Desperate fanwives

Iets waar ik me de laatste tijd ontzettend aan erger zijn de bakvissen en die-hard fans van artiesten die ik momenteel op het net tegenkom, bijvoorbeeld op het Showbizzforum. Zelf willen ze zich geen bakvissen noemen, maar als je hun reacties soms volgt, heb ik de indruk dat sommigen orgasmen krijgen als ze naar een optreden van hun idool gaan kijken. Het wordt echter des te zieliger wanneer ze andere artiesten moeten gaan betrekken als het iets minder gaat in de carrière van hun idool, wanneer ze zich wanhopig aan strohalmen moeten vastklampen of de dingen niet meer in hun juiste perspectief kunnen bekijken.

Op zich is er niets verkeerd mee met een die-hard fan te zijn. Ik vind het zelfs heel integrerend hoe vooral meisjes en dames zo gefascineerd kunnen geraken door een artiest op het podium. Het is soms ook mooi om te merken hoe de appreciatie voor iemand een heel positief effect kan hebben op iemands gedrag en leven. Maar het loopt naar mijn mening mis wanneer die appreciatie en bewondering om begint te slaan in obsessie. Het ganse dagen bezig zijn met uw idool, uw leven er eigenlijk laten door bepalen, het willen binnendringen in zijn persoonlijke kring, .... En ik ondervind de laatste tijd dat de grens tussen fascinatie en obsessie wel heel dun is en dat het zeer snel kan overslaan van het ene naar het andere.

Wie net als mij vaak meeleest op het Showbizzforum zal merken dat er veel Joeri- en Wouterfans op dat forum aanwezig zijn. En het zijn zij die mij de laatste tijd heel erg zijn beginnen te irriteren. Zelf ben ik ook een Joerifan en ik heb in het begin zelf ook heel dicht bij die die-hardkern gestaan, maar hoe langer hoe meer begon ik te beseffen dat het niets voor mij was en dat ik verkeerd bezig was. Je merkt al gauw hoe verstikkend zo'n die-hardclan kan werken. Je wordt toch wel onbewust gedwongen om alles fantastisch te gaan vinden van uw idool en je verliest ook al even onbewust enig relativiteitszin. En vandaag merk ik hoe het verstikkende omslaat naar het zielige. En hoe vooral de vrouwelijke fans veranderen in desperate fanwives.

Wanneer ik naar de Joerifans kijk, zie ik vooral hoe de ongerustheid hun wild om hun heen heeft doen slaan. Zijn carrière zit momenteel een beetje op een laag pitje, maar daar heeft hij zelf nog altijd voor gekozen. Hij heeft zelf gekozen om even uit de schijnwerpers te gaan staan en te stoppen met optreden om zich ten volle te kunnen toeleggen op het schrijven van nieuwe nummers voor zijn tweede cd. En dan zijn er nog fans die zich ongerust maken omdat het zo kalm is rond hem en dan maar anderen de schuld van die stilte gaan geven. Is zijn bedoeling dan zo moeilijk te vatten? Joeri krijgt nu geen media-aandacht omdat hij dat zelf wilt. Waarom zouden kranten dan vandaag moeten melden dat hij ziek is, zoals een Joeri-fan zich op het Showbizzforum afvraagt? Dat de ziekte van Pim in de media komt, is toch logisch. Pim staat momenteel in de schijnwerpers met Eurosong en Sterren op de dansvloer. Maar door zulke uitspraken laat men hun frustraties wel heel duidelijk merken.

En vaak wordt Sandrine het slachtoffer van die frustraties. Het is inderdaad waar dat Sandrine meer publiciteit heeft gekregen in de voorbije maanden dan andere Idolen, maar zoiets komt nog altijd van twee kanten. Ze zou die publiciteit ook niet hebben gekregen als er geen vraag naar was en ze geen kanalen kreeg toegeschoven om die publiciteit te maken. Maar daar willen de niet-Sandrine natuurlijk niets van af weten. En hetzelfde geldt ook voor kansen en aanbiedingen die zij krijgt. Sommigen verwijten het managementbureau van Bob Savenbergh dat hij Sandrine steeds op de voorgrond wil drukken in plaats van Joeri of Wouter. Mijn bedenking bij dit alles is dat wanneer er vraag zou zijn voor Joeri of Wouter, er zich opportuniteiten voordoen, dat Bob Savenbergh deze zeker niet zou laten liggen. Als hij zijn kans ruikt om winst uit artiesten te halen, zal hij daar geen neen tegen zeggen. Wederom komt het dus van twee kanten, maar daar wil men niet echt inzien. Dat sommigen dan nog verontwaardigd durven te zijn wanneer er gezegd dat ze jaloers zijn op Sandrine is soms heel tekenend voor hun.

Wanneer je de berichtjes van de Wouterfans leest, mag je soms blij zijn om geen Wouterfan te zijn. Daar blijkt namelijk in de groep van fans heibel te zijn ontstaan omdat sommigen nooit bij Wouter geraken omdat steeds dezelfde mensen om zijn aandacht vragen. Ook hier treedt bij mij plaatsvervangende schaamte op. Wat is er nu zo bijzonder aan het zoveelste nietszeggende gesprek met Wouter, de vijfhonderdste handtekening of de zoveelste foto samen. Waarom kunnen sommige fans andere fans ook niet even zo'n moment gunnen, zodat die zich nadien kunnen afvragen wat daar nu eigenlijk zo speciaal aan is? Maar blijkbaar geeft het sommigen een serieuze kick om te weten dat iemand die wereldberoemd in Vlaanderen is hen bij naam en van gezicht kent. Als ik al die verhalen lees en hoor, ben ik dan ook niet verbaasd dat er sommigen de valse geruchten de wereld durven insturen dat Wouter sex heeft gehad met zijn fans. Wat mij wel heel erg opviel in de hele discussie is dat ineens iedereen zegt dat men alleen voor het optreden gaat en dat zo'n foto of babbeltje niet nodig is. Het is leuk, maar niet noodzakelijk. Raar genoeg zijn zij het vaak die al eerste in de rij gaan staan voor die foto of handtekening. Of die zich bij een groepsfoto nav een verjaardag zich tussen andere fans tussendoor dringen zodat ze toch maar naast hun idool zou kunnen staan, want zij had wel voor het gezamenlijke cadeau gezorgd.

Ook typerend voor bepaalde Wouterfans is dat ze zich vastklampen aan strohalmen. Zijn cd Rock on verkoopt niet zo denderend. En de reden hiervoor ligt bij het feit dat er maar een beperkte oplage zou zijn. Hierdoor is hij ook zo moeilijk te vinden. Hiervan kan iets van aan zijn, ook al omwille dat het White Label nog maar een beginnend platenlabel is. Maar als Wouter zó populair zou zijn als sommigen beweren, dan zou er toch een ontzettend grote vraag moeten zijn in de winkels. En dan zou White Label toch wel meteen zorgen voor die tweede druk van de cd. Ook hier zal men toch geen kans om winst te maken aan zijn cd zomaar laten schieten. Het feit dat de cd in sommige winkels nog in grote oplage zijn blijven liggen, duiden toch op het feit dat de vraag naar zijn cd niet zo groot moeten zijn. En dan komen ze ineens af met de stelling dat Wouter misschien meer een single-artiest is en geen echte cd-artiest. Want kijk, One little slip staat nog steeds in de Ultratop en heeft toch goed gescoord. Jongens, de single heeft redelijk verkocht, maar de verkoop is niet echt denderend te noemen. Als je de Ultratop van vorige zaterdag overloopt, dan merk je dat de singleverkoop op een laag pitje stond. Zo zijn er artiesten die al meer dan 10 weken in de ultratop hebben gestaan ineens weer binnen komen of gaan stijgen. Zoiets komt ook in de komkommerweken van de zomer voor.

Nu lijkt het een beetje of ik iedereen over dezelfde kam wil scheren, maar dat is niet zo. Er zijn gelukkig ook nog die-hardfans die op mijn appreciatie kunnen rekenen. Fans die andere fans op hun vingers durven te tikken wanneer ze eens doorslaan. Fans die toegeven dat ze graag de aandacht van hun idool krijgen, maar die door hun manier van doen en spreken ook bewijzen dat ze het allemaal ook kunnen relativeren. Fans die weten dat hun leven niet moet draaien rond die ene artiest, maar die ook beseffen dat fan zijn u een goed gevoel kunnen geven, u nieuwe vriendschappen kunnen schenken, een extra stimulans in hun leven kunnen betekenen. Eigenlijk zou ik die fans willen oproepen om hun zielige medefans een geweten te schoppen. Hen ook leren alles in een juister perspectief te plaatsen en de fout niet op iedereen die in hun weg staat te steken. Om hun energie te gebruiken in positieve reclame rond hun eigen idool en met respect voor andere artiesten, entourages en fans in plaats van in negatieve reclame voor andere artiesten. Om deze manier zullen ze meer bijdragen tot een positieve evolutie van de carrière van hun idool dan nu het geval is.

Let op, ik heb niet de bedoeling om mensen persoonlijk te viseren (daarom ook dat ik bewust geen namen heb vermeld). En ik kan ook verstaan dat sommigen door bepaalde dingen een beetje gefrustreerd geraken en daardoor het noorden even kwijt zijn. Ik heb daar alle begrip voor, maar ik vind wel dat men die frustraties ook niet verkeerd moet gaan gebruiken. Het is juist dát wat mij ergert.