Het muzikale voorjaar van 2006

Warner maakte vorige week zijn winstcijfers voor het eerste kwartaal bekend en het bleek dat deze serieus in het rood stonden. En mocht er vooral James Blunt niet zijn geweest, zouden de cijfers nog een stuk lager hebben gelegen. Zijn die verliescijfers zo verwonderlijk? Neen. Er wordt natuurlijk op de eerste plaats nog veel gedownload en gekopieerd dat de winstcijfers van de platenfirma’s jaar op jaar verder de dieperik in gaan. Daarnaast is er ook de bloeiende dvd- en gamesmarkt die meer consumenten naar zich toe lokken en zo een flinke hap uit het muziekbudget nemen. Maar de belangrijkste reden is dat het een zwak muzikaal voorjaar is geweest.

Althans voor mezelf. Ik heb zitten uitkijken naar een paar to get cd’s, maar de oogst tot nu toe valt heel licht uit. De nieuwste Javier-cd en het debuut van Chris Brown waren een aanvulling van mijn muziekcollectie, maar horen eigenlijk tot de betere middelmaat. Het debuut van Ne-Yo zit nu kraakvers in mijn cd-speler en ik moet zeggen dat dit een ongelofelijk fantastische plaat is geworden. Maar dé aanwinst van 2006 tot nu toe is Ain’t nobody worryin’ van Anthony Hamilton. Een fantastische cd waarvan de kwaliteit en de soul van afdruipt. Het is allemaal een beetje southern church preaching, maar die man heeft een echt fantastische stem en kan als geen ander al zingend een verhaal vertellen. I love it! Maar dat is het dus hé voorlopig. Voordien moest ik nog heel bewuste keuzes maken welke cd’s ik mij of niet kon aanschaffen met mijn budget, maar nu was het budget geen probleem, maar wel het aanbod. Goede zaak voor mijn portemonnee, maar ik had toch iets meer verwacht.

Het wordt dus afwachten wat de komende zomer brengt, maar ook dat lijkt op het eerste zicht niet meteen een periode te gaan worden waar we massaal zullen overspoeld worden door must have cd’s. Voorlopig kijk ik uit naar de nieuwste van Brahim en de langverwachte derde plaat van Nelly Furtado. Maar voor deze laatste is het toch nog een beetje de kat uit de boom kijken en zien wat de eerste single geeft. Want Nelly Furtado laat de kwaliteitspop achterwege en kiest volop voor de hip-hop en R&B-stijl. Volgens haar keert ze terug naar haar roots, voor mij zal het een aanpassing worden waarvan ik niet weet of de combinatie Nelly Furtado en hip-hop wel gaat werken. Maar omdat ik toch eigenlijk wel redelijk trouw blijf aan muzikale idolen, zal haar cd wel snel in mijn muziekcollectie terechtkomen. En tenslotte zie ik ook dat Keane een opvolger heeft voor Hope & Fears. Maar ook zij lijken een beetje nieuwe wegen in te slaan en ook hier zal ik moeten afwachten wat het wordt. Want van hun eerste single Isn’t it any wonder ben ik niet meteen 100% weg.

Gelukkig is er nog de single-markt die voor enige troost kan bieden. Er zijn nog heel wat singles in roulatie die voortkomen uit goede albums van 2005: Coldplay, Kanye West, Juanes, Black Eyed Peas, .... Allemaal kiezen ze voor sterke nummers als single en zorgt het op de radio voor de vele lichtpunten. Daarnaast heeft Eurosong ook voor een aantal toffe nummers gezocht, maar hier speelt natuurlijk ook de grote hype een grote rol in. En tussen al die singles zitten er ook enkele interessante nummers bij. Corinne Bailey Rae had een goede single met Put your records on en het is afwachten wat zij nu verder gaat doen. Ze heeft al een album uit, maar ik mis nog een extra duwtje in de rug om het mij aan te schaffen. Idem voor Katie Melua. One million bicycles was een ontzettend mooi nummer, maar het is nu een beetje stilgevallen dat de vraag is of ze geen one-hit-wonder is. Haar nieuwste single Spider’s web bracht ze nochtans in Mooi weer de leeuw en ik was danig onder de indruk. Tenslotte zijn er ook nog nieuwe namen als Kubb en The Feeling die ik liever eerst nog wat zie rijpen om te zien of hun album wel interessant is om aan te schaffen.

Maar 2006 heeft ook al wat slechte kanten laten zien qua muziek. Zo slaat Marco Borsato de bal serieus mis met zijn nieuwste single Rood, vind ik, maar de Marco-adoratie is zo groot dat Vlaanderen en Nederland dat men het niet ziet of wil inzien. En wat moet ik denken van Weg van jou van Clouseau ? Ik heb de groep nooit een echt groot hart toegedragen, maar nu was de single toch wel iets teveel hoempapa in plaats van het degelijke dat ze anders brengen. Want ik ben geen fan van hun muziek, maar kan niet ontkennen dat het nooit degelijk is geweest. Maar misschien past hun single een beetje in de opmars van de schlagermuziek. Een opmars die ik niet zo goed begrijp, maar die niet te ontkennen valt. Het feit dat Laura Lynn vlekkeloos 35.000 albums kan verkopen in voorverkoop is iets wat vele succesvolle en geprezen artiesten deze dagen niet lukt. Maar of dat ook betekent dat ik haar muziek ga toejuichen is een ander paar mouwen. Net zoals voor de muziek van Reborn. Jong, beloftevol, maar oh zo ouderwets en schools dat het op de zenuwen werkt. Die jongen moet dringend eens leren dat je muziek vanuit je buik moet maken en niet vanuit je hoofd. Misschien dat ik dan nog overtuigd ga worden.

Ik blijf dus een beetje op mijn honger zitten qua muziek. Misschien is het een stilte voor de storm en worden er in het najaar een paar kleppers op ons losgelaten. Dat zou ook wel eens mogen, want waar zit bijvoorbeeld Justin Timberlake? En ook John Legend is bezig met nieuw werk voor dit najaar, begin volgend jaar. Of wanneer zie we de oude Anastacia nog eens terug, die hopelijk niet geïnspireerd is geraakt door het succes van haar duet met Eros Ramazotti? En wat is er nog geworden van Joss Stone of David Bisbal? Voorlopig moet ik dus vooral teruggrijpen naar cd’s van 2005 en vroeger om in mijn cd-speler te stoppen. Want mochten er meer interessante cd’s gemaakt worden in het voorjaar van 2006 dan had ik die zeker gekocht en dan was het verlies voor Warner misschien een beetje kleiner geweest.