Op zoek naar een nieuwe president - Democraten vernietigen zichzelf

Democraten vernielen elkaar; McCain lachende derde

Eind augustus houdt de Democratische Partij haar nationale Conventie in Denver, Colorado. Dat lijkt ver weg maar voor partijvoorzitter Howard Dean begint de tijd te dringen. Hij wil met alle macht voorkomen dat de Conventie een veldslag wordt tussen aanhangers van Clinton en Obama in de strijd om de kandidatuur. De campagne wordt wekelijks bitser. Misschien is het moment voor een compromis al gepasseerd. Eén vijfde van de Clinton- en Obama-stemmers zegt in november op de Republikein McCain te stemmen als hun kandidaat de nominatie niet krijgt. Verbittering slaat om in haat.

Carl Bernstein, de auteur van het boek 'A woman in charge' over het leven van Hillary Clinton, zei bij de voorstelling van zijn ruim 600 pagina tellend werkstuk in New York: 'Hillary Clinton heeft een verstoorde relatie met de werkelijkheid'. Hij durfde niet te zeggen dat senator Clinton een fantaste is maar Bernstein had haar vaak op leugens betrapt. Zo was er het voorval met de dochter van de Clintons, Chelsea. Hillary zei dat ze op 11 september 2001 grote zorgen had om Chelsea omdat haar dochter op het moment van de aanslagen aan het joggen was in de buurt van het Wereldhandelscentrum. Daarmee wekte ze, als bezorgde moeder, sympathie op bij veel Amerikanen. Maar het verhaal bleek niet waar. Chelsea zat gewoon thuis televisie te kijken.

Clinton deed de voorbije weken geregeld uitspraken om haar 'ervaring in buitenlands beleid' in de verf te zetten. Zo zei ze tijdens verschillende debatten tussen Democratische kandidaten dat ze een belangrijke rol had gespeeld in het vredesproces in Noord-Ierland. Een Republikeinse actiegroep had intussen een proces aangespannen om de documenten van Hillary Clinton uit haar ambtsperiode als First Lady in de openbaarheid te krijgen. De rechter gaf de groep gelijk. Uit de stukken, die voor publicatie nog flink waren geredigeerd door Clinton medewerkers, bleek dat Hillary Clinton slechts marginaal bij het vredesproces was betrokken. Ze had vooral het gebruikelijke First Lady programma afgewerkt.

Clinton beweerde ook dat ze een cruciale bijdrage had geleverd voor vrede in de Balkan. Ze zou, naar eigen zeggen, naar Bosnië zijn gereisd en op de luchthaven zijn onthaald door geweervuur van sluipschutters. Ze zei dat ze moest wegduiken om aan de kogelregen te ontkomen. Televisiebeelden van dat bezoek uit 1996 lieten echter zien dat Clinton zeer ontspannen in Bosnië aankwam met Chelsea. Ze begroette er kinderen die een liedje zongen. Van sluipschutters geen spoor. Hillary werd wederom op een leugen betrapt.

Ze gaf deze week toe dat ze zich had 'versproken' en opende - om de aandacht af te leiden - onmiddellijk de frontale aanval op Barack Obama die kwetsbaar is geworden door uitspraken van zijn dominee, Jeremiah Wright. Clinton zei dat ze in het geval van Obama een andere dominee had gezocht en niet bij een prediker was gebleven die opruiende taal uitkraamt. Obama zit intussen met Wright in de maag. Hij hield vorige week een opgemerkte toespraak over het Amerikaanse rassenvraagstuk. Deskundigen prezen de toespraak, maar de doorsnee Amerikaanse kiezer hoort slechts soundbites van Obama en ziet beelden van een woeste zwarte dominee die hel en verdoemenis over blank Amerika afroept. Het ziet er naar uit dat de tirades van Wright Obama blijven achtervolgen.

Een Amerikaanse burger krijgt via de mediatieke gehaktmolen hapklare informatie voorgeschoteld, als een maaltijd uit de microgolf. Amerikanen hebben geen leescultuur meer maar een uitgesproken beeldcultuur. Een gemiddelde Amerikaan komt thuis na het werk, zet de televisie aan en kijkt met een scheef oog naar informatieprogrammas die allemaal ingaan op het nieuwtje van de dag. Het is een recyclage van dezelfde soundbites. Een onderwerp duurt niet langer dan enkele minuten en een interview dertig seconden. Daarna volgt een reeks gasten die de hele avond praatprogrammas volkletst over de soundbites. De toespraak van Obama, die veertig minuten duurde, is door de meeste Amerikanen niet gezien. De kijker ziet wel voortdurend de raaskallende zwarte dominee die beantwoordt aan het beeld van de angry black man zoals Jesse Jackson en Al Sharpton. De beelden van dominee Wright plaatsen Obama in dezelfde categorie. De blanke middenklasse Amerikaan huivert bij zulke beelden en vraagt zich af wat Obama zo lang bij de dominee deed. Het veroorzaakt twijfel over diens beoordelingsvermogen. Clinton is er als eerste bij om dat vuurtje aan te wakkeren.

In de staat Pennsylvania die op 22 april voorverkiezingen houdt, komt dominee Wright voor Clinton als een geschenk uit de hemel. Pennsylvania, dat zich uitstrekt van Pittsburgh tot Philadelphia, telt veel burgers met lagere inkomens die werken in de industrie of landbouw. Dat is het kernpubliek van Clinton en dat tracht ze te mobiliseren met blanke angstgevoelens over de schreeuwende dominee van Obama. Wright is een beeld dat op het netvlies blijft.

De leugentjes van Clinton over Bosnië blijven niet lang hangen. Amerikanen weten niet wat Bosnië is en 1996 is al lang geleden.

De Democratische broederstrijd gaat gestaag door en John McCain hoeft niets te doen. Hij reisde al door Europa en Israël om zich als staatsman te afficheren. Republikeinse campagnevoerders hoeven ook niets te doen. Alle vuil wordt door de twee Democraten bovengehaald. De Republikeinen bewaren Clinton's leugens en Obama's dominee geduldig in een mapje om deze tegen één van de twee te gebruiken in de definitieve strijd in het najaar. Ze zeggen dan: 'Wij zeggen die vuile dingen niet, dat deden de Democraten onderling'.

Derk Jan Eppink
Bron: www.knack.be