Verhalenmakers

Ik beken. Ik ben jaloers. Jaloers op de vele verhalenmakers in deze wereld. Auteurs, filmmakers, scenaristen, televisiemakers, … iedereen die verhalen bedenkt en de wereld pleziert met hun creaties. Ik ben jaloers op het talent dat zij hebben en ik niet. Ik zou graag ook een verhalenmaker zijn, maar het ontbreekt mij aan de creatieve geest. Mij overvalt geen ideeën voor een verhaal of ik zie niet meteen een groot verhaal achter elk klein krantenartikeltje. En ik vind dat best wel jammer. Want andere mensen plezier doen beleven met jouw verhalen is iets prachtigs. Mensen weten te bekoren, ontroeren, raken, plezieren, ….

Ik vraag me altijd af hoe verhalenmakers dat doen, verhalen maken. Staan zij ’s morgens op met een idee waarbij ze meteen de grote lijnen van hun verhaal zien of moeten ze daar toch actief naar op zoek gaan? En zien zij eigenlijk wel meteen een verhaal in een klein krantenartikeltje of moeten ze dat ook eerst laten bezinken en dan kneden en kneden en kneden tot een verhaal? Ik vraag me ook af of hun ook soms het gevoel bekruipt dat ze dringend hun gedachten moeten neerschrijven of ze zijn het kwijt. Ik heb dat soms als ik aan het nadenken ben waarover ik vandaag ga schrijven op mijn blog. En dan sta ik ’s morgens in de badkamer en maak ik in mijn hoofd een mooi postje en is alles precies verwoord zoals ik het wil. Maar als ik er mee wacht tot wanneer ik ’s avonds weer thuis ben van het werk is mijn verhaal helemaal kwijt en is het postje niet meer zo perfect als ’s morgens. Zouden verhalenmakers dat ook hebben? Dat ze ’s morgens gauw een samenvatting moeten maken van hun idee, perspectief, verhaallijn, … of dat ze het anders kwijt dreigen te geraken?

Er zijn nog heel wat vragen die ik zou willen stellen aan verhalenmakers. Vooral hoe het werkingsproces verloopt. Als iemand een boek schrijft, gaat het dan vlot als je de grote lijnen ziet of is een boek schrijven toch veel herschrijven van vorige teksten. Ik was ook verbaasd toen Jeroen Brouwers vorige week in Terzake liet zien hoeveel hij schreef op één dag. Dat was niet meer dan enkele zinnetjes. Is het dat dan misschien wat van mij geen verhalenmaker maakt? Ik wil teveel op korte termijn en heb geen geduld om verhalen te laten rijpen. Ik denk dat als ik een boek schrijf, zou ik teveel willen dat een schrijfmoment veel oplevert. Maar misschien moet ik mij leren content stellen met enkele zinnetjes. Of zelfs maar 1 zinnetje. Bovendien zou ik ook veel problemen hebben met de uitwerking van de plot. Als ik sommige verhalen lees of films of series zie op televisie en de manier waarop zij hun plots uitwerken, dan sta ik gewoonweg verbluft. Hoe zij doorheen hun verhaal puzzelstukken laten vallen die op het eerste zicht er weinig toe doen, maar uiteindelijk toch één mooi consistent geheel vormen.

Ik geef toe dat ik graag eens een boek zou schrijven. Ik weet niet wie het precies ooit eens zei, ik dacht Mark Reynebeau, maar die zei dat iedereen in zijn leven ooit eens een boek moet hebben geschreven. Het is een droom waar ik nu toch al een paar jaar mee speel, maar het ontbreekt mij voorlopig nog aan een sterk verhaal. Ik heb al wel eens een paar ideetjes gehad, maar na enig bezinkseltijd bleek ik die ideetjes niet zo goed weten om te kneden tot een groter verhaal. Daarom ook dat ik graag eens zou horen van een echte schrijver hoe hij zijn eerste boek schreef. Hoe is hij tot zijn eerste verhaal gekomen? En hoe lang heeft het geduurd vooraleer het verhaal zijn definitieve vorm bereikte? Allemaal vragen die ik zou stellen aan verhaalmakers in de hoop er ooit zelf een te worden.