It must be tought to be young

Als ik zo de kranten lees of naar televisie kijk, heb ik vaak het gevoel dat het hard moet zijn om vandaag de dag kind of jongere te zijn. Want horen we niet allemaal: kinderen die niet meer mogen spelen op een speelplein, steaming en cyberpesten, hyperactieve kinderen die niet mee mogen op bosklassen, het algemene verwijt dat jongeren geen respect meer hebben, ... Maar tegelijkertijd zie ik ook hoe hard jongeren hun best doen om toch maar volwassen over te komen, maar daarbij in falen of over de schreef gaan. Uw jeugdtijd zou de mooiste periode uit uw leven moeten zijn, maar als ik dat zo allemaal lees en hoor, moet het tegenwoordig wel een ware hel zijn.

Ik was verbolgen toen ik de berichten vernam dat een buurt klacht had ingediend tegen spelende kinderen of klaagden over het feit dat men na een sneeuwbui iets te enthousiast met sneeuwballen hadden gegooid. Mag een kind op tijd en stond dan geen echt kind meer zijn? Ik vind zulke klachten heel jammerlijk en bewijzen naar mijn bescheiden mening hoe onverdraagzaam men tegenwoordig wordt ten opzichte van de jeugd en de kinderen. Op een zonnige middag wil men relaxen in de tuin en het feit dat kinderen ook willen genieten van de zon is hen dan te veel, zeker als die kinderen zich dan ook nog eens gaan uitleven. Zolang men maar in alle rust van de zon kan genieten, dan is het goed. Maar o wee wanneer de kinderen van de buurt samenkomen op het speelpleintje in de buurt en daar met enig kabaal bijvoorbeeld een waterspelletje spelen. Dan moeten we snel naar de politie bellen om te gaan klagen over lawaaihinder. Wat wilt men dan? Dat de kinderen op de tippen van de tenen naar hun speelplein gaan en daar al fluisterend spelen? Of moeten ze thuis blijven om achter hun computer of Playstation spelletjes te spelen? Gegarandeerd dat je dan als kind weer het verwijt krijgt dat je lui bent en dat je niets anders kunt dan die stomme spelletjes te spelen.

Ik weet niet soms wat de maatschappij nu eigenlijk van de kinderen verwacht. Mogen ze dan echt geen kind meer zijn en moeten ze al meteen als een volwassen handelen? Ik moet maar gewoon eens in mijn eigen omgeving kijken om te merken hoe hoog de eisen voor een kind tegenwoordig al zijn en hoe er verwacht wordt dat men al zelfstandig is. Men moet goede punten halen op school, men moet zelfstandig hun huiswerk kunnen maken, men mag na schooltijd niet teveel kabaal meer maken want mama en papa hebben er een stresserende dag op zitten, men moet een hobby hebben, .... Men verwacht allerlei dingen van de kinderen behalve dat men zich gedraagt als een kind. Zich eens goed uitleven? Ja, het kan nog, maar het moet geen uur duren. Spelen met andere kinderen? Tuurlijk dat dit mag, maar na drie woorden te hebben geroepen, krijgen ze al meteen een berisping dat men het een beetje kalm aan moet doen. En kattekwaad uithalen? Dat is natuurlijk volledig uit ten boze. Ik vraag me toch soms af hoe het komt dat we willen dat onze kinderen al zo snel serieus moeten doen. Vergeten we dan zo snel hoe fijn en zorgeloos onze eigen kindertijd was?

Maar is onze maatschappij op deze manier niet te veeleisend voor onze kinderen en loopt het daarom tegenwoordig zo vaak mis? Kijk maar naar de jongeren van vandaag die toch met ontzettend veel problemen worden geconfronteerd en waarbij er toch meer en meer uit de bocht vliegen. Met het gevolg dat ik vind dat er ook ten opzichte van de jongeren wordt gestigmatiseerd. Want als ik de ouderen van vandaag mag geloven is de jeugd van tegenwoordig om zeep. Ze hebben totaal geen respect meer, ze zijn onhandelbaar, ge hebt er altijd wel problemen mee: spijbelen, drugs, vandalisme, ... tot oudermishandeling aan toe. De laatste maanden is de jeugd maar weinig positief in het nieuws gekomen en lijkt het alsof een ganse generatie aan de afgrond staat. Ik ga niet ontkennen dat er problemen zijn, maar ik merk ook dat de criticasters vaak niet verder kijken dan hun neus lang is. De schuld van de problemen ligt altijd bij de jeugd zelf, daarom ook dat ik vind dat er langzaamaan een stigma over de jeugd komt te liggen. Alleen vergeet men vaak dat de jeugd een product is van de opvoeding van een oudere generatie.

Ik vind dan ook dat men beter eerst in eigen boezem zou kijken vooraleer weer de jongeren in een slecht daglicht te stellen. Want tuurlijk is er bijvoorbeeld een spijbelprobleem bij de jongeren, iets wat tegenwoordig brandend actueel is. Maar hoe vaak kijkt men als ouder bij langdurige spijbelaars niet de andere kant op en komt men af met drogredenen alszijnde dat men het zich niet meer aantrekt omdat zoon- of dochterlief toch niet meer luistert? Scheelt er dan niets? Het feit dat er een deel van de jongeren zo makkelijk aan drugs verslaafd geraakt, heeft dat ook geen andere oorzaak dan maar het imiteergedrag van slechte vrienden? En is het zo verwonderlijk dat zoon- of dochterlief zo vroeg met drugs in aanraking komt wanneer men zelf toelaat dat zoon- of dochterlief op 13-jarige leeftijd al tot één uur ‘s nachts mag uitgaan? En hoe vaak hoor je niet dat een ouder niet meer met zijn eigen kind kan praten. Dat moet toch zijn oorzaken hebben? Ik vind dat men te snel de jeugd veroordeeld, terwijl men het beter een beetje verder zou zoeken.

De zogenaamde jongerenproblemen van vandaag de dag zal men dan ook niet oplossen door alleen de jongeren te veranderen, men zal ook de samenleving op hun opvoedingsverantwoordelijkheid moeten wijzen, de ouders en familie op de eerste plaats. En die verantwoordelijkheid bestaat er dus in dat we kinderen terug meer en langer kind laten blijven en dat we hen terug op een langzamer ritme volwassen laten worden. Het betekent ook dat de oudere generatie er terug meer zal moeten zijn voor hun kinderen en hen meer begeleiden in plaats van hen op te dringen om snel zelfstandig te worden. Wordt het niet tijd dat een generatie zijn kop uit zijn eigen zand haalt?