John Legend ... his name will be legendary (Part I)

Het overkomt me maar zelden dat ik vanaf de eerste seconde een cd beluister en besef dat er goud in mijn handen is terechtgekomen. Het overkomt me bovendien ook maar zelden dat een cd erin slaagt om maanden in mijn cd-speler te blijven hangen. Maar wanneer het gebeurt is er sprake van verliefdheid. Verliefdheid op een cd, op een stem, op een sound, .... Vorig jaar slaagde John Legend erin mijn muzikale wereld goed door elkaar te schudden met zijn verbluffende cd Get Lifted.

John Legend werd 27 jaar geleden geboren onder de naam John Stephens in de Amerikaanse staat Ohio. Reeds sinds zijn vijfde levensjaar hoopte hij dat hij later zou ontdekt worden door de muziekindustrie. Muziek neemt dan ook een centrale rol in zijn hele leven. Hij speelde al van zeer jonge leeftijd piano en schopte het zo op negenjarige leeftijd tot speler in de lokale kerk. Mede hierdoor en vooral onder invloed van zijn grootmoeder komt John Legend vooral in contact met de gospelmuziek. Hij leert ondertussen ook steeds meer de smaak te pakken te krijgen van het gevoel dat hij krijgt wanneer mensen reageerden op zijn muziek. Tijdens middelbare school resulteert dit in enkele bescheiden gospelopnames.

In de jaren '90 kiest John Legend voor de universiteit van Pennsylvania en studeert hij Engels. Tussen de studies en de jobs om zijn studies te financieren door spendeert hij elke minuut aan de muziek. Hij schrijft nummers, maakt cd's met zijn a cappella groep, treedt solo op tijdens talentenshows en vrije podia en is koorleider bij een lokale kerk. Het is ook tijdens deze periode dat John Legend in contact komt met de neo-soul beweging die op gang komt in Amerika met Jill Scott als voortrekker. Ook na zijn studies blijft John optreden in de buurt van Philadelphia. Vanaf 2000 krijgt hij ook de kans om meer mensen te bereiken door optredens te doen in New York, Atlanta, Boston en Washington. Bovendien komt er een eerste grote hoogtepunt in zijn carrière toen hij samenwerkte met Lauryn Hill op het nummer Everything is everything wat terug te vinden is op het alom gelauwerde album The Miseducation of Lauryn Hill. Toch resulteert deze samenwerking nog niet in een platencontract. John brengt dan ook zoals zovele anderen cd's in eigen beheer uit zoals John Stephens (2000) en Live at Jimmy's Uptown (2001) die hij via zijn website en tijdens optredens verkoopt. Daarnaast werkt hij ook samen met zijn jeugdvriend Dave Tozer aan studio-opnames in de hoop een platenfirma te overtuigen. Het zou echter nog tot 2004 duren vooraleer hij een volwaardig platencontract kreeg. Toch verloor John nooit echt de moed omdat hij besefte dat het publiek van hem hield en dat hij dan ook nog enig doorzettingsvermogen zou moeten tonen om er te geraken.

Het zou de ontmoeting met Kanye West, een neef van een studievriend, zijn die deuren voor John Legend doet opengaan. Na enkele ontmoetingen vroeg Kanye West hem namelijk om hem enkele strofes te komen inzingen die later terug te vinden zouden zijn op het succesalbum The College Dropout. Het is ook Kanye West die de aanzet geeft voor het schrijven van een demo Do What I Gotta Do, een song die gebaseerd werd op de beats van Aretha Franklin' Til you come back to me. Deze demo werd op zo'n goede reacties ontvangen dat Kanye West besluit om meer samen te werken met John Legend. De samenwerking resulteert in twee songs op het album The College Dropout waarop John Legend de piano speelt, de lyrics zingt en heeft aan meegeschreven. Onder de vleugels van producer Kanye West krijgt John ook de kans om mee te schrijven en zingen op If I ain't got you en You don't know my name van Alicia Keys, op Encore en Lucifer van Jay-Z en op The boogie that B van The Black Eyed Peas.

Met dit mooie naamkaartje en via de mond-op-mondreclame krijgt John Legend heel wat aanbiedingen om gastoptredens te doen op heel wat platen en cd's. Zo krijgt hij de kans om samen te werken met Twista, Janet Jackson, Mary J. Blige, Britney Spears, Eve en Common. Ondertussen blijft John Legend in clubs en op vrije podia optreden en moet hij nog steeds in eigen beheer cd's uitbrengen bij gebrek aan een eigen platencontract. Dit resulteert in 2003 in de live cd's Solo Sessions vol. 1: Live at the Knitting Factory en Live at SOB's. En terug is het ondertussen vriend geworden Kanye West die zorgt voor de definitieve doorbraak. Kanye richt namelijk een eigen label KonMan Entertainment op en maakt van de carrière van John Legend zijn eerste belangrijke prioriteit. Samen slagen ze erin een deal te sluiten met Columbia Records en mag John Legend werken aan zijn eerste volwaardige cd. Uit het ganse pakket van liedjes die hij over de voorbije jaren schreef, selecteer hij in een eerste fase veertig liedjes. Samen met Kanye West werkt hij verder aan deze songs en kiezen ze uiteindelijk 13 liedjes voor zijn eerste cd Get lifted.

Eurosong - voorronde 4

De vierde voorronde werd op voorhand als omschreven als Belle Perez-ronde. Meteen werd ook de roddelmachine in gang gezet alszijnde dat de hele preselectie al verkocht was aan Belle Perez. En ja, ook ik begon aan zo'n theorie te denken als we het niveau van de voorbije weken eens bekeken. En deze vierde voorronde was eigenlijk een perfecte samenvatting van die voorbije weken. Veel radiohits, enkele middelmatige charttoppers-in-spé en vooral weinig uitblinkers. Het is dan ook niet moeilijk dat het Belle's avond werd.

Er doet ook nog altijd onbekend talent mee aan de preselectie van Eurosong en één van hen was Kaden die de spits mocht afbijten. De voorbije weken mocht echter blijken dat onbekend talent veelal niet veel potten doet breken en dat was met zijn single In your heaven niet anders. Nochtans was dit één van de meest radiovriendelijke singles die er in deze selectie te horen was. Vooral het refrein vertoefde had iets teders en liefs. Maar helaas was deze single net iets te veel lichte pop en mocht het naar een niveautje hoger worden getild. Bovendien schoot de song ook nog eens te laat uit de startblokken. In your heaven bloeide maar zeer langzaam open en dan nog alleen maar in het refrein. In de strofes bleef het tempo maar sputteren. Wat bovendien het slappe effect bevorderde was de ongeïnspireerde podiumpresence van Kaden. Hij werd nochtans omschreven als de Vlaamse George Clooney waarvoor alle vrouwen in de oogartsenpraktijk voor vielen. In de praktijk waar hij werkt mag dat misschien wel het geval zijn, op het podium leek deze George Clooney eerder in comateuze toestand te vertoeven. Hij zong zijn nummertje correct, maar vergat er gevoel in te leggen. Kortom, In your heaven is een song waarmee je geen vliegen zal doden, maar eveneens ook een song die geen vliegen zal aantrekken.

Tom Van Landuyt mag één van de betere acteurs van Vlaanderen worden genoemd. Daarnaast houdt Tom Van Landuyt zich bezig met zich te amuseren in zijn rock/punkgroepje Woest. Gek is het eerste belangrijke wapenfeit en werd zelfs ingezonden als kandidaat voor Athene. Wanneer ik Tom Van Landuyt de eerste seconden bezig zag met dit optreden dacht ik dat hij een auditie aan het doen was voor een rol als Animal in The Muppet Show. Maar nadien besefte ik dat het hem toch blijkbaar menens was en dat dit niet zoals Els De Schepper een lolletje was. Alleen raakte ik bij Els De Schepper wel iets meer overtuigd van het nummer dan bij Tom. Gek is opgebouwd op een fundament van wilde gitaren met een ietwat schreeuwerige zang. En net bij die zang lag het probleem. De jury merkte het al terecht op, de stem van Tom is een tikkeltje te soft om geloofwaardig rock te kunnen zingen. Bovendien raasde de song aan een heel tempo voorbij, waarbij een beetje meer opbouw en melodie geen kwaad hadden gekund.. Bovendien vond ik ook Tom nogal statisch in zijn performen. Een beetje meer entertainen op het podium had helemaal geen kwaad gekund. Moldavië bewees dat Europa ook klaar is voor harde rock op het grote Songfestival. Woest ontbrak echter een woeste zanger om dezelfde indruk te kunnen maken als Moldavië. De goede bedoelingen waren er zeker, het zou zeker opvallen tussen de flauwe popdeuntjes, maar een winnaar zag ik er niet in.

Voor Eurosong had platenfirma Mostiko een idee om twee van zijn beste artiesten samen te brengen en hen met een ballad de arena in te sturen. Het resultaat was I belong to you belong to me gebracht door het gelegenheidsduo Ali (Tcheelab) vs Laura (Ramaeckers). De song had zeker de ambitie om het te schoppen tot Disney-ballad, maar helaas sloeg men de bal hier helemaal mis. Vooreerst was er de zangpartijen van beiden. Ali was duidelijk zenuwachtig en zong zijn partijen correct maar een beetje enerverend. Laura daarentegen had het heel wat moeilijk, vooral in het zoeken van de juiste toon. Het resultaat was echt wel een paar valse noten. Bovendien moest Laura té hoog zingen in haar zangpartijen dat het echt niet meer mooi was om aan te horen. In een minder belastend nummer voor Laura zouden de stemmen veel beter bij elkaar passen en voor een mooiere harmonie hebben kunnen zorgen. Daarnaast was er ook de gebrekkige interactie tussen beiden. Het was aan het optreden te zien dat beiden elkaar voor Eurosong niet kenden, laat staan samen hebben opgetreden. I belong to you belong to me is een liefdessong en er moet dan ook magie bestaan tussen de twee artiesten. En helaas sprongen er geen vonken over tussen beiden. Tenslotte moeten we ook zeggen dat de song vol ambitie zat, maar het niet kon waarmaken. Het wou duidelijk een Disney-effect bekomen maar slaagde er niet in. Voor een deel is dit zeker te verklaren door een slechte zangpartij van Laura en de ontbrekende spanning in de lucht, maar het is ook te verklaren door het feit dat er te weinig spanning in het lied zat. Naar het schijnt heeft men ook een R&B-versie van deze song opgenomen en zelfs een dance-versie. Men had misschien beter gekozen voor R&B in plaats van Disney.

Petra's bijnaam is de kameleon van Vlaanderen en zong zich de onsterfelijkheid met danceversies van Het loze vissertje en In een klein stationnetje. Om de geloofwaardigheid een beetje te vergroten was de naamswijziging in La Sakhra een goede zet. En de kinderrijmelarij werd gelukkig ook achtergelaten in Wonderland. La Sakhra koos regelrecht voor de cabaretsfeer uit de jaren '30. Niet alleen de song had een jazzy cabarettoets, ook de act en podiumpresence droegen bij tot het jaren '30-gevoel. En ik moet toegeven dat ik heel aangenaam verrast werd door deze La Sakhra-song. Het nummer start sterk in de eerste strofe en ademt een jazzy-sfeer uit, maar weet dan in het refrein helemaal te verrassen door over te schakelen naar een up-tempo Andrew Sisters-sound. Het resultaat is misschien een beetje verwarrend, maar het refrein bevat zo'n goede feel good-uitstraling dat het je meesleept in de song. Tot daar de goede commentaar. Het slechte nieuws is dat deze song en act een kopie lijkt van Marie N's overwinningssong van enkele jaren geleden. De hele uitkleedact, het arrangement, ... ik leek het allemaal al eens gezien te hebben. Ok, de song is misschien iets beter en de zang zeker, maar ik zie de plagiaatbeschuldigingen nu al in de media opduiken. Verrassend dus en toch weer niet. Maar Petra heeft met deze act wel haar verleden kunnen doen vergeten en staat er nu met een geloofwaardige en schone lei. Het loze vissertje is duidelijk in een klein stationnetje achtergelaten en gelukkig maar.

Biezebaaze deed het enkele jaren geleden nog in het Gents met Loetsebollekezoetse. Nu schreven ze zich in light versie in voor Eurosong en deden ze het in het Engels met I'll be there for you. Helaas kon dit op maar weinig appreciatie rekenen. We werden de voorbije weken dan ook al ruimschoots bediend met weinig opwindende songs. Triskèl was de laatste in deze rij en mocht van Marcel Van Thilt dan ook de volle lading hiervoor krijgen met een simple pffff... als commentaar. En daarbij kan ik mij perfect aansluiten. I'll be there for you is een weinig verrassende ballad die bovendien nog eens volzit van de clichés. Een beetje originaliteit kan zeker geen kwaad. Dit was terug een song die geen vlieg kwaad doet, terwijl dit voor het Songfestival juist wel mag doen. De ontgoocheling moet dan ook groot geweest zijn bij deze Gentse gasten. Hadden zich waarschijnlijk al verheugd op enkele positieve reacties, maar nu werden ze met een kluitje in het riet gestuurd. Op de zangprestaties en het arrangement mogen we zeker niets op aan merken, maar het was allemaal te braaf. Het is jammer om te zeggen, maar voor Europa zou dit het perfecte moment zijn geweest om een bezoekje te brengen naar het toilet, de kom met chips verder aan te vullen of een zware inspanning te moeten doen om de ogen toch maar open te houden.

De meeste ogen waren deze avond gericht op Belle Perez. Iedereen kan er dan ook niet om heen dat zij de voorbije jaren heeft bewezen over de nodige kwaliteiten te beschikken om mee uit te pakken in het buitenland. De eerste reacties op El mundo bailando moeten toch echter een paniekreactie hebben veroorzaakt in de Belle-entourage. De single werd afgeschilderd van een slappe B-kant van een Belle Perez single tot zelfs een Spaanstalig K3-liedje. Gelukkig heeft Belle al geleerd om bepaalde kritieken over zich te laten gaan en er te staan wanneer het moet. Al waren er gisteren wel enige spanningen op te merken in haar performance. El mundo bailando ligt in tegenstelling tot wat voorbarige criticasters zegden echt wel in de lijn van het vorige werk van Belle Perez. Het bevat dezelfde vrolijke latinosound, een makkelijk meezingbaar refrein, heel Spaans gezongen (en dan heb ik het niet over de taal, maar de manier van bespelen van de toonladder) en de ambiancesfeer. Maar net als bij de vorige singles van Belle Perez heb ik altijd enkele beluistermomenten nodig om volledig mee te zijn. En dat heb ik ook bij El mundo bailando. Daarenboven vind ik het een tikkeltje minder catchy als Enamorada en Que viva la vida. Maar de liveperformance van Belle Perez maakt ontzettend veel goed. Ze heeft genoeg ervaring om een song als deze naar een hoger niveau te liften. Bovendien is Belle zeker een van Vlaanderens beste (en mooiste) zangeressen. En daarom blijft ze zeker één van de beste Vlaamse vertegenwoordigers die we naar het Songfestival kunnen sturen. Alleen vrees ik dat de verwachtingen zo hoog gespannen waren dat ze deze niet zal kunnen inlossen en dat Vlaanderen voor iemand anders zal kiezen. De halve finale zal zeker al een betere graadmeter zijn voor de steun om Belle naar Athene te sturen dan deze zwakke voorronde.

Van het onbekende talent dat de voorbije weken de revue is gepasseerd hebben er maar weinig indruk gemaakt. Save the best for last moeten ze bij VRT gedacht hebben toen ze Eve Kempell in de laatste voorronde als laatste opstelden. Not right mogen we dan ook zeker beschouwen als de beste songs van het nieuwe grut. Nochtans zag het er niet zo goed uit wie de voorbeschouwing bekeek. Eve Kempell wil een rockbitch zijn, maar haar versie van Nobody's wife van Anouk sloeg echt nergens op. Maar met haar eigen liedjes weet ze blijkbaar wel te overtuigen. Er waren vijf songwriters nodig om deze song in elkaar te boxen, maar het resultaat stond er echt wel. De sound was rock met een rapintermezzo, maar wel heel open en duidelijk met het oog op de Ultratop. Dit liedje wist dan ook in tegenstelling tot andere liedjes wel de middelmatigheid van een radiosong te overstijgen. Waar ik wel een beetje problemen mee had, was de stem van Eve Kempell. Het mocht voor mij nog iets meer rock zijn, ze heeft nog voorlopig nog teveel een popstemmetje, en ze raakte op het einde een beetje in ademnood. Maar voor de rest was dit wel een krachtige podiumact die echt wel bij het liedje paste. Laura D. kon van deze act nog iets leren. Athene zal voor Eve Kempell waarschijnlijk wel een brug of twee te ver zijn, maar de top 10 van Ultratop moet doenbaar zijn. En waarschijnlijk was dat juist de bedoeling van deze deelname aan Eurosong.

Belle Perez deed uiteindelijk wat ze moest doen, nl. winnen met een ruime zege. Toch sprong El mundo bailando er niet meteen echt uit en het wordt dan ook afwachten wat het in de finale zal geven. Want de finale halen mag in feite nog geen probleem zijn vermits er nog veel kaf tussen het koren zit, maar weet ze het ticket Athene wel te halen? Het zal waarschijnlijk een clash worden met Kate Ryan en in de publieke opinie ligt de song van Kate blijkbaar iets beter in de markt dan deze van Belle Perez. Maar wanneer twee honden vechten om één been loopt een derde mee heen. En dan geef ik eerder mijn zegen aan Brahim, Kaye Styles of Peter Evrard. Toch denk ik dat het vooral voor Brahim moeilijker zal worden om de finale te halen als ik de schema's voor de halve finales ziet. Een wildcard van de jury zal dan soelaas moeten brengen, maar winnen van Belle of Peter zie ik hem niet echt doen. Nochtans gaat mijn uiteindelijke voorkeur toch naar hem toe. Bovendien zou hij terug in de studio zijn gedoken na de eerste voorronde om de song te ontlasten van onnodige ballast. En er zou ook nog aan andere songs zijn gesleuteld. De halve finale belooft dan ook op een trede hoger te worden gespeeld dan de voorrondes. Dit kan alleen maar de kwaliteit van de wedstrijd ten goede komen, want de voorrondes wisten weinig te overtuigen. Het zal uiteindelijk toch nog een spannende race naar Athene lijken te worden.

Top 10 - 29 januari 2006

1. Kanye West feat. Jamie Foxx: Gold digger
2. James Blunt: Goodbye my lover
3. Jamiroquai: Don't give hate a chance
4. Hooverphonic: You hurt me
5. Liberty X: A night to remember
6. Coldplay: Talk
7. Robbie Williams: Advertising space
8. Christian Walz: Wonderchild
9. Jan Leyers: This one
10. Katerine: Here come all the boys

Belgische politiek

Het gaat slecht met de politiek in België. De regering mag dingen voorliegen, kan dingen verzwijgen en weet toch nog zonder schrammen het halfrond te verlaten. De hele heise rond de stookoliefacturen illustreert dit weer maar mooi. De regering belooft aan de gezinnen een korting op hun verwarmingsfactuur, maar verzwijgt dat men hiervoor een lening heeft aangegaan met de petroleumindustrie. En men zwijgt vooral over het feit dat wanneer men de lening niet voor april terugbetaald die industrie aan de consumenten een extra heffing mag vragen. Waar blijft de transparantie in de Belgische politiek als de regering dingen blijft verzwijgen? Er is al zo weinig geloof in de politiek en dan doet men dit. Dit zou toch een open doel voor de oppositie moeten zijn om de regering te doen wankelen. Maar neen, blijkbaar durft men bij de CD&V niet voluit te gaan. Aan de andere kant zitten alle regeringspartijen in slechte papieren na peilingen zodat men wel gedwongen wordt om samen te blijven werken wil men aan de macht komen. En dan is er nog het Vlaams Belang. Zoals altijd legt deze partij wel de open wonden nog eens goed bloot, maar pleisters om de wonden te doen helen reikt men niet aan. En met deze situatie moet België het redden. Een liegende regering die vooral haar macht wil houden, een zwakke oppositie die de macht wil grijpen en een partij die veel van hoge torens blaast maar zelf weinig doet. Wordt het niet eens tijd dat er een nieuwe wind in de politiek komt (en dan bedoel ik niet partij X of partij Y aan de macht)? Wordt het niets eens tijd dat er een nieuwe generatie politiekers opstaat? Wordt het niet eens tijd dat er een nieuwe politieke mentaliteit ontstaat? Misschien dat zo de kloof tussen politiek en burger wordt gedicht. Misschien dat zo de verzuring wordt tegengegaan. Misschien dat zo de mensen weer het gevoel krijgen dat men echt vertegenwoordigd wordt en dat politiekers er voor hen zijn in plaats van voor zichzelf.

Verward

De laatste tijd vraag ik me af wie ik eigenlijk ben. Waarvoor sta ik? Met welke levenswaarden ben ik te associëren? Ik geef toe dat ik het eigenlijk niet weet. Ik ben dan ook geen psycholoog of zo iets. Ok, ik probeer rechtvaardig te zijn, maar ik ben het niet altijd. Waarom ben ik bijvoorbeeld tegen de ene persoon wel vriendelijk en tegen de andere niet? Ergens moet er toch iets in mijn hersenen zijn dat ervoor zorgt dat ik tegen de ene wel lief ben en tegen de andere niet. Terwijl ze perfect bijvoorbeeld hetzelfde karakter kunnen hebben. Dat is iets waar ik de laatste tijd wel eens over nadenk. Waarom kunnen we van de ene persoon houden, terwijl we de andere haten? Ik weet het dat je in feite niemand mag haten, maar ik denk dat iedereen wel iemand heeft die hij haat. Sommige mensen haten we hartsgrondelijk, andere mensen haten we dan in lichte mate. We ergeren ons bijvoorbeeld dood aan hun manier van doen, spreken, zijn, .... Het simpelste is te zeggen dat elke mens zijn goede en slechte eigenschappen heeft. Maar dat vind ik zo'n lege uitspraak hé. In feite weten we het dus niet. Ik wil weten waarom wij slechte eigenschappen hebben, waarom ik slechte eigenschappen heb? Heeft dit misschien te maken met onze voortplantingsdrang en onze natuurlijke drang om te blijven overleven? Zijn de mensen daarom tegenwoordig zo egoïstisch en onverdraagzaam? Omdat ze schrik hebben om het verworvene te verliezen?

Een ander kenmerk van mij is het gebrek aan zelfvertrouwen. Ik denk teveel na, denk over wat de consequenties zijn van mijn daden en dan ook de nadelige consequenties met het gevolg dat ik begin te twijfelen. En ergens ontbreekt er vaak de klik om de stap voorwaarts te gaan. En terug zijn er velen met hun holle uitspraken als "je moet een beetje meer zelfvertrouwen hebben." Ja, hallo! Vertel me iets wat ik niet weet hé. Hoe krijg je iets meer zelfvertrouwen? "Je moet gewoon bepaalde dingen durven doen." Ja, hallo! Dat is vaak juist het probleem. Ik kan soms een bepaalde drempel niet overschrijden, het lukt me niet om het gewoon te doen zonder na te denken. Ik heb in mijn hoofd wel geen schakelaar staan die ik gewoon uit kan zetten.

Als ik terugkijk op wat ik van het leven tot nu toe al heb gebakken, ga ik er niet over liegen. Ik heb er nog niet veel van gebakken en heb al enkele mislukkelingen en teleurstellingen achter de rug. En dan heb ik het bijvoorbeeld niet over het feit dat ik nog geen lief heb, nog niet alleen ben gaan wonen, niet de grote carrièremens ben, .... Ik voldoe misschien niet aan de vereisten waaraan men tegenwoordig moet blijkbaar voldoen. Maar dat interesseert me ook niet. Ik wil niet het product van verwachtingen, kuddegeest en door anderen opgelegde vereisten zijn. Ik wil gewoon mezelf zijn. En ja, ik ga er niet om liegen. Ik wil ook graag dat mensen die persoon graag hebben. Alleen moet ik leren om dan eerst mezelf ook graag te hebben. Ik moet leren accepteren om mijn slechte kanten te aanvaarden. Ik denk dat ik door altijd het goed te willen doen voor anderen ik op de eerste plaats mijn slechte kanten al wil verdoezelen of corrigeren vooraleer ze te accepteren. Ik denk dat ik nog heel wat werk voor de boeg heb om echt volwassen te worden. En dan helpt het niet echt om zoveel na te denken en verward te zijn. En het helpt ook al helemaal niet om de ene dag zus te denken en de andere dag zo te denken. Heeft een mens eigenlijk wel genoeg tijd om zichzelf te ontleden en te leren doorgronden? Is de mens niet gedoemd om een mysterieus wezen te blijven met vele onbekende kanten die men in de loop van het leven ontdekt?

Gedichtendag

Vermits het vandaag gedichtendag is, kan ik toch ook niet achterblijven en zelf een paar gedichten schrijven. Het is echter van die kinderrijmelarij natuurlijk, dus bij deze bent u reeds gewaarschuwd. Hou de Immodium maar bij de hand voor het geval u diarree-neigingen krijgt.

Je geeft me een warm gevoel vanbinnen en mijn oortjes worden een beetje rood
Het vuur dat in jouw brandt maakt de passie nog eens zo groot
Je maakt zo van die geluidjes die me zo ontzettend wild maken
Niet stoppen, doe zo verder lijk ik wel te schreeuwen van de daken
Blijf je pook dan zo lekker gebruiken zeg je met jouw mond
En ik voldoe aan al jouw wensen en de vonken vliegen in het rond
Ja, mijn houtskachel geeft mij in de winter ontzettend veel genot
Van zo'n toestel krijg ik het letterlijk heel hot.

Onze Rik heeft een nieuw lief
Onze Rik is een echte hartedief
Onze Rik is dan misschien wel een domme kloot
Onze Rik heeft tenminste een huis als twee tennisvelden zo groot
Onze Rik heeft inderdaad ontzettend veel poen
Onze Rik heeft er zelfs niet veel voor moeten doen
Onze Rik moest gewoon als een schoothondje achter de Guy aan lopen
Onze Rik mocht zelfs op een langdurige ministercarrière hopen
Onze Rik mocht echter Sabena niet failliet laten gaan
Onze Rik kreeg dan maar fractievoorzitter als baan
Onze Rik heeft daar zijn hart aan een Waalse socialiste verloren
Onze Rik is als een echte casanova geboren
Onze Rik is degene waar ik ontzettend fier op kan zijn
Ook al zal hij voor de rest van zijn leven een ongelofelijke loser zijn.
(Gedichtje mij bezorgd door de moeder van Rik Daems, waarvoor dank)

Muziek
Muziek is een wonderlijk ding
Muziek doet je zingen, bewegen, lachen, huilen
Muziek is een emotie
Muziek is een manier van leven
Muziek is MIJN manier van leven
Voel het!
BELEEF HET!

De bal gaat op en neer, de bal gaat weer flink tekeer
Je dartelt over het veld, je dartelt door het spel
Je bent keer op keer favoriet, je wint de finales altijd maar weer
En je voelt je steeds beter op je gemak, je hebt geleerd ervan te genieten
Maar Justine, hoe goed je op het veld ook mag zijn, in bed willen mannen enkel een stel grote tieten.

Nu is de tijd gekomen om je eigen weg in te slaan
Dit is het moment om uit de grijze massa rechtop te staan
Het is nu dat je je eigen ding moet gaan doen
Weet dat er nog altijd een hele hoop mensen achter je staan
Die graag jou een andere muzikale weg zien in slaan
Het is vandaag de dag om grootste dingen te gaan doen
Om muziek te maken die mensen met verstomming doet slaan
Het is NU! het moment om uit de grijze massa rechtop te gaan staan
Om datgene te doen waarvoor je voorbestemd bent om te doen

Berichtjes die net niet het nieuws hebben gehaald

De kleindochter van Jean-Luc Dehaene is nog niet bekomen van de voorbije nieuwjaarsdag. Vooral de groepsknuffel met opa Jean-Luc, oma Celie en nonkel Tom was nogal pijnlijk, vooral omdat zij in het midden stond.

Hugo Coveliers heeft zijn sik afgeschoren. Sinds zijn plannen om een coalitie te smeden met het Vlaams Belang vond Hugo dat het opportuner was om voortaan met een klein zwart snorretje onder de neus rond te lopen.

Guy Verhofstadt heeft geprobeerd om Phara de Aguirra binnen te doen. "Ik geef nog liever mijn ETA-verleden toe dan met u vuile konijnenmanieren te doen", was haar reactie.

Luc Steeno gaat een single uitbrengen in Antartica. De pinguins reageerden echter maar koeltjes op deze aankondiging.

Ruzie in Superette Odette. Volgens Mauriceke Sauciske van Mariette Retteketet was het Barry White dat over de markt in Aalst liep en niet Elvis zoals Marcelleke met zijn debardeurke van Jeanne van rechtover den bakker met zijn harde boterkoeken, waarover Theo van den boekhouder van den apotheker altijd over spreekt, beweerde. Volgens de laatste berichten is het vals gebit van Mauriceke spoorloos verdwenen en is de loopstok van Marcelleke in twee stukken achter de rayon met het waspoeder teruggevonden.

De audiotape van Osama Bin Laden blijkt een valse tape te zijn. Ene Dirk Denoyelle zou achter deze grap zitten.

Trudy, de geit van Yves Leterme, is verkracht. Eva Pauwels heeft via een persmededeling laten weten dat ze nooit geiten zou misbruiken om in de media te komen. Ze houdt meer van teefjes.

Een rechter in Amerika heeft de man die Wake Up van Hilary Duff heeft uitgebracht, veroordeeld tot een levenslange gevangenisstraf. De muziekwereld kan weer opgelucht adem halen dat zulke troep niet langer verkocht en gedraaid moet worden.

In Wetteren zijn twee jongeren overvallen door een groep bejaarden. Volgens 1 van de slachtoffers sloeg 1 van de oudjes hem met haar handtas terwijl een andere zijn rugzak probeerde te stelen vanuit zijn rolstoel. Het andere slachtoffer werd met zware verwondingen naar het ziekenhuis overgebracht. Blijkbaar zou hij een looprek tegen zijn hoofd hebben gekregen toen hij zijn GSM niet wou afgeven. De familie van de slachtoffers wil dat er iets gedaan wordt aan de bejaardenbendes die de straat onveilig maken.

De tomatensector zit in een diepe crisis. Sinds Eddy Wally het rustiger aan is beginnen te doen, is hun omzet met 10% gedaald.

Er is een nieuwe sextape ontdekt op het internet. La Esterella geeft toe dat ze met nog iets meer overtuiging mocht opgaan in het liefdesspel.

Hoe zou het nog zijn met...

... Louis Michel? Niet al te goed. Vorige week nog gekneld in de deuropening van het restaurant in het Europese Parlement en deze week gemerkt dat Bakkerij Suzette van achter het hoekske voor een weekje gesloten is wegens skivakantie.

... Britney Spears? Geschokt. Heeft gisteren namelijk ontdekt dat ze geen tweelingszus heeft, maar dat ze zichzelf ziet als ze in een spiegel kijkt.

... Vanessa Chinitor? Goed. De dovenliga was onder de indruk van haar Eurosong-act en heeft haar geboekt voor haar jaarlijkse muzikale avond. De blindenliga is dan weer blij dat ze niet meer naar haar gekweel moeten luisteren.

... Cédric Van Branteghem? Uitstekend. Liep vorige maand nog een record op de 100 meter voor senioren.

... Werner De Smedt? Onwennig. Maar daar zal de ontwenningskliniek wel verandering in kunnen brengen.

... de onbekende soldaat? Ik weet niet, hij is onbekend voor iets hé.

... Bart Kaëll? He's having the time of his life op de rondreis door het Citadelpark van Gent, parkeergelegenheiden langs autostraden en den Bruinen Dreef in Aalst.

... Ruud Lubbers? Druk, druk, druk bezig. Is samen met Bill Clinton aan het lobbyen om in de VN een resolutie goed te keuren dat mannelijke leden na de vergaderingen aan de vrouwelijke stagiaires mogen frutselen.

... Regina Louf? Depressief. The X-Files keren niet meer weer op het scherm.

... Willy Claes? Fantastisch. Heeft toch zeker wel niet de hoofdrol gekregen in Dumbo gebracht door het theatergezelschap van Rustoord De laatste tramhalte.

... Eva Pauwels? Twijfelend. Weet nog niet zo goed hoe ze de volgende keer in de media moet komen. Misschien haar relatie met de hond van de geburen eens opbiechten?

... Skippy the kangaroo? Niet echt springlevend, maar hij smaakte alvast heel lekker met de frietjes.

... Magda Aelvoet? Zenuwachtig. Mag komende vrijdag namelijk een auditie doen voor Kabouter Blow in de nieuwste Plop-film Plop got high.

... Johan Museeuw? In uitstekende conditie. De dierenarts heeft hem grondig gecontroleerd en er zijn geen kwalen teruggevonden.

... de slachtoffers van de aardbeving in Pakistan? Angstig. Ze hebben nog niet genoeg meegemaakt en nu komt ook nog eens Bryan Adams een benefietoptreden geven.

Eurosong - voorronde 3

Derde keer, goede keer moeten ze bij de VRT gedacht hebben. Eurosong ging zijn derde voorronde in met weinig verwachtingen, maar sloot af met lofbetuigingen. In tegenstelling tot wat de 30 secondefragmenten op de site vermoedden, was dit met verve de beste voorronde met heel wat goede liedjes. En wat nog belangrijker is: eindelijk hebben we eens twee kandidaten gehoord die het zeker verdienen om het ticket Athene te winnen. Eurosong is back alive!

Valérie Mouton mocht de spits afbijten met I can't go on like this. Een liedje van de hand van zangeres Sofie, met backing vocals van zangeres Sofie en met een sound zoals zangeres Sofie. Een jazz-achtig getint nummer dus. Maar kijk, dit kan ook heel goed werken. Valérie is zeker een goede zangeres die het genre perfect weet aan te voelen en over te brengen, al waren er gisteren toch enkele kleine schoonheidsfoutjes. Maar de song op zich was heel degelijk met een vlot arrangement. Of de song echt zou opvallen op het songfestival, daar heb ik wel mijn twijfels over. Daarvoor mocht er iets meer energie gestoken worden in de act. Een goed liedje is zeker de eerste vereiste, maar je moet het ook goed weten over te brengen. Maar voor de radio is deze song uiterst geschikt en het is een uitstekend eerste plaatje van dit nieuwe talent.

Grote favoriete voor de avond was Kate Ryan met Je t'adore. Kate Ryan heeft al een groot deel van Europa kunnen veroveren met de cover van Désenchantée en nu hoopte ze dit succes te kunnen gebruiken om België een uitstekend resultaat te bezorgen. Het is in dat opzicht wel een verrassing dat Kate Ryan niet koos voor de dance waarmee ze doorbrak, maar voor een Zweeds Abba-popachtig nummer. Het resultaat is een vlot discoarrangement die de nodige positieve vibes overbrengt en die bovendien ook nog eens heel Eurosong aanvoelt. Daarenboven werd het ook goed gezongen. Hier en daar nam de muziek wel een beetje de overhand op de stem. Kate Ryan mag in de halve finale dan zeker ook iets krachtiger zingen. Alle ingrediënten zijn dus aanwezig om goed te scoren in Athene, en toch.... Het nummer is zeker niet slecht, de choreografie ziet er leuk uit, de stem en presence is er, maar het heeft net iets teveel naast ABBA en Charlotte Nilsson gelegen en wist daarom ook niet echt te overtuigen. Voor mij mag het deze keer iets risicovoller zijn dat we naar Athene sturen. Gelukkig is er de Europese bekendheid die enorm in ons voordeel kan spelen. Maar ik stuur liever een echt goed en origineel nummer dan te kiezen voor het feit dat iemand al in Europa brokken heeft kunnen breken. Want zal het Kate Ryan-publiek niet liever in de discotheek zitten dan naar het Songfestival te zien.

Kaye Styles wordt genoemd als de man die de Belgische urban echt op de kaart heeft gezet. Al is hij bij het grootste deel van het Belgische publiek nog steeds een nobele onbekende. Daar zal Profile zeker verandering in hebben gebracht. R&B en rap wordt toch nog altijd een beetje minachtend bekeken door de Vlaamse muziekscène, omdat men enkel de videoclips met de mooie meiden, gouden kettingen, ... ziet. Kaye Styles heeft gisteren niet alleen deze vooroordelen ontkracht, hij heeft zelfs kunnen bewijzen dat ook Vlaamse R&B niet moet onderdoen voor Amerikaanse importproducten. Profile is dan ook een steengoede plaat die inderdaad heel wat internationale allure heeft. Het doet zeker denken aan Let me love you van Mario of aan liedjes van Craig David, maar deze mensen hebben over de hele wereld grote hits gehad. En ik ben er dan ook van overtuigd dat ook het grote Eurosongfestival kan vallen voor de zoetgevoicede stem van Kaye Styles. Hij weet het nummer op een heel relaxede manier over te brengen en te imponeren. Johnny Logan heeft dan ook overschot van gelijk. Dit is niet waar het Songfestival over gaat, maar waar het zou moeten over gaan. Ik hoop dan ook dat Kaye Styles in mei vrij is, want voor mij ligt het ticket Athene nu al klaar.

Ook nieuwkomers krijgen nog steeds een kans via Eurosong om zich te bewijzen. Voor de artiest in kwestie is het een mooie manier om voor een miljoenenpubliek u te tonen, voor de jury is het vaak een goed excuus om de scherpe messen boven te halen. En zo verging het ook voor Axel Devries met Alleen jij. Heeft een naamkaartje achter gelaten, maar de jury (en de rest van het publiek) was niet echt onder de indruk. Omwille van die naamsonbekendheid? Of ligt het toch aan de song? Mmm, vermits dit Eurosong is, opteer ik voor het laatste. Zoals bij alle Nederlandstalige liedjes heb ik helemaal geen probleem met de taal. Maar vermits het festival overwegend Engels is geworden, moet je met een vreemde taal een zeer sterke act en nummer hebben. En naar mijn mening moet je liedje dan ook via de sfeer, het arrangement en de podiumpresence de boodschap weten over te brengen. En Alleen jij voldeed in mijn mening niet aan die vereisten. Voor de lage landen is dit zeker geen slecht nummer. Het Volumia-arrangement staat zeker garant voor kwaliteit. Maar voor de rest van Europa gaat dit een beetje aan hun neus voorbij. Axel Devries mag dan al een leuke stem hebben die naar Frank Boeijen neigt, maar daarmee win je het Songfestival nog niet. Het nummer straalde weinig uit net als de podiumact. Van de Nederlandstalige nummers is dit zeker het beste tot nu toe. Mijn conclusie is dan ook: goed nummer, maar verkeerde wedstrijd.

Iedereen kent Laura D (trouwens op Engelstalige manier uitgesproken) als kleine Laura uit Idool die nu het lief is van Wouter. Een echt visitekaartje kan je dat natuurlijk niet echt noemen. Met History turning round wil ze daar iets aan doen en als ze hiermee naar Athene kan gaan, nog zoveel te beter. Eurosong leek haar dan ook de perfecte manier om haar carrière te lanceren. Maar aan het resultaat te zien, is er een brandstoftank losgekomen tijdens de lancering. En toch, History turning round was zeker geen slecht nummer en de performance van Laura D al evenmin. Laura heeft wel nog al een zware stem voor een klein meisje en tijdens de strofes zorgde dit er wel voor dat de tekst moeilijk verstaanbaar was. Een wankele Engelse uitspraak helpt natuurlijk ook al niet. Maar zoals gezegd, met de song op zich was helemaal niets mis. Een resem Zweedse popsongwriters inschakelen levert meestal de nodige vruchten om te plukken. De sterkte van deze poprocksong lag hem zeker in het refrein. Op dat moment bloeit de song echt helemaal open en mag Laura bescheiden rocken. Om de Vlaamse Anouk te worden mag ze wel nog iets snediger worden, ook qua podiumvastheid. Of de song kan slagen in Athene is een ander paar mouwen. Ik moet zeggen dat het nummer toch vrij snel uit mijn geheugen verdween, waardoor ik het niet zo goed weet. Wat ik wel weet is dat wanneer deze song in de eerste voorronde zou gezeten hebben, het vlekkeloos de halve finale zou hebben weten te bereiken. Nu is Laura D gebotst op een muur van keisterke artiesten of songs. In deze selectie werd ze net iets te licht bevonden, in een andere selectie zou de balans in de goede richting zijn kunnen overslaan. Maar ik denk dat de Ultratopdeur voor haar nu wijd open staat en dat ze met deze single er perfect door zal gaan.

Peter Evrard wint Idool 2003, wordt derde op World Idol en toch heeft hij Vlaanderen nog niet weten te veroveren. In de schaduw van Natalia, Kurt Nilssen en Kelly Clarkson bleef Peter zijn eigen weg inslaan. De consequentie van in de schaduw te (moeten) blijven, is dan ook dat de weg naar het grote publiek iets moeilijker te bereiken is. Zijn deelname aan Eurosong was zeker een verrassing te noemen, want wie ziet Peter nu op een Songfestivalpodium staat. Dat hij dan nog deelneemt met de ballade Coward was dan nog een grotere verrassing. Maar verrassingen zijn over het algemeen heel leuk en positief en dan moeten we ook over dit nummer zeggen. Persoonlijk ben ik helemaal geen fan van Peter's stem. In liedjes zoals Take me through the night weet ze mij wel te behagen, maar wanneer Peter serieus doorrockt heeft ze naar mijn mening een irriterende snedige kant. In akoestische producties zoals Coward moet hij zijn stem iets zachter gebruiken waardoor je aan de ene kant wel hoort dat er een soort van ingehouden woede zit, maar aan de andere kant maakt dit zijn stem in deze soort van arrangementen net zo interessant omdat je hiermee gevoelens kunt overbrengen. Peter wou de song voor Eurosong een beetje oppimpen met arrangementen en zo, maar verkoos uiteindelijk toch om de song in zijn bloten te laten. En gelukkig maar, want het resultaat was overweldigend mooi. De sobere productie zorgde ervoor dat Peter wist te raken met zijn song. Het is dan ook heel raar te noemen dat het de zogezegde professionele jury buiten Johnny Logan niet wist te boeien. Yasmine heeft wel gelijk dat Peter soms zijn stem lijkt te forceren, maar het geheel kwam toch helemaal niet geacteerd over. Gelukkig was het televisiepubliek er nog om deze smet van de jury proper te wassen. En ook voor Athene ben ik heel overtuigd. Omdat deze eenvoudige maar knappe performance zeker zou weten op te vallen in Europa. Peter en Athene leken onverenigbaar zoals water en vuur, maar soms kan de kracht van muziek voor mirakels zorgen.

Als laatste mocht Pim aantreden in het Eurosongcircus met I'm your man. Zwakke zanger, zwakke danser, enkel meisjesidool, .... Het is niet meteen het beste visitekaartje om aan Eurosong mee te doen. En toch werd Pim een mogelijke halve finalist genoemd vermits bakvissend Vlaanderen hem het ticket natuurlijk gunt. Sommige Songfestivalliefhebbers hadden dan ook maar een wrang gevoel bij de selectie van Pim. Zelf ben ik ook niet meteen de grote Pim-fan, maar ik gunde hem gisteren wel een eerlijke kans. Alleen jammer dat hij die kans niet echt gegrepen heeft. I'm your man is nochtans een vlotte productie die de nodige positiviteit uitstraalt. Ook de gimmick met de letters in de lyrics waren leuk gevonden. En dat het heel Robbie Williams klinkt, mag zelfs als compliment beschouwd worden naar mijn mening. Maar toch wist Pim er niet mee te overtuigen en het lag dus helemaal niet aan het liedje maar aan zijn performance. Van Pim wordt wel eens beweerd dat hij iets goed weet te verkopen, ook al is het in feite slecht. Als dit het geval is, dan had deze verkoper een slechte dag. Het kwam namelijk helemaal niet over. Misschien dat het over en weer lopen op een podium in een kermistent voor entertainment kan zorgen bij de jonge meisjes, op het scherm kwam het helemaal niet over. Bovendien heeft Pim ook nog eens een tic om altijd met 1 oog gesloten te zingen, wat ook al niet voor de mooiste beelden zorgt. Over de zang kunnen we ook al kort zijn. Dit was ook niet meteen om naar huis te schrijven. Pim werd met groot trompetgeluid op het podium binnengehaald, maar moest het circus met een heel stille trom verlaten. Jammer, want had het nummer een goede performer hebben gehad, had het zeker enig potentieel.

De derde voorronde was er één van zeer hoge kwaliteit. Kate Ryan werd toch nog enigszins verrassend winnares en had dit enkel te danken aan de radio- en persjury. De professionele jury koos heel terecht voor Kaye Styles, terwijl de vox populis ging naar Peter Evrard. En beiden zijn voor mij de enige twee waarvan het geheel nu al af is en die nu al hun spierballen mogen rollen om het ticket naar Athene te bemachtigen. Moest ik op dit moment moeten kiezen tussen beiden heren, gaat mijn voorkeur uit naar Kaye Styles. Ik denk dat net dat tikkeltje origineler is om naar Athene te sturen en ook omdat ik vermoed dat hij net met iets meer enthousiasme zou vertrekken naar Athene dan Peter Evrard. Daarmee wil ik niet zeggen dat Peter ons land niet goed zou verdedigen, hij zou zelfs misschien eigenlijk beter kunnen scoren dan Kaye, maar ik denk dat hij net iets teveel vreemde eend in de bijt is om van het geheel te kunnen genieten en profiteren dan Kaye. Gelukkig is er nog een halve finale en finale om mij van het tegendeel te overtuigen. Maar beide heren zouden het dus echt wel verdienen om ons land te vertegenwoordigen. En met hetgeen wat ik van hen heb gezien, mag Belle Perez voor het eerst in drie weken echt eens beginnen te bibberen. Krijgen we dan toch nog een onverwachte wending in deze preselecties?

Excuses

Via deze weg wil ik mijn excuses aanbieden voor het schrijven van mijn postje over desperate fanwives. Anouk vertelde mij dat Joeri veranderd is van boekingskantoor omdat men bij Stageplan vooral Sandrine op de voorgrond willen drukken en dat zij alle mooie kansen krijgt, terwijl hij "maar" de kermissen kreeg. Ik heb hier even over zitten nadenken. Aan de ene kant blijf ik natuurlijk zo iets hebben van "ja, maar, als ze met Joeri winst konden halen uit bijvoorbeeld optredens in culturele centra, dan zou Stageplan toch een grote dommerik moeten zijn om dit te laten schieten." Ergens blijf ik geloven dat zulke aanbiedingen van twee kanten moeten komen. Maar toch heeft ze mij aan het twijfelen gebracht. Kijk, ik heb precies laten uitschijnen dat ik veel over de muziekindustrie weet, maar dat is natuurlijk helemaal niet zo. Daarom denk ik ook dat ik met mijn theorie misschien verkeerd zit. Want als Joeri denkt dat een ander boekingskantoor hem wel optredens kan geven in culturele centra, dan moet dat bij Stageplan toch ook lukken. Dan moet er toch wel enige interesse zijn vanuit die hoek. Maar door zoveel tijd te steken in Sandrine had men inderdaad geen tijd om echte opportuniteiten te zoeken voor hem. Al zal Marktrock misschien wel een leuk zoethoudertje zijn geweest vermits manager Vansina mede-organisator van Marktrock is.

Ik moet mijn fouten ook leren toegeven en wil dus mijn excuses aanbieden aan de Joeri-fans en de Wouter-fans. Door het ontbreken van deze inside informatie heb ik een beoordelingsfout gemaakt. Jullie hebben dus zeker reden tot boosheid tegenover Stageplan (natuurlijk niet tegen Sandrine, jullie idool zal die kansen ook grijpen als ze hem worden aangeboden). Toch blijf ik achter mijn standpunt staan dat we als fans ons vooral moeten richten op het positief reclame maken rond ons idool dan op het negatief reclame maken rond een ander idool. Ik riep op aan mensen zoals Anouk om de anderen een geweten te schoppen. Blijkbaar moest ik dat geweten krijgen en heeft ze mij er een geschopt.

Natuurlijk moet ik hier opmerken dat ik deze beoordeling heb gedaan omdat ik de zaken allemaal een beetje op afstand volg. En er zullen nog zovele andere Joeri-fans zijn die de zaken ook zo op deze manier zullen zien. Die niets weten van al hetgeen er aan het gebeuren is in de carrière van Joeri. Had Anouk dat niet toevallig op haar blog geschreven dat Joeri weg is bij Stageplan, zou ik het nooit geweten hebben en zou ik nooit het verhaal vanuit de andere kant hebben gehoord. Maar ondertussen zijn er nog zoveel onwetende fans. Is het dan ook niet beter dat Joeri klaarheid schept in deze situatie en op zijn site een beetje meer uitleg geeft. Zodat iedereen weet waar hij nu staat en welke de feiten zijn en welke de roddels. Het zou heel wat mensen geruststellen en vermijden dat bepaalde mensen zoals ik anderen verkeerdelijk zou kwetsen door beoordelingsfouten. Onwetendheid kan soms zeer schadelijke gevolgen hebben.

(Wedden dat ik volgende week weer eens een aangepaste visie zal hebben)

Top 10 - 22 januari 2006

1. Kanye West feat. Jamie Foxx: Gold Digger
2. James Blunt: Goodbye my lover
3. Hooverphonic: You hurt me
4. Christian Walz: Wonderchild
5. Coldplay: Talk
6. Jamiroquai: Don't give hate a chance
7. Liberty X: A night to remember
8. Katerine: Here come all the boys
9. Robbie Williams: Advertising space
10. Brahim: Leilei

Bedrijfsreceptie

Sinds begin van deze maand zijn wij verhuisd met mijn werk. En dat moest gisterenavond gevierd worden met een receptie en een optreden van Norbert Detaeye. Toen ze dit meedeelden, was mijn eerste reactie van "tja, het zal weer wat geven, diene zanger. Konden ze nu niemand iets bekender nemen." Maar kijk, wie zonder verwachtingen naar zoiets gaat, komt altijd met een ontzettend voldaan gevoel naar huis. Het optreden van Norbert Detaeye was dan ook een goed optreden. Hij brengt op de piano liedjes uit New Orleans, dus vooral lichte jazz en blues. Het was een beetje een muziekgeschiedenisles, maar dan wel een heel aangename. En wat hem zo fantastisch maakte, is dat hij met ontzettend veel liefde muziek maakt. Hij wordt één met zijn instrument, legt zijn hele ziel in de muziek en speelt met volle overgave. Iets wat ik tegenwoordig bij niet veel artiesten meer zie. Zijn muziekrepertoire ligt misschien wel in een ver verleden van de jaren '20 tot jaren '60, maar met zijn optreden bewijst hoe tijdloos sommige muziek wel is. Onder de jongere aanwezigen kon dit misschien wel op iets minder appreciatie rekenen, want ja het is allemaal aan een lager tempo, het zit niet vol met beats en catchy refreinen. Maar ik vind zoiets wel fantastisch. Het was muziek die ik niet meteen uit eigen beweging zou zijn gaan beluisteren, maar nu is mijn interesse ook weer gewekt om ook eens op muziekvlak achterom te kijken. Er is vroeger ook heel goede muziek gemaakt die door de loop de jaren verloren is gegaan voor mijn generatie. En misschien moet de huidige muziekgeneratie die muziekgeschiedenis nieuw leven inblazen. En een deel doet dat al. Tegenwoordig hou ik nogal van soulmuziek en mensen als Leela James weten bijvoorbeeld terug de echte soul tot leven te brengen. John Legend is tegenwoordig mijn favoriete cd van het moment en hij weet de gospelsoul weer cachet te geven. En op jazzgebied is er Jamie Cullum. Door echte jazzliefhebbers wordt hij natuurlijk verguisd want Jamie brengt geen echte jazz. Maar ik heb veel bewondering voor iemand als Jamie Cullum, want door zijn jazzmuziek te combineren met hedendaagse populaire invloeden weet hij tenminste een nieuwe dimensie te geven aan de popmuziek. Voor sommige criticasters zal het allemaal commercieel gedoe zijn, maar ik heb niets tegen dit commercieel gedoe met kwaliteit. Commercieel moet niet altijd slecht zijn.

Genoeg over de muziek op de receptie. Wat mij gisteren echt heeft geraakt, was een compliment van Myriam, de kuisvrouw. Zegt ze op een bepaald moment tegen mij, "Filip, ik vind u een lieve jongen. Want jij was één van de enige die 's morgens altijd vroeg aan mij 'En Myriam, hoe is het met u?' en dat maakten wij altijd een babbeltje. En dat vond ik altijd zo plezant en dat ik mis nu wel een beetje." Ja, want de uren van Myriam zijn nu helemaal veranderd waardoor ik haar bijna niet meer zie. Bovendien is ze net gescheiden en woont ze nu helemaal alleen. Dus ik vermoed dat sommige avonden voor haar heel eenzaam moeten zijn. En toen kreeg ik toch een goed gevoel vanbinnen als ze dit vertelde, omdat ik zo'n iemand met zo'n eenvoudig zinnetje en vaak een gesprek over koetjes en kalfjes gelukkig heb kunnen maken en het gevoel heb kunnen geven dat er ook nog mensen in haar geïnteresseerd zijn. Ik wil mezelf hier niet als een heilige gaan afschilderen want ik heb waarschijnlijk meer slechte dan goede kanten, maar dit zegt misschien wel iets over wat voor iemand ik op het werk ben. Ik ben iemand die op het werk iedereen gelijk tracht te behandelen. Ik probeer met iedereen een beetje contact te hebben, ook met de kuisvrouw. Voor mij is ze helemaal niet minderwaardiger dan mijn baas. Ik ben ook niet supersociaal, maar een keer vragen hoe het met een collega is, kost toch helemaal geen moeite. En toch merk ik dat het voor andere collega's soms wel een moeite is. In ons nieuwe gebouw zijn we met onze negen collega's verdeeld in twee landschapskantoren, net als in ons vorige gebouw. En ik merk dat er collega's zijn van de ene ruimte die met een beetje minachting kijken naar de mensen van de andere ruimte. Ze zijn er wel vriendelijk en zo tegen, maar toch geven ze nooit het gevoel dat de anderen er ook echt bijhoren. En dat vind ik jammer. En dat heeft twee maanden geleden ook een beetje voor een koude oorlog gezorgd tussen mij en zo één van die collega's. Als je geen goedendag kunt zeggen tegen uw eigen collega's, waar zijn we dan mee bezig? Het grootste deel van de dag zit je met uw collega's opgescheept, probeer het dan ook zo aangenaam mogelijk te houden. En ik weet dat je uw collega's niet zelf kan kiezen en dat er sommige karakters dan ook niet echt bij elkaar passen, maar iedereen moet maar een beetje water in de wijn kunnen doen. Let op, ik schep hier precies de illusie dat de sfeer op mijn werk niet goed is, maar dat is zeker niet het geval. Alleen heb ik nog al eens de neiging om dingen te observeren en te analyseren en dan merk je hier en daar al wel eens dat er ergernissen zijn. En in stressy momenten komen die irritaties al eens naar boven. Ikzelf probeer dus om met iedereen een aangename relatie op te bouwen. Dat betekent dat ik altijd bereid ben om iemand te helpen, om op een vraag te antwoorden, om af en toe al eens een gesprekje te hebben, ... Ik hoop op deze manier een goede collega te zijn. En als ik dan zo een compliment krijg van de kuisvrouw, weet ik dat ik toch al op de goede weg ben. Ik ga van mezelf zeker nog niet gaan beweren dat ik altijd een goede collega ben, maar ik probeer toch mijn best te doen.

Television killed the television star

Wat is er tegenwoordig mis met televisie? Zet uw televisie op en je wordt met slechte programma's rond uw oren geslagen. En dan zijn er die tientallen spin-offs van reeksen, eindeloze varianten op hetzelfde format, de zoveelste herhalingen van die grappige beelden, .... En hoe langer hoe zwakker de kwaliteit van de programma's wordt. Niet te verwonderen dus dat het slecht gaat in de televisiesector. Waar blijven dan ook die écht goede programma's?

Eén van de slechte reeks van programma's zijn zeker en vast die SMS-woordspelletjes die je vandaag op alle commerciële zenders ziet. Hoe saai kan televisie niet zijn dan te moeten zien op een domme presentatrice die de oplossing van het woord maar niet ziet terwijl de rest van Vlaanderen de oplossing al op 15 seconden ziet. En om mensen aan te zetten om te blijven sms'en moet ze het kwartiertje maar zitten vollullen. En dat doen ze zo op een afschuwelijke manier dat je u toch zelf moet afvragen wat je in hemelsnaam bezielt om tijdens het zappen op dit programma uit te komen. "We zoeken een beroep dat te maken heeft men vliegtuigen. En het is geen kapitein, ah neen want ik zie geen k in de lettercombinatie estawserds. Maar wat zou het dan wel kunnen zijn?" En ondertussen u maar zitten oproepen om toch maar uw GSM te pakken. Want waarschijnlijk ben je de enige die op dit moment zit te zien. En neen, je moet geen 60 of 70 keer sms'en. Eén keer sms'en kan al genoeg zijn. Maar wil je toch 70 keer sms'en, ook geen probleem hoor. Je moet doen wat je zelf wilt doen. Wel, televisietrutjes, ik heb gedaan wat ik wou doen. Ik heb mijn televisie afgezet en ben gaan slapen.

Nog zo'n ergerlijke trend vinden we terug bij de zogenaamde muziekzenders. Je moet maar eens kijken naar JIM of MTV en soms moet je ver naar die muziek gaan zoeken. Neen, men geeft liever van die zinloze en nutteloze programma's zoals de 101 meest genante bloopers van celebrities, programma's over het feit dat een beroemd persoon al eens een lelijke jurk aan heeft of een bad hair day had, programma's als bikini destinations of playboy mansion die wel leuke beelden geven maar wat the point is, weet ik niet. En die programma's moeten dan ook nog eens drie keer per dag worden uitgezonden. Mensen, je zou beter gewoon eens wat deftelijke muziek op jullie zenders draaien en eens wat meer lokaal en onbekend muzikaal talent een forum geven. Ofwel moeten jullie de benaming muziekzender laten vallen en jullie de benaming station voor zinloos hersenvoer noemen waar af en toe eens een muziekclip passeert. En ook hier mogen jullie al eens stoppen met die sms-geldklopperij zoals stuur uw naam door en ik zeg hem of hij cool is. Deuh! Of geef als koppeltje jullie namen door en ik zeg jullie of jullie bij elkaar passen. Mensen, dat mag misschien eens plezant zijn, maar dit is pure geldklopperij. Koop liever met dat geld eens een cd in plaats van hem illegaal te downloaden.

Op VTM en één is het ook huilen met de pet op. De goede programma's zijn vaak zeer ver te zoeken. En dan al dat copypaste-gedoe. Programma's over dansen, diertjes, zwangerschappen, politie, ... zijn leuk voor één of twee seizoenen, maar al dat uitmelken van die formules. En nog maar te zwijgen over die talentenjachten. Bied liever eerst eens de bestaande artiesten een goed forum vooraleer de markt telkens met zogenaamde nieuwe talenten te overspoelen. Bovendien is de spoeling van nieuwe talenten toch al heel erg uitgedund als een ex-finaliste van Idool 2004 tweede kan worden in X-factor. En laten we tenslotte ook maar zwijgen over al die herhalingen van programma's. Eens een goed programma herhalen is niet erg, maar telkens weer dezelfde programma's. Dat die programma's toch nog goed bekeken worden is helemaal geen argument, want vele mensen worden gedwongen om toch maar naar die herhaling te zien omdat er op de andere zenders ook al geen bal op televisie is.

Televisie maken is zeker geen makkelijke klus, maar de televisiezenders dwingen steeds meer mensen om hun ontspanning te vinden op internet en bij de dvd-boxen. Ook niet moeilijk als men op een maandag zowel Lost, 24 als Rome programmeert. Of als men uitstekende reeksen op de meest onmogelijke uren uitzendt. Wat doet een programma als Hustle op vrijdagavond om 23u45? Of een komische reeks als Black Books op zaterdagavond om middernacht? Of de politiek van VT4 en Kanaal 2 om topreeksen na de film om 11 uur uit te zenden? Mensen gaan de dag nadien wel nog gaan werken en hebben niet de mogelijkheid om als programmadirecteurs tot 12 uur 's middags in hun bed te blijven liggen. Het feit dat ze dan ook roepen dat televisie aan het kapot gaan is, is niet de fout van internet of de dvd-boxen. Neen, het is hun eigen fout. Wanneer ze degelijke, interessante, humoristische, entertainende, ... programma's zouden uitzenden, zullen mensen terug snel hun oude gewoonte opnemen. En dat moet men geen televisieoorlog gaan voeren in een klein gebied als Vlaanderen of wordt men niet gedwongen om belachelijke programmaschema's te maken zoals in Nederland die de eigenheid van de zenders teniet doet.

Wat mogen we de komende weken verwachten?

Justine Henin wint the Australian Open en belooft om met het prijzengeld tietjes als tennisballen zo groot te bestellen in de Wellnesskliniek.

Filip De Winter dient een klacht in omdat een Portugees de gouden schoen wint. Eerst pakken de vreemdelingen ons werk al af en nu ook nog eens onze prijzen is zijn argument.

Een hersenscan maakt duidelijk dat er geen twijfel meer hoeft over te bestaan. George W. Bush heeft inderdaad geen hersenen.

Een hersenscan bij mij maakt dan weer duidelijk dat ik wel hersenen heb en neen ze zitten niet altijd in mijn penis.

Victoria Beckham laat weten dat ze al goed vordert met het schrijven van haar kinderboek. Na 1 maand schrijven heeft ze toch al 4 zinnen geschreven en verrassing alom als blijkt dat er een woord met 5 lettergrepen in staat.

Het kindje van Sabine Hagedoren vertoont veel gelijkenissen met Frank Deboosere. Frank verdedigt zich met de melding dat hij niet voorspeld had dat het spatje vochtigheid net in de bermuda-driehoek van Sabine zou terechtkomen.

Jefke van de neef van de buren van de dokter zijn kuisvrouw zou een verhouding hebben met Lydia van de groenteboer van de gazetteman zijn moeder aan moederskant. Jaja, de gesprekken in Kapsalon Maria in Herdersem zullen er weer verhit aan toegaan.

De kont van Tanja Dexters zou het echtelijk huis hebben verlaten. Ze was het beu om altijd achter dat dom wicht te lopen.

Koning Albert komt schielijk te overlijden. Zijn adviseur had nochtans zo gezegd het elektrisch scheerapparaat te gebruiken als hij zo bibberde.

Om de kijkcijfers van Big Brother op te krikken zal Walter Grootaers in de live-uitzending de linkerborst van Sandrine ontbloten. Janet Jackson reageert prompt door Walter een dommerik te noemen. Het moest de rechterborst zijn!

De Rode Duivels winnen hun eerste interland onder leiding van René Vandereycken. Ze wonnen met 3-0 van de Duitse Brailleligaploeg.

Justin Henin wil nu ook Wimbledom winnen zodat ze met dat prijzengeld tietjes zo groot als voetballen kan kopen in de Wellnesskliniek.

Stijn Coninckx gaat een film maken over de successen van Guy Verhofstadt en zijn paarse regering. Het belooft een wel heel korte kortfilm te worden.

Joeri Fransen maakt bekend dat hij met zijn nieuwe cd brokken gaat maken in Vlaanderen. Vlaanderen vraagt zich af who the fuck nu weeral Joeri Fransen is.

Elvis leeft! Marcelleke met zijn debardeurke van Jeanne van rechtover den bakker met zijn harde boterkoeken waarover Theo van den boekhouder van den apotheker altijd over spreekt, heeft hem gisteren nog op de Grote Markt in Aalst gezien. De verbijstering is groot in Superette Odette.

Laura R en Laura D spreken af om hun naam te wijzigen. Laura R zou Laura D worden terwijl Laura D Laura K zou worden. Want de manager van Laura R vond dat Laura D beter bij Laura R paste dan bij Laura D. En Bob was het daar mee eens. Laura D is een betere naam voor Laura R dan Laura D en dan zou Laura D Laura K kunnen noemen. Want iedereen kent Laura R toch als Dikke Laura en Laura D als Kleine Laura.

De posts op deze blog worden nog grappiger dan nu al het geval is. Ik krijg dan ook een aanbod van het Laatste Nieuws om voor hun krant te schrijven zodat de mensen toch iets aan hun gazet hebben gehad.

Flink zo...

Tegenwoordig lopen er op televisie en radio spotjes die ons aanmoedigen om onverwacht complimentjes te geven. Zij vragen, wij draaien is mijn motto, dus:

Flink zo, muziekcomputer van Q-music! Door u moeten er in het weekend geen presentatoren meer presenteren op de radio en is de magie van radio helemaal weg. En dan toch nog als veredelde jukebox de meestbeluisterde zender worden.

Flink zo, John Legend! Het muziekjaar 2005 zou zonder jou niet veel soeps zijn geweest.

Flink zo, Vincent Kompany! Je werd slechts tweede bij de Gouden Schoen en daar toch nog zo blij over zijn. (Tja, ik kan diene naam van diene winnaar nog altijd niet vanbuiten typen)

Flink zo, Anouk De Ridder! Je bent 1 uit de duizend! Jammer dat die andere 999 ook niet zoals jou zijn.

Flink zo, baas van mij! Dat je met jouw ego toch nog in die Mini van u kunt geraken.

Flink zo, Ashlee Simpson! Eerst voor een miljoenen publiek laten zien dat je niet live kan zingen door uw manager op de stopknop van de cassetterecorder te laten drukken en nu voor het beletten van uw ex-vriendje dat hij de stopknop van de videocamera tijdens die sextape kon vinden.

Flink zo, Guy Lee Thys! Kassablanka was vorige dinsdag op Canvas een schitterende film.

Flink zo, Madonna! Zoals jij nummers van Abba weet te verkrachten, zo zijn er niet veel anderen.

Flink zo, Alan Ball! Six feet under was fantastisch!

Flink zo, Filip De Winter! Eerst de migranten verwijten dat ze geen werk hebben en als er dan maatregelen worden getroffen om ze aan een baan te helpen verwijten dat de migranten de jobs van de Vlamingen afpakken.

Flink zo, mezelf! Proberen hier grappig te zijn terwijl je het niet bent. Maar je blijft toch maar proberen.

Flink zo, Margriet Hermans! Openlijk in de media toegeven dat je met Kathleen Van Brempt wilt rollebollen. Dat wil ik ook, maar ik pak het discreter aan.

Flink zo, Xavier Malisse! Om de voorbije jaren de tennisrackettenindustrie zoveel werk te bezorgen.

Flink zo, collega Patricia! Je hebt nu al leren Royco Minute Soup te maken. Nu nog leren om het te drinken zonder te morsen.

Flink zo, lezer van deze post! Ondanks al de onzin en crap hebt u het toch tot het einde volgehouden.

Jaja, life is funny

Guy Verhofstadt en George W. Bush hebben gisteren elkaar ontmoet. Normaal ging het gesprek maar 30 minuten duren, maar het is serieus uitgelopen. Men heeft namelijk gepraat over de koers en over Lance Armstrong. Hallo? Lance is al sinds augustus gestopt met koersen! Geen wonder dat geen van beiden beseft dat we reeds in de 21ste eeuw leven. George W. Bush wou trouwens ook een VLD-partijkaart kopen omdat hij van zijn Laura afwou, maar Guy vreesde dat hij zijn eretitel van VLD-ezel hierdoor zou verliezen.

Jo Vally gaat een single uitbrengen in Turkije. Zou dat de nieuwste Vlaams Belang-stunt zijn om Turken te ontraden om naar België te komen?

Grappige quote uit Focus Knack: "'Ik wil je iets vertellen moet voor de kijker een aanzet zijn om zelf meer te gaan vertellen tegen anderen', aldus Ingeborg in een krant. Welnu: Ingeborg, je programma sucks."

Zou One little slip een bekentenis zijn van Wouter over een vermeende misstap met een fan of zou het gaan over het ondergoed van Laura D?

Quote van Hugo Coveliers: "Dat Google bij het intikken van het woord lul mijn website doorschakelt, is eerrovend voor mij, maar schets u de teleurstelling van wie dat woord heeft ingetikt."

Mijn favoriet voor de gouden schoen van vanavond: Vincent Kompany. Niet omdat hij gewoon heel down to earth en een fantastische voetballer is. Maar omdat ik de naam van diene van Standard Luik niet kan uitspreken of typen.

Victoria Beckham is een kinderboek aan het schrijven. Kinderen moeten niet vrezen, veel drie- of meer-lettergreepwoorden zullen er in het boek niet voorkomen.

Collega tegen mij: "Is het u opgevallen dat baas X in het nieuwe gebouw een groter kantoor heeft dan baas Y?"
Mijn reactie: "Een dikke nek vraagt een groter kantoor."

By the way, bosses, please hang up those phones.

Michael Jackson is aan het onderhandelen om aangesteld te worden als adviseur voor nieuwe pretparken en muziekacademies in het Midden-Oosten. Hebben die kinderen daar nog niet genoeg te vrezen en te verduren?

Desperate fanwives

Iets waar ik me de laatste tijd ontzettend aan erger zijn de bakvissen en die-hard fans van artiesten die ik momenteel op het net tegenkom, bijvoorbeeld op het Showbizzforum. Zelf willen ze zich geen bakvissen noemen, maar als je hun reacties soms volgt, heb ik de indruk dat sommigen orgasmen krijgen als ze naar een optreden van hun idool gaan kijken. Het wordt echter des te zieliger wanneer ze andere artiesten moeten gaan betrekken als het iets minder gaat in de carrière van hun idool, wanneer ze zich wanhopig aan strohalmen moeten vastklampen of de dingen niet meer in hun juiste perspectief kunnen bekijken.

Op zich is er niets verkeerd mee met een die-hard fan te zijn. Ik vind het zelfs heel integrerend hoe vooral meisjes en dames zo gefascineerd kunnen geraken door een artiest op het podium. Het is soms ook mooi om te merken hoe de appreciatie voor iemand een heel positief effect kan hebben op iemands gedrag en leven. Maar het loopt naar mijn mening mis wanneer die appreciatie en bewondering om begint te slaan in obsessie. Het ganse dagen bezig zijn met uw idool, uw leven er eigenlijk laten door bepalen, het willen binnendringen in zijn persoonlijke kring, .... En ik ondervind de laatste tijd dat de grens tussen fascinatie en obsessie wel heel dun is en dat het zeer snel kan overslaan van het ene naar het andere.

Wie net als mij vaak meeleest op het Showbizzforum zal merken dat er veel Joeri- en Wouterfans op dat forum aanwezig zijn. En het zijn zij die mij de laatste tijd heel erg zijn beginnen te irriteren. Zelf ben ik ook een Joerifan en ik heb in het begin zelf ook heel dicht bij die die-hardkern gestaan, maar hoe langer hoe meer begon ik te beseffen dat het niets voor mij was en dat ik verkeerd bezig was. Je merkt al gauw hoe verstikkend zo'n die-hardclan kan werken. Je wordt toch wel onbewust gedwongen om alles fantastisch te gaan vinden van uw idool en je verliest ook al even onbewust enig relativiteitszin. En vandaag merk ik hoe het verstikkende omslaat naar het zielige. En hoe vooral de vrouwelijke fans veranderen in desperate fanwives.

Wanneer ik naar de Joerifans kijk, zie ik vooral hoe de ongerustheid hun wild om hun heen heeft doen slaan. Zijn carrière zit momenteel een beetje op een laag pitje, maar daar heeft hij zelf nog altijd voor gekozen. Hij heeft zelf gekozen om even uit de schijnwerpers te gaan staan en te stoppen met optreden om zich ten volle te kunnen toeleggen op het schrijven van nieuwe nummers voor zijn tweede cd. En dan zijn er nog fans die zich ongerust maken omdat het zo kalm is rond hem en dan maar anderen de schuld van die stilte gaan geven. Is zijn bedoeling dan zo moeilijk te vatten? Joeri krijgt nu geen media-aandacht omdat hij dat zelf wilt. Waarom zouden kranten dan vandaag moeten melden dat hij ziek is, zoals een Joeri-fan zich op het Showbizzforum afvraagt? Dat de ziekte van Pim in de media komt, is toch logisch. Pim staat momenteel in de schijnwerpers met Eurosong en Sterren op de dansvloer. Maar door zulke uitspraken laat men hun frustraties wel heel duidelijk merken.

En vaak wordt Sandrine het slachtoffer van die frustraties. Het is inderdaad waar dat Sandrine meer publiciteit heeft gekregen in de voorbije maanden dan andere Idolen, maar zoiets komt nog altijd van twee kanten. Ze zou die publiciteit ook niet hebben gekregen als er geen vraag naar was en ze geen kanalen kreeg toegeschoven om die publiciteit te maken. Maar daar willen de niet-Sandrine natuurlijk niets van af weten. En hetzelfde geldt ook voor kansen en aanbiedingen die zij krijgt. Sommigen verwijten het managementbureau van Bob Savenbergh dat hij Sandrine steeds op de voorgrond wil drukken in plaats van Joeri of Wouter. Mijn bedenking bij dit alles is dat wanneer er vraag zou zijn voor Joeri of Wouter, er zich opportuniteiten voordoen, dat Bob Savenbergh deze zeker niet zou laten liggen. Als hij zijn kans ruikt om winst uit artiesten te halen, zal hij daar geen neen tegen zeggen. Wederom komt het dus van twee kanten, maar daar wil men niet echt inzien. Dat sommigen dan nog verontwaardigd durven te zijn wanneer er gezegd dat ze jaloers zijn op Sandrine is soms heel tekenend voor hun.

Wanneer je de berichtjes van de Wouterfans leest, mag je soms blij zijn om geen Wouterfan te zijn. Daar blijkt namelijk in de groep van fans heibel te zijn ontstaan omdat sommigen nooit bij Wouter geraken omdat steeds dezelfde mensen om zijn aandacht vragen. Ook hier treedt bij mij plaatsvervangende schaamte op. Wat is er nu zo bijzonder aan het zoveelste nietszeggende gesprek met Wouter, de vijfhonderdste handtekening of de zoveelste foto samen. Waarom kunnen sommige fans andere fans ook niet even zo'n moment gunnen, zodat die zich nadien kunnen afvragen wat daar nu eigenlijk zo speciaal aan is? Maar blijkbaar geeft het sommigen een serieuze kick om te weten dat iemand die wereldberoemd in Vlaanderen is hen bij naam en van gezicht kent. Als ik al die verhalen lees en hoor, ben ik dan ook niet verbaasd dat er sommigen de valse geruchten de wereld durven insturen dat Wouter sex heeft gehad met zijn fans. Wat mij wel heel erg opviel in de hele discussie is dat ineens iedereen zegt dat men alleen voor het optreden gaat en dat zo'n foto of babbeltje niet nodig is. Het is leuk, maar niet noodzakelijk. Raar genoeg zijn zij het vaak die al eerste in de rij gaan staan voor die foto of handtekening. Of die zich bij een groepsfoto nav een verjaardag zich tussen andere fans tussendoor dringen zodat ze toch maar naast hun idool zou kunnen staan, want zij had wel voor het gezamenlijke cadeau gezorgd.

Ook typerend voor bepaalde Wouterfans is dat ze zich vastklampen aan strohalmen. Zijn cd Rock on verkoopt niet zo denderend. En de reden hiervoor ligt bij het feit dat er maar een beperkte oplage zou zijn. Hierdoor is hij ook zo moeilijk te vinden. Hiervan kan iets van aan zijn, ook al omwille dat het White Label nog maar een beginnend platenlabel is. Maar als Wouter zó populair zou zijn als sommigen beweren, dan zou er toch een ontzettend grote vraag moeten zijn in de winkels. En dan zou White Label toch wel meteen zorgen voor die tweede druk van de cd. Ook hier zal men toch geen kans om winst te maken aan zijn cd zomaar laten schieten. Het feit dat de cd in sommige winkels nog in grote oplage zijn blijven liggen, duiden toch op het feit dat de vraag naar zijn cd niet zo groot moeten zijn. En dan komen ze ineens af met de stelling dat Wouter misschien meer een single-artiest is en geen echte cd-artiest. Want kijk, One little slip staat nog steeds in de Ultratop en heeft toch goed gescoord. Jongens, de single heeft redelijk verkocht, maar de verkoop is niet echt denderend te noemen. Als je de Ultratop van vorige zaterdag overloopt, dan merk je dat de singleverkoop op een laag pitje stond. Zo zijn er artiesten die al meer dan 10 weken in de ultratop hebben gestaan ineens weer binnen komen of gaan stijgen. Zoiets komt ook in de komkommerweken van de zomer voor.

Nu lijkt het een beetje of ik iedereen over dezelfde kam wil scheren, maar dat is niet zo. Er zijn gelukkig ook nog die-hardfans die op mijn appreciatie kunnen rekenen. Fans die andere fans op hun vingers durven te tikken wanneer ze eens doorslaan. Fans die toegeven dat ze graag de aandacht van hun idool krijgen, maar die door hun manier van doen en spreken ook bewijzen dat ze het allemaal ook kunnen relativeren. Fans die weten dat hun leven niet moet draaien rond die ene artiest, maar die ook beseffen dat fan zijn u een goed gevoel kunnen geven, u nieuwe vriendschappen kunnen schenken, een extra stimulans in hun leven kunnen betekenen. Eigenlijk zou ik die fans willen oproepen om hun zielige medefans een geweten te schoppen. Hen ook leren alles in een juister perspectief te plaatsen en de fout niet op iedereen die in hun weg staat te steken. Om hun energie te gebruiken in positieve reclame rond hun eigen idool en met respect voor andere artiesten, entourages en fans in plaats van in negatieve reclame voor andere artiesten. Om deze manier zullen ze meer bijdragen tot een positieve evolutie van de carrière van hun idool dan nu het geval is.

Let op, ik heb niet de bedoeling om mensen persoonlijk te viseren (daarom ook dat ik bewust geen namen heb vermeld). En ik kan ook verstaan dat sommigen door bepaalde dingen een beetje gefrustreerd geraken en daardoor het noorden even kwijt zijn. Ik heb daar alle begrip voor, maar ik vind wel dat men die frustraties ook niet verkeerd moet gaan gebruiken. Het is juist dát wat mij ergert.

Eurosong - voorronde 2

De queeste naar een perfect lied voor Eurosong gaat verder. Ook niet moeilijk want vorige week was het een beetje huilen met de pet op. Alleen Brahim wist mij te overtuigen van zijn kwaliteiten, maar dan was het nog met enkele voorwaarden. De tweede voorronde zorgde op het eerste zicht voor een aantrekkelijker programma en meer kanshebbers. Zo wisten we op voorhand al dat er een heel goede zangeres zou meedoen, een foxy lady die met haar act zou kunnen overtuigen, een nieuwe Star uit de Academy wiens carrière veelbelovend lijkt en een beatboxend trio dat voor gevaarlijke outsider kon spelen. Na deze voorronde zijn er enkele van die dingen uitgekomen, maar de conclusie is vooral dat de queeste wel zeer moeilijk verloopt.

De laatste jaren is Eurosong zonder een Paelinck-productie zoals een café zonder bier. Ondenkbaar dus. En als Vlaanderen niet moet kiezen, zorgen ze er toch gewoon voor dat een ander land zoals Malta hun productie kan gebruiken. Easy esta noche is de Paelinck-productie van dit jaar gebracht door de nieuwe formatie Casa Creola. Het songfestival staat bekend als het festival van de lichte pop en Easy esta noche lijkt daar op het eerste zicht zeer perfect in te passen. Alleen smaakte het liedje een beetje als een kauwgom waaruit de smaak al ver verdwenen is. Het Oosterse-Egyptische tintje klonk natuurlijk wel leuk, maar het kon niet vermijden dat dit toch wel een beetje een lege doos was. Bovendien leek zangeres Edwige van de vroegere formatie The Oh! ook enkele beetje problemen te hebben met de zang. Het kwam er niet altijd even toonvast en zelfzeker uit. Easy esta noche heeft zeker zijn liefhebbers en waarschijnlijk ook op het grote Songfestival, maar willen we niet gaan voor een steengoed resultaat in Athene? Casa Creola werd gewogen en toch wel een beetje te licht bevonden. Misschien kunnen ze gaan voor de eerste zomerse hit van 2006 of voor de Blankenbergse dijk waar ze FANTOOM van vorige week een beetje gezelschap kunnen houden.

Een opvallende verschijning uit Star Academy was zeker en vast Afi. Ze werd voor velen wel zeer verrassend tweede, maar voor mij mocht ze zelf op het hoogste schavuitje gaan staan. Afi combineerde dan ook steeds weer een ijzersterke podiumpresence met een wel aparte maar goede stem. Via Eurosong stelde ze niet alleen haar eerste single voor, maar wou ze meteen ook meedingen voor het ticket Athene. Not that beautiful kan het best omschreven worden als een funky mid-temponummer. Zoals verwacht stond Afi er echt op het podium, zeer zelfverzekerd en met ontzettend veel persoonlijkheid. Maar alleen wou het nummer niet echt mee. Het lied is zeker een uitstekende single met een vlotte productie, maar springt er naar Eurosongstandaard niet voldoende uit. Bovendien gaat het lied over het buitenzetten van een liefje en dan mag het met iets meer woede gebracht worden. Maar wanneer de sound zelf niet krachtig genoeg is, moet je u daar als zangeres natuurlijk ook aan aanpassen. De sound en zang mochten dus iets snediger zijn. Voor het gewone Vlaamse popcircuit is dit dan ook een meer dan knappe single, maar voor het Eurosongcircus valt het een beetje tussen twee stoelen. Waarschijnlijk hierdoor dat de Eén-kijkers het niet zo'n hoge score gaven en Afi met de hakken over de sloot naar de halve finale gaat.

Tommy is wederom één van die nieuwe en onbekende namen die via Eurosong hun kans willen wagen in het muziekcircuit. Deze garnaalkrokettenverkoper werd gevraagd om gitarist voor Novastar te worden, maar verkoos liever om het als singer-songwriter zijn kans te grijpen. The best time of my life moet het eerste belangrijkste wapenfeit worden in zijn carrière. En met deze song bewijst hij zeker dat hij talent heeft, maar net als vorige week mankeert hij een beetje ervaring. De song valt duidelijk wel onder de noemer emorock, maar vergelijkingen met Coldplay, U2 of Travis zijn toch ietwat overdreven. Daarvoor heeft The best time of my life teveel naast Raf van Brussel gelegen. Hierdoor krijgen we net als Afi terug een perfecte radiosingle, maar voor Eurosong is het ook als bij Afi een beetje een twijfelgeval. Brainstorm wist begin dit decennium te overtuigen met My star, maar Tommy heeft zeker niet het charisma dat de zanger van Brainstorm had. Daarvoor ziet hij er ook net iets te afgeborsteld uit. En al die zaken gecombineerd zorgden ervoor dat ik het toch allemaal een beetje te Vlaams vond. Tommy had misschien beter voor een andere liedjeswedstrijd gekozen dan voor Eurosong. Een wedstrijd waar mensen het emorock-genre meer zouden appreciëren dan het Vlaamse Eurosongpubliek. Conclusie is dan ook dat dit zeker geen slechte song is, maar dat het voor het Songfestival niet catchy en commercieel genoeg is om indruk te maken.

Barbara Dex viel eigenlijk uit de boot voor de preselecties, maar door problemen met het nummer van Xandee werd ze op het laatste nippertje opgevist. En meteen ging ze lopen met de overwinning in deze tweede voorronde. Sommige bijna-dood-ervaringen kunnen dus toch nog miraculeus aflopen. En dat dan nog met behulp met van het countrynummer Crazy. Sommige mirakels komen wel heel onverwacht. En toch. Barbara Dex is zeker één van de beste Vlaamse stemmen die er momenteel in het muziekcircuit rondlopen. En met die sterke troef weet ze toch keer op keer weer te overtuigen en nu ook. Want als we eerlijk zijn lijkt Crazy wel op een afdankertje van Shania Twain, maar wanneer Barbara dit live brengt, weet ze het nummer naar een trapje hoger te liften. En dat is de hele kracht achter deze act. Er dienen geen danspasjes, sexy outfits of stripacts aan te pas te komen om indruk te maken. Gewoon een ijzersterke stem die bewijst wat de kracht van muziek kan zijn. Ook opmerkelijk aan Crazy is dat het door zijn countrysound zich toch wel meer richt naar een publiek van middelbare leeftijd in plaats van de jongeren. En hierdoor krijg je iets a-typisch Eurosong van tegenwoordig, maar dat wel goed kan scoren op het Songfestival. Twee jaar geleden moest Barbara het jeugdgeweld van Natalia en Xandee aan zich laten voorbijgaan, eens benieuwd of het haar dit jaar lukt. Al zal ze aan wel een zware dobber hebben aan het jeugdgeweld van een Belle Perez. En bovendien moeten we eerlijk zijn dat One life van twee jaar geleden toch wel iets beter was dan Crazy van dit jaar.

Beatboxen op het Eurosong. Eindelijk eens iets origineel voor het Songfestival en de verwachtingen voor het Aalsterse trio Beatoxic waren dan ook hooggespannen. Maar ze wisten deze niet in te lossen met Feel like. De zangeres had duidelijk wel problemen om de juiste toon te vinden door problemen met het geluid, maar dat was voor dit nummer helemaal niet het struikelblok. De grote teleurstelling was dat men koos voor een rustiger nummer in plaats van een vlotter nummer waarin het beatboxen beter tot zijn recht zou komen. Bij Feel like kwam het beatboxen te weinig op de voorgrond en ging de gimmick dan ook verloren. Men had beter geopteerd voor een up-tempo nummer waarin het beatboxen een groter aandeel zou krijgen en het nummer meer zouden dragen en bepalen. Nu trachtte men met Feel like wel een bepaalde sfeer te creëren met het lied en dat lukte tot een bepaald niveau maar het beatboxen droeg weinig essentieels bij tot het nummer. Wat nu restte was een song met goede bedoelingen maar die mede door de toonproblemen van de zangeres een beetje de mist in ging. Een jammere zaak, want het idee was zeker origineel te noemen. Hopelijk komt er niemand op het idee om dit de volgende twee jaar op het songfestival brengen zodat Beatoxic binnen twee jaar nog eens hun kans kunnen wagen met een catchy beatbox-single.

Velen keken zeer raar op om de naam van Els De Schepper in het lijstje van kandidaten te zien verschijnen, maar zelf was ze er snel bij om te zeggen dat haar deelname vooral als grap moest opgenomen worden. En dat liet ze ook tijdens de uitzending wel zeer goed opvallen behalve bij haar liedje. Want Als ik je morgen ergens tegenkom is eerlijk gezegd wel een kwalitatief goed lied. Fantastisch arrangement, zeer goed gezongen, prachtige uithaal op het einde, .... Het mag dan allemaal een grap zijn geweest, haar liedje was helemaal geen draak van een lied. Maar meteen komen we natuurlijk bij het probleem van het Nederlands op het Songfestival. In vorige edities is gebleken dat zingen in een onbekende landstaal of zelf verzonnen taal heel aardig kunnen scoren, maar er mag ook eerlijkheidshalve bij gezegd worden dat de sfeer dat die liedjes uitademden van zeer essentieel belang waren. En net datgene ontbrak er bij Els De Schepper. Het was goed voor een Nederlandstalig publiek, maar ik vrees dat het voor buitenlanders een beetje teveel als een kakofonie zou overkomen. Maar ik denk niet dat Els De Schepper ontevreden zal zijn geweest met haar resultaat van gisterenavond. Ze deed mee voor de fun, ze zal zich geamuseerd hebben, ze heeft het publiek geamuseerd en heeft het vooroordeel dat vrouwen geen humor hebben duidelijk ontkracht. En als promotiestunt voor haar komende theatertournee kon dit tellen.

Net als bij Barbara Dex zijn er een heleboel mensen die zeggen dat we twee jaar geleden beter Roxane hadden gestuurd met Television Game. Dan doen we dit jaar toch nog eens mee met iets soortgelijks, moeten Roxane en entourage gedacht hebben. En dus schreven ze zich in met Push it. Een nummer dat zich terug kenmerkt door haar elektrodance en vergezeld wordt met een kinky act. En van de laatste jaren weten we dat sex sells, ook op het Songfestival, dus zitten we met foxy roxy zeker goed. En toch. Push it klinkt toch niet zo lekker als Television game en ook de act is niet meer zo speciaal dat we dit nog niet op tv hebben gezien. Maar voor een Songfestival is dit misschien toch nog iets heel opvallends vermits men op het grote festival vaak toch een paar jaar achter zitten op de realiteit. Het grote probleem ligt hem dan ook vooral aan de zangkwaliteiten van Roxane. Ik vond het niet altijd even zuiver gezongen en dat was twee jaar geleden toch ook al. Ik heb bij Roxane altijd het gevoel dat ze live al wel eens uit de bocht dreigt te vliegen. En wederom is dat misschien geen struikelblok voor het Songfestival waar de valse noten u soms wel in grote zwermen rond de oren vliegen. De halve finale is dus zeker verdiend bereikt en ook de finale ligt binnen handbereik voor Roxane, maar het wordt nog afwachten wat de komende twee weken gaan geven.

Het algemene niveau van deze tweede voorronde lag zeker al een stuk hoger dan een teleurstellende eerste voorronde, maar de queeste naar de perfecte kandidaat blijft toch zeer moeilijk verlopen. Een echte uitschieter heb ik nog altijd niet gezien en met een half oor naar de liedjes van de derde ronde luisterend, krijg ik een raar voorgevoel. Hoe langer, hoe meer ik ervan overtuigd begint te geraken dat de VRT het pad voor Belle Perez wel zeer effen aan het maken is. Tuurlijk zou ik het liefst ook Belle Perez met een goed lied zien gaan, maar er mag toch wel een beetje meer vuur aan haar schenen gelegd worden en indien haar lied tegenvalt, moeten er toch wel genoeg back-uppers zijn. Na twee voorrondes blijft men voorkeur naar Brahim met P.O.W.E.R. gaan, al vind ik Roxane en Barbara Dex zeker ook twee finaleplaatsen waard. Roxane omwille van het totaalpakket dat kan opvallen op het songfestival en Barbara Dex omdat het zich bewust niet tot de jongeren richt zonder ouderwets over te komen en hierdoor misschien op veel appreciatie kan rekenen. Maar ik ben bij nog geen één van de drie echt overtuigd geworden. Het wordt dan ook dringend tijd dat er iemand opstaat die dat dit wel doet. Hopelijk volgende week, maar ik vrees er al voor. Zit er sleet op de Eurosong-formule?

Wat viel er mij deze week allemaal op?

Ik heb een nieuwe manier gevonden om aan een goed lief te geraken. Ik schaf mij een partijkaart van de VLD aan en probeer in het parlement te geraken. En eenmaal daar binnen, succes gegarandeerd bij de vrouwen. Vorig jaar kon Patrick Dewael nog de beeldschone Greet Op De Beeck binnendraaien. Deze week kon Rik Daems nog een PS(!)-politica zwanger maken. Beide heren zijn toch wel een inspiratiebron geworden moet ik zeggen. Van Patrick Dewael heb ik geleerd dat je helemaal niet knap moet zijn om een knappe griet binnen te doen. Dus wie weet maak ik nog kans bij Annelies van Herck. Van Rik Daems heb ik dan weer geleerd dat je helemaal niets van politiek moet afkennen om toch in het parlement te geraken. Je kan het zelfs als wel zeer lichtgewicht in de politiek schoppen tot minister als je maar een VLD-partijkaart hebt. Jaja, onze Rik is een waar voorbeeld voor alle Vlaamse mannen. Hij bewijst zelf dat je niet in eigen partij moet naar een knappe vrouwen moet gaat zoeken, je mag zelfs bij andere partijen aan speeddating gaan doen. En maar een geluk, want wie zijn de vrouwen bij de VLD? Jeanine Leduc! Margriet Hermans! Annemie Neyts! Ik zou dan ook partijoverschrijvend op liefdespad gaan. Bijvoorbeeld bij de SP.a waar de knappe babes als Kathleen Van Brempt, Freya Van den Bossche en Maya Detiege zitten. Natuurlijk stellen er zich twee kleine probleemjes. De Patrick en Rik hebben helaas ook bewezen dat je zelfs kans maakt bij de knappe baas als je een trouwring of andere ring aan je hand hebt zingen. De kans is dan ook groot dat er waarschijnlijk ook een groot aantal niet-vrijgezellen die hun vrouw of lief grondig beu zijn een partijkaart gaan aankopen en zo mijn kansen gaan doen verminderen om bij Annelies, Kathleen, Freya of Maya te geraken. En ten tweede maakt de VLD er tegenwoordig ook een rommeltje van in de regering en het parlement dat de kansen om dat zitje in het parlement ook te bemachten ook wel zeer beperkt worden. Geen wonder natuurlijk dat ze er een rommeltje van maken als ze altijd achter de vrouwen aan zitten.

Om op Kathleen Van Brempt even terug te komen. In een interview van dit weekend meldde ze dat ze zeer vereerd was dat Margriet Hermans haar een mooie madam vond en graag eens met haar wou rollebollen, maar ze bedankte toch liever voor de eer. Ze mag dan wel een socialiste zijn, maar haar solidariteit stopt duidelijk bij haar bed. Natuurlijk als Margriet in uw bed ligt, is er nog weinig ruimte over om socialistisch te doen en uw bed te delen. En bij deze is het ook bewezen dat lesbische en vrouwelijke bi's met een VLD-kaart dus geen kans maken bij de knappe grieten in het parlement. De VLD blijft dus nog altijd iets van een mannenpartij hebben.

En omdat we nu toch in de homosfeer zitten. Deze week werden er drie berichten de wereld ingestuurd die echt niet zomaar toevallig in dezelfde week bekend raakten. Het eerste was dat Sony van plan is om een apart muzieklabel voor homo's op te richten. De bedoeling is dat de homomuzikanten zich onder dat label gaan groeperen om zo beter hun doelpubliek te bereiken. Het tweede bericht was dat Get Ready een reunië hield in het Swingpaleis. En meteen doken er op het net weer berichten op van meisjes die 10 jaar geleden nog fan waren geweest en in zwijm vielen voor deze 4 kerels. De mannelijke fans van toen hielden wijselijk hun mond. Voor hun viel Get Ready namelijk in zwijm. Geen toeval natuurlijk dat beide berichten bijna dezelfde dag in het nieuws kwamen. En dan was er nog dat derde bericht. Paus Benedictus meldde namelijk nogmaals eens dat hij tegen homorelaties was. En dat was helemaal geen toeval meer. Als Paus kan Benedictus natuurlijk de reunië niet goedkeuren van Get Ready want dat is in feite ook een homorelatie. En met zijn bericht gaf hij dan ook een serieuze verwittiging aan Sony. Als ze Get Ready zouden tekenen, dan zou hij persoonlijk zijn Wham en George Michael-collectie op het Sint-Pietersplein verbranden. Helaas maakte dat weinig indruk op Sony vermits George ondertussen al lang weg is bij Sony en ondertussen zich ook al als homo heeft geout. Mijn besluit op dit alles is dan ook dat we dringend een nieuwe en moderne paus nodig hebben.

Top 10 - 15 januari 2006

1. Kanye West feat. Jamie Foxx: Gold digger
2. Hooverphonic: You hurt me
3. Coldplay: Talk
4. James Blunt: Goodbye my lover
5. Christian Walz: Wonderchild
6. Katerine: Here come all the boys
7. Brahim: Leilei
8. Jamiroquai: Don't give hate a chance
9. Angie Stone: I wasn't kidding
10. Liberty X: A night to remember

Eurosong - voorronde 1

Zondag was het eindelijk weer zo ver. Na een jaar overslaan, vermits RTBF de selectieprocedure mocht leiden, mocht de VRT de preselectierondes van Eurosong 2006 starten. En dat het de VRT deze keer echt menens is, moest blijken uit het bijschrift "de enige muziekwedstrijd van staatsbelang" en de inspanningen die men wil doen door een verkenningstocht te organiseren voor de winnaar door de andere Eurosonglanden in de weken na de nationale finale. En vermits het met ons land niet zo gaat, moeten we het staatsbelang na de eerste voorronde toch ook al in vraag stellen. Want de eerste voorronde kenmerkte zich zonder hoogvliegers en een ticket finale in Athene is voorlopig nog ver zoek.

Brahim mocht de avond openen met het Rai'n'B-nummer P.O.W.E.R. Geen makkelijke opgave om de deur in te trappen en meteen de standaard te stellen, maar Brahim slaagde er toch wel grotendeels in. Positief is dat Brahim ook voor Eurosong zijn eigenste zelf bleef en geen clichésong bracht. Hierdoor wint hij enorm aan uitstraling en persoonlijkheid. Bovendien klink de sound van het lied echt wel goed en wist hij tegelijk de voor Eurosong noodzakelijke etnische toets in het lied te integreren. Maar toch waren er ook nog enkele negatieve toetsen in het lied en dan vooral in de afwerking van het lied. De elementen voor het finale ticket zijn zeker aanwezig maar ze zijn nog niet goed op elkaar ingespeeld. Hierdoor klonk het lied op bepaalde momenten een beetje rommelig. Dit werd bovendien een beetje in de hand gewerkt door de onverstaanbaarheid van de tekst. De tekst moet blijkbaar op een te hoog tempo gebracht worden waardoor de verstaanbaarheid moet inboeten. Verder mocht het refrein inderdaad iets meer power zijn zoals de jury correct opmerkte. Maar Brahim heeft nu drie weken de tijd om zijn song en act verder bij te schaven en met de improved version zo meedingen naar de grote finale.

Jeason is een nieuwe naam in de muzikale wereld met Will Tura als belangrijkste referentie. We waren bij deze openbaring toch een beetje op onze hoede. Vermits deze nieuwe hartenbreker een groot deel van zijn leven in Spanje heeft doorgebracht, heeft hij Spaanse invloeden laten doorsijpelen in zijn dagelijkse bestaan en ook in zijn muzikale voorkeur. Dame amor dame vida klonk niet alleen Spaans van titel maar ook qua sound klonken er Spaanse klanken, rumba, e.d. door. En vermits de jongen er beter uitziet dan de doorsnee Vlaamse zanger zijn vergelijkingen met Enrique Iglesias en Ricky Martin niet ver weg. Het lied is een aardige voorzet om de bal in het muzikale doel te richten. De song klinkt misschien een beetje doordeweeks en Julio Iglesias-achtig, maar weet wel te boeien en de aandacht drie minuten lang te behouden. Maar het weet helaas niet echt uit te blinken. Bovendien is Jeason nog niet echt geroteerd in het televisiegebeuren en het professioneel optreden zodat hij niet weet al zijn troeven uit te spelen. Jeason blonk dan ook een beetje uit in de middelmatigheid, maar wel die van een betere soort. Eurosong kan deuren doen opengaan voor hem, maar zijn verschijning zal er zeker geen gesloten hebben.

Sonny O'Brien is één van de vele oudgedienden van Eurosong die de komende weken de revue gaan passeren. Haar carrière kwam door Eurosong echt van de grond en sindsdien is ze uitgegroeid tot een degelijke zangeres die met degelijke liedjes airplay op zowel Radio 2 als Radio Donna wist te verkrijgen en dus zo een groot publiek wist te bereiken en te overtuigen. Haar grote successen heeft ze te danken aan de up-tempo en Zweedse makelij popliedjes. Het is dan ook enigszins een verrassing dat Sonny er terug staat met een ballade zoals in 2002. All out of love was een beetje met de hakken over de sloot en kende een hoog Celine Dion-gehalte en ook met I'll be there for you waren deze elementen aanwezig. Het lied was degelijk, het was zeer goed gezongen, Sonny stond er overtuigend, ... maar het liedje kende geen hoogtepunt of climax. En voor een Eurosong-ballade is dit tot nader order nog altijd een vereiste. De song moet onthouden blijven na 26 deelnemers en die uithalen en explosies zijn voor ballades het perfecte middel hiervoor. Mocht Sonny O'Brien de halve finale toch weten te bereiken kan ze misschien net als Brahim de song bijschaven en met een betere versie de finale trachten te bereiken.

FANTOOM zorgde met Hier sta ik voor de eerste Nederlandstalige song in de preselecties. De groep is een voorlopige onbekende in het muzieklandschap opgebouwd rond 3 broers en enkele vrienden. Samen hebben ze de betrachting een tegengewicht voor Clouseau en De Kreuners te vormen en Eurosong leek hun blijkbaar een ideale manier om zich aan Vlaanderen kenbaar te maken. En in die opdracht zijn ze zeker geslaagd. Was hun betrachting om potten te breken in Athene dan moeten we zeggen dat die doelstelling te hoog gegrepen was wegens te onervaren. Hier sta ik is zeker geen slechte Vlaamse productie maar het klonk net iets té Vlaams en iets té jongensachtig. Bovendien kende het nummers enkele stops in het lied en dat waren er enkele te veel. 1 keer is in Eurosongland al heel tricky, maar twee keer of meer is uw eigen graf graven. Die stop doet de mensen hun aandacht verliezen en hun zinnen op de chips en cola te zetten zodat ze nadien niet meer zullen inhaken. Verder viel het gebrek aan professionalisme op het podium op waardoor het een beetje als een scoutsoptreden overkwam. Maar dat alles neemt niet weg dat Hier sta ik voor de rest een vrolijke en vlotte song is die in de zomer op de Blankenbergse dijk voor enige ambiance kan zorgen tijdens 10 om te zien. Is daar een groep als Toast ook niet groot geworden?

Vanessa Chinitor zorgde in 1999 voor het beste Vlaamse resultaat sinds tijden en dat resultaat is tot op de dag van vandaag nog steeds ongeëvenaard. Helaas mondde het succes van Like the wind niet uit in een succesvolle commerciële carrière. Een tweede Eurosongdeelname kon dan misschien ook het vuur nog eens aanwakkeren. Maar helaas zal Beyond you het vuur echter hebben uitgedoofd. Zelfs Radio 2 kon geen sympathie opbrengen voor dit lied en strafte Vanessa ongenadig af met een laatste plaats. Jammer voor Vanessa, maar het zwaar teleurstellende resultaat was in verhouding met de geleverde prestatie. Beyond you was up-tempo, maar wel van een tempo dat al een tijdje in een vergeten hoekje lag te beschimmelen. Bovendien heeft Vanessa een zeer typische en zware stem die een passend lied nodig heeft om het ten volle tot zijn recht te laten komen en dat was met dit lied helemaal niet het geval. En die onbegrijpelijke act met de cocons en mensen in ballon droegen niets bij tot het geheel, integendeel zelfs. Marcel Vanthilt merkte op dat dit een act zou worden die binnen enkele jaren zal opgevist worden om nog eens goed mee te lachen en ik vrees dat dit wel eens bewaarheid zou kunnen worden. Kortom, dit was een zeer teleurstellende prestatie met waarschijnlijk grote carrièregevolgen.

Nog één van die andere onbekende Eurosongdeelnemers was Zenna met hun aan hun overleden vaders opgedragen lied Someone is calling. De song lag al enkele jaren in hun schuif, eerst als danceplaat, maar na het overlijden werd de song herschreven als ballade. Het koppel is duidelijk bezig met spiritualiteit en dat vertaalde zich niet alleen in de keuze van hun groepsnaam (de naam is afgeleid van een tarotkaart) maar ook in hun muziek. Someone is calling ademde dan ook een eigen en mysterieuze sfeer uit. Maar net als de andere liedjes van de avond zat het mis met de afwerking van het lied. De toon van het lied bleef heel rechtlijnig net als de zang van de op Des'ree lijkende zangeres Magnolia. De song begon nochtans veelbelovend maar vermits ze geen echte evolutie kende, begon de aandacht af te zwakken en te verglijden naar desinteresse. Jammer, want er waren wel enkele positieve elementen aanwezig in het geheel. Indien men het mystieke en het thema van het lied verder hadden uitgewerkt, kon men een Urban Trad-effect bekomen. Helaas zullen de amateuristische aanpak en middelen niet toereikend geweest zijn om het niveau net dat tikkeltje hoger te liften. Bovendien kende het lied ook een te abrupt einde, wat volgens de uitvoerders de bedoeling bleek te zijn. Het lied en de thematiek eindigen niet na die drie minuten. Helaas worden in Eurosongmiddens niet alle goede bedoelingen altijd correct beoordeeld. Zenna had dus zeker wel enig potentieel, maar de onbekende naam en het vele werk dat er nog was om de aandacht drie minuten lang te grijpen, nekten hun om zich naar de halve finale te loodsen.

Star Academy-winnares Katerine was op voorhand al uitgeroepen tot grote favoriete van deze voorronde en vermits er op Brahim na geen echte concurrentie was rijfde ze de overwinning dan ook zeer makkelijk binnen. Watch me move teert duidelijk op enkele succesformules in Eurosongmiddens van de voorbije jaren. Het liedje leek dan ook op een wel heel fijn doorslagje van het Griekse overwinningslied My number one van vorig jaar, maar dan met de Kylie Minogue-popstem van Katerine. Het lied zet zich dan ook meteen en vlot in en drijft de volgende drie minuten lang op die vlotte beat. Helaas is de song wel héél repetitief zodat ik het vermoeden heb dat je het na drie keer beluisteren reeds kotsbeu bent. Natuurlijk is het wel een meevaller dat het op het grote festival maar één keer gebracht worden. Gelukkig maakt de verschijning en de act van Katerine het een beetje goed. Het mag natuurlijk nog altijd iets sensuelere gebracht worden zoals de jury opmerkte. Maar uiteindelijk blijft dit toch wel een beetje op een afdankertje lijken voor Katerine en blijft het een té voorspelbaar en clichéachtig nummer. Here are all the boys bewijst dat Katerine veel beter kan.

De eerste voorronde werd dus gekenmerkt door middelmatigheid en liedjes die uitblonken in hun lage graad van afwerking. Dat Katerine met de eindoverwinning ging lopen mag geen verrassing genoemd worden. Maar toch speelt Watch me move op té veilig en de vele verwijzingen naar eerdere Songfestivalhits zorgen ervoor dat de kans om eruit te schieten in Athene te klein is. Brahim zou dan echter een betere keuze zijn indien hij erin slaagt een aangepaste en betere live-versie te brengen in de halve finale. Het is een open nummer met een boodschap én die etnische toets dat bovendien kan opvallen op het grote festival zonder teveel mensen af te schrikken. Er is echter nog werk voor de boeg, maar de basis is toch wel ijzersterk. Het is natuurlijk een stukje risicovoller dan Katerine, maar het verleden heeft al bewezen dat Europa niet echt op Belgische Eurosongbijdrages zit te wachten. Als we dan een dertien-in-een-dozijn-lied zoals Watch me move zouden kiezen, zal men dan ook eerst opteren voor een ander land uit dat dozijn dan voor België. Gelukkig zijn er nog 3 andere voorrondes en 21 andere kandidaten om een goede vertegenwoordiger te zoeken. En hopelijk vinden we hem want Eurosong blijft tenslotte de enige muziekwedstrijd van staatsbelang.