Maroon 5 - Makes me wonder

Eerste kandidatuur Comedy Casino Cup 2008

Back 2 good

Om de traditie van deze week verder te zetten, nu één van de beste liedjes van Matchbox Twenty, namelijk back 2 good.

Bent

Je zal het al gemerkt hebben, maar ik heb weinig inspiratie de laatste tijd om postjes te schrijven. Een beetje door vermoeidheid, denk ik. Maar gelukkig is er nog de plezante muziek. En de laatste tijd stop ik weer veel muziek van Matchbox Twenty in mijn oren en ik wil die jullie ook niet besparen. Daarom de sequel van gisteren.

Downfall

Om de week een beetje kracht bij te zetten een energieboost van Matchbox Twenty.

Ali B feat. Karima - Waar gaat dit heen?

Harde woorden

Zo kan ik het best de woorden omschrijven van Bob Savenbergh aan het adres van Joeri Fransen in een interview met Het Laatste Nieuws van dit weekend.

"En dan moet je je de vraag stellen waarom je in godsnaam méégedaan hebt aan Idool. Ik hoor Joeri zeggen dat hij zich niet op zijn plaats voelt in dat circus, dat hij dat nooit gewild heeft. Dat het allemaal veel te commercieel is. Dan denk ik: jongen, dat wéét je toch? Dat Idool niet op zoek is naar een zonderlinge songwriter? Dat ben je toch met iedereen zijn tijd aan het smossen? Ik voelde dat bij hem vóór de finale al aankomen. Ik heb aangedrongen dat hij dan kleur moest bekennen. Maar nee."

“Er zijn mensen die meedoen aan Idool en die in hun hoofd een totaal ander plannetje hebben. Lààt dat: het is nu genoeg bewezen dat dat niet werkt. En nog een raad: léés een contract, vooraleer je je poot er onder zet.”

“En nog één voor Joeri: kijk eens naar jezelf en vraag je eens heel stevig af of het wel goed genoeg is, wat jij doet.”

“Die types (nvdr Joeri) willen ook allemaal meteen live gaan optreden. Zingen met de muziek op band: dat is niet goed genoeg. Terwijl dat de beste, de hardste leerschool is. Weet je wat dat kost, een liveoptreden? Een organisator moet al zeker zijn van 900 man in zijn zaal om uit de kosten te komen. Wij zeggen: doe eerst een paar jaar live on tape en als je dààr overeind blijft, kunnen we overwegen om live te gaan.”

Allemaal niet te misverstane kritiek dus aan het adres van Joeri Fransen. Alleen zullen weinigen de kritiek ook in het bredere plaatje kunnen plaatsen. Het is duidelijk dat dit een weerwoord is van ex-manager Bob Savenbergh op eerdere uitspraken van Joeri in vorige interviews waar hij de praktijken van Bob aan de schandpaal nagelde. Hij heeft toen harde woorden gezegd over Bob Savenbergh en nu was het duidelijk payback time. Natuurlijk krijgt hier de persoon Joeri Fransen een serieuze deuk en voor wie het grotere plaatje niet ziet en kent, moet het nu wel lijken of Joeri een onuitstaanbaar figuur is die we vooral niet moeten boeken. Want als Bob al zegt dat hij niet goed is, dan zal het toch wel zo moeten zijn.

De kritiek moeten we dus duidelijk plaatsen in een openlijke ruzie en eerkwestie tussen de twee personen. Maar dat betekent niet dat de kritiek 100% onterecht zou zijn, zowel de kritiek die Bob over Joeri heeft als de kritiek die Joeri over Bob had. Zelf heb ik altijd het argument van Joeri dat het allemaal commercieel moest zijn de achillespees gevonden in zijn betoog. Bob Savenbergh heeft gelijk dat Joeri dit toch op voorhand kon weten. Idool is een commercieel programma op een commerciële zender. Als je dan de wedstrijd wint, weet je dat je commerciële toegiften moet doen. Joeri zal dat waarschijnlijk wel weerleggen door te zeggen dat hij nooit gedacht had dat hij zou winnen. Dat is waarschijnlijk ook zo, maar als je doorstoot tot de laatste 10 moet je toch beseffen dat het kan. En als je doorstoot tot de laatste 5 moet je er inderdaad serieus aan denken en nadenken over de consequenties van een overwinning.

Zelf heb ik nooit Joeri 100% begrepen waarom hij meedeed aan Idool. OK, het is een manier om in de picture te komen en om de aandacht van platenmaatschappijen te trekken. Alleen heb ik nooit verstaan wat je daar te zoeken hebt als alternativo? Het is één commercieel circus, dat had de eerste editie al duidelijk gemaakt. Maar als je dan aan dat circus meedoet, moet je toch ook wel bereid zijn om commerciële toegiften te doen. Je weet dat je nadien op pensenkermissen moet optreden en dat de platenmaatschappij niet echt geïnteresseerd is in jouw muziek, maar enkel in jouw verkoopcijfers. Ik heb een beetje het idee dat Joeri teveel met zijn eigen plannetje bezig was en te naïef heeft gereageerd op wat er rond hem gebeurde. En dat hij zich teveel heeft laten meeslepen door het circus waardoor hij op den duur de touwtjes is kwijtgeraakt. De bal was al serieus aan het rollen en hij zag zich geen manier meer om de bal te stoppen. Natuurlijk is het achteraf makkelijk spreken en zeker als buitenstaander, maar die achillespees in Joeri zijn betoog wordt door Bob Savenbergh toch vakkundig blootgelegd.

Dan is er natuurlijk nog de zéér harde kritiek van Bob waarin hij Joeri oproept om diep na te denken of hij wel goed bezig is en wel goed genoeg is. Hiermee stel je natuurlijk de carrière van iemand anders in twijfel en zulke uitspraken kunnen enorme schade toebrengen aan iemand anders carrière. Bovendien is het makkelijke kritiek van iemand waarvan ik mij niet kan herinneren dat hij ooit naar een optreden van Joeri is komen kijken en van iemand die nooit echt heeft willen investeren in de echte talenten van Joeri. Ook ik heb hier nog weinig recht van spreken, vermits het ook al anderhalf jaar geleden is dat ik nog eens naar een optreden van Joeri ben geweest. En ja hoor, toen vond ik dat Joeri ook nog niet echt goed genoeg was. Dat had zijn optreden op Marktrock Leuven duidelijk gemaakt. Toen stond hij er met een echte live-band, maar het optreden legde ook nog zijn zwakheden en zijn gebrek aan ervaring bloot. Maar dat was ocharme nog maar het prille begin van zijn carrière. Andere stokpaardjes uit Bob’s stal waren ook niet meteen rasperformers in die tijd, zoals Sandrine.

De kritiek is hard en grof, maar Joeri mag ze ook niet meteen naast zich neerleggen. Want als hij echt goed is, zou Bob dat niet moeten zeggen. Er zijn punten waar Joeri kan aan werken en ik denk dat het niet slecht is om dat ook te doen. Als ik hem nu volg, weet ik niet echt waar hij aan toe is. Hij duikt overal op met projecten, het is onduidelijk of hij aan nieuwe nummers aan het werken is, het is allemaal zo onsamenhangend. Ik denk dat het best is dat hij zich eens afvraagt wat zijn sterkste punt is en daar een doelstelling aan vasthangen en dan al zijn energie focussen op die ene doelstelling. Geen wirwar van projecten meer. Meer consequentie en meer focussen op de muziek. De eigen muziek.

Er zijn harde woorden gevallen dit weekend en dit is als fan niet altijd even leuk om te lezen. Maar je moet je ook afvragen of de kritiek onterecht of terecht is. En als die terecht is, ook al is het maar voor een deel, moet je die ook kunnen aanvaarden en onder ogen zien (rekening houdende in dit geval met het bredere plaatje). Het is niet slecht om kritisch te staan tegenover jouw eigen Idool. En dat doen we niet om hem af te breken, maar om hem juist vooruit te helpen.

Top 10

1. Justin Timberlake: What goes around
2. Joss Stone: Tell me 'bout it
3. James Morrison: Wonderful world
4. Kaiser Chiefs: Ruby
5. Milow: You don't know
6. Mika: Grace Kelly
7. Fixkes: Kvraagetaan
8. John Legend: P.D.A.
9. Amy Winehouse: Rehab
10. Pussycat Dolls feat. Timbaland: Wait a minute

Guilty pleasure

Er zijn binnenkort weer eens verkiezingen en iedereen doet weer zijn best om in de picture te staan. Sommigen profileren zich door de nodige groene maatregelen vakkundig van de regeringstafel te manoeuvreren om de achterban te plezieren, anderen delen dan weer gratis boekjes uit waarin men zichzelf ophemelt, nog anderen gaan graag in op het aanbod van Debby & Nancy om voor anderhalf miljoen mensen een beetje onnozel te doen en nog anderen willen opvallen door mensen die in Debby & Nancy te komen te veroordelen en hun optreden beschamend te noemen. Kortom, de nodige verkiezingsstrategieën worden weer bovengehaald.

Dat Vlaams Belang in de aanval ging gaan tegen het optreden van Yves Leterme in Debby & Nancy was natuurlijk te verwachten. Het was al zolang stil in het Vlaams Belang-kamp. Blijkbaar moeten ze daar zeer veel tijd en energie steken in het gesloten houden van de eigen rangen en met preventief blussen van stookhaarden dat ze weinig tijd hadden om hun pijlen nog eens op de tegenstanders te mikken. Maar het optreden van Yves Leterme in Debby & Nancy was natuurlijk een open doel voor hun om te scoren en om hun grote tegenstander onderuit te halen.

Nu is het niet omdat ze enkel maar willen stoken en omdat zij natuurlijk de kritiek kunnen geven omdat niemand hen wil uitnodigen in amusementsprogramma’s dat de kritiek helemaal ongegrond is. Er zijn heel wat politici die maar al te graag deelnemen aan amusementsprogramma’s en er zich niet voor schamen om zich daar kinderlijk te gedragen en te laten behandelen in de hoop om een paar duizenden stemmen meer te halen. En dit terwijl ze op politiek vlak maar weinig realiseren dan zich dik laten betalen. Vlaams Belang heeft dus zeker gelijk dat de situatie scheef aan het groeien is en dat het de reputatie van de politici niet echt bevordert.

Alleen vind ik niet dat politici principieel niet zouden mogen meedoen aan amusementsprogramma’s. Hun optreden houdt de afstand tussen burger en politici een beetje kleiner. Het haalt hun een beetje uit hun ivoren toren en laat hen ook eens portretteren als mensen die zich ook eens kunnen amuseren. Dus ik vind dat een politici ook wel eens die guilty pleasure mag hebben. Alleen moet men een juist evenwicht vinden en hun belangrijkste taak bestaat er nog altijd in om correct en goed te besturen. Politici zijn er nu eenmaal om te besturen en niet om ons te amuseren. Maar iemand die zijn werk goed doet, mag zich toch ook eens amuseren. Waarom mag een politici dat dan niet? Men moet natuurlijk wel weten aan welk programma men meedoet want er zijn kwaliteitsverschillen in amusement. En Debby & Nancy mag dan wel amusement van de bovenste plank zijn, het is niet meteen de beste plek om zich als politicus te begeven.

In dat opzicht was het optreden van minister-president Leterme niet meteen zijn beste zet, maar ieder zijn guilty pleasure. Ik denk niet echt dat zijn functie eronder heeft geleden en het is nu ook niet dat Leterme zijn werk verzaakt om overal te pas en te onpas in amusementsprogramma’s op te duiken. We moeten van de muis geen olifant gaan maken en het zou pas ridicuul zijn om uw geloof in hem op te zeggen na één televisieoptreden. Al denk ik dat Leterme de komende weken wel wat meer zal opletten wat hij doet en waarvoor hij allemaal dingen toezegt. Wetende, zoals Luc Van Der Kelen vandaag schreef in Het Laatste Nieuws, dat hoge bomen veel wind vangen.

Ne-Yo: Because of you

Zoals beloofd de video's van CCC

TV-Tip: Spooks

Wie van intelligente en spannende series houdt, stemt vanavond best af op Canvas voor het derde seizoen van de BBC-serie Spooks. Het wordt waarschijnlijk niet makkelijk om de eerste aflevering te volgen, vermits het oplossingen moet geven op de cliffhanger van het tweede seizoen. Zelfs voor de Spooks-fans zal het nog moeilijk zijn, vermits het einde van seizoen twee zeker al twee of drie jaar geleden uitgezonden moet zijn op Canvas. Maar laat u dat vooral niet afschrikken op vanaf seizoen 3 in te pikken.

Waarover gaat Spooks? Spooks is een serie over de MI5, de anti-terreureenheid van de Britse geheime dienst. We volgen de geheime agenten of spooks bijgenaamd in hun werkomgeving waar ze de strijd moeten aangaan tegen gijzelingen, spionage, wapenhandel, terreuraanslagen, anarchisme, … en in hun persoonlijke omgeving waar ze moeten leren leven met de leugens om hun geheime identiteit te waarborgen en de druk die hun werk op hun privé-leven uitoefent.

Je merkt misschien een beetje gelijkenissen met 24, waar we ook de gebeurtenissen volgen bij een anti-terreureenheid. En die vergelijking gaat voor een stuk ook echt op. Spooks is niet de zoveelste brave BBC-serie, maar een realistische en harde serie waar men het niet nalaat om martelingen expliciet in beeld te brengen. En ook hier maken de geheime agenten gebruik van de laatste technische snufjes om hun opdracht tot een goed einde te brengen. Maar Spooks verschilt ook hard van 24. Het gaat hier niet over één lang gerekt verhaal, maar elke aflevering behandelt vaak één zaak. Daardoor worden we ook geconfronteerd met meerdere aspecten van de job. Maar het belangrijkste verschil met 24 is dat de focus hier sterker ligt op de personages dan op de actie. De personages worden diep uitgewerkt en we zien ook hoe hun beroep zwaar weegt op hun privé-leven. En daarvoor zijn er sterke acteurs nodig en die heeft Spooks.

Spooks is kortom spannend en intelligent. En de voorbije twee seizoen konden rekenen op stevige en ongeziene cliffhangers. De cliffhanger van het eerste seizoen blijft u nog dagen lang achtervolgen en de eerste paar uur ben je er gewoonweg niet goed van. En ook het tweede seizoen sloot weer af met een cliffhanger van jewelste. Waar is Tom Quinn? En hoe zit het nu met Harry? En wat er is godsnaam allemaal aan de hand? De antwoorden zullen we dus vanavond in de eerste aflevering zien.

Spooks is een waar succes in Groot-Brittannië. De serie haalde een puike 9 miljoen kijkers en marktaandelen tot 41%. De serie heeft trouwens een serieuze impact gehad vermits jonge Britten naar aanleiding van de serie massaal solliciteerden voor een baan bij MI5. Zelfs beelden van een spooks wiens hoofd in een pot kokend frituurvet werd geduwd, weerhielden de sollicitanten niet. Laat het u ook niet weerhouden om vanaf vanavond 10 weken lang op dinsdagavond af te stemmen op Canvas omstreeks 21u55.

Mika - Love today

Top 10

1. James Morrison: Wonderful World
2. Justin Timberlake: What goes around
3. Joss Stone: Tell me 'bout it
4. Mika: Grace Kelly
5. Kaiser Chiefs: Ruby
6. Fixkes: Kvraagetaan
7. Milow: You don't know
8. Brahim: Lamuka
9. Amy Winehouse: Rehab
10. Pussycat Dolls feat. Timbaland: Wait a minute

Proficiat Xander!

Xander De Rycke heeft Comedy Casino Cup dan toch gewonnen en dik verdiend! Terwijl Philippe en Iwein vergingen van de zenuwen bleef Xander zijn arrogante zelve (weliswaar ook met een klein beetje zenuwen). De grappen waren goed, het was een vlot tempo en een goede interactie met het publiek, het was het meest stand up van allen en hij was gewoonweg de beste in de finale. Daarmee is de cup beland bij een echt jong talent.

Mijn prognose van donderdag ging helemaal de mist in. Philippe Geubels had enorm last van zenuwen, waardoor het niet helemaal goed overkwam. Iets waar hij ook al in de halve finale last van had. Hij bleek mij nog wat onzeker over het nieuwe materiaal en zijn typetje Tony de tuner kwam niet echt over. Desalniettemin denk ik dat hij tijdens de wedstrijd zijn kwaliteiten voldoende heeft getoond om een blijvertje te worden in het milieu.

De finale van Iwein Segers ging helaas helemaal de mist in. Hij probeerde het publiek bij zijn optreden te betrekken, maar het lukte hem helemaal niet. Daarenboven was het gesprek met de koffer ook niet echt geslaagd en grappig. En tenslotte zette de zenuwen een rem op zijn enthousiasme en charisma op het podium waardoor er gespannen trekjes zichtbaar waren op zijn gezicht. De weg naar de eeuwige roem lijkt iets langer te zijn voor Iwein.

De video's zullen eens verschenen op YouTube toegevoegd worden.

Morgen Finale Comedy Casino Cup

Ik vind de drie finalisten ontzettend goed en leuk, maar er kan maar 1 podium zijn morgen. Mijn prognose:

1. Philippe Geubels: De revelatie van deze wedstrijd. Van moment 1 was hij de beste en de grappigste van de hoop en zijn Colruyt-grappen zijn nu al legendarisch. Zijn halve finale, vanwaar hieronder een fragment, was net iets minder dan al het vorige, vond ik. Hij leek mij nog niet helemaal overtuigd van zijn materiaal en hier en daar kon dat ook wat bijgeschaaft worden. Maar hij heeft goede grappen en weet blijkbaar ook steeds makkelijk nieuwe grappen te verzinnen. Een verdiende winnaar zou ik zo zeggen.


2. Xander Derycke: De jongeling van de finalisten, maar een echt talent. Zijn grappen zijn nog niet altijd even geslaagd en in de halve finale had hij duidelijk problemen om nieuwe grappen over opgelegde thema's te maken. Maar hij staat er wel op het podium met het nodige zelfvertrouwen en hij zet zich makkelijk over het feit dat er eens een grap niet lukt. Het komt er bij Xander alleen nog op aan om echt meer materiaal bij elkaar te schrijven en het op publiek uit te testen zodat hij meer ervaring heeft in wat er werkt en niet werkt. Maar hij is een natuurtalent en we gaan zeker nog veel van hem horen.


3. Iwein Segers: De chaoot van de bende zonder echte grappen, maar toch lig je constant in een deuk van het lachen. Zijn eigen hit Iwein Segers, Iweeeiiinn Seeeegeers blijft dagen in uw hoofd hangen en is leuk gevonden. Toch mag er iets meer structuur in zijn optredens komen en moet de chaos tot iets leiden, wat zijn mentor Wim Helsen bijvoorbeeld prachtig illustreerde met Heden Soup. Nu is het een wirwar waarbij hij de helft van zijn grappig materiaal gewoonweg vergeet, maar hij weet dit perfect te combineren met zijn uitstraling, zijn aanstekelijkheid en enthousiasme en zijn goede interactie met het publiek.

Gabriel Rios - Angelhead

Eindelijk is hij er, de nieuwe Gabriel Rios! Toch is het weer effe wennen aan zijn nieuwe single, maar een paar keer beluisteren en we zijn weer helemaal mee.

Ouderwetse prietpraat

Iedereen keert deze dagen terug naar de roots. De muziekartiesten maken terug muziek uit de jaren ’60, ’70, ’80. De nieuwe filmregisseurs grijpen graag terug naar de film noir uit de jaren ’40. Vlaams Belangers keren graag terug naar de bokshandschoen van weleer (en sommigen naar de hakenkruisen). De man op de straat vertelt zo graag hoe goed het vroeger wel was. En deze retrokoorts heeft nu ook de paus geïnfecteerd. Alleen slaat zijn koorts terug op een periode uit een héél ver verleden met principes waar mensen zo lang tegen hebben moeten vechten. De paus van de 21ste eeuw is eerder een paus uit het stenen tijdperk.

Waarover heb ik het? De paus hield in 2005 een grote bisschoppensynode en in 2007 heeft hij eindelijk de conclusies geschreven. De mens wordt natuurlijk oud en heeft duidelijk meer tijd nodig om de synode samen te vatten. Al had misschien een tekst uit de 14e eeuw, zijn favoriete periode om omstreden teksten op te rakelen, evengoed kunnen dienen als samenvatting. Want zijn conclusies houden in dat hij wil dat de missen voortaan weer meer in het Latijn worden gehouden. Voorlopig nog niet de gewone zondagse mis in uw kleine parochie, maar wel de grote missen bij internationale eucharistievieringen. Bovendien wil hij graag de eucharistieviering opfleuren met Gregoriaanse gezangen. En als toetje roept hij de katholieken op om voortaan in het Latijn hun ochtend-, middag- en avondgebedje te doen.

Is uw afkeer nu al groot. Wel, het kan nog groter! Gescheiden mensen die nadien hertrouwen zijn welkom in de kerk, maar mogen niet te communie gaan. Neen, blijkbaar is niet iedereen gelijk in de ogen van de paus. Maar hij laat wel een kleine opening: je krijgt je hostie als je maar geen sex hebt! Wie ook niet meer het lichaam van Christus mag ontvangen, zijn politici die wetten stemmen die abortus, euthanasie en homohuwelijk toelaten. Blijkbaar wil de Kerk hun zieltjes niet meer redden uit de hel waar ze volgens hun zouden in belanden. Neen, dat zijn blijkbaar hopeloze gevallen.

Ik vraag me toch af hoe een kerkvader in de 21ste eeuw nog voor zulke dingen durft te pleiten. Met zijn uitspraken bewijst de Kerk nog eens hoe het zich heeft vastgeroest in zijn traditionalisme. Bovendien zijn de uitspraken een slag in het gezicht van de vele priesters in de Westerse wereld die trachten het woord van Jezus en de bijbel te reflecteren naar de hedendaagse samenleving. Ik weet niet wat de Kerk bezielt, maar het lijkt wel alsof ze naar een splitsing verlangt. De wig tussen de moderne priester en de ouderwetse bisschoppen wordt met de dag groter. Ook de kloof met het gewone gelovige volk worden weer groter door deze uitspraken. Blijkbaar willen een paar bisschoppen terug naar de vroegere situatie toen zij alle macht hadden en men het gewone volk dom hield met hun missen in het Latijn. Hoeveel gewone mensen kennen de dag van vandaag nog Latijn en kunnen straks voor het slapengaan hun gebed in het Latijn opzeggen. Hoe wereldvreemd kan je als paus wel niet zijn?

Met zijn uitspraken bewijst de paus vandaag nogmaals wat een ouderwets instituut de Kerk is geworden en hoe het compleet zijn grip op de realiteit heeft verloren. De Kerk is helemaal niet meer in staat om antwoorden te bieden op de problemen van de 21ste eeuw. Of liever gezegd, de top van de Kerk is daartoe niet meer in staat. Geen wonder als je merkt hoe conservatieve katholieken hun machtsvacuüm in het Vaticaan trachten te beschermen. Ik hoop dat vandaag vele moderne gelovigen hun afkeer tegen het oerconservatisme laten horen. Want als God al mocht bestaan, zou hij beseffen dat de toekomst in hun handen ligt omdat hij zelf een gelovige van de 21ste eeuw zou zijn.

Is het lot ons gunstig gestemd?

The Krazy Mess Groovers treden op het komende Eurosongfestival in de halve finale op als 24ste van 28 kandidaten met Love power. Mogen we dus al een beetje hoop hebben?

Knock and don't run aka Belletje trek in Australië

Top 10

1. James Morrison: Wonderful World
2. Mika: Grace Kelly
3. Justin Timberlake: What goes around
4. Joss Stone: Tell me 'bout it
5. Kaiser Chiefs: Ruby
6. Brahim: Lamuka
7. Fixkes: Kvraagetaan
8. Pussycat Dolls feat. Timbaland: Wait a minute
9. Amy Winehouse: Rehab
10. The Kooks: Ooh la

Battlestar Galactica

Battlestar Galactica wordt omschreven als een space opera voor de denkende mens en de sciencefictionserie voor mensen die niet van sciencefiction houden. De serie duikt overal op in lijstjes van allerbeste series van het ogenblik en speelt volgens sommigen in de Champions League van de televisie. Deze intelligente, uitdagende, diepgravende, meeslepende en actuele serie die pertinente vragen stelt over de war on terror is reeks verkrijgbaar op DVD en zal binnenkort te zien bij ons op VT4.

Open brief aan Frieda Van Wijck

De open brief komt niet van mij, maar wel van Peter Terrin. Hij is een schrijver (Blanco, Vrouwen en kinderen eerst en De bijeneters) en heeft zijn eigen blog op Knack.be. Daar schreef hij vandaag deze open brief aan Peter Terrin. Vermits ik hem zo goed vond en zo amusant, plaats ik hem hier ook in de hoop dat mijn beste vriendin Frieda hem ook leest:

Beste Frieda Van Wijck,

Ik ben een niet meer zo jonge, Vlaamse schrijver (38). In de vakpers word ik boek na boek geprezen als een groot talent, tot in Groningen toe. Maar schrijvers moeten tegenwoordig ook de media kunnen bespelen. Daar heb ik weinig of geen vaardigheid in, bovendien staat het mij tegen. Ik heb inmiddels behoorlijk wat eelt op mijn handen van het aldoor timmeren aan de weg, zoals dat heet. Dat timmeren gebeurt doorgaans in de geschreven pers, of op de openbare radio-omroep, naar aanleiding van een publicatie. Het is hard labeur en uitermate tijdrovend, en zo goed als zinloos. Op aanraden van, en in samenspraak met mijn adviseur, meneer De Keyzer (zie verder op deze blog), wil ik u een voorstel doen. We hebben namelijk een buitengewoon plan bedacht om dat timmeren aan de weg voor eens en voor altijd te doen ophouden, zodat ik in de toekomst de handen vrij heb en in alle rust kan werken aan een bestverkopend oeuvre. Jawel, mevrouw Van Wijck, u hebt het goed begrepen: ik wil - om de beeldspraak te behouden - tien minuten een beroep doen op uw pletwals!

U kent mij allicht van mijn binnen culturele kringen geruchtmakende optreden in het Canvasprogramma De Leeuw in Vlaanderen , alwaar ik onaangekondigd door de redactie, samen met een al even verbaasde Annelies Verbeke, in een quiz verzeilde, omdat niemand de tijd of zin had gevonden om onze nieuwste boeken te lezen. Zoals u vast kunt vermoeden, ben ik vanwege mijn perfectionisme totaal ongeschikt om deel te nemen aan een televisiequiz. Thuis, met een bruin bier in de hand, valt met dat perfectionisme aangenaam te leven, maar onder supervisie van honderdduizenden potentiële lezers kan ik nauwelijks mijn eigen naam herinneren, laat staan die van grote schrijvers als bijvoorbeeld Jos Vandeloo of Ward Ruyslinck. Ik stel voor dat u tijdens het interview een fragment uit het betreffende cultuurprogramma vertoont, en vervolgens guitig lachend een nieuwe quizvraag op mij afvuurt. Ik zal humoristisch antwoorden, dat ik voortaan alleen nog vragen over mezelf beantwoord.
Maar nu loop ik op de zaken vooruit.

Misschien kent u mij wel van mijn werk, een mogelijkheid die ik niet mag uitsluiten. In dit geval behoef ik geen verdere introductie. Dan weet u dat ik de auteur ben van onder andere twee spannende avonturenromans, Blanco en Vrouwen en kinderen eerst , en ook van de betoverende verhalen in De bijeneters , alle uitgegeven bij de gerenommeerde Arbeiderspers. Op de foto naast deze blog kunt u vaststellen dat mijn uiterlijk niet weerzinwekkend is. Ik heb blonde haren, die gewassen een vrolijke indruk maken. Ik ben in het bezit van een diploma en praat verstaanbaar. Ik schreef lange tijd een tweewekelijkse column in Knack , en nu, wegens de reorganisatie van dit uitmuntende magazine, een Knack -blog.

Ter zake. Het is niemand ontgaan dat De Laatste Show , voor uw komst als gastvrouw, mijn collega Dimitri Verhulst in de boekentoptien heeft gekatapulteerd. Dat had, aanvankelijk, met de kwaliteiten van zijn roman geen uitstaans - mijn collega zal dit volmondig bevestigen. Het is immers een publiek geheim dat uw uitzendingen idealiter gevolgen van economische aard hebben voor de geïnviteerde kunstenaar. Ook u bent hiervan op de hoogte. Toen u onlangs aan mijn fijne collega Saskia de Coster vroeg of haar optreden in de Slimste Mens ter Wereld al wat verkoop had gegenereerd, leek de slang van de journalistiek zich in de eigen staart te bijten. Daar zat de schrijfster, economisch voordeel te genieten van eerder genoten economisch voordeel. Ik denk dat zoiets post-postmodern kan worden genoemd, ik weet het niet zeker, in elk geval: ik vond het baanbrekend. Het bracht meneer De Keyzer en ikzelf de volgende dag op een idee, een klein experiment, waarnaar een intellectuele vrouw met uw speelsheid wel oren zou hebben.

U moet mij uitnodigen in uw praatprogramma als iemand die tegen zijn zin beroemd wil worden. Het is de bittere waarheid.

Daarmee hebt u meteen een unicum in Vlaanderen (wat mijn komst voor uw oversten meer dan rechtvaardigt), tegelijk onderstreept u indirect uw machtspositie in medialand. En het raderwerk van de bekendheid komt, als de foltermachine in Kafka's verhaal In de Strafkolonie , meedogenloos op gang - mijn verdiende loon.

Ik zal de pijn niet alleen verbijten, maar zo mogelijk vergroten door uitsluitend en in detail over mijn persoonlijk leven te praten, iets wat ik zelfs in gezinsverband verafschuw. Laat u gerust navraag doen. Deze ontboezemingen moeten, geheel volgens het opzet, veel verder reiken dan die van een doorsnee praatgast, zodat ze ook dieper in het collectieve geheugen haken - zo ver, dat ze vrijwel banaal worden, ondraaglijk banaal, en daardoor omgekeerd spectaculair.

Ik zie het zo: u stelt mij voor als de auteur die op zijn blog deze brief aan u schreef. Op die manier toont u dat uw redactie werkelijk alles op de voet volgt, en presenteert u mij onder meer als een blogger, wat toch zeer modern is en de mensen tegenwoordig aanspreekt, terwijl ik uiteraard ook gewoon deze brief aan u zal e-mailen. U stelt mij voor als een zeer stille en teruggetrokken schrijver, die niet hoog oploopt met de menselijke soort, en de pest heeft aan interviews. 'Zijn afkeer is berucht en benadert die van Nobelprijswinnaar Coetzee!' (Voor eventuele meerwaardezoekers.) Vervolgens doet u het opzet uit de doeken, dat ik flink tegen mijn zin beroemd wil worden. Dat ik het jarenlange timmeren aan de weg ervaar als een slepende ziekte, en dat ik heb besloten tot een drastische, uiterst pijnlijke ingreep, die ik bij deze zonder verdoving zal ondergaan; volstrekt tegen mijn natuur, maar voor het welzijn van mijn boeken. Omdat in de Lage Landen onbekende schrijvers nu eenmaal onbekende boeken schrijven. En ik zo ijdel ben, afgaande op het verzamelde doch machteloze recensentengild, om te denken dat mijn boeken een groter publiek verdienen.

U voert mij dus op als een vreemd dier, een bezienswaardigheid, dat zal goed werken, want zo voel ik me elke dag. U zegt: 'Meneer Terrin, op uw blog maakt u gewag van uw onderbroek.' Et cetera. Dan haal ik tot jolijt van enkele dames in het publiek mijn versleten onderbroek te voorschijn.
In deze is ondergoed een krachtig symbool, me dunkt.
Ik antwoord dat dit mijn schrijversonderbroek is, die ik u, zoals afgesproken, onbeschroomd ging tonen, en die ik na afloop van de uitzending zal aanbieden op eBay. Met de opbrengst zal ik publiciteitsruimte verwerven om mijn literaire werk aan te prijzen én de naam van de weldoener te adverteren.
Andere items kunnen mijn partner en kind zijn, ik breng foto's mee. Of mijn talrijke fobieën. Buitenechtelijke relaties. Ornithologie.

Vanwege de 'presentatie' zal het voor de kijker een opgezet spel lijken, wat het feitelijk ook is, maar dan authentiek en ondubbelzinnig, en dientengevolge eerlijker dan veel andere gesprekken met kunstenaars. We spelen open kaart, onze bedoelingen zijn niet mis te verstaan.

Net doordat ik mezelf gruwelijk te kijk zet, heb ik goede hoop dat mijn literaire waardigheid en reputatie ongeschonden zullen blijven, en dat ik het maximale rendement zal bekomen.

En u kunt zich verstrooien met een uniek experiment.

Ik hoor u denken: beste meneer Terrin, waarom toch u blootstellen aan deze vernedering? Wees geduldig, misschien wint u ooit een belangrijke literaire prijs en komt het publiek vanzelf.

Dat kan. Sommigen achten dit meer dan waarschijnlijk. Evengoed gebeurt het niet, en blijf ik eeuwig een geheimtip, die het zich eeuwig zal spijten dat hij niets van deze orde heeft ondernomen om zijn waardevolle boeken onder de mensen te brengen.

Nodigt u mij, tot slot, niet uit voor een regulier gesprek over mijn werk. Dat is onaangenaam voor de kijker en voor mezelf, daar wij in dergelijk gesprek gedoemd zijn om aan de oppervlakte te blijven. Bovendien hecht ik eraan zo opzienbarend mogelijk mijn beproeving te ondergaan, opdat ik mijn literaire toekomst mag beleven in de veilige beslotenheid van mijn bureau. Jawel, mevrouw Van Wijck, u hebt het goed begrepen: als u de verkoop van mijn oeuvre kunt aanzwengelen, dan heb ik u het laatste televisie-interview geschonken met de schrijver die u tegen zijn zin beroemd hebt gemaakt. Exclusief.

Met de hoogste achting,
Peter Terrin

P.S. Als u vermoedt dat ik met deze brief iets aan de kaak wil stellen, dan de gemakzucht van boekkopend Vlaanderen, geenszins de machinatie van de media! Twijfel niet aan mijn goede inborst. Ironie vind ik fel overschat, en in feite verwerpelijk.

P.S.2 Indien andere programmamakers zich aangesproken voelen, ik ben kosteloos beschikbaar, op voorwaarde dat u de nodige kijkcijfers kunt voorleggen.

P.S.3 Ik ben geboren en getogen in West-Vlaanderen. Voor de aardigheid ben ik bereid u te woord te staan in mijn tongval.

Internationale vrouwendag

Adoptie is emotie

Kinderen zijn een plezier om naar te kijken. Iedereen vertelt ook altijd hoe geweldig het wel is om zelf kinderen te hebben. Maar wat als je geen kinderen kunt krijgen? Dan kan adoptie een uitweg bieden om de kinderwens te laten vervullen. De nieuwste reeks van Het leven zoals is volgt enkele van deze ouders die zich met adoptie inlaten. Men volgt zowel ouders die net een kind aan het adopteren zijn als ouders die reeds een kind hebben geadopteerd, maar wiens kind hun roots wil leren kennen. En het komt duidelijk naar boven wat één van de adoptieouders zei: adoptie is emotie.

Zelf stond ik altijd al positief tegenover adoptie. Want maakt het zoveel mensen gelukkig: de ouders zien hun kinderwens in vervulling gaan en vaak is het adoptiekind hier beter af dan ginder en heeft hij meer kansen op een mooie toekomst. Ik heb ook voor mijn eigen lang geleden al bepaald dat ik adoptie altijd als optie zou openlaten mocht ik of mijn partner geen kinderen kunnen krijgen. Ik zou het dan zeker overwegen en waarschijnlijk ook doen. Maar de nieuwste reeks van Het leven zoals het is doet mij nu daaraan twijfelen. Want adoptie is emotie.

Ik stond daar vroeger veel te weinig bij stil. Ik dacht alleen dat het maar een positief verhaal zou zijn voor iedereen. Maar dat is het eigenlijk niet. Je neemt die kinderen toch weg uit hun vertrouwde omgeving. Zelfs voor baby’s van enkele weken oud moet adoptie toch wel een ingrijpende gebeurtenis zijn die zij reeds kunnen ervaren. Bovendien is het wel mooi om te zien hoe adoptieouders meteen gehecht zijn aan hun kind en hun meteen onvoorwaardelijke liefde tonen. Maar het moet ook van twee kanten komen en het adoptiekind moet ook wennen aan zijn nieuwe ouders en zich aan hen hechten. En ik werd via de reeks geconfronteerd dat dit niet altijd over rozen gaat. Je moet als adoptieouder echt sterk in uw schoenen staan om dit aan te kunnen. En wat als uw adoptiekind u niet zomaar aanvaard? Zit er trouwens ook geen wrang smaakje aan het feit dat je zomaar een kind wegneemt en bepaalt dat hij u vanaf nu mama en papa moet noemen?

Aan de andere kant is er ook de emotie wanneer een kind ontdekt dat hij in feite geadopteerd is (naar mijn mening moet je dit niet verzwijgen, maar moet je telkens eerlijk zijn tegenover je adoptiekind, ook al is hij nog maar 4 of 5 jaar oud) en zijn roots wil terugvinden. In Het leven zoals het is volgen we bijvoorbeeld hoe een Vietnamees meisje haar natuurlijke ouders terugvindt. En dan realiseer je u ineens hoe hard en moeilijk het moet zijn voor de echte ouders. Je moet ten eerste al je kind afstaan omdat je voor haar niet kan zorgen, maar dan komt het jou een paar jaar later opzoeken. Je ziet dan natuurlijk hoe goed jouw kind er wel aan toe is, maar op einde van de dag gaat het terug met de adoptieouders mee en verlies je het voor een tweede keer. Bovendien moet dit als adoptiekind overweldigend zijn. Weten dat dit je echte ouders zijn en te moeten beseffen dat je ze niet kent. En dan zal je u natuurlijk ook afvragen of zij van jou houden en jij wel van hen? Het zal waarschijnlijk een tsunami van vragen en emoties uitlokken bij alle partijen. Ook bij de adoptieouders die toch wel in een vreemde situatie terechtkomen. Je wordt er toch nog maar eens met de neus op de feiten gedrukt dat het jouw kind niet is.

Al die zaken hebben mijn naïeve kijk op adoptie grondig gewijzigd. Adoptie is nog altijd iets moois, maar ik vraag me af of het wel altijd de juiste manier is om kinderen gelukkig te maken. Ik vraag me af of het niet beter is om kinderen niet in hun vertrouwde omgeving te laten en ervoor te zorgen dat zij daar een betere toekomst krijgen dan nu het geval is. Ze krijgen hier natuurlijk een mooie toekomst en er zal hun hier geen liefde tekort komen, maar de scheiding in het begin en de zoektocht naar de roots later moeten toch sporen nalaten. Wat zelfs als je uw roots niet vindt? Dat je eigenlijk niet weet vanwaar je vandaan komt en wat je echte achtergrond is? Ik stel er mij nu allemaal een beetje vragen bij. En de grootste vraag die ik mij stel is of adoptie eigenlijk niet egoïstisch is. Ik weet het allemaal niet meer. Maar één ding heb ik nu wel geleerd: adoptie is emotie.

Ganz geil die massagematte

Een massagematte doet blijkbaar deugd ... ofwel heeft zij duidelijk een man nodig in haar leven.

Nieuw volk op de werkvloer

Vrijdag was ik een dagje thuis en was er nog geen wolkje aan de lucht. Deze ochtend ga ik naar kantoor en wat blijkt? Er zou nieuw volk beginnen vandaag. Blijkbaar heeft men geen nachtje slapen nodig bij mijn bazen, maar heeft men op 1 dag een beslissing genomen. OK, ik wist wel dat men nieuw volk zocht, maar dat het zo snel zou gaan, dat was toch even slikken.

Nu het was nog meer slikken toen de nieuweling het kantoor binnenwandelde. Hij kwam met een ongelofelijke zwier en flair binnengewandeld en met een arrogantie alsof hij meteen ons kantoor runde. Op zich vond ik het nog wel een grappig zicht, maar er waren toch wel enkelen beledigend omdat hij hun niet echt begroette en een beetje een air vertoonde. Op nog geen vijf minuten tijd had hij meteen al een naam en dacht iedereen van “what the fuck is dat?” In die drie jaar dat ik op het boekhoudkantoor werk, heb ik al veel nieuw volk zien bijkomen, maar nog nooit eerder zag ik zo’n vijandigheid tegenover een nieuweling. En dat terwijl ik dacht van “goh, die jongen heeft misschien een verkeerde indruk gegeven, maar geef die jongen toch wat tijd om zich aan te passen. Ga niet af op die eerste indruk die misschien niet echt gepast was, maar zie op het einde van de week wat die jongen te bieden heeft.”

Nu moet ik voor de eerlijkheid ook al zeggen dat er een paar bevooroordeeld waren. Want twee van mijn collega’s hebben nog met die jongen in de klas gezeten en één ervan, Bart, liet zich niet positief uit over hem. De jongen kwam niet echt veel naar de les en had altijd tweede zit aan zijn been. Maar hij was er toch telkens door en ik heb de indruk dat dit voor wat wrevel heeft gezorgd. Bovendien ziet de nieuweling mij er een vlot type uit dat gemakkelijk toch populair kan zijn en voor de nodige ambiance kan zorgen. En die dus voor een deel de aandacht naar zich toe trekt, iets wat mijn andere collega Bart toch ook graag heeft. En misschien dat ze daardoor niet zo goed overeenkwamen. Want beiden willen de aandacht naar zich toe trekken en als de ene ze dan niet krijgt en de andere wel…. Maar kortom, mijn collega Bart liet zich niet echt positief uit over de nieuweling en zijn mening beïnvloedde toch ook wel een beetje de sfeer.

Ik ben nu eens benieuwd hoe de sfeer zich gaat evolueren. Vandaag was de chagrijnigste van mijn collega’s nog niet aanwezig en ik denk dat dit morgen of één van de komende dagen nog eens voor vuurwerk kan zorgen als zij terug is en hij iets doet wat haar niet aanstaat. Iets waar ikzelf en velen mijn collega’s ook al kunnen over meespreken. Sommige mensen zijn niet altijd de aangenaamste mensen om mee samen te werken. Maar ik ben ook benieuwd hoe de anderen zich nu tegenover de nieuweling gaan positioneren. Ik heb de indruk dat ze nu hem scherper in het oog gaan houden en dat ze bij de minste misstap al eens hun ongenoegen gaan uiten. Een houding die ik mij niet wil aanmeten. De jongen verdient voor mij een eerlijke kans. Het is inderdaad niet leuk wanneer iemand niet echt past in de groep en moeilijk is om mee samen te werken. Maar je moet hem wel de tijd geven om hem inzicht te doen krijgen in het kantoor en in de verschillende karakters. En ik vind dat je hem ook ruimte moet geven om toch zichzelf te zijn. OK, als hij een arrogante etter is, dan zal dit vroeg of laat tot spanningen en moeilijkheden leiden. Maar het is niet omdat iemand meer zelfvertrouwen heeft en een beetje last dreigt te hebben van een air dat hij zich daarvoor niet zou kunnen integreren in de groep en er geen volwaardig deel van zou kunnen uitmaken.

Maar ik ben dus echt wel benieuwd hoe het nu verder zal gaan. Niets is zo interessant en plezant als mensen te observeren en te zien hoe ze op allerlei dingen reageren zonder dat we hiervoor Big Brother toestanden moeten krijgen waar situaties en reacties worden uitgelokt. Hier gaat het toch nog om een natuurlijk biotoop en het is dan leuk om mensen in hun vooroordelen bevestigd te zien. Eén jammer ding is misschien dat je zo weinig jezelf in de spiegel kunt zien en zo moeilijk uzelf kunt observeren. Maar dat is voer voor mijn andere collega’s die een vette kluif aan mij kunnen hebben op dat gebied.

Mijn top 10 van deze week

1. Mika: Grace Kelly
2. James Morrison: Wonderful world
3. Justin Timberlake: What goes around
4. Joss Stone: Tell me 'bout it
5. Brahim: Lamuka
6. Fixkes: Kvraagetaan
7. Amy Winehouse: Rehab
8. The Kooks: Ooh la
9. Pussycat Dolls feat. Timbaland: Wait a minute
10. Damien Rice: 9 crimes

Mooi! Weer De Leeuw

Mooi! Weer De Leeuw is elke zaterdagavond te bekijken op Nederland 1 rond 20u25. De afterparty is telkens nadien te bekijken op internet of zondagavond op Nederland 1 rond 22u30 en maandagavond op Nederland 3 rond 21u30

Nostalgisch winstbejag

U zal het ongetwijfeld ook al gehoord of gemerkt hebben. Er is iets aan de gang in muziekland. Vooral net over het Kanaal. Er is een grote reüniegolf op gang gebracht en elke week wordt de golf steeds groter en groter. Het is allemaal echt begonnen met de comeback van Take That en All Saints en sindsdien zijn ook al onder andere Spice Girls, 5ive, Boyzone, Police, Genesis, … gevolgd. Nog even en we worden echt 10 jaar terug de tijd in gekatapulteerd.

Ik vind het allemaal een beetje raar wat er aan het gebeuren is. Het is duidelijk een evolutie in de nostalgie die er in de muziekwereld al een paar jaren heerste. Er was een teruggrijpen naar de discomuziek van de jaren ’70, dan grepen we met zijn allen weer terug naar de popmuziek van de jaren ’80, ondertussen waren we weer gek van Bee Gees-achtige muziek. En nu zijn we duidelijk aanbeland in de nostalgie van de jaren ’90 met zijn boysbands en meidengroepen. En in plaats van dat nieuwe artiesten van vandaag teruggrijpen naar die muziek kunnen we toch beter de oude gloriën van toen terug uit de kast halen om zelf het nostalgisch gevoel op te roepen.

Of zit er ook een nostalgisch winstbejag achter de grote reüniegolf? Zowel van de kant van de platenmaatschappijen als van de kant van de artiesten. Want deze laatsten krijgen vaak een dikke vet cheque toegestopt om terug met zijn allen op het podium te staan en een cd te maken. En dat is vaak welgekomen, want velen van hen dreigden voorgoed in de vergetelheid te geraken en solocarrières kwamen vaak niet van de grond. Voor de platenmaatschappijen lijkt het mij dan weer een nostalgie te zijn naar het laatste tijdperk van de grote winsten en platenverkopen. Want samen met de ondergang van die boysbands en meidengroepen kwam er ook de ondergang van de singleverkoop en de legale cd-verkoop. Het internet zorgde voor de snelle verspreiding van illegaal geripte muziek en dat er heel illegale namaakcd’s in de rekken belandden. Met als gevolg dat de platenmaatschappijen hun winsten als sneeuw voor de zon zagen verdwijnen.

Ik denk dat ze nu ook wel beseffen dat die grote reüniegolf er niet voor gaat zorgen dat er ineens terug 10 miljoen exemplaren van een cd zullen worden verkocht. Maar als nog maar 10% van de oude fangroep de cd wil aanschaffen, zijn er nog steeds 1 miljoen exemplaren verkocht en is de dag van vandaag kassa kassa voor de platenmaatschappij. En ik heb het gevoel dat ze dat trachten na te streven. Dat we uit nostalgie nog eens naar een reünieconcert gaan, er van genieten zoals we 10 jaar geleden deden en de dag daarna naar de winkel hollen voor het nieuwe werk. En bij Take That lijkt dat in Engeland redelijk te lukken. Alleen vrees ik wel dat er teveel groepen nu terug een reünie gaan houden en dat het niet lang zal duren voor de eerste slachtoffers en tegenvallende verkoopcijfers gaan vallen en de hype rond de reünies zo snel als een zeepbel uit elkaar kan spatten.

Zelf heb ik een gemengd gevoel bij die reünies. Het gaat vaak over groepen uit mijn kinder- en tienerjaren en van sommigen van hen was ik toen ook fan, maar ik vind dat zoiets eigenlijk verleden tijd is. Ik zit er dan ook niet echt op al die reünies te wachten. Ik ben ook ondertussen een beetje geëvolueerd in mijn muzieksmaak en ik zie mij niet terug zo’n grote fan worden van bepaalde groepen als toen. Aan de andere kant zou het mij ook niet storen dat ze terug muziek zouden maken als ze ook daadwerkelijk goede muziek maken (niet iets wat ik meteen van de muziek van Take That kan zeggen – excuseer voor de fans). En ik heb ook niets tegen het feit dat ze eens een grote reünietournee maken. Dat kan altijd eens leuk zijn. Maar ik sta toch niet echt te springen bij deze nieuwe evolutie in muziekland.