Athene 2006: De liedjes - deel 8

Zwitserland - Six4one: If we all give a little

Zwitserland is het land die de allereerste overwinning van het Songfestival achter zijn naam mag zetten. Dat gebeurde in 1956 met Refrain, gezongen door Lys Assia. Daarna was het wachten tot 1988 voor een volgende overwinning, maar dat gebeurde wel met de nu wereldberoemde Celine Dion. U weet dus nu welk land er verantwoordelijk is voor zoveel gekweel uit één stem. Maar naast die twee overwinningen deed Zwitserland het over het algemeen maar middelmatig. Wanneer in de jaren’90 de Oost-Europese landen mochten deelnemen verging het land het echter veel minder zoals zovele andere landen met een reeks slecht noteringen. Vorig jaar kon men echter wel nog een goed resultaat behalen, maar daarvoor moest men wel zijn mosterd gaan halen bij de Estse groep Vanilla Ninja. Zij zorgden ervoor dat Six4one nu rechtstreeks geplaatst is voor de finale. De groep is samenraapsel van 6 zangers en zangeressen van 6 verschillende landen, waarvan Andreas als frontman van Alcazar de bekendste is. Voor de tekst en de compositie heeft men oude rot Ralph Siegel nog eens van stal gehaald, wat dus borg staat voor meligheid en wereldvredeboodschappen. Daar is natuurlijk niets mee, maar dit is zo’n belegen nummer dat je tegen de 6 wilt roepen dat dit wel 2006 is hé. Bovendien mis ik een beetje kerstmisbelletjes om het geheel nog meliger te maken dat het er zo over zou zijn dat het er weer op is. Of op het einde zo nog een dum dum dum klassiek Eurosongeinde. Nu blijft de groep en het nummer een beetje steken op het niveau van een entertainmentnamiddag van Rustoord De Zoete Wake. Leuk voor de oudjes, vervelend voor de jongere, maar iedereen zit toch vooral uit te kijken wanneer de ober nog eens voorbijkomt zodat je een nieuwe lading chips en cola kan bestellen. Men had dus goede bedoelingen, maar men had beter die antieke Ralph Siegel op stal laten staan. Als dit al punten gaat krijgen, dan zal het toch van die enkele oudjes zijn die met enige nostalgie terugdenken aan het Songfestival toen alles nog in zwart-wit was.

Turkije - Sibel Tüzün: Superstar

Turkije doet sinds 1975 mee aan het Songfestival en heeft zich door een paar feiten laten opvallen. Ten eerste is er de vete met Griekenland die voortvloeit uit het getouwtrek rond Cyprus. Ten tweede waren er de vaak teleurstellende resultaten, maar sinds de televoting komt daar verandering in en stemmen Turken in het buitenland massaal voor hun land. Het is dus geen verrassing dat de 12 van Duitsland de laatste jaren vaak naar Turkije is gegaan. En tenslotte heeft Turkije ook al één keer het festival gewonnen. Dat was in 2003 toen Sertab Erener onze eigenste Urban Trad van de overwinning hield. Het jaar nadien scoorde Athena nog heel terecht een vierde plaats met For Real, maar vorig jaar ging Gülseren met Rimi ley toch half de mist in, waardoor Turkije is gedegradeerd tot de halve finale. Maar als Sibel Tüzün is wat de titel zegt, dan mag het geen probleem zijn om de finale te behalen. Alleen kunnen titels wel eens misleidend zijn. Of dit ook opgaat voor Sibel is nog een beetje een vraagteken. Er zijn namelijk maar weinig aanknopingspunten te vinden op een eerste gehoor. Het nummer baadt in de moderne discosfeer, maar de melodie heeft een beetje een vreemd kleedje over zich gekregen dat het niet meer catchy is. Daarnaast heeft men het nummer ook het verplichte etnische tussenstuk moeten meegeven, maar dat zorgt een beetje voor een stijlbreuk met de rest van het nummer. Tenslotte is het Turks ook een vreemd aanhorende taal die niet de schoonheid heeft van bijvoorbeeld de Spaanse taal. Daarom twijfel ik enorm aan dit nummer. Ik vermoed dat wanneer je dit nummer een paar keer hoort je er meer van gaat houden, maar deze kans heb je niet op het Songfestival. De 12 punten van Duitsland zal men wel krijgen, maar ik vrees dat dit de enigste 12 zullen worden. Tenzij men er nog een mooie podiumprestatie rond kan bouwen, want daarvoor is er wél ruimte op het eerste gehoor.

Oekraïne - Tina Karol: Show me your love

Oekraïne is nog een groentje op het Songfestival, want men neemt dit jaar pas voor een vierde keer deel aan het festival. In 2003 was het nog aarzelend, maar het jaar daarna was het meteen raak. Ruslana stampte zich terecht een weg naar de finale en daar behaalde ze de overwinning met Wild dances. Een aanstekelijk ritme, de nodige kracht, een mooie podiumpresence en een promotietournee doorheen Europa was de succesformule. Vorig jaar was de inzending na de Oranjerevolutie in Oekraïne ontzettend politiek getint, maar Greenjolly was vergeten er een goede song rond te maken zodat het een teleurstellende 20e plaats behaalde. Tina Karol wordt dus een concurrente van Kate Ryan in de halve finale. Deze vrouw van het jaar 2005 in Oekraïne mag de arena betreden met Show me your love. Ik hoop dat de intro nog iets meer noten telt, want de versie die ik hoorde begon nogal abrupt. Het nummer is voor de rest heel kort samen te vatten als zoveel mogelijk uw refrein in drie minuten zingen op een beat die opzwepend wil zijn, maar daar niet in slaagt en al snel gaat enerveren. Om toch niet te repetitief te zijn, heeft men er nog gauw twee onbenullige strofen aan toegevoegd en twee middenstukken. Helaas doorzie je de camouflagetechniek al gauw en moet je constateren dat dit nummer een betere opbouw en een diepere inhoud verdiende. Nu heeft men een goed element in handen om een song rond te bouwen, maar in plaats van dit te doen, heeft men dit element tot vervelens toe uitgeperst en is het niet meer catchy. Oekraïne gaat dus een beetje in de mist en het lijkt mij geen zware concurrentie voor Kate Ryan.

Verenigd Koninkrijk - Daz Sampson: Teenage life

Het Verenigd Koninkrijk is één van de Big 4, maar wel de succesvolste met 5 overwinningen. Algemeen gezien heeft het land de beste resultaten behaald over de loop der jaren. Daarenboven heeft men zowel in relatieve als in absolute termen de meeste punten behaald. Dat gebeurde enerzijds met Brotherhood of man en Save your kisses for me en anderzijds door Katrina & The Waves en Love shine a light. Daarnaast heeft het Verenigd Koninkrijk ook altijd de traditie gehad om aan de kar van de modernisering van het Songfestival te trekken en moderne inzendingen in te sturen. Dat zorgde voor tamelijk goede resultaten op het festival zelf, maar die inzendingen werden vaak later grote commerciële successen over heel Europa en daarbuiten. Zo scoorde Gina G. met Ooh aah ... just a little bit een dikke top 10 notering in de USA, terwijl ze op het festival slechts 8ste werd. De laatste jaren zit het Verenigd Koninkrijk echter in een serieuze dip en behaalde het in 2003 zero points voor Cry baby van Jemini. Maar ook de twee jaar nadien scoorden James Fox en Javine zeer zwak. Gelukkig is het land dus één van de Big 4 en is het automatisch geklasseerd voor de finale. Dit jaar moet Daz Sampson de eer hoog houden met Teenage Life. De naam zegt niet veel, maar hij is de man achter de coverdancehits Kung Fu Fighting van Carl Douglas & Bus Stop en Out of Touch van Uniting Nations. En ook nu lijkt het nummer een beetje op een cover, terwijl het dit niet is. Het concept lijkt een beetje op een Another Brick in the Wall meets Annie’s chorus dat gebruikt werd in Jay Z’s Hard knock life en overgoten met een rap, hip-hop sausje. En het werkt, want wie wordt nu niet opgewekt door dit deuntje. Het is modern, catchy en zal na het festival in heel Europa een groot commercieel succes worden. Alle elementen zijn dus in handen om de traditie in ere te houden, nu alleen nog het goede resultaat. En dat moet mogelijk zijn als men de smurfenstemmetjes van de studenten ook live kan bewerkstelligen. Want dat is een beetje het grote vraagteken. Hoe gaat alles live klinken als ook de achtergrondstemmetjes live moeten gezongen worden? Dat kan het grote struikelblok worden, maar ik ben fan van dit opgewekt nummertje met een hoog middenvingergehalte naar de school toe. Stemmen dus als je uw leerkracht een duidelijk signaal wil geven!

De laatste 4 visjes in de Songfestivalzee en we kunnen een beetje zeggen dat het Verenigd Koninkrijk zich de Nemo van die zee mag noemen. De rest zijn eerder een paar onzichtbare visjes in de grote zee die de aandacht maar een paar tellen kunnen vasthouden totdat een andere vis voorbijkomt. Kan ons visje het wel waarmaken in deze zee? Na alle kandidaten te hebben gehoord moet ik zeggen dat er veel onopvallende en mindere liedjes zijn en dat Kate Ryan toch één van de betere inzendingen is. Toch moeten we nog met zoveel factoren rekening houden dat ik nog steeds enige voorzichtigheid blijf hanteren. We zullen komende donderdag wel zien. Ik duim alvast voor Kate!

Voor meer info, audio en video verwijs ik graag naar www.eurovision.tv en www.eurosong.be.