Hooverphonic - Circles

Milow - The Ride

Top 10

1. Moby: Disco lies
2. Chris Brown: With you
3. Duffy: Mercy
4. Alphabeat: Fascination
5. Sandrine: I feel the same way
6. Adele: Chasing pavements
7. Nelson: When I can't find love
8. Mark Ronson feat. Amy Winehouse: Valerie
9. Brahim: What I like about you
10. The Feeling: I thought it was over

Op zoek naar een nieuwe president - Democraten vernietigen zichzelf

Democraten vernielen elkaar; McCain lachende derde

Eind augustus houdt de Democratische Partij haar nationale Conventie in Denver, Colorado. Dat lijkt ver weg maar voor partijvoorzitter Howard Dean begint de tijd te dringen. Hij wil met alle macht voorkomen dat de Conventie een veldslag wordt tussen aanhangers van Clinton en Obama in de strijd om de kandidatuur. De campagne wordt wekelijks bitser. Misschien is het moment voor een compromis al gepasseerd. Eén vijfde van de Clinton- en Obama-stemmers zegt in november op de Republikein McCain te stemmen als hun kandidaat de nominatie niet krijgt. Verbittering slaat om in haat.

Carl Bernstein, de auteur van het boek 'A woman in charge' over het leven van Hillary Clinton, zei bij de voorstelling van zijn ruim 600 pagina tellend werkstuk in New York: 'Hillary Clinton heeft een verstoorde relatie met de werkelijkheid'. Hij durfde niet te zeggen dat senator Clinton een fantaste is maar Bernstein had haar vaak op leugens betrapt. Zo was er het voorval met de dochter van de Clintons, Chelsea. Hillary zei dat ze op 11 september 2001 grote zorgen had om Chelsea omdat haar dochter op het moment van de aanslagen aan het joggen was in de buurt van het Wereldhandelscentrum. Daarmee wekte ze, als bezorgde moeder, sympathie op bij veel Amerikanen. Maar het verhaal bleek niet waar. Chelsea zat gewoon thuis televisie te kijken.

Clinton deed de voorbije weken geregeld uitspraken om haar 'ervaring in buitenlands beleid' in de verf te zetten. Zo zei ze tijdens verschillende debatten tussen Democratische kandidaten dat ze een belangrijke rol had gespeeld in het vredesproces in Noord-Ierland. Een Republikeinse actiegroep had intussen een proces aangespannen om de documenten van Hillary Clinton uit haar ambtsperiode als First Lady in de openbaarheid te krijgen. De rechter gaf de groep gelijk. Uit de stukken, die voor publicatie nog flink waren geredigeerd door Clinton medewerkers, bleek dat Hillary Clinton slechts marginaal bij het vredesproces was betrokken. Ze had vooral het gebruikelijke First Lady programma afgewerkt.

Clinton beweerde ook dat ze een cruciale bijdrage had geleverd voor vrede in de Balkan. Ze zou, naar eigen zeggen, naar Bosnië zijn gereisd en op de luchthaven zijn onthaald door geweervuur van sluipschutters. Ze zei dat ze moest wegduiken om aan de kogelregen te ontkomen. Televisiebeelden van dat bezoek uit 1996 lieten echter zien dat Clinton zeer ontspannen in Bosnië aankwam met Chelsea. Ze begroette er kinderen die een liedje zongen. Van sluipschutters geen spoor. Hillary werd wederom op een leugen betrapt.

Ze gaf deze week toe dat ze zich had 'versproken' en opende - om de aandacht af te leiden - onmiddellijk de frontale aanval op Barack Obama die kwetsbaar is geworden door uitspraken van zijn dominee, Jeremiah Wright. Clinton zei dat ze in het geval van Obama een andere dominee had gezocht en niet bij een prediker was gebleven die opruiende taal uitkraamt. Obama zit intussen met Wright in de maag. Hij hield vorige week een opgemerkte toespraak over het Amerikaanse rassenvraagstuk. Deskundigen prezen de toespraak, maar de doorsnee Amerikaanse kiezer hoort slechts soundbites van Obama en ziet beelden van een woeste zwarte dominee die hel en verdoemenis over blank Amerika afroept. Het ziet er naar uit dat de tirades van Wright Obama blijven achtervolgen.

Een Amerikaanse burger krijgt via de mediatieke gehaktmolen hapklare informatie voorgeschoteld, als een maaltijd uit de microgolf. Amerikanen hebben geen leescultuur meer maar een uitgesproken beeldcultuur. Een gemiddelde Amerikaan komt thuis na het werk, zet de televisie aan en kijkt met een scheef oog naar informatieprogrammas die allemaal ingaan op het nieuwtje van de dag. Het is een recyclage van dezelfde soundbites. Een onderwerp duurt niet langer dan enkele minuten en een interview dertig seconden. Daarna volgt een reeks gasten die de hele avond praatprogrammas volkletst over de soundbites. De toespraak van Obama, die veertig minuten duurde, is door de meeste Amerikanen niet gezien. De kijker ziet wel voortdurend de raaskallende zwarte dominee die beantwoordt aan het beeld van de angry black man zoals Jesse Jackson en Al Sharpton. De beelden van dominee Wright plaatsen Obama in dezelfde categorie. De blanke middenklasse Amerikaan huivert bij zulke beelden en vraagt zich af wat Obama zo lang bij de dominee deed. Het veroorzaakt twijfel over diens beoordelingsvermogen. Clinton is er als eerste bij om dat vuurtje aan te wakkeren.

In de staat Pennsylvania die op 22 april voorverkiezingen houdt, komt dominee Wright voor Clinton als een geschenk uit de hemel. Pennsylvania, dat zich uitstrekt van Pittsburgh tot Philadelphia, telt veel burgers met lagere inkomens die werken in de industrie of landbouw. Dat is het kernpubliek van Clinton en dat tracht ze te mobiliseren met blanke angstgevoelens over de schreeuwende dominee van Obama. Wright is een beeld dat op het netvlies blijft.

De leugentjes van Clinton over Bosnië blijven niet lang hangen. Amerikanen weten niet wat Bosnië is en 1996 is al lang geleden.

De Democratische broederstrijd gaat gestaag door en John McCain hoeft niets te doen. Hij reisde al door Europa en Israël om zich als staatsman te afficheren. Republikeinse campagnevoerders hoeven ook niets te doen. Alle vuil wordt door de twee Democraten bovengehaald. De Republikeinen bewaren Clinton's leugens en Obama's dominee geduldig in een mapje om deze tegen één van de twee te gebruiken in de definitieve strijd in het najaar. Ze zeggen dan: 'Wij zeggen die vuile dingen niet, dat deden de Democraten onderling'.

Derk Jan Eppink
Bron: www.knack.be

Alphabeat - Fascination

Top 10

1. Moby: Disco lies
2. Duffy: Mercy
3. Chris Brown: With you
4. Adele: Chasing pavements
5. Sandrine: I feel the same way
6. The Feeling: I thought it was over
7. Mark Ronson feat. Amy Winehouse: Valerie
8. Nelson: When I can't find love
9. Mika: Happy ending
10. The Kooks: Always where I need to be

Op zoek naar een nieuwe president - Obama's speech

Europa kan veel leren van Obama's speech

Als je de Amerikaanse verkiezingen van dichtbij volgt, raak je gewend aan de soundbites die elke kandidaat als snoep op zak heeft. Obama heeft zijn retorische opbouw die onvermijdelijk eindigt met de conclusie: Yes we can! Hillary Clinton heeft een vast adagium: Are you ready for change, I am ready to lead! Maar soms is er en toespraak die verrast, waarbij je voelt: hier wordt geschiedenis geschreven. Obama gaf die toespraak dinsdag in Philadelphia. Zoals gebruikelijk, worden historische toespraken uit nood geboren. Maar er valt veel te leren. Zelfs in Europa.

Obama stond de afgelopen dagen met de rug tegen muur toen dominee Jeremiah Wright met wie hij jarenlang is bevriend een preek hield waarin alle (voor)oordelen van blank Amerika leken bewaarheid. Wright sprak over rassendiscriminatie en riep 'God Damn America' waarna hij toevoegde dat de VS de aanslagen van 11 september over zichzelf had afgeroepen wegens een oorlogszuchtige buitenlandse politiek. De dominee had ooit Obama tot gelovig christen gemaakt, zijn huwelijk ingezegend en zijn kinderen gedoopt. Voor Obama waren deze opmerkingen politieke bommen die achter zijn hakken tot explosie kwamen. Zijn campagne is in felle slag met de campagne van Clinton en de strijd wordt bitter. Doelwitten zijn vooral medewerkers die een uitschuiver maken. Zo nam professor Samantha Power ontslag uit Obama's campagne nadat zij Hillary Clinton een 'monster' had genoemd. Daarna verdween voormalig presidentskandidate Geraldine Ferraro uit de Clinton campagne nadat ze had gezegd dat Obama slechts succes had omdat hij een 'zwarte man' is. De tirades van Wright die de ronde deden op Amerikaanse televisiekanalen en You Tube kwamen heel slecht uit en konden de kandidatuur van Obama onherstelbare averij bezorgen.

Obama stond voor de keus: gooi ik Wright voor de bus en breek met hem of verbreed ik zijn tirades tot het Amerikaanse rassenvraagstuk. Het eerste leek het makkelijkste. Ooit deed Bill Clinton dat toen hij zei nooit sex te hebben gehad met Monica Lewinsky. Hij gooide haar voor de bus, zoals Amerikanen het uitdrukken, en waste zijn handen in onschuld. Maar zijn geloofwaardigheid werd zwaar beschadigd. Obama kon zich moeilijk distantieren van Wright omdat hij al twintig jaar een band heeft met de dominee uit Chicago. Daarom had hij maar één optie: snij het rassenvraagstuk aan. Maar dat is in Amerika makkelijker gezegd dan gedaan. Geen onderwerp is zo gevoelig als dat vraagstuk. Blanken, zwarten en Latino's wonen hoofdzakelijk in hun eigen gemeenschap. Er is interactie, maar beroepsmatig en op afstand. Over elkaar fluistert men vooral. Er is een formele beleefdheid en sterke afwijzing van 'raciale haattaal' ( racial slur ) maar dat maskeert vooral de mentale segregatie. Amerika deed er honderd jaar over om de slavernij af te schaffen en nog eens honderd jaar om zwarten gelijke rechten te geven. En dat is zichtbaar in de steden.
Obama dook niet in de loopgraven, maar probeerde het rassenvraagstuk te overstijgen met zijn eigen verhaal. 'Ik ben de zoon van een zwarte man uit Kenia en een blanke moeder uit Kansas', zoals hij zei in Philadelphia. Hij distantieerde zich van het opruiende taalgebruik van Wright maar ging daarna naar de essentie van het Amerikaanse rassenvraagstuk. 'Ras is een vraagstuk dat dit land niet langer kan ontkennen', zei hij. 'Gescheiden scholen zijn inferieure scholen. We hebben het nooit in orde gemaakt.'

Hij wees erop dat veel immigranten een deel van de American Dream probeerden te bemachtigen maar dat de zwarten weinig hebben gezien van dit ideaal. 'De frustratie daarover werd niet in het openbaar geuit, bij blanke collega's of vrienden. Maar men sprak erover bij de kapper of aan de keukentafel'. Volgens Obama is zondagmorgen, tijdens de kerkgang, Amerika het meest gescheiden. Iedereen heeft zijn eigen kerk. Maar hij ging ook in op de frustratie van vooral armere blanken die nadeel ondervinden van 'positieve discriminatie'.

'De meeste werkende blanke Amerikanen uit de middenklasse hebben niet de indruk dat ze een rassenvoordeel hebben. Zij hebben de immigranten-mentaliteit en bouwen alles op vanuit het niets. Maar als ze zien dat zwarten worden bevoordeeld bij banen of in scholen wegens een onrechtvaardigdheid die ze nooit hebben begaan, dan hoopt de wrok zich op.'

Obama wil deze kloven overbruggen en de toespraak in Philadelphia was een gedenkwaardige aanzet. Maar een toespraak is niet voldoende om een eeuwenoude realiteit te repareren. Toch hebben de woorden van Obama een belangrijke echo voor Europa.

Amerika probeert een raciale en sociale kloof te overbruggen, terwijl Europeanen een dergelijke kloof aan het bouwen zijn. Veel woonwijken in Amerikaanse steden zijn al eeuwen naar gemeenschap gescheiden. Maar in Europese steden - van Brussel tot Londen, Keulen of Amsterdam - is dat proces in volle gang. Europa bouwt aan een sociale apartheid, vaak met de beste bedoelingen van sociaal beleid. In die aparte gemeenschappen raken de nieuwkomers geisoleerd en wordt elke vorm van sociale mobiliteit gefnuikt. Frustratie hoopt zich op. De overheid probeert dat te verminderen met 'positieve discriminatie' maar dat verspreidt slechts de wrok over de hele samenleving.

Het feit dat Obama een verkiesbare kandidaat is, laat zien dat Amerika aan het veranderen is. In Europa krijg ik vaak de vraag: is Amerika klaar voor een zwarte president? Europeanen zouden zichzelf de vraag moeten stellen: zijn wij klaar voor een allochtone premier? Amerika is er klaar voor, maar Europa niet. Europa is veel afkeriger van vreemdelingen dan het durft toe te geven.

Europeanen (Nederlanders, Duitsers, Belgen, Fransen, Britten) wantrouwen zelfs elkaar. Europeanen denken altijd een oplossing voor te liggen op Amerika. In werkelijkheid ligt Europa een probleem achter. Laten we de woorden van Obama bezinken en eens goed kijken voor onze eigen deur. Er valt veel te doen.

Bron: www.knack.be

Op zoek naar een nieuwe president - Obama's presidentiele speech

Op zoek naar een president - Obama en ras

Kunnen opzwepende woorden van de kansel een presidentcampagne doen ontsporen? Sinds een week bevindt pastor Jeremiah Wright - de parochieherder en geestelijke leider van de zwarte presidentskandidaat Barack Obama - zich in het oog van een politieke storm die Obama op zijn minst ernstige averij kan bezorgen. De uitspraken van Wright deden blank Amerika opschrikken en brachten ras als thema waar Barack het allerminst wil hebben: in het centrum van de verkiezingscampagne.

Een paar van pastor Wrights controversiële uitspraken:

We hebben Hiroschima gebombardeerd. We hebben Nagasaki gebombardeerd. We hebben er heel wat méér gedood dan de duizenden in New York en het Pentagon en we hebben niet verpinkt. (September 2001)

We hebben het staatsterrorisme tegen de Palestijnen en de zwarte Zuidafrikanen gesteund, en nu zijn we verontwaardigd omdat wat we anderen in het buitenland hebben aangedaan zich als een boemerang tegen ons keert. Loontje komt om zijn boontje. (September 2001)

De regering geeft ze drugs en bouwt grotere gevangenissen (...) en zou dan willen dat ze zingen: "God zegene Amerika" Nee! Nee! Nee! God vervloeke Amerika... voor het doden van onschuldige mensen. God vervloeke Amerika omdat het zijn eigen burgers als minder dan menselijke wezens behandelt. God vervloeke zolang Amerika probeert God en Almachtig te spelen. (April 2003)

Deze en andere opruiende woorden hebben voor blank Amerika alle oeroude onderdrukte angsten voor de zwarte man weer tot leven gewekt. De reacties lieten nog maar eens zien dat de segregatie ondanks de schijn van het tegendeel levend en wel is. De videoclips van Wrights uitspraken die dagenlang op alle schermen te zien waren boden blank Amerika een glimp op wat in zwarte kerken over heel het land wekelijkse kost is. De radicale taal van Jeremiah Wright klinkt weldenkend Amerika in de oren als vloeken in de kerk - maar hij zegt alleen maar hardop wat duizenden zwarte Amerikanen denken.

Barack Obama kwam daardoor in de weinig benijdenswaardige positie tussen hamer en aambeeld terecht. Hij kan pastor Jeremiah Wright niet afzweren - niet alleen vanwege hun persoonlijke vriendschap - maar omdat hij op die manier zichzelf zou vervreemden van de zwarte gemeenschap in haar geheel. Barack heeft zijn hele campagne erop gericht de blank-zwarttegenstelling te overstijgen. Hij weigert de rol van Zwarte Kandidaat maar hij kan het zich niet veroorloven de overweldigende steun van zwart Amerika te verliezen. Net zo min als hij president kan worden zonder de stem van de blanke man en vrouw.

Barack hield - om de storm tot bedaren te brengen - in Philadelphia een hele toespraak gewijd aan ras en racisme. Een ijzersterke toespraak als je het mij vraagt en zelfs het aartsconservatieve Fox News had waarderende woorden voor Obama's brede humanistische visie en voor zijn historisch perspectief. Zoals hij in het verleden al had gedaan nam de presidentskandidaat duidelijk afstand van het taalgebruik van Wright, maar hij weigerde tegelijk zijn vriend en geestelijke leider te desavoueren. Hij trok een parallel met zijn eigen (blanke) grootmoeder die volgens hem ooit heeft toegegeven dat ze wel eens bang is van een zwarte man op straat en die wel vaker stereotype uitspraken deed die mij deden ineenkrimpen - aldus Obama. Ik kan Jeremiah Wright evenmin als mijn groomoeder desavoueren zei hij.

Heel behendig was ook de manier waarop Obama in gelijke mate begrip toonde voor zowel de zwarte als de blanke woede , maar er tegelijk aan toevoegde dat die woede zowel voor blank als zwart contraproductief werkt. De zwarte woede die springlevend is en niet alleen in kerken maar in kapsalons en aan koffietafels te horen valt: over de erfenis van slavernij, discriminatie, armoede en vernedering. En de blanke woede van hen die onderaan de maatschappelijke ladder staan en zich vaak de dupe voelen van positieve maatregelen ten gunste van slachtoffers met een andere huidskleur.

Obama's speech was boven alles een uitdrukking van zijn onwankelbaar geloof in Amerika, het geheel dat groter en grootser is dan de samenstellende delen . Hij ziet zijn eigen biografie als het levende bewijs dat het mogelijk is de bittere tegenstellingen in de Amerikaanse samenleving te overstijgen, al gaf hij toe dat hij niet zo naïef is te geloven dat één enkele verkiezingscampagne of één enkele kandidaat in staat zou zijn de wonden van het verleden te helen.

Obama gelooft in de kracht van woorden, maar woorden van iemand uit zijn eigen intieme kring keren zich nu tegen hem. Het is gefundenes Fressen voor de rechtse bloggers en radiofiguren a la Rush Limbaugh, maar ook voor fatsoenlijk rechts - de conservatieve columnisten in de kwalititeitskranten die de woorden van Wright nu als munitie tégen Obama gebruiken. De salvo's van de laatste weken geven een voorsmaakje van het spervuur dat Obama in de algemene verkiezingen in het najaar kan verwachten.

Bron: www.knack.be

Top 10

1. Duffy: Mercy
2. Moby: Disco lies
3. Adele: Chasing pavements
4. Chris Brown: With you
5. Mark Ronson feat. Amy Winehouse: Valerie
6. The Feeling: I thought it was over
7. Mika: Happy ending
8. The Kooks: Always where I need to be
9. Nelson: When I can't find love
10. Mêlée: Built to last

Op zoek naar een nieuwe president - MSNBC geeft Hillary een sneer

Op zoek naar een nieuwe president - Mississippi

Barack Obama haalde gisteren zijn 29ste staat binnen door de voorverkiezing in Mississippi te winnen met 61% van de stemmen, tegenover 37% voor Hillary Clinton. Het werd een echte strijd tussen de rassen, waarbij de zwarte kiezers massaal kozen voor Obama, terwijl de blanken dan weer in grote getale kozen voor Clinton. In de tussenstand vergroot Obama zijn voorsprong op Clinton. Hij heeft 1.611 afgevaardigden in totaal tegenover 1.480 afgevaardigden voor Clinton. De volgende voorverkiezing is pas op 22 april in Pennsylvania. Ondertussen nemen de spanningen tussen beide kampen verder toe waarbij iemand van het Obama-team Clinton een monster noemde, terwijl iemand uit het Clinton-kamp Obama er dan ook beschuldigd dat hij nooit aan de leiding zou hebben gestaan mocht hij blank of een vrouw zijn.

Ondertussen heeft Jack Nicholson zich achter Hillary Clinton geschaard door behulp van volgend filmpje.

De aanhangers van Obama maakten ondertussen al een geslaagde parodie op de ad.

Nelson for Belgrado

Vanavond is het de grote finale van Eurosong 2008 en ik ben eigenlijk best tevreden over de 5 kandidaten die de finale hebben behaald. Ik vind dat ze alle 5 elementen in zich hebben die hen een ticket naar Belgrado zouden rechtvaardigen. Ik denk dan ook dat we vanavond niet echt een slechte keuze kunnen maken. Maar natuurlijk heb ik mijn eigen favorieten en voorkeuren. Het zal weinige vaste lezers van deze blog verbazen dat ik vooral hou van de soul-touch die er in de finale is geslopen. Brahim heeft een sterk nummer en het maakt van hem de Vlaamse Marvin Gaye. Sandrine heeft dan weer een zeer goed totaalpakket en mag terecht de zus van Diana Ross worden genoemd. En tenslotte is er nog Nelson die met de John Legend-touch het beste nummer van de avond heeft met heel wat internationale klasse. Daarnaast heb je nog de twee outsiders. The Paranoics hebben een catchy rockrefrein geschreven, terwijl Ishtar dan weer opvalt met een brabbeltaaltje. Deze laatste zijn uitgeroepen tot grote favoriet van de avond, maar in mijn rangschikking hangen ze toch ergens onderaan. Ja, de verzonnen taal is origineel, maar daarmee heb je nog geen straffe hit te pakken. En ja, het geheel klinkt fris, maar daarmee is het nog geen goede song. En ja, het liedje blijft hangen, maar daarvoor nog niet op een plezante manier. Ik heb toch zo mijn twijfels over het geheel. Het begin van het liedje vind ik maar niets en is voor mij een moment waarop ik denk "waar liggen de nootjes nu alweer?", maar gaandeweg wordt het niveau per niveau opgebouwd en krijg je een aanstekelijk laatste stukje waarbij alle elementen samen komen. En dan vind ik het wel een goede song. Maar niet alles aan het nummer vind ik dus zo fantastisch. Bovendien vind ik het argument dat we met een verzonnen taal ooit tweede werden geen echt argument pro, want terwijl Urban Trad een mooi, magisch en magistraal nummer had, blijft Ishtar toch wat meer hangen op het kleuter- en peuterniveau.

Neen, mijn echte favoriet voor vanavond is dus Nelson met When I can't find love. Gewoon omdat hij het beste liedje heeft, punt uit. Bij dit nummer heb ik zoiets van "het kan mij niet schelen of dit nu goed of slecht scoort op het songfestival, het is een liedje waar we best trots en fier mogen over zijn." Het gaat tenslotte nog steeds om een SONGfestival. Ik weet dat sommige zeggen dat het een EuroVISIEsongfestival is, maar ik vind dat we eigenlijk terug back to basics mogen gaan. Gewoon een mooie song waarmee we hopen het publiek te overtuigen. Geen grote toeters en bellen om de mankementen te verdoezelen, maar een oprechte artiest die zijn hart en ziel in zijn liedje heeft gelegd en die dit op een eerlijke, authentieke manier kan overbrengen. Ik was meteen op slag verliefd op het lied en ik blijf er verliefd op. Laten we dus hopen dat we vanavond niet teveel met ons verstand gaan stemmen, maar vooral met ons hart. We dachten in het verleden altijd dat we een succesformule hadden gevonden voor een overwinning, nu ook weer met Ishtar, maar laten we dat gewoon achterwege. Welke hit zouden we buiten de wedstrijd graag horen op de radio en op onze MP3-speler willen zetten? Kies voor deze artiest vanavond en niet op wie je denkt het best kan scoren op het festival.

Top 10

1. Duffy: Mercy
2. Adele: Chasing pavements
3. Moby: Disco lies
4. Chris Brown: With you
5. Mika: Happy ending
6. Mêlée: Built to last
7. The Feeling: I thought it was over
8. The Kooks: Always where I need to be
9. Mark Ronson feat. Amy Winehouse: Valerie
10. Jamie Scott & The Town: Standing in the rain

Op zoek naar een nieuwe president - Wyoming

Obama mag de zoveelste staat achter zijn naam schrijven. Hij won de caucus van Wyoming overtuigend met 61% tegenover Hillary Clinton met 38%. Hij mag dan wel een probleem hebben om de grotere staten binnen te halen, Clinton verliest telkens zwaar in de middelgrote en kleinere staten en zeker in de caucuses. Er stonden in deze kleine staat maar 12 afgevaardigden op het spel, maar na dinsdag is het duidelijk geworden dat elke afgevaardigde zal tellen op de partijconventie in Denver. In de tussenstand vergroot Obama dus terug wat zijn voorsprong op Clinton. Hij heeft nu 1.328 afgevaardigden achter zich, terwijl Clinton al verder achterop hinkt met 1.190 afgevaardigden. Tellen we er de superafgevaardigden bij die hun keuze al bekend hebben gemaakt, dan heeft Obama in totaal 1.527 afgevaardigden en Clinton 1.428 afgevaardigden. Er zijn ondertussen geruchten alszijnde dat Obama binnenkort de steun van 50 extra superafgevaardigden zou bekend maken. Hierdoor zou hij dus ook bij de superafgevaardigden een voorsprong nemen op Clinton. De vraag is echter waarom het zo lang duurt voor hij dit bekend maakt. Zijn dit enkel geruchten of wacht hij op het juiste moment om toe te slaan? Ondertussen is het afwachten naar 22 april wanneer de voorverkiezing in Pennsylvania wordt gehouden (dinsdag is eerst nog Mississippi aan de beurt). De polls geven Clinton alvast terug een grote voorsprong in deze grote staat. Obama heeft dus 6 weken de tijd om zichzelf en zijn programma aan het kiespubliek voor te stellen en hen te overtuigen dat hij de beste kandidaat is. Hij heeft alvast een extra troef in handen. Nieuwe polls wijzen erop dat hij de grootste voorsprong heeft op John McCain en duidelijk meer onafhankelijke en zelfs Republikeinse stemmen kan veroveren dan Clinton. Clinton had in dezelfde peiling ook een voorsprong op John McCain, maar rekening houdend met de foutenmarge was het praktisch een gelijkstand tussen beiden. Tenslotte is ook bekend geraakt dat de beschuldiging van het Clinton-kamp dat het Obama-kamp met de regering van Canada afspraken had gemaakt over NAFTA, waarbij men hen beloofde dat ze het tegenovergestelde ging doen dan gezegd in de campagne, vals waren. Integendeel, het is uitgelekt dat het juist iemand van het Clinton-kamp was die een afspraak had gemaakt met de Canadese regering, zo meldde MSNBC. Eens benieuwd of Ohio nog steeds zo massaal achter Clinton staat als vorige dinsdag nu dit is uitgelekt.

Op zoek naar een nieuwe president - Texas en Ohio IV

Het momentum is doorbroken. Hillary Clinton stond met de rug tegen de muur en ze heeft alle mogelijke trucs uitgehaald die ze maar kon bedenken om Barack Obama aan te vallen en die tactiek heeft duidelijk gewerkt. Ze kon de meeste mensen overtuigen die pas de laatste dagen voor de voorverkiezingen beslisten. En de regen van aanvallen kwamen hard aan bij Barack Obama. Vooral het feit dat Clinton zich opwond over het feit dat de pers Obama nooit hard aanpakte was een torpedo. Meteen trapten een paar journalisten in haar val en begonnen ze Obama harder aan te pakken. Die was daar duidelijk niet op voorbereid en maakte een belabberende indruk op die eerste aanvallen van de pers. Daarnaast werd hij ook gelinkt aan een paar dubieuze personen zodat zijn schoon imago ook wat krassen begon te vertonen. Niet alle trucs van Hillary waren even proper en haar hysterische Shame on you, Barack Obama kon eigenlijk door hem terug in het gezicht worden gesmeten met een Shame on you, Hillary Clinton. Maar Barack Obama liet zich niet tot deze politieke spelletjes vangen, maar het zorgde er wel voor dat Clinton het beeld krijgt van de echte vechter.

Maar de belangrijkste vraag is of de Democraten eigenlijk wel zo gelukkig moeten zijn dat Clinton zo overtuigend Ohio en zo nipt Texas won? Want ondertussen is de Republikeinse nominatie door John McCain verzilverd en zitten zij nog in een moeilijke en lange strijd. En hoe langer de wedstrijd duurt, hoe vuiler Clinton het begint te spelen en hoe meer er een wig in de partij wordt gedreven. Bovendien hoe langer de wedstrijd duurt, hoe verder de bal in het kamp van de superdelegates wordt geduwd. En wat zou er gebeuren als die partijbonzen de nominatie uiteindelijk toch nog gunnen aan Clinton, toch hun grote favoriet in het begin van de wedstrijd, terwijl Obama de meeste gewone afgevaardigden kon verzamelen? Obama gaf het al eens aan dat hij perfect de stemmers voor Clinton achter zich kon scharen, vele kiezersanalysen maakten dit al duidelijk, maar dat Clinton helemaal niet op al de Obama-stemmers kan rekenen. Bovendien gaf de Nederlandse reporter het gisteren al aan in Nova. Al die jeugdige en onafhankelijke stemmers zouden zich op dat moment wel eens tegen de partij kunnen keren en de schade kan oneindig groot zijn en het kan jaren duren vooraleer de partij van die klap hersteld gaat zijn.

Hillary Clinton probeert daarom ook om nogmaals de resultaten van Florida en Michigan in rekening te brengen. Deze staten hielden tegen de regels van het partijbestuur hun voorverkiezing voor de afgesproken datum en mogen daarom geen afgevaardigden sturen naar de conventie. Clinton won de beide staten en eist nog altijd dat zij de afgevaardigden krijgt. Alleen stond Obama in Michigan niet eens op het stembiljet en heeft hij in Florida geen campagne kunnen voeren. Dat zou pas een oneerlijke zet zijn van Clinton, maar de voorbije dagen hebben al bewezen dat ze echt alles uit de kast haalt om toch maar de nominatie te krijgen. Als het niet op een eerlijke manier kan, dan moet het maar op een vuile manier. De voorverkiezing overdoen zou het eerlijkste zijn, maar wat dan als blijkt dat Florida opeens massaal achter Obama gaat staan. Kan Clinton zich daar wel bij neerleggen?

Ondertussen lacht een derde partij zich in het vuistje. John McCain is over de magische grens van 1.191 afgevaardigden geraakt en heeft de nominatie dus op zak. Hij kan zich de komende dagen rustig voorbereiden op zijn presidentiële campagne en kan al zijn pijlen richten op Obama en Clinton. En terwijl de Democratische partij dreigt in tweeën te splijten, kan hij de Republikeinse partij bij elkaar brengen. Het is de wereld op zijn kop. Bij het begin van de voorverkiezingen werd er voorspeld dat de Democraten gauw hun kandidaat gingen hebben en dat de Republikeinen een lange en verscheurende strijd tegemoet gingen gaan. De peilingen en analisten hebben alvast deze nominatiestrijd verloren, terwijl McCain de eigenlijke winnaar van 4 maart te noemen is.

Noot: Ondertussen heeft Clinton vandaag voor het eerst gereageerd op de uitslagen van gisteren en strekt ze een reikende hand uit naar Obama. Als zij de nominatie binnenhaalt, zal ze overwegen om Obama op het kiesticket te zetten als haar kandidaat vice-president. Het is afwachten op een reactie van Obama op dit voorstel. Feit is wel dat niet Clinton momenteel het meeste kans maakt op de nominatie, maar wel Obama. In de tussenstand heeft Obama namelijk 1.321 gewone afgevaardigden, terwijl Clinton blijft steken op 1.186 gewone afgevaardigden. Het initiatiefrecht lijkt dan ook eerst toe te komen aan Obama.

Op zoek naar een nieuwe president - Texas en Ohio III

We may not know the final outcome of today's voting until morning, but the results so far make one thing clear.

When the dust settles from today's contests, we will maintain our substantial lead in delegates. And thanks to millions of people standing for change, we will keep adding delegates and capture the Democratic nomination.

We knew from the day we began this journey that the road would be long. And we knew what we were up against.

We knew that the closer we got to the change we seek, the more we'd see of the politics we're trying to end -- the attacks and distortions that try to distract us from the issues that matter to people's lives, the stunts and the tactics that ask us to fear instead of hope.

But this time -- this year -- it will not work. The challenges are too great. The stakes are too high.

Americans need real change.

In the coming weeks, we will begin a great debate about the future of this country with a man who has served it bravely and loves it dearly. And we will offer two very different visions of the America we see in the twenty-first century.

John McCain has already dismissed our call for change as eloquent but empty.

But he should know that it's a call that did not begin with my words. It's the resounding call from every corner of this country, from first-time voters and lifelong cynics, from Democrats and Republicans alike.

And together you and I are going to grow this movement to deliver that change in November.

Thank you,

Barack Obama

Op zoek naar een president - Texas en Ohio II

Tweestrijd Clinton-Obama wordt moddergevecht

Hillary Clinton had opnieuw haar 'New Hampshire moment'. Ze werd bijna afgeschreven maar kwam terug, vooral in Ohio. Haar overwinning was vooral mentaal omdat Barack Obama blijft leiden in het aantal gedelegeerden. De verschillen zijn zo klein dat een electorale doorbraak moeilijk wordt. De tweestrijd wordt een tragedie van Shakespeariaanse dimensies, terwijl John McCain de kandidatuur in zijn zak heeft. Hij kan zich profileren als 'kandidaat boven de partijen'.

De zege van Clinton in Ohio was verwacht. Ze deed het er beter dankzij haar krachtig verzet tegen het NAFTA vrijhandelsakkoord dat haar echtgenoot, president Bill Clinton, in 1992 onderhandelde. Ohio is de staat met hoge werkloosheid, veel delocaliseringen en ontvolkte stedelijke gebieden zoals Cleveland. Ook op het platteland sloeg de protectionistische campagnetoon van Clinton aan. In Texas deed ze het goed onder de Latino's dat voor Clinton een trouw kiezerspubliek is. Obama scoorde goed in de stedelijke gebieden in de driehoek Dallas-San Antonio-Houston, terwijl Clinton heerste op het platteland. Verder won Clinton de staat Rhode Island en Obama Vermont. Maar de verschillen blijven klein omdat de toewijzing van gedelegeerden gebeurt via een proportionele verdeling. Obama heeft meer gedelegeerden, waarbij er een belangrijke onderverdeling is. Hij heeft de meerderheid van de gekozen gedelegeerden, terwijl Clinton aanhaakt via de steun van supergedelegeerden, en dat is het establishment van de Democratische Partij.

Er is bij de Democraten voorlopig geen winnaar in zicht. In april zijn de voorverkiezingen in Pennsylvania, de volgende grote staat. Ook volgen voorverkiezingen in staten met een kleinere bevolking. Elke voorverkiezing telt nu. Clinton is vooral gesterkt door de harde toon die ze de afgelopen weken aansloeg tegen Obama. Ze schilderde hem af als de man van toespraken en woorden, terwijl zij de kandidaat is van actie en resultaat. Obama kreeg ook te maken met zijn eerste serieuze tegenslag. Een vroegere projectontwikkelaar uit Chicago die Obama steunde in de beginjaren van zijn carriere blijkt een huisjesmelker die veel mensen heeft opgelicht. De man staat nu voor de rechter en de Clinton campagne heeft niet nagelaten dit feit naar voren te brengen. Daarmee werd Obama's aureool van onschuld en schone handen behoorlijk aangetast, hoewel hij niets meer met de zakenman te maken heeft. Het 'Shame on you, Barack Obama' adagium heeft gewerkt. Clinton is een vechtjas en op haar best als ze boos is. Ze haalt dan genadeloos uit. Vaak verweet ze de Republikeinen een 'right-wing attack machine' tegen haar in stelling te brengen. Maar Obama ondervindt nu voor het eerst dat er ook een 'Hillary Attack Machine' is.

Hoe de strijd eindigt is volstrekt onduidelijk, maar het is zeker dat de tweestrijd hard en bitter wordt. Obama leidt in gedelegeerden maar moet leren met tegenslagen om te gaan. Hillary put nieuwe moed uit Ohio en gaat er tegen aan. Maar het ziet er naar uit dat geen van beiden de vereiste 2.025 gedelegeerden achter zich krijgt. De grote strijd zal zich toespitsen op wat er in Florida en Michigan moet gebeuren. Beide staten hielden voorverkiezingen maar het Democratisch Partijbestuur ging niet akkoord met de vroege datum eind januari (dus voor de toegestane grens van 5 februari) en annuleerde beide voorverkiezingen die Clinton won. Het Clinton team voert nu enorme druk uit de resultaten uit Florida en Michigan toch mee te tellen. Obama verzet zich omdat hij in Michigan niet eens op het stembriefje stond en in Florida geen campagne voerde. Misschien worden beide voorverkiezingen overgedaan. Als het conflict voortduurt, kan dat eindigen in een rechtzaak tussen Clinton en Obama. Ook de rol van supergedelegeerden blijft belangrijk. Clinton heeft meer partij-estblishment achter zich staan, maar kan zij de kandidatuur doordrukken tegen de meerderheid van verkozen gedelegeerden in? Als dat gebeurt dreigt de Democratische Partij te ontploffen.

Clinton zal nu alles uit de kast halen om Obama onderuit te halen. Ze laat zoeken in de kleuterschool, onder jeugdvrienden, zakenrelaties, vrouwen en in geldzaken. Elk feit telt. Desnoods stelt ze privé-detectives aan, zoals in campagnes meer gebeurt. Obama kan repliceren met zaken die Clinton op haar kerfstok heeft staan. Zo weigeren de Clintons hun belastingaangiftes openbaar te maken omdat Hillary in het verleden de mist inging met een mislukte handel in aandelen. Ook de documenten uit de Clinton-tijd in het Witte Huis zijn een doelwit. Deze worden nu 'na screening' openbaar gemaakt voor de Bill Clinton presidentiele bibliotheek. Maar medewerkers van Clinton hebben al ruim 2.500 documenten achtergehouden, vooral stukken over het werk en de correspondentie van Hillary. Tegenstanders van Clinton doen nu alles die documentatie in handen te krijgen. De tweestrijd gaat nog maanden duren en het wordt een boksmatch.
Intussen kan de 71-jarige McCain bijkomen van de race en een beetje uitrusten samen met zijn 95-jarige moeder die meegaat op campagne.

Derk Jan Eppink (www.knack.be)

Op zoek naar een president - Texas en Ohio

Clinton Wins Big, But Math is Troubling (www.time.com)

Hillary Clinton's popular vote victories in Texas and Ohio fundamentally change the race for the Democratic presidential nomination in at least one important way: she's still in the race for the nomination. Clinton's long, arduous campaign might have ended abruptly if Obama delivered a knock-out blow in either state.

Instead, Clinton will fight on for at least the next seven weeks, until Pennsylvania votes on April 22. To get an idea of how long a period that is in political years, the Iowa caucuses — remember them? — were only eight weeks ago.

Clinton is emboldened not just by her Tuesday wins, but by several other developments over the past few days. She has now taken the popular votes in all the major industrial states that have held contests, except for Obama's home state of Illinois. Additionally, from Clinton's point of view, Obama is only now beginning to experience the aggressive media scrutiny standard for a serious presidential candidate. And she has finally found an advertising and rhetorical strategy to highlight Obama's relative lack of national security experience — his greatest weakness with voters.

But the March 4 results have not changed Obama's strongest talking point (and reality point) for why Clinton should exit the Democratic race: Math. It appears numerically impossible for her to overtake his lead among elected delegates.

Neither Obama nor Clinton can win the 2,025 delegates required for nomination without some combination of elected delegates (those chosen in primaries and caucuses) and superdelegates (party and elected officials who are automatic delegates to the Democrats' Denver convention this summer). About 800 of the approximately 4,000 delegates are superdelegates and several hundred of them are still uncommitted to either candidate.

Given the remaining contests — many with electorates favorable to Obama — Obama's existing hundred-plus delegate lead, and the rules by which Democrats apportion delegates, it is almost a political and mathematical certainty that Obama will have an elected delegate lead at the end of the process, barring dramatic, unforeseen circumstances.

Some of the upcoming states to vote — including Wyoming on Saturday and Mississippi on March 11 — are likely to swing strongly for Obama, and certainly show no signs of being Clinton blowouts. The same goes for North Carolina on May 6, and Oregon on May 20.

Other contests might be more favorable for Clinton (Pennsylvania, Indiana, Guam, West Virginia, Montana, and South Dakota), but even decisive wins in those states — say, in the 60-40 range—would still leave her behind in both elected delegates and the overall count. That remains true even if Clinton somehow succeeds in getting the disputed delegates from Florida and Michigan seated at the convention.

Clinton's only hope of winning a majority of the delegates is to overtake Obama's elected delegate lead by winning the bulk of the remaining superdelegates.

This is the heart of Clinton's multi-dimensional challenge. Obama has of late signed up more superdelegates than Clinton in part because they are swayed by his lead in elected delegates. Yet unless there is a significant change in the overall dynamic — a major Obama blunder or scandal for example — he is likely to continue accruing superdelegates regardless of Clinton's big March 4 wins. Also, the act of securing the nomination with unelected convention votes could be considered by many Obama supporters as highly undemocratic, embittering and dividing the party on the eve of the general election.

So Clinton lives to run for another seven weeks. But if you believe in the power of numbers, the candidate of inevitability is Barack Obama.

Si se puede (Yes we can)

Een Spaanstalige steunvideo voor Obama bedoeld om ook de Latino's te bereiken. Tekst en muziek zijn van Andres Useche.

Top 10

1. Duffy: Mercy
2. Adele: Chasing pavements
3. Chris Brown: With you
4. Mêlée: Built to last
5. Mika: Happy ending
6. The Feeling: I thought it was over
7. Jamie Scott & The Town: Standing in the rain
8. The Kooks: Always where I need to be
9. Moby: Disco lies
10. Stash: Fading out

We are the ones

Will.I.Am maakte een nieuwe video om Barack Obama te steunen. Dit keer met de verrukkelijke Jessica Alba en Ryan Philippe.