TV op DVD: The Wire

Bij Man bijt hond zingen ze telkens weer dat er weer heel wat te beleven viel op televisioneel gebied, maar in de zomer valt dat nog al eens dik tegen met de vele herhalingen van de herhalingen van de herhalingen. Met het triestige weer van de afgelopen dagen kruipt een mens toch nog eens graag voor zijn televisie in plaats van op een koud terrasje in de regen te zitten. Daarom bied ik u een aantal alternatieven voor. Vorige week was dit de miniserie The Corner. Deze week is het een serie die door Focus Knack werd uitgeroepen tot beste serie aller tijden tout court, die op de website Metacritic, een website die het gemiddelde berekent van de recensies in de belangrijkste geschreven media, een score haalde van 98% en de serie die door Newsweek als de meest belangrijkste televisieserie van zijn generatie genoemd werd, The Wire getiteld.

The Wire kan het best omschreven worden als de mix tussen een politiereeks en een sociologische studie met een verrassende hoofdrolspeler. Waarover draait The Wire? The Wire gaat eigenlijk rond de hoofdrolspeler, namelijk de Amerikaanse stad Baltimore. Die stad staat namelijk centraal voor heel wat problemen die in de loop van de serie aan bod komen. Er is vooreerst een groot drugsprobleem. Sommige delen van de stad zijn echte drugsgetto’s waar de politie ontmoedigd wordt van zijn oorlog tegen drugs. Daarnaast is Baltimore een havenstad wiens industrie steeds veroudert en verloedert. Verloedering is ook een goed woord die de huisvesting van Baltimore kan typeren. En zo kent Baltimore nog een aantal van die problemen. Geen wonder dus dat de criminaliteit hoog scoort in deze stad.

De bedenkers van The Wire zijn zelf afkomstig uit Baltimore en kennen de situatie maar al te goed uit hun werk als reporter en auteur. Hun werk lag al aan de basis van de miniserie The Corner. Na het succes van deze serie ontstond al gauw het idee voor The Wire die dieper ingaat op de problemen van de stad Baltimore. Ze doen dit onder de vorm van een klassieke politiereeks, namelijk een team van detectives zet een afluisteroperatie (“een wire”) op om zo voldoende informatie te verkrijgen om een drugsbaron of ander crimineel neer te halen. Maar dit is dan ook het enigste wat ze met zovele andere politieseries gemeen heeft. Want je moet u in The Wire niet verwachten aan twaalf of dertien kleine verhaaltjes per aflevering. Neen, per seizoen neemt de serie één zaak onder de loep. En dat doet ze op zo een grondige manier waardoor de serie heel traag aanvoelt. Zo duurt het vaak enkele afleveringen vooraleer de wire daadwerkelijk is opgezet. Maar het voordeel van deze trage structuur is dat je echt diepgang krijgt in de serie en dat de serie een mooi beeld schetst van wat politiewerk daadwerkelijk inhoudt. Bovendien krijg je ook een heel goed inzicht in de verschillende radartjes die een politiezaak is. Maar wat echt het knappe is aan The Wire is dat je de zaak niet alleen te zien krijgt vanuit het standpunt van de politie, maar ook uit het standpunt vanuit de afgeluisterde. En zo krijg je de sociologische toets in de serie. Want je krijgt een beeld van de beweegredenen waarom drugs zo weelderig tiert in Baltimore, waarom de economische situatie havenarbeiders tot criminaliteit dwingt, ….

Elk seizoen neemt de toestand van de stad Baltimore vanuit een ander standpunt onder de loep. Voorlopig zijn er reeds drie seizoenen uit op DVD. Seizoen 1 bekijkt een drugszaak vanuit het standpunt van zowel de politie en justitie als vanuit het standpunt van de drugsdealers. Het verhaal is vrij simpel. Nadat voor de zoveelste keer een drugsverdachte is vrijgesproken, uit politiedetective Jimmy McNulty zijn ongenoegen tegenover de rechter van dienst. Na een paar telefoontjes van die rechter schiet het logge politieapparaat in gang en mag McNulty proberen om Avon Barksdale en Stringer Bell neer te halen. Dat tracht men te doen via een zogenaamde Wire, afluisterapparatuur die voldoende bewijzen moeten opleveren om beide drugsbaronnen achter slot en grendel te krijgen. Ondertussen krijgen we dus een lesje in politiewerk, maar zien we vooral een vernietigend portret van West-Baltimore waar de wijken zijn veranderd in drugsgetto’s en waar kinderen als gauw deel gaan uitmaken van een goed geoliede drugsmachine.

In seizoen twee blijft er een kat-en-muisspelletje gespeeld worden tussen politie en de drugswereld, maar komt er een zaak bij, namelijk een onderzoek in het havensmilieu van Baltimore. Omdat de economische crisis keihard heeft toegeslagen in de haven, zijn de dokwerkers een makkelijke prooi voor criminelen die met hun hulp allerlei lucratieve dingen het land in willen smokkelen met het nodige procentje voor de havenarbeiders. Maar wanneer in één van de containers dertien dode prostituees worden gevonden, ontstaat er een nieuwe politiezaak. Langzaamaan legt die een volledig netwerk bloot van corruptie en misdaad die zich uitstrekt van de vakbondsmannen in de haven tot de grote drugsbaronnen in Balitmore. Maar de plot is ook deze keer minder van belang. De serie laat ons vooral tonen waartoe een verloederde industrie allemaal toe kan leiden en hoe het sociale weefsel in Baltimore de voorbije jaren volledig is aangetast door allerlei louche types van alle slag en hoe de politie en het stadsbestuur daar machteloos tegenover staan. Het geeft een indringende blik in hoe een economische crisis levens aantast en mensen ertoe dwingt om toch maar in de criminaliteit te stappen willen ze het hoofd boven water houden. Dat er daarbij slachtoffers vallen, zal u niet verbazen.

Seizoen drie tenslotte borduurt verder op de zaak die in het eerste seizoen aan bod kwam en verder sluimerde in seizoen twee. Deze keer nemen de makers ook de politiek onder de loep. McNulty en zijn team proberen de bende van Barksdale en Stringer nog steeds tot op de bodem op te ruimen. Ondertussen is een districtscommissaris de zinloze strijd tegen drugs beu en besluit hij een gedoogbeleid voeren in zijn wijken. Dit ontketend een ware machtstrijd binnen de top van de politie als binnen de wereld van de drugshandel. Bovendien zijn er nog andere kapers op de kust op de drugshoeken. Tenslotte ontstaat er in het stadhuis ook een machtstrijd tussen een ambitieuze commissievoorzitter en de huidige burgemeester met het oog op de komende verkiezingen. Net als in de vorige seizoenen staat eigenlijk de plot op de tweede plaats, al zal je merken op het einde van seizoen drie dat de plot toch belangrijker wordt en vele antwoorden krijgt. Desondanks blijft ook hier de sociologische factor de belangrijkste. In dit seizoen krijgen we een beeld van hoe de politiek reageert op de vele problemen in de stad en welke machtsspelletjes er zich allemaal voordoen in de top van de politie. Maar het geniale van dit seizoen zit hem in het sociaal experiment van het gedoogbeleid en de gedoogzone die een districtcommissaris invoert. Wat zou er gebeuren mochten drugs toegelaten worden op bepaalde plaatsen en strikt verboden op andere plaatsen?

Voorlopig zijn er nog twee seizoenen gepland. Seizoen vier is ondertussen reeds in Amerika uitgezonden en zal meer de rol van het onderwijs toelichten in de hele problematiek van Baltimore. Seizoen vijf en naar alle waarschijnlijk ook het allerlaatste seizoen neemt dan weer de rol van de media onder de loep. The Wire is zeker geen gemakkelijk reeks om te volgen. Vooreerst is er het uiterst trage ritme van de serie (niet te verwarren met de slaapverwekkendheid van Witse). Maar daarnaast is de serie ook heel complex met zo’n dertigtal personages die elk seizoen nog lijkt toe te nemen. Het vraagt dan ook een beetje concentratie om al die personages uit elkaar te halen. Daarom ook dat geen enkele Vlaamse of Nederlandse zender bereid is om de serie uit te zenden. Het gaat hier niet om een mooi afgerond verhaaltje per aflevering, maar het vereist enige inspanning van de kijker. Toch missen we zo als kijker een ongelofelijke ervaring. Want The Wire is echt wel meeslepend. Zeker seizoen 1 en 3 zijn verslavend en je wordt echt opgezogen in het verhaal. Seizoen 2 vond ik persoonlijk misschien een tikkeltje te complex omdat het enerzijds nog voortborduurde op het verhaal uit seizoen 1 en anderzijds kwam er nog eens een extra verhaal bij met de nodige extra personages. Maar uiteindelijk kan ik toch wel zeggen dat de vele complimenten voor de serie niet gelogen zijn. Het is een echte diepgaande serie met levensechte personages, uitstekend acteerwerk en goede verhalen waarin vaak ook levensechte verhalen zijn in verwerkt. De serie is fucking brilliant en een echte aanrader voor mensen voor wie televisie iets meer mag zijn dan hersenloze actiescènes en dialogen.

The Wire seizoen 1-2-3 zijn momenteel op DVD verkrijgbaar en zijn uitgegeven door Warner Home Video. Je kan ze terug het voordeligst via internet bestellen via www.mediadis.com waar seizoenen 1 en 2 slechts 34,99 euro kosten. Voor seizoen 3 moet je iets meer betalen, namelijk 42,99 euro. Verwacht wordt dat seizoen 4 nog voor het einde van dit jaar verkrijgbaar zal zijn.

Nate James - Kingdom falls

Alternatieve video die de beweegredenen van de song meer blootleggen:

Orania

Misschien had U al eens eerder over Orania gehoord, misschien ook niet. Tot over twee weken had ik zelf nog nooit over Orania gehoord, maar een artikel uit Knack leerde mij heel wat meer over deze stad. Orania is gelegen in Zuid-Afrika aan de oevers van de Oranjerivier. De stad is zo’n vijftien jaar geleden gebouwd op een voormalig en verlaten constructiedorp en is sindsdien heel bekend in heel Zuid-Afrika. Niet omwille van de stuwdam die in de buurt is gebouwd. Niet omwille van het mooie landschap. Niet omwille van het feit dat de stad pas onlangs zijn eerste supermarkt kon openen. Neen, het is in heel Zuid-Afrika bekend omdat er enkel blanken mogen wonen en werken in Orania.

U leest het goed. We zijn in Zuid-Afrika in de 21ste eeuw. We zijn in het Zuid-Afrika waar er ooit apartheid heerste en Nelson Mandela gevangen gehouden werd. We zijn in het Zuid-Afrika waar de situatie nu helemaal veranderd is, Nelson Mandela een internationale held is en de zwarten aan de macht zijn. En in dat Zuid-Afrika van vandaag is er een stad waar geen zwarten mogen wonen of werken. Een stad waar de bestuursleden spreken dat “de Republiek van Suid Afrika” is overgelaten aan mensen van mindere capaciteit. Een stad waar bewoners beweren dat zwarten niet in de treinen mogen zitten, maar dat ze enkel met kaffertaxi’s mogen rondreizen. Een stad met leuzen als “Ek praat en denk in het Afrikaans” en “Ons ideaal snoer ons saam”. En neen, dit is echt geen fictie uit een boek, televisieserie, film of verkiezingsfolder van het Vlaams (of liever gezegd Afrikaners) Belang. Neen, het is de trieste realiteit vandaag in Zuid-Afrika.

Het zal u dan misschien ook niet verbazen dat de stad gesticht werd door de schoonzoon van oud-premier Hendrik Verwoerd, de premier die onder zijn bewind de apartheid invoerde en later door een zwarte man vermoord zou worden. De stad werd gesticht naar aanleiding van de afschaffing van de apartheid en de vrijlating van Nelson Mandela. Volgens de bedenkers van de stad moet Orania een overlevingsplan bieden voor de hedendaagse blanke Afrikaner die niet verzwolgen wil worden door het nieuwe en door zwarten bestuurde Zuid-Afrika. Het nieuwe Zuid-Afrika waar het volgens de bedenkers onmogelijk is om nog langer Afrikaner te zijn. Want de zwarten hebben de blanke macht, scholen en media afgenomen en nu dreigen ze ook hun cultuur af te nemen.

Het ultieme doel van het dorp is het recht op zelfbeschikking of met andere woorden: de stichters zouden graag hun dorp zien uitgroeien tot een federale eigen volksstaat met eigen instellingen en een eigen economie waar de bescherming van het culturele erfgoed van het Afrikanendom onderstreept wordt. Om dat te bereiken willen de Oraniërs Afrikaner-selfwerksaamheid. Dit betekent dat al het werk, van bestuur tot handwerk, door blanken wordt gedaan en dat bijgevolg dus niet-Afrikaners niet worden toegelaten om in het dorp te wonen of te werken. Omdat men niet kan werken met goedkope zwarte arbeidskrachten steunt de economie van Orania op de modernste en meest geautomatiseerde landbouw van het land. Om de economie verder te steunen heeft Orania zijn eigen munt bedacht, de Ora. Wanneer Afrikaner met dit enkel voor blanken geld betalen in Orania krijgen ze 10% korting op hun aankopen. Op deze manier wil men stimuleren om het geld meer dan de Zuid-Afrikaanse rand te gebruiken en om de eigen economie te stimuleren. Ook hebben de Oraniërs hun eigen scholen opgericht die vooral gecomputeriseerd zijn.

Vandaag de dag leven er ongeveer zo’n 500 inwoners in Orania en er is nog plaats voor zo’n 1.000 extra inwoners. Toch komen niet alle inwoners in Orania wonen omwille van de idealen. Het misdaadcijfer in Zuid-Afrika ligt ontzettend hoog met vele verkrachtingen en moorden per dag. In Orania ligt het misdaadcijfer gevoelig lager, doordat het een afgelegen dorp is, waardoor er een groter veiligheidsgevoel heerst. En net die veilige omgeving trekt zoveel mensen aan. Maar verder is het toch ook niet zo allemaal idealistisch in het dorpje. Zo ben je geen eigenaar van je huis in Orania, maar slechts een aandeelhouder in de maatschappij Vluyteskraal Aandeleblok die het dorp in 1991 voor 1,5 miljoen rand heeft gekocht. En onlangs raakte bekend dat de rijke bestuurders van het dorp samen zo’n 85% van de aandelen in hun bezit hebben en in de gegoede buurt Grootdorp wonen. De armere bewoners moeten echter in de kleine huisjes van Kleingeluk wonen. Die grote kloof tussen rijk en arm heeft ondertussen de relaties tussen beide groepen al sterk verzuurd. Bovendien zijn heel wat van die armere bewoners ongelukkig omdat ze nu al de werkjes zelf moeten doen die ze vroeger zelf niet wilden doen, maar door de zwarte bevolking werd gedaan zoals het onderhoud van de erven en het vegen van de straten. Tenslotte mag de stad dan wel trachten om een eigen staat te worden, het ontbreekt de dag van vandaag nog steeds aan eigen ziekenhuis of rusthuis.

Ik heb gans het artikel met grote verbazing gelezen. Zoiets kan je verwachten in boeken, films of televisieseries, maar toch niet in de realiteit van de 21ste eeuw. Gans het idee is toch niet te vatten dat je als zwarte bewoner van Zuid-Afrika vandaag de dag nog wordt uitgesloten om ergens te gaan wonen of werken, gewoon omwille van je huidskleur. En dan heb ik zin om uit te roepen dat het hier gaat om een pure vorm van racisme, vooral als je sommige uitspraken leest (de zwarte personen zijn personen met mindere capaciteit). En dan word ik boos omdat de mens toch nooit zal leren uit de geschiedenis. Maar de bedenkers van Orania zeggen dat ze geen racisten zijn. Ze zijn alleen maar bezorgd omwille van het cultuurbehoud. Sorry dat ik het moet zeggen, maar het doet mij een beetje denken aan het Vlaams Belang. Ook zij zeggen steeds dat ze geen racisten zijn en dat hun alleen maar te doen is omwille van het behoud van de Vlaamsche cultuur. Alleen lijkt en is het mij vooral een mooiere uitleg voor de minder mooie racistische grondredenen. Zulke verhalen als het verhaal van Orania maken me woest van binnen en als ik zulke dingen lees, ben ik soms echt beschaamd om deel uit te maken van het blanke ras. Waar gaat dat toch naartoe met de mensheid?

Stemtesten en kieskompassen

We zijn op een kleine twee weken van de federale verkiezingen verwijderd en nog steeds heb ik het gevoel dat de campagne nog uit zijn startblokken moet komen. Het is vreemd en raar, maar blijkbaar associeer ik verkiezingskoorts nog altijd met massa’s verkiezingsfolders in de bus en affiches in het straatbeeld. Alleen kiezen de partijen steeds minder voor deze traditionele verkiezingspropaganda, waardoor het lijkt alsof de verkiezingen nog ver verwijderd zijn. Voorlopig is het ook nog maar een saaie verkiezingsstrijd geweest. En dan vind ik strijd nog een groot woord. De kranten brengen wel verkiezingsnieuws en verkiezingsinterviews, maar het blinkt voorlopig maar uit in de voorspelbaarheid. Ook op televisie is het zo. De partijen hebben zich allemaal wel eens braaf mogen komen voorstellen tijdens het journaal, maar echt trachten u te overtuigen en te overhalen om op hen te stemmen doen ze nog niet echt. Misschien als de echte grote debatten er komen (Terzake 07 blijkt naar het schijnt uit te blinken in flauwheid en haalt nog maar enkel het nieuws met kandidaten die slecht geïnformeerd zijn over hun eigen programma of door kandidaten die zwaar blijken tegen te vallen in de debatten) dat er toch een beetje strijd wordt gevoerd.

Omwille van de flauwe campagne die voorlopig alle inhoud tracht te vermijden, wordt het steeds moeilijker om na te gaan wie nog voor wat staat en wat de verkiezingsprogramma’s nu allemaal daadwerkelijk inhouden. Vermits de traditionele verkiezingsfolders dus steeds minder in de gratie vallen van de partijen, lijkt het wel alsof je als kiezer steeds meer en meer zelf op zoek moet gaan naar de verschillende standpunten van de partijen. Eigenlijk vind ik dat wel een beetje jammer. Politiek is zeker niet de makkelijkste materie en vele mensen interesseert het eigenlijk geen bal. Maar als je als partij al weinig moeite doet om mensen te overtuigen van je plan voor de toekomst en dat jij de beste bent om dingen te realiseren, hoe moeten dan in godsnaam de mensen er interesse voor krijgen. Om door de bomen het bos toch nog enigszins te zien, worden we deze dagen meer en meer om de oren geslagen met stemtesten en kieskompassen in de media en op internet. Aan de hand van een aantal stellingen gaat men na welke partij het dichtst aanleunt bij jouw eigen overtuiging.

Deze testen worden wel wetenschappelijk ondersteund door universiteiten en professoren, maar toch kan je er veel kritiek op geven. Ten eerste gaat het maar over 36 stellingen, terwijl er in het programma van een politieke partij veel meer staat dan die 36 punten. Men kiest in de test maar voor die stellingen die de grootste tegenstellingen tussen partijen bloot legt. Bovendien missen die testen vaak de nuancering en argumentatie van de partijen. Je krijgt die argumentering pas na de stemtest en je kan op basis daarvan je profiel nog wijzigen, maar het zou toch beter zijn mocht je eerst de argumentatie kunnen lezen en dan een doordachte keuze maken of je het met de stelling eens bent of niet. Bovendien ontbreekt er in de stemtest ook nog een belangrijk element, namelijk een waardering van de voorgestelde kandidaten. In het kieskompas van De Standaard kan je een waardering geven aan de kandidaat-premiers, terwijl de stemtest van de VRT op dit vlak tekort schiet. Nochtans is dit ook een belangrijke factor in het kieshokje. Je kan een goed programma hebben, maar als je niet het politieke bekwame volk beschikt die de vertrouwen scheppen om het programma te realiseren, dan zal je eerder voor een andere partij kiezen.

Kortom, men kan niet genoeg benadrukken, vind ik, dat zulke testen maar een indicatie zijn, maar men mag de deelnemer niet wijsmaken dat je via zulke testen echt de juiste keuze zal maken in het kieshokje. Iets wat de media toch wel tracht te doen. Zelf heb ik de Doe de stemtest van de VRT en het Kieskompas van De Standaard eens ingevuld om te zien hoe betrouwbaar die testen wel zijn en of ze wel degelijk overeenkomen met mijn werkelijke voorkeur. Dit was mijn resultaat bij het Kieskompas van De Standaard:
SP.a: 83%
Groen!: 74%
Spirit: 74%
CD&V: 60%
Open VLD: 54%
N-VA: 48%
Lijst Dedecker: 47%
Vlaams Belang: 37%

Doe de stemtest leverde mij de volgende resultaten op:
SP.a: 87,5 %
Groen!: 79,4 %
Spirit: 77,9%
CD&V: 63,0%
PvdA+: 58,0%
Open VLD: 54,9%
N-VA: 51,2%
Lijst Dedecker: 28,4%
Vlaams Belang: 24,7%

Je ziet het dus: beide testen gaven mij een zelfde volgorde van de partijen, wat de testen toch iets betrouwbaarder maken. Zo verwonderlijk is dat nu niet echt, omdat er een paar grote gelijkenissen was qua stellingen tussen beide testen. Wat wel opvalt is dat de percentages sterk verschillen tussen beide testen. Dat komt omdat het Kieskompas van De Standaard iets meer genuanceerde antwoordmogelijkheden gaf dan de Stemtest van de VRT. Aan de andere kant heb je bij het Kieskompas dus de waardering van de kandidaat-premiers en de regeringen wat je bij de Stemtest niet hebt. Maar Doe de stemtest heeft dan weer de mogelijkheid om te kiezen welke thema’s jezelf belangrijk vindt waardoor je werkt met gewichten die aan de stellingen worden gegeven. Maar beiden geven dus een soortgelijk resultaat op basis van de antwoorden die ik gaf. En kloppen de testen nu ook daadwerkelijk met mijn werkelijk stemgedrag in het kieshokje? Ik moet zeggen van wel. Ik situeer mij op politiek vlak zeker langs de linkerzijde en heb een grote afkeer van de Vlaams Blok/Belang-politiek. Op dat vlak weerspiegelen de beide testen dus goed mijn stemgedrag. Alleen ben ik wel een beetje verbaasd door de goede score van CD&V (maar eigenlijk is dat niet zo verwonderlijk, vermits CD&V zich mooi in het midden profileert tussen linker- en rechterzijde) en de mindere score van Open VLD. Ik had eerder gedacht dat beide scores omgekeerd zouden liggen, maar blijkbaar ken ik beide programma’s dus toch niet zo goed.

Wat mij wel intrigeert in beide uitslagen is de verhoudingen tussen de kartels. Het kartel SP.a-Spirit ligt duidelijk dichter bij elkaar dan het kartel CD&V-NV-A. Als je ziet hoe groot de kloof is tussen beide partijen vraag je u toch wel af hoe beide partijen ooit tot een echt werkbaar kartel zijn kunnen komen en hoe ze in godsnaam met een uitgebreid gemeenschappelijk programma naar buiten zijn kunnen komen. Misschien dat de scores dichter bij elkaar liggen bij mensen die in de stemtest eerder rechts kiezen, maar bij mijn stemtest is het verschil toch wel heel groot. Nog een andere constatering is het feit dat de linkse partijen wel heel dicht bij elkaar liggen in beide testen. Als je kijkt naar de scores van Groen! en SP.a en nadien dieper ingaat op hun eigen antwoorden, dan merk je dat er maar een klein verschil is tussen beide partijen. De vraag is dan ook wat nog echt het verschil is tussen een groene en een rode stem en het benadrukt nog eens het feit of men niet beter samen in kartel naar de kiezer trekt in plaats van de linkse stemmen te versnipperen. Groen! blijft tegen een kartel omdat men altijd zegt dat er een links alternatief moet zijn. Alleen wie kijkt naar de stemtest vraagt zich af wat eigenlijk dat alternatief is als je voor de grote meerderheid van de stellingen krak hetzelfde antwoord als SP.a geeft (Ik hoop dat iemand van Groen! als reactie mij tracht te overtuigen van hun verschil en meer vertelt dan alleen dat ze beter zullen zijn op vlak van milieu, wat ze ongetwijfeld zijn). PVDA+ en CAP zijn echte linkse alternatieven voor SP.a, maar Groen! is dat veel te weinig. Een groene stem kan dus wel nuttig zijn, maar of het daarmee de linkse kant van de maatschappij een dienst bewijst, is een andere vraag. Aan de andere kant zie je dan weer hoe dicht Lijst Dedecker en Vlaams Belang liggen in de stemtest. Ze verschillen zeker qua aanpak en de hardheid in hun stellingen omtrent migranten, maar voor de rest zie je wel dat er heel wat overeenkomsten zijn. Ook hier is het dus geen wonder dat Vlaams Belang vreest dat Dedecker een paar procenten kan afsnoepen van hun score en of ze niet beter een kartel hadden kunnen vormen in een Forzia Flandria. Ook langs de rechterzijde zou er dus een versnippering kunnen komen van de stemmen. De vraag is dus of zo’n versnippering een goede of slechte zaak is. Het maakt de keuze voor de kiezer er niet makkelijker op en het is soms moeilijk om de verschillen nog duidelijk te zien, maar aan de andere kant geef je de kiezer wel degelijk een keuze. Stemtesten en kieskompassen zijn dus indicatief, maar je leert er toch nog wat uit.

Top 10

1. Natalia: Gone to stay
2. Nate James: Funkdefining
3. Ghosts: Stay the night
4. Mika: Relax, take it easy
5. Ne-Yo: Because of you
6. Maroon 5: Makes me wonder
7. Sunrise Avenue: Fairytale gone bad
8. Timbaland: Give it to me
9. Nelly Furtado: Say it right
10. Milow: You don't know

Ikea

Vandaag nog eens naar de Ikea geweest. En wat mij altijd opvalt in Ikea is hoeveel zwangere vrouwen daar rondlopen. Je mag u niet keren of draaien of een of andere ronde buik komt uw richting uit. Bij Ikea is de vrouw altijd jong en bol. Echt waar. Ik vraag me af waarom al die zwangere vrouwen naar de Ikea moeten gaan. Is dat misschien een nieuwe fase in de zwangerschap? En het is duidelijk dat het niet in het begin van de zwangerschap is, maar reeds in een ver gevorderd stadium van de zwangerschap. En je zou nog kunnen denken: logisch, ze moeten een kinderkamer hebben, dus geen wonder dat er veel zwangere koppels in de Ikea lopen. Maar je vindt ze niet alleen bij de kinderkamers, je vindt ze werkelijk overal. Loop je door de afdeling badkamers, dan zie je in alle spiegels een dikke buik. Loop je door de afdeling keukens, dan mag je geen keukenkast opendoen, want op het ogenblik dat je ze weer toedoet, wordt de weg versperd door een bolle buik. Loop je door de slaapkamers, dan ligt er geheid wel een zwangere vrouw in een bed met benen open alsof ze ter plaatse gaat bevallen. Ikea en zwangere vrouwen. De twee zullen altijd onlosmakelijk met elkaar verbonden blijven.

TV op DVD:The Corner

Het belooft de komende zomer weer een televisiezomer te worden van de herhalingen. Wanneer het weer natuurlijk zoals vandaag is, is dat geen erg en kan u rustig genieten van een terrasje. Wanneer het weer echter omslaat zoals de voorspellingen zeggen voor dit weekend, dan kan u uw geheugen nog eens testen met de zoveelste herhaling van FC De Kampioenen, Witse, De Kotmadam, … of u kan kiezen voor TV op DVD oftewel een dvd-box met een goede televisieserie. En om sommige pareltjes te zien, moet je soms zelf echt wel uw toevlucht zoeken tot de DVD omdat de serie (nog) niet op de Vlaamse televisie verschijnt. De komende dagen of weken zal ik een paar suggesties doen. Voor vandaag wou ik eigenlijk beginnen met The Wire, maar omdat de miniserie The Corner eigenlijk deze serie onrechtstreeks voorafgaat, begin ik dus met The Corner.

Zoals je de komende keren zal merken komen veel van mijn DVD-tips uit de HBO-stal. HBO is een betalende televisiezender in Amerika die de voorbije jaren zijn tijd op televisioneel gebied ver vooruit was. Ook The Corner komt uit de HBO-stal en is het perfecte voorbeeld van de hoge kwaliteit die de zender aflevert. The Corner is gebaseerd op het boek The Corner: A Year in the life of an Inner-City neighbourhood van David Simon en Edward Burns en vertelt het verhaal van de familie McCullough in Baltimore. Heel het gezin is afhankelijk geworden van de drugs die op elke hoek van de buurt waarin ze wonen overvloedig te vinden is. De miniserie volgt net als het boek een jaar in hun leven en laat zien hoe ze proberen te vechten tegen de drugs, maar telkens weer door de verleiding in hun oude gewoonten vervallen.

De serie is zeker geen happy story met een happy ending, maar wel een realistische vertelling van het leven in één van de vele drugswijken die Baltimore kent. Via flashbacks gespreid over de verschillende afleveringen zien we geleidelijk aan hoe de familie McCullough het aanvankelijk eerst goed had, maar hoe de drugs langzaamaan in hun leven sloop en heel hun leven trachtte te vernietigen. Vooral de verhaallijn van vader McCullough is aangrijpend en leidt tot een dramatische en schokkende ontknoping. De verhaallijn van de moeder toont dan weer hoe moeilijk het is om van de drugs af te komen en hoe vaak de pogingen mislukken. Tenslotte is er ook de verhaallijn van zoon DeAndre die tracht zijn leven op het rechte spoor te houden, maar zich laat verleiden door de drugs en het vele geld dat hiermee makkelijk te verdienen valt.

De serie is geen spectaculaire serie die voortborduurt op een snel ritme. Neen, in 6 afleveringen van telkens een uur wordt het verhaal op een rustige, maar telkens boeiende en intrigerende manier vertelt. Misschien is het verhaal voor enkelen onder ons bij momenten wel een beetje saai, maar de knappe acteerprestaties en het aangrijpende verhaal slorpen u echt op in het verhaal. De hele serie is gebaseerd op een boek en kan je uiteindelijk ook bekijken als een boek op televisie. Hiermee wil ik zeggen dat sommige dingen onbelangrijk lijken in het begin, maar wel degelijk hun functie hebben in het geheel van het verhaal. Daarnaast wordt er eigenlijk ook niet getracht om elke aflevering te eindigen met een grote cliffhanger, zoals elk deel van een boek niet altijd eindigt met een cliffhanger. Wat het nog aangrijpender maakt, is het feit dat de serie gebaseerd is op echte gebeurtenissen en dat de gebruikte namen bestaande namen zijn. Zo wordt de serie ook afgesloten met een interview met werkelijke mensen achter de namen en hoe hun leven op de dag van vandaag is, zoveel jaren na de gebeurtenissen in hun leven.

The Corner werd bekroond met heel wat Emmy’s, waarbij deze voor script, regie en deze voor beste miniserie. Het succes van deze serie lag zeker en vast aan de basis van de serie The Wire, die verder ingaat op de drugproblematiek die Baltimore kent. Maar terwijl The Wire dieper ingaat op mensen met macht, laat deze serie vooral zien wat het effect is van drugs op de gewone man in de straat. Het is enorm realistisch en enorm aangrijpend en voor wie eens wat inhoud op televisie wil zien en wie kwaliteit wenst, moet deze serie zeker gezien hebben.

The Corner is verkrijgbaar op DVD en is uitgegeven bij Warner Home Video. De serie is makkelijk te bestellen via internet, zoals op www.mediadis.com waar de serie aan de héél voordelige prijs van 9,99 euro te verkrijgen is. Zo weinig geld voor zoveel kwaliteit. U weet dus waar u een koopje kan doen.

Reach up for the sunrise

Klungelslungel

Goed idee om een mannelijke knoeier of prutspoes klungelslungel te noemen (uw tong raakt wel in de knoop als je het een paar keer na mekaar moet zeggen) of blijven we het toch maar houden bij een knoeier? Interessante vraag van de week, vind ik.

Top 10

1. Natalia: Gone to stay
2. Ne-Yo: Because of you
3. Nate James: Funkdefining
4. Maroon 5: Makes me wonder
5. Mika: Love today
6. Ghosts: Stay the night
7. Timbaland feat. Nelly Furtado & Justin Timberlake: Give it to me
8. Milow: You don't know
9. Sunrise Avenue: Fairytale gone bad
10. Nelly Furtado: Say it right

What would you do?

Hope to see you soon

Vijftv is niet echt mijn zender, behalve op donderdagavond. Dan ben ik gekluisterd aan het televisiescherm om de meest verslavende televisie van het moment te bekijken, namelijk de serie Grey's Anatomy. Amerika is er wild van, Bill Clinton noemde het zijn favoriete serie van het moment, iedereen die er twee minuten naar kijkt kan niet anders dan te blijven kijken. Zo ook ik. Ik ben helemaal verslaafd geraakt aan de operaties, relaties en complicaties van deze serie. Het afgelopen jaar hebben we de drie seizoenen op ons bord gekregen, maar vanavond zullen we afscheid moeten nemen van Addison Montgomery, één van de smaakmakers en sterke personages van de serie. Normaal zou het personage, vertolkt door de prachtige Kate Walsh (die een vleugje Cathérine Deneuve over zich heeft en die duidelijk een prutspoes zou zijn mocht ze knoeien), maar enkele afleveringen meedraaien, maar Addison werd zo populair dat ze nu de reeks kan verlaten om binnenkort haar eigen serie Private Practice te krijgen. Vanavond wordt de introductie-aflevering van deze spin-off via het origineel gelanceerd. Omdat zoveel schoonheid, klasse en kwaliteit een waardig afscheid verdient, een eerbetoon aan Addison Montgomery en Kate Walsh.

Prutspoes

Ik heb vandaag op het werk een nieuw woordje bedacht: prutspoes. Wat is een prutspoes? Wel, ik zal u dat eens gaan schrijven. Ik kreeg vandaag telefoon van één van onze medewerkers van het kantoor in Lichtervelde die zat te knoeien met de afschrijvingstabellen in ons boekhoudpakket. De medewerker in kwestie is een niet onaardige vrouwelijk verschijning die bovendien heel sympathiek is. Vermits het dus een vrouw is kon ik moeilijk prutser of knoeier zeggen, want die begrippen hebben nogal een mannelijke bijklank, en vermits het een aantrekkelijke dame is legde ik de connotatie met een pitspoes en samen geeft dit dus een prutspoes. Een prutspoes is dus een vrouwelijke knoeier. Dat ze er niet onaardig uitziet is mooi meegenomen, maar moet geen vereiste zijn om de titel prutspoes te krijgen.

Nu zat ik daarjuist te denken: “zou het niet leuk zijn moest dit woord in de Dikke Van Daele verschijnen?” Tuurlijk is dat een leuk idee. Het komt dan ook van degene die het woord prutspoes heeft bedacht. Van zo iemand verwacht je toch niets anders dan leuke ideeën. Om in het opzet te slagen zal ik natuurlijk de hulp nodig hebben van jullie bloggers en lezers. Ik wil daarom aan al jullie bloggers en lezers vragen of jullie a.u.b. het woord prutspoes eens willen gebruiken in jullie postjes, lichtvoetige teksten, nonchalante babbels, ernstige discussies met jullie bazen of leraars, …. Kortom, mocht iedereen van jullie elke dag eens het woord prutspoes gebruiken pikt één of andere media dit wel op zodat nog meer mensen het woord leren kennen en gebruiken. En op deze manier wordt prutspoes een algemeen bekend begrip en kan de dikke Van Daele niet meer om het woord heen en moeten ze het opnemen in hun volgende editie.

Dus of jullie nu zelfs prutspoezen zijn of niet, vanaf vandaag beschouwen we prutspoes als een algemeen aanvaard Nederlands woord. Ik dank u alvast van harte voor uw medewerking!

Verkiezingen 2007

Nog 27 dagen tot de verkiezingen. En wat hoorde ik Guy Verhofstadt en Yves Leterme de vorige dagen telkens weer zeggen? Het moet over inhoud gaan. En iedereen knikt braafjes mee: het moet over inhoud gaan. Maar waar gaat het de hele tijd over? Over het kat-en-muisspel tussen Guy Verhofstadt en Yves Leterme. “Want Yves wachtte te lang om zijn kandidatuur te stellen”. “En Yves is een angsthaas die niet met Guy wil duelleren”. “En Guy gedraagt zich als een klein kind dat gaat verliezen”. En zo voort, en zo verder. Maar heeft U al iets gehoord over inhoud? Ik nog niet hoor. En beetje geblaat ja en wat sloganeske uitspraken. Maar hoe worden de problemen bij justitie opgelost? En hoe zit het met de maatregelen qua loopbaanbeleid? En wanneer doen we iets doen tegen de armoede in België en in de wereld? En hoe kunnen we Belgen en migranten dichter bij elkaar laten groeien? Ik heb nog maar weinig antwoorden gekregen op de vraag hoe de politieke partijen de problemen van morgen gaan oplossen.

Het verbaast mij trouwens dat de campagne niet in gang geraakt. Het is nog 27 dagen tot de verkiezingen en het straatbeeld hangt nog niet vol met affiches met de gemaakte glimlachen en poses. Het is altijd grappig om te zien hoe enkelen hun gezicht in de raarste bochten moeten wringen om toch maar een beetje sympathiek op de affiche te staan. En grappiger wordt het al die affiche na enkele dagen met een beetje graffiti wordt gefatsoeneerd. Iets wat traditioneel in Aalst op de Moorselbaan gebeurd. En de brievenbus zit nog niet vol met verkiezingsdrukwerk. Ik heb nog geen enkele folder in de bus zien zitten. En dat op 27 dagen van de verkiezingen. Ik heb op de blog van Pierre Du Coin wel gelezen dat iemand wel al het eerste drukwerk had ontvangen en dat dan nog wel van de partij Groen!. Wat mij toch even deed gniffelen. De partij die voor het behoud is van de bomen en voor het milieu is, bedeelt als eerste verkiezingsdrukwerken. Je moet als ecologische partij natuurlijk je prioriteiten kennen.

Waarschijnlijk is het stilte voor de storm. Vanaf zondag beginnen op één de eerste debatten en vanaf dan zal het volle gas vooruit zijn, vermoed ik. Of we in de debatten nu meer inhoud gaan krijgen, durf ik eerlijk gezegd te betwijfelen. In een format van een uur doe je natuurlijk weinig en het moet allemaal gezellig blijven hé op zondagavond. En dan krijgen we nog eens een doe de stemtest op de buis. Een test die u zou moeten zeggen bij welke partij uw ideëen het dichtst liggen. Over inhoud gaat het daar toch ook weinig. Het verkiezingsprogramma wordt samengevat in enkele sloganeske stellingen en op basis daarvan krijg je een stemadvies. Bullshit natuurlijk, want een programma moet gestaafd worden door een argumentering. Je moet door de argumentering overtuigd geraken van een politieke partij en van een politicus, maar niet door een slogan. Helaas is het heel hard zoeken naar die argumentering. Zowel op televisie als in de folders die straks in tsunami’s in onze brievenbus zullen terecht komen.

Nog 27 dagen verkiezingstijd en toch voelt het zo niet aan. Raar. Zouden de politici misschien ook al het vertrouwen kwijt zijn gespeeld in het politiek systeem? Men spreekt wel van een moeheid van opeenvolgende verkiezingen, maar hoe kunnen de mensen nu enthousiast worden als de politici hetzelf al niet zijn? Hoe kunnen wij nu dromen van een betere toekomst als de politici niet enthousiasmerend hun visie uit de doeken doen? Hoe kunnen wij nu een rood bolletje kleuren op 10 juni als niemand ons smeekt om voor hen te stemmen? Op basis van Doe de stemtest dan maar? Tja, als het leven en de samenleving niet meer waard is dan een fletse slogan, dan zullen we het stemadvies maar moeten volgen zeker.

Top 10

1. Ne-Yo: Because of you
2. Maroon 5: Makes me wonder
3. Timbaland feat. Nelly & Justin: Give it to me
4. Gabriel Rios: Angelhead
5. Natalia: Gone to stay
6. Nate James: Funkdefining
7. Milow: You don't know
8. Kaiser Chiefs: Ruby
9. Nelly Furtado: Say it right
10. James Morrison: Wonderful world