Genoeg! Nu wil ik dit!

Pas op voor uw computer!

Iemand The Matrix Reloaded gezien vorige zaterdag op VT4? Neen? Wel, ik dus wel. Het was wel ondertussen al 3 of 4 jaar geleden dat ik het eerste deel had gezien, dus ik had in het begin wel problemen om alles weer te plaatsen. Maar het komt er dus op neer dat de wereld waarin wij leven geen realiteit is. Ha! Nu sta je toch even verstomd hé. Neen, onze wereld is niet echt. In feite maken wij allemaal deel uit van één groot computer die alles bepaald wat wij doen en niet doen. En u die dacht dat u een vrij mens was.

Pure science-fiction en nonsens volgens vele mensen en dat dacht ik ook. Tot ik vorige week de Knack aan het lezen was en daarin stuitte op een interview met de Nobelprijswinnaar Natuurkunde Gerard ‘t Hooft. Die deed The Matrix natuurlijk niet voor als waarheid, maar hij waarschuwde er wel voor dat computers binnen vele tientallen jaren veel slimmer dan de mens zullen worden en dat ze zelf opdrachten zullen gaan uitvoeren. En dat we ervoor moeten zorgen dat ze op die tijd ook geen manier vinden om zichzelf te gaan voortplanten, want anders gaan ze de mens op termijn gewoon van de planeet vegen. Ja, u leest het goed. Als u niet oppast en uw computer zit morgen met kleintjes is de kans groot dat ze u daarna gewoon verdringtenvan deze aardkloot. Heeft U na deze onthulling nog niet de neiging om uw computer met een verontrustend oog te gaan bekijken? Of zit U nu al te bibberen met het gedacht dat uw computer misschien ‘s nachts stiekem contact legt met de computer van uw buren om samen een moordpartij voor te bereiden? Wel, u heeft gelijk!

Maar nu mag u stoppen met die onnozelheid en mag u de vinger van de stopknop terugtrekken. Tuurlijk gaat uw computer u niet aanvallen. En kleintjes krijgen? Please, ge gaat toch niet zeggen dat je dat geloofde. Maar moeten we die Nobelprijswinnaar dan ook niet geloven? Diene mens heeft een Nobelprijs gewonnen hé. Wie van ons kan dat zeggen. OK, moesten er Nobelprijzen voor bloggers bestaan zou uw nederige blogger zeker genomineerd zijn. Winnen zou ik natuurlijk niet doen, want helaas ben ik een Belg en wie stemt er nu op Belgen? Heeft Europa gestemd op Kim Clijsters voor Sportvrouw van het jaar? Heeft Europa gestemd op Kate Ryan tijdens het Songfestival? Heeft de Nobelprijsjury al eens massaal gekozen voor Hugo Claus? Ik dacht ook van niet. Maar nu ben ik even aan het afdwalen. Terug bij de heer ‘t Hooft die wilde gedachten heeft over computers. Heeft diene mens nu gelijk of ongelijk? Wel, hij heeft misschien wel gelijk en zijn gedachten zullen niet zo spectaculair zijn geweest als hetgene ik er van gemaakt heeft, al waarschuwde hij dus wel degelijk voor het gevaar voor de mensheid als computers zichzelf zouden kunnen reproduceren.

Maar de computers zullen in de toekomst natuurlijk wel veel slimmer worden en misschien wel slimmer dan de mens. Hij heeft trouwens groot gelijk dat computers op dit moment toch maar ongebruiksvriendelijke machines zijn. Om deze blog te kunnen schrijven heb ik eerst op van alles moeten drukken, heeft hij een paar keer niet gedaan wat ik wou, loopt hij af en toe vast, .... En als ik niets doe of op niets klik, dan doet hij zelf ook gewoon niets. In de toekomst moet dit dus wel veel beter kunnen. Dat een computer met één enkel gebaar, eventueel zelfs in gewone mensentaal, weet wat je allemaal van hem verlangt en het kan doen. Dat hij bijvoorbeeld op basis van een knipoog van u naar een datingsite gaat, daar de best passende date voor u kiest, haar zelf gaat versieren zoals jij dat zou doen (dus ja, ook met dirty talk), een afspraak regelt en meteen ook de beste tafel in het beste restaurant regelt. Dat moet in de toekomst dus wel allemaal mogelijk worden.

Allemaal goed en wel, maar waar zit het addertje onder het gras? Inderdaad, bij de mens. Want wie moet die computers allemaal maken en ervoor zorgen dat hij die dingen kan? Inderdaad, de mens! Dus die Nobelprijswinnaar kan nu wel mooi praten over intelligente computers, maar waar haalt die computer zijn intelligentie? Om ervoor te zorgen dat hij die knipoog van mij verstaat, moet ik de computer eerst wel duidelijk maken wat die knipoog juist betekent. En heeft een computer eigenlijk wel een vrije wil om te doen wat hij wilt en zich dus zo voort te planten? Tuurlijk niet, hij is gebonden aan programmacodes. Ok, hij loopt wel eens vast, maar is dat de vrije wil van de computer? Tuurlijk niet, dat is gewoon een teken dat die dommeriken bij Microsoft er weer eens moesten voor zorgen dat de ene programmacode niet met de andere te combineren valt. En tot nader order heeft een computer ook nog steeds niet het vermogen om zelf aan te springen. En als hij dat wel zou kunnen en hij doet dat om zich voort te planten, dan trekken we toch gewoon de stekker uit? Krijg ik daarvoor nu ook een Nobelprijs? Want door deze oplossing ga ik dus wel ontzettend veel mensenlevens redden hé. Ge zult mij nog dankbaar zijn als uw computer straks de boodschap I’m going to kill you ... nice and slowly laat verschijnen en ondertussen dreigend het cd-romstation open en toe laat gaan. Aanbevelingen kan U dan ook steeds sturen naar de Nobelprijsjury in Zweden.

Najaha

Brahim’s nieuwste cd Najaha ligt reeds sinds vorige week bij uw platenboer én ook bij uw krantenboer als wijze van proefproject en dat allemaal aan zeer democratische prijzen. 2,5 jaar na My life is music en na 7 maanden intens werken is er dus nu Najaha, a Raï’n’B experience. Een album waarop Brahim volwassen is geworden, zowel vocaal als qua teksten en waarop hij zijn eigen sound lijkt gevonden te hebben.

Die eigen sound, Raï’n’B, is redelijk uniek in Vlaanderen en is een combinatie van R’n’B en Arabische muziekinstrumenten. Die Oosterse invloed komt in sommige liedjes heel sterk naar voor, terwijl het bij anderen gewoon een excuus lijkt om de rode draad doorheen het album te kunnen bewaren. Toch kunnen we er niet om heen dat die typische Arabische geluiden voor een zeer frisse en exotische tint zorgen en het album ook een meer internationaal tintje geven. Toch blijft natuurlijk de R’n’B de kern van Brahim’s muziek en wordt het album dan ook met de typische R’n’B-elementen als intro’s, outro’s en interludes voorzien. Bij de interludes moet je vooral uitkijken naar de grappige interlude met Said Assissi. Met een vette knipoog laat hij zogenaamd een paar mensen hun lof over Brahim zingen (let vooral op de nightshop-eigenaar) en dit in verschillende talen. Wat echter wel vreemd is aan het album is dat de hitsingles Didi en P.O.W.E.R. buiten de intro en de outro zijn gehouden, waardoor het lijkt of deze hits niet representatief zouden zijn voor de rest van het album. Terwijl dit juist wel is. Het idee erachter ontglipt mij dus een beetje.

Gelukkig doet dit geen afbreuk aan het feit dat het album een sterk album is dat heel lekker klinkt. De opener Didi geeft meteen de toon aan en is een duidelijk voorbeeld van de nieuwe muzikale weg die Brahim heeft ingeslagen. Met dank natuurlijk aan Raï-icoon Khaled. En de nummers die in het verlengde liggen van deze nieuwe muzikale weg zijn ook meteen de blikvangers van het album. Vooral Dilelie springt er meteen uit, door de stevige beat en het catchy refrein. En ook de vorige single Lei Lei maakt gebruik van een catchy beat om de aandacht te trekken. No Fairytale doet het dan weer rustiger aan op het album, maar weet door het meeslepende refrein toch voor een magische sfeer te zorgen. Af en toe doet het album nog eens herinneren aan het vorige album van Brahim en vreemd genoeg liggen die liedjes in het begin van het album. Chica Loco en de nieuwe single I am what I am zouden zonder het Oosterse sausje zo op My life is music hebben kunnen passen. Toch valt het meteen op bij deze singles dat Brahim vocaal een pak volwassener en sterker is geworden dan zijn debuutalbum.

En ook tekstueel verschilt het album enorm van het vorige. Op de eerste plaats omdat Brahim bijna alle liedjes zelf heeft geschreven, maar ook vooral omdat de teksten meer een boodschap hebben gekregen. Vaak zijn de teksten oproepen tot een betere en rechtvaardigere wereld waarin iedereen gelijke kansen heeft zoals in het sterke P.O.W.E.R., die in de herwerkte versie op het album is gekomen, of het rustige Equality. Af en toe zit er ook maatschappelijke kritiek in de liedjes. Zo levert hij in No Fairytale nog kritiek op de jonge meisjes die eerder oog hebben voor dure parfums, kleren, make up, enz. in plaats van eerst oog te hebben om iets van het leven te maken. They R the future is dan weer een loflied over een goede opvoeding van de kinderen en is een oproep om meer in de opvoeding van de kinderen te investeren. Sommigen zullen de zedenlesjes een beetje te betuttelend vinden en daarenboven ook een beetje getuigen van ouderwets denken (moeder die kinderen moet eten geven, vader die hard moet werken om voor het nodige geld te zorgen, het klassieke gezinspatroon dus), terwijl ik persoonlijk de goede bedoelingen en het feit dat hij via zijn muziek toch wil proberen voor een betere wereld te zorgen eigenlijk wel supermooi vind.

Tuurlijk zijn niet alle teksten zo zwaar beladen en is er nog altijd ruimte om over liefde, versieren en meisjes te zingen. Bijvoorbeeld op het klasse R’n’B-duet If I was yours samen met Chahra-Z of op de singles Didi en Chica Loca. Op de single S.E.X.Y. probeert Brahim dan weer een meisje te versieren en binnen te doen, alleen valt de single nogal mager uit en zou hij met deze single maar weinig succes oogsten denk ik. De song vereist een iets zwoelere en smoothere stem dan deze van Brahim. Volgens mij zou Kaye Styles met deze single veel beter zijn weggekomen dan Brahim. Tenslotte is ook het persoonlijk leven natuurlijk een bron van inspiratie voor songteksten. En daar valt vooral de song Gimmick op. Een middelmatig liedje, maar via de tekst geeft Brahim wel ongezouten zijn kritiek op de showbizzwereld en hoe zij hem enkel als een gimmick hebben misbruikt in plaats van hem als een artiest te beschouwen.

Het album Nahaja heeft dus heel wat goede kwaliteiten: Brahim die volwassen is geworden, een verfrissende en eigen sound, een persoonlijk en geëngageerd album. En toch slaagt het album er uiteindelijk niet in om een verpletterende indruk achter te laten. Het album zit boordevol goede bedoelingen en is met veel ambitie gemaakt, maar mocht hier en daar een beetje strakker in het gareel zitten en kon op momenten ook meer vaart gebruiken. Bovendien zie je dat goede ideeën als het kinderkoor in They R the future en het gezongen dankwoord Thank you! niet optimaal zijn benut. Brahim kan dan ook niet rekenen op het grote budget of op klasseproducers als Kanye West of Timbaland die deze schoonheidsvlekjes zouden weggewerkt kunnen hebben, zonder dat ik hiermee afbreuk wil doen aan het uitstekende werk dat de producers Shoot2Light hebben verricht.

We hebben dus van Brahim en de Raï’n’B nog niet het laatste gezien en gehoord, maar ook nog niet het beste. Toch blijft het album meer dan moeite om in huis te halen. Voor de frisse sound, de leuke beats, de toffe singles, omdat Brahim een prachtkerel is en een eerlijke artiest, omdat het de zon en een stukje exotisme in uw cd-speler kan tevoorschijn halen, .... Gewoon omdat het met die schoonheidsfoutjes nog altijd een zeer goed album blijft. Dus waar wacht je in godsnaam nog op om het album in huis te halen?

Nahaja ligt nu in de winkels en is uitgegeven door White Label.

Top 10 - 28 mei 2006

1. Ne-Yo: So sick
2. Kanye West: Touch the sky
3. Juanes: La camisa negra
4. Coldplay: The hardest part
5. Sean Paul: Temperature
6. Kubb: Wicked soul
7. Lordi: Hard Rock Hallelujah
8. Black Eyed Peas: Pump it
9. Gnarls Barkley: Crazy
10. Brahim: P.O.W.E.R.

Onverschilligheid

Gisteren in Terzake zat een stukje rond het nieuwe toneelstuk van Benny Claessens. De naam zegt u misschien niet veel, maar iedereen kent hem wel als Benny, de broer van Bart De Pauw in Het Geslacht De Pauw. De titel van zijn nieuwste zelfgeschreven en geregisseerde toneelstuk kan ik me niet meer herinneren, vermits ze zo lang was, maar het concept ging over onverschilligheid. Over hoe wij bijvoorbeeld niet meer echt geraakt worden door het geweld van elke dag, door de zoveelste zelfmoordaanslag in Isräel, door de zoveelste aardbeving in Azië, .... Een veelzeggende quote van het stuk is dan ook “Goh, het nieuws vandaag was maar saai zulle.”

Benny heeft natuurlijk een punt met dit onderwerp en ik denk dat vele mensen dat zelf ook wel beseffen dat ze voor een stuk onverschillig zijn. Ik geef dat ook eerlijk toe dat sommige dingen mij in het nieuws eigenlijk niet meer raken dan dat ze zouden moeten doen. Bijvoorbeeld die zelfmoordaanslagen in Israël, Egypte, Irak, .... Tuurlijk zeg ik dan als de rest van “Goh, zo erg voor de slachtoffers en waarom doet men dat nu?” Maar we laten het bij het volgende nieuwsbericht al gauw over ons heen vliegen en staan er niet meer bij stil. Is dat misschien een psychologisch verweermiddel van onze geest? Dat we al zoveel geweld, bloed, haat, oorlog, ... hebben gezien dat het automatisch een paar sensoren in ons lichaam afzet tijdens het journaal om zo te vermijden dat de emmer overloopt? Of is het gewoon de gewenning die is opgetreden na elke dag hetzelfde te hebben gezien of hebben gehoord? Ik weet het eigenlijk niet.

Maar toch kunnen we op sommige momenten niet meer onverschillig blijven. Kijk maar naar de recente gebeurtenissen met de moord op Joe Van Holsbeeck en de racistische moorden in Antwerpen. Hier kunnen we moeilijk stellen dat de mensen wel nog onverschillig zijn gebleven, vooral in het eerste geval. Bij de racistische moorden waren er terug al heel wat mensen die snel terug in hun schild kropen en er meer en meer onverschillig over doen. Maar de grote meerderheid van de bevolking werd wel nog geraakt door deze gebeurtenissen. Misschien omdat ze juist zo dicht bij de deur plaats vonden, waardoor het altijd iets meer gevoelens opwekt dan wanneer hetzelfde zou gebeuren in China, Amerika of Afrika. Hetzelfde bijvoorbeeld bij films, waar we wel nog kunnen geraakt worden door geweld en haat. Waarom? Omdat we gedurende de film de personages leren kennen en met hen meeleven en ons dan gaan verzetten wanneer er onrecht tegenover hen worden gedaan.

Het doel van Benny met dit toneelstuk is dan ook om ons te verzetten tegen die onverschilligheid. Een gevecht dat we elke dag zullen moeten leveren en die ieder voor zich persoonlijk zal moeten uitvechten. We mogen eigenlijk niet zo onverschillig staan tegenover bepaalde gebeurtenissen en nieuwsfeiten. We kunnen ons niet het hele leed van de wereld op onze schouders nemen, maar we moeten er vaak blijven bij stil staan en zien wat we er zelf kunnen aan doen. Aan de zelfmoordaanslagen in Israël kunnen we persoonlijk zelf weinig doen, dat weet ik. Maar dat mag ons niet beletten om onze afschuw ervoor te laten zien. Om geregeld onze stem te laten horen om aan de wereldleiders duidelijk te maken dat hier snel een oplossing moet voor komen. We kunnen ook niet langer met een pak chips en een fles cola naast ons naar beelden van verhongerde kinderen zitten kijken en ons daar niet schuldig over voelen. Ik zeg niet dat je geen chips of cola mag eten, maar je kan één keer per maand het geld van die chips en cola ook spenderen aan een ontwikkelingsorganisatie die met dat geld al snel een paar kinderen van de hongerdood kan redden.

Maar het gevecht tegen onverschilligheid kan ook resultaten opleveren dichter bij huis. Hoe kan onze samenleving ooit veilig zijn wanneer we onze ogen sluiten voor bepaalde problemen? Hoe kan onze samenleving ooit warm zijn wanneer we onverschillig blijven tegenover het ongeluk van anderen? Hoe kunnen we Hans Van Themsche-copycats tegenhouden als we onverschillig blijven tegenover racisme? Hoe kunnen we mp3-moorden vermijden als we onverschillig blijven tegenover kleine misdaden?

Onverschilligheid heeft onze wereld hard gemaakt. Onverschilligheid tegenover problemen zorgt alleen maar dat de problemen erger worden. Onverschilligheid maakt vaak zonder dat we het goed beseffen onnodeloos veel slachtoffers. En daarom moeten we trachten te vechten tegen die onverschilligheid. Iets wat niet gemakkelijk zal zijn en ook niet altijd zal lukken. Het is een gevecht waarin ik zelf ook meer faal dan win, geef ik toe. Maar misschien naïef en idealistisch als ik ben, hoop ik toch dat die kleine overwinning mee bijdragen tot een betere wereld en dat de pogingen tot mij een beter mens maken.

Tot hier mijn preek voor deze week :-)

PS: Effe opgezocht wat die titel van het toneelstuk is en het is, hou u vast, Gollygosh no! For a second there I thought I was involved. Goede samenvattende titel, maar wel een beetje lang hé.

Stille mars te Antwerpen

Vandaag gaat in Antwerpen een stille mars door. Een stille mars tegen racisme en zinloos geweld. Een stille mars die een kreet wil geven aan de maatschappij, een kreet van het kan zo niet verder. Een stille mars ter herdenking van de slachtoffers van de racistische moord twee weken. Vandaag is een dag om even te blijven stilstaan en na te denken over waar we in godsnaam mee bezig zijn. Het is ook een dag om als niet-racist uw stem eens te laten horen. Zelf doe ik dit niet via een deelname aan de stille mars, maar doe ik dit hier via deze blog. Met drie songteksten die ik via google heb gevonden. Songteksten die vertellen hoe ik me voel en denk. De liedjes heb ik nog niet gehoord, maar de teksten spreken voor zich.

Your racist friend

This is where the party ends
I can’t stand here listening to you
And your racist friend
I know politics bore you
But I feel like a hypocrite talking to you
And your racist friend

It was the loveliest party that I’ve ever attended
If anything was broken I’m sure it could be mended
My head can’t tolerate this bobbing and pretending
Listen to some bullet-head and the madness that he’s saying

This is where the party ends
I’ll just sit here wondering how you
Can stand by your racist friend
I know politics bore you
But I feel like a hypocrite talking to you
You and your racist friend

This is where the party ends
I can’t stand here listening to you
And your racist friend
I know politics bore you
But I feel like a hypocrite talking to you
And your racist friend

Out from the kitchen to the bedroom to the hallway
Your friend apologizes, he could see it my way
He let the contents of the bottle do the thinking
Can’t shake the devils hand and say you’re only kidding

This is where the party ends
I can’t stand here listening to you
And your racist friend
I know politics bore you
But I feel like a hypocrite talking to you
And your racist friend

Artist: They might be giants - Album: Flood

Let's face it

It's so hard to face
That in this day and age
Somebody's race
Could trigger somebody's rage
And somebody's preference
Can drive some total stranger
to make somebody, somehow
feel the wrath of their anger
Why were we put here?
What for? we're unsure
We sure weren't put here to hate
Be racist, be sexist
Be bigots, be sure
We won't stand for your hate
Why so cut and dry
A simple concept missed
Give tolerance a try
This confusion still exists ignorant mongers
No area's gray
Couldn't be any wronger in this age and day
Why were we put here?
What for? we're unsure
We sure weren't put here to hate
Be racist, be sexist
Be bigots, be sure
We won't stand for your hate
Now how far have we come?
How come there still are come
Who won't let come
March to the beat of a different drum
To face it, it's so hard
you must be on your guard
It's not okay
And you're not free to be a different way
Let's try to erase it, it's time that we face it
If we don't, then who will? shame on us
Let's try to erase it, it's time that we face it
Let's face it, the time is upon us

Artist: Mighty Mighty Bosstones - Album: Let’s face it

War

Until the philosophy which hold one race
Superior and another inferior
Is finally and permanently discredited and abandoned
Everywhere is war, me say war

That until there are no longer first class
And second class citizens of any nation
Until the colour of a man's skin
Is of no more significance than the colour of his eyes
Me say war

That until the basic human rights are equally
Guaranteed to all, without regard to race
Dis a war

That until that day
The dream of lasting peace, world citizenship
Rule of international morality
Will remain in but a fleeting illusion
To be pursued, but never attained
Now everywhere is war, war

And until the ignoble and unhappy regimes
That hold our brothers in Angola, in Mozambique,
South Africa sub-human bondage
Have been toppled, utterly destroyed
Well, everywhere is war, me say war

War in the east, war in the west
War up north, war down south
War, war, rumours of war

And until that day, the African continent
Will not know peace, we Africans will fight

We find it necessary and we know we shall win
As we are confident in the victory

Of good over evil, good over evil, good over evil
Good over evil, good over evil, good over evil

Artist: Bob Marley and The Wailers - Album: Rastaman vibration

Hypes

Alles lijkt tegenwoordig wel een hype te worden genoemd. Een boek dat veel verkoopt, een cd die massaal gedownload wordt, een restaurant dat veel eetlustigen aantrekt, een of ander vaak voorkomend maatschappelijk verschijnsel, ... Alleen wordt het woord tegenwoordig zo vaak in de mond genomen door marketingmensen dat het wel lijkt alsof je nog maar met twee mensen moet zijn om over een hype te spreken.

Maar het woord hype betekent niet alleen commercieel succesvol. Het woord heeft toch ook vaak een negatieve bijklank. Want hoe groter de hype, hoe groter het vaak maar lege dozen blijken te zijn. Vooral de combinatie commercieel en hype doen critici steigeren. Kijk maar deze week naar de reacties op de verfilming van de Da Vinci Code. Een film die vooral geld in het laatje moet brengen en nu nog van de massale aandacht wilt genieten van het boek. En meteen na de eerste beelden werd de film genadeloos neergesabeld. Terecht of niet terecht moet u zelf maar gaan bepalen. Want zelf zal ik na de ontgoocheling van het boek niet gaan kijken.

Hypes zorgen vaak ook ontgoocheling en de Da Vinci Code was dat toch voor mij. Iedereen sprak over het boek en hoe goed het wel was. En door de hype ben ik het boek zelf ook gaan lezen. Want uiteindelijk leek het mij wel een interessant boek te zijn. Helaas kwam ik van een kale reis terug. Het boek begon nochtans goed met al die mysteries en geheimen en de twijfel of het nu fictie of niet is, maar éénmaal de hoofdpersonages het Louvre hadden verlaten, begon het boek toch vrij snel te vervelen. En de ontknoping was nog een grotere ontgoocheling. Er zat veel meer in het verhaal dan dat Dan Brown er heeft uitgehaald. In plaats van te veel tijd in het rondstrooien van mysteries en geheimen te steken, had hij beter wat meer energie gestoken in een sterk einde.

Maar hypes hoeven ook niet altijd negatief te zijn. Neem nu bijvoorbeeld de hype rond Lost, de televisiereeks die alom bejubeld werd en die vooral op internet voor hypes zorgt. Er is geen twijfel mogelijk dat de hype het grote succes beïnvloed heeft, maar het succes is ook te verklaren omdat dit in de kern een heel sterke reeks is. De eerste reeks grijpt u meteen vanaf seconde 1 in het nekvel en laat u gedurende de hele reeks niet meer los. Ok, hier kunnen we ook zeggen dat de ontknoping in feite een ontgoocheling was, vermits men op het einde nog steeds geen enkel antwoord op de vele mysteries kreeg. Maar aan de andere kant was het einde van de eerste reeks nog niet de grote ontknoping. Die zal er komen op het einde van de laatste reeks waarbij de makers alle puzzelstukken wel in elkaar moeten doen vallen en een aanvaardbare uitleg moeten geven voor al de mysteries en vragen. Als hen dat niet lukt, zal iedereen de hele reeks alsnog een lege doos vinden. Maar wie gewoon de eerste reeks bekijkt, moet toch toegeven dat dit tot de beste televisie van de afgelopen jaren hoort.

En dan heb je nog hypes die een beetje tussen de twee in vallen. Hierbij denk ik dan altijd spontaan aan X&Y van Coldplay. De weken voorafgaande van de release werd dit als het album van het jaar, decennium, eeuw genoemd en het zou meteen in de lijsten van beste albums ooit terechtkomen. Helaas heeft die hele heisa en hype ervoor gezorgd dat al een paar weken na de release het album opdook in de lijst van de meest overroepen albums. En ergens begrijp ik die nominatie wel. Want de hele hype creëerde enkel maar torenhoge verwachtingen en die heeft X&Y niet ingelost. Ik vind het album van Coldplay een zeer goede plaat, daar niet van, maar om het de status te geven die de marketingjongens van de platenfirma het wilden geven, vind ik een beetje overdreven. Het album is goed, maar niet baanbrekend en kent ook een paar zwakkere momenten die je van een album van het decennium toch niet zou verwachten.

Wat is nu mijn punt? Je moet zelf nagaan of hypes gerechtvaardigd zijn of niet en je moet er zelf kritisch tegenover staan. Je moet niet als een kip zonder kop de hypes volgen, maar je moet ook niet tegen een stroom in willen gaan om maar tegen de stroom in te kunnen gaan. En daar kan ik mij wel eens in ergeren. In mensen die met alle hypes willen meedoen om er zo maar bij te horen, zonder eerst eens na te gaan of het de hype het wel waard is. Maar ik erger mij evengoed aan mensen en critici die elke hype als iets slechts willen afdoen. Er zijn ook hypes die gewoon leuk en plezant zijn. Waarbij het eens leuk is om bij een grote groep te horen. Alleen moet je zelf nagaan of een hype het waard is of niet. En wanneer je persoonlijk vindt dat een hype de hype waard is, dan moet je u van de rest niets aantrekken. Dus ook niet van mij als je de hype rond Dan Brown wel gerechtvaardigd vindt of de hype rond Lost niet.

Inspiratieloos

Mijn inspiratie laat mij blijkbaar een beetje in de steek als het erop aankomt om een nieuwe post te schrijven. Het Songfestival was vorige week dan ook een heel welgekomen geschenk uit de hemel en zo heb ik mij een week lang kunnen uitleven met dit thema wat leidde tot wel heel grote postjes. Maar ja, dit is nu eens een thema waar ik veel over te zeggen heb. Het blijft een fascinatie en daar schrijft men iets vlotter over dan andere thema’s.

Maar ik wil er nu wel niet meer op terugkomen. Ik weet dat het de media blijft domineren en gisteren op het werk was er ook iedereen over bezig. Niemand had het zogezegd gezien behalve ik, maar als ik dan luisterde, wisten er toch wel velen een paar details. Altijd zogezegd van horen zeggen, maar stiekem denk ik dat sommigen er toch naar hebben gekeken. En de reactie op de winnaar waren niet zo positief. En tuurlijk moest men er ook nog eens de 60.000 euro subsidie bijsleuren. En ik heb mij maar ingehouden bij zoveel onzin die ik heb gehoord. Maar sommigen hebben nog eens kunnen zagen en kunnen klagen op de overheid, nu in de vorm van Bertje Anciaux, dat hun dag weer goed was.

Kijk en daar kan ik mij dus zo in ergeren hé. Ok, niet iedereen vind het Songfestival fantastisch en velen vinden het onnozelheid. Daar heb ik allemaal geen problemen mee, maar waarom beginnen ze er dan altijd over? En waarom moet dat altijd zo negatief zijn? Is dit een uitlaatklep voor stress? Dat kan wel goed zijn, maar ik weiger aan die dingen mee te doen. Ik vind het hele voetbalgedoe ook niet echt interessant en het feit dat daar zo grote sommen geld mee gemoeid zijn, versta ik ook niet. Maar ik grijp dat niet aan om eens te kunnen zagen en lekker negatief te doen.

Bovendien vind ik het dan ook nog erg dat men nu rond de moorden in Antwerpen zijn mond niet opendoet. Toen Joe Van Holsbeeck werd vermoord, kon men niet snel genoeg zijn ongenoegen uiten en zitten uitwijden over het geweld in de wereld en waar het allemaal naar toe gaat. En tuurlijk kon men ook nog eens uithalen naar allochtonen, iets waar vooral een bepaalde collega een expert is in geworden. Nu ja, de Vlaams Belanger in haar wordt de mond duidelijk gesnoerd door de actualiteit en nu zwijgt ze als vermoord. En ja, die stilte maakt mij kwaad vanbinnen. En ik wed als ik er zelf zou over beginnen ik weer draaiende ogen ga krijgen, vooral als ik zou zeggen dat het Vlaams Blok heeft bijgedragen tot dit klimaat. Want blijkbaar mag je van sommigen al niet meer zeggen dat je geen racist bent en dat je niet alle allochtonen slechte mensen en criminelen vindt.

En misschien maakt dat ik hierdoor weinig inspiratie heb voor een postje. Omdat het mij allemaal zo moedeloos maakt. Omdat het tegenwoordig allemaal zo negatief is, de mensen zo negatief zijn, er zo weinig positivisme is dat ik er zelf blijkbaar door aangestoken ben. Gelukkig is er nog La camisa negra op de radio!

Top 10 - 21 mei 2006

1. Ne-Yo: So Sick
2. Kanye West: Touch the sky
3. Juanes: La camisa negra
4. Kubb: Wicked soul
5. Sean Paul: Temperature
6. Coldplay: The hardest part
7. Black Eyed Peas: Pump it
8. Brahim: P.O.W.E.R.
9. Rihanna: S.O.S.
10. Gnarls Barkley: Crazy

Goodbye Athene, Welcome Helsinki

Het zit er definitief op, het Songfestival in Athene. Finland heeft met zijn metalband Lordi zeer overtuigend de finale gewonnen met Hard Rock Hallelujah. De reacties zijn net als andere jaren zeer verdeeld over de winnaar. Je kan je dan natuurlijk ook een beetje vragen stellen bij hun overwinning. En gisterenavond zijn ook de punten van de halve finale bekendgemaakt en daar eindigde België knap twaalfde. Maar het scorebord laat ook zien dat we in feite wel de top 10 zou hebben gehaald met een beetje meer geluk. Dit zal zeker voor een bijkomende voedingsbodem zorgen om een verdere deelname aan het festival te betwisten. Het 51ste Songfestival levert dus genoeg stof op om een paar uur te discussiëren en dingen in twijfel te trekken.

Maar laten we eerst en vooral beginnen bij de overwinning van Finland. De monsters van Lordi hebben Finland hun eerste overwinning in 40 jaar deelname bezorgd en hebben dat op een zeer overtuigende wijze qua puntenaantal gedaan. Zelf ben ik toch maar onverdeeld gelukkig met hun overwinning. Ik vind het nummer nog steeds geweldig, maar dan in de radio edit en niet in de live versie. Want het was toch een beetje teveel schreeuwen in plaats van het naar een overwinning te zingen. Vorig jaar brachten Noorwegen en Moldavië gewone rock op het festival, maar dit was tenminste gezongen. Bovendien is het ook nog de vraag of ze hun overwinning wel te danken hebben aan het lied en niet aan hun opvallende verschijning? En dat maakt dat er in de Songfestivalmiddens toch veel protest rijst tegen deze winnaar. Maar het blijft op de eerste plaats nog steeds een SONGfestival en Hard Rock Hallelujah is een uitstekende song en verdiende het daarom om te winnen.

En bij navolging ben ik ook nog niet zo ontevreden door de top 10, op een paar uitzonderingen na. De fotogenieke Dima Bilan (waardoor veel tienermeisjes wel voor extra punten zullen gezorgd hebben) van Rusland had mij reeds verbaasd tijdens de halve finale met een zeer goede vocale prestatie. En ook tijdens de finale stond hij er en behaalde verdiend een knappe tweede plaats. Bij Bosnië-Herzegovina blijf ik vinden dat dit de meest kwalitatieve inzending van de hoop was en dat het daarom eigenlijk zou moeten winnen. Om de toekomst van het Songfestival te kunnen verzekeren. Bij dit lied zou er minder protest gekomen zijn, behalve dat het misschien een Balkanland was en dat er vriendjespolitiek mee gemoeid zou zijn. Maar men kan hier moeilijk gaan beweren dat men voor een act of een gimmick heeft gekozen en niet voor een lied. Nu is dit dus wel het geval bij Lordi en wordt het belang van het Songfestival terug in twijfel getrokken.

Wie het ook ontzettend goed heeft gedaan en verdiend in de top 5 eindigde, was mijn grote favoriet op basis van de beluisterde audio- en videofragmenten, nl. Roemenië. Mihai zong voortreffelijk en kon ook perfect de hoge noten halen en had zeker een van de beste moderne nummers van het festival met een enorm sterk refrein. Hij miste een beetje podiumuitstraling vond ik, maar het feit dat hij van het meest aantal landen punten heeft gekregen (slechts 2 landen vergaten hem), bewijst toch dat zijn nummer enorm gesmaakt werd. Tenslotte moest Carola de top 5 vervolledigen. En wat deze kranige dame in die top 5 staat te doen, is mij nog altijd een raadsel. Tuurlijk dat ze overtuigend zong, maar heb je het liedje eens behoord. Als Je t’adore uit de Middeleeuwen afstamt, dan stamt dit lied uit de oertijd. Met meer krassen en minder professionaliteit dan onze Kate Ryan.

Nog zo’n gedrocht dat onverdiend in de top 10 is geraakt is Litouwen met We are the winners. Tuurlijk is dit vooral met een grove korrel zout te nemen, maar het is en blijft rotzooi. Zoals reeds voorspeld had, kon dit verschrikkelijk veel punten halen omdat het een beetje anarchie is op het festival en veel “proteststemmen” ging krijgen en dat heeft het toch ook wel gedaan. Wie wel hun plaats verdienden in de top 10 waren Oekraïne en verrassend debutant Armenië die zelfs onze 12 punten kreeg. Beiden hadden weliswaar middelmatige popsongs, maar die wel op een degelijke manier naar voor werden gebracht. Tina Karol was een guitig meisje met een leuke meestamper die de lange noot weer fantastisch naar voren bracht. Er zat energie in en het spatte van het scherm. André van Armenie had dan weer een moderne Songfestivalnummer met elementen van winnaars van de voorbije jaren. Persoonlijk was ik daar in het begin niet tevreden over, maar als we de andere prestaties bekeken, was de top 10 wel verdiend.

Griekenland en Ierland mochten de top 10 vervolledigen, maar al met beduidend minder punten dan de top 5. Van beiden raakte ik gisteren niet echt overtuigd en hun top 10-positie is dan ook zeker nog te betwisten. Toch bleken zij een grotere gemene deler te kennen doorheen Europa dan enkele afvallers die misschien beter waren, maar de top 10 niet behaalden. Op de eerste plaats gaat dit op voor Noorwegen. Een magisch nummer die deed terugdenken aan Eimaer Quinn en Secret Garden, maar het strandde op een schampere 14 plaats. De reden hiervoor? Het lied zat een beetje te vroeg in de wedstrijd en daarenboven kon het ook niet op tegen Bosnië-Herzegovina. Enerzijds omdat de performance iets minder was en het decor ook minder mooi oogde als bij Bosnië, maar anderzijds ook omdat de Europese kijkers vorige donderdag al uitgebreid kennis hebben kunnen maken met het Bosnische lied. En dat speelde Alvedansen toch enorm in het nadeel, terwijl het lied toch een top 10-positie verdiende. En ook het Verenigd Koninkrijk verdiende met het rapnummer Teenage Life een betere plaats dan de 19e plaats. De reden hiervoor is mij enigszins onduidelijk. Was het nummer misschien niet goed genoeg? Was er een te grote concurrentie? Of viel het gewoon tussen twee stoelen in en is het aan Europa voorbijgegaan?

Toch wijst de uitslag terug op de zwakke prestatie van de Big 4. Duitsland deed het het beste van de vier met een 15e plaats, maar het blijft toch een ontgoocheling vermits het gerekend werd op een stevige top 10-notering. En ook van het Verenigd Koninkrijk werd veel meer verwacht dan de teleurstellende 19e plaats. Zeker als je weet dat Daz Sampson live het er uitstekend van af gebracht heeft. Maar het kan dus nog slechter, als we de punten van Spanje en Frankrijk bekijken. OK, Las Ketchup waren live een beetje een ramp en Frankrijk was nogal saai, maar toch moet het hun enorm pijn doen om zo laag te eindigen. Eens benieuwd wat voor staartje dit gaat krijgen. Want aan de ene kant zullen de Big 4 zelf niet tevreden zijn dat ze zo laag scoorden en blijven scoren dat men wel eens het nut van de sponsoring van het Songfestival in twijfel kunnen trekken. Zeker ook als je weet dat de kijkcijfers van het festival in die landen niet echt schitterend zijn, Spanje en Duitsland nog een beetje buiten acht genomen. Maar aan de andere kant blijven deze landen steeds rechtstreeks geplaatst voor de finale, wat gezien hun resultaten van de voorbije jaren ook niet echt rechtvaardig is. Men legt dan wel veel geld op tafel om het festival te blijven sponsoren, maar het lijkt er stilaan op dat dit geld alleen nog een omkoopwaarde blijkt te hebben.

En dan de vriendjespolitiek en het punten geven aan de buurlanden-kwestie. Wie het puntenbord nog eens bij de hand neemt, ziet dat de trend zich toch van de voorbije jaren verder zet en kom ik terug op dezelfde conclusie als de voorbije dagen. De vriendjespolitiek heeft geen invloed op de top 5 - top 7. Die landen krijgen van bijna alle landen punten, zowel in West-, Oost-, Noord- als Zuid-Europa. Dus zeggen dat het Songfestival verkocht is aan de Oost-Europese landen en de Balkanlanden gaat dus niet echt op. Maar de buurlanden-kwestie zorgt wel voor een zeer vertekend beeld in de middenmoot. Kijk maar eens naar de punten van Macedonië, zowel in de halve finale als in de finale. Veel punten van de buurlanden en weinig tot geen van de overige landen, maar die punten van de buurlanden zorgen er wel voor dat men een twaalfde plaats behaalt. En in het verlengde van de buurlanden is er ook nog de kwestie van de uitwijkelingen. Turkije haalt een elfde plaats met een minder nummer, maar waaraan ligt de hoge notering? Inderdaad, aan de hoge punten van o.a. Nederland, Duitsland en België die veel Turken in hun land hebben wonen. Idem voor Albanië, die veel punten haalden in bij het trio Nederland, België en Frankrijk. Kunnen wij het die landen en hun uitwijkelingen kwalijk nemen? Tuurlijk niet, maar het zorgt er wel voor dat die landen sterk staan in de middenmoot, terwijl ze objectief gezien een paar plaatsen lager verdienden te staan. Het bewijs daarvan is het feit dat bijvoorbeeld Kate Ryan van veel meer landen punten had gekregen dan Macedonië, alleen waren onze punten lager en gaven de buren van Macedonië het land wel steeds de hoogste punten.

Het 51ste Songfestival duidt dus nogmaals aan dat er inderdaad wel een degelijk een probleem is met het televotingsysteem. Ze geeft geen invloed op de uiteindelijke winnaar en de zeer nabije achtervolgers, maar het zorgt wel voor serieuse problemen in de achtervolgende groep. Het gevolg is dat een West-Europees land drie maal harder zijn best moet doen om er te geraken dan een Oost-Europees land. En dat geeft enorme problemen, bijvoorbeeld om de halve finale te kunnen doorstaan. En elk jaar gaan er dan ook meer landen begrijpelijkerwijze steeds luider en luider beginnen te grommen en klinken er steeds luidere stemmen op om zich uit het Songfestival terug te trekken. Een kritiek is dan weer dat die landen maar eens betere inzendingen zou moeten insturen. Met alle respect voor die stemmen, maar ik denk dat er nu goede inzendingen in de halve finale en finale zaten, maar die door het huidige puntensysteem een pak punten verliezen. Daarenboven begin ik ook te twijfelen of het wel veel verschil zou hebben gemaakt mochten al die landen nu nog betere inzendingen hebben ingestuurd of men dan zich wel zou kwalificeren. De punten blijven beperkt en de invloed van de buurlanden is ook een gegeven, dus het blijft dat er nog steeds een paar landen met zwakkere nummers hoog blijven scoren zonder dat dit eigenlijk verdiend is.

Kijken we maar nog eigenste Kate Ryan. Zoals reeds voordien gezegd is ze twaalfde geëindigd op amper 1 punt verschil met Polen en 7 punten verschil op de nummer 10 van de halve finale Macedonië. Maar zien we dus. Macedonië heeft die tiende plaats enkel te danken aan de buurlanden die haar hoog beloonden en enkel andere landjes die slechts een paar punten gaven. In totaal kreeg het land van 10 landen punten, terwijl Kate Ryan van 17 landen punten kreeg, maar haar iets minder punten gaven. Wat ook logisch was na een toch zwakkere performance van Kate Ryan. Maar Kate kreeg dus van bijna 2x zoveel landen punten en kon toch niet doorstoten naar de finale. Daar wringt dus juist het schoentje. Nu dat alleen heeft Kate Ryan niet de das omgedaan. Het is bijvoorbeeld ook raar dat Kate geen punten kreeg van Griekenland en Duitsland, terwijl ze in beide landen met Je t’adore daar in de charts staat. Wat is de reden hiervoor? Is het misschien omdat Duitsland de halve finale maar een derderangszender uitzond? Daarenboven gaan er ook geruchten de ronde dat er een geheime vergadering zou zijn geweest in de loop van vrijdag omdat er iets met de Griekse puntentelling scheelde en België en Cyprus eigenlijk wel in de top 10 zou zijn geëindigd. Roddel of niet?

Toch kunnen we achteraf dus nog tevreden zijn over Kate Ryan en haar uitslag. Een twaalfde plaats met punten van bijna de helft van de landen is een geweldig resultaat en iets wat niet veel Vlaamse inzendingen haar al hebben voorgedaan. De promotour lijkt achteraf ook niet echt een complete mislukking zijn geweest, want de 7 punten die we kregen van Malta en Slovenië zullen zeker een gevolg zijn van die promotournee. En ook meer de helft van de andere landen die Kate Ryan bezocht heeft, hebben haar punten gegeven. Niet alle landen van de promotournee hebben dat gedaan, waarbij het vooral de Balkanlanden waren die niet veel van Kate Ryan bleken te lusten. Maar ook een land van Turkije had geen punten vrij voor Kate Ryan ondanks haar optreden voor 20 miljoen kijkers tijdens de Turkse versie van Idool. De promotournee heeft dus zeker een invloed gehad op de punten, maar is geen compleet succes geworden. Voor een volgende keer zal er dus bekeken moeten worden welke landen we het best aandoen.

Maar komt er nog een volgende keer? Er gaan heel wat tegenstrijdige berichten de ronde. De Belgische delegatie en VRT-bons Aimee Van Hecke beweerden nog van wel, maar ondertussen gaan er geruchten dat er toch overleg wordt gepleegd met de RTBF om zich te beraadslagen over een verdere deelname. De VRT heeft wel al laten verstaan dat men het votingsysteem nogmaals aan de kaak gaat stellen bij de EBU-leiding en dat men voor een systeem wil pleiten dat kruisbestuiving tussen buurlanden moet neutraliseren. Dat wijst er dus wel op dat de VRT er nog voor wil gaan. Maar wil de RTBF nog wel? De Waalse kant van de openbare omroep heeft zich al teruggetrokken uit het Junior Songfestival, wat misschien kan wijzen dat ze het nut van een verdere deelname er niet van in ziet. Ook moet je weten dat er in Wallonië de laatste jaren geen Eurosonggevoel meer leeft onder de kijkers en dat de kijkcijfers voor het Songfestival daar ook jaar na jaar de dieperik ingaan. De toekomst van een verdere deelname zou dus wel eens in het gedrang kunnen komen. Zeker wanneer er een land of een paar landen zich daadwerkelijk zou gaan terugtrekken. De stemmen klinken luid in landen als Slovenië, Nederland, Portugal en ook hier in België. Als één van hen net als Italië en Oostenrijk het festival de rug zou durven toekeren, zou dit wel eens voor een domino-effect kunnen zorgen en ook een duwtje in de rug geven van het deel van de bevolking die nu ook hier voor de terugtrekking roepen.

Tenslotte wil ik het ook nog even hebben over de puntentelling in de finale. Het nieuwe systeem zorgde ervoor dat alle spanning verloren ging. Niet omdat Finland al snel een voorsprong had, maar gewoon omdat er geen spannende opbouw inzat. Nu werden de eerste punten meteen op het scorebord gezwierd en moest je al heel snel kunnen lezen om ze allemaal gezien te hebben. En wat het effect op de stand was, ging al helemaal verloren. Er werd dan ook nooit eens een tussenstand gegeven. Wel een overzicht van de landen die al punten hadden gegeven en welke landen nog punten moesten geven. Maar eens een reflectie van een tussenstand? Daar was geen tijd voor. Hiermee ontneemt men toch wel een beetje de laatste stevige pijler van het Songfestival. Men heeft de pijler van een goed lied al laten verrotten in de loop der jaren, de taalbeperking was soms een vloek, soms een zegen, maar droeg toch bij toch het unieke karakter van het festival. Ook die pijler werd gesloopt, al hebben sommige landen dit jaar toch terug voor de eigen landstaal gekozen, maar niet echt met veel succes, Bosnië-Herzegovina buiten beschouwing gelaten. Een derde pijler werd een tiental jaren ook al gesloopt, namelijk het orkest. Dit was misschien een goede moderniseringszet om zo mee te kunnen zijn met de moderne dancemuziek, maar na een tiental jaar is er toch weer een beetje nood aan die authenticiteit. En gisteren is dus de laatste pijler afgebroken, namelijk de spannende puntentelling. Het festival is uit zijn voegen gebarsten en daar heeft alles voor moeten wijken. Ik pleit niet voor een ouderwets festival met klassiekere liedjes, maar men heeft de krachtpijlers onder invloed van de modernisering toch volledig ondermijnd.

De vraag wordt dan ook of het nog interessant wordt om volgende jaar naar Helsinki 2007 te kijken. Het 51ste Songfestival legde de pijnpunten nogmaals bloot, maar de leiding is niet in staat om het tij te keren. Kijkers hechten er geen geloofwaardigheid meer aan, men ziet het nut van deelname en kijken er niet meer van in, men haakt massaal af. Hier in België mede dankzij de ontgoocheling na Kate Ryan. Maar de algemene indruk blijft toch dat het Songfestival ziek is. Volgend jaar zal alles alweer gezonken zijn en zal ik er misschien wel weer naar toe leven. Maar de aandacht neemt ook bij mij af. Toch nog eens proficiat aan Lordi met hun overwinning! En ook proficiat aan Kate Ryan voor haar prestatie in Athene! Ik hoop dat ze er alvast een Europese hit aan mag overhouden.

Athene 2006: Tonight is the night

Met toch nog een beetje ontreddering na de uitschakeling van Kate Ryan zie ik toch al uit naar de grote finale van vanavond. Het blijft echt wel jammer dat Kate Ryan er niet bij is en het werpt zeker een duister licht over de uitzending van vanavond. Grote kijkcijfers moeten we niet echt verwachten denk ik, maar dat betekent niet dat het geen interessante bedoening kan worden. Want de vraag blijft nog altijd: wie wint het 51ste songfestival? Kiest men voor de kwaliteit van Bosnië of Noorwegen? Of kiest men voor de gimmick van Litouwen en duwt men zo het festival naar de afgrond? Ik ben dus wel benieuwd.

Het is raar dat ik toch nog zo begeesterd blijft door deze wedstrijd terwijl het niveau toch de laatste jaren steeds meer en meer de dieperik ingaat. Maar het heeft toch nog een beetje met jeugdsentiment te maken. Ik heb de hoogdagen van het Songfestival niet meer meegemaakt, maar het Songfestival was toch een van de weinige momenten dat ik als kleine jongen eens lang mocht opblijven om te zien wat België zou doen. Thuis werd ik hierin wel niet echt gesteund. De grote meerderheid vindt het Songfestival nu pure crap en dat vonden ze een tiental jaren ook al. Maar toch zette ik door omdat ik mijn kans zag om lang op te blijven met een pakje chips. Speelde de muziek dan geen rol? Natuurlijk speelde de muziek een rol. Want moest het geen muziekfestival zijn geweest, zal het mij ook niet geïnteresseerd hebben. Ik denk niet dat ik als kleine jongen lang wou opblijven om te blijven kijken naar een praatprogramma over het boeiende leven van de eendagsvlieg in Europa.

Bovendien had het Songfestival in de jaren ‘90 toch nog enige invloed op de hitparades van dat jaar. Vandaag scoort alleen nog de winnaar of winnares van het festival, maar is het hoogst uitzonderlijk dat er meerdere inzendingen nog de Belgische top 30 haalt. In de jaren ‘90 was dat dus nog wel het geval en was het Songfestival dus toch nog enigszins toonaangevend. En dat was zeker een extra stimulans om te kijken. En neen, ik heb mij in al die jaren niet geërgerd aan de kitsch, de slechte songs, de foute kledij, .... Ik was vooral geïnteresseerd in die twee of drie liedjes die ik vooraf op de radio al had gehoord en goed bevond en duimde dan gewoon heel erg voor die landen. Bovendien zorgde het ook een beetje voor spanning thuis, want ook al waren ze geen grote fans, ze had vaak toch ook hun eigen favoriet. Dan was het gewoon leuk om te zien wiens favoriet het uiteindelijk zou halen. En dan met zo’n scoreblad voor uw televisie zitten, gaf ook effe het gevoel dat je zelf een beslissende stem en macht had. Je waande u even zelf de strenge jury en kon liedjes genadeloos buizen of juist ontzettend veel punten geven.

De laatste jaren heeft het Songfestival echter toch een deel van zijn pluimen verloren. De scorebladen vind je niet meer terug in de kranten en ook op het internet is het soms moeilijk om zo’n scoreblad te vinden. Daarnaast heeft het Songfestival ook zijn toonaangevende invloed op de hitparades verloren. En toch blijft de interesse van de artiesten vaak zeer groot. Enerzijds omdat je toch nog altijd een beentje voor heb in de lokale hitparades omdat je vaak kan genieten van heel wat media-aandacht in je thuisland die je niet krijgt als je gewoon een singletje uitbrengt. Anderzijds geeft een overwinning ook recht op eeuwige roem in de Songfestivalmiddens en hou je er vaak ook een internationale hit aan over. De laatste jaren een wel heel bescheiden Europees succesje, maar het blijft voor het grootste gedeelte van de artiesten nog altijd iets waar ze alleen maar van kunnen dromen. En ook muzikaal is het Songfestival niet meer wat het geweest is. De winnaars van de laatste jaren waren commerciële prulletjes die geen echte diepe indruk hebben nagelaten. Echte klassiekers zoals Volare, Eres tu of Waterloo heeft het Songfestival niet meer voortgebracht.

Ligt die achteruitgang misschien aan de verandering in de stemprocedure? Sinds er de televoting is, steken de spoken van vriendjespolitiek meer de kop op en worden vaker acts beloond dan goede liedjes. De liedjeswedstrijd is op deze manier een beetje een circus geworden waarbij men tegenwoordig monstermaskers, ontkleedpartijen, choreografische hoogstandjes, ... nodig heeft in plaats van een sterk lied. Dat heeft ertoe geleid dat het Songfestival niet meer au serieux genomen wordt en ook niet meer au serieux dient genomen te worden. Aan de andere kant is er de vriendjespolitiek van de Oost-Europese landen die de uitslag in de middenmoot ernstig verstoren zoals ik gisteren al schreef. Maar wat ik evenzeer een groot nadeel van de huidige stemprocedure vind, is het feit dat je geen genuanceerde punten meer kan geven. Bij de professionele jury’s was het resultaat een optelsom van de top 10’s of top 15’s van de jury-leden. Maar nu met de televoting wordt je alleen verondersteld om te stemmen voor je favoriet. Maar je kan meerdere nummers goed vinden en dat kan je als kijker niet laten blijken. Met het gevolg dat er toch ook heel wat goede liedjes uit de boot vallen omdat een groot deel stemt op het beste lied tout court en een ander groot deel op de onzin zoals Litouwen vorige donderdag. Maar er is maar weinig ruimte daartussen om te kunnen nuanceren.

Ik blijf dus nog altijd wel een Songfestivalliefhebber, maar ik kan ook niet ontkennen dat het niet meer hetzelfde gevoel is als de vorige jaren. Het verliest zijn charme, het verliest zijn belang, het verliest zijn kwaliteit. Ben ik dan van mening dat men terug naar de orkesten moet teruggrijpen en naar de jury’s? Neen, dat moet niet echt. Moet men er dan misschien mee ophouden? Neen, want het Songfestival blijft toch nog uniek, zo’n Europese uitzending en competitie. Ik denk dat alleen dat de leiding van het Songfestival zich eens moet gaan beraadslagen over hoe zij de toekomst van het festival willen invullen, net als België dit moet doen. Het systeem met de halve finale lijkt een eerlijk systeem te zijn, maar we zien dat een paar landen die de afgelopen jaren toch goede inzendingen hebben gestuurd, maar niet in de finale geraken. En dat begint frustrerend te werken en het weerklinkt nu in Athene luid dat kijkers van Nederland, België, Slovenië ernstig twijfelen of hun land nog überhaupt moeten deelnemen. Voor een deel ligt hun uitschakeling aan hun inzending zelf die op de avond zelf niet goed genoeg blijkt te zijn, maar voor een ander deel ligt hun uitschakeling ook aan problemen die hierboven werden opgenoemd.

Vanavond kan het daarom wel eens een belangrijke avond worden. Als blijkt dat Litouwen nog maar in de top 5 zou eindigen, ondergraaft het totaal de geloofwaardigheid van het Songfestival, net zoals het dat deed toen Marie N. met haar ontzettend verschrikkelijk slecht lied won. Mocht Litouwen vanavond in die top 5 eindigen, zou dit wel eens een extra duwtje in de rug zijn voor landen om zich te gaan terugtrekken. Mochten Bosnië-Herzegovina of Noorwegen winnen, dan wint na vele jaren nog eens een kwalitatief sterk en goed nummer. Dat zou maken dat het overleg bijvoorbeeld tussen de VRT en RTBF voor een verdere deelname aan het Songfestival wel eens in een ander daglicht komt te staan. Want dan zou dit betekenen dat er nog hoop is voor een overwinning of een goed resultaat zonder dat we hiervoor een beroep moeten doen op Kabouter Plop, de Antwerpse zoo of Eddy Wally. Dan zou het wel eens een duwtje in de rug kunnen betekenen om het niveau van de nationale selectie op te trekken en te gaan voor kwaliteit. Iets wat Frankrijk ook van plan is te doen. Frankrijk heeft de voorbije jaren vaak ontgoocheld, maar kondigde in Athene aan zich niet terug te trekken. Men gaat gewoonweg proberen alleen nog goede songs naar het festival te sturen en dan te kijken wat het geeft. Nu wordt het wel nog afwachten hoe lang men dit standpunt gaat blijven hanteren, mochten de resultaten blijven tegenvallen.

Het Songfestival zit tijdens zijn 51ste editie dus duidelijk in een mid-life crisis. Maar toch blijf ik elk jaar kijken. Voor die paar goede songs. Voor het unieke gegeven vermits het toch nog steeds een blik werpt op de muziek van heel Europa. Voor de spanning van de puntentelling. Maar die mid-life crisis zorgt ervoor dat ik er niet meer superenthousiast over ben. Zeker nu de ontgoocheling van Kate Ryan nog vers in het geheugen gegrift staat. Toch wens ik de kijkers van het Songfestival veel plezier toe! En misschien een tip: kijk voor en na het festival ook eens op Nederland 3 naar Mooi weer de leeuw met Paul De Leeuw, het beste televisieprogramma van het moment dat vanavond afscheid neemt van alweer een fantastisch seizoen met een Songfestival-special en Songfestival-afterparty.

Athene 2006: The day after the semi's

Zucht. We zijn er dus niet bij. Kate Ryan heeft het niet gehaald om door te stoten naar de finale. De donkere wolken stapelden zich de voorbije dagen op in Athene en waren een duidelijk signaal dat het moeilijk zou worden om de top 10 te halen. België is alweer een ontgoocheling rijker en de meesten onder ons raken gefrusteerd en steken de schuld op de Oostbloklanden. Anderen vinden dan weer dat we maar eens in eigen boezem moeten kijken en duiden op een zwakke prestatie van Kate Ryan. De waarheid ligt waarschijnlijk ergens midden in.

Want we kunnen er ook niet om heen. De prestatie van Kate Ryan was niet 100% in orde. Haar zang in de strofen was maar ondermaats en de zenuwen waren van haar gezicht te lezen. Met als gevolg dat ze trouwens de kniezwengel vergat te doen, iets waar er zó op gehamerd is de voorbije dagen. Het nummer was verpakt in een heleboel gimmicks die ervoor zorgden dat de spontaniteit van Kate Ryan ontnomen werd en het teveel nadenken werd van welke wordt de volgende stap. Het is dan ook een veel gehoorde kritiek dat de 3 minuten te overladen zaten met die gimmicks. Aan de andere kant bleef het refrein toch ontzettend sterk overeind staan en vond ik dat ze er geweldig uitzag in haar prachtige kleed. Maar mijn gevoel was toch een beetje hetzelfde als bij Xandee twee jaar geleden. Het lukte haar niet om een verpletterende indruk achter te laten, ook niet in de eerste zwakke helft van de halve finale. Ik had nog enige hoop omdat de meeste nummers juist zo flauw waren en er dus nog een kans bestond, maar het heeft niet mogen baten.

En toch wil ik de fout niet aan Kate of haar entourage wijten. Zoals ik gisteren al schreef, hebben ze ontzettend veel werk en energie in de hele voorbereiding gestoken en zijn ze er voor de 100% voor gegaan. Het heeft allemaal toch weinig geleid, maar toch wil ik eerst de resultaten afwachten van de halve finale om te zeggen dat het echt een maat voor niets is geweest. Want voor hetzelfde geld is ze 11de geëindigd in de halve finale met één punt verschil van de nummer 10. Hebben wij dan een slecht resultaat behaald? Natuurlijk niet! We hadden dan gewoon de pech dat er ongeveer 14 kandidaten waren voor maar 10 plaatsen en dat Europa mede dankzij de mindere prestatie van Kate eerder voor andere sterke kandidaten heeft gekozen dan voor ons land. Je moet stemmen voor het beste liedje en je kan moeilijk voor 10 landen stemmen, ook al vind je ze allemaal goed. Er moeten nu eenmaal keuzes gemaakt worden en het lijkt mij in de hele context dan evidenter dat men voor Zweden kiest die ijzersterk voor de dag kwam.

Als we dan al met een beschuldigende vinger naar iemand moeten wijzen, is het naar de stemmend publiek hier in Vlaanderen tijdens de nationale preselecties en de opjuttende pers. Het zou vijgen na pasen zijn om nu te gaan zeggen dat artiest X of Y beter zou hebben gescoord, want dat zullen we nooit weten. Maar wat nogmaals gebleken is, is dat we risico’s moeten durven nemen voor het Songfestival. Nu viel de meerderheid van kijken Vlaanderen op Kate Ryan want ze klonk toch oh zo Eurosong. Terwijl ik net juist daarom haar inzending niet steunde. Je weet op voorhand al dat er nog meerdere landen zullen zijn die in die vijver gaan vissen en dat het dan moeilijk gaat worden. En dat is gisterenavond ook nogmaals gebleken. België zat in dezelfde vijver te vissen als Portugal, Estland en Zweden. En wat blijkt? Zweden overwon en de andere drie raakten helemaal niet door de halve finale. Het Europese publiek dat van dit genre houdt op het Songfestival heeft de sterkste gekozen en heeft zijn geld niet verspild om ook voor de anderen te stemmen. En kan je hen dat kwalijk nemen? Tuurlijk niet. Ik zeg er wel eerlijk bij dat ik Zweden nog steeds een ontzettend zwak en slecht nummer vind hebben, maar ik kan ook niet ontkennen dat Carola er niet stond en geen overtuigende vertolking heeft gegeven.

En meteen veeg ik hiermee dan ook alle commentaar van tafel dat we niet meer zouden moeten meedoen aan het Songfestival. Het is niet omdat we ons telkens laten opjutten door de Vlaamse pers en de Eurosong-hype dat we in de toekomst geen kans meer zouden hebben om een goed resultaat te halen. Alleen moeten we nu de laatste les nog durven trekken uit het verleden. De ganse ploeg en delegatie heeft duidelijk zijn lessen getrokken uit het Xandee-debacle en heeft er alles aan gedaan om dit te vermijden. Maar het publiek had dit duidelijk niet gedaan. En het is daarom misschien eens nuttig om na te gaan denken over de Eurosongformule. Zelf ben ik geen voorstander van de afschaffing ervan en te gaan opteren van een interne selectieprocedure. Alleen pleit ik er nu wel voor om bij die selectie de lat veel hoger te leggen. Voor mij hoeven geen 7 afleveringen meer om een Vlaamse vertegenwoordiger te kiezen. Als men gewoon 10 sterke nummers bij elkaar zoekt en het op één avond klaart, is het voor mij ook al genoeg. En dat men bij die 10 nummers ook eens durft te kiezen voor kwaliteit in plaats van het voorspelbare. Want wie heeft gisteren de meeste indruk gemaakt? Bosnië-Herzegovina. Niet omdat het ontypische Songfestivalmuziek is, maar omdat het gewoon een prachtig kwalitatief nummer is. Idem voor de kwalificatie van Ierland. Dit is helemaal niet de meest fantastische song, maar men kiest wel een professioneel iemand die hiermee weet te overtuigen. En wie viel er gisteren ook nog op? Finland. Het is hier heel zwart/wit, je bent er weg van of je baalt ervan, maar het viel op omdat het heel ontypisch Eurosong was en vermits ze een speciaal uiterlijk hadden, maar ze zijn toch ook maar mooi gekwalificeerd.

Ik vind dus dat we ook eerst nog eens goed de hand in eigen boezem mogen steken vooraleer de fout bij de Oostbloklanden en de Oost-Europese landen te steken. Want heeft de vriendjespolitiek ervoor gezorgd dat Kate Ryan de finale niet haalde? Ik geef eerlijk toe dat het een rol gaat gespeeld hebben, maar ik geloof niet dat dit juist de hoofdreden was waarom we niet gekwalificeerd zijn voor de halve finale. Want kijk maar eens naar de resultaten van de afgelopen jaren bij de televoting. De top 5 van de voorbije jaren bestond grotendeels uit landen die van heel Europa punten kregen, dus ook van West-Europa. Ik blijf er dan ook bij dat wanneer je een 100% goede song en act hebt, je toch nog altijd goed scoort op het Songfestival. Maar voor het middenblok speelt de vriendjespolitiek wel een meer significante rol. Lig je dan als land beter gelegen en heb je meer goede buren, dan ga je automatisch hoger in het klassement eindigen dan wanneer je zoals België op niet veel steun van je buren moet rekenen. En dat kan er dus voor gezorgd hebben dat inderdaad een land als Macedonië en Turkije wel nipt de top 10 haalden en België er net buitenviel. Maar terug, hiervoor moeten we eerst de gedetailleerde punten van de halve finale zien om te kijken hoe er gestemd is en we deze conclusies kunnen trekken. Maar zeggen dat het Songfestival verkocht is door de Oost-Europese landen blijf ik pure nonsens vinden en een te gemakkelijke uitleg zo net na de uitschakeling. Bovendien moeten we ook bekennen dat er vele Oost-Europese landen de voorbije jaren ook veel betere liedjes hebben ingestuurd dan de West-Europese. Denk maar aan Roemenië van vorig jaar of Wild Dances en Lane Moje van twee jaar geleden.

Er zijn dus naar mijn mening wel meerdere factoren die hebben meegespeeld bij de uitschakeling van België op dit Songfestival. En neen, ik verwijt de Griekse omroep helemaal niets omdat ze per ongeluk een verkeerd been lieten zien. Het is een combinatie van factoren geweest waarvoor vele schuldigen voor bestaan. Maar het komt er nu op aan om zelf na te gaan wat er precies hier in België verkeerd ging en daar conclusies uit te trekken. Ik zou het jammer vinden, mochten we ons terugtrekken uit het Songfestival. We moeten gewoon leren om het juiste nummer te leren kiezen. Na zo’n grote ontgoocheling is het logisch dat we met zijn allen denken van ‘pfff, waarom doen we nog mee?’ Maar het is een beetje zoals bij de Rode Duivels. Deze zijn ook al zo vaak de mist in gegaan de laatste jaren dat we ons misschien ook vragen moeten stellen over het belang van de Rode Duivels. Maar wie zegt dat we er binnen 10 jaar niet terug kunnen staan zoals bij de Wereldbeker in Mexico als er een nieuwe generatie opstaat en we met een ander inzicht gaan voetballen. Zo is het ook zo bij het Songfestival. We moeten ons bezinnen over wat willen we naar het Songfestival sturen en hoe gaan we die keuze bepalen. En dat zal misschien met vallen en opstaan gebeuren. Maar wie een beetje kijkt naar de resultaten van de voorbije jaren ziet dat er opnieuw een nood is aan kwaliteit tussen al het commercieel geweld. Daar ligt misschien de toekomst op een goed resultaat. De vraag is alleen of we niet te laat op die trein gaan springen, zeker als morgen Noorwegen of Bosnië-Herzegovina zal winnen en dit voor een kettingreactie gaat zorgen voor het Songfestival 2007.

Tenslotte wil ik ook toch nog eens terugkomen op de halve finale van gisteren. We kunnen niet zeggen dat het niveau van gisteren heel hoog lag. Bovendien wordt de overexploitatie van de ingewikkelde en visuele acts een beetje teveel van het goede, waardoor het tegenwoordig een opbod lijkt te worden tussen de landen van wie de meeste gimmicks op drie minuten kan verzinnen. België had hier zeker ook onder te lijden, maar het dieptepunt was toch wel Polen. De carnavalmaskers uit Venetië, het groene haar, het overdadige vuurwerk, ... het was allemaal teveel van het goede en nam compleet de aandacht weg van de sterke melodielijn van het refrein. Ook de liedjeskwaliteit gaat er met de jaren verder op achteruit. De halve finale ging ten onder aan prulletjes uit Bulgarije, Monaco, Wit-Rusland, Portugal, ...

Het beste lied van de avond ging zonder enige twijfel naar Bosnië-Herzegovina. Ik blijf kippevel van dit nummer krijgen en het wordt zeker een van de kandidaat-winnaars in de finale. Maar de grootste verrassing kwam naar mijn mening van Dima Bilan van Rusland. Het nummer is maar een middelmatig nummer, maar die jongen kan echt wel serieus goed zingen en heeft het met het juiste gevoel en pathos naar de finale gezongen. Zijn bijhorende act slaat nergens op, maar hij had die dan ook niet nodig om mij te overtuigen. Zijn stem deed dit in de eerste plaats en zo hoort het ook. Wie ook verrassend naar de finale ging, maar in feite wel heel terecht was Oekraïne. Ook hier ben ik niet compleet wild van het lied, maar de manier waarop ze dit bracht was indrukwekkend. En dan zwijg ik nog maar over die superlange noot die ze wist te halen.

En ik kan mij ook heel goed vinden in de grote meerderheid van de rest van de gekwalificeerde landen. Armenië heeft de beste Songfestivalpopnummer gebracht uit de eerste helft dat het geen verrassing was dat hij doorging en in feite was het ook wel verdiend. Niet omdat ze voor de eerste keer deelnamen, maar omdat het totaalpakket goed was. Van de song van Ierland ben ik geen echte fan, maar de wijze waarop Brian Kennedy het brengt is gewoon van de hoogste plank dat het verdiend naar de finale gaat. Idem voor Carola van Zweden. Ik kan maar niet genoeg zeggen hoe slecht ik het nummer eigenlijk wel vind, maar wat een presence! En ja, hoor, ook Finland ging terecht naar de finale. Ik vind dit echt wel een goed nummer. Live was het een beetje schreeuwerig, maar het gaat nog steeds over het lied. En dat zit ontzettend slim in elkaar. Het is hardrock maar met zo’n grote popsaus overgoten dat het ook voor het Songfestival een toegankelijk nummer blijft. Tenslotte is Macedonië in feite ook nog een verdiende finalist. De zang was niet om van achterover te vallen, maar het blijft misschien wel de beste hedendaagse popsong van het hele festival. En daarom mocht ze toch ook door naar de finale.

Wie er onverdiend naar de finale ging, is op de eerste plaats Litouwen. Wat een schande dat zoveel onzin mag doorstoten naar de finale. Dit is een duidelijke smet op het Songfestivalblazoen en het is maar te hopen dat ze deze stunt niet herhalen in de finale. Ik hoop van niet, maar na gisteren vrees ik er toch voor. Wanneer deze naam uit de envelop werd gehaald, wist ik dat het voor Kate Ryan gedaan zou zijn. Als Europa al voor zulke dingen begint te kiezen, dan vertelt het veel over het niveau van de show en het stemmend publiek. En wat Turkije in de finale komt doen en niet België blijft me toch ook een beetje een raadsel. De verspreide Turkse bevolking heeft zijn werk weer goed gedaan, maar kunnen we hen dat kwalijk nemen? Al vind ik het wel sympathiek van de zangeres dat ze als enigste troostende woorden had voor enkele afvallers en vertelde dat ze het jammer vond dat er een paar sterkere kandidaten niet met haar mee naar de finale kon gaan. Ik zal er maar vanuit gaan dat ze hiermee ook Kate Ryan bedoelde.

Tenslotte heb ik toch ook nog een paar woorden voor enkele afvallers. Eerst en vooral voor onze noorderburen. Treble was in feite wel geen finaleplaats waard, want ook zij wisten niet echt te overtuigen. Maar het is jammer dat er nu geen enkel van de lage landen wederom is kunnen doorstoten naar de finale. En ook Estland verflauwde misschien in het licht van Zweden en was daarom niet echt de finaleplaats waard, maar ik blijf dit nummer nog altijd het betere uit de Abba-vijver van dit jaar. Slovenië en Andorra stonden in mijn rangschikking nog hoog, maar ik beken dat ze het live helemaal niet waar hebben kunnen maken. Ik vond dit vooral jammer voor Andorra, want ze schijnt in de generale repetities vocaal wel sterk uit de hoek te zijn gekomen. En tenslotte was er ook nog afsluiter IJsland. Zeker de meest hilarische act van het Songfestival, maar mocht mevrouw Silvia Night de voorbije dagen de Griekse technici niet zo de huid hebben vol gescholden, dan zou ze niet op boegeroep werden onthaald en was ze wel gekwalificeerd. Ze speelde een typetje met sterallures, maar ze mocht het niet zover hebben doorgedreven. Het keerde tegen haar en als je dan vocaal ook al niet sterk bent, dan is het woord afgang misschien wel op zijn plaats.

Maar al bij al kan ik mij dus in 75% van de gekwalificeerde landen vinden en hoop ik dat ze er morgen samen met de veertien andere finalisten een iets betere show van mogen maken.

Athene 2006: Veel succes Kate Ryan!

Vanavond moet Kate Ryan het gaan waarmaken. Ze moet er een lap op geven en ons naar de finale van komende zaterdag leiden. En ja hoor, de kans bestaat! Althans op papier... Maar toch blijf ik het positief bekijken en blijf ik hopen een goed resultaat. En dat mag ook, want de hele Belgische delegatie heeft er weer ontzettend veel energie in gestoken.

Wat meteen opvalt met de vorige inzendingen van de laatste jaren is dat men uit fouten uit het verleden heeft geleerd. Vooral na de afknapper met Xandee, die toch wel heel onterecht was. Maar men heeft duidelijk gezien wat er beter kan en ik heb de indruk dat men op alle vlakken waar er verbetering mogelijk was minstens een poging heeft gedaan. Aan de keuze van het lied heeft men weinig in te brengen gehad, maar sinds de verkiezing van Je t’adore als nationale inzending heeft men alle zeilen bijgezet. En met succes trouwens, want sinds de finale van Eurosong tot nu heeft België voor een duidelijke professionele voorbereiding gekozen.

Het belangrijkste is toch op de eerste plaats de aanpak van de podiumact. Bij Xandee viel op dat het kleine podium van de nationale selectieprocedure haar een mooi voordeel bezorgde, maar dat men de act niet zomaar kon kopiëren op het grote podium van het Songfestival. Het kwam helemaal niet goed over en het leek ook wel of Xandee een beetje verdronk op het grote podium. Daarom heeft men dit jaar besloten om een professionele choreograaf in dienst te nemen die een nieuwe act heeft uitgewerkt voor Kate Ryan en het grote Songfestivalpodium. En wanneer ik de beelden van de repetities zag, moet ik zeggen dat het er allemaal heel professioneel uitzag. Men heeft dan ook niet gekozen voor een Vlaamse choreograaf, maar gekozen voor de internationale choreograaf Marvin A. Smith die enige kennis had van hoe een mooie act op voor zo‘n groot evenement te bedenken. En bovendien heeft hij ook onze Vlaamse dansers thuis gelaten en gekozen voor een paar sterke Engelse professionele dansers, waarvan één van hen mee mocht gaan op Kylie Minogue‘s wereldtournee.

Een tweede les die men geleerd heeft uit het verleden is het belang van een goede promotournee. Iedereen zegt dat Ruslana twee jaar geleden gewonnen had omdat ze zo’n tournee doorheen heel wat Europese landen had gedaan. En ook Griekenland had vorig jaar een bescheiden promotietournee doorheen Europa gepland. Het is dus duidelijk dat zo’n promotietournee zijn vruchten kan afwerpen. Kate Ryan is de eerste Belgische kandidaat die de kans kreeg om zo’n trip doorheen Europa te mogen maken en het is nu afwachten of het gaat lonen of niet. Wat in haar voordeel speelt, is dat er een slimme keuze gemaakt is van landen. Er is gekozen voor vele landen waar Kate Ryan reeds bekend was en daarnaast heeft ze ook vaak mogen optreden in de juiste televisieprogramma’s. Bijgevolg zullen al heel wat Europese kijkers kennis hebben kunnen maken met Je t’adore. En het moet ook gezegd worden dat er op het ogenblik in Athene nog maar twee Songfestivalnummers in de winkels ligt, nl. deze van de Griekse inzending én Kate Ryan. Dat lijkt alvast een mooie opsteker te zijn voor ons land.

Maar aan de andere kant kunnen we er ook niet om heen dat bijna alle landen een promotietournee doorheen Europa hebben gedaan. Sommige hebben maar een beperkt aantal landen aangedaan, anderen kozen ervoor om televisie-optredens te vermijden en promotie op straat te maken, anderen moesten dan weer bijna alle Songfestivallanden aandoen. Met het gevolg dat in bepaalde landen er een overvloed aan Songfestivalkandidaten is geweest dat het hopelijk geen negatief effect gaat hebben. Toch staat het nu al vast dat het voordeel dat Ruslana nog had nu door de overvloed minder gaat spelen. Verder kunnen we er ook niet om heen dat er uit bepaalde landen toch kritiek kwam op Kate Ryan tijdens haar promotietournee. Zo zou ze vaak niet live hebben gezongen op haar promotietournee en kwam er ook kritiek op het feit dat ze telkens het bezoekende land als één van haar grote favorieten opnoemde. Natuurlijk om heel diplomatisch te blijven en om geen eigen ruiten in te gooien, maar sommige websites konden het voortdurend wisselen van haar favorieten niet echt appreciëren.

En dat is niet de enigste kritiek die er tijdens de voorbereidingen op Kate Ryan is gekomen. Zo kwam er een storm van protest op toen bleek dat de minister van Cultuur haar deelname wou steunen met een overheidssubsidie van 60.000 euro. Iedereen was toen verontwaardigd terwijl het hier amper maar om een subsidie gaat van 1 eurocent per Vlaming. 1 eurocent! Wie leest hoeveel overheidsgeld er in het verleden niet verspild is geweest aan bijvoorbeeld Doel of de grote Copernicushervorming, vraagt zich af waar al de drukte in godsnaam voor nodig is. Het gaat hier slechts om een kruimeltje die van tafel valt, terwijl er achter onze rug hele broden van tafel verdwijnen. Bovendien weet ik nog altijd niet waarom een toneelgroep wel subsidies mag ontvangen om deel te nemen aan een internationale toneelwedstrijd, terwijl een zangeres dat niet mag als ze deelneemt aan een internationale liedjeswedstrijd terwijl ze ook ons land verdedigt. Dat neemt niet weg dat ik vind dat Kate Ryan genoeg eigen sponsors had voor haar promotietournee en dat de subsidie van 60.000 euro dus in feite niet nodig was.


En deze week werd dan ook nog eens bekend dat haar totale outfit 14.000 euro gekost zou hebben. Meteen grepen mensen deze kans nog eens voor handen om te gaan rondstrooien dat ze met ons geld eens goed is gaan winkelen. Mag ik er die mensen toch ook eens opwijzen dat de outfit Kate Ryan’s entourage geen enkele euro heeft gekost vermits alles betaald is geweest door de leveranciers en sponsors van de outfit. Het is voor hun ook een ideale gelegenheid om hun product aan een miljoenenpubliek te laten tonen dat er waarschijnlijk wel meerdere ontwerpers in de rij stonden om Kate Ryan te kleden. Maar ondertussen wordt Kate Ryan toch maar eens mooi in een negatief daglicht gezet en hebben Songfestivalhaters hun gal nog eens kunnen spuien. Dat zullen waarschijnlijk ook geen patriotten zijn, vermits men hierdoor ook zijn eigen land in een negatief daglicht begint te zetten.

Waar er ook veel commotie rond is geweest, is de nu al legendarische kniezwengel. De gimmick van Eurosong 2006. Iedereen was dan ook ongerust of hij er al dan niet zou inzitten. En ja hoor, we kunnen op beide oren slapen want hij zit er vanavond in. Weliswaar in een ultralighte versie omdat Marvin de choreograaf helemaal geen liefhebber is, maar hij zit erin! Alleen wilt de Griekse televisiezender hem blijkbaar niet uitzenden tot grote woede van de Belgische delegatie. Het verlies van het grote gedeelte van de act wordt dan weer goedgemaakt met spectaculaire microfoonstandjes, windmachines en vuurwerk. Vooral de choreografie met de microfoons is een huzarenstukje vermits Kate in de strofen voortdurend van micro moet verwisselen en er met de verlichte microfoonstaanders allerlei kunstjes moeten uitgehaald worden gaande van de persconferentie- tot de omkaderingsact. Dit wordt dus de hoofdgimmick van Kate’s act. De windmachine en het vuurwerk spelen ook een belangrijke rol, maar die zijn heel wat minder origineel vermits bijna elk land van de windmachine gebruik maakt en het vuurwerk ook bij andere acts terug te vinden is.

Toch kunnen we concluderen dat Kate Ryan de afgelopen 3 maanden keihard heeft gewerkt om vanavond een goed resultaat te kunnen neerzetten. En dat moet en zal ze ook doen! We hebben geleerd uit het verleden en hebben zeker één van de beste voorbereidingen ooit gekend. Nu mag het toch niet meer mislopen. Moest het toch nog het geval zijn, dan zal de ontgoocheling natuurlijk ontzettend groot zijn. En de berichten over de dress rehearsals duiden af dat we op die ontgoocheling gaan afstevenen. Maar we kunnen de fout zeker niet meer op Kate Ryan of haar entourage steken. Men heeft er echt alles aan gedaan om het tot een goed einde te brengen. Ik wens dan ook Kate Ryan ontzettend veel succes voor vanavond! Ik hoop dat de besten mogen doorgaan en dat daar onze eigenste Kate zeker bij is!

PS: Er gaan vandaag veel negatieve berichten de wereld in over Kate Ryan. Ze zou het helemaal niet kunnen waarmaken en het is nog zeer de twijfel of ze wel de finale gaat halen. Sinds de nationale preselecties heb ik altijd al voor voorzichtigheid gepleit. En die terughoudendheid behou ik toch nog altijd tot op de dag van vandaag, vooral omdat het niet het meest originele nummer van de avond is. Maar vandaag moeten we gewoon als één blok achter Kate Ryan staan en positief blijven denken. Het is allemaal heel twijfelachtig geworden of we de finale gaan halen, maar als wij al de moed gaan verliezen, wat moet Kate Ryan dan wel niet denken. Dus GO FOR IT KATE!

Athene 2006: Conclusies

Het is bijna zover! Kate Ryan mag morgenavond de Atheense arena in om het op te nemen tegen 22 tegenstanders. Het doel is alom bekend: de finale behalen. En wanneer ze dat doet, moet ze zeker bij de beste 10 eindigen, uitgezonderd de Big 4, om er zeker van te zijn dat België volgend jaar rechtstreeks is gekwalificeerd in de finale. Een overwinning zou natuurlijk nog beter zijn. Maar de voorbije weken heb ik geleerd dat de kans op het behalen van een finaleplaats doenbaar moet zijn, maar zeker nog niet binnen is. Zeker als we de geschiedenis van België op het Songfestival onder de loep nemen.

Om Kate Ryan’s kansen te kunnen inschatten, heb ik dus de voorbije weken de liedjes al eens besproken en leidde dit gisteren tot een klassement. Een klassement waarvan ik meteen heb gezegd dat ze maar heel voorlopig is. Omdat ze gebaseerd is op de videoclips van de verschillende landen en bijgevolg het ook meestal gaat om studioversies van het lied. Het is bijgevolg moeilijk in te schatten of het ook live goed zal overkomen. Daarnaast mogen we de laatste jaren ook niet de invloed van de podiumact onderschatten. De voorbije jaren heeft de act aan ontzettend veel belang gewonnen omdat men zag dat de kijkers een goede act ook vaak beloonde met heel wat punten. Met enkel een goed nummer alleen win je het Songfestival vandaag de dag dus niet meer. Het plaatje moet volledig kloppen.

Bij het opmaken van mijn voorlopig klassement heb ik met die act en live-performance dus nog geen rekening kunnen houden. En dat zorgt ervoor dat mijn klassement waarschijnlijk er heel anders zal uitzien als de uitslag van de halve finale enerzijds en mijn definitieve klassement van de kandidaten anderzijds. Momenteel zijn de generale repetities volop aan de gang in Athene en als ik de berichten zo lees op eurosong.be dan merk ik vooral op dat een paar liedjes die ik hoog inschat een beetje de dieperik ingaat, terwijl andere middelmatige liedjes met behulp van een knappe act meer waarschijnlijkere kanshebbers worden. En gelukkig voor ons land zit de act van Kate Ryan er op het eerste zicht goed en professioneel uit, al moet er nog op een paar punten bijgeschaafd worden.

Ondanks dat het dus nog te vroeg is om al zware conclusies en voorspellingen voor dit jaar te doen, kan ik ook niet om het feit heen dat er mij een paar dingen opvallen. Zo zijn bijna alle sites die ik bezoek het er roerend over eens. Litouwen behoort tot het slechtste van dit jaar. Hun lied is te onnozel om los te lopen en uit de repetities blijkt dat ze er live nog een grotere knoeiboel van maken. Maar tegelijkertijd houdt toch iedereen zijn adem in uit vrees dat dit toch nog veel punten gaat halen. Omdat het anarchistisch is en met een dikke knipoog moet bekeken worden, is er toch een vrees dat dit veel stemmen kan halen van mensen die eigenlijk het Songfestival haten, maar toch elk jaar netjes weer voor de buis zitten.

Andere landen die op weinig bijval kunnen rekenen zijn Wit-Rusland, Zwitserland en Letland. Vooral het schabouwelijke Engels van Wit-Rusland bezorgt velen plaatsvervangende schaamte. Wie zonder op voorhand te gaan kijken naar de lyrics de tekst kan opschrijven, verdient een Olympische medaille. De dynamische act zal dus broodnodig zijn om het probleem te camoufleren, maar hopelijk Europa is zo slim om niet in deze val te trappen. De weinige positieve noten voor Zwitserland lijken niet echt tegen het lied gekant te zijn, maar richten zich vooral op oude rot in het vak en componist van het lied Ralph Siegel. De mens heeft de afgelopen jaren al heel wat kleffe liedjes met vaak een vredesboodschap op het Songfestival losgelaten dat de die-hard fans hem al op voorhand hebben uitgespuugd zonder deftig naar het lied te luisteren. Letland tenslotte heeft een originele inzending voor handen, maar slaat er helaas compleet de bal mee mis. Er valt geen knoop aan dit a cappella nummer vast te knopen en bovendien zitten er afschuwelijke passages in het lied dat men dit terecht als kansloos beschouwd.

Kijk ik een beetje meer naar boven in mijn eigen klassement dan heb ik daar twee landen staan die op andere sites en bij kenners heel hoog scoren, terwijl mij de reden hiervoor helemaal ontgaat. Het gaat om Carola voor Zweden en het infantiele Moja Stikla van Severina voor Kroatië. De eerste heeft een Zweedse schlager in handen waar er duidelijk een Abba-sound is in verwerkt, maar geen enkele vezel van mijn lichaam wordt warm van dit lied. De vraag die ik mij dan ook stel is of Carola gewoon niet door enkele die-hard fans van het Songfestival op handen wordt gedragen omdat ze al twee keer heeft meegedaan en één keer met succes en dat ze nu overmand door nostalgiegevoelens wordt opgehemeld. Maar ook bij de bookmakers staat ze in de top 5. Is deze positie gevoed door de positieve wind uit internethoek of ben ik nu echt de enige die dit niet goed vindt? Idem voor Kroatië. De kandidaat wordt door de liefhebbers op eurosong.be voortdurend als kanshebber op de top 5 beschouwd, terwijl ik bij haar video van haar nationale finale na een halve minuut gewoon in deuk lag van het lachen. Men klasseert deze song als folklore, maar het is niet omdat je een typisch folkloristisch instrument en een paar mannen in plaatselijke klederdracht stopt dat je daarmee een goede song hebt. Maar blijkbaar kan ze toch voor veel ambiance zorgen met dit liedje en is haar “Afrika Paprika” nu al een klassieker onder de Songfestivallyrics.

Ga ik nog een beetje hoger in mijn klassement dan kom ik terecht bij de hele rits liedjes die tot de middelmoot behoren, maar waarvan het ook moeilijk in te schatten is hoe ze zullen scoren. Zo vond ik het liedje van Oekraïne wel tof, maar echt overtuigen als andere nummers doet het mij niet. Maar wanneer ik de commentaren nu lees van haar repetities dan blijkt het een zeer toffe act te zijn en kan ze het ook live wel waarmaken. Ook die lange noot waarna ze het refrein voor de 100ste nog eens kan doen knallen. Dit zou dus nog eens kunnen verrassen. Cyprus aan de andere kant zou dan weer haar Disney-ballade compleet in de vernieling zingen (de dress rehearsel van vandaag was naar het schijnt al stukken beter), volgens sommige bronnen schreeuwen. Dat zou jammer zijn, want haar video was er ook een van de nationale selectieprocedure en daar klonk het nog indrukwekkend. En ook Albanië zou maar weinig indruk hebben gemaakt tijdens de repetities. Ik vind het nummer nochtans helemaal niet slecht, maar het zou nog allemaal maar een beetje saai uitvallen. Tja, dan vrees ik dat je geen verpletterende indruk gaat maken op Europa. Wie dat wel eens zou kunnen doen is nieuwkomer Armenië. Ik was in het begin geen echte fan van André en zijn lied omdat het een samenraapsel is van allerlei winnaars van de voorbije jaren, maar ik wist wel dat het wel eens zou kunnen scoren. En wanneer ik nu de beelden zie van de repetitie moet ik zeggen dat het wel eens voor een knap resultaat kan zorgen.

Dat er bij de middenmoters ook een paar excentrieke gevallen zitten, wordt na de repetities nog een pak duidelijker. Zo is er de would-be diva Silvia Night die haar eerste repetitie meteen aangreep om de organisatoren en het technisch personeel eens goed uit te schelden en werd een Engelse journalist nog uit de press room geweerd omdat ze het aangedurfd had Silvia recht in de ogen te kijken. Dit hoort allemaal bij de grote ego-show van Silvia Night en moet vooral met een grote knipoog worden genomen, maar het is af te wachten of dit niet tegen haar en haar ik-zit-in-een-grote-schoen-verstopt-act gaat keren. Polen is daarentegen weer een pak sympathieker, maar waarom de act moet versierd worden met Venetiaanse maskers en carnavalspakken is mij onduidelijk. Bovendien verbrodt de leadzanger met zijn schorre stem het lied en zijn groen kapsel flatteert hem ook niet echt. Maar opvallen? Dat zullen ze zeker doen.

En hoe zit het met de Big 4 die vorig jaar grandioos flopten en de laatste 4 plaatsen van het klassement innamen? Ik moet zeggen dat ze deze ramp van vorig jaar niet meer willen meemaken. Maar of hen dat ook gaat lukken in de finale is nog een ander paar mouwen. Vooral Frankrijk lijkt in dat opzicht geen goede kaarten te kunnen voorleggen. En toch begin ik het nummer meer en meer te appreciëren. Het staat zelfs redelijk hoog genoteerd in mijn klassement, terwijl ik niet zo enthousiast was bij mijn bespreking na een eerste luisterbeurt. Maar bij het herbeluisteren, moet ik toch toegeven dat dit eigenlijk wel een best aardig nummer is. Zeker niet voor het Songfestival en vandaar ook mijn vrees voor een slecht resultaat, maar puur muzikaal gezien is het gewoonweg goed. Niets meer of minder. Spanje is nog zo’n ander twijfelgeval. Ik ben echt wel weg van dit melodietje, maar of het gaat werken op het Songfestival is nog een groot vraagteken, vooral nu blijkt dat de podiumact niet veel soeps is. Het is dan ook het moeilijkst in te schatten nummer van allemaal. Het lijkt niet goed genoeg om echt hoog te kunnen scoren, maar aan de andere kant ademt het een sfeer uit die u moeilijk loslaat.

Wie wel betere kaarten kan voorleggen, zijn Duitsland en Verenigd Koninkrijk. Duitsland stuurt country naar het festival en ook hier moet ik zeggen dat ik stilaan de klik begin te maken na een paar luisterbeurten. In het begin miste ik het Yihaa-gevoel een beetje, maar naderhand moet ik zeggen dat het een oorworm is en dat je het nummer na een paar beluisterbeurten spontaan begint mee te zingen. En naderhand besef je ook hoe goed het nummer in elkaar zit. Maar de klepper van de Big 4 moet ongetwijfeld het Verenigd Koninkrijk worden. Het nummer is een feelgood-nummer met een leuke-schoolmeiden-op-de-schoolbanken-act. En wanneer ik de commentaren mag geloven van de repetities dan zit alles live snor, ook de live-zang van de schoolmeiden. Bijgevolg wordt dit een serieuse kanshebber en zou het wel eens tijdens de finale zelf mijn grote favoriet kunnen worden. Maar mocht het toch nog tegenvallen in de finale, dan hoop ik dat dit een grote hit mag worden in de Europese hitlijsten.

Herneem ik mijn eigen klassement terug zijn er de ongelukkigen die net buiten de top 10 vallen. En daar hoort ook grote favoriet Anna Vissi van Griekenland bij. Haar powerballade gaat gebukt onder te veel hoorbare ademstoten dat ik het ten opzichte van andere nummers toch minder kan appreciëren. Het wordt nog afwachten wat het live wordt. Volgens de repetities valt het mee, maar klinkt haar stem een beetje te rauw en is het melodrama naar het einde wel zeer groot. Het kan dus een beetje een afknapper worden, maar moest dit zonder de naar adem happende intermezzo’s gebracht kunnen worden, zie ik het nog hoog eindigen. En wie de halve finale ook met enig geluk moet kunnen doorspartelen is Rusland. De jongen ziet er heel fotogeniek uit en zijn song is eigenlijk een aardig popnummer geworden. Het springt er wel op geen enkel moment echt uit, maar ik vind het best wel aardig. Alleen blijkt de act volgens de repetities een beetje potsierlijk te worden met ballerina’s op de achtergrond en zit er ook nog een meisje met rozeblaadjes verstopt in een piano. Dat klinkt al niet veel goeds en zeker niet als je al weet dat het weinig te maken heeft met het lied. Dit wordt dan ook zo’n typisch geval van een goed nummer dat door de act wel eens een ontgoocheling zou kunnen worden.

En ook onze noorderburen zouden aan dit fenomeen niet ontsnappen. Treble mag dan al wel laatste zijn geweest volgens sommige polls, wie het nummer beluistert, weet dat dit in feite totaal onterecht is. Nederland heeft met Amambanda een heel tof en zomers nummer in handen dat met een goede act wel goed zou kunnen scoren op het Songfestival. Alleen is dat dus afgaande op de repetities niet het geval en is het een beetje teveel van het ene drumgerief naar het andere lopen zonder er een echte lijn in te steken en het trio als trio te laten overkomen. En ook Slovenië zou te leiden hebben onder zijn act. Het nummer is zeker 100% fout, maar klinkt toch zo lekker. Alleen komt het op beeld allemaal niet echt zo goed over als het zou moeten en daar zou vooral de foutieve kleurenkeuze bij de kledij mee te maken hebben.

Komen we tenslotte bij mijn top 10 terecht. Voor Songfestivalliefhebbers zal het een grote verrassing zijn, vermits ik ver de enige moet zijn die het land in zijn top 10 heeft staan, maar ik ben weg van Sense tu van Andorra. Het nummer is heel meeslepend en grijpt u na een valse eerste strofe bij het nekvel en sleurt u mee tot op het einde. En ook hier wordt het refrein eigenlijk best veel herhaald, maar de Sam Brown-stem van Jennifer maakt ontzettend veel goed. Macedonië heeft dan weer de beste popsong van dit festival naar mijn mening. Heel catchy met de nodige ethnische toetsen en Shakira-invloeden. Alleen jammer dat Elena blijkbaar niet de meest begenadigde zangeres is en dat haar podiumact nogal rommelig zou overkomen. Nu ja, ze heeft ondertussen wel nog een beetje tijd gehad om het bij te schaven en dan is dit zeker een grote kanshebber.

En ja hoor, Kate Ryan staat in mijn top 10. Ik was niet haar grootste fan tijdens de nationale selectieronden, maar als ik nu goed luister naar de andere nummers en vooral kijk naar het vele werk dat ze de afgelopen weken in haar deelname heeft gestoken, moet ik toch wel zeggen dat ik blij ben dat zij ons land met Je t’adore mag vertegenwoordigen. Vooral de act ziet er heel goed en professioneel uit als ik de beelden van de repetities bekijk. Een beetje jammer is wel dat de kniezwengel maar één keer meer voorkomt in de act en je moet dan ook nog goed opletten. Ten eerste is hij zo weer voorbij voor je het goed en wel doorhebt en ten tweede ook omdat de Griekse televisie het niet zo goed in beeld zou brengen. Bovendien was er tijdens de eerste repetitie ook nog een overdaad aan vuurwerk, maar dat werd tijdens de tweede repetitie al bijgeschaafd. Jammer genoeg was er toen net iets teveel bespaard op het vuurwerk. Gelukkig is er nog de gimmick met de verlichte microfoons, alleen moet er toch worden opgelet dat het geen soep wordt met het voortdurend switchen van microfoon. Maar in het geheel valt toch op dat men goed uit de fouten van Xandee en het Songfestival in Turkije heeft geleerd en dat men een complete nieuwe en goede act voor een groot podium in elkaar heeft gestoken.

Kate Ryan gaat het zeker goed doen, maar mijn echte favorieten zijn toch wel Finland, Bosnië-Herzegovina, het Verenigd Koninkrijk, Noorwegen en mijn grote favoriet Roemenië. Finland is toch wel een beetje verrassend vind ik vermits dit eigenlijk niet meteen mijn muzikale voorkeur is, maar het nummer is toch wel heel catchy en aanstekelijk. Het is een verrassende inzending en de mannen zien er echt wel niet uit in hun horrorpakken, maar het is echt wel één van de betere inzendingen van dit jaar. Bij Bosnië-Herzegovina druipt de kwaliteit er dan weer in grote mate van af dat dit echt niet mag mislukken. Als alles heel ingetogen, maar krachtig gebracht gaat worden verwacht ik dat dit de halve finale gaat winnen. De die-hard fans vinden dit maar een flauw afkooksel van Lane Moje. Ik geef hun geen ongelijk, maar kan ook niet ontkennen dat ook al is het maar een light-versie, het toch nog steeds de rest van de concurrentie kan wegblazen.

Het Verenigd Koninkrijk staat dus zoals reeds gezegd op een derde plaats in mijn voorlopig klassement, maar na de zeer goede kritieken na de repetitie zou dit wel eens mijn grote favoriet van de finale worden. Maar we mogen buitenbeentje Noorwegen zeker niet vergeten. Want wie gaat aan dit feeëriek lied en performance kunnen weerstaan? Ik alvast niet, dat staat nu al vast. En dat de song in het Noors gezongen wordt, is helemaal geen struikelblok. Integendeel, het versterkt nog meer de betoverende sfeer van het lied. Maar mijn absolute nummer één is dus Roemenië geworden die hierdoor wel eens revanche voor vorig jaar kunnen nemen. Helaas heb ik ondertussen de repetities eens bekeken en nu vrees ik er toch wel voor dat dit een grote ontgoocheling kan zijn. Want de repetitie verliep niet zo vlot en er vielen een paar valse noten op het podium. Qua lied blijf ik dit het beste vinden voor het Songfestival, maar de live-performance zou dus alles wel eens kunnen verknallen. Jammer.

De conclusie is dan ook dat alles nog mogelijk is en dat het koffiedik kijken blijft wie nu de meeste kans maakt op de overwinning. De repetities hebben al een tipje van de sluier gelicht en het lijkt dat inderdaad het zwaartepunt van de goede optredens in de halve finale zal liggen, maar dat er in de finale een paar nog sterkere kandidaten zitten. Aan de andere kant tonen de repetities ook dat er van de goede liedjes van Macedonië en Roemenië maar weinig meer overblijft wanneer het op een live-performance neerkomt. Zal het uiteindelijk dan toch maar gaan tussen Zweden en Kroatië? Of gaat het hopelijk toch nog tussen Noorwegen en het Verenigd Koninkrijk? Of gaat een derde hond met de overwinning lopen? En mag die derde hond Kate Ryan zijn? Antwoord zaterdagavond omstreeks middernacht na hopelijk een spannende puntentelling.