Bedrijfsreceptie

Sinds begin van deze maand zijn wij verhuisd met mijn werk. En dat moest gisterenavond gevierd worden met een receptie en een optreden van Norbert Detaeye. Toen ze dit meedeelden, was mijn eerste reactie van "tja, het zal weer wat geven, diene zanger. Konden ze nu niemand iets bekender nemen." Maar kijk, wie zonder verwachtingen naar zoiets gaat, komt altijd met een ontzettend voldaan gevoel naar huis. Het optreden van Norbert Detaeye was dan ook een goed optreden. Hij brengt op de piano liedjes uit New Orleans, dus vooral lichte jazz en blues. Het was een beetje een muziekgeschiedenisles, maar dan wel een heel aangename. En wat hem zo fantastisch maakte, is dat hij met ontzettend veel liefde muziek maakt. Hij wordt één met zijn instrument, legt zijn hele ziel in de muziek en speelt met volle overgave. Iets wat ik tegenwoordig bij niet veel artiesten meer zie. Zijn muziekrepertoire ligt misschien wel in een ver verleden van de jaren '20 tot jaren '60, maar met zijn optreden bewijst hoe tijdloos sommige muziek wel is. Onder de jongere aanwezigen kon dit misschien wel op iets minder appreciatie rekenen, want ja het is allemaal aan een lager tempo, het zit niet vol met beats en catchy refreinen. Maar ik vind zoiets wel fantastisch. Het was muziek die ik niet meteen uit eigen beweging zou zijn gaan beluisteren, maar nu is mijn interesse ook weer gewekt om ook eens op muziekvlak achterom te kijken. Er is vroeger ook heel goede muziek gemaakt die door de loop de jaren verloren is gegaan voor mijn generatie. En misschien moet de huidige muziekgeneratie die muziekgeschiedenis nieuw leven inblazen. En een deel doet dat al. Tegenwoordig hou ik nogal van soulmuziek en mensen als Leela James weten bijvoorbeeld terug de echte soul tot leven te brengen. John Legend is tegenwoordig mijn favoriete cd van het moment en hij weet de gospelsoul weer cachet te geven. En op jazzgebied is er Jamie Cullum. Door echte jazzliefhebbers wordt hij natuurlijk verguisd want Jamie brengt geen echte jazz. Maar ik heb veel bewondering voor iemand als Jamie Cullum, want door zijn jazzmuziek te combineren met hedendaagse populaire invloeden weet hij tenminste een nieuwe dimensie te geven aan de popmuziek. Voor sommige criticasters zal het allemaal commercieel gedoe zijn, maar ik heb niets tegen dit commercieel gedoe met kwaliteit. Commercieel moet niet altijd slecht zijn.

Genoeg over de muziek op de receptie. Wat mij gisteren echt heeft geraakt, was een compliment van Myriam, de kuisvrouw. Zegt ze op een bepaald moment tegen mij, "Filip, ik vind u een lieve jongen. Want jij was één van de enige die 's morgens altijd vroeg aan mij 'En Myriam, hoe is het met u?' en dat maakten wij altijd een babbeltje. En dat vond ik altijd zo plezant en dat ik mis nu wel een beetje." Ja, want de uren van Myriam zijn nu helemaal veranderd waardoor ik haar bijna niet meer zie. Bovendien is ze net gescheiden en woont ze nu helemaal alleen. Dus ik vermoed dat sommige avonden voor haar heel eenzaam moeten zijn. En toen kreeg ik toch een goed gevoel vanbinnen als ze dit vertelde, omdat ik zo'n iemand met zo'n eenvoudig zinnetje en vaak een gesprek over koetjes en kalfjes gelukkig heb kunnen maken en het gevoel heb kunnen geven dat er ook nog mensen in haar geïnteresseerd zijn. Ik wil mezelf hier niet als een heilige gaan afschilderen want ik heb waarschijnlijk meer slechte dan goede kanten, maar dit zegt misschien wel iets over wat voor iemand ik op het werk ben. Ik ben iemand die op het werk iedereen gelijk tracht te behandelen. Ik probeer met iedereen een beetje contact te hebben, ook met de kuisvrouw. Voor mij is ze helemaal niet minderwaardiger dan mijn baas. Ik ben ook niet supersociaal, maar een keer vragen hoe het met een collega is, kost toch helemaal geen moeite. En toch merk ik dat het voor andere collega's soms wel een moeite is. In ons nieuwe gebouw zijn we met onze negen collega's verdeeld in twee landschapskantoren, net als in ons vorige gebouw. En ik merk dat er collega's zijn van de ene ruimte die met een beetje minachting kijken naar de mensen van de andere ruimte. Ze zijn er wel vriendelijk en zo tegen, maar toch geven ze nooit het gevoel dat de anderen er ook echt bijhoren. En dat vind ik jammer. En dat heeft twee maanden geleden ook een beetje voor een koude oorlog gezorgd tussen mij en zo één van die collega's. Als je geen goedendag kunt zeggen tegen uw eigen collega's, waar zijn we dan mee bezig? Het grootste deel van de dag zit je met uw collega's opgescheept, probeer het dan ook zo aangenaam mogelijk te houden. En ik weet dat je uw collega's niet zelf kan kiezen en dat er sommige karakters dan ook niet echt bij elkaar passen, maar iedereen moet maar een beetje water in de wijn kunnen doen. Let op, ik schep hier precies de illusie dat de sfeer op mijn werk niet goed is, maar dat is zeker niet het geval. Alleen heb ik nog al eens de neiging om dingen te observeren en te analyseren en dan merk je hier en daar al wel eens dat er ergernissen zijn. En in stressy momenten komen die irritaties al eens naar boven. Ikzelf probeer dus om met iedereen een aangename relatie op te bouwen. Dat betekent dat ik altijd bereid ben om iemand te helpen, om op een vraag te antwoorden, om af en toe al eens een gesprekje te hebben, ... Ik hoop op deze manier een goede collega te zijn. En als ik dan zo een compliment krijg van de kuisvrouw, weet ik dat ik toch al op de goede weg ben. Ik ga van mezelf zeker nog niet gaan beweren dat ik altijd een goede collega ben, maar ik probeer toch mijn best te doen.