Top 10 - 29 oktober 2006

1. Amos Lee: Shout out loud
2. John Legend: Save Room
3. Nate James: The message
4. Gnarls Barkley: Smiley faces
5. James Morrison: You give me something
6. Snow Patrol: Chasing cars
7. Nelly Furtado feat. Timbaland: Promiscuous
8. The Kooks: She moves in her own way
9. Justin Timberlake: SexyBack
10. Jamiroquai: Runaway

Steracteur, Sterartiest - show 8

Steracteur, Sterartiest is alweer aan zijn achtste show toe en dat betekent dus minder kandidaten en meer tijd vrij. En dat zorgde ervoor dat er deze week naast de gewone soloperformances ook duetten op het programma stonden. Bovendien werd er ook gretig gegrepen in de ton van Donna’s top 2006, de tijdloze 100 of Q’s 1000 greatest hits als je over het algemeen de liedjes bekeek. Maar er moest ook iemand de wedstrijd verlaten en het ging voor de verandering eens tussen twee hunks.

Werner De Smedt of Timo Descamps? Vrouwelijk Vlaanderen was een week in spanning wie de wedstrijd moest verlaten en helaas voor Werner, maar hij beet in het zand. Zijn niveau was de vorige weken heel grillig met afwisselend hoogte- en laagtepunten. Qua zanger was hij dan ook niet de beste, maar hij verraste aangenaam en in de rockabilly-nummers was hij perfect gecast. En ja, we moeten het toegeven dat zijn looks en imago zeker voor de nodige aantrekkingskracht heeft gezorgd en hem ook mee zo ver in de wedstrijd heeft gebracht. Maar uiteindelijk was het niet genoeg om op te boksen tegen het relatief nieuwe talent Timo Descamps die misschien meer kon genieten van de aandacht van de bakvissen eerste klas. Dat is zeker niet beledigend bedoeld, want van de twee was hij zeker zangtechnisch de beste. Timo dus wederom een bank vooruit en Werner werd helaas versluisd naar de jurybank.

In een overlevingsroes mocht Timo Descamps terug het podium op om Livin’ la vida loca van Ricky Martin te brengen. En het was duidelijk dat hij even op het podium moest ontladen, want wat een energie op het podium. Het was misschien iets te energiek naar mijn mening. Maar keren we terug naar het lied, dan miste ik een beetje vuur in zijn performance. Ik geef toe dat ik nog nooit een goede live-versie van het nummer heb gehoord en ook bij Timo Descamps was dat niet het geval. Het komt gewoon niet zo goed over als het origineel. Zijn stemtimbre, waar een beetje ruis op zit en er stof in de neus lijkt te zitten, paste niet echt bij het nummer. Het was wel goed gezongen, maar het miste passie en overtuigingskracht. Ik was de vorige weken al geen grote fan meer van Timo en dat blijft na deze performance ook zo. Hij zingt goed en hij is energiek en levendig op het podium, maar ik mis een beetje maturiteit om mij te kunnen boeien.

Komende dinsdag is het halloween en Cara Van Der Auwera zorgde er al voor dat we in de sfeer geraakte met haar versie van Wuthering Heights van Kate Bush. Doe uw ogen dicht en luister hiernaar en je kruipt van de schrik wat dieper onder je deken. Maar doe uw ogen open en je ziet een knappe zangeres in een knappe jurk die er verrukkelijk uitziet en ongelofelijk haar best doet om dit tot een goed einde te brengen. Maar je weet op voorhand dat haar dat niet gaat lukken, want er is maar één iemand die dit lied kan brengen en dat is Kate Bush zelf. Het stond dus in de sterren geschreven dat Cara niet anders kon dat hiermee ten onder te gaan en dat is ze ook gegaan. Met haar operagetinte performance en hoge kopstem stond ze op het podium, maar de angst in haar ogen en de bange blik na het einde van het lied verraadden veel. Geen wonder dus dat ze op de wip zit en dat de exit nu wel heel dichtbij komt.

Superfavoriet Stan Van Samang mocht ook al zo’n klassieker uit Top 100’en, 1000’en en 2000’en brengen, namelijk Radar Love van Golden Earring. Maar het leek erop dat het een Sofie Van Moll-moment met haar performance van Pink ging worden. Namelijk een lied wat op het eerste zicht goed gecast leek te zijn, maar waarbij de steracteur in kwestie ontgoochelde. En ja hoor, Stan heeft mij in dit lied ontgoocheld. Het was braafjes, de eerste noten van de tweede strofe waren er niet op, het was een beetje zwakjes. Het was weinig rock-’n-roll naar mijn mening en zijn stem klonk maar flauwtjes in dit lied. Het mocht iets rauwer, overtuigender en sterker gezongen worden. Bovendien was de laatste noot ook een beetje overdreven en misplaatst in een rock-‘n-rollnummer. We weten dat hij kan zingen, maar hij moest het niet weer laten tonen. Hij blijft er met kop en schouder bovensteken in vergelijking met de rest, maar dit was zeker niet zijn beste performance en hij kan veel beter dan dit.

Roel Vanderstukken mocht deze week een van mijn lievelingsliedjes aller tijden en mijn absolute favoriete Nederlandstalig nummer brengen, namelijk Kronenburg Park van Frank Boeijen. Ik geef toe dat ik er toch met enige reserve daar keek, maar ik moet zeggen dat Roel dat ontzettend goed heeft gedaan. Het nummer kleefde inderdaad op zijn lijf zoals Eric opmerkte. Hij bracht het ontzettend sterk en heel geloofwaardig als een mooi verhaal. En dat apprecieerde ik echt enorm. Zangtechnisch was het misschien niet zijn beste performance, maar ik vond het zeker niet slecht. Maar hoe langer het nummer duurde, hoe meer het duidelijk werd dat hij zichzelf meer in de problemen aan het zingen was. Dus ik denk dat het maar goed was dat hij maar een deel van het lied moest brengen en niet het volledige lied. Want daarvoor is hij niet genoeg zanger om het hele lied te dragen. Maar nu had hij mijn aandacht van begin tot einde en bracht hij een beklijvende versie. Dus toch chapeau Roel!

De keuze voor Steph Goossens voor deze week was redelijk verrassend, want Achy breaky heart van Billy Ray Cyrus bevindt zich tot wat minder in de hoempapasector waarmee Steph de vorige weken scoorde. Neen, nu was het degelijk popnummer dat zich minder leent tot polonaises en waarbij er wel degelijk gezongen diende te worden. Maar ja, Steph is geen zanger, hoe hard hij deze week ook probeerde. Hij probeerde het echter te verbloemen door als cowboy op het podium te verschijnen en een stokpaardje mee te brengen. Alleen lukte het deze week niet om daarmee het publiek te verleiden. Neen, nu de concurrentie echt bikkelhard wordt en hij de kans niet kreeg om de clown uit te hangen op het podium, kiest het publiek eieren voor zijn geld. En dus werd Steph veroordeeld tot de pijnbank. Eindelijk zullen velen zeggen, maar al zullen zijn fans er alles aan doen om hem nog een weekje langer in de wedstrijd te houden.

De laatste in de rij deze week was Andrea Croonenberghs die het podium op mocht met One of Us, een draak van een song van Joan Osbourne waarvoor we God mogen danken dat die maar een one-hit-wonder is gebleven. Kortom, ik ben niet echt een fan van het nummer. Maar dan geven we het toch gewoon aan Andrea en die maakt er dan een heel eigen versie van die ik wel weet te smaken. Terug met de gekende overtuigingskracht stond ze deze keer nog zelfzekerder op het podium en God zag dat het prima was. Het plaatje klopte perfect, de stem was in orde, ze bracht het met enig genot, … meer moet dat niet zijn om de beste van de avond te zijn. Andrea Croonenberghs geeft het onomwonden toe, ze gaat voor de overwinning en wanneer ze op dit elan verder gaat, kan het haar misschien nog lukken. Alhoewel, misschien is de idolenstatus van Stan net iets te groot, zelfs voor Andrea.

En dan waren er dus de duetten. Het eerste duet kunnen we omschrijven als de springen-in-het-veld van de wedstrijd, want Cara en Timo, allebei in Spring en de jongsten in de wedstrijd, mochten de spits van de duetten afbijten. En dat deden ze met When you’re gone van Bryan Adams & Melanie C. Meteen werd het echter duidelijk dat het duetten geen goed idee ging worden want beiden zongen ze de song compleet in de vernieling. Bovendien is de bedoeling van een duet het creëren van een harmonieuze samenzang, maar in dit duet trok Timo duidelijk teveel van het laken naar zich toe en duwde hij Cara, die wederom niet goed aan het zingen was, in de schaduw. Het plaatje klopte nochtans tussen beiden, de styling was perfect, maar misschien dat de stemmen beter tot zijn recht kwamen in een ander nummer. De jurycommentaren na deze performance spraken dan ook voor zich en het woord janken zal ik dan ook maar niet gebruiken.

Na de springen-in-het-veld kunnen we het tweede duet omschrijven als het testosteron-duet. Roel Vanderstukken en Stan Van Samang moesten de piste in met You’re a friend of mine van Clarence Clemons & Jackson Browne. Een feel-good-song en dat was ook op het podium te merken. De beide mannen stonden te stralen, te genieten en gaven het beste van zichzelf. Stan was weer zijn eigenste goede zelve, maar ik vond Roel in dit nummer toch iets minder. Hij liet dan ook gelukkig de moeilijkere delen over aan Stan die er wel mee weg kon. Daardoor kregen we dus een prima duet voorgeschoteld. Een echte topper was het niet echt, al ligt dat ook voor een deel aan het lied, maar het maakte wel duidelijk dat beide heren grote kanshebbers voor de finale zijn.

Het laatste duet was dat van de Schone en het Beest. Andrea Croonenberghs en Steph Goossens mochten opdraven met de camphit van Sonny & Cher, I got you babe. Al hadden ze misschien met Steph beter gekozen voor de versie van Cher & Beavis & Butthead. Maar dat deden ze niet en dat hoefde eigenlijk ook niet, want met hun beiden was het meest entertainende duet van allemaal. Andrea zorgde voor de correcte tonen en ging heerlijk mee op in het toneeltje van Steph, terwijl die laatste ontzettend vals zong maar dan weer voor de komische toets zorgde. En de combinatie werkte heel aanstekelijk en een dikke chapeau voor Andrea om niet in de lach te schieten en om toch nog correct te blijven zingen terwijl er naast jou iemand ongelofelijk verkeerd staat te zingen.

De duetten waren misschien niet het meest geslaagde onderdeel van de hele wedstrijd en gelukkig schakelt men volgende week over naar iets anders. Maar de vraag die natuurlijk op ieders lippen brandde, was wie de wedstrijd misschien moet verlaten. Timo kreeg de vrijstelling van Werner De Smedt, die waarschijnlijk een beetje te doen had met de ambities en het verlangen van de jonge knaap en hem een weekje lang zag sterven. Op de pijnbank kwamen dus zoals reeds gezegd Cara en Steph terecht. Geen onlogische keuze natuurlijk. Het zangtalent van beiden verbleekt met de snelheid van het licht als we de drie overige kandidaten aanhoren. Bovendien was het ook geen onverdiende keuze. Cara was wederom niet goed genoeg. Ze doet haar best, maar het is gewoonweg niet genoeg. En Steph heeft al een hele tijd de clown kunnen uithangen en je merkt dat op het moment dat hij het niet kan doen binnen de song hij zijn aanhang verliest. Bovendien is zijn deelname ook niet langer gerechtvaardigd ten opzichte van de andere kandidaten. Beiden gaven ze aan dat het voor hun nu wel genoeg is geweest. Vooral Cara zal blij zijn dat ze de negatieve jurycommentaren niet meer moet aanhoren. Het is natuurlijk niet leuk om week na week zulke harde verdicten te horen vallen en het leek er de laatste weken ook steeds meer op dat ze geen moeite meer deden om de positieve elementen in haar wedstrijdverloop te zoeken. Misschien is het daarom ook goed dat ze uit de wedstrijd stapt, maar aan de andere kant is het nu ook wel een mooie kans om Steph uit de wedstrijd te gooien. Ik denk dat de fans van Timo, Stan, Roel en Andrea weten wat ze moeten doen: stemmen op Cara en een grote concurrent uit de wedstrijd kieperen. Eens benieuwd of het zal lukken.

De goede doelen van de mogelijke afvallers:

De komende week kan je bellen en sms’en om Cara en Steph in de wedstrijd te houden. Per oproep zal er 10 eurocent gaan naar het goede doel van de desbetreffende kandidaat. De telefoonnummers en sms-instructies vind u terug op de officiële site.

Het goede doel van Cara is Coda Hospice, een centrum voor palliatieve zorgen in Wuustwezel. Het centrum werkt met zo’n 80 vrijwilligers om de bewoners zich zo goed mogelijk thuis te laten voelen. Want dat is het opzet van Coda Hospice. Palliatieve zorgen kunnen geven als in een ziekenhuis maar dan in een huiselijke sfeer. Cara heeft voor dit goede doel gekozen omdat haar grootvader vorig jaar nog in dit centrum verbleef en nu wil ze iets terug doen. Wanneer zij de hoofdprijs van 25.000 euro wint, wordt het geld gebruikt om de infrastructuur te moderniseren omdat het centrum nu is gehuisvest in een omgebouwde boerderij. Deze voldoet echter niet meer aan de huidige noden.

Het goede doel van Steph is Special Olympics. Deze wereldgekende organisatie biedt alle gehandicapten vanaf 8 jaar de mogelijkheid om een aangepaste sport te beoefenen, trainingsprogramma’s te volgen en deel te nemen aan wedstrijden die beantwoorden aan hun vaardigheden. Op deze manier streeft men naar de ontplooiing van de gehandicapten en de sensibilisering van hun omgeving. Elk jaar organiseert Special Olympics een groots opgezet sportevenement. Mocht Steph de finale en de 25.000 euro winnen, zou het geld vooral gaan naar dit sportevenement en gaat er zeker een deel van het geld naar de aankoop van Olympische medailles zodat alle deelnemers zich een beetje winnaar kunnen voelen. U kan Special Olympics financieel steunen op de rekeningnummers 210-0130145-23 (Fortis), 310-1122228-24 (ING), 426-5119401-10 (KBC) en 786-5841569-19 (Dexia). Giften vanaf 30 euro leveren zoals gebruikelijk een fiscaal attest op.

De liedjes voor volgende week:

De kijker mag elke week kiezen welke song zijn favoriete acteur of actrice de komende show moet zingen. Dit werd deze week de keuze van de kijker:

1. Timo: Faith van George Michael
2. Cara: Cabaret van Liza Minelli
3. Stan: Have a little faith in me van John Hiatt
4. Roel: Great balls of fire van Jerry Lee Lewis
5. Steph: What a wonderful world van Louis Armstrong
6. Andrea: I’m so excited van The Pointer Sisters

Ode aan George Michael

Laatste in rij van de trilogie ode's en best of-cd's is George Michael. Ook hij brengt dus een best of-cd, Twenty Five genoemd, op de markt in november zodat de mensen goed zouden weten wat ze dit jaar onder de kerstboom kunnen leggen. Twenty Five ligt vanaf 13 november in de winkels, maar omdat ik zo een lieve jongen krijgen jullie, rarara verrassing, de hoes, de playlist én enkele video's cadeau. Gelukkig is dit de laatste in de rij, want jullie worden rotverwend moet ik zeggen.

CD 1
1. Everything she wants
2. Wake me up before you go-go
3. Freedom
4. Faith
5. Too Funky
6. Fastlove
7. Freedom'90
8. Spinning the wheel
9. Outside
10. As (featuring Mary J. Blige)
11. Freeek!
12. Shoot the dog
13. Amazing
14. Flawless
15. An easier affair

CD2
1. Careless whisper
2. Last Christmas
3. A different corner
4. Father figure
5. One more try
6. Praying for time
7. Heal the pain (featuring sir Paul McCartney)
8. Don't let the sun go down on me (featuring sir Elton John)
9. Jesus to a child
10. Older
11. Round here
12. You have been loved
13. John and Elvis are dead
14. This is not real love (featuring Mutya)

Ode aan Moby

6 november zal een drukke dag worden in de platenwinkels want niet alleen Jamiroquai brengt dan zijn best of-cd uit, ook Moby heeft zijn successen op een plaatje samengeperst met de weinig originele titel Go - The very best of Moby. Om jullie bankkaart nog maar eens warm te maken ook hier de hoes, de playlist én enkele videos. Verwen ik jullie nu of verwen ik jullie? Volgens mij verwen ik jullie.

1. Go
2. Why does my heart feel so bad
3. In this world
4. Porcelain
5. In my heart
6. New York New York
7. Natural Blues
8. Lift me up
9. Bodyrock
10. We are all made of stars
11. Slipping away
12. Honey
13. Move
14. James Bond
15. Feeling so real

Ode aan Jamiroquai

Vanaf 6 november ligt de cd High Times: Singles 1992-2006 van Jamiroquai in de winkels, een best-of cd. Om jullie alvast een beetje warm te maken voor de cd de hoes, de playlist én enkele video's op deze blog. Zeg nu nog eens dat ik jullie niet verwen.

1. When you gonna learn
2. Too young to die
3. Blow your mind
4. Emergency on planet earth
5. Space cowboy
6. Virtual insanity
7. Cosmic girl
8. Alright
9. High times
10. Deeper underground
11. Canned Heat
12. Little L
13. Love foolosophy
14. Corner of the earth
15. Feels just like it should
16. 7 days in sunny June
17. Don't give hate a chance
18. Runaway
19. Radio

PV-Blunders

La Dernière Heure kon vorige week een intern politierapport inkijken. Daaruit bleek dat er in de pv’s vaak ongewild een aantal hilarische blunders voorkomen. Enkele voorbeelden:

Omdat de man zo snel mogelijk moest worden ondergebracht in een asiel voor vervreemden, werd hij naar het politiekantoor afgevoerd.

De negen messteken in de hals en het gezicht van het slachtoffer wijzen in de richting van een onnatuurlijke dood.

Het lijk leek niet meer te beschikken over al zijn vermogens.

Zijn uitleg was zo verward dat we hem hebben moeten laten gaan, bij gebrek aan bewijs dat we zijn uitleg konden begrijpen.

De man was helder genoeg om te constateren dat hij niet meer over zijn helderheid beschikte.

De speurders hebben de vijf lichamen van de twee vermisten ontdekt.

Dronken, in het midden van de straat, heeft de man ons uitgescholden voor “vuile flikken”, het feit negerend dat wij politieagenten waren.

De muur botste aan hoge snelheid tegen het voertuig.

We hebben dus kunnen vaststellen dat er niets viel vast te stellen.

De man vertelde ons de waarheid die in feite een leugen was.

De man nam de benen, ondanks zijn kunstbeen dat was losgekomen.

De verdachte besloot vervolgens te bekennen, ook al hadden we hem nog niet moeten slaan.

Het is duidelijk dat de man, om weg te gaan, eerst is moeten zijn binnengekomen.

Door de regen kon de politie niet zien dat het sneeuwde.

Er niet in slagende de jonge vrouw te misbruiken, heeft hij haar brutaal verkracht.

De man die ter plaatste stierf, was een jaar geleden al het slachtoffer geweest van hetzelfde ongeval.

Tijdens de ondervraging bleef de man ons aanstaren met zijn eigen ogen.

De verdachte was een zwerver, maar de politie kon hem thuis arresteren.

Vijf van de drie verdachten zijn vrijgelaten.

Te noteren valt dat beide voertuigen op hetzelfde moment met elkaar in botsing zijn gekomen.

Once again - John Legend

Tracklist:
1. Save Room
2. Heaven
3. Stereo
4. Show me
5. Each day gets better
6. P.D.A. (We just don't care)
7. Slow dance
8. Again
9. Maxine
10. Where did my baby go
11. Maxine's interlude
12. Another again
13. Coming home
Klik op de titels om een preview te beluisteren

Vanaf vandaag in de winkels! Bezoek ook de vernieuwde website.

Top 10 - 22 oktober 2006

1. Amos Lee: Shout out loud
2. James Morrison: You give me something
3. Nate James: The message
4. Gnarls Barkley: Smiley faces
5. John Legend: Save Room
6. Nelly Furtado feat. Timbaland: Promiscuous
7. Justin Timberlake: SexyBack
8. The Kooks: She moves in her own way
9. Snow Patrol: Chasing cars
10. Reamonn: Tonight

Steracteur, Sterartiest - show 7

We zitten in het midden van de wedstrijd Steracteur, Sterartiest. Minder kandidaten, sterkere kandidaten, maar natuurlijk ook meer tijd om het programma te vullen. Gelukkig koos men deze week niet voor de lottoballen, maar wel voor een samenzang van Love is all van Roger Glover & guests. Een leuke opener die weliswaar af en toe chaotisch verliep en waar er niet altijd even juist werd gezongen, maar dat gold natuurlijk ook voor de rest van het programma. Maar alle aandacht ging natuurlijk naar wie de wedstrijd zou moeten verlaten: Sofie of Roel?

Sofie zag de bui een beetje hangen vorige vrijdag toen ze samen met Roel op de schopstoel zat. Gelukkig kon ze rekenen op de steun van haar collega’s bij Radio Donna die een grote Red Sofie-actie op touw hadden gezet. Alleen mocht die actie niet baten, want ze moest alsnog de wedstrijd verlaten. Een héél jammerlijk afscheid want toch wel één van de beste kandidaten en ook mijn grote favoriet. Helaas is ze een vrouw en moest ze het opnemen tegen een knappe mannelijke tegenstander. Tja, we moeten er dan geen tekening meer bij maken zeker. Met Sofie Van Moll verlaat één van de beste kandidaten de wedstrijd en dat had ook zijn weerslag op de rest van het programma, want ineens vond ik de wedstrijd toch wat minder interessant. We zullen haar missen de komende vrijdagen, nietwaar Thomas….

Roel Vanderstukken werd dus dankzij vrouwelijk Vlaanderen terug de wedstrijd ingestemd. Helemaal onterecht is dat niet, want hij bleek de vorige weken wel een stevige kandidaat, alleen gaat het een beetje teveel up en down tijdens zijn parcours. Vorige week ging hij nog kopje onder, dus was het te verwachten dat hij deze week met Knock on wood van Eddie Floyd terug naar een piekmoment zou gaan. Al leek het in begin even de verkeerde richting uit te gaan, maar naarmate de song vorderde, ging zijn dieselmotor sneller en beter draaien met een fantastische finale van het lied als hoogtepunt. Ik zei het reeds enkele weken terug, als het swingend en up-tempo is dan is Roel fantastisch in deze blues/rocksongs. Maar als hij buiten dat genre moet gaan, valt duidelijk op dat hij een beperkte zanger is met zijn tekorten. Deze week kon de song die gebreken dus verdoezelen en het is voor hem te hopen dat hij de komende weken nog meer van die songs kan krijgen. En met het uitvallen van Sofie Van Moll is hij terug kandidaat voor die tweede finaleplaats.

Net als Roel kent ook Werner De Smedt een heel grillig parcours tot nu toe. De ene week ligt het genre hem al wat beter en is hij goed, de andere week moet hij uit een ander vaatje tappen en is het wat minder. I’m on fire van Bruce “The Boss” Springsteen is geen rockabilly-song en het was dus weer afwachten wat het ging worden. Rekening houdend dat het lied helemaal geen geschenk is, vond ik het best een te pruimen performance. Het is inderdaad waar wat de jury zegt, hij is nog niet genoeg zanger om dit lied te kunnen brengen en het miste misschien een beetje vuur, maar toch bleef ik wel geboeid luisteren en verloor hij op geen enkel moment mijn aandacht. Misschien had dat wel te maken met de perfecte setting en sfeer. Een sterartiest zit er misschien niet echt in, maar ik vond dat dit eigenlijk toch wel naar een volgende ronde door kon. Helaas waren de kijkers iets minder mild en is Werner één van de twee mogelijke afvallers.

Wat kan er nog gezegd worden van Steph Goossens in deze wedstrijd? Dat hij de clown is van het geheel? Dat hij de slechtste zanger is van het geheel? Maar ook dat hij misschien wel de populairste kandidaat is van het geheel. En dat hij zeker ook de meest sympathieke kandidaat is van het geheel. Allemaal waar, maar er moet ook nog gezongen worden. En dat moest deze week met Pour un flirt van Michel Delpech. Alhoewel, zingen? Hij probeerde er terug de ambiance in te brengen en dat is hem wederom gelukt. Maar zingen? Zo vals als een kat ja. Maar kijk, ook ik lag deze week weer in een deuk bij zijn performance en hij doet het met zoveel enthousiasme dat je er toch door vertederd wordt. Alleen is de keerzijde van de medaille dat natuurlijk de andere veel betere kandidaten er dupe van worden en dat alles is beginnen te draaien rond gimmicks in plaats van liedjes en zingen. Hij mag er van mij nu echt wel uitliggen, maar een pleister op de wonde is dat zijn fantastisch goede doel, Special Olympics, er wel bij varen. En dat is een verdienste die ook eens mag vermeld worden.

De laatste weken ergerde ik mij steeds meer aan Timo Descamps in de wedstrijd, terwijl hij buiten de wedstrijd wel een leuke kerel lijkt te zijn. Maar misschien neemt hij de zaken wel iets te serieus en doet hij teveel zijn best om te scoren dat het voor mij onnatuurlijk overkomt. Deze week kreeg hij wederom geen cadeau, namelijk Drops of Jupiter van Train. Ik ga meteen bekennen dat ik niet wild ben van dit nummer omdat ik als luisteraar nooit de toon van het lied kon vatten. En ook Timo deed mij niet van het nummer gaan houden. Het is natuurlijk geen makkelijk nummer en het is waar dat Timo er toch wel makkelijk doorheen gefietst is. Als je dit nummer zo vlekkeloos kunt brengen, dan heb je echt wel enig talent als zanger. Verdiende hij dan de nominatie met deze performance? Misschien niet, maar ik werd er ook niet warm van en hij kon mij niet echt boeien. Dus ja, de song heeft hem misschien genekt, maar als ik kijk naar de voorbije weken dan is de nominatie misschien wel terecht.

Andrea Croonenberghs kwam de voorbije weken een beetje hautain over en kon maar moeilijk de jurycommentaren slikken. Maar vorige week nam ze weerwraak door met een grote fuck you My number one schitterend te brengen. Deze week stond Late in the evening van Paul Simon op het programma. Wederom niet meteen een Andrea-song, maar terug was het eindresultaat bevredigend. Ze kon dus weer op een lichte verrassingsbonus rekenen. Het was goed gezongen, het was redelijk swingend, het was plezant om naar te kijken en naar te luisteren. Misschien had ze het nog met iets meer humor en enthousiasme kunnen brengen om het dak er te laten afgaan. Nu was dat niet het geval omdat ze enige serieux bewaarde. Maar toch, ze amuseerde zich op het podium en dat straalde ook af op het publiek. Een puike prestatie dus en meteen is het duidelijk dat de vrouwelijke eer in deze wedstrijd door het wegvallen van Sofie Van Moll nu op haar schouders komt te vallen. En hierdoor wordt ze terug de leading lady van het programma, wat haar ego zeker ten goede zal komen.

Wie ook blij zal zijn dat er met Sofie Van Moll een grote tegenstander is geëlimineerd, is Stan Van Samang. De vorige weken werd hij continue met complimenten overladen en al weken voert hij de favorietenpolls aan. Enkel Keane leek misschien net iets te hoog gegrepen. In dezelfde categorie zou dus ook wel eens Clocks van Coldplay voor een struikelblok kunnen zorgen. Vooral de hoge falsetnoten van Chris Martin. En als ik eerlijk ben, vond ik deze van Stan niet zo overtuigend. Maar dat is gewoon omdat de stem van Stan anders is dan die van Chris Martin. Maar voor de rest was het business as usual: overtuigend, klasse, schitterende stem, zelfverzekerd, op en top af. Stan blijft de rest overrulen. Al dreigt misschien wel het gevaar waarop Eric Melaerts wees, namelijk dat de topfavorieten vaak de wedstrijd niet winnen en de hoofdprijs aan hun neus zien voorbijgaan. Om dat te voorkomen zou de pijnbank dan misschien geen slecht idee zijn omdat het een signaal zou kunnen geven om te blijven stemmen op Stan en duidelijk te maken dat hij de wedstrijd niet op één been zal winnen. Maar hij mag gerust zijn, mijn stem blijft hij hebben.

De laatste in rij is ook degene die waarschijnlijk onderaan het huidige favorietenlijstje bengelt. Cara Van Der Auwera liet de voorbije weken geen verpletterende indruk na en zong al een grote berg valse noten bij elkaar. Zo deed ze er tijdens de opener Love is all nog enkele bovenop. De verwachtingen voor Money, Money, Money van Abba waren dan ook maar laaggespannen. En wanneer de verwachtingen laag zijn, is het altijd makkelijker om ze in te lossen. Dus ja hoor, ik vond dit naar Cara-normen een heel mooie prestatie. Het was met volle overgave gezongen en gebracht. OK, ze is niet meteen de beste zangeres en een vlekkeloos parcours heeft ze niet afgelegd, maar ze deed het wel met overtuiging en inlevingsvermogen. En daardoor krikte ze de entertainmentwaarde van haar performance op, al had die oranje peignoir niet echt gemoeten van mij. Doordat de concurrentie zo sterk was, zou ze alsnog op de pijnbank zijn beland, vermoed ik, maar na twee keer gered te zijn door het publiek kreeg ze nu voor een tweede keer de vrijstelling. Terecht of onterecht laat ik in het midden, maar het blijft volgens mij maar uitstel van executie. Zeker als je weet dat er volgende week Wuthering Heights van Kate Bush op het programma staat. Haal die grote borstel al maar boven om de valse noten achteraf op te kuisen.

De groep wordt kleiner en het wordt bijgevolg ook moeilijker om in te schatten wie er op de pijnbank terecht komt, maar ook wie er eigenlijk op hoort. In feite is het niet zo moeilijk, namelijk Steph Goossens en Cara Van Der Auwera. Maar terwijl de eerste razend populair is met zijn clownsact, werd de tweede gered met een vrijstelling. En dan wordt het een beetje schiften. Stan Van Samang is dé sterartiest die we zoeken en tevens ook grote favoriet, dus die wordt het al niet. Roel Vanderstukken kon dan weer profiteren van een pijnbankbonus. Vorige week erop, gered en dus een signaal voor zijn fans dat ze iets meer moeten stemmen om hem erin te houden. Bovendien deed hij het deze week ook niet zo slecht. Andrea Croonenberghs is misschien wel de meest bekende naam van de hoop en was de enige vrouw waarop gestemd kon worden. Ook voor haar was de kans groot dat ze het redde. Dus ja, dan bleven er nog Werner De Smedt en Timo Descamps over. Misschien allebei niet terecht, maar nu de groep kleiner wordt, is het risico natuurlijk groter. Een mindere jurycommentaar of een minder aantrekkelijk nummer kan dan al gauw in uw nadeel spelen. Wie van de twee volgens mij de wedstrijd moet verlaten? Goh, elk heeft zijn positieve en negatieve punten en voor elk zijn er redenen om hen wel of niet in de wedstrijd te houden. Persoonlijk heb ik het iets meer voor Werner dan voor Timo, al is Timo misschien de betere zanger van de twee. Maar of dat ook betekent dat Werner vrijdag doorgaat? Het zal kantje boordje worden want aan Timo heeft hij een grotere kluif dan aan Rob Teuwen van wie hij eerder won. Maar dat kunnen we stellen dat wie van de twee er ook verliest het ook meteen een verlies voor de wedstrijd betekent.

De goede doelen van de mogelijke afvallers:

De komende week kan je bellen en sms’en om Werner en Timo in de wedstrijd te houden. Per oproep zal er 10 eurocent gaan naar het goede doel van de desbetreffende kandidaat. De telefoonnummers en sms-instructies vind u terug op de officiële site.

Het goede doel van Werner De Smedt is COMA België waar Werner peter en Leen Demaré meter is van de Limburgse afdeling. COMA is een begeleidingscentrum voor patiënten met een niet aangeboren hersenletsel of coma. De vereniging zorgt voor een aangepast en continue revalidatie van ex-comapatiënten met het oog op integratie. Daarenboven heeft COMA België ook een meldpunt opgericht waar patiënten terecht kunnen voor informatie en steun. Mocht Werner De Smedt de finale winnen dan komt de 25.000 EUR goed van pas om dit meldpunt in de toekomst te behouden en verder uit te bouwen.

Het goede doel van Timo Descamps is Responsible Young Drivers. Deze organisatie wil jongeren aanzetten tot een verantwoord rijgedrag om zo het aantal verkeersdoden te verminderen. Daarvoor houden ze enerzijds de gekende nieuwjaarsactie waarbij vrijwilligers de feestvierders naar huis voeren en anderzijds houden ze sensibiliseringscampagnes. Daarbij maken ze gebruik van de promillebril die toont hoe je de wereld ziet als je dronken bent en de promillekart die aantoont hoe moeilijk het is om de controle over het stuur te bewaren als je dronken bent. Als Timo de finale wint, dan wil men de 25.000 euro gebruiken om een simulator aan te kopen die demonstreert hoe snel je reactievermogen afneemt als je onder invloed een voertuig bestuurt. Je kan Responsible Young Drivers financieel steunen door een gift te storten op rekeningnummer 630-0118000-10 met referentie 187 RYD. Giften vanaf 30 euro leveren een fiscaal attest op.

De liedjes voor volgende week:

De kijker mag elke week kiezen welke song zijn favoriete acteur of actrice de komende show moet zingen. Dit werd deze week de keuze van de kijker:

1. Roel: Kronenburg Park van Frank Boeijen
2. Werner: Sex Machine van James Brown
3. Steph: Achy breaky heart van Billy Ray Cyrus
4. Timo: Livin’ la vida loca van Ricky Martin
5. Andrea: One of us van Joan Osbourne
6. Stan: Radar Love van Golden Earring
7. Cara: Wuthering Heights van Kate Bush

Een stille dood

Wat door velen werd vermoed, waaronder mezelf, is nu helaas bewaarheid geworden. De carrière van Joeri Fransen is een stille dood gestorven. Hij heeft het zelf bekend gemaakt in een openhartig bericht op zijn website. Het contract met JEM Music is na amper een half jaar stopgezet, de single Different Stars komt naar alle waarschijnlijkheid niet meer uit op single, de carrière is dood gebloed. Althans, de commerciële carrière. Maar hoe moet het nu verder met het Idool 2004?

Kunnen we een oorzaak geven voor het doodbloeden van zijn carrière? Neen. Er zijn natuurlijk heel wat dingen die het einde in de hand hebben gewerkt. Het winnen van Idool, de commerciële tweede single, een desinteresse van het publiek, het verlaten van de platenfirma, een desinteresse van de media na verloop van tijd, het eisenpakket van Joeri. We kunnen vele oorzaken zoeken en we kunnen op vele mensen schieten en hen tot zondebok maken. Maar dat mogen we niet doen omdat het oneerlijk zou zijn. Mogen wij de radiozenders schuldig vinden omdat ze Different Stars niet wilden draaien? Tuurlijk niet. Als zij vinden dat de single niet goed genoeg is of dat hij niet binnen hun profiel past, dan is dat hun goed recht. Dat is niet leuk voor de artiest en zeker niet voor de fans en het is vaak onbegrijpelijk waarom de ene wel wordt opgenomen in de playlist en de andere niet, maar dat zijn nu eenmaal de wetten van het radiomaken.

Mogen wij met scherp schieten op JEM Music? Ik weet niet alle details van wat er is beloofd en wat er allemaal gaande is geweest, dus ik ben daar heel voorzichtig in. Ik weet wel dat het geen groot managementbureau is en dat het met een heel beperkt budget moet werken en daar moeten we dus ook rekening mee houden. En ja, ze konden misschien dingen beter doen, maar dat is allemaal makkelijk zeggen achteraf. Als iedereen een glazen bol had, dan zouden we inderdaad geen fouten maken. Dan zou een beslissing en een keuze maken heel makkelijk zijn. Maar niemand heeft die glazen bol, ook Joeri niet, en dus bestaat het risico dat men al eens een keuze maakt die achteraf niet de juiste bleek te zijn. En waarschijnlijk heeft Joeri een paar verkeerde keuzes gemaakt of bepaalde dingen verkeerd ingeschat, maar het heeft ook geen zin om hem dingen te gaan verwijten.

Hoe moet het nu verder met Joeri? Zelf zit hij blijkbaar nog met een aantal ideeën. Hij heeft misschien zijn geloof in de muziekindustrie verloren, maar nog niet in de muziek. Hij is duidelijk van plan om muziek te blijven maken en zal trachten de muziek ook naar de fans te brengen via MySpace, via optredens, …. Een cd opnemen wordt echter moeilijk en daar zullen we dus niet zo snel meer op moeten rekenen. Hij hoopt zelf nog om binnen een paar jaar een hell of a comeback te maken, maar de vraag is of dat wel nog realistisch gaat zijn. Vlaanderen heeft het niet zo begrepen op comebacks. Als je uw kans hebt gehad, moet je ze maar ten volle hebben benut. Als we fan zijn van iemand dan is Vlaanderen ook heel grote fan. Maar als we een artiest beu zijn en de vette jaren zijn voorbij, dan kijken we ook niet meer om.

Verdient Joeri beter? Zeker. Hij heeft in feite nog niet eens de kans gehad om zich ten volle te bewijzen en zijn talenten tentoon te spreiden. Gaat met hem een mooie stem verloren? Tuurlijk. Maar helaas zijn er in het verleden vele mooie stemmen verloren gegaan. Denken we maar aan Raf Van Brussel. Knappe stem, had ook enig succes, maar wat zit hij nu? Zie ik nog een toekomst voor Joeri weggelegd? Jazeker, maar de bal ligt nu echt in zijn kamp. Ik zie voor hem nog een kans op die comeback als hij een prachtalbum kan maken. Het is de muziekindustrie die hem de das heeft omgedaan, maar het is de muziek die hem kan redden. Bovendien moet hij een timmeren aan een carrière als uitstekende live-zanger via optredens. Een knap visitekaartje als geknipte live-artiest kan de bal serieus doen rollen. Ik geef echter toe dat er hiervoor nog wat werk aan de winkel is. Verder moet hij ook een rechtlijnig plan voor zijn carrière opstellen. Wat is het doel en hoe wil ik het bereiken en daar echt voor gaan. En niet meer teveel afdwalen naar allerlei andere pistes als politiek of radiopresentator. Tenslotte moet hij ook een tikkeltje geluk hebben, zoals alle artiesten. Het lijkt onbegonnen werk, maar het zal de enige manier zijn om er te komen. Hard werken is het sleutelwoord.

Er is leven na de stille dood, maar of er het leven komt, is wel heel onduidelijk. Tuurlijk geloof ik nog in Joeri en in zijn talent en ik had hem graag een prachtige carrière toegewenst. Ik vind het echt jammer dat het zo is moeten lopen voor hem, maar het is nu eenmaal zo.

The bits and vids of tomorrow

Justin Timberlake - My love

Gnarls Barkley - Gone Daddy Gone

James Morrison - Wonderful World

David Bisbal - Quién me iba a decir

Ne-Yo - Stay

The Kooks - Ooh la

Thor! - Een tocht door het donker

Het einde van een tijdperk

Leen Demaré heeft gisteren de deur van de VRT achter haar toe gedaan en stapt over naar het commerciële 4FM. Een grote verrassing voor collega’s en voor de luisteraars, want gisterenochtend was ze nog haar leuke zelve en op het einde van haar ochtendshow liet ze niets merken. Maar dan diende ze toch haar ontslag in en was er even ontreddering in de Donnakantoren. Want na 14 jaar vertrekt er een boegbeeld van de zender, wat zeg ik, hét boegbeeld van de zender.

Leen Demaré was nog een van de weinigen die op Donna werkte die de start nog heeft meegemaakt en er van in het begin bij was. Maar op haar 45ste vond ze het toch welletjes om nog het boegbeeld te zijn van de jongeren-hitzender. Een paar maanden geleden wou ze reeds de overstap naar 4FM maken, maar toch zag ze zichzelf nog een rol van betekenis spelen bij de VRT. Helaas is ze de laatste weken van gedacht verandert. Het zou sowieso haar laatste jaar bij Radio Donna zijn geweest. Ze wilde oorspronkelijk nog het ochtendseizoen uitdoen tot in juni om dan afscheid te nemen. Alleen heeft Bert Geenen de overstap een beetje kunnen vervroegen en zal ze vanaf november dus reeds op 4FM te horen.

De persoon van Bert Geenen heeft zeker haar overstap beïnvloed. Tenslotte was Bert al eerder haar grote baas tijdens de hoogdagen van Radio Donna. Onder zijn bewind kon ze het uitstekend vinden met de baas en presenteerde ze acht jaar lang Vrouwentongen, toch het visitekaartje van Leen Demaré bij Donna. Maar sinds Bert Radio Donna had ingeruild voor Q Music raakte Leen een beetje op een zijspoor bij Donna, tot ze vorig jaar het ochtendblok mocht presenteren en terug een sterkhouder van de zender werd. Ondertussen heeft Bert Q ingeruild voor VTM en nu voor 4FM en het lijkt erop dat hij zijn oude ploeg van Radio Donna terug rond zich aan het scharen is.

Want Leen Demaré is niet de enige die de afgelopen maanden al naar 4FM is overgestapt. Een paar weken terug maakte ook al Johan Henneman de overstap van Radio Donna naar 4FM. Ook hij was er reeds van in de beginjaren bij en ook hij was een belangrijke stem in de gouden jaren van Donna onder bewind van Bert Geenen. En het is ondertussen ook al meer dan een jaar geleden dat Jan Bosman naar 4FM overstapte. De vraag is dan ook of er nog zullen volgen? Zo behoort Marc Pinte nu nog als laatste van de Donna-pioniers en ook heeft hij begint zijn leeftijd mee te krijgen. En wat met Marc Heyninck die de voorbije maanden steeds minder te beluisteren viel op Donna en meer ziek lijkt te zijn dan wat anders? Het lijkt wel of hij wel een beetje gedemotiveerd is geraakt, zeker na het verlies van Kristof Hayen.

Het is duidelijk dat er einde van een tijdperk is aangetreden bij Radio Donna. De afgelopen jaren is er een ontzettend groot personeelsverloop geweest en de meeste stemmen van de hoogdagen zijn ondertussen al naar allerlei andere zenders uitgeweken. Het is begonnen met het vertrek van Bert Geenen naar Q met in zijn zog Deckers & Ornelis en Alexandra Potvin. En sinds dan lijkt het er op dat het een komen en gaan is geweest van presentatoren. En ja hoor, de dalende luistercijfers zijn daar zeker een gevolg van. Door het personeelsverloop mist Donna een beetje uithangborden voor de zender. De nieuwe generatie doet het over het algemeen niet slecht, mensen als Benjamin Schollaert en Ann Reymen behoren zeker tot de beste radiostemmen van het ogenblik. Alleen halen ze niet de media zoals een Deckers & Ornelis of een Wim Oosterlinck, die dat wel doen met hun radiostunts.

Met het vertrek van Leen Demaré krijgt Radio Donna een nieuwe zware klap. Na al die incasseringen zal de zender zich echt grondig moeten gaan hervormen en nieuwe stemmen en talenten gaan aantrekken. En men zal moeten trachten om vanuit een nieuw dynamisch team een standvastig programmaschema op te bouwen die verzekerd is voor een paar jaar. Na een paar jaar eens een wijziging doorvoeren kan geen kwaad, maar mensen horen nog altijd graag de vaste stemmen op vaste uren. Wanneer je uw programmaschema elk jaar of elke vijf maanden moet wijzigen, dan kan je geen vast luisterpubliek kweken. Er is een tijdperk ten einde aan het gaan bij Donna, maar dat betekent niet dat er geen nieuw tijdperk kan worden ingeluid en dat het nieuw tijdperk niet beter kan zijn dan het vorige. Het komt er alleen op aan om een sterke leiding te hebben en terug ervoor te zorgen dat men sterke boegbeelden kan vinden voor de zender.

PS: Ik wil Leen Demaré toch nog eens bedanken voor de vele mooie momenten op Radio Donna. Ik ga haar vooral missen tijdens de ontknoping van de top 2006 aller tijden, tijdens de ochtend of tijdens de Tour de France. Ik ga haar toch wel missen op de zender, maar ik wens haar toch ontzettend veel succes toe in haar nieuwe job bij 4FM.

Generatie Y

Deze ochtend stond er een artikel in de krant over de arbeidsverwachtingen van de Generatie Y, de mensen die na 1980 zijn geboren en die nu stilaan hun eerste stappen op de arbeidsmarkt zetten. En wat blijkt uit een enquête bij de jongeren: men wordt steeds compromislozer en minder flexibeler. Men is nog steeds bereid om hard te werken, maar niet ten koste van alles.

Generatie Y heeft heel wat andere arbeidsverwachtingen dan Generatie X. Die laatste leefde om te werken, de nieuwe Generatie Y werkt om te leven. Een hele verandering dus. De jongeren zijn minder bereid om vele overuren te maken, hechten heel wat minder belang aan status en geld, willen dat werk niet ten koste gaat van het privé-leven en willen ook niet meer hard werken zonder het nodige respect. De baas moet dan ook meer een mentor zijn in het arbeidsproces die goed werk beloont met verantwoordelijkheden en die veel meer feedback en complimenten geeft aan de werknemer. Let op, dit alles betekent niet dat Generatie Y niet meer hard wil werken of geen ambities meer heeft. Men is bereid om tijdens de normale werkuren hard te werken en om zich continue bij te schaven.

Zelf hoor ik dus ook bij die Generatie Y en ik geef toe dat ik mij perfect kan vinden in het beeld dat hier wordt opgehangen van de nieuwe werknemer. Ik ben ook bereid om mij op mijn werk in te zetten en er hard te werken, maar dat mag niet ten koste gaan van alles. Ik vind dat er een gezond evenwicht moet bestaan tussen werk en vrije tijd. Ik ben altijd bereid om eens overuren te maken en soms neem ik ook eens wat werk mee naar huis om het daar af te werken, voor te bereiden of mij in de materie te verdiepen. Maar dat gebeurt eerder occasioneel. En ja, ik hecht ook veel minder belang aan geld en aan status. Ik wil niet de grootverdiener zijn en ik wil geen naamkaartjes met mooie titels erop. Neen, ik wil rechtvaardig beloond worden. En ja, ik vind het soms belangrijker en plezanter om te zien dat de baas mijn werk apprecieert en een compliment maakt dan dat hij jaarlijks een loonsverhoging geeft of een opslag geeft zonder erbij te zeggen dat het is omdat ik goed werk levert.

Bovendien kan ik mij ook vinden dat werken een soort van entertainment moet zijn. Werk is een noodzakelijk kwaad om geld te verdienen en om te kunnen leven. Maar ik vind dat het belangrijk is dat ik een leuke job heb, iets dat ik graag doe en in een omgeving waar ik me goed voel. Een goede arbeidsplaats vind ik dan ook belangrijker dan een groot loon. Je spendeert tenslotte 8 uur op het werk en met de verplaatsingen en zo maakt dat nog altijd het grootste deel van uw dag uit. Dan vind ik het ook maar normaal dat ik mij amuseer op het werk met dingen die ik graag doe en dat er tijd is om ook op een plezante manier om te gaan met uw collega’s en dat het niet alleen werk, werk, werk is. Daarnaast sta ik ook wel op mijn vrije tijd. Het leven is meer dan afwassen en werk alleen. Er zijn ook nog andere dingen die ik wil doen en ik wil daar ook de tijd voor krijgen. En als ik later een gezin zou hebben, wil ik er ook tijd voor maken. Ik wil mijn kinderen ’s avonds kunnen helpen met het huiswerk, hun te slapen leggen, in het weekend uitstappen doen met hen, ….

Ik ben blij dat ik dus niet de enige ben die zo over werk denk en dat heel wat leeftijdsgenoten er net zo over denken. We zijn dan natuurlijk ook een generatie die de gevolgen van de ’80 ‘s en ’90’s hebben gezien. We hebben gezien dat onze ouders zich kapot aan het werken zijn, dat ze amper tijd hebben voor elkaar en voor de kinderen, dat ze gebukt gaan onder de stress en er soms ziek van worden. En dan zitten we nu in een tijd waar er nog eens gepleit wordt om met zijn allen langer te gaan werken tot ons 65ste en 40 uur per week in plaats van 38 uur. We zien ook in dat een mooie titel, een mooi huis, een dure wagen, een dikke pré niet gelukkig maakt en dat men er ontzettend veel moet voor opofferen. Geen wonder dus dat men constateert dat steeds minder jongeren zelfstandige worden en bedrijfjes uit de grond stampen. De Generatie Y wil heel wat realistischer gaan arbeiden en wil er vooral niet aan kapot gaan door stress en hoge werkdruk.

En het wordt hopelijk ook tijd dat de huidige generatie werkgevers dat inziet. Want men staat nu te roepen om met zijn allen nog langer en harder te gaan werken en om nog flexibeler te kunnen omspringen met overuren. Alleen zijn we daar als jonge werknemer steeds minder toe bereid en beginnen we dat ook minder te aanvaarden. We willen niet langer robots zijn van de economie en ik denk dat veel jongeren zich daar tegen beginnen te verzetten. We willen het met zijn allen goed hebben en willen daar zeker voor werken, maar voor ons hoeven die hoge lonen, hoge bedrijfswinsten, dat steeds meer en hoger en beter niet meer. We willen dat er een mentaliteitswijziging komt op arbeidsvlak. En het wordt hoog tijd dat de werkgevers en Generatie X begint in te zien.

U keek toch ook... naar Willy's en Marjetten

Een nieuw programma van Bart De Pauw. Er zijn maar weinig programmamakers die mij kunnen doen watertanden als het bekend wordt dat ze aan een nieuw programma werken, maar Bart De Pauw is toch een van die weinige. Na het fantastische Het Geslacht De Pauw keert hij nu terug op zondagavond met Willy’s en Marjetten. En hij krijgt daarbij assistentie van De Neveneffecten, een komisch gezelschap die vooral van absurde humor houdt. Het resultaat was Buiten de Zone, 10 jaar later. Geweldig dus!

Het concept is zo simpel als wat. Vanuit een doordeweekse woning uit een doordeweekse Vlaamse gemeente spelen een groepje vrienden vrije (amateur)televisie. Dit is het glijmiddel om allerlei hilarische reportages aan mekaar te praten, zoals bijvoorbeeld over een schooltje waar een homoleraar, een vegatarische kleuterleidster en een zwarte directeur voor heel wat ophef zorgen. En natuurlijk is het format ook heel geschikt om parodieën te maken van bekende programma’s. Zo was er gisteren bijvoorbeeld Infection Island, een soort van Temptation Island waarbij alle kandidaten geslachtsziekten hebben en mogen verblijven in het Syfilis Resort. Allemaal absurd, allemaal over the top, maar allemaal fantastisch.

Alhoewel, allemaal? De reportage over de aliens en de man die zijn vrouw bedriegt, neigde misschien iets teveel door naar het absurde om echt geslaagd te zijn. Ik denk dan ook dat dit eerder een sketch uit de hoed van De Neveneffecten is geweest die wel van die absurde situaties houden. Maar verder dan een paar flauwe lachjes kon er bij mij niet van af. Ik denk dat dit de komende weken het grote gevaarpunt van de reeks gaat worden. Men zit serieus op de rand van het absurde en als men teveel overhelt, moet men oppassen dat het niet té absurd wordt zodat de kijkers de joke niet meer zien. Natuurlijk heeft elk komisch programma dat wel. De ene grap werkt al wat beter dan de andere. En de ene houdt al wat meer van een bepaald typetje of humor dan de andere. Ook bij Willy’s en Marjetten is dat zo.

Wie de show stal gisteren was de oudere presentator die in het keukentje het nieuws en het verkeer tracht te lezen, maar dat op zo’n klungelachtige en amateuristische manier doet dat je spontaan denkt aan die vele slechte vrije radiozenders in Vlaanderen. Het personage is dan ook gebaseerd op zo’n vrije radio-type. Er was namelijk eens een technicus die onvoorbereid moest invallen voor een zieke radiopresentator en die een heel uur lang zat te klungelen en geforceerd zat te presenteren en vaak maar niet uit zijn woorden geraakte. En dan krijg je inderdaad situaties als “er is een dinges omgekanteld op den dinges”.

Met Willy’s en Marjetten keert Bart De Pauw in feite een beetje terug naar zijn roots van Buiten De Zone. Een snelle en absurde sketchenshow waarbij je constant in een deuk ligt van het lachen en waar je kan van blijven genieten. Willy’s en Marjetten is dan ook een programma dat je moet gezien hebben! Kortom, ik ben heel enthousiast over de eerste aflevering en verlang al naar de volgende. Lang geleden dat een Vlaamse komische serie daar nog in slaagde.

Top 10 - 15 oktober 2006

1. Nate James: The message
2. Amos Lee: Shout out loud
3. James Morrison: You give me something
4. John Legend: Save Room
5. Gnarls Barkley: Smiley faces
6. Justin Timberlake: SexyBack
7. The Kooks: She moves in her own way
8. Nelly Furtado feat. Timbaland: Promiscuous
9. Reamonn: Tonight
10. Lemar: It's not that easy

Steracteur, Sterartiest - show 6

Vrijdag de dertiende zorgde voor verrassingen in Steracteur, Sterartiest. De afvaller was niet zo verrassend, maar wel de vrijstelling en de mogelijke afvallers voor volgende week. Vrijdag de dertiende zorgde ook voor een speciale lottotrekking die zonodig in het programma moest worden geïntegreerd opdat de Nationale Loterij de goede doelen van de overblijvende steracteurs met een kruimel van 5.000 euro kon belonen. Hopelijk blijft het bij deze eenmalige interactie wegens totaal overbodig en niet geplaatst in de show. Maar er moest ook nog gezongen worden op vrijdag de dertiende en dat liep niet zo vlekkeloos bij iedereen en sommige presteerden heel teleurstellend. Met als resultaat dus dat er twee favorieten op de wip zitten. The race to the top has begun!

Dat Lien Van De Kelder zou afvallen, stond enigszins in de sterren geschreven. Zangtechnisch is ze geen groot talent en haar performance van I wanna dance with somebody was ondermaats. Haar tegenstander Cara Van Der Auwera is zangtechnisch ook niet perfect, maar stond de voorbije weken toch net een trapje hoger op de ladder. Het enige wat voor haar nog roet in het eten kon gooien was de knappe snoet van Lien Van De Kelder en het feit dat Lien meespeelt in de populaire serie Thuis. Maar daar trok de kijkers zich dus duidelijk niets van aan en beoordeelde rechtvaardig op de zangprestaties (al zal het feit wel meespelen dat het hier om twee vrouwen ging en dat in zulke wedstrijden meer vrouwen stemmen dan mannen, zodat uiterlijk en bekendheid van beide vrouwen minder een doorslaggevende rol konden spelen). Lien werd dus versluisd naar de jurybanken en kan de volgende weken zich terug concentreren op haar studies in Montpellier.

De vreugde bij Cara Van Der Auwera moet groot zijn geweest, want ze werd door het publiek voor een tweede keer gered. Ze probeerde het vertrouwen van het publiek niet te schaden met All about the money van one-hit-wonder Meja, maar helaas voor haar zal het wel een teleurstelling zijn geweest voor haar fans. Ze kwam net van de slachtbank en ze zong er zich zo weer naartoe. De voorbije weken liet Cara hier en daar al eens een steekje vallen, zodat je inderdaad een man in between werd zoals Peter Koelewijn. Maar gisteren was het niet hier en daar een steekje laten vallen, het was een aaneenrijging van de grote steken die ze liet vallen. Dit was echt een slechte performance en haar podiumpresence kon deze keer zelfs niet de bittere pil doen verzachten. Dit optreden diende afgestraft te worden met een nominatie, maar daar stak Lien Van De Kelder op een onbegrijpelijke manier een stokje voor door Cara de vrijstelling te geven. Een geschenk voor Cara, maar als kijker toch wel onrechtvaardig. Helaas zal de vrijstelling voor Cara Van Der Auwera enkel maar uitstel van executie zijn.

De vrijstelling van vorige week ging naar Timo Descamps, de bloedbroeder van Rob Teuwen. De vrijstelling was een welgekomen geschenk, want de jurycommentaren waren verdeeld. Deze week mocht hij zich wagen aan Naive van The Kooks, zowaar geen makkelijke opdracht. En als ik eerlijk ben, was het er ook aan te merken. Net als zijn versie van Lieve kleine piranha sloeg hij ook deze keer de bal compleet mis. Het was ten eerste al helemaal niet zo denderend gezongen. Bovendien miste hij ook nog geloofwaardigheid, zowel op het podium als qua stem. En ja hoor, ik val in herhaling, ik weet het, maar zijn “kijk eens mama, ik kan een paar starposes aannemen” was weer helemaal misplaatst bij dit nummer. Geen wonder dat Eric Melaerts Timo Descamps twee verschillende nummers zag brengen. Het geheel kon mij dus weeral niet overtuigen en ik begin stilaan mijn sympathie voor Timo te verliezen. Hij blijft teveel een would-be terwijl hij nochtans heel wat potentieel heeft. En het is zonde dat dit would-be blijft primeren op dat potentieel. In feite zou deze prestatie dan ook moeten worden afgestraft door de kijker, maar deze houden er blijkbaar een andere mening op na en vonden de afstraffing van de jury al voldoende. Toch hoop ik dat Timo de jurycommentaren van de afgelopen weken nog eens laat bezinken en er gevolg aan geeft.

Stan Van Samang is de grote favoriet om deze wedstrijd te winnen en elke week wordt duidelijk dat de afstand met de meeste andere kandidaten steeds groter wordt. En dat maakte zijn performance van She’s always a woman to me van Billy Joel nog eens duidelijk. Een heel ingetogen en emotioneel nummer en iets heel anders dan de afgelopen weken, maar hij leverde weer een topprestatie af. Hij maakte het nummer zich eigen, legde eigen klemtonen en stond weer vol zelfvertrouwen op het podium. Ik geef toe dat ik even dacht te horen dat hij in ademnood dreigde te geraken door de soms lange noten, maar hij ging nergens onderuit. Hij wist te ontroeren en te imponeren van begin en tot einde en het was weer klasse ten top. Stan moet dus eigenlijk al niet meer meedoen aan deze wedstrijd. Hij heeft al ten volle bewezen dat hij wel degelijk die sterartiest is die we zoeken.

Werner De Smedt lijkt een beetje afstandelijk, maar achter dat harnas zit dus duidelijk een heel emotionele mens. Dat bleek gisteren aan zijn reactie hoe hij meeleefde met Rob Teuwen die uitgeschakeld werd en het er zelf moeilijk mee had. Maar the show must go on en dus werd Werner met Rock this town van The Straycats het podium opgestuurd. En kijk eens aan, zowaar zijn beste prestatie tot nu toe in de wedstrijd. De rockabilly zit hem als gegoten en hij bracht er het fantastisch van af. Geweldig straf gezongen met de nodige rock en guts. Jammer genoeg blijft Werner nog wat statisch in zijn performance, maar dat werd hem deze keer met veel plezier vergeven. Het wordt nu wel afwachten of hij op die elan de komende weken kan doorgaan, want de voorbije weken waren de prestaties nogal met up en downs. Maar laat de jury hem nog maar wat meer nummers uit de fifties en sixties rock brengen en Werner kan nog een paar weken langer meedraaien in de wedstrijd.

Sofie Van Moll had zich de voorbije weken kunnen nestelen in mijn favorietenzetel en week na week zat ze meer en meer comfortabeler in die zetel. Helaas zorgde vrijdag de dertiende voor ongeluk en met haar performance van Who knew van Pink werd ze uit die zetel gekieperd. Lag het aan het mindere lied van Pink, lag het aan de gebroken spiegel of had ze gewoon een off-day? Wat de oorzaak mag zijn, het resultaat viel toch wel tegen. Ze kon op geen enkel moment overtuigen met dit lied en het leek wel of ze de juiste toon niet kon vatten. Ze spetterde gewoon niet van het scherm, zelfs niet in het energieke refrein. Het bleef allemaal maar flauwtjes en het werkte op geen enkel moment aanstekelijk. Helaas werd haar mindere prestatie meteen ook afgestraft door de kijker en zit ze nu op de wip. En dat terwijl ze de voorbije weken nog als grote favoriet werd gebombardeerd om samen met Stan de finale te spelen. Het dreigt nu een vroegtijdige exit te worden, zeker als je weet dat haar tegenstander die andere knappere zanger is waar de vrouwen zo voor vallen. Het zou jammer zijn dat een steek laten vallen haar zo duur komt te staan.

Raar maar waar, maar Steph Goossens blijft maar in deze wedstrijd zitten. Zelfs een reprimande van de jury vorige week konden de kijkers niet op andere gedachten brengen. Maar die reprimande had wel duidelijk indruk gemaakt op Steph die De lichtjes van de Schelde van Bobbejaan Schoepen heel wat serieuzer aanpakte. En dus deed hij nog eens een poging tot zingen. En ja hoor, het was een verdienstelijke poging, maar het blijft wel een poging tot. Steph heeft zeker niet het licht als zanger gezien en dat bleek gisteren toch nog eens. Maar het blijft zo aandoenlijk om hem zo op het podium te zien staan en ik kan dus verstaan dat mensen op hem blijven stemmen. Helaas zijn er ook nog andere deelnemers en ten opzichte van hen is het in feite niet zo rechtvaardig. Maar nu Sofie Van Moll op de wip zit samen met een andere favoriet, zou Steph wel eens het kunnen halen tot in de finale. Een scenario dat ik liever niet zie, maar de mensen willen op de eerste plaats entertainment en dan pas goed zingen en Steph past perfect in die gedachtengang.

Roel Vanderstukken imponeerde vorige week serieus met Hard to handle van Otis Redding en was back in the game. Deze week diende hij zich echter aan All night long van Lionel Richie te wagen en struikelde hij over deze song. De motor sputterde duidelijk nog eens tegen en hij sloeg in de eerste strofe de bal compleet mis. Ik wist even niet welke richting hij met dit nummer uit wou en hij kreeg me op geen enkel moment mee. Maar hoe meer het nummer vorderde, hoe beter hij wel werd. Alleen was het kalf toen al lang verdronken. Bovendien viel het in dit nummer echt wel op met wat voor een schabouwelijk accent hij Engels tracht te zingen. Als ik al die weken zo bekijk, herken ik bij Roel een beetje hetzelfde patroon als bij Werner De Smedt. Hij gaat met ups en downs en als het nummer en het genre goed is, is hij fantastisch. Maar als het genre hem minder afgaat, gaat hij ook al snel uit de bocht. Alleen was de kijker deze week minder genadevol en dus beland hij als die andere grote favoriet op de wip. Het wordt bang afwachten of zijn mannelijke charme in zijn voordeel kan spelen.

Laatste in rij deze week is meteen ook de meest verrassende performance van de week. Andrea Croonenberghs diende zich te wagen aan My number one, de Songfestivalwinnaar van Helena Paparizou. Het lijkt wel op een grote tegenstelling als frietjes met choco, maar soms is het verrassingseffect zo groot dat je verbaasd bent en het goed vindt. En dat was gisteren ook bij Andrea. Het is duidelijk haar ding niet en het blijft onnatuurlijk aanvoelen, maar ze smeet zich helemaal in het lied dat het aanstekelijk werkte. Bovendien had ze duidelijk nog een rekening te vereffenen met de jury en die verbetenheid kon ze perfect integreren in deze song. Het leek wel of ze iedereen een poepje wou laten ruiken en dat was haar perfect gelukt. Toch moeten we ook even doorheen het verrassingseffect prikken en dan merken we op dat haar zang een klein beetje zagerig en eentonig was. Maar dat ligt natuurlijk ook grotendeels aan het feit dat het lied niets meer is dan een prulletje die niet bol staat van de grote melodieën. Maar ik denk dat voor haar het belangrijkste is dat ze zich niet heeft laten kennen en dat ze haar criticasters het nakijken gaf. Nu hopen dat zich niet gaat vertalen in arrogant gedrag.

Zoals ik reeds zei, zitten er twee favorieten op de wip, namelijk Sofie Van Moll en Roel Vanderstukken. Ze hadden duidelijk een mindere prestatie, maar was het daarom nodig om hen meteen daarvoor af te straffen? Er waren ten eerste de nog slechtere prestaties van Cara Van Der Auwera en Steph Goossens en ten tweede sloeg Timo Descamps de bal deze week ook serieus mis. Maar de groep wordt kleiner en de inzet wordt hoger en het is duidelijk dat de favorieten geen steek meer mogen laten vallen of ze worden daarvoor genadeloos voor afgestraft. Ik ben benieuwd wie het volgende week gaat halen en ik vrees dat vrouwelijk Vlaanderen natuurlijk massaal gaat stemmen voor Roel Vanderstukken. Bovendien is het voor de fans van Stan Van Samang tactisch gezien beter om grote concurrent Sofie uit de wedstrijd te kieperen. Maar toch pleit ik om Sofie Van Moll in de wedstrijd te houden. Ze was gisteren inderdaad niet goed, maar ze is de beste vrouwelijke zangeres in de wedstrijd en ze heeft de voorbije weken toch een pak indrukwekkendere prestaties neergezet dan Roel. Bij Roel is het teveel met ups en downs in de wedstrijd en er zitten nog genoeg knappe mannen in de wedstrijd zodat vrouwelijk Vlaanderen niet hoeft te vrezen. Geef Sofie dus nog een kans!

De goede doelen van de mogelijke afvallers:

De komende week kan je bellen en sms’en om Roel en Sofie in de wedstrijd te houden. Per oproep zal er 10 eurocent gaan naar het goede doel van de desbetreffende kandidaat. De telefoonnummers en sms-instructies vind u terug op de officiële site.

Het goede doel van Roel is Medi Clowns. De organisatie, die werkt met de drie vaste clowns Fabus, Aspirientje en Ludoke, probeert zieke kindjes zowel in ziekenhuizen als thuis op te vrolijken en hun angsten voor dokters, ziekenhuizen, spuitjes, … te overwinnen. Mocht Roel de finale winnen, kan de organisatie de prijzenpot van 25.000 euro goed gebruiken om de toekomst van de organisatie te verzekeren en de clowns nog meer kinderen te bezoeken. U kan de organisatie steeds financieel ondersteunen door een gift te storten op rekeningnummer 735-0079483-28.

Het goede doel van Sofie is Piazza dell’Arte. Deze educatieve kunstorganisatie wil jongeren de kans geven om zich ten volle creatief te ontplooien via verschillende multimediale technieken. Ze werken hiermee met een tiental omgebouwde lijnbussen die zich voor scholen, voor asielcentra, in moeilijke wijken en bij evenementen parkeren. De resultaten van het creatieve proces is te bewonderen via hun website. Mocht Sofie de finale winnen dan zou de 25.000 euro gespendeerd worden aan de aankoop van nieuwe montagesets om de jongeren kennis te laten maken met de nieuwste videotechnieken.

De liedjes voor volgende week:

De kijker mag elke week kiezen welke song zijn favoriete acteur of actrice de komende show moet zingen. Dit werd deze week de keuze van de kijker:

1. Cara: Money, Money, Money van Abba
2. Timo: Drops of Jupiter van Train
3. Stan: Clocks van Coldplay
4. Werner: I’m on fire van Bruce Springsteen
5. Sofie: Together again van Janet Jackson
6. Steph: Pour un flirt van Michel Delpech
7. Roel: Knock on wood van Eddie Floyd
8. Andrea: Late in the evening van Paul Simon

U keek toch ook... naar De Laatste Show

Na de boeken en de gemeenteraadsverkiezingen is het terug tijd voor het vertrouwde afsluitprogramma van de werkdag, namelijk De Laatste Show. Vertrouwd en toch helemaal anders. Want exit Mark Uytterhoeven, de gele zetels en de vaste rubrieken. En welkom Frieda Van Wyck, de houtsblokken en de nieuwe vaste rubrieken. De Laatste Show is veranderd en dat vraagt enige gewenning.

Het is geen geschenk om De Laatste Show te erven van Mark Uytterhoeven. Hij maakte er een eigen show van die grotendeels rond hem was opgebouwd en waarbij hij de gasten in zulke richting duwde dat hij kon uitpakken met zijn grappige filmpjes. Dat zorgde natuurlijk voor heel grappige televisie en de perfecte uitsmijter van de avond, maar hij maakte van De Laatste Show wel een one-mans-personality-show. Die stempel moet Frieda Van Wyck dus doen vergeten en dat vraagt toch enige tijd.

De eerste week van De Laatste Show leverde dan ook weinig verrassende momenten op. De eerste afleveringen verliepen nogal stroef en onwennig. Zowel voor de presentatrice, als voor de kijker. Het komt er voor Frieda op aan om het programma naar haar hand te zetten en vanuit haar eigen manier van presenteren een originele invalshoek te vinden van waaruit ze de gasten kan interviewen. En dat gebeurt niet in één, twee, drie. Dat was ook niet het geval bij Bruno Wyndaele en Mark Uytterhoeven. Ook zij had enige tijd nodig om te weten hoe ze hun gasten op een aangename en originele manier konden interviewen. Bij Bruno was dat bijvoorbeeld door het lot de vragen te laten bepalen. Iedereen kent wel nog de gekleurde ballen waarbij de ene stond voor een doe-vraag, een andere voor een persoonlijke vraag, … Bij Marc Uytterhoeven was het dan weer de gast zodanig te interviewen dat hij kwam klem te zitten en hij dan met een grappig filmpje op de proppen kon komen.

Zo’n manier zal Frieda ook moeten bedenken om haar gasten op een aangename manier te interviewen. Want dat was juist de kracht van het programma. We weten allemaal dat ze een heel grappige madame is. En dat is een troef die ze moet proberen uit te spelen in de show. Daarom is het ook zo jammer dat de eerste week zo stroef verliep en ze zo keurig vasthield aan haar brave vraagjes op haar papier. Hierdoor speelt ze te weinig in op wat er gezegd wordt en reageert ze minder gevat. Ze mag natuurlijk niet proberen Bruno of Marc te imiteren want dan gaat ze de bal compleet misslaan. Ze moet het op haar eigen manier trachten te doen. Maar zoals reeds gezegd, het gaat zijn tijd nodig hebben. We kunnen haar dan ook maar beoordelen binnen een paar weken als ze zich echt thuis voelt in het programma.

Ondertussen kunnen wij als kijker ons ook aanpassen aan de nieuwe De Laatste Show. Ook voor ons is het een hele verandering en ook wij moeten de show terug herontdekken en terug op zijn waarde leren appreciëren. Ik weet dat ik de overgang van Bruno naar Marc ook niet zomaar aanvaardde en de eerste weken vond ik geen bal aan Marc in het gekende format van Bruno. Maar langzamerhand raak je gewoon aan hem op het scherm, aan zijn vragenlijstje die hij plichtsgetrouw bij de hand had en zat je al vol spanning te wachten op die grappige momenten in de show. Wat wel al in het voordeel van Frieda speelde, is dat er al heel wat tijd verstreken is sinds de laatste De Laatste Show met Mark. En dat maakte de overgang minder bruusk en zorgde er toch ook voor dat Frieda heel wat makkelijker voor de kijker kan aanvaard worden. Want het verliep misschien wel nog wat stroef, maar het bleef wel telkens van begin tot einde boeien en door het nieuwe decor en de nieuwe vaste gasten had je het gevoel dat het een nieuw programma was.

Het is nog even zoeken om die typische De Laatste Show-touch te geven aan de show, maar ondertussen blijft De Laatste Show nog altijd een boeiende en de meeste aangename manier om voor het slapen gaan nog even languit in de zetel voor de televisie onderuit te zakken.

Britse humor II

Little Britain




Dead Ringers

Schande voor Aalst

Verkiezingsuitslag:
Vlaams Belang: 22,8 % (+8,9%) - 10 zetels (+5 zetels)
CD&V-NVA: 21,3% (+0,3 %) – 9 zetels (+0 zetels)
SP.a-Spirit: 19,2 % (-1,7 %) – 8 zetels (-1 zetel)
VLD-Vivant: 18,5% (-12,2%) – 8 zetels (-6 zetels)
Blauw: 11,6% (+11,6 %) – 5 zetels (+5 zetels)
Groen!: 4,7 (-2 %) – 1 zetel (-1 zetel)

Vlaams Belang is in Aalst de grootste partij geworden na de gemeenteraadsverkiezingen. Een schande voor Aalst! Aalst is de schande van Oost-Vlaanderen. De redenen voor de overwinning zijn niet het verkiezingsprogramma van het Vlaams Belang, want ze hadden er in feite geen, en ook niet de interessante lijst van kandidaten, welke schertsfiguren men al niet durft aan te trekken, maar wel het slechte bestuur van Aalst met als klap op de vuurpijl de koppende rollen over de Grote Markt van de VLD-kopstukken en een burgemeester die met een scheurlijst Blauw naar de verkiezingen moet trekken. Toch een paar woorden van troost: Vlaams Belang komt niet aan de macht en het kan alleen maar beter worden in Aalst.

De overwinning van Vlaams Belang in Aalst was er een van de aangekondigde soort. In 2004 werd ze bij de Vlaamse verkiezingen al de grootste partij van de stad met 27% van de stemmen, een uitslag die duidelijk werd ingegeven door een ruziënde VLD en de weerslag die het had op het college. Bij de gemeenteraadsverkiezingen haalt het Vlaams Belang toch bijna 4% minder dan in 2004. Deze achteruitgang is zeker een gevolg van de weinig aantrekkelijke lijst met veel onaantrekkelijke gezichten en namen. Andere partijen konden met heel wat bekendere plaatselijke koppen en zwaargewichten uitpakken. Men het maakt natuurlijk wel duidelijk dat er bij het Vlaams Belang heel wat stemmen zitten die niet zo stemvast zijn en dus heel gemakkelijk terug kunnen overlopen naar een andere partij, als die maar de geschikte personen heeft.

Nog zo’n aangekondigde kroniek was de nederlaag van de VLD. Peilingen vooraf gaven aan dat de VLD zou halveren en terugvallen op 15% in Aalst. Het resultaat na 0810 zit er nog een stukje boven, maar het verlies moet toch zwaar aankomen. Min 12% en min 6 zetels. In feite is het verlies zelfs nog zwaarder, want in de loop van de voorbije jaren waren er enkele CD&V’s overgestapt naar de VLD waardoor het verlies op min 9 zetels mag gerekend worden. De VLD is dus in feite wel gehalveerd en zakt van grootste partij naar de vierde partij in Aalst. Een groot deel van het verlies wordt gerecupereerd door de burgemeester Anny De Maght die met de scheurlijst Blauw 11,6% behaalt. De burgemeester behaalt zelfs de meeste voorkeurstemmen van alle Aalsterse politici. Ze werd nog voor de campagne door de VLD beschimpt als een koningin zonder troepen, op 0810 toonde ze met haar persoonlijke score dat ze nog altijd de koningin van het Aalsterse volk is. Toch levert haar score niets op en wordt ze naar de oppositiebanken verbannen. Het water tussen haar en de VLD is te diep en deze uitslag heeft daar niets aan veranderd.

Wie naar alle waarschijnlijk wel de burgemeester mag leveren is CD&V. Haar lijstttrekster Ilse Uyttersprot haalde het op één na grootste aantal voorkeurstemmen en wordt dus voorgedragen als kandidaat burgemeester. Toch is de overwinning bij de CD&V wel een heel zuinige overwinning. Amper 0,3% vooruit. Ook hier moeten we dus wel rekening houden met het feit dat er een paar CD&V’ers in de loop der jaren zijn overgelopen naar VLD en dat de feitelijke winst toch iets groter mag worden geschat. Toch speelde in Aalst zoals op vele plaatsen in Vlaanderen geen echt Leterme-effect. Daarvoor heeft CD&V de afgelopen zes jaar vanuit de oppositie te weinig een stempel kunnen drukken op Aalst en zijn beleid. Ze hebben zich na de ruzie op het stadhuis te weinig kunnen profileren en ook tijdens de campagne konden ze niet echt overtuigen met hun eigen programma voor Aalst. Het had te weinig blikvangers, er was een te grote wildgroei aan kandidaten die hun eigen programmapunten naar voren schoven zonder dat er een algemene lijn zichtbaar is en de campagne miste enige dynamiek.

Tenslotte zijn er nog de progressieven in Aalst die verloren. SP.a-Spirit die mee in het bestuur zat, wordt door de VLD mee naar beneden gezogen en moet bijna 2% en 1 zetel inleveren. Ze hadden dus net als de VLD een moeilijke campagne voor de boeg: ze moesten enerzijds hun huidige beleid gaan verdedigen en dus ook de beslissingen die er genomen waren, maar aan de andere kant wilden ze toch ook enige afstand doen van het huidige bewind door nieuwe gezichten naar voren te schuiven. Deze mix heeft de achteruitgang niet kunnen tegengaan, maar ze hebben zich toch redelijk kunnen handhaven. Die andere progressieve partij Groen! gaat ook 2% achteruit en moet eveneens een zetel inleveren. Een bittere pil voor de groenen die eerder hoopten op een extra zetel. In vergelijking met hun doelstelling verliezen ze er dus twee. De reden voor hun verlies is volgens mij te wijten aan hun te zachte programma waar er teveel aandacht werd geschonken aan speelpleintjes, kindlinten doorheen de stad, meer speel- en fietsstraten, … Maar ze toonden te weinig daadkracht. Aalst heeft zeker nood aan enkele van die zachte maatregelen, maar er moet op de eerste plaats daadkrachtig kunnen bestuurd en er zijn dringendere zaken te gebeuren in Aalst dan het aanleggen van een kindlint. Ze staarden teveel naar hun eigen navels en naar wat zij zouden willen veranderen en te weinig naar de navels van de modale Aalstenaars en wat die zou willen veranderen.

Met de kaarten die nu op tafel liggen, werden er ondertussen coalitiegesprekken gestart tussen CD&V, SP.a-Spirit en VLD. Een coalitie die voortvloeit uit een voorakkoord waar in bepaalde media reeds een paar weken terug over werd gespeculeerd. Toch worden de coalitiegesprekken geen makkelijke. Want SP.a-Spirit en VLD vormen samen het vorige bestuur en hun programma was gebaseerd op hun gevoerde beleid. CD&V had dan weer hun programma gebaseerd tegen het gevoerde beleid. Daarom liggen de standpunten op een paar concrete zaken mijlenver uit mekaar. Bijvoorbeeld de aanleg van het crematorium. Elke partij wil dit crematorium in Aalst. Maar de vorige coalitie had besloten het te plaatsen op de Hoezekouter, CD&V is daar dan weer radicaal tegen. Eén van de twee kanten zal dus gezichtsverlies moeten lijden. En zo zijn er nog enkele van die punten en men moet dus de komende dagen en weken proberen uit dit kluwen te geraken zonder dat elke partij op voorhand al zijn kiezers tegen de borst stuit. Geen makkelijke opdracht!

Maar het is belangrijk, want ik denk dat iedere Aalstenaar nu iets heeft van “het moet terug vooruit met onze stad!”. De afgelopen jaren hebben we Aalst zienderogen achteruit zien gaan. Nu is er veel werk om de stad terug te doen herleven, om van Aalst terug een gezellige en propere stad te maken, om heel wat buurten te gaan renoveren, om het stadsbeeld te veranderen. Er zal dus inderdaad misschien in heel wat stenen moeten worden geïnvesteerd (iets waar Groen! duidelijk tegen was), maar het is allemaal echt wel nodig. Aalst is verouderd en moet dus echt wel vernieuwen om de andere centrumsteden bij te benen. Er zal dus heel wat krachtvaardigheid vanuit het bestuur moeten uitgaan en er zal nu niet meer teveel op voorhand met de grote trom dingen aangekondigd moeten worden die later niet realiseerbaar bleken te zijn. Aalst zal een financieel strenger regime moeten volgen, maar tegelijk moet ze ook in heel wat dingen moeten investeren. Aalst zal goed bestuurd moeten worden. Enkel op deze manier kan men de opmars van Vlaams Belang in Aalst stoppen.

Een pyrrusoverwinning

PatrickJanssens heeft volgens Filip Dewinter geen reden tot juichen. ,,Janssens haalde een pyrrusoverwinning. Als een kannibaal heeft hij de stemmen van zijn eigen meerderheid opgepeuzeld. Wat SP.A wint, verliezen haar coalitiepartners. Het resultaat van deze wedstrijd is nul-nul. De relatie oppositie-meerderheid is niet veranderd.'' In zetelaantallen is dat juist. Maar die zeggen niet alles. De relatie oppositie-meerderheid is wel degelijk fundamenteel gewijzigd. In de perceptie én in reële politieke termen.

Allereerst: voor het eerst in jaren is het cordon niet meer nodig. Vroeger kon Vlaams Belang zichzelf voorstellen als het slachtoffer van een ondemocratisch monsterakkoord. Zij waren de grootste partij, ze wonnen verkiezing na verkiezing, maar door een samenzwering van dwergen (in hun publicaties somden ze altijd pesterig alle coalitiepartners op: ,,het gedwongen huwelijk van SP.A-Spirit-CD&V-N-VA-VLD-Vivant-Groen-onafhankelijken'') werden ze van de macht gehouden. ,,De wil van de kiezer wordt genegeerd'', toeterden ze, en de cijfers leken hen gelijk te geven. Nu SP.A de grootste partij werd, is het niet meer dan normaal dat die een werkbare meerderheid zoekt. Vlaams Belang erbij nemen, zou absurd zijn. Daarvoor liggen de programma's te ver uit elkaar. Dat Vlaams Belang in Antwerpen in de oppositie zit, is sinds zondag geen lepe truc meer, geen wanhopige zet van een anti-coalitie, alleen verbonden door haar haat tegen Vlaams Belang, maar gewoon het normale resultaat van de verkiezingsuitslag.

Daarmee samenhangend verliest Vlaams Belang een andere propaganda-dada: de bewering dat de centrum-rechtse kiezers ,,gegijzeld worden door links''. Jarenlang hamerde Filip Dewinter erop dat een meerderheid van de Antwerpenaars tégen het cordon was, en dat zeker de kiezers van CD&V, N-VA en VLD hun partij veel liever in een rechtse meerderheid zouden zien. ,,SP.A en Groen! halen samen maar 18 procent, meer dan driekwart van de Antwerpenaars stemt rechts, en toch zuchten we al 75 jaar onder socialistisch juk.'' Toen Bart De Wever begin dit jaar pleitte voor een groot centrum-rechts kartel in Antwerpen, gebeurde dat vanuit een gelijkaardige analyse: als de verkiezingen zouden uitdraaien op een tweestrijd Dewinter-Janssens, zo vreesde hij, dan zou een deel van het centrum-rechtse electoraat nog liever voor Dewinter kiezen dan voor een socialist. Dat blijkt nu niet zo. Hoe jammer het ook is dat de SP.A vooral wint ten koste van de coalitiegenoten, het toont aan dat, als het er echt op aankomt, die zogenaamd rechtse VLD'ers en CD&V'ers nog liever voor een socialist stemmen dan voor Vlaams Belang. Filip Dewinter roept eenvoudigweg té veel weerzin op.

Jarenlang heeft Vlaams Belang beweerd dat Antwerpen werd bestuurd tegen de wil van de Antwerpenaar in. Als Filip Dewinter pronkte met zijn monsterscore aan voorkeurstemmen, als hij aanstuurde op een polarisatie tussen Janssens en hemzelf, dan om dát te kunnen aantonen: Vlaams Belang is de echte vertegenwoordiger van de Antwerpenaar. Die Antwerpenaar, ook de centrum-rechtse, heeft nu getoond dat dat niet zo is. Vlaams Belang heeft geen patent meer op ,,de wil van de kiezer''. ,,Wij hebben Antwerpen van hen teruggewonnen'', jubelde Patrick Janssens op zijn overwinningsfeest. Hij bedoelde het merk, hoe de stad ervaren werd door inwoners én buitenstaanders. Maar ook politiek is dat zo. Door de versnippering van democratische stemmen was het nooit echt duidelijk of de meerderheid wel echt gedragen werd. Voor het eerst sinds de start van de monstercoalities is dat nu wel het geval. En dat verandert de relatie tussen meerderheid en oppositie wel degelijk.

Het laatste argument dat Vlaams Belang aanhaalde om de overwinning van de SP.A weg te lachen, was dat die te danken zou zijn aan de vele allochtone stemmen. Gerolf Annemans: ,,De uitslagen in Brussel en helaas ook in Antwerpen tonen nu aan dat de maandenlange mobilisatie in kringen van vreemdelingen de SP.A geen windeieren heeft gelegd. Janssens zal lachen en juichen, maar wie laatst lacht, best lacht. In alle Antwerpse verkozen organen, districtsraden incluis, is een derde van de SP.A allochtoon.'' Euh so what? Zijn dat geen echte stemmen, misschien? Vlaams Belang voorspelt nu al jaren, met de bevolkingscijfers in de hand, haar eigen ondergang. Het is als Groen! die de schuld voor haar nederlaag steekt op de vergrijzing. Meer allochtonen in de gemeente- en districtsraden, dat werd tijd. Als het ervoor kan zorgen dat deze meerderheid ook in die gemeenschappen aan legitimiteit wint, dan is ze wel degelijk begonnen aan de herovering van de stad.

Tom Naegels

Bron: opiniestuk uit De Standaard