Ne-Yo: Do you

Top 10

1. Ghosts: The world is outside
2. Justin Timberlake: Lovestoned
3. Brahim: So into you
4. John Legend: Stereo
5. James Morrison: Undiscovered
6. Tokio Hotel: Monsoon
7. Mika: Relax, take it easy
8. Gabriel Rios: Baby lone star
9. Ghosts: Stay the night
10. Maroon 5: Makes me wonder

Het begin van de val

Yves Leterme stond op 10 en 11 juni nog feestvierend op alle mogelijke tafels en genoot van zijn triomf. Alleen heeft die triomf hem sinds dan nog geen windeieren gelegd. Integendeel zelfs, hij laat zich vanaf dan betrappen op arrogant gedrag en wordt van alle kanten belaagd. Vooral van Waalse kant, maar de lezersbrieven deze week in de Vlaamse kranten logen er ook niet om. Ook aan Vlaamse kant begint de druk toe te nemen op de politieke wonderboy van de laatste jaren. En hij kan niet echt antwoord geven op die immense druk. Is dit het begin van de val van Leterme nog voor hij zich federaal heeft mogen bewijzen?

Ik heb het hier al eerder eens gezegd. Ik ben geen grote fan van de heer Leterme. Tuurlijk was ik in het begin gecharmeerd door zijn goed bestuur-politiek. Je voelde langs alle kanten dat paars-groen en later paars wel een aantal positieve dingen in gang hebben gezet, maar voor elk succes stonden er ook een paar missers tegenover. Zo voelde je dat de werking van justitie, begroting en vooral financiën de wensen overliet. Een ijzersterk merk als goed bestuur was een deugd in tijden van zichtbare erosie van een aantal systemen. Maar beetje bij beetje begon het positieve beeld van Leterme zelf af te brokkelen. Hij is natuurlijk een politicus en een politicus wil nu eenmaal macht. En beetje bij beetje knaagde die machtslust aan de geloofwaardig van Leterme. Of toch bij mij, want bij de pers en bij het overgrote deel van Vlaanderen kon en kan Leterme weinig verkeerd doen. En ik heb ook al eens hier geschreven: met de 0110-concerten heeft Leterme het bij mij helemaal verbrod door zich afzijdig van de concerten te houden en ze zelfs eerder te veroordelen in plaats van te steunen in de hoop de Vlaams Belang-stemmers niet voor het hoofd te stoten. Een laffe daad op dat moment van iemand die duidelijk wel meer bekommerd was om zijn postje dan over het sterke signaal dat die dag werd gegeven. En sinds die dag wordt mijn wantrouwen tegenover de man met de dag groter en groter.

Maar de laatste tijd wordt er echt geknaagd aan zijn status. Hij won de verkiezingen glorieus, maar het zit hem sinds dan niet mee. De verkiezingsuitslag maakte de dingen ingewikkeld en Leterme kan de knoop maar moeilijk ontwarren. Zo moeilijk zelfs dat hij slachtoffers maakt. Als we de geruchten mogen geloven stuurde hij Dehaene in de arena om nadien zich met alles te bemoeien en te doen alsof hij het beter kon. Dat hij het dan maar zelf probeert, was de reactie van Dehaene in zijn typische stijl op de arrogantie van Leterme. Alleen valt het duidelijk niet mee om het zelf te doen. Zijn formatienota werd nergens goed onthaald en lokte bij iedereen kritiek uit. Bovendien was het allemaal maar weinig inspirerend. Niet moeilijk natuurlijk als we terug de geruchten mogen geloven. Die zeggen dat Leterme als formateur eerder een notaris is die de dingen noteert zonder dat hij zelf dingen in beweging zet of er de stemming in brengt. Daarom ook waarschijnlijk dat de onderhandelingsgesprekken zo stroef verlopen. Ze schieten traag op en het is allemaal zonder veel enthousiasme en met veel wantrouwen tussen de partijen onderling. Bovendien blijft het allemaal een beetje vaag. Een paar principeakkoorden die wel een richting aangeven, maar weinig concreets zijn. En dan moet het moeilijke communautaire hoofdstuk nog aan bod komen.

En er was dan natuurlijk nog zijn uitschuiver tijdens de Nationale Feestdag toen hij de Marseillaise zong in plaats van de Brabaçonne. De golf van kritiek die er toen losbarstte en zeker aan Vlaamse kant verbaasde mij echt. Hij wordt zo altijd op handen gedragen en nu stond de hele week de krant vol met pagina’s lezersbrieven die zich niet positief uitlieten over hem. Een kans van zijn tegenstanders om hem te pakken en hem extra druk te bezorgen? Misschien wel, maar ik was toch verbaasd om zo weinig reacties te lezen die het opnamen voor hem. Nu, die uitschuiver is eigenlijk niets meer dan een dom voorval dat omwille van de Waalse pers kon uitgroeien tot een relletje in plaats van een faits divers te blijven. Toch ontluikte de rel een wel heel arrogante kant van Leterme. Want hij zei voor de VTM-camera’s dat degene die hem nu aanvielen moesten aanpassen want hij zou hen vroeg of laat wel de rekening presteren. Een ware kinderachtige bedreiging van een mogelijke eerste minister die natuurlijk extra olie op het vuur gooit van de slechte relaties met de Waalse pers.

En met die Waalse pers zie ik het niet zo meteen meer goed komen. Men wantrouwt elkaar en men is niet beschaamd om dat zichtbaar tentoon te spreiden. Zo waren de vragen van de Waalse pers wel zeer grof toen ze hem ronduit vroegen wanneer hij ermee ging stoppen. Alleen heeft Leterme dat wantrouwen natuurlijk voor een groot deel aan zichzelf te danken. Hij liet zich in het verleden niet positief uit over Wallonië en noemde hen zelfs intellectueel niet in staat om Nederlands te leren. Bovendien is hij de man die de separatistische NV-A heeft binnengehaald. Tenslotte is het wantrouwen van de Waalse pers alleen maar een reflectie van het wantrouwen van de Walen in het algemeen. Een opiniepeiling leerde ons deze week dat maar 5% van de Walen Leterme zien zitten als premier. Toen hij minister-president was, kon Leterme makkelijk de Vlamingen naar de mond praten, maar nu moet hij ook de Walen overtuigen van zijn kunnen. En met zijn uitspraken uit het verleden wordt dit wel heel moeilijk. Ook al slaagt hij in zijn taak als formateur dan wacht hem nog altijd de moeilijke taak om de Walen te plezieren.

Het ziet er dus op zijn minst niet goed voor Leterme. De formatiegesprekken verlopen stroef en de uitkomst is nog lang niet zeker. Maar als hij slaagt, moet hij rekening houden met een veeleisende Vlaamse kant en een wantrouwende Waalse kant. En ook binnen zijn roomsblauwe formatie is het eerder van moeten dan van willen. Zo kunnen CdH en MR elkaar eigenlijk niet uitstaan, maar worden ze nu toch verplicht met elkaar te regeren. De kans is dan ook groot dat Leterme I vroegtijdig eindigt. Zijn dit nu allemaal tekenen aan de wand van het begin van de val van Leterme? Ik weet het niet. Maar van één ding ben ik wel zeker: ik denk dat het vandaag niet meer zo geweldig aanvoelt om Yves Leterme te heten.

Vraag van de dag

De vraag van de dag is natuurlijk: hoe dom kan een renner de dag van vandaag nog zijn?

Vinokoerov liep gisteren tegen de lamp en werd betrapt op bloeddoping tijdens de Tour. Hoe dom kan je nu toch zijn? Je weet dat er controles worden uitgevoerd en dat men strenger is geworden bij de Tour. Je weet dat men bloeddoping de dag van vandaag makkelijk kan opsporen. Waarom neem je dan toch het risico? Zeker gecombineerd met het feit dat je volop gaat voor de overwinning. Je weet dat als je wint je gecontroleerd wordt. Maar toch doe je het. Het is iets wat ik maar moeilijk kan verstaan.

Bovendien vind ik bloeddoping maar een beetje vies. Men tapt bloed van je af, men neemt bloed van een ander, men mengt die twee samen (wie weet met nog een paar extra elementen) en men dient het bloed terug toe in je lichaam. Bweurk. Dat men je bloed toedient om je leven te redden met een bloedtransfusie vind ik niet zo erg en vies. Maar dat zomaar doen om beter te presteren, dat gaat me toch een beetje te ver.

Een andere vraag van de dag is natuurlijk ook: hoe geloofwaardig is een Tour de France nog?

Je kan het hele dopinggeval langs twee zijden bekijken. Je kan enerzijds stellen dat de Tour de France geloofwaardiger wordt omdat men daadwerkelijk controles doet die resultaat opleveren waardoor het peloton van de bedriegers wordt gezuiverd. Je hebt natuurlijk nog altijd de schande dat iemand op de dag zelf alle publiciteit heeft gegrepen op basis van bedrog, maar je komt er als organisatie toch iets beter af. Anderzijds blijft het natuurlijk een feit dat er bedriegers in de Tour blijven rijden. Een verklaring die men vooraf diende te ondertekenen waarin men belooft geen doping te gebruiken maakt geen indruk. Zelfs strengere controles maken blijkbaar geen indruk. Wie kan er deze dag nog zeker zijn van de winnaar van een ritzege? Wie gelooft er nu nog dat iemand een superdag heeft gekend? Wie durft er nog zijn hand in het vuur te steken voor de eindoverwinnaar komende zondag?

De Tour blijft magie en blijft een heldenepos waarbij men personages kent van zero-to-hero, maar ook gevallen helden. Maar met al die dopinggevallen blijkt dat de epos slechts een sprookje is gebaseerd op leugens. Het is een hersenspinsel . Er wordt meer en meer geknaagd aan de heroïek van een touroverwinning. En eigenlijk willen we dat niet zien. We geloven liever in het sprookje dan in de realiteit. We blijven met zijn allen kijken naar de Tour en spelen graag daarbij de naïeve. We hebben het nodig om te geloven dat iemand een bovennatuurlijke prestatie heeft geleverd. Voor ons entertainment. Om naar iemand te kunnen opkijken. Omdat we het gewoon nodig hebben in ons alledaagse leven. En ook al is dat allemaal gebaseerd op leugens, dan moet het maar. En juist die gedachte houdt de Tour nog overeind en daarom zal men altijd naar de Tour blijven kijken en de zeges geloofwaardig vinden.

Mika: Big girl (you are beautiful)

The soul voice of the moment

Als je mij vraagt wie de soulstem van het ogenblik is, zal ik misschien twijfelen tussen John Legend en Anthony Hamilton. Maar als ik dan toch een keuze moet maken, kies ik voor Anthony Hamilton. De man is één van de beste artiesten van het ogenblik, iemand van wie de teksten u nog raken en waarvan je voelt dat ze oprecht zijn en recht uit het hart komen. Helaas leven we hier in België en is de kans dus groot dat u nog nooit van Anthony Hamilton hebt gehoord. En dat is echt wel héél jammer, want u mist heel wat en vooral zijn prachtige warme soulstem. Dus via deze post hoop ik een lans voor hem te kunnen breken en hoop ik dat ik u kan overtuigen van zijn kwaliteiten via de volgende songs. U kan zijn albums kopen via Proxis en deze zijn zeker de moeite waard.

Top 10

1. Ghosts: The world is outside
2. Brahim: So into you
3. Justin Timberlake: Lovestoned
4. James Morrison: Undiscovered
5. Tokio Hotel: Monsoon
6. Mika: Relax, take it easy
7. John Legend: Stereo
8. Ghosts: Stay the night
9. Maroon 5: Makes me wonder
10. Sunrise Avenue: Fairytale gone bad

Oproep van de dag

Zaterdag verschijnt de laatste Harry Potter - de allerlaatste. En iedereen weet ondertussen dat er maar 1 vraag op ieders lippen brandt: "Gaat Harry Potter dood of niet?" Zelf heb ik lang getwijfeld of ik het Engelstalige boek zou kopen of niet. En ik heb beslist van niet. Ik ga wachten tot in november tot de Nederlandstalige versie uitkomt. Ik heb dit bij de vorige delen ook zo gedaan en ben dus helemaal niet vertrouwd met alle Engelse namen (ook niet na het bekijken van de films). Dus u ziet mijn oproepje al aankomen: gelieve niets tegen mij te vertellen over het plot van het boek. Ik vrees echter dat de media zijn mond niet zal kunnen houden, maar mocht er zaterdag of volgende week niets in de media gezegd worden over de plot zou ik het ten zeerste appreciëren als u dat ook niet deed. Ik dank u bij voorbaat.

Watch out for Vinnie Chase's new movie

Meer info: www.medellinthefilm.com

Vraag van de dag

Waarom wil iedereen naar zee wanneer de zon schijnt? Ik snap dat niet hé.
Ten eerste wil echt iedereen naar zee en sta je dus gegarandeerd in de file. Zoals gisteren. Ik sta om kwart na negen op, leg mijn radio op en wat hoor ik: file naar de kust. Zondagochtend! Om kwart na negen! Jaja, kwart na negen 's morgens?! Op een uur dat je u normaal nog eens omdraait, zijn er dus al mensen die op zijn gestaan, hebben ontbeten, hopelijk zich gewassen, de frigobox hebben gevuld en dan in de auto zijn gesprongen om naar zee te gaan. En niet 1, maar honderden of duizenden, want anders krijg je natuurlijk geen file.
Ten tweede is het altijd minder warm aan de kust en vaak ook minder mooi weer (wat de toerismesector ook mag zeggen). Als het bij ons in de tuin 25 graden is, is het aan de kust maar 20 graden. En zeg nu zelf: 25 graden is toch aangenamer dan 20 graden. En hoe vaak hoor je niet dat het zonnig is in het binnenland, terwijl het aan de kust bewolkt is en onaangenaam fris. Maar toch zitten we met zijn allen in de wagen voor dit minder aangename weer.
Ten derde lig je op het strand als sardines in een blik op elkaar, terwijl je thuis rustig op je gemak van de zon kan genieten. En je kan ongegeneerd in je neus peuteren, aan uw gat krabben, in uwe pure rondlopen zonder dat je u moet schamen. En heb je meer nood aan sociaal contact, dan kan je nog altijd een terrasje doen in je eigen stad. En daar loopt ook mooi volk rond (allez, toch in Aalst).
Ten vierde: wat is er nu te zien aan zee behalve zand en water? Ga naar Gent of Antwerpen of Herdersem en er is meer te zien.
Dus ik snap niet waarom iedereen meteen de wagen inspringt om naar zee te gaan bij de eerste zonnestraal. Iemand die het antwoord wel kent, mag het mij altijd laten weten. U krijgt er geen prijs voor wegens geen budget, maar anders won u zeker een weekendje naar zee. Om uw theorie aan de realiteit te toetsen.

Top 10

1. Brahim: So into you
2. Justin Timberlake: Lovestoned
3. James Morrison: Undiscovered
4. Ghosts: The world is outside
5. Mika: Relax, take it easy
6. Ghosts: Stay the night
7. Tokio Hotel: Monsoon
8. Tom Helsen: Change yourself
9. Sunrise Avenue: Fairytale gone bad
10. Maroon 5: Makes me wonder

Harry Potter and The Order of the Phoenix

Vanaf vandaag kan u kijken naar de vijfde film in de Harry Potter-saga: The Order of the Phoenix. En als ik Het Laatste Nieuws mag geloven is dit de beste film in de reeks en is het de beste blockbuster van deze zomer. Als ik Focus Knack daarentegen mag geloven zijn de eerste scènes inderdaad de beste van deze zomer, maar loopt de film daarna verloren in de vele subplots en de vele evenementen die het boek rijk is om echt consistent te zijn. De waarheid ligt waarschijnlijk terug in het midden, zoals de vorige films. Een goede film als je de boeken hebt gelezen, maar veel verduidelijken doet de film niet. Wie de boeken niet heeft gelezen, zal het gevoel krijgen een onsamenhangende film te zien waarvan heel wat zaken onduidelijk zijn. Mijn advies is dan ook om nog gauw de boeken te lezen, als je dat nog niet gedaan hebt, en dan gewoon genieten van een avondvullende film zonder al te hoge verwachtingen te hebben. Maar entertainen doen beide zeker en vast.

DVD-Tip: When the levees broke

Deze week staat in Focus Knack een artikel over de laatste Spike Lee, nl. de documentaire When the levees broke. In deze meer dan 4 uur durende documentaire, die trouwens dit weekend te zien was op Nederland 2, en op de DVD zelfs 6 uur durende documentaire werpt Spike Lee zijn licht op de doortocht van orkaan Katrina in New Orleans. En hij doet dit volgens Newsweek en Focus Knack op zo’n schitterende wijze dat ze When the levees broke: A requiem in four acts zijn belangrijkste film uit zijn carrière noemen.

Iedereen kent de beelden waarschijnlijk nog van eind augustus 2005 toen de orkaan Katrina de kust van Louisiana afstormde en daarbij de stad New Orleans verwoestte. De orkaan verwoest de dijken van de stad en veegde o.a. de wijk French Quarter helemaal van de kaart. De trieste balans van de doortocht is immens: bijna 2000 doden en een miljardenschade. Iedereen herinnert zich ook waarschijnlijk het wereldvreemde optreden van de regering Bush die dagenlang doet alsof zijn neus bloedt en de president wil pas het rampgebied bezoeken na dagenlang hevige druk van de publieke opinie. Spike Lee zag de beelden op televisie tijdens het filmfestival van Venetië en besefte dat hij iets moest doen. En wat kan je als regisseur beter doen dan een film maken. De keuze viel uiteindelijk op een film in documentairestijl die hij zou maken in opdracht van de Amerikaanse kwaliteitszender HBO waarbij hij in 4 delen de ramp en de nasleep beschrijft.

Deel I of Act I gaat over de komst van van de storm. Act II toont hoe de hulpdiensten faalden. Act III volgt de verlaten gemeenschap terwijl ze probeert te overzien wat er allemaal verloren is gegaan. Tenslotte is er nog Act IV die de aarzelende pogingen om opnieuw te beginnen toont. Op de dvd is er nog een bijkomende Act V die een epiloog vormt op de film met nieuwe interviews en inzichten die een beter zicht geven op de ontberingen die de inwoners van New Orleans moesten doorstaan. Centraal staan in deze documentaire natuurlijk de gewone, arme stervelingen van New Orleans die voor de ramp weinig hadden en erna niets meer, die door hun regering in de steek werden gelaten en nu met de moed der wanhoop trachten een nieuw leven op te bouwen. Daarnaast komen in de documentaire ook journalisten, ingenieurs, historici, de burgemeester van New Orleans, rapper Kanye West en acteur Sean Penn, die meehielp met de reddingsacties, aan het woord.

Het geheel vormt wel een pamflet, maar niet van de schreeuwerige soort. De documentaire is een soort van modern geschiedschrijven waarbij de ramp in al zijn facetten wordt getoond. Ook de lijken die door de straten dreven. Beelden die geen enkel andere Amerikaanse zender wou uitzenden wegens te gruwelijk, maar die er wel echt ronddreven en dus nu in de documentaire zitten. Toch maakt Spike Lee in deze film in tegenstelling tot vorig werk geen polemiek over ras. De meeste slachtoffers waren inderdaad zwart, maar volgens hem was het vooral de armere sociale klasse die door Amerika in de steek is gelaten. Bovendien vermijdt hij ook om de schuld en de verantwoordelijkheid voor de ramp te leggen bij 1 of enkele personen. Volgens hem heeft gewoonweg het ganse systeem gefaald. Dat betekent niet dat de regering Bush geen vegen uit de pan krijgt in deze documentaire. Zo is er kritiek op George Bush die vond dat de directeur van de Federal Emergency Management Agency schitterend werk had afgeleverd. Of wat te denken van Barbara Bush die vluchtelingen in een stadium bezoekt en zegt dat ze daar beter af zijn omdat ze vroeger toch al arm waren. Of van Condoleezza Rice die doodleuk in Manhattan aan het shoppen was terwijl New Orleans onderliep. Zij kreeg trouwens toen van een voorbijgangster het verwijt van gevoelloosheid. Spike Lee heeft die voorbijgangster maandenlang gezocht maar nooit gevonden. “Wie weet zit ze nu in Guantánamo”, zegt Spike Lee ijzig tijdens het interview.

When the levees broke: A requiem in four acts is blijkbaar een documentaire die iedereen moet gezien hebben. Ook al duurt ze meer dan vier uur, elke minuut is er geen minuut te veel om het verhaal te vertellen. Spike Lee vindt trouwens dat zijn werk nog niet af is en heeft nog drie andere projecten in de pijplijn zitten over New Orleans. Waaronder een nieuwe documentaire die de focus blijft leggen op de arme bevolking die nog steeds wacht op de hulp die George Bush hen beloofde. Daarnaast zal er waarschijnlijk ook nog een speelfilm door hem worden gemaakt over de gebeurtenissen.


When the levees broke: A requiem in four acts is uitgegeven door Warner en HBO Home Video en verschijnt komende woensdag op DVD.

Top 10

1. Brahim: So into you
2. Mika: Relax, take it easy
3. Justin Timberlake: Lovestoned
4. James Morrison: Undiscovered
5. Ghosts: Stay the night
6. Tom Helsen: Change yourself
7. Sunrise Avenue: Fairytale gone bad
8. Maroon 5: Makes me wonder
9. Tokio Hotel: Monsoon
10. Natalia: Gone to stay

Zinvol of zinloos?

U kan er vandaag niet om heen: de Live Earth-concerten zijn begonnen en zullen over de hele wereld in totaal zo’n 24 uur omvatten. Het is een nieuw hoogtepunt in de Al Gore-story rond de klimaatsveranderingen. Na gans de wereld te hebben bezocht met zijn uitleg veroverde hij een tweede maal de wereld met zijn docufilm. En nu moet een derde golf in de vorm van rockconcerten de aandacht op de milieuproblematiek vasthouden en mensen er daadwerkelijk toe aanzetten om milieubewuster om te gaan met energie en onze aarde in het algemeen. Een nobel initiatief zou men denken, ware het niet dat de concerten al bakken kritiek hebben gekregen.

De voornaamste kritiek komt van Bob “Live Aid en Live 8” Geldhof die zich openlijk distantieerde van de concerten. Sir Bob kan er niet echt mee lachen dat Al Gore en de organisatoren schaamteloos refereerden naar zijn concerten. Verder weigerden groepen als Kaiser Chiefs en Pet Shop Boys om deel te nemen aan de concerten, ook al hadden ze een invitatie gekregen. En Muse-zanger Matthew Bellamy deed er een schepje bovenop door de wel deelnemende artiesten te verwijten dat ze deelnemen aan een concert tegen de opwarming van de aarde, maar zich ondertussen laten transporteren met hun vervuilende privéjets naar de plaats van het gebeuren. Een terecht kritiek natuurlijk die gecounterd werd door Al Gore die stelde dat deze vervuiling zou worden gecompenseerd met de energiebesparing waartoe de mensen zouden worden aangezet via de tips die men tijdens de concerten er gratis bovenop krijgt. Tenslotte twijfelen vele mensen ook aan het feit dat een groot evenement als Live Earth moeilijk milieuvriendelijk kan zijn, ondanks de belofte van het gebruik van groene stroom en een beperkt lichtverbruik.

De concerten brengen dus heel wat commotie teweeg of de concerten nu zinvol of juist zinloos zijn. Feit is alvast dat er geen echte voorwaarden of doelen aan de concerten zijn opgehangen. En juist dat maakt de concerten zo een makkelijke prooi voor kritiek. Men had met een veel sterkere boodschap naar de mensen moeten toe gaan. Men had een paar doelstellingen moeten voorop schuiven die moeten bereikt worden, bijvoorbeeld de politieke leiders erop wijzen dat ze alles moeten doen om de CO2-uitstoot te beperken met zoveel procent binnen de zoveel jaar. Men creëert vandaag een sterk en levensnoodzakelijk signaal, maar men is vergeten dat signaal te kanaliseren naar politieke, maatschappelijke, ecologische doelstellingen. Nu wil men de mensen wel wakker houden voor de problematiek en geeft men via enkele filmpjes wel concrete tips mee, maar het is veel te vrijblijvend.

Bovendien kunnen we ons ook afvragen wat de impact is van zo’n massa-evenement. Live 8 een tijdje terug zorgde ervoor dat Afrika voor 1 dag terug op de kaart werd gezet, maar het heeft geen blijvend effect gehad. De dag nadien stond Afrika al lang niet meer als belangrijke prioriteit op de kaart en in de hoofden van de mensen. De armoede in Afrika is door de Live 8-concerten niet gedaald. En dat is jammer, maar het is ook een beetje eigen aan onze hedendaagse cultuur. We willen allemaal meegaan in de hype en de hysterie, maar we zijn niet bereid om ons daar verder te voor willen inzetten als de hype en de hysterie zijn hoogtepunt heeft gekend. En dat is best wel jammer. Zo vrees ik ook dat het vandaag zal gaan. Vandaag kijken miljoenen mensen naar de concerten en allemaal beloven we grote woorden op deze dag en erkennen we volop de problemen rond het klimaat. Maar morgen zijn we de helft van de tips al vergeten en is het nog maar de vraag of we onze gemakkelijke, alledaagse levenswijze die we zo gewoon zijn willen veranderen.

Let op, ik vind de concerten zeker een goed initiatief en het houdt de aandacht van de mensen op de klimaatproblematiek. En ik vind op dat vlak dat de concerten al zinvol zijn. Het is een levensbelangrijke materie waarvoor men op straat komt. Alleen vrees ik dus een beetje dat net als bij de Live 8-concerten de nazorg van het signaal een beetje de wensen zal overlaten. En dat gevoel wordt dus nog versterkt doordat de concerten geen einddoel hebben. De concerten zullen voor mij dus pas echt zinvol worden als men iets doet met het signaal dat men vandaag de wereld instuurt. Als men het signaal gebruikt om druk uit te oefenen op de komende presidentsverkiezingen in Amerika, men het signaal gebruikt om druk uit te oefenen op bedrijven, … als men echt iets concreets bereikt met deze concerten. Anders zijn deze concerten zinloos geweest.

Stoom aflaten na een drukke week

Is het nu gedaan?!

Deze ochtend stond ik blij gezind op, maar de vreugde was van korte duur. Ik sla de krant open en wat staat er in grote letters te lezen: “Politieke oorlog bereikt hoogtepunt na klancht van burgemeester.” Ik schreeuwde het twee weken geleden nog uit dat Aalst veel beter verdiende en dat het tijd was op politiek vlak om beslissingen te nemen en een echt beleid te voeren. Alleen gedragen de Aalsterse politici deze dagen zich eerder als kleine kinderen met als gevolg dat er na 6 maanden Uyttersprot I nog altijd geen beleid is gevoerd in de stad, laat staan dat er al het wettelijke verplichte beleidsplan is opgemaakt.

Waar draait die politieke oorlog nu allemaal om? Vorige maand keurde de beleidspartijen SP.a en Open VLD via een wisselmeerderheid de plannen goed voor een crematorium aan de Hoezekouter. Grootste partij en partij van de burgemeester CD&V werd zo buiten spel gezet. Hierop volgde natuurlijk een vertrouwenscrisis binnen het stadsbestuur. En die crisis is verder aan het escaleren. Het bestuur kwam te weten dat een ambtenaar van de dienst Planning een intern document betreffende het postsorteercentrum in de Denderstraat had geantidateerd. Het schepencollege besliste daarop dat er een intern onderzoek zou komen. Maar nu heeft burgemeester Ilse Uyttersprot op eigen houtje en in eigen naam een klacht ingediend bij het parket van Dendermonde en volgt er dus een gerechtelijke procedure. Volgens Ann Van de Steen, SP.a-schepen, zou de burgemeester haar klacht als nog willen intrekken op voorwaarde dat er een nieuwe locatie komt voor het crematorium.

Het ganse conflict trekt Aalst natuurlijk nog dieper de dieperik in. Er werd de afgelopen zes maanden nog niets gerealiseerd en het halfjaarrapport van het beleid toont ook aan dat we de komende zes maanden weinig moeten verwachten in Aalst. Heel wat dossiers blijven gewoon op de plank liggen: de ondergrondse parking op de Hopmarkt, het industrieterrein op de Siesegemkouter, het administratief centrum aan het station, …. In al die dossiers zijn er nog geen beslissingen genomen. Zelfs een poging van de directeurs van de verschillende stadsdiensten heeft niets uitgehaald. De politici blijven liever elkaar wantrouwen en met elkaar ruziën dan de stad de nodige energie te geven die het nodig heeft. Ik heb twee weken geleden al een deel van de problemen ter sprake gebracht en een onderzoek van Test-Aankoop bevestigde dit alleen. Maar blijkbaar wil men de problemen niet aanpakken.

Als Aalstenaar kan ik alleen maar zeggen dat het nu genoeg is geweest! Het moet gedaan zijn met Aalst zo onderuit te halen en het verder in het verval te laten verglijden! We zijn al die politieke spelletjes nu meer dan beu. En dat geldt voor alle bestuurspartijen in Aalst. We pikken dit niet langer. We willen dat er nu geregeerd wordt in de stad. We willen dat er beslissingen worden genomen. Dat er plannen gemaakt worden voor de toekomst. Dat er gewerkt wordt aan onze stad. Dat Aalst weer vooruit gaat en terug een bruisende en denderende stad wordt.

Boskantfuif 2007

Organiseer in een kleine gemeente, zoals pakweg Herdersem, een verjaardagsfuif in open lucht met zoveel mogelijk mensen en laat het de jaren nadien uitgroeien tot een groot evenement waarop jaarlijks zo'n 2.000 mensen naartoe komen. Zorg voor een gezellige barbecue. Zorg dat de drank aan een democratische prijs verkocht wordt van 1 euro. Zorg voor een leuke randanimatie in de late uurtjes met tafelbuikschuiven. En hou dit 10 jaar lang vol. Het zou een opdracht kunnen zijn voor Fata Morgana, maar de Herdersemse Boskantboys rijven al 10 jaar lang de 5 sterren binnen. Deze zaterdag is het de jubileumuitgave van hun Summer Party en ze beloven een paar extra's waaronder goed weer en een zalige temperatuur. En bovendien hebben ze de voorbije jaren een mooi spaarpotje verzameld waaruit ze 750 euro schenken aan de dorpsraad om er op het einde van de vakantie in augustus een groot volksfeest mee te organiseren. Party people, de fuifweide in de Klausstraat aan de Boskant in Herdersem is zaterdag vanaf 18 uur the place to be! Meer info vind je op de site www.boskantopenluchtfuif.be

Top 10

1. Mika: Relax, take it easy
2. Brahim: So into you
3. Ghosts: Stay the night
4. Justin Timberlake: Lovestoned
5. Sunrise Avenue: Fairytale gone bad
6. Tom Helsen: Change yourself
7. Maroon 5: Makes me wonder
8. Natalia: Gone to stay
9. James Morrison: Undiscovered
10. Nate James: Funkdefining