg je ook de kans om tijdens je stage mee te groeien en doe je veel meer werkervaring op. Dit alles vereist natuurlijk ook een inspanning vanuit het bedrijfsleven zelf. Zij moeten bereid zijn om een student gedurende drie jaar mee op te leiden. Maar ik denk dat dit systeem de opleiding veel interessanter zal maken en tegelijkertijd geef je de studenten ook de kans om meer te proeven van het echte boekhoudersleven en laat je ze zo merken dat het helemaal niet saai hoeft te zijn.
Daarnaast moet er ook een inspanning komen van een tweede terrein, namelijk de accountancywereld zelf. We zitten met twee grote beroepsverenigingen, IAB en BIBF, die te weinig doen om het beroep naar de buitenwereld interessant te maken. Er is een grote vraag naar boekhouders, zowel vanuit het gewone bedrijfsleven als vanuit de boekhoud- en accountancykantoren zelf. Alleen spelen zij te weinig in op die vraag en doen te weinig om ons imago naar de buitenwereld toe bij te stellen. Ze zouden bijvoorbeeld promospots kunnen laten maken voor ons beroep. Ik zeg niet dat deze meteen het grote verschil gaan maken, maar het kan alvast geen kwaad om het saaie beeld bij te stellen. Ik denk dat zij kunnen focussen op de grote variatie die er binnen de accountancywereld bestaat, de grote werkzekerheid, de doorgroeimogelijkheden, …. Daarnaast kunnen zij ook bijvoorbeeld een premie uitreiken aan personen in de entertainmentwereld die het stereotiepe beeld van de saaie boekhouder weten te doorbreken. Voor mij moet ons beroep ook niet geromantiseerd worden zoals zovele beroepen, maar ik vind dat het beeld dat buitenstaanders hebben wel wat meer aan de realiteit mag beantwoorden. We zijn geen saaie mensen die een saai beroep doen. Alleen is het natuurlijk moeilijk om de mensen van dat stereotiepe beeld af te helpen.
Ik denk dat het dus duidelijk is dat er nog veel werk aan de winkel is om het beroep van boekhouder echt van de lijst van knelpuntberoepen af te halen. En er is nog verschrikkelijk veel werk om ons zogezegd saai imago bij te stellen. Ik weet enkel dat ik enorm veel plezier beleef aan mijn werk, er een grote voldoening uithaal en dat het echt plezant werken is op een boekhoudkantoor.
Het feit dat onze vacature niet ingevuld geraakt, werpt de vraag op waarom. Waarom is het zo moeilijk om een geschikte kandidaat te vinden? Maar vooral, waarom komt er zo weinig reactie op de vacature? We waren hierover laatst aan het discussiëren en kwamen tot twee conclusies. Aan de ene kant is de vraag naar boekhouders nog steeds groter dan het aanbod. We hadden in juli onze stagiair aangeworven en die vertelde ons dat iedereen van zijn klas al werk gevonden heeft. Velen konden net als hem blijven op het stageplaats, de anderen vonden redelijk snel werk of hadden al zelfs als een contract op zak bij het afstuderen. Het verwonderde ons daarom des te meer dat boekhouders van de lijst van knelpuntberoepen werd gehaald. Er blijft wel degelijk een grote vraag ernaar. Een tweede conclusie die we trokken is dat ons beroep een imagoprobleem heeft. Iedereen legt bij de benaming boekhouder bewust of onbewust de connotatie met de eigenschap saai. Boekhouders zijn saaie mensen met saai werk. Ik heb die link nooit echt begrepen en zeker nu niet nu ik met beide voeten in die wereld sta. Boekhouder zijn is helemaal geen saai werk. Allez, zeker toch niet op een boekhoudkantoor. Ik heb nooit een boekhouding gedaan op een bedrijf en daar kan ik dus minder over meespreken. Maar als ik kijk naar mijn eigen situatie, dan zie ik een job met veel variatie, doorgroeimogelijkheden, een interessante job, een job waar je ten dienste van mensen kan werken en waar je in contact komt met een brede waaier van het zelfstandige leven.
Ik geef wel toe dat de fiscale wetgeving op zich misschien een beetje een droge materie is. Echter op het eerste zicht en ook tijdens de opleiding. Maar in het echte leven is de fiscale materie een heel levendige materie. De wetgeving verandert voortdurend. Dat maakt dat je als boekhouder regelmatig moet bijbenen op vlak van studie, maar aan de andere kant leer je ook flexibel omgaan met de wetgeving. Je probeert te werken binnen de grenzen van een vooropgesteld kader en probeert in het voordeel van de klant die grenzen te verkennen. Daarbij gaan we nooit op zoek naar fraude of ontduiking. Maar de fiscale wetgeving kent een aantal poortjes en maatregelen waardoor je de belastingdruk van een bedrijf, zelfstandige of loontrekkende naar beneden kan halen. En het komt erop neer om vanuit telkens weer een andere situatie dat zo optimaal mogelijk te doen.
En als ik dat dan vergelijk met wat een advocaat moet doen, dan stel ik me soms de vraag waarom het beroep van advocaat en de rechtenstudie wel populair is, terwijl die van accountant niet. Want beiden vertrekken toch ook vanuit dezelfde basis, namelijk de wetgeving. En beiden proberen binnen dat kader van de wetgeving het meest optimale te bereiken voor hun klant. En beiden komen ook in contact met heel wat mensen uit allerlei standen van de samenleving. Alleen kleeft er aan het beroep van advocaat geen etiket van saai. Zij hebben naar de buitenwereld toe een hip imago. Ik denk dat dit vooral is omdat hun beroep zo geromantiseerd wordt in onze wereld. Er worden boeken geschreven over advocaten, er worden advocatenseries gemaakt, advocatenfilms en de gerechtelijke pagina’s van de krant worden gretig gelezen. Alleen belichten deze alleen maar een beperkt segment van het beroep en van een beperkt aantal advocaten. Ik denk niet dat alle advocaten hun dagen kunnen vullen met interessante zaken. En ik zie een advocaat nog niet gauw een criminele bende oprollen zoals dit mooi wordt voorgesteld in een serie zoals Recht op Recht. Maar door al die films, boeken, series lijkt het wel alsof het beroep van advocaat een uitdagende, spannende en interessante bezigheid is.
De vraag is nu wat we kunnen doen om het saaie imago van de boekhouders te doorbreken en meer studenten doen kiezen voor de boekhoudkundige en fiscale richtingen. Het is duidelijk dat de premies voor knelpuntberoep niet echt hebben geholpen, anders bleef de vraag naar boekhouders niet zo groot. En eerlijk gezegd verbaast het mij niet dat het systeem niet echt heeft geholpen. Zolang we als saai worden afgeschilderd, zullen de studenten niet geënthousiasmeerd worden om voor onze richting te kiezen. Daar doet een premie van 2 keer 250 euro weinig aan. Uiteindelijk kies je als student wat je voor de rest van je leven gaat doen. En iedereen wil natuurlijk een interessante en uitdagende job hebben die je heel je leven lang met plezier kan doen. Wanneer je dan met het beeld zit dat boekhouder zijn maar een saai beroep is, dan werkt dit natuurlijk niet zo bevorderlijk voor de richting en ons beroep. Uiteindelijk is de premie van knelpuntberoep, denk ik, vooral een leuke bonus geworden voor studenten die wel bewust voor de richting Accountancy-Fiscaliteit hebben gekozen. Misschien dat het een paar twijfelgevallen over de streep zal hebben getrokken, maar ik denk niet dat er een grotere toeloop is gekomen op de richting. Dus in feite is het misschien nog niet zo slecht dat men het systeem heeft afgeschaft.
Maar dat betekent niet dat boekhouder geen knelpuntberoep meer is. Ik denk dat men blijvende inspanningen moet doen en dit op twee terreinen. Een eerste inspanning die men zal moeten doen, is op vlak van de opleiding. Ik ben van mening dat de opleiding meer praktijkgerichter moet worden. Nu is het nog teveel theorie tijdens je opleiding, die je pas na de opleiding tijdens je eerste werkervaring weet om te zetten in de praktijk. Nu in een moment van schaarste nemen de meeste boekhoudkantoren natuurlijk mensen aan met weinig ervaring, omdat ze vaak niet anders kunnen. Maar stel dat de schaarste binnen twee, drie jaar is opgelost, zal je de slinger terug zien ombuigen naar het feit dat men meer mensen zoekt met werkervaring. Daarom denk ik dat de opleiding meer stagegericht moet worden. Nu wordt er pas een stage georganiseerd in het laatste jaar van de opleiding. Alleen werkt die stage op dat moment in feite demotiverend voor je als student. Omdat je drie jaar lang hebt gestudeerd voor een beroep en bij je stage merk je dat je toch terug op de onderste trede van de ladder staat. Het zou beter zijn om de stage te laten beginnen vanaf het tweede semester van het eerste jaar. Je kan dan de theorie veel meer toetsen in de praktijk. Maar aan de andere kant krijg je ook de kans om tijdens je stage mee te groeien en doe je veel meer werkervaring op. Dit alles vereist natuurlijk ook een inspanning vanuit het bedrijfsleven zelf. Zij moeten bereid zijn om een student gedurende drie jaar mee op te leiden. Maar ik denk dat dit systeem de opleiding veel interessanter zal maken en tegelijkertijd geef je de studenten ook de kans om meer te proeven van het echte boekhoudersleven en laat je ze zo merken dat het helemaal niet saai hoeft te zijn.
Daarnaast moet er ook een inspanning komen van een tweede terrein, namelijk de accountancywereld zelf. We zitten met twee grote beroepsverenigingen, IAB en BIBF, die te weinig doen om het beroep naar de buitenwereld interessant te maken. Er is een grote vraag naar boekhouders, zowel vanuit het gewone bedrijfsleven als vanuit de boekhoud- en accountancykantoren zelf. Alleen spelen zij te weinig in op die vraag en doen te weinig om ons imago naar de buitenwereld toe bij te stellen. Ze zouden bijvoorbeeld promospots kunnen laten maken voor ons beroep. Ik zeg niet dat deze meteen het grote verschil gaan maken, maar het kan alvast geen kwaad om het saaie beeld bij te stellen. Ik denk dat zij kunnen focussen op de grote variatie die er binnen de accountancywereld bestaat, de grote werkzekerheid, de doorgroeimogelijkheden, …. Daarnaast kunnen zij ook bijvoorbeeld een premie uitreiken aan personen in de entertainmentwereld die het stereotiepe beeld van de saaie boekhouder weten te doorbreken. Voor mij moet ons beroep ook niet geromantiseerd worden zoals zovele beroepen, maar ik vind dat het beeld dat buitenstaanders hebben wel wat meer aan de realiteit mag beantwoorden. We zijn geen saaie mensen die een saai beroep doen. Alleen is het natuurlijk moeilijk om de mensen van dat stereotiepe beeld af te helpen.
Ik denk dat het dus duidelijk is dat er nog veel werk aan de winkel is om het beroep van boekhouder echt van de lijst van knelpuntberoepen af te halen. En er is nog verschrikkelijk veel werk om ons zogezegd saai imago bij te stellen. Ik weet enkel dat ik enorm veel plezier beleef aan mijn werk, er een grote voldoening uithaal en dat het echt plezant werken is op een boekhoudkantoor.
Labels: accountancy, werk
posted by Filip at 7:18 p.m.
|
0 comments
zondag, oktober 21, 2007
Top 10
1. Jamie Scott & The Town: When will I see your face again
2. Kanye West: Stronger
3. Juanes: Me enamora
4. Fiction Plane: Two sisters
5. Hooverphonic: Expedition impossible
6. Mika: Love today
7. Snow Patrol: Shut your eyes
8. Craig David: Hot stuff
9. Santana feat. Chad Kroeger: Into the night
10. Timbaland feat. Keri Hilson: The way I are
posted by Filip at 11:30 a.m.
|
0 comments
zaterdag, oktober 20, 2007
vrijdag, oktober 19, 2007
Verhalenmakers
Ik beken. Ik ben jaloers. Jaloers op de vele verhalenmakers in deze wereld. Auteurs, filmmakers, scenaristen, televisiemakers, … iedereen die verhalen bedenkt en de wereld pleziert met hun creaties. Ik ben jaloers op het talent dat zij hebben en ik niet. Ik zou graag ook een verhalenmaker zijn, maar het ontbreekt mij aan de creatieve geest. Mij overvalt geen ideeën voor een verhaal of ik zie niet meteen een groot verhaal achter elk klein krantenartikeltje. En ik vind dat best wel jammer. Want andere mensen plezier doen beleven met jouw verhalen is iets prachtigs. Mensen weten te bekoren, ontroeren, raken, plezieren, ….
Ik vraag me altijd af hoe verhalenmakers dat doen, verhalen maken. Staan zij ’s morgens op met een idee waarbij ze meteen de grote lijnen van hun verhaal zien of moeten ze daar toch actief naar op zoek gaan? En zien zij eigenlijk wel meteen een verhaal in een klein krantenartikeltje of moeten ze dat ook eerst laten bezinken en dan kneden en kneden en kneden tot een verhaal? Ik vraag me ook af of hun ook soms het gevoel bekruipt dat ze dringend hun gedachten moeten neerschrijven of ze zijn het kwijt. Ik heb dat soms als ik aan het nadenken ben waarover ik vandaag ga schrijven op mijn blog. En dan sta ik ’s morgens in de badkamer en maak ik in mijn hoofd een mooi postje en is alles precies verwoord zoals ik het wil. Maar als ik er mee wacht tot wanneer ik ’s avonds weer thuis ben van het werk is mijn verhaal helemaal kwijt en is het postje niet meer zo perfect als ’s morgens. Zouden verhalenmakers dat ook hebben? Dat ze ’s morgens gauw een samenvatting moeten maken van hun idee, perspectief, verhaallijn, … of dat ze het anders kwijt dreigen te geraken?
Er zijn nog heel wat vragen die ik zou willen stellen aan verhalenmakers. Vooral hoe het werkingsproces verloopt. Als iemand een boek schrijft, gaat het dan vlot als je de grote lijnen ziet of is een boek schrijven toch veel herschrijven van vorige teksten. Ik was ook verbaasd toen Jeroen Brouwers vorige week in Terzake liet zien hoeveel hij schreef op één dag. Dat was niet meer dan enkele zinnetjes. Is het dat dan misschien wat van mij geen verhalenmaker maakt? Ik wil teveel op korte termijn en heb geen geduld om verhalen te laten rijpen. Ik denk dat als ik een boek schrijf, zou ik teveel willen dat een schrijfmoment veel oplevert. Maar misschien moet ik mij leren content stellen met enkele zinnetjes. Of zelfs maar 1 zinnetje. Bovendien zou ik ook veel problemen hebben met de uitwerking van de plot. Als ik sommige verhalen lees of films of series zie op televisie en de manier waarop zij hun plots uitwerken, dan sta ik gewoonweg verbluft. Hoe zij doorheen hun verhaal puzzelstukken laten vallen die op het eerste zicht er weinig toe doen, maar uiteindelijk toch één mooi consistent geheel vormen.
Ik geef toe dat ik graag eens een boek zou schrijven. Ik weet niet wie het precies ooit eens zei, ik dacht Mark Reynebeau, maar die zei dat iedereen in zijn leven ooit eens een boek moet hebben geschreven. Het is een droom waar ik nu toch al een paar jaar mee speel, maar het ontbreekt mij voorlopig nog aan een sterk verhaal. Ik heb al wel eens een paar ideetjes gehad, maar na enig bezinkseltijd bleek ik die ideetjes niet zo goed weten om te kneden tot een groter verhaal. Daarom ook dat ik graag eens zou horen van een echte schrijver hoe hij zijn eerste boek schreef. Hoe is hij tot zijn eerste verhaal gekomen? En hoe lang heeft het geduurd vooraleer het verhaal zijn definitieve vorm bereikte? Allemaal vragen die ik zou stellen aan verhaalmakers in de hoop er ooit zelf een te worden.
Ik vraag me altijd af hoe verhalenmakers dat doen, verhalen maken. Staan zij ’s morgens op met een idee waarbij ze meteen de grote lijnen van hun verhaal zien of moeten ze daar toch actief naar op zoek gaan? En zien zij eigenlijk wel meteen een verhaal in een klein krantenartikeltje of moeten ze dat ook eerst laten bezinken en dan kneden en kneden en kneden tot een verhaal? Ik vraag me ook af of hun ook soms het gevoel bekruipt dat ze dringend hun gedachten moeten neerschrijven of ze zijn het kwijt. Ik heb dat soms als ik aan het nadenken ben waarover ik vandaag ga schrijven op mijn blog. En dan sta ik ’s morgens in de badkamer en maak ik in mijn hoofd een mooi postje en is alles precies verwoord zoals ik het wil. Maar als ik er mee wacht tot wanneer ik ’s avonds weer thuis ben van het werk is mijn verhaal helemaal kwijt en is het postje niet meer zo perfect als ’s morgens. Zouden verhalenmakers dat ook hebben? Dat ze ’s morgens gauw een samenvatting moeten maken van hun idee, perspectief, verhaallijn, … of dat ze het anders kwijt dreigen te geraken?
Er zijn nog heel wat vragen die ik zou willen stellen aan verhalenmakers. Vooral hoe het werkingsproces verloopt. Als iemand een boek schrijft, gaat het dan vlot als je de grote lijnen ziet of is een boek schrijven toch veel herschrijven van vorige teksten. Ik was ook verbaasd toen Jeroen Brouwers vorige week in Terzake liet zien hoeveel hij schreef op één dag. Dat was niet meer dan enkele zinnetjes. Is het dat dan misschien wat van mij geen verhalenmaker maakt? Ik wil teveel op korte termijn en heb geen geduld om verhalen te laten rijpen. Ik denk dat als ik een boek schrijf, zou ik teveel willen dat een schrijfmoment veel oplevert. Maar misschien moet ik mij leren content stellen met enkele zinnetjes. Of zelfs maar 1 zinnetje. Bovendien zou ik ook veel problemen hebben met de uitwerking van de plot. Als ik sommige verhalen lees of films of series zie op televisie en de manier waarop zij hun plots uitwerken, dan sta ik gewoonweg verbluft. Hoe zij doorheen hun verhaal puzzelstukken laten vallen die op het eerste zicht er weinig toe doen, maar uiteindelijk toch één mooi consistent geheel vormen.
Ik geef toe dat ik graag eens een boek zou schrijven. Ik weet niet wie het precies ooit eens zei, ik dacht Mark Reynebeau, maar die zei dat iedereen in zijn leven ooit eens een boek moet hebben geschreven. Het is een droom waar ik nu toch al een paar jaar mee speel, maar het ontbreekt mij voorlopig nog aan een sterk verhaal. Ik heb al wel eens een paar ideetjes gehad, maar na enig bezinkseltijd bleek ik die ideetjes niet zo goed weten om te kneden tot een groter verhaal. Daarom ook dat ik graag eens zou horen van een echte schrijver hoe hij zijn eerste boek schreef. Hoe is hij tot zijn eerste verhaal gekomen? En hoe lang heeft het geduurd vooraleer het verhaal zijn definitieve vorm bereikte? Allemaal vragen die ik zou stellen aan verhaalmakers in de hoop er ooit zelf een te worden.
Labels: persoonlijk
posted by Filip at 7:41 p.m.
|
0 comments
donderdag, oktober 18, 2007
Herfstimpressie
Kouder
Donkerder
Korter
Bladerenval
Regenjassen
Mistlampen
Appels
Noten
Pompoenen
Halloween
Allerheiligen
Allerzielen
Rood
Bruin
Zwart
Vergankelijkheid
Mijmeringen
Eenzaamheid
Zomer
Herfst
Winter
Mijmeringen in de wind
Overpeinzingen onder een dekentje
Impressies bij de herfst
Donkerder
Korter
Bladerenval
Regenjassen
Mistlampen
Appels
Noten
Pompoenen
Halloween
Allerheiligen
Allerzielen
Rood
Bruin
Zwart
Vergankelijkheid
Mijmeringen
Eenzaamheid
Zomer
Herfst
Winter
Mijmeringen in de wind
Overpeinzingen onder een dekentje
Impressies bij de herfst
posted by Filip at 7:21 p.m.
|
0 comments
woensdag, oktober 17, 2007
Tips voor de top 2000: The Beatles
Hey Jude
Something
Eleanor Rigby
While my guitar gently weeps
Let it be
Strawberry fields forever
Revolution
Help!
Yesterday
Labels: top 2000
posted by Filip at 6:23 p.m.
|
1 comments
maandag, oktober 15, 2007
Werelddag van verzet tegen extreme armoede
Op woensdag 17 oktober wordt er over de hele wereld een werelddag van het verzet tegen extreme armoede georganiseerd. Er zijn heel wat activiteiten voorzien doorheen het land, ook in Aalst (zie Aalstblogt). Deze dag werd niet toevallig gekozen. Op 17 oktober 1987 werd op het Mensenrechtenplein in Parijs een gedenksteen onthuld ter ere van alle slachtoffers van honger, uitsluiting en geweld. Deze gebeurtenis werd jaarlijks herdacht en sinds 1992 heeft de Verenigde Naties 17 oktober uitgeroepen tot Internationale dag voor de uitroeiing van de armoede. Landen en verenigingen worden hiermee opgeroepen om armoede op de agenda te plaatsen en praktische stappen te ondernemen om armoede daadwerkelijk te bestrijden. De strijd is nog steeds niet voorbij, waardoor er dus komende woensdag terug een Werelddag van verzet tegen armoede moet worden georganiseerd.
Iemand wordt als arm beschouwd als hij een inkomen heeft beneden de armoedegrens. Om als extreem arm te worden gecatalogiseerd op wereldvlak moet men minder dan 1,08 dollar per dag verdienen. Deze grens werd vastgelegd door de Wereldbank op basis van de nationale armoedelijnen van de armste landen. Hierbij houdt men eveneens rekening met de koopkracht die 1,08 dollar vertegenwoordigd. Op basis van deze grens leefde er volgens cijfers van de Wereldbank (cijfers uit 2004) in 2001 meer dan 1 miljard mensen in extreme armoede. Er is evenwel een daling merkbaar sinds 1981, al was deze daling vooral sterk in de jaren ’80 en vervlakte deze in de jaren ’90. Bovendien zorgt China voor een vertekend effect. Daar is de daling spectaculair van 634 miljoen naar 212 miljoen mensen. Maar in de rest van de wereld leven er dan meer mensen in extreme armoede. Daar is hun aantal gestegen van 848 miljoen mensen in 1981 naar 877 miljoen in 2001. Dit maakte dat er in 2001 21% van de wereldbevolking in extreme armoede leefde – houden we geen rekening met China dan bedraagt dit 23% of bijna 1 op 4. Wanneer we de armoedegrens echter niet op 1 dollar maar op 2 dollar leggen, dan merken we dat er bijna 2,74 miljard mensen in armoede leven. Hier merken we dat er geen daling merkbaar is, maar een stijging. In 1981 waren er 2,45 miljard mensen die minder dan 2 dollar per dag verdienden.
Kijken we naar de situatie in België volgens de laatste cijfers uit 2005, dan blijkt 14,7% van de bevolking een verhoogd armoederisico te hebben op basis van hun loon. Dit betekent dat ze per maand minder dan 822 EUR verdienen als alleenstaande of 1.726 EUR als gezin met twee kinderen. In Vlaanderen ligt het armoederisico met 10,7% lager dan in Wallonië (17,5%). Daarenboven blijkt uit de cijfers dat vooral de kinderarmoede toeneemt. 18,6% van de kinderen heeft een verhoogde kans op armoede. In Vlaanderen met zijn snel verouderende bevolking valt het eveneens op dat de ouderen (20,4%) een grote kans hebben om in armoede te leven. Een belangrijk element in de armoede is het feit of men werk heeft of niet. Het armoedepercentage ligt bij werkenden (3,9%) beduidend lager dan bij werklozen (30,7%), gepensioneerden (18,4%), andere inactief (24,6%) en niet werkend (23,2%). Tenslotte speelt ook de samenstelling van het gezin een rol. Eénoudergezinnen met kinderen (35,1%) en alleenstaande gepensioneerden (26%) hebben een hogere armoederisico dan andere gezinnen.
Armoede blijft een groot probleem in de wereld. Bijna 1 op 4 mensen leven in extreme armoede. Cijfers over mensen die in (extreme en minder extreme) armoede leven, heb ik niet gevonden, maar als je de cijfers bekijkt van de mensen die het moeten doen met minder dan 2 dollar per dag, moeten die nog steeds verschrikkelijk hoog liggen. Eén van de millenniumdoelstellingen is het aantal mensen dat in extreme armoede leeft tegen 2015 te halveren. 191 landen hebben die doelstelling ondertekend. Helaas moeten we vaststellen dat er voorlopig alleen nog maar woorden zijn geweest en weinig daden. Armoede blijft op deze manier een smet op de samenleving in de 21ste eeuw. De situatie in een welvarend land als België is ook zo’n smet. Bijna 1 op 7 mensen leeft in armoede. Dit is de dag van vandaag toch niet meer te verantwoorden. Ook hier moeten de politici er aan herinnerd worden om via een aangepast werkbeleid, woonbeleid, gezondheidsbeleid, … dit cijfer naar beneden te halen.
17 oktober is de uitstekende dag op dit te doen. Op die dag wordt er ook een petitie afgeleverd aan de Verenigde Naties. Op verzoek van de VN werd dit jaar een internationale campagne gestart onder het motto “Extreme armoede uitbannen, een weg naar vrede.” Om deze campagne te ondersteunen werd er dus een wereldwijde oproep tot solidariteit gedaan. Door het ondertekenen van deze oproep verklaart men zich solidair in de strijd tegen armoede en vraagt men onder andere dat iedereen toegang krijgt tot de Rechten van de Mens. De petitie kan hier getekend worden en de initiatiefnemers hopen tegen 17 oktober 1 miljoen handtekeningen te krijgen.
Website: www.17oktober.be
Iemand wordt als arm beschouwd als hij een inkomen heeft beneden de armoedegrens. Om als extreem arm te worden gecatalogiseerd op wereldvlak moet men minder dan 1,08 dollar per dag verdienen. Deze grens werd vastgelegd door de Wereldbank op basis van de nationale armoedelijnen van de armste landen. Hierbij houdt men eveneens rekening met de koopkracht die 1,08 dollar vertegenwoordigd. Op basis van deze grens leefde er volgens cijfers van de Wereldbank (cijfers uit 2004) in 2001 meer dan 1 miljard mensen in extreme armoede. Er is evenwel een daling merkbaar sinds 1981, al was deze daling vooral sterk in de jaren ’80 en vervlakte deze in de jaren ’90. Bovendien zorgt China voor een vertekend effect. Daar is de daling spectaculair van 634 miljoen naar 212 miljoen mensen. Maar in de rest van de wereld leven er dan meer mensen in extreme armoede. Daar is hun aantal gestegen van 848 miljoen mensen in 1981 naar 877 miljoen in 2001. Dit maakte dat er in 2001 21% van de wereldbevolking in extreme armoede leefde – houden we geen rekening met China dan bedraagt dit 23% of bijna 1 op 4. Wanneer we de armoedegrens echter niet op 1 dollar maar op 2 dollar leggen, dan merken we dat er bijna 2,74 miljard mensen in armoede leven. Hier merken we dat er geen daling merkbaar is, maar een stijging. In 1981 waren er 2,45 miljard mensen die minder dan 2 dollar per dag verdienden.
Kijken we naar de situatie in België volgens de laatste cijfers uit 2005, dan blijkt 14,7% van de bevolking een verhoogd armoederisico te hebben op basis van hun loon. Dit betekent dat ze per maand minder dan 822 EUR verdienen als alleenstaande of 1.726 EUR als gezin met twee kinderen. In Vlaanderen ligt het armoederisico met 10,7% lager dan in Wallonië (17,5%). Daarenboven blijkt uit de cijfers dat vooral de kinderarmoede toeneemt. 18,6% van de kinderen heeft een verhoogde kans op armoede. In Vlaanderen met zijn snel verouderende bevolking valt het eveneens op dat de ouderen (20,4%) een grote kans hebben om in armoede te leven. Een belangrijk element in de armoede is het feit of men werk heeft of niet. Het armoedepercentage ligt bij werkenden (3,9%) beduidend lager dan bij werklozen (30,7%), gepensioneerden (18,4%), andere inactief (24,6%) en niet werkend (23,2%). Tenslotte speelt ook de samenstelling van het gezin een rol. Eénoudergezinnen met kinderen (35,1%) en alleenstaande gepensioneerden (26%) hebben een hogere armoederisico dan andere gezinnen.
Armoede blijft een groot probleem in de wereld. Bijna 1 op 4 mensen leven in extreme armoede. Cijfers over mensen die in (extreme en minder extreme) armoede leven, heb ik niet gevonden, maar als je de cijfers bekijkt van de mensen die het moeten doen met minder dan 2 dollar per dag, moeten die nog steeds verschrikkelijk hoog liggen. Eén van de millenniumdoelstellingen is het aantal mensen dat in extreme armoede leeft tegen 2015 te halveren. 191 landen hebben die doelstelling ondertekend. Helaas moeten we vaststellen dat er voorlopig alleen nog maar woorden zijn geweest en weinig daden. Armoede blijft op deze manier een smet op de samenleving in de 21ste eeuw. De situatie in een welvarend land als België is ook zo’n smet. Bijna 1 op 7 mensen leeft in armoede. Dit is de dag van vandaag toch niet meer te verantwoorden. Ook hier moeten de politici er aan herinnerd worden om via een aangepast werkbeleid, woonbeleid, gezondheidsbeleid, … dit cijfer naar beneden te halen.
17 oktober is de uitstekende dag op dit te doen. Op die dag wordt er ook een petitie afgeleverd aan de Verenigde Naties. Op verzoek van de VN werd dit jaar een internationale campagne gestart onder het motto “Extreme armoede uitbannen, een weg naar vrede.” Om deze campagne te ondersteunen werd er dus een wereldwijde oproep tot solidariteit gedaan. Door het ondertekenen van deze oproep verklaart men zich solidair in de strijd tegen armoede en vraagt men onder andere dat iedereen toegang krijgt tot de Rechten van de Mens. De petitie kan hier getekend worden en de initiatiefnemers hopen tegen 17 oktober 1 miljoen handtekeningen te krijgen.
Website: www.17oktober.be
posted by Filip at 7:07 p.m.
|
0 comments
zondag, oktober 14, 2007
Oproep
Het eindejaar komt er binnenkort weer aan en dat betekent traditioneel ook dat Donna's top 2000 terug uitgezonden wordt. Sinds het begin van Donna werd de top 100 altijd uitgezonden op de laatste dag van het jaar. Sinds 2000 is er een top 2000 en die werd telkens uitgezonden tussen kerst en nieuwjaar. Dit jaar heeft men echter beslist om de top te verschuiven naar een gewone week, namelijk van 8 tot 14 december. Dit om uit het vaarwater te blijven van Studio Brussel's Music for Life. Een beslissing die ik ten zeerste betreur. De top 2000 moet tijdens kerst en nieuwjaar blijven. De laatste dag van het jaar de honderd beste nummers horen is een traditie die in vele gezinnen gevierd werd. Bovendien is de nieuwe periode uitermate slecht gekozen omdat vele mensen ten eerste moeten werken en omdat vele studenten dan juist examens hebben. Daarom deze oproep om Donna te laten weten dat de top 2000 terug tussen kerst en nieuwjaar moet. Stuur daarom een mailtje naar top@donna.be met de vraag om de top 2000 terug tussen kerst en nieuwjaar uit te zenden. En zet deze oproep ook op jullie blog zodat meer en meer mensen kunnen reageren. Ik dank u ten zeerste.
Labels: oproep
posted by Filip at 11:27 a.m.
|
3 comments
Top 10
1. Jamie Scott & The Town: When will I see your face again
2. Kanye West: Stronger
3. Juanes: Me enamora
4. Mika: Love today
5. Snow Patrol: Shut your eyes
6. Fiction Plane: Two sisters
7. Timbaland feat. Keri Hilson: The way I are
8. Santana feat. Chad Kroeger: Into the night
9. Plain White T's: Hey there Delilah
10. Hooverphonic: Expedition impossible
posted by Filip at 11:12 a.m.
|
0 comments
zaterdag, oktober 13, 2007
Op zoek naar een nieuwe president - deel 3
President worden doe je niet alleen. Je hebt daarvoor een ijzersterk team nodig die je volledig kan vertrouwen en die een meerwaarde kan vormen in de campagne. De presidentskandidaten in Amerika zijn volop aan het zoeken naar hun dreamteam die hen naar de overwinning kan leiden. En dat gepaard met heel wat heen-en-weer getrek aan de mouwen van de belangrijke adviseurs die de beide partijen ter beschikking hebben. Vorige week gaf Derk Jan Eppink in Knack een glimp achter de schermen van de zoektocht naar het perfecte dreamteam.
Daarbij kwam vooral de staf rond Hillary Clinton aan bod, haar zogenaamde Hillaryland. Deze bestaat uit een vijftiental vrouwen die Hillary goed kent van haar tijd in het Witte Huis als presidentsvrouw en van haar tijd in de Senaat. Samen zorgen zij voor de campagne. Er is Mandy Grunwald, de dochter van de voormalige hoofdredacteur van Time, die als hoofd van de campagne de strategie uittekent en die een belangrijke stem heeft in het mediaoptreden van Hillary. Daarnaast zijn er An Lewis en Caprica Marshall die de vrouwelijke kiezers moeten overtuigen om voor Hillary te stemmen, terwijl Maggie Williams zich eerder richt op de zwarte bevolking. Daarnaast kan Hillary ook rekenen op Huma Abedin die haar begeleidt op al haar reizen of op Patti Solis Doyle die een echte toeverlaat en vertrouwelinge is van de voormalige presidentsvrouw.
Naast haar staf trekt Hillary Clinton ook heel wat adviseurs aan Een belangrijke pion in haar campagne daarbij is de man Mark Penn, de directeur van het PR-bedrijf Burson-Marsteller en van het opinieibureau Penn, Schoen and Berland Associates. Hij is enerzijds een politieke strateeg die een scherp oog heeft voor trends en ontwikkelingen in de kiezersmarkt. Anderzijds moet hij ook de aversiescore van Hillary – 48% van de Amerikanen zegt nooit op Hillary te zullen stemmen – naar beneden te halen aan de hand van sympathieke beelden en optredens. Andere adviseurs worden ook binnengehaald met het oog op een bepaalde doelgroep. Zo haalde Clinton de godsdienstgoeroe Burns Strider als adviseur binnen om stemmen te halen bij de gematigde christenen. Sinds dan praat Hillary regelmatig in haar campagne over haar geloof, bidsessies en haar innige band met God die haar raad moet geven. En mocht zij de nominatie binnenhalen, dan is de verwachting dat zij latinopresidentskandidaat Bill Richardson zou aantrekken als vice-president om zo de latinostem binnen te halen.
Natuurlijk moet Hillary een harde strijd voeren om de beste adviseurs binnen te krijgen, vermits er nog meer Democratische kandidaten zijn. Daarbij valt vooral een bitse strijd op tussen Hillaryland en de Obamarebellen van de Black Kennedy, Obama Barack. Beiden willen grabbelen uit de adviseurskringen rond de vroegere president Bill Clinton. Hierbij valt op dat de oudgedienden eerder neigen naar de kant van Hillary, zoals Madeleine Albright, terwijl de jongere garde het meer heeft voor Obama. Die laatsten zien meer heil in het nieuwe en verse dat Obama uitstraalt, terwijl ze tegelijkertijd ook willen vermijden dat er naast de Bush-clan er een nieuwe presidentsdynastie ontstaat. De andere Democratische kandidaten moeten vaak noodgedwongen hun adviseurs elders gaan zoeken. Zo probeert de derde belangrijkste Democratische kandidaat, John Edwards, steun en stemmen te zoeken door terug te vallen op de Amerikaanse vakbonden. Ook heeft hij internetspecialist Jo Trippi binnengehaald om via het web het beter te doen dan Clinton en Obama.
Ook in het Republikeinse veld wordt er natuurlijk een strijd gevoerd om het beste team en de beste adviseurs. Maar van daaruit zijn er minder gunstigere stemmen te horen. De partij leidt onder onderlinge ruzies, schandalen, vermoeidheid en weinig animo onder de militanten. Oud-burgemeester van New York, Rudy Giuliani, kan daarbij toch nog de beste papieren voorleggen. Voor zijn staf , Rudy’s Team, kan hij op twee groepen leunen: zijn oude burgemeesterskabinet en zijn advocatenkantoor Giuliani Partners LLC. Zijn belangrijkste toeverlaat is Tony Carbonetti, die ook wel eens Rudy’s brein wordt genoemd en kabinetschef onder zijn burgemeesterschap was. Toch speelt het verleden van Tony hem parten. Hij werd van de Universiteit van Boston weggestuurd en werd later enorm verleid door de gokwereld. De staf bestaat verder uit twee belangrijke pionnen. Chris Heninck is de politieke strateeg ,die nog in dienst werkte van Karl Rove, die Bush twee keer in het Witte Huis loosde, en Michael Duhaime, de campagneleider die dodelijke efficiënt was in de campagne van George W. Bush in de noorderlijke staten van de VS. Qua adviseurs kan Giuliani al rekenen op ex-presidentskandidaat George Forbes en de haviken Charles Hill en Norman Podhoretz. Maar zijn team heeft ook al een zware mokerslag gekregen. Giuliani heeft een probleem met de conservatieve basis van de Republikeinen. Hij is voor de derde keer getrouwd, hij is voor abortus, voor een verbod op wapens en voor een gelijke behandeling van homo’s. Om de stemmen van de conservatieve Republikeinen niet te verliezen koos hij David Vitter, een uitgesproken conservatieve senator, uit als running mate. Maar toen conservatieve politici bordeelbezoek via federale wetgeving aan banden wilde leggen, publiceerde de eigenares van een escort service de GSM-nummers van een aantal prominente conservatieve stemmen, waaronder die van David Vitter. Hij moest zijn zonde bekennen en het schandaal maakte dat hij zich uit de strijd moest trekken.
Tegenstanders van Giuliani hebben dan weer af te rekenen met hun eigen problemen. Belangrijkste tegenkandidaat leek lange tijd John McCain te worden. Maar een slechte fondsenwerving en een grote ruzie in zijn campagnestaf maakte dat zijn schip een beetje doelloos ronddobbert. Mitt Romney heeft dan weer zijn uitstraling tegen. Hij is een mormoon. Dat maakt aan de ene kant dat hij wel perfect is als conservatief: perfect gekleed, getrouwd, geen escapades en voorbeeldig optreden. Maar aan de andere kant zien heel wat (conservatieve) Amerikanen mormonen maar als een griezelige sekte.
Voorlopig is iedereen nog volop bezig met het zoeken naar zijn eigen dreamteam en de basissen daarvoor zijn al gelegd. Het hoeft geen betoog om uit te leggen hoe belangrijk de juiste mensen en adviseurs zijn in een presidentiele campagne. Want de verkeerde mensen aantrekken kan verstrekkende gevolgen hebben. Maar iedereen is voorlopig nog aan het zoeken naar zijn eigen Karl Rove, de man die George W. Bush hielp verkozen te worden.
Daarbij kwam vooral de staf rond Hillary Clinton aan bod, haar zogenaamde Hillaryland. Deze bestaat uit een vijftiental vrouwen die Hillary goed kent van haar tijd in het Witte Huis als presidentsvrouw en van haar tijd in de Senaat. Samen zorgen zij voor de campagne. Er is Mandy Grunwald, de dochter van de voormalige hoofdredacteur van Time, die als hoofd van de campagne de strategie uittekent en die een belangrijke stem heeft in het mediaoptreden van Hillary. Daarnaast zijn er An Lewis en Caprica Marshall die de vrouwelijke kiezers moeten overtuigen om voor Hillary te stemmen, terwijl Maggie Williams zich eerder richt op de zwarte bevolking. Daarnaast kan Hillary ook rekenen op Huma Abedin die haar begeleidt op al haar reizen of op Patti Solis Doyle die een echte toeverlaat en vertrouwelinge is van de voormalige presidentsvrouw.
Naast haar staf trekt Hillary Clinton ook heel wat adviseurs aan Een belangrijke pion in haar campagne daarbij is de man Mark Penn, de directeur van het PR-bedrijf Burson-Marsteller en van het opinieibureau Penn, Schoen and Berland Associates. Hij is enerzijds een politieke strateeg die een scherp oog heeft voor trends en ontwikkelingen in de kiezersmarkt. Anderzijds moet hij ook de aversiescore van Hillary – 48% van de Amerikanen zegt nooit op Hillary te zullen stemmen – naar beneden te halen aan de hand van sympathieke beelden en optredens. Andere adviseurs worden ook binnengehaald met het oog op een bepaalde doelgroep. Zo haalde Clinton de godsdienstgoeroe Burns Strider als adviseur binnen om stemmen te halen bij de gematigde christenen. Sinds dan praat Hillary regelmatig in haar campagne over haar geloof, bidsessies en haar innige band met God die haar raad moet geven. En mocht zij de nominatie binnenhalen, dan is de verwachting dat zij latinopresidentskandidaat Bill Richardson zou aantrekken als vice-president om zo de latinostem binnen te halen.
Natuurlijk moet Hillary een harde strijd voeren om de beste adviseurs binnen te krijgen, vermits er nog meer Democratische kandidaten zijn. Daarbij valt vooral een bitse strijd op tussen Hillaryland en de Obamarebellen van de Black Kennedy, Obama Barack. Beiden willen grabbelen uit de adviseurskringen rond de vroegere president Bill Clinton. Hierbij valt op dat de oudgedienden eerder neigen naar de kant van Hillary, zoals Madeleine Albright, terwijl de jongere garde het meer heeft voor Obama. Die laatsten zien meer heil in het nieuwe en verse dat Obama uitstraalt, terwijl ze tegelijkertijd ook willen vermijden dat er naast de Bush-clan er een nieuwe presidentsdynastie ontstaat. De andere Democratische kandidaten moeten vaak noodgedwongen hun adviseurs elders gaan zoeken. Zo probeert de derde belangrijkste Democratische kandidaat, John Edwards, steun en stemmen te zoeken door terug te vallen op de Amerikaanse vakbonden. Ook heeft hij internetspecialist Jo Trippi binnengehaald om via het web het beter te doen dan Clinton en Obama.
Ook in het Republikeinse veld wordt er natuurlijk een strijd gevoerd om het beste team en de beste adviseurs. Maar van daaruit zijn er minder gunstigere stemmen te horen. De partij leidt onder onderlinge ruzies, schandalen, vermoeidheid en weinig animo onder de militanten. Oud-burgemeester van New York, Rudy Giuliani, kan daarbij toch nog de beste papieren voorleggen. Voor zijn staf , Rudy’s Team, kan hij op twee groepen leunen: zijn oude burgemeesterskabinet en zijn advocatenkantoor Giuliani Partners LLC. Zijn belangrijkste toeverlaat is Tony Carbonetti, die ook wel eens Rudy’s brein wordt genoemd en kabinetschef onder zijn burgemeesterschap was. Toch speelt het verleden van Tony hem parten. Hij werd van de Universiteit van Boston weggestuurd en werd later enorm verleid door de gokwereld. De staf bestaat verder uit twee belangrijke pionnen. Chris Heninck is de politieke strateeg ,die nog in dienst werkte van Karl Rove, die Bush twee keer in het Witte Huis loosde, en Michael Duhaime, de campagneleider die dodelijke efficiënt was in de campagne van George W. Bush in de noorderlijke staten van de VS. Qua adviseurs kan Giuliani al rekenen op ex-presidentskandidaat George Forbes en de haviken Charles Hill en Norman Podhoretz. Maar zijn team heeft ook al een zware mokerslag gekregen. Giuliani heeft een probleem met de conservatieve basis van de Republikeinen. Hij is voor de derde keer getrouwd, hij is voor abortus, voor een verbod op wapens en voor een gelijke behandeling van homo’s. Om de stemmen van de conservatieve Republikeinen niet te verliezen koos hij David Vitter, een uitgesproken conservatieve senator, uit als running mate. Maar toen conservatieve politici bordeelbezoek via federale wetgeving aan banden wilde leggen, publiceerde de eigenares van een escort service de GSM-nummers van een aantal prominente conservatieve stemmen, waaronder die van David Vitter. Hij moest zijn zonde bekennen en het schandaal maakte dat hij zich uit de strijd moest trekken.
Tegenstanders van Giuliani hebben dan weer af te rekenen met hun eigen problemen. Belangrijkste tegenkandidaat leek lange tijd John McCain te worden. Maar een slechte fondsenwerving en een grote ruzie in zijn campagnestaf maakte dat zijn schip een beetje doelloos ronddobbert. Mitt Romney heeft dan weer zijn uitstraling tegen. Hij is een mormoon. Dat maakt aan de ene kant dat hij wel perfect is als conservatief: perfect gekleed, getrouwd, geen escapades en voorbeeldig optreden. Maar aan de andere kant zien heel wat (conservatieve) Amerikanen mormonen maar als een griezelige sekte.
Voorlopig is iedereen nog volop bezig met het zoeken naar zijn eigen dreamteam en de basissen daarvoor zijn al gelegd. Het hoeft geen betoog om uit te leggen hoe belangrijk de juiste mensen en adviseurs zijn in een presidentiele campagne. Want de verkeerde mensen aantrekken kan verstrekkende gevolgen hebben. Maar iedereen is voorlopig nog aan het zoeken naar zijn eigen Karl Rove, de man die George W. Bush hielp verkozen te worden.
posted by Filip at 5:00 p.m.
|
0 comments
woensdag, oktober 10, 2007
Focus on John Mayer
Waiting on the world to change
No such thing
Why Georgia
Daughters
Your body is a wonderland
Who did you think I was
No such thing
Why Georgia
Daughters
Your body is a wonderland
Who did you think I was
Labels: john mayer, muziekvideo
posted by Filip at 6:43 p.m.
|
0 comments
dinsdag, oktober 09, 2007
Europese dag tegen de doodstraf
Morgen, 10 oktober, is door de Raad van Europa uitgeroepen tot Europese dag tegen de doodstraf. De NGO’s riepen de dag enkele jaren terug al uit tot wereldwijde dag tegen de doodstraf en nu schaarst zich dus ook Europa achter dit initiatief. Al ging dat niet over rozen, want Polen lag en ligt nog altijd dwars. Zij wilden dat Europa zich niet alleen uitsprak tegen de doodstraf, maar ook tegen abortus en euthanasie. Daarenboven klinken er in Polen ook steeds meer stemmen, ook uit de mond van president Kaczynski, om de doodstraf terug in te voeren. Hierdoor dreigde heel even het initiatief in het water te vallen, maar uiteindelijk werd de stemming verschoven van de Europese Unie naar de Raad van Europa, waar het voorstel het wel haalde, vermits hier geen absolutie unanimiteit geldt bij het stemmen.
Misschien eerst een paar cijfers en feiten over de doodstraf. In 2006 werden 1.591 mensen geëxecuteerd in 25 landen en werden nog eens 3.861 mensen veroordeeld tot de doodstraf. Dit zijn enkel nog maar officiële cijfers die bekend zijn gemaakt. De werkelijke cijfers liggen volgens Amnesty International nog veel hoger. 91% van de bekende gevallen vonden plaats in slechts 6 landen: China(1.010 mensen), Iran(177), Irak(65), Soedan(65), Pakistan(82) en de Verenigde Staten(53). In totaal zouden er nog tussen de 19.185 en 24.646 mensen wachten tot wanneer hun doodstraf wordt uitgevoerd. De doodstraf wordt in een paar landen ook toegepast op kinderen en jongeren onder de 18 jaar. Zo stierven er in 2006 4 kinderen in Iran en 1 kind in Pakistan door de uitvoering van een doodstraf. Tot maart 2005 konden in Amerika kinderen veroordeeld worden tot de doodstraf. Nu is de wet aangepast en is de minimumleeftijd verhoogd tot 18 jaar. Toch gebeurden de meeste executies op kinderen in de periode 1990-2005 in Amerika, samen met Iran. Uit cijfers blijkt ondertussen ook dat er in Amerika sinds 1973 123 gevangenen ten onrechte veroordeeld werden tot de doodstraf, waaronder nog ééntje in 2006. In een aanzienlijk aantal van de gevallen was de straf reeds uitgevoerd.
In totaal bestaat de doodstraf nog in 69 landen, maar het aantal landen dat er werkelijk gebruik van maakt, daalt wel elk jaar. 88 landen hebben ondertussen de doodstraf volledig geweerd uit hun strafrecht. 11 landen hebben de doodstraf afgeschaft, tenzij voor uitzonderlijke omstandigheden zoals oorlogsmisdaden. 29 landen hebben de doodstraf nog steeds in hun strafrecht, maar de afgelopen 10 jaar hebben ze er geen gebruik meer van gemaakt. Dat maakt dat er dus 128 landen de doodstraf feitelijk of praktisch hebben afgeschaft, dus ongeveer 2/3 van de landen. In de andere landen bestaat de doodstraf nog in de vorm van onthoofding, elektrocutie (enkel nog in de VS), ophanging, dodelijke injectie, vuurpeloton, vergassing, steniging en doodsteking. Ondertussen worden er steeds meer internationale verdragen opgesteld tegen de doodstraf, zoals Protocol nr. 13 in Europa die de doodstraf in alle gevallen verbiedt. Dit protocol werd door 37 landen reeds geratificeerd en werd door 7 Europese landen (waaronder Polen) reeds onderschreven maar nog niet geratificeerd.
Zelf ben ik ook tegen de doodstraf in alle omstandigheden. En ik ben verontwaardigd wanneer ik lees dat de doodstraf ook nog de dag van vandaag wordt toegepast op kinderen of dat in Amerika met zijn rechtsysteem er nog steeds onschuldigen worden terechtgesteld. De doodstraf is iets onherstelbaars. Men heeft ook niet het recht heeft om iemand anders te doden, ongeacht wat hij gedaan heeft. Voor mij is de doodstraf moreel niet verdedigbaar, zeker niet in deze moderne tijden. Bovendien zijn de methodes die men gebruikt ook vaak gruwelijk. Ik mag er niet aan denken hoe een ter dood veroordeelde moet lijden wanneer hij gestenigd wordt of geëlektrocuteerd. En ook de omstandigheden waarvoor men het gebruikt zijn vaak helemaal niet te rechtvaardigen. De doodstraf wordt in de landen vaak gebruikt als politiek pressiemiddel om tegenstanders definitief uit te schakelen. Daarnaast blijkt uit onderzoek dat de doodstraf ook vaak een discriminerende inslag heeft en dat minderheden vaker getroffen worden. Tenslotte bestaan er ook twijfels over de effectiviteit van de doodstraf. De doodstraf blijkt vaak niet echt afschrikwekkend te zijn, maar in tegendeel zelfs voor meer criminaliteit te zorgen. Maar in feite is de doodstraf één grote schending op de rechten van de mens. Iets prehistorisch en niet meer van deze tijd. Iets wat dringend over de hele wereld moet afgeschaft worden. Daarom is het goed om er morgen nog eens bij stil te staan bij de Europese dag tegen de doodstraf.
Misschien eerst een paar cijfers en feiten over de doodstraf. In 2006 werden 1.591 mensen geëxecuteerd in 25 landen en werden nog eens 3.861 mensen veroordeeld tot de doodstraf. Dit zijn enkel nog maar officiële cijfers die bekend zijn gemaakt. De werkelijke cijfers liggen volgens Amnesty International nog veel hoger. 91% van de bekende gevallen vonden plaats in slechts 6 landen: China(1.010 mensen), Iran(177), Irak(65), Soedan(65), Pakistan(82) en de Verenigde Staten(53). In totaal zouden er nog tussen de 19.185 en 24.646 mensen wachten tot wanneer hun doodstraf wordt uitgevoerd. De doodstraf wordt in een paar landen ook toegepast op kinderen en jongeren onder de 18 jaar. Zo stierven er in 2006 4 kinderen in Iran en 1 kind in Pakistan door de uitvoering van een doodstraf. Tot maart 2005 konden in Amerika kinderen veroordeeld worden tot de doodstraf. Nu is de wet aangepast en is de minimumleeftijd verhoogd tot 18 jaar. Toch gebeurden de meeste executies op kinderen in de periode 1990-2005 in Amerika, samen met Iran. Uit cijfers blijkt ondertussen ook dat er in Amerika sinds 1973 123 gevangenen ten onrechte veroordeeld werden tot de doodstraf, waaronder nog ééntje in 2006. In een aanzienlijk aantal van de gevallen was de straf reeds uitgevoerd.
In totaal bestaat de doodstraf nog in 69 landen, maar het aantal landen dat er werkelijk gebruik van maakt, daalt wel elk jaar. 88 landen hebben ondertussen de doodstraf volledig geweerd uit hun strafrecht. 11 landen hebben de doodstraf afgeschaft, tenzij voor uitzonderlijke omstandigheden zoals oorlogsmisdaden. 29 landen hebben de doodstraf nog steeds in hun strafrecht, maar de afgelopen 10 jaar hebben ze er geen gebruik meer van gemaakt. Dat maakt dat er dus 128 landen de doodstraf feitelijk of praktisch hebben afgeschaft, dus ongeveer 2/3 van de landen. In de andere landen bestaat de doodstraf nog in de vorm van onthoofding, elektrocutie (enkel nog in de VS), ophanging, dodelijke injectie, vuurpeloton, vergassing, steniging en doodsteking. Ondertussen worden er steeds meer internationale verdragen opgesteld tegen de doodstraf, zoals Protocol nr. 13 in Europa die de doodstraf in alle gevallen verbiedt. Dit protocol werd door 37 landen reeds geratificeerd en werd door 7 Europese landen (waaronder Polen) reeds onderschreven maar nog niet geratificeerd.
Zelf ben ik ook tegen de doodstraf in alle omstandigheden. En ik ben verontwaardigd wanneer ik lees dat de doodstraf ook nog de dag van vandaag wordt toegepast op kinderen of dat in Amerika met zijn rechtsysteem er nog steeds onschuldigen worden terechtgesteld. De doodstraf is iets onherstelbaars. Men heeft ook niet het recht heeft om iemand anders te doden, ongeacht wat hij gedaan heeft. Voor mij is de doodstraf moreel niet verdedigbaar, zeker niet in deze moderne tijden. Bovendien zijn de methodes die men gebruikt ook vaak gruwelijk. Ik mag er niet aan denken hoe een ter dood veroordeelde moet lijden wanneer hij gestenigd wordt of geëlektrocuteerd. En ook de omstandigheden waarvoor men het gebruikt zijn vaak helemaal niet te rechtvaardigen. De doodstraf wordt in de landen vaak gebruikt als politiek pressiemiddel om tegenstanders definitief uit te schakelen. Daarnaast blijkt uit onderzoek dat de doodstraf ook vaak een discriminerende inslag heeft en dat minderheden vaker getroffen worden. Tenslotte bestaan er ook twijfels over de effectiviteit van de doodstraf. De doodstraf blijkt vaak niet echt afschrikwekkend te zijn, maar in tegendeel zelfs voor meer criminaliteit te zorgen. Maar in feite is de doodstraf één grote schending op de rechten van de mens. Iets prehistorisch en niet meer van deze tijd. Iets wat dringend over de hele wereld moet afgeschaft worden. Daarom is het goed om er morgen nog eens bij stil te staan bij de Europese dag tegen de doodstraf.
Labels: actualiteit
posted by Filip at 5:06 p.m.
|
0 comments
maandag, oktober 08, 2007
Op zoek naar een nieuwe president - deel 2
In november 2008 zijn er in Amerika presidentsverkiezingen. Via de serie The West Wing leer ik veel bij over hoe een presidentsverkiezing in elkaar zit en hoe de presidentskandidaten worden gekozen. Iets wat mij daarbij opvalt is het grote belang van peilingen, polls , enquêtes, …. Ik ben mij er altijd wel al van bewust geweest dat polls een belangrijke rol spelen in een campagne. Maar als ik de serie bekijk, schrik toch wel altijd even van de grote invloed die polls tegenwoordig hebben. Echt bijna alles wordt gebaseerd aan de hand van polls en peilingen. Er wordt nagegaan wat de kiezers denken van een kandidaat, hoe ze hem omschrijven, wat zijn minpunten zijn, met welke thema’s hij kan scoren, op welke gebieden hij zich sterker moet profileren, wat de thema’s van de campagne zijn, …. Maar het gaat verder dan de campagne, ook de inhoud en het beleid wordt vaak bepaald door polls. Dat komt ook sterk naar voren in de hele reeks wanneer het gaat over het gewone presidentschap. Men laat vaak zien hoe een beleidsmaatregel eerst gepolst wordt bij een panel vooraleer men de maatregel neemt. Men gaat na wat de reacties zijn en stuurt desnoods de maatregel bij.
Je ziet in de reeks hoe een hele campagne gebaseerd is op deze polls en peilingen. De hele campagne door leeft men van peiling tot peiling in de hoop dat men eerste blijft of men het verschil met de koploper inloopt. En op de vergaderingen met de campagneteam worden de uitgevoerde polls uitvoerig besproken om te zien hoe men zijn beleid kan ombuigen zodat men er voordeel uit haalt. Men analyseert de uitslagen om te zien op welke gebieden men zich best kan profileren en in welke domeinen de kiezers weinig vertrouwen hebben in de kandidaat. En men ontdekt er ook wat de kiezers graag willen horen en hoe men de kiezer naar de mond kan praten. In de afleveringen zie je bijvoorbeeld hoe men probeert de kandidaat in de voorverkiezing die dingen te laten zeggen wat de mensen graag willen horen. Ook al is de kandidaat er zelf niet mee eens. Maar als hij het openlijk durft te zeggen, weet hij dat zijn populariteit een deuk krijgt. In de serie wordt het beeld een beetje geromantiseerd en durft de kandidaat al eens te zeggen wat hij echt denkt zonder zich iets van de peilingen aan te trekken. Ik ben benieuwd of dit in het echt ook het geval is.
Het feit dat men zijn campagne, maar vooral zijn beleid laat afhangen van polls en peilingen verontrust mij toch wat. Polls en peilingen heeft in een campagne zeker zijn meerwaarde. Het is goed om te weten wat je goede en minder goede kanten zijn. Het is ook een goed instrument om te weten wat er onder de bevolking leeft. Maar het feit dat men zijn beleid en inhoud laat afhangen van die polls, vind ik een kwalijke en verontrustende kant. Het feit dat men bepaalde dingen niet kan zeggen omdat de peilingen het vertellen stoort mij een beetje. In de serie komt dit aan bod tijdens de voorverkiezingen waar men in een bepaalde staat nog leeft van de oude industrie. En iedereen weet dat dit niet meer te handhaven is en dat men eigenlijk moet omvormen. Maar omdat het volk daarvan niet wil horen, belooft men dus meer subsidies voor de staat in plaats van de waarheid te zeggen. En iedereen weet dat subsidies geven een verkeerde maatregel is, maar de peilingen vertellen dat de mensen dat niet willen horen.
Ik vraag me eigenlijk af hoe het in feite in België zit met deze evolutie. Ik heb de indruk dat de partijen ook hier leven van peiling naar peiling en van verkiezing naar verkiezing. En ik kan me ook niet van de indruk ontdoen dat ze gebukt gaan onder die peilingen. Kijk maar naar de VLD de afgelopen twee jaar die gebukt ging onder de dalende trend in de peilingen. Ik weet wel niet in welke mate polls een rol spelen in het beleid. Doet men hier in België aan veldwerk om te kijken wat er in een programma moet staan of niet? En gebruikt men polls om het beleid bij te sturen? Stelt men hier ook een maatregel op en toets men die dan ook eerst aan een panel vooraleer hem echt bekend te maken zoals je ziet in The West Wing? Ik weet het niet echt, maar dat er een invloed is van peilingen is wel duidelijk. En ook hier verontrust mij dat wat. Omdat ik vrees dat men te slaafs wordt van de peilingen en de polls. Een politicus moet daar kunnen bovenstaan en ons trachten te overtuigen van zijn eigen gelijk en geloof. Hij moet ons niet zeggen wat we willen horen, maar wat we moeten horen. Ik vrees echter dat peilingen en polls hierop een rem zetten.
Je ziet in de reeks hoe een hele campagne gebaseerd is op deze polls en peilingen. De hele campagne door leeft men van peiling tot peiling in de hoop dat men eerste blijft of men het verschil met de koploper inloopt. En op de vergaderingen met de campagneteam worden de uitgevoerde polls uitvoerig besproken om te zien hoe men zijn beleid kan ombuigen zodat men er voordeel uit haalt. Men analyseert de uitslagen om te zien op welke gebieden men zich best kan profileren en in welke domeinen de kiezers weinig vertrouwen hebben in de kandidaat. En men ontdekt er ook wat de kiezers graag willen horen en hoe men de kiezer naar de mond kan praten. In de afleveringen zie je bijvoorbeeld hoe men probeert de kandidaat in de voorverkiezing die dingen te laten zeggen wat de mensen graag willen horen. Ook al is de kandidaat er zelf niet mee eens. Maar als hij het openlijk durft te zeggen, weet hij dat zijn populariteit een deuk krijgt. In de serie wordt het beeld een beetje geromantiseerd en durft de kandidaat al eens te zeggen wat hij echt denkt zonder zich iets van de peilingen aan te trekken. Ik ben benieuwd of dit in het echt ook het geval is.
Het feit dat men zijn campagne, maar vooral zijn beleid laat afhangen van polls en peilingen verontrust mij toch wat. Polls en peilingen heeft in een campagne zeker zijn meerwaarde. Het is goed om te weten wat je goede en minder goede kanten zijn. Het is ook een goed instrument om te weten wat er onder de bevolking leeft. Maar het feit dat men zijn beleid en inhoud laat afhangen van die polls, vind ik een kwalijke en verontrustende kant. Het feit dat men bepaalde dingen niet kan zeggen omdat de peilingen het vertellen stoort mij een beetje. In de serie komt dit aan bod tijdens de voorverkiezingen waar men in een bepaalde staat nog leeft van de oude industrie. En iedereen weet dat dit niet meer te handhaven is en dat men eigenlijk moet omvormen. Maar omdat het volk daarvan niet wil horen, belooft men dus meer subsidies voor de staat in plaats van de waarheid te zeggen. En iedereen weet dat subsidies geven een verkeerde maatregel is, maar de peilingen vertellen dat de mensen dat niet willen horen.
Ik vraag me eigenlijk af hoe het in feite in België zit met deze evolutie. Ik heb de indruk dat de partijen ook hier leven van peiling naar peiling en van verkiezing naar verkiezing. En ik kan me ook niet van de indruk ontdoen dat ze gebukt gaan onder die peilingen. Kijk maar naar de VLD de afgelopen twee jaar die gebukt ging onder de dalende trend in de peilingen. Ik weet wel niet in welke mate polls een rol spelen in het beleid. Doet men hier in België aan veldwerk om te kijken wat er in een programma moet staan of niet? En gebruikt men polls om het beleid bij te sturen? Stelt men hier ook een maatregel op en toets men die dan ook eerst aan een panel vooraleer hem echt bekend te maken zoals je ziet in The West Wing? Ik weet het niet echt, maar dat er een invloed is van peilingen is wel duidelijk. En ook hier verontrust mij dat wat. Omdat ik vrees dat men te slaafs wordt van de peilingen en de polls. Een politicus moet daar kunnen bovenstaan en ons trachten te overtuigen van zijn eigen gelijk en geloof. Hij moet ons niet zeggen wat we willen horen, maar wat we moeten horen. Ik vrees echter dat peilingen en polls hierop een rem zetten.
posted by Filip at 7:01 p.m.
|
0 comments
zondag, oktober 07, 2007
Top 10
1. Kanye West: Stronger
2. Jamie Scott & The Park: When will I see your face again
3. Juanes: Me enamora
4. Mika: Love today
5. Snow Patrol: Shut your eyes
6. Timbaland feat. Keri Hilson: The way I are
7. James Blunt: 1973
8. Plain White T's: Hey there Delilah
9. Santana feat. Chad Kroeger: Into the night
10. Ghosts: The world is outside
posted by Filip at 11:15 a.m.
|
0 comments
zaterdag, oktober 06, 2007
Op zoek naar een nieuwe president - deel 1
Het is nog een hele tijd voor we weten wie de opvolger wordt van George W. Bush. We moeten hiervoor nog wachten tot november 2008. Maar toch is Amerika al volop in de ban van de presidentsverkiezingen. Dat komt omdat de kandidaten zich volop aan het profileren zijn voor de voorverkiezingen die vanaf januari starten en die eindigen in augustus met de Nationale Conventies. Het zijn verkiezingen waar iedereen naar uitkijkt en ze krijgen al volop de nodige aandacht, ook in de Belgische pers. En dus wordt mijn nieuwsgierigheid ook geprikkeld. Een extra stimulans voor mezelf is daarbij ook nog de fantastische serie The West Wing die ik momenteel op DVD aan het volgen ben. In het zesde seizoen gaf deze serie al een blik achter de schermen van de voorverkiezingen en de Nationale Conventie. In het zevende en laatste seizoen, hetwelke ik nu aan het bekijken ben, ligt de focus dan weer op de echte strijd om het Witte Huis. Via deze fictie en realiteit probeer ik zo mij een beeld te vormen van de echte strijd.
Ik geef toe dat de serie The West Wing mij hierbij al heel veel dingen heeft geleerd. Eerst en vooral het hele systeem van de voorverkiezingen ter voorbereiding van de Nationale Conventie. De voorverkiezingen zijn in feite een afvalrace tussen de verschillende kandidaten van dezelfde partij. Zij moeten in de 50 verschillende staten een aparte campagne voeren om de kiesmannen achter hun te krijgen. Die kiesmannen zijn heel belangrijk, want het zijn zij die de staat vertegenwoordigen op de Nationale Conventie en zullen bepalen wie de uiteindelijke presidentskandidaat voor de partij zal worden. En gaandeweg de voorverkiezingen, die over het ganse land in tijd zijn gespreid met een paar uitschieters zoals Super Tuesday wanneer een paar belangrijke staten op dezelfde dag voorverkiezingen houden, blijkt al snel wie er enige kans maakt en wie beter kan afhaken. Maar niets is gezegd dat er geen verrassing kan komen op de Nationale Conventie zelf. Er kunnen zich dan nog nieuwe kandidaten aanbieden als consensusfiguur en onder druk van het partijsysteem kunnen kandidaten gedwongen worden terug te treden.
Tijdens de voorverkiezingen komen de nationale thema’s minder aan bod. Het is belangrijker dat men elke staat voor zich probeert te winnen en de nadruk ligt tijdens de voorverkiezingen dan ook op de regionale thema’s. Want elke staat heeft zijn eigen mentaliteit, problemen, vragen, …. Elke staat moet dus anders aangepakt worden waardoor er soms minder ruimte is voor nationale thema’s. Bovendien is de aanpak van de campagne ook verschillend van staat tot staat. In de kleinere staten Iowa en New Hampshire, waar de eerste voorverkiezingen plaats vinden, is het bijvoorbeeld gebruikelijker dat de presidentskandidaten bij de verschillende kiesmannen thuis gaan om hun ideeën kenbaar te maken. In de grotere staten kennen we dan meer de massa-aanpak met grote toespraken op grote podia voor een groot publiek. Maar bij beiden moeten de kandidaten toch dicht bij de mensen staan. Het gaat vaak om de individuele problemen van de kiezers of groep kiezers. Men moet aandacht hebben voor de lokale problemen van de burger en er voorstellen uit putten om de dingen beter te doen gaan. Men moet ook kunnen terugvallen op de kleinere, regionale partijbasissen om campagne te voeren. Het zijn die kleine partijbasissen die toch veel macht kunnen uitoefenen in die periode en presidentskandidaten tot beloften kunnen doen dwingen.
In feite zijn de voorverkiezingen een heel interessante periode in de strijd om het presidentschap. Maar omwille van de regionale inslag krijgen ze natuurlijk heel wat minder aandacht in Europa. Wij beperken ons liever tot de nationale tendensen. Zo zullen de eerste uitslagen in de voorverkiezingen aan bod komen en wordt er zeker aandacht geschonken aan Super Tuesday, maar vele voorverkiezingen zullen enkel maar een voetnoot in de actualiteit vormen. Tenzij een aardverschuiving teweeg brengen en een kandidaat doen uit de race stappen. Hierdoor gaat een belangrijk onderdeel van de Amerikaanse presidentsverkiezingen aan ons oog voorbij. Een onderdeel waarbij de toekomstige president zich nog gewoon tussen de gewone burger begeeft en luistert naar zijn individuele problemen.
Ik geef toe dat de serie The West Wing mij hierbij al heel veel dingen heeft geleerd. Eerst en vooral het hele systeem van de voorverkiezingen ter voorbereiding van de Nationale Conventie. De voorverkiezingen zijn in feite een afvalrace tussen de verschillende kandidaten van dezelfde partij. Zij moeten in de 50 verschillende staten een aparte campagne voeren om de kiesmannen achter hun te krijgen. Die kiesmannen zijn heel belangrijk, want het zijn zij die de staat vertegenwoordigen op de Nationale Conventie en zullen bepalen wie de uiteindelijke presidentskandidaat voor de partij zal worden. En gaandeweg de voorverkiezingen, die over het ganse land in tijd zijn gespreid met een paar uitschieters zoals Super Tuesday wanneer een paar belangrijke staten op dezelfde dag voorverkiezingen houden, blijkt al snel wie er enige kans maakt en wie beter kan afhaken. Maar niets is gezegd dat er geen verrassing kan komen op de Nationale Conventie zelf. Er kunnen zich dan nog nieuwe kandidaten aanbieden als consensusfiguur en onder druk van het partijsysteem kunnen kandidaten gedwongen worden terug te treden.
Tijdens de voorverkiezingen komen de nationale thema’s minder aan bod. Het is belangrijker dat men elke staat voor zich probeert te winnen en de nadruk ligt tijdens de voorverkiezingen dan ook op de regionale thema’s. Want elke staat heeft zijn eigen mentaliteit, problemen, vragen, …. Elke staat moet dus anders aangepakt worden waardoor er soms minder ruimte is voor nationale thema’s. Bovendien is de aanpak van de campagne ook verschillend van staat tot staat. In de kleinere staten Iowa en New Hampshire, waar de eerste voorverkiezingen plaats vinden, is het bijvoorbeeld gebruikelijker dat de presidentskandidaten bij de verschillende kiesmannen thuis gaan om hun ideeën kenbaar te maken. In de grotere staten kennen we dan meer de massa-aanpak met grote toespraken op grote podia voor een groot publiek. Maar bij beiden moeten de kandidaten toch dicht bij de mensen staan. Het gaat vaak om de individuele problemen van de kiezers of groep kiezers. Men moet aandacht hebben voor de lokale problemen van de burger en er voorstellen uit putten om de dingen beter te doen gaan. Men moet ook kunnen terugvallen op de kleinere, regionale partijbasissen om campagne te voeren. Het zijn die kleine partijbasissen die toch veel macht kunnen uitoefenen in die periode en presidentskandidaten tot beloften kunnen doen dwingen.
In feite zijn de voorverkiezingen een heel interessante periode in de strijd om het presidentschap. Maar omwille van de regionale inslag krijgen ze natuurlijk heel wat minder aandacht in Europa. Wij beperken ons liever tot de nationale tendensen. Zo zullen de eerste uitslagen in de voorverkiezingen aan bod komen en wordt er zeker aandacht geschonken aan Super Tuesday, maar vele voorverkiezingen zullen enkel maar een voetnoot in de actualiteit vormen. Tenzij een aardverschuiving teweeg brengen en een kandidaat doen uit de race stappen. Hierdoor gaat een belangrijk onderdeel van de Amerikaanse presidentsverkiezingen aan ons oog voorbij. Een onderdeel waarbij de toekomstige president zich nog gewoon tussen de gewone burger begeeft en luistert naar zijn individuele problemen.
posted by Filip at 6:13 p.m.
|
0 comments
vrijdag, oktober 05, 2007
Zo vader, zo zoon
Fiction Plane is deze week Donna's smaakmaker met Two Sisters. Een uitstekende keuze. En waarschijnlijk klinkt de stem u heel bekend in de oren en zelfs de muziek klinkt heel vertrouwd. Jaja, u heeft het juist. De zanger is de zoon van ...
Labels: Fiction Plane, muziekvideo
posted by Filip at 7:17 p.m.
|
0 comments
donderdag, oktober 04, 2007
Money, money, money
Gisteren las ik een berichtje over de tarieven die komend televisieseizoen zullen gehanteerd worden voor de reclamebreaks tijdens de topserie Grey’s Anatomy. U mag er even voor gaan zitten. Voor een spotje van 30 seconden moet er deze herfst het bedrag van 419.000 dollar opgehoest worden. 419.000 dollar! Voor een reclamespotje van 30 seconden! Omgerekend naar euro is dat een bedrag van zo’n 296.400 euro. Dat is dus 400.000 oude Belgische franken per seconde. Een waanzinnig bedrag. De serie verslaat daarmee het record van vorig televisieseizoen. Toen moesten bedrijven voor 30 seconden reclame tijdens Desperate Housewives 394.000 dollar betalen (door tegenvallende kijkcijfers is dit bedrag dit jaar al teruggevallen naar 270.000 dollar). Maar Grey’s Anatomy zal hiermee nog niet de kroon spannen dit televisieseizoen in Amerika. Wanneer in januari het absolute nummer 1-kijkcijferkanon American Idol terug op de buis komt, verwacht men dat er bedragen tot 700.000 dollar zullen moeten betaald worden voor een 30 seconden durend reclamespotje.
Maar niet alleen in de televisiewereld circuleren er hoge bedragen. Ook in de sportwereld is bekend voor zijn waanzinnige bedragen. Mijn collega vertelde deze week dat de stervoetballer op dit ogenblik 192.000 euro per week verdient bij Barcelona. Maar nu wil Chelsea hem voor volgend seizoen en wanneer hij ingaat op het aanbod wordt dit bedrag verhoogd tot 318.000 euro per week. 318.000 euro voor een paar uurtjes training en 90 minuten echte wedstrijd. En dan verdient hij daarbuiten nog eens honderdduizenden euro’s extra door bij te klussen in allerhande reclamespotjes en via sponsordeals. Daarmee zou hij de meest verdienende voetballer aller tijden kunnen worden.
Als ik dat allemaal lees en hoor, vraag ik altijd af waar dit gaat eindigen. En vooral wanneer deze zeepbel gaat kapot springen? Hoe lang gaat het nog duren dat men met deze astronomische bedragen werkt? Er moet toch eens een moment komen dat heel het systeem onder zijn eigen gewicht gaat imploderen. Of evolueren echt naar een systeem waarin er op elk domein maar enkele grootspelers overblijven en dat de rest allemaal moet afhaken. Kijk nu naar het voetbal. Hoeveel clubs kunnen er nu zulke bedragen op tafel blijven leggen? Een paar Engelse, Spaanse en Italiaanse clubs. En die clubs domineren nu de Champions League. Maar de rest van Europa speelt toch al lang niet meer mee op dat niveau. Hoe kan een club nu nog opboksen tegen die paar clubs die miljoenen op de tafels kunnen leggen en zo de beste spelers bij iedereen gaan wegkopen? Ik vraag me af of er eens geen moment gaat komen in de voetbalwereld dat de kleintjes zich gaan beginnen te verzetten die paar groten.
Een ander aspect aan die grote bedragen is dat ik in feite verontwaardigd ben over die grote bedragen. Hoe is het in godsnaam mogelijk dat men 419.000 dollar durft te vragen voor een reclamespot wanneer men weet dat er mensen zijn in bepaalde regio’s in de wereld die moeten rondkomen met 4,19 dollar per dag? En hoe durft men als bedrijf wereldwijde saneringen door te voeren met afslankingen in het personeelsbestand als gevolg om zogezegd meer kostenbesparend te werken als men tegelijkertijd bereid is om zulke bedragen op tafel te leggen voor een reclamespotje van amper 30 seconden? Het is in feite dezelfde discussie als deze van de afgelopen maanden over de toplonen van de topmanagers. Hoe kan men dit de dag van vandaag in godsnaam nog verantwoorden? Sommigen zeggen dat ze gewoon de markt laten spelen. Als je ziet dat de markt zulke excessen toelaat, maar dat die markt tegelijkertijd zovele schrijnende gevallen teweegbrengt, dan vraag ik me af in wat voor markt wij eigenlijk leven. En of het niet tijd wordt dan wij in actie komen tegen deze markt met deze mechanismen.
Maar niet alleen in de televisiewereld circuleren er hoge bedragen. Ook in de sportwereld is bekend voor zijn waanzinnige bedragen. Mijn collega vertelde deze week dat de stervoetballer op dit ogenblik 192.000 euro per week verdient bij Barcelona. Maar nu wil Chelsea hem voor volgend seizoen en wanneer hij ingaat op het aanbod wordt dit bedrag verhoogd tot 318.000 euro per week. 318.000 euro voor een paar uurtjes training en 90 minuten echte wedstrijd. En dan verdient hij daarbuiten nog eens honderdduizenden euro’s extra door bij te klussen in allerhande reclamespotjes en via sponsordeals. Daarmee zou hij de meest verdienende voetballer aller tijden kunnen worden.
Als ik dat allemaal lees en hoor, vraag ik altijd af waar dit gaat eindigen. En vooral wanneer deze zeepbel gaat kapot springen? Hoe lang gaat het nog duren dat men met deze astronomische bedragen werkt? Er moet toch eens een moment komen dat heel het systeem onder zijn eigen gewicht gaat imploderen. Of evolueren echt naar een systeem waarin er op elk domein maar enkele grootspelers overblijven en dat de rest allemaal moet afhaken. Kijk nu naar het voetbal. Hoeveel clubs kunnen er nu zulke bedragen op tafel blijven leggen? Een paar Engelse, Spaanse en Italiaanse clubs. En die clubs domineren nu de Champions League. Maar de rest van Europa speelt toch al lang niet meer mee op dat niveau. Hoe kan een club nu nog opboksen tegen die paar clubs die miljoenen op de tafels kunnen leggen en zo de beste spelers bij iedereen gaan wegkopen? Ik vraag me af of er eens geen moment gaat komen in de voetbalwereld dat de kleintjes zich gaan beginnen te verzetten die paar groten.
Een ander aspect aan die grote bedragen is dat ik in feite verontwaardigd ben over die grote bedragen. Hoe is het in godsnaam mogelijk dat men 419.000 dollar durft te vragen voor een reclamespot wanneer men weet dat er mensen zijn in bepaalde regio’s in de wereld die moeten rondkomen met 4,19 dollar per dag? En hoe durft men als bedrijf wereldwijde saneringen door te voeren met afslankingen in het personeelsbestand als gevolg om zogezegd meer kostenbesparend te werken als men tegelijkertijd bereid is om zulke bedragen op tafel te leggen voor een reclamespotje van amper 30 seconden? Het is in feite dezelfde discussie als deze van de afgelopen maanden over de toplonen van de topmanagers. Hoe kan men dit de dag van vandaag in godsnaam nog verantwoorden? Sommigen zeggen dat ze gewoon de markt laten spelen. Als je ziet dat de markt zulke excessen toelaat, maar dat die markt tegelijkertijd zovele schrijnende gevallen teweegbrengt, dan vraag ik me af in wat voor markt wij eigenlijk leven. En of het niet tijd wordt dan wij in actie komen tegen deze markt met deze mechanismen.
Labels: actualiteit
posted by Filip at 7:23 p.m.
|
1 comments
woensdag, oktober 03, 2007
And now it's time for classic soul music
Marvin Gaye - What's going on/what's happening brother
Bill Withers - Ain't no sunshine
Stevie Wonder - Sir Duke/I wish
Aretha Franklin - Respect
Ray Charles - What'd I say
Al Green - Let's stay together
Bill Withers - Ain't no sunshine
Stevie Wonder - Sir Duke/I wish
Aretha Franklin - Respect
Ray Charles - What'd I say
Al Green - Let's stay together
Labels: muziekvideo
posted by Filip at 7:14 p.m.
|
0 comments
dinsdag, oktober 02, 2007
Inspiratieloos
Ik ben een beetje inspiratieloos de voorbije dagen. Ik had enkele kleine ideetjes voor een postje, maar bij de uitwerking ervan bleek ik niet tevreden te zijn over het resultaat, zodat ik al meer tekst gedeleted heb de voorbije dagen dan dat er hier tekst verscheen. Misschien komt het door het vallen van de bladeren en de donkere dagen. Misschien komt het omdat de actualiteit mij niet genoeg inspiratie levert. Heeft iemand van jullie een paar ideetjes waarover ik de komende dagen kan posten? Of willen jullie graag mijn mening over één en ander internetartikel of actualiteit? Post dan gauw een commentaar op deze post en ik zal proberen mijn best doen. Misschien kunnen jullie en passant ook eens jullie mening laten weten over deze blog. Zijn jullie tevreden over de postjes? Vinden jullie iets niet goed? Of juist super goed? Laat ook maar weten. En zo heb ik toch weer een klein berichtje nagelaten.
Labels: blog
posted by Filip at 6:43 p.m.
|
2 comments
Previous Posts
- MNM doet de nineties met Bailando
- Peter Van De Veire breekt uit
- Jamie Foxx - Blame it
- Wouter Hamel Live @ Paradisio
- Obama's Maiden Speech
- HD-intro The Simpsons
- Mijn favorieten van 2008 winnen Grammy's
- Wouter Hamel @ MWDL
- VRT-recensie Het uur van de prutser
- Let's have a big wedding
Archives
- januari 2006
- februari 2006
- maart 2006
- april 2006
- mei 2006
- juni 2006
- juli 2006
- augustus 2006
- september 2006
- oktober 2006
- november 2006
- december 2006
- januari 2007
- februari 2007
- maart 2007
- april 2007
- mei 2007
- juni 2007
- juli 2007
- augustus 2007
- september 2007
- oktober 2007
- november 2007
- december 2007
- januari 2008
- februari 2008
- maart 2008
- april 2008
- mei 2008
- juni 2008
- juli 2008
- augustus 2008
- september 2008
- oktober 2008
- november 2008
- december 2008
- januari 2009
- februari 2009
- maart 2009