Money, money, money

Gisteren las ik een berichtje over de tarieven die komend televisieseizoen zullen gehanteerd worden voor de reclamebreaks tijdens de topserie Grey’s Anatomy. U mag er even voor gaan zitten. Voor een spotje van 30 seconden moet er deze herfst het bedrag van 419.000 dollar opgehoest worden. 419.000 dollar! Voor een reclamespotje van 30 seconden! Omgerekend naar euro is dat een bedrag van zo’n 296.400 euro. Dat is dus 400.000 oude Belgische franken per seconde. Een waanzinnig bedrag. De serie verslaat daarmee het record van vorig televisieseizoen. Toen moesten bedrijven voor 30 seconden reclame tijdens Desperate Housewives 394.000 dollar betalen (door tegenvallende kijkcijfers is dit bedrag dit jaar al teruggevallen naar 270.000 dollar). Maar Grey’s Anatomy zal hiermee nog niet de kroon spannen dit televisieseizoen in Amerika. Wanneer in januari het absolute nummer 1-kijkcijferkanon American Idol terug op de buis komt, verwacht men dat er bedragen tot 700.000 dollar zullen moeten betaald worden voor een 30 seconden durend reclamespotje.

Maar niet alleen in de televisiewereld circuleren er hoge bedragen. Ook in de sportwereld is bekend voor zijn waanzinnige bedragen. Mijn collega vertelde deze week dat de stervoetballer op dit ogenblik 192.000 euro per week verdient bij Barcelona. Maar nu wil Chelsea hem voor volgend seizoen en wanneer hij ingaat op het aanbod wordt dit bedrag verhoogd tot 318.000 euro per week. 318.000 euro voor een paar uurtjes training en 90 minuten echte wedstrijd. En dan verdient hij daarbuiten nog eens honderdduizenden euro’s extra door bij te klussen in allerhande reclamespotjes en via sponsordeals. Daarmee zou hij de meest verdienende voetballer aller tijden kunnen worden.

Als ik dat allemaal lees en hoor, vraag ik altijd af waar dit gaat eindigen. En vooral wanneer deze zeepbel gaat kapot springen? Hoe lang gaat het nog duren dat men met deze astronomische bedragen werkt? Er moet toch eens een moment komen dat heel het systeem onder zijn eigen gewicht gaat imploderen. Of evolueren echt naar een systeem waarin er op elk domein maar enkele grootspelers overblijven en dat de rest allemaal moet afhaken. Kijk nu naar het voetbal. Hoeveel clubs kunnen er nu zulke bedragen op tafel blijven leggen? Een paar Engelse, Spaanse en Italiaanse clubs. En die clubs domineren nu de Champions League. Maar de rest van Europa speelt toch al lang niet meer mee op dat niveau. Hoe kan een club nu nog opboksen tegen die paar clubs die miljoenen op de tafels kunnen leggen en zo de beste spelers bij iedereen gaan wegkopen? Ik vraag me af of er eens geen moment gaat komen in de voetbalwereld dat de kleintjes zich gaan beginnen te verzetten die paar groten.

Een ander aspect aan die grote bedragen is dat ik in feite verontwaardigd ben over die grote bedragen. Hoe is het in godsnaam mogelijk dat men 419.000 dollar durft te vragen voor een reclamespot wanneer men weet dat er mensen zijn in bepaalde regio’s in de wereld die moeten rondkomen met 4,19 dollar per dag? En hoe durft men als bedrijf wereldwijde saneringen door te voeren met afslankingen in het personeelsbestand als gevolg om zogezegd meer kostenbesparend te werken als men tegelijkertijd bereid is om zulke bedragen op tafel te leggen voor een reclamespotje van amper 30 seconden? Het is in feite dezelfde discussie als deze van de afgelopen maanden over de toplonen van de topmanagers. Hoe kan men dit de dag van vandaag in godsnaam nog verantwoorden? Sommigen zeggen dat ze gewoon de markt laten spelen. Als je ziet dat de markt zulke excessen toelaat, maar dat die markt tegelijkertijd zovele schrijnende gevallen teweegbrengt, dan vraag ik me af in wat voor markt wij eigenlijk leven. En of het niet tijd wordt dan wij in actie komen tegen deze markt met deze mechanismen.