Athene 2006: Conclusies

Het is bijna zover! Kate Ryan mag morgenavond de Atheense arena in om het op te nemen tegen 22 tegenstanders. Het doel is alom bekend: de finale behalen. En wanneer ze dat doet, moet ze zeker bij de beste 10 eindigen, uitgezonderd de Big 4, om er zeker van te zijn dat België volgend jaar rechtstreeks is gekwalificeerd in de finale. Een overwinning zou natuurlijk nog beter zijn. Maar de voorbije weken heb ik geleerd dat de kans op het behalen van een finaleplaats doenbaar moet zijn, maar zeker nog niet binnen is. Zeker als we de geschiedenis van België op het Songfestival onder de loep nemen.

Om Kate Ryan’s kansen te kunnen inschatten, heb ik dus de voorbije weken de liedjes al eens besproken en leidde dit gisteren tot een klassement. Een klassement waarvan ik meteen heb gezegd dat ze maar heel voorlopig is. Omdat ze gebaseerd is op de videoclips van de verschillende landen en bijgevolg het ook meestal gaat om studioversies van het lied. Het is bijgevolg moeilijk in te schatten of het ook live goed zal overkomen. Daarnaast mogen we de laatste jaren ook niet de invloed van de podiumact onderschatten. De voorbije jaren heeft de act aan ontzettend veel belang gewonnen omdat men zag dat de kijkers een goede act ook vaak beloonde met heel wat punten. Met enkel een goed nummer alleen win je het Songfestival vandaag de dag dus niet meer. Het plaatje moet volledig kloppen.

Bij het opmaken van mijn voorlopig klassement heb ik met die act en live-performance dus nog geen rekening kunnen houden. En dat zorgt ervoor dat mijn klassement waarschijnlijk er heel anders zal uitzien als de uitslag van de halve finale enerzijds en mijn definitieve klassement van de kandidaten anderzijds. Momenteel zijn de generale repetities volop aan de gang in Athene en als ik de berichten zo lees op eurosong.be dan merk ik vooral op dat een paar liedjes die ik hoog inschat een beetje de dieperik ingaat, terwijl andere middelmatige liedjes met behulp van een knappe act meer waarschijnlijkere kanshebbers worden. En gelukkig voor ons land zit de act van Kate Ryan er op het eerste zicht goed en professioneel uit, al moet er nog op een paar punten bijgeschaafd worden.

Ondanks dat het dus nog te vroeg is om al zware conclusies en voorspellingen voor dit jaar te doen, kan ik ook niet om het feit heen dat er mij een paar dingen opvallen. Zo zijn bijna alle sites die ik bezoek het er roerend over eens. Litouwen behoort tot het slechtste van dit jaar. Hun lied is te onnozel om los te lopen en uit de repetities blijkt dat ze er live nog een grotere knoeiboel van maken. Maar tegelijkertijd houdt toch iedereen zijn adem in uit vrees dat dit toch nog veel punten gaat halen. Omdat het anarchistisch is en met een dikke knipoog moet bekeken worden, is er toch een vrees dat dit veel stemmen kan halen van mensen die eigenlijk het Songfestival haten, maar toch elk jaar netjes weer voor de buis zitten.

Andere landen die op weinig bijval kunnen rekenen zijn Wit-Rusland, Zwitserland en Letland. Vooral het schabouwelijke Engels van Wit-Rusland bezorgt velen plaatsvervangende schaamte. Wie zonder op voorhand te gaan kijken naar de lyrics de tekst kan opschrijven, verdient een Olympische medaille. De dynamische act zal dus broodnodig zijn om het probleem te camoufleren, maar hopelijk Europa is zo slim om niet in deze val te trappen. De weinige positieve noten voor Zwitserland lijken niet echt tegen het lied gekant te zijn, maar richten zich vooral op oude rot in het vak en componist van het lied Ralph Siegel. De mens heeft de afgelopen jaren al heel wat kleffe liedjes met vaak een vredesboodschap op het Songfestival losgelaten dat de die-hard fans hem al op voorhand hebben uitgespuugd zonder deftig naar het lied te luisteren. Letland tenslotte heeft een originele inzending voor handen, maar slaat er helaas compleet de bal mee mis. Er valt geen knoop aan dit a cappella nummer vast te knopen en bovendien zitten er afschuwelijke passages in het lied dat men dit terecht als kansloos beschouwd.

Kijk ik een beetje meer naar boven in mijn eigen klassement dan heb ik daar twee landen staan die op andere sites en bij kenners heel hoog scoren, terwijl mij de reden hiervoor helemaal ontgaat. Het gaat om Carola voor Zweden en het infantiele Moja Stikla van Severina voor Kroatië. De eerste heeft een Zweedse schlager in handen waar er duidelijk een Abba-sound is in verwerkt, maar geen enkele vezel van mijn lichaam wordt warm van dit lied. De vraag die ik mij dan ook stel is of Carola gewoon niet door enkele die-hard fans van het Songfestival op handen wordt gedragen omdat ze al twee keer heeft meegedaan en één keer met succes en dat ze nu overmand door nostalgiegevoelens wordt opgehemeld. Maar ook bij de bookmakers staat ze in de top 5. Is deze positie gevoed door de positieve wind uit internethoek of ben ik nu echt de enige die dit niet goed vindt? Idem voor Kroatië. De kandidaat wordt door de liefhebbers op eurosong.be voortdurend als kanshebber op de top 5 beschouwd, terwijl ik bij haar video van haar nationale finale na een halve minuut gewoon in deuk lag van het lachen. Men klasseert deze song als folklore, maar het is niet omdat je een typisch folkloristisch instrument en een paar mannen in plaatselijke klederdracht stopt dat je daarmee een goede song hebt. Maar blijkbaar kan ze toch voor veel ambiance zorgen met dit liedje en is haar “Afrika Paprika” nu al een klassieker onder de Songfestivallyrics.

Ga ik nog een beetje hoger in mijn klassement dan kom ik terecht bij de hele rits liedjes die tot de middelmoot behoren, maar waarvan het ook moeilijk in te schatten is hoe ze zullen scoren. Zo vond ik het liedje van Oekraïne wel tof, maar echt overtuigen als andere nummers doet het mij niet. Maar wanneer ik de commentaren nu lees van haar repetities dan blijkt het een zeer toffe act te zijn en kan ze het ook live wel waarmaken. Ook die lange noot waarna ze het refrein voor de 100ste nog eens kan doen knallen. Dit zou dus nog eens kunnen verrassen. Cyprus aan de andere kant zou dan weer haar Disney-ballade compleet in de vernieling zingen (de dress rehearsel van vandaag was naar het schijnt al stukken beter), volgens sommige bronnen schreeuwen. Dat zou jammer zijn, want haar video was er ook een van de nationale selectieprocedure en daar klonk het nog indrukwekkend. En ook Albanië zou maar weinig indruk hebben gemaakt tijdens de repetities. Ik vind het nummer nochtans helemaal niet slecht, maar het zou nog allemaal maar een beetje saai uitvallen. Tja, dan vrees ik dat je geen verpletterende indruk gaat maken op Europa. Wie dat wel eens zou kunnen doen is nieuwkomer Armenië. Ik was in het begin geen echte fan van André en zijn lied omdat het een samenraapsel is van allerlei winnaars van de voorbije jaren, maar ik wist wel dat het wel eens zou kunnen scoren. En wanneer ik nu de beelden zie van de repetitie moet ik zeggen dat het wel eens voor een knap resultaat kan zorgen.

Dat er bij de middenmoters ook een paar excentrieke gevallen zitten, wordt na de repetities nog een pak duidelijker. Zo is er de would-be diva Silvia Night die haar eerste repetitie meteen aangreep om de organisatoren en het technisch personeel eens goed uit te schelden en werd een Engelse journalist nog uit de press room geweerd omdat ze het aangedurfd had Silvia recht in de ogen te kijken. Dit hoort allemaal bij de grote ego-show van Silvia Night en moet vooral met een grote knipoog worden genomen, maar het is af te wachten of dit niet tegen haar en haar ik-zit-in-een-grote-schoen-verstopt-act gaat keren. Polen is daarentegen weer een pak sympathieker, maar waarom de act moet versierd worden met Venetiaanse maskers en carnavalspakken is mij onduidelijk. Bovendien verbrodt de leadzanger met zijn schorre stem het lied en zijn groen kapsel flatteert hem ook niet echt. Maar opvallen? Dat zullen ze zeker doen.

En hoe zit het met de Big 4 die vorig jaar grandioos flopten en de laatste 4 plaatsen van het klassement innamen? Ik moet zeggen dat ze deze ramp van vorig jaar niet meer willen meemaken. Maar of hen dat ook gaat lukken in de finale is nog een ander paar mouwen. Vooral Frankrijk lijkt in dat opzicht geen goede kaarten te kunnen voorleggen. En toch begin ik het nummer meer en meer te appreciëren. Het staat zelfs redelijk hoog genoteerd in mijn klassement, terwijl ik niet zo enthousiast was bij mijn bespreking na een eerste luisterbeurt. Maar bij het herbeluisteren, moet ik toch toegeven dat dit eigenlijk wel een best aardig nummer is. Zeker niet voor het Songfestival en vandaar ook mijn vrees voor een slecht resultaat, maar puur muzikaal gezien is het gewoonweg goed. Niets meer of minder. Spanje is nog zo’n ander twijfelgeval. Ik ben echt wel weg van dit melodietje, maar of het gaat werken op het Songfestival is nog een groot vraagteken, vooral nu blijkt dat de podiumact niet veel soeps is. Het is dan ook het moeilijkst in te schatten nummer van allemaal. Het lijkt niet goed genoeg om echt hoog te kunnen scoren, maar aan de andere kant ademt het een sfeer uit die u moeilijk loslaat.

Wie wel betere kaarten kan voorleggen, zijn Duitsland en Verenigd Koninkrijk. Duitsland stuurt country naar het festival en ook hier moet ik zeggen dat ik stilaan de klik begin te maken na een paar luisterbeurten. In het begin miste ik het Yihaa-gevoel een beetje, maar naderhand moet ik zeggen dat het een oorworm is en dat je het nummer na een paar beluisterbeurten spontaan begint mee te zingen. En naderhand besef je ook hoe goed het nummer in elkaar zit. Maar de klepper van de Big 4 moet ongetwijfeld het Verenigd Koninkrijk worden. Het nummer is een feelgood-nummer met een leuke-schoolmeiden-op-de-schoolbanken-act. En wanneer ik de commentaren mag geloven van de repetities dan zit alles live snor, ook de live-zang van de schoolmeiden. Bijgevolg wordt dit een serieuse kanshebber en zou het wel eens tijdens de finale zelf mijn grote favoriet kunnen worden. Maar mocht het toch nog tegenvallen in de finale, dan hoop ik dat dit een grote hit mag worden in de Europese hitlijsten.

Herneem ik mijn eigen klassement terug zijn er de ongelukkigen die net buiten de top 10 vallen. En daar hoort ook grote favoriet Anna Vissi van Griekenland bij. Haar powerballade gaat gebukt onder te veel hoorbare ademstoten dat ik het ten opzichte van andere nummers toch minder kan appreciëren. Het wordt nog afwachten wat het live wordt. Volgens de repetities valt het mee, maar klinkt haar stem een beetje te rauw en is het melodrama naar het einde wel zeer groot. Het kan dus een beetje een afknapper worden, maar moest dit zonder de naar adem happende intermezzo’s gebracht kunnen worden, zie ik het nog hoog eindigen. En wie de halve finale ook met enig geluk moet kunnen doorspartelen is Rusland. De jongen ziet er heel fotogeniek uit en zijn song is eigenlijk een aardig popnummer geworden. Het springt er wel op geen enkel moment echt uit, maar ik vind het best wel aardig. Alleen blijkt de act volgens de repetities een beetje potsierlijk te worden met ballerina’s op de achtergrond en zit er ook nog een meisje met rozeblaadjes verstopt in een piano. Dat klinkt al niet veel goeds en zeker niet als je al weet dat het weinig te maken heeft met het lied. Dit wordt dan ook zo’n typisch geval van een goed nummer dat door de act wel eens een ontgoocheling zou kunnen worden.

En ook onze noorderburen zouden aan dit fenomeen niet ontsnappen. Treble mag dan al wel laatste zijn geweest volgens sommige polls, wie het nummer beluistert, weet dat dit in feite totaal onterecht is. Nederland heeft met Amambanda een heel tof en zomers nummer in handen dat met een goede act wel goed zou kunnen scoren op het Songfestival. Alleen is dat dus afgaande op de repetities niet het geval en is het een beetje teveel van het ene drumgerief naar het andere lopen zonder er een echte lijn in te steken en het trio als trio te laten overkomen. En ook Slovenië zou te leiden hebben onder zijn act. Het nummer is zeker 100% fout, maar klinkt toch zo lekker. Alleen komt het op beeld allemaal niet echt zo goed over als het zou moeten en daar zou vooral de foutieve kleurenkeuze bij de kledij mee te maken hebben.

Komen we tenslotte bij mijn top 10 terecht. Voor Songfestivalliefhebbers zal het een grote verrassing zijn, vermits ik ver de enige moet zijn die het land in zijn top 10 heeft staan, maar ik ben weg van Sense tu van Andorra. Het nummer is heel meeslepend en grijpt u na een valse eerste strofe bij het nekvel en sleurt u mee tot op het einde. En ook hier wordt het refrein eigenlijk best veel herhaald, maar de Sam Brown-stem van Jennifer maakt ontzettend veel goed. Macedonië heeft dan weer de beste popsong van dit festival naar mijn mening. Heel catchy met de nodige ethnische toetsen en Shakira-invloeden. Alleen jammer dat Elena blijkbaar niet de meest begenadigde zangeres is en dat haar podiumact nogal rommelig zou overkomen. Nu ja, ze heeft ondertussen wel nog een beetje tijd gehad om het bij te schaven en dan is dit zeker een grote kanshebber.

En ja hoor, Kate Ryan staat in mijn top 10. Ik was niet haar grootste fan tijdens de nationale selectieronden, maar als ik nu goed luister naar de andere nummers en vooral kijk naar het vele werk dat ze de afgelopen weken in haar deelname heeft gestoken, moet ik toch wel zeggen dat ik blij ben dat zij ons land met Je t’adore mag vertegenwoordigen. Vooral de act ziet er heel goed en professioneel uit als ik de beelden van de repetities bekijk. Een beetje jammer is wel dat de kniezwengel maar één keer meer voorkomt in de act en je moet dan ook nog goed opletten. Ten eerste is hij zo weer voorbij voor je het goed en wel doorhebt en ten tweede ook omdat de Griekse televisie het niet zo goed in beeld zou brengen. Bovendien was er tijdens de eerste repetitie ook nog een overdaad aan vuurwerk, maar dat werd tijdens de tweede repetitie al bijgeschaafd. Jammer genoeg was er toen net iets teveel bespaard op het vuurwerk. Gelukkig is er nog de gimmick met de verlichte microfoons, alleen moet er toch worden opgelet dat het geen soep wordt met het voortdurend switchen van microfoon. Maar in het geheel valt toch op dat men goed uit de fouten van Xandee en het Songfestival in Turkije heeft geleerd en dat men een complete nieuwe en goede act voor een groot podium in elkaar heeft gestoken.

Kate Ryan gaat het zeker goed doen, maar mijn echte favorieten zijn toch wel Finland, Bosnië-Herzegovina, het Verenigd Koninkrijk, Noorwegen en mijn grote favoriet Roemenië. Finland is toch wel een beetje verrassend vind ik vermits dit eigenlijk niet meteen mijn muzikale voorkeur is, maar het nummer is toch wel heel catchy en aanstekelijk. Het is een verrassende inzending en de mannen zien er echt wel niet uit in hun horrorpakken, maar het is echt wel één van de betere inzendingen van dit jaar. Bij Bosnië-Herzegovina druipt de kwaliteit er dan weer in grote mate van af dat dit echt niet mag mislukken. Als alles heel ingetogen, maar krachtig gebracht gaat worden verwacht ik dat dit de halve finale gaat winnen. De die-hard fans vinden dit maar een flauw afkooksel van Lane Moje. Ik geef hun geen ongelijk, maar kan ook niet ontkennen dat ook al is het maar een light-versie, het toch nog steeds de rest van de concurrentie kan wegblazen.

Het Verenigd Koninkrijk staat dus zoals reeds gezegd op een derde plaats in mijn voorlopig klassement, maar na de zeer goede kritieken na de repetitie zou dit wel eens mijn grote favoriet van de finale worden. Maar we mogen buitenbeentje Noorwegen zeker niet vergeten. Want wie gaat aan dit feeëriek lied en performance kunnen weerstaan? Ik alvast niet, dat staat nu al vast. En dat de song in het Noors gezongen wordt, is helemaal geen struikelblok. Integendeel, het versterkt nog meer de betoverende sfeer van het lied. Maar mijn absolute nummer één is dus Roemenië geworden die hierdoor wel eens revanche voor vorig jaar kunnen nemen. Helaas heb ik ondertussen de repetities eens bekeken en nu vrees ik er toch wel voor dat dit een grote ontgoocheling kan zijn. Want de repetitie verliep niet zo vlot en er vielen een paar valse noten op het podium. Qua lied blijf ik dit het beste vinden voor het Songfestival, maar de live-performance zou dus alles wel eens kunnen verknallen. Jammer.

De conclusie is dan ook dat alles nog mogelijk is en dat het koffiedik kijken blijft wie nu de meeste kans maakt op de overwinning. De repetities hebben al een tipje van de sluier gelicht en het lijkt dat inderdaad het zwaartepunt van de goede optredens in de halve finale zal liggen, maar dat er in de finale een paar nog sterkere kandidaten zitten. Aan de andere kant tonen de repetities ook dat er van de goede liedjes van Macedonië en Roemenië maar weinig meer overblijft wanneer het op een live-performance neerkomt. Zal het uiteindelijk dan toch maar gaan tussen Zweden en Kroatië? Of gaat het hopelijk toch nog tussen Noorwegen en het Verenigd Koninkrijk? Of gaat een derde hond met de overwinning lopen? En mag die derde hond Kate Ryan zijn? Antwoord zaterdagavond omstreeks middernacht na hopelijk een spannende puntentelling.