Eurosong - voorronde 2

De queeste naar een perfect lied voor Eurosong gaat verder. Ook niet moeilijk want vorige week was het een beetje huilen met de pet op. Alleen Brahim wist mij te overtuigen van zijn kwaliteiten, maar dan was het nog met enkele voorwaarden. De tweede voorronde zorgde op het eerste zicht voor een aantrekkelijker programma en meer kanshebbers. Zo wisten we op voorhand al dat er een heel goede zangeres zou meedoen, een foxy lady die met haar act zou kunnen overtuigen, een nieuwe Star uit de Academy wiens carrière veelbelovend lijkt en een beatboxend trio dat voor gevaarlijke outsider kon spelen. Na deze voorronde zijn er enkele van die dingen uitgekomen, maar de conclusie is vooral dat de queeste wel zeer moeilijk verloopt.

De laatste jaren is Eurosong zonder een Paelinck-productie zoals een café zonder bier. Ondenkbaar dus. En als Vlaanderen niet moet kiezen, zorgen ze er toch gewoon voor dat een ander land zoals Malta hun productie kan gebruiken. Easy esta noche is de Paelinck-productie van dit jaar gebracht door de nieuwe formatie Casa Creola. Het songfestival staat bekend als het festival van de lichte pop en Easy esta noche lijkt daar op het eerste zicht zeer perfect in te passen. Alleen smaakte het liedje een beetje als een kauwgom waaruit de smaak al ver verdwenen is. Het Oosterse-Egyptische tintje klonk natuurlijk wel leuk, maar het kon niet vermijden dat dit toch wel een beetje een lege doos was. Bovendien leek zangeres Edwige van de vroegere formatie The Oh! ook enkele beetje problemen te hebben met de zang. Het kwam er niet altijd even toonvast en zelfzeker uit. Easy esta noche heeft zeker zijn liefhebbers en waarschijnlijk ook op het grote Songfestival, maar willen we niet gaan voor een steengoed resultaat in Athene? Casa Creola werd gewogen en toch wel een beetje te licht bevonden. Misschien kunnen ze gaan voor de eerste zomerse hit van 2006 of voor de Blankenbergse dijk waar ze FANTOOM van vorige week een beetje gezelschap kunnen houden.

Een opvallende verschijning uit Star Academy was zeker en vast Afi. Ze werd voor velen wel zeer verrassend tweede, maar voor mij mocht ze zelf op het hoogste schavuitje gaan staan. Afi combineerde dan ook steeds weer een ijzersterke podiumpresence met een wel aparte maar goede stem. Via Eurosong stelde ze niet alleen haar eerste single voor, maar wou ze meteen ook meedingen voor het ticket Athene. Not that beautiful kan het best omschreven worden als een funky mid-temponummer. Zoals verwacht stond Afi er echt op het podium, zeer zelfverzekerd en met ontzettend veel persoonlijkheid. Maar alleen wou het nummer niet echt mee. Het lied is zeker een uitstekende single met een vlotte productie, maar springt er naar Eurosongstandaard niet voldoende uit. Bovendien gaat het lied over het buitenzetten van een liefje en dan mag het met iets meer woede gebracht worden. Maar wanneer de sound zelf niet krachtig genoeg is, moet je u daar als zangeres natuurlijk ook aan aanpassen. De sound en zang mochten dus iets snediger zijn. Voor het gewone Vlaamse popcircuit is dit dan ook een meer dan knappe single, maar voor het Eurosongcircus valt het een beetje tussen twee stoelen. Waarschijnlijk hierdoor dat de Eén-kijkers het niet zo'n hoge score gaven en Afi met de hakken over de sloot naar de halve finale gaat.

Tommy is wederom één van die nieuwe en onbekende namen die via Eurosong hun kans willen wagen in het muziekcircuit. Deze garnaalkrokettenverkoper werd gevraagd om gitarist voor Novastar te worden, maar verkoos liever om het als singer-songwriter zijn kans te grijpen. The best time of my life moet het eerste belangrijkste wapenfeit worden in zijn carrière. En met deze song bewijst hij zeker dat hij talent heeft, maar net als vorige week mankeert hij een beetje ervaring. De song valt duidelijk wel onder de noemer emorock, maar vergelijkingen met Coldplay, U2 of Travis zijn toch ietwat overdreven. Daarvoor heeft The best time of my life teveel naast Raf van Brussel gelegen. Hierdoor krijgen we net als Afi terug een perfecte radiosingle, maar voor Eurosong is het ook als bij Afi een beetje een twijfelgeval. Brainstorm wist begin dit decennium te overtuigen met My star, maar Tommy heeft zeker niet het charisma dat de zanger van Brainstorm had. Daarvoor ziet hij er ook net iets te afgeborsteld uit. En al die zaken gecombineerd zorgden ervoor dat ik het toch allemaal een beetje te Vlaams vond. Tommy had misschien beter voor een andere liedjeswedstrijd gekozen dan voor Eurosong. Een wedstrijd waar mensen het emorock-genre meer zouden appreciëren dan het Vlaamse Eurosongpubliek. Conclusie is dan ook dat dit zeker geen slechte song is, maar dat het voor het Songfestival niet catchy en commercieel genoeg is om indruk te maken.

Barbara Dex viel eigenlijk uit de boot voor de preselecties, maar door problemen met het nummer van Xandee werd ze op het laatste nippertje opgevist. En meteen ging ze lopen met de overwinning in deze tweede voorronde. Sommige bijna-dood-ervaringen kunnen dus toch nog miraculeus aflopen. En dat dan nog met behulp met van het countrynummer Crazy. Sommige mirakels komen wel heel onverwacht. En toch. Barbara Dex is zeker één van de beste Vlaamse stemmen die er momenteel in het muziekcircuit rondlopen. En met die sterke troef weet ze toch keer op keer weer te overtuigen en nu ook. Want als we eerlijk zijn lijkt Crazy wel op een afdankertje van Shania Twain, maar wanneer Barbara dit live brengt, weet ze het nummer naar een trapje hoger te liften. En dat is de hele kracht achter deze act. Er dienen geen danspasjes, sexy outfits of stripacts aan te pas te komen om indruk te maken. Gewoon een ijzersterke stem die bewijst wat de kracht van muziek kan zijn. Ook opmerkelijk aan Crazy is dat het door zijn countrysound zich toch wel meer richt naar een publiek van middelbare leeftijd in plaats van de jongeren. En hierdoor krijg je iets a-typisch Eurosong van tegenwoordig, maar dat wel goed kan scoren op het Songfestival. Twee jaar geleden moest Barbara het jeugdgeweld van Natalia en Xandee aan zich laten voorbijgaan, eens benieuwd of het haar dit jaar lukt. Al zal ze aan wel een zware dobber hebben aan het jeugdgeweld van een Belle Perez. En bovendien moeten we eerlijk zijn dat One life van twee jaar geleden toch wel iets beter was dan Crazy van dit jaar.

Beatboxen op het Eurosong. Eindelijk eens iets origineel voor het Songfestival en de verwachtingen voor het Aalsterse trio Beatoxic waren dan ook hooggespannen. Maar ze wisten deze niet in te lossen met Feel like. De zangeres had duidelijk wel problemen om de juiste toon te vinden door problemen met het geluid, maar dat was voor dit nummer helemaal niet het struikelblok. De grote teleurstelling was dat men koos voor een rustiger nummer in plaats van een vlotter nummer waarin het beatboxen beter tot zijn recht zou komen. Bij Feel like kwam het beatboxen te weinig op de voorgrond en ging de gimmick dan ook verloren. Men had beter geopteerd voor een up-tempo nummer waarin het beatboxen een groter aandeel zou krijgen en het nummer meer zouden dragen en bepalen. Nu trachtte men met Feel like wel een bepaalde sfeer te creëren met het lied en dat lukte tot een bepaald niveau maar het beatboxen droeg weinig essentieels bij tot het nummer. Wat nu restte was een song met goede bedoelingen maar die mede door de toonproblemen van de zangeres een beetje de mist in ging. Een jammere zaak, want het idee was zeker origineel te noemen. Hopelijk komt er niemand op het idee om dit de volgende twee jaar op het songfestival brengen zodat Beatoxic binnen twee jaar nog eens hun kans kunnen wagen met een catchy beatbox-single.

Velen keken zeer raar op om de naam van Els De Schepper in het lijstje van kandidaten te zien verschijnen, maar zelf was ze er snel bij om te zeggen dat haar deelname vooral als grap moest opgenomen worden. En dat liet ze ook tijdens de uitzending wel zeer goed opvallen behalve bij haar liedje. Want Als ik je morgen ergens tegenkom is eerlijk gezegd wel een kwalitatief goed lied. Fantastisch arrangement, zeer goed gezongen, prachtige uithaal op het einde, .... Het mag dan allemaal een grap zijn geweest, haar liedje was helemaal geen draak van een lied. Maar meteen komen we natuurlijk bij het probleem van het Nederlands op het Songfestival. In vorige edities is gebleken dat zingen in een onbekende landstaal of zelf verzonnen taal heel aardig kunnen scoren, maar er mag ook eerlijkheidshalve bij gezegd worden dat de sfeer dat die liedjes uitademden van zeer essentieel belang waren. En net datgene ontbrak er bij Els De Schepper. Het was goed voor een Nederlandstalig publiek, maar ik vrees dat het voor buitenlanders een beetje teveel als een kakofonie zou overkomen. Maar ik denk niet dat Els De Schepper ontevreden zal zijn geweest met haar resultaat van gisterenavond. Ze deed mee voor de fun, ze zal zich geamuseerd hebben, ze heeft het publiek geamuseerd en heeft het vooroordeel dat vrouwen geen humor hebben duidelijk ontkracht. En als promotiestunt voor haar komende theatertournee kon dit tellen.

Net als bij Barbara Dex zijn er een heleboel mensen die zeggen dat we twee jaar geleden beter Roxane hadden gestuurd met Television Game. Dan doen we dit jaar toch nog eens mee met iets soortgelijks, moeten Roxane en entourage gedacht hebben. En dus schreven ze zich in met Push it. Een nummer dat zich terug kenmerkt door haar elektrodance en vergezeld wordt met een kinky act. En van de laatste jaren weten we dat sex sells, ook op het Songfestival, dus zitten we met foxy roxy zeker goed. En toch. Push it klinkt toch niet zo lekker als Television game en ook de act is niet meer zo speciaal dat we dit nog niet op tv hebben gezien. Maar voor een Songfestival is dit misschien toch nog iets heel opvallends vermits men op het grote festival vaak toch een paar jaar achter zitten op de realiteit. Het grote probleem ligt hem dan ook vooral aan de zangkwaliteiten van Roxane. Ik vond het niet altijd even zuiver gezongen en dat was twee jaar geleden toch ook al. Ik heb bij Roxane altijd het gevoel dat ze live al wel eens uit de bocht dreigt te vliegen. En wederom is dat misschien geen struikelblok voor het Songfestival waar de valse noten u soms wel in grote zwermen rond de oren vliegen. De halve finale is dus zeker verdiend bereikt en ook de finale ligt binnen handbereik voor Roxane, maar het wordt nog afwachten wat de komende twee weken gaan geven.

Het algemene niveau van deze tweede voorronde lag zeker al een stuk hoger dan een teleurstellende eerste voorronde, maar de queeste naar de perfecte kandidaat blijft toch zeer moeilijk verlopen. Een echte uitschieter heb ik nog altijd niet gezien en met een half oor naar de liedjes van de derde ronde luisterend, krijg ik een raar voorgevoel. Hoe langer, hoe meer ik ervan overtuigd begint te geraken dat de VRT het pad voor Belle Perez wel zeer effen aan het maken is. Tuurlijk zou ik het liefst ook Belle Perez met een goed lied zien gaan, maar er mag toch wel een beetje meer vuur aan haar schenen gelegd worden en indien haar lied tegenvalt, moeten er toch wel genoeg back-uppers zijn. Na twee voorrondes blijft men voorkeur naar Brahim met P.O.W.E.R. gaan, al vind ik Roxane en Barbara Dex zeker ook twee finaleplaatsen waard. Roxane omwille van het totaalpakket dat kan opvallen op het songfestival en Barbara Dex omdat het zich bewust niet tot de jongeren richt zonder ouderwets over te komen en hierdoor misschien op veel appreciatie kan rekenen. Maar ik ben bij nog geen één van de drie echt overtuigd geworden. Het wordt dan ook dringend tijd dat er iemand opstaat die dat dit wel doet. Hopelijk volgende week, maar ik vrees er al voor. Zit er sleet op de Eurosong-formule?