Vraag van de dag

De vraag van de dag is natuurlijk: hoe dom kan een renner de dag van vandaag nog zijn?

Vinokoerov liep gisteren tegen de lamp en werd betrapt op bloeddoping tijdens de Tour. Hoe dom kan je nu toch zijn? Je weet dat er controles worden uitgevoerd en dat men strenger is geworden bij de Tour. Je weet dat men bloeddoping de dag van vandaag makkelijk kan opsporen. Waarom neem je dan toch het risico? Zeker gecombineerd met het feit dat je volop gaat voor de overwinning. Je weet dat als je wint je gecontroleerd wordt. Maar toch doe je het. Het is iets wat ik maar moeilijk kan verstaan.

Bovendien vind ik bloeddoping maar een beetje vies. Men tapt bloed van je af, men neemt bloed van een ander, men mengt die twee samen (wie weet met nog een paar extra elementen) en men dient het bloed terug toe in je lichaam. Bweurk. Dat men je bloed toedient om je leven te redden met een bloedtransfusie vind ik niet zo erg en vies. Maar dat zomaar doen om beter te presteren, dat gaat me toch een beetje te ver.

Een andere vraag van de dag is natuurlijk ook: hoe geloofwaardig is een Tour de France nog?

Je kan het hele dopinggeval langs twee zijden bekijken. Je kan enerzijds stellen dat de Tour de France geloofwaardiger wordt omdat men daadwerkelijk controles doet die resultaat opleveren waardoor het peloton van de bedriegers wordt gezuiverd. Je hebt natuurlijk nog altijd de schande dat iemand op de dag zelf alle publiciteit heeft gegrepen op basis van bedrog, maar je komt er als organisatie toch iets beter af. Anderzijds blijft het natuurlijk een feit dat er bedriegers in de Tour blijven rijden. Een verklaring die men vooraf diende te ondertekenen waarin men belooft geen doping te gebruiken maakt geen indruk. Zelfs strengere controles maken blijkbaar geen indruk. Wie kan er deze dag nog zeker zijn van de winnaar van een ritzege? Wie gelooft er nu nog dat iemand een superdag heeft gekend? Wie durft er nog zijn hand in het vuur te steken voor de eindoverwinnaar komende zondag?

De Tour blijft magie en blijft een heldenepos waarbij men personages kent van zero-to-hero, maar ook gevallen helden. Maar met al die dopinggevallen blijkt dat de epos slechts een sprookje is gebaseerd op leugens. Het is een hersenspinsel . Er wordt meer en meer geknaagd aan de heroïek van een touroverwinning. En eigenlijk willen we dat niet zien. We geloven liever in het sprookje dan in de realiteit. We blijven met zijn allen kijken naar de Tour en spelen graag daarbij de naïeve. We hebben het nodig om te geloven dat iemand een bovennatuurlijke prestatie heeft geleverd. Voor ons entertainment. Om naar iemand te kunnen opkijken. Omdat we het gewoon nodig hebben in ons alledaagse leven. En ook al is dat allemaal gebaseerd op leugens, dan moet het maar. En juist die gedachte houdt de Tour nog overeind en daarom zal men altijd naar de Tour blijven kijken en de zeges geloofwaardig vinden.