Nostalgisch winstbejag

U zal het ongetwijfeld ook al gehoord of gemerkt hebben. Er is iets aan de gang in muziekland. Vooral net over het Kanaal. Er is een grote reüniegolf op gang gebracht en elke week wordt de golf steeds groter en groter. Het is allemaal echt begonnen met de comeback van Take That en All Saints en sindsdien zijn ook al onder andere Spice Girls, 5ive, Boyzone, Police, Genesis, … gevolgd. Nog even en we worden echt 10 jaar terug de tijd in gekatapulteerd.

Ik vind het allemaal een beetje raar wat er aan het gebeuren is. Het is duidelijk een evolutie in de nostalgie die er in de muziekwereld al een paar jaren heerste. Er was een teruggrijpen naar de discomuziek van de jaren ’70, dan grepen we met zijn allen weer terug naar de popmuziek van de jaren ’80, ondertussen waren we weer gek van Bee Gees-achtige muziek. En nu zijn we duidelijk aanbeland in de nostalgie van de jaren ’90 met zijn boysbands en meidengroepen. En in plaats van dat nieuwe artiesten van vandaag teruggrijpen naar die muziek kunnen we toch beter de oude gloriën van toen terug uit de kast halen om zelf het nostalgisch gevoel op te roepen.

Of zit er ook een nostalgisch winstbejag achter de grote reüniegolf? Zowel van de kant van de platenmaatschappijen als van de kant van de artiesten. Want deze laatsten krijgen vaak een dikke vet cheque toegestopt om terug met zijn allen op het podium te staan en een cd te maken. En dat is vaak welgekomen, want velen van hen dreigden voorgoed in de vergetelheid te geraken en solocarrières kwamen vaak niet van de grond. Voor de platenmaatschappijen lijkt het mij dan weer een nostalgie te zijn naar het laatste tijdperk van de grote winsten en platenverkopen. Want samen met de ondergang van die boysbands en meidengroepen kwam er ook de ondergang van de singleverkoop en de legale cd-verkoop. Het internet zorgde voor de snelle verspreiding van illegaal geripte muziek en dat er heel illegale namaakcd’s in de rekken belandden. Met als gevolg dat de platenmaatschappijen hun winsten als sneeuw voor de zon zagen verdwijnen.

Ik denk dat ze nu ook wel beseffen dat die grote reüniegolf er niet voor gaat zorgen dat er ineens terug 10 miljoen exemplaren van een cd zullen worden verkocht. Maar als nog maar 10% van de oude fangroep de cd wil aanschaffen, zijn er nog steeds 1 miljoen exemplaren verkocht en is de dag van vandaag kassa kassa voor de platenmaatschappij. En ik heb het gevoel dat ze dat trachten na te streven. Dat we uit nostalgie nog eens naar een reünieconcert gaan, er van genieten zoals we 10 jaar geleden deden en de dag daarna naar de winkel hollen voor het nieuwe werk. En bij Take That lijkt dat in Engeland redelijk te lukken. Alleen vrees ik wel dat er teveel groepen nu terug een reünie gaan houden en dat het niet lang zal duren voor de eerste slachtoffers en tegenvallende verkoopcijfers gaan vallen en de hype rond de reünies zo snel als een zeepbel uit elkaar kan spatten.

Zelf heb ik een gemengd gevoel bij die reünies. Het gaat vaak over groepen uit mijn kinder- en tienerjaren en van sommigen van hen was ik toen ook fan, maar ik vind dat zoiets eigenlijk verleden tijd is. Ik zit er dan ook niet echt op al die reünies te wachten. Ik ben ook ondertussen een beetje geëvolueerd in mijn muzieksmaak en ik zie mij niet terug zo’n grote fan worden van bepaalde groepen als toen. Aan de andere kant zou het mij ook niet storen dat ze terug muziek zouden maken als ze ook daadwerkelijk goede muziek maken (niet iets wat ik meteen van de muziek van Take That kan zeggen – excuseer voor de fans). En ik heb ook niets tegen het feit dat ze eens een grote reünietournee maken. Dat kan altijd eens leuk zijn. Maar ik sta toch niet echt te springen bij deze nieuwe evolutie in muziekland.