Adoptie is emotie

Kinderen zijn een plezier om naar te kijken. Iedereen vertelt ook altijd hoe geweldig het wel is om zelf kinderen te hebben. Maar wat als je geen kinderen kunt krijgen? Dan kan adoptie een uitweg bieden om de kinderwens te laten vervullen. De nieuwste reeks van Het leven zoals is volgt enkele van deze ouders die zich met adoptie inlaten. Men volgt zowel ouders die net een kind aan het adopteren zijn als ouders die reeds een kind hebben geadopteerd, maar wiens kind hun roots wil leren kennen. En het komt duidelijk naar boven wat één van de adoptieouders zei: adoptie is emotie.

Zelf stond ik altijd al positief tegenover adoptie. Want maakt het zoveel mensen gelukkig: de ouders zien hun kinderwens in vervulling gaan en vaak is het adoptiekind hier beter af dan ginder en heeft hij meer kansen op een mooie toekomst. Ik heb ook voor mijn eigen lang geleden al bepaald dat ik adoptie altijd als optie zou openlaten mocht ik of mijn partner geen kinderen kunnen krijgen. Ik zou het dan zeker overwegen en waarschijnlijk ook doen. Maar de nieuwste reeks van Het leven zoals het is doet mij nu daaraan twijfelen. Want adoptie is emotie.

Ik stond daar vroeger veel te weinig bij stil. Ik dacht alleen dat het maar een positief verhaal zou zijn voor iedereen. Maar dat is het eigenlijk niet. Je neemt die kinderen toch weg uit hun vertrouwde omgeving. Zelfs voor baby’s van enkele weken oud moet adoptie toch wel een ingrijpende gebeurtenis zijn die zij reeds kunnen ervaren. Bovendien is het wel mooi om te zien hoe adoptieouders meteen gehecht zijn aan hun kind en hun meteen onvoorwaardelijke liefde tonen. Maar het moet ook van twee kanten komen en het adoptiekind moet ook wennen aan zijn nieuwe ouders en zich aan hen hechten. En ik werd via de reeks geconfronteerd dat dit niet altijd over rozen gaat. Je moet als adoptieouder echt sterk in uw schoenen staan om dit aan te kunnen. En wat als uw adoptiekind u niet zomaar aanvaard? Zit er trouwens ook geen wrang smaakje aan het feit dat je zomaar een kind wegneemt en bepaalt dat hij u vanaf nu mama en papa moet noemen?

Aan de andere kant is er ook de emotie wanneer een kind ontdekt dat hij in feite geadopteerd is (naar mijn mening moet je dit niet verzwijgen, maar moet je telkens eerlijk zijn tegenover je adoptiekind, ook al is hij nog maar 4 of 5 jaar oud) en zijn roots wil terugvinden. In Het leven zoals het is volgen we bijvoorbeeld hoe een Vietnamees meisje haar natuurlijke ouders terugvindt. En dan realiseer je u ineens hoe hard en moeilijk het moet zijn voor de echte ouders. Je moet ten eerste al je kind afstaan omdat je voor haar niet kan zorgen, maar dan komt het jou een paar jaar later opzoeken. Je ziet dan natuurlijk hoe goed jouw kind er wel aan toe is, maar op einde van de dag gaat het terug met de adoptieouders mee en verlies je het voor een tweede keer. Bovendien moet dit als adoptiekind overweldigend zijn. Weten dat dit je echte ouders zijn en te moeten beseffen dat je ze niet kent. En dan zal je u natuurlijk ook afvragen of zij van jou houden en jij wel van hen? Het zal waarschijnlijk een tsunami van vragen en emoties uitlokken bij alle partijen. Ook bij de adoptieouders die toch wel in een vreemde situatie terechtkomen. Je wordt er toch nog maar eens met de neus op de feiten gedrukt dat het jouw kind niet is.

Al die zaken hebben mijn naïeve kijk op adoptie grondig gewijzigd. Adoptie is nog altijd iets moois, maar ik vraag me af of het wel altijd de juiste manier is om kinderen gelukkig te maken. Ik vraag me af of het niet beter is om kinderen niet in hun vertrouwde omgeving te laten en ervoor te zorgen dat zij daar een betere toekomst krijgen dan nu het geval is. Ze krijgen hier natuurlijk een mooie toekomst en er zal hun hier geen liefde tekort komen, maar de scheiding in het begin en de zoektocht naar de roots later moeten toch sporen nalaten. Wat zelfs als je uw roots niet vindt? Dat je eigenlijk niet weet vanwaar je vandaan komt en wat je echte achtergrond is? Ik stel er mij nu allemaal een beetje vragen bij. En de grootste vraag die ik mij stel is of adoptie eigenlijk niet egoïstisch is. Ik weet het allemaal niet meer. Maar één ding heb ik nu wel geleerd: adoptie is emotie.