Steracteur, Sterartiest - show 8
Steracteur, Sterartiest is alweer aan zijn achtste show toe en dat betekent dus minder kandidaten en meer tijd vrij. En dat zorgde ervoor dat er deze week naast de gewone soloperformances ook duetten op het programma stonden. Bovendien werd er ook gretig gegrepen in de ton van Donna’s top 2006, de tijdloze 100 of Q’s 1000 greatest hits als je over het algemeen de liedjes bekeek. Maar er moest ook iemand de wedstrijd verlaten en het ging voor de verandering eens tussen twee hunks.
Werner De Smedt of Timo Descamps? Vrouwelijk Vlaanderen was een week in spanning wie de wedstrijd moest verlaten en helaas voor Werner, maar hij beet in het zand. Zijn niveau was de vorige weken heel grillig met afwisselend hoogte- en laagtepunten. Qua zanger was hij dan ook niet de beste, maar hij verraste aangenaam en in de rockabilly-nummers was hij perfect gecast. En ja, we moeten het toegeven dat zijn looks en imago zeker voor de nodige aantrekkingskracht heeft gezorgd en hem ook mee zo ver in de wedstrijd heeft gebracht. Maar uiteindelijk was het niet genoeg om op te boksen tegen het relatief nieuwe talent Timo Descamps die misschien meer kon genieten van de aandacht van de bakvissen eerste klas. Dat is zeker niet beledigend bedoeld, want van de twee was hij zeker zangtechnisch de beste. Timo dus wederom een bank vooruit en Werner werd helaas versluisd naar de jurybank.
In een overlevingsroes mocht Timo Descamps terug het podium op om Livin’ la vida loca van Ricky Martin te brengen. En het was duidelijk dat hij even op het podium moest ontladen, want wat een energie op het podium. Het was misschien iets te energiek naar mijn mening. Maar keren we terug naar het lied, dan miste ik een beetje vuur in zijn performance. Ik geef toe dat ik nog nooit een goede live-versie van het nummer heb gehoord en ook bij Timo Descamps was dat niet het geval. Het komt gewoon niet zo goed over als het origineel. Zijn stemtimbre, waar een beetje ruis op zit en er stof in de neus lijkt te zitten, paste niet echt bij het nummer. Het was wel goed gezongen, maar het miste passie en overtuigingskracht. Ik was de vorige weken al geen grote fan meer van Timo en dat blijft na deze performance ook zo. Hij zingt goed en hij is energiek en levendig op het podium, maar ik mis een beetje maturiteit om mij te kunnen boeien.
Komende dinsdag is het halloween en Cara Van Der Auwera zorgde er al voor dat we in de sfeer geraakte met haar versie van Wuthering Heights van Kate Bush. Doe uw ogen dicht en luister hiernaar en je kruipt van de schrik wat dieper onder je deken. Maar doe uw ogen open en je ziet een knappe zangeres in een knappe jurk die er verrukkelijk uitziet en ongelofelijk haar best doet om dit tot een goed einde te brengen. Maar je weet op voorhand dat haar dat niet gaat lukken, want er is maar één iemand die dit lied kan brengen en dat is Kate Bush zelf. Het stond dus in de sterren geschreven dat Cara niet anders kon dat hiermee ten onder te gaan en dat is ze ook gegaan. Met haar operagetinte performance en hoge kopstem stond ze op het podium, maar de angst in haar ogen en de bange blik na het einde van het lied verraadden veel. Geen wonder dus dat ze op de wip zit en dat de exit nu wel heel dichtbij komt.
Superfavoriet Stan Van Samang mocht ook al zo’n klassieker uit Top 100’en, 1000’en en 2000’en brengen, namelijk Radar Love van Golden Earring. Maar het leek erop dat het een Sofie Van Moll-moment met haar performance van Pink ging worden. Namelijk een lied wat op het eerste zicht goed gecast leek te zijn, maar waarbij de steracteur in kwestie ontgoochelde. En ja hoor, Stan heeft mij in dit lied ontgoocheld. Het was braafjes, de eerste noten van de tweede strofe waren er niet op, het was een beetje zwakjes. Het was weinig rock-’n-roll naar mijn mening en zijn stem klonk maar flauwtjes in dit lied. Het mocht iets rauwer, overtuigender en sterker gezongen worden. Bovendien was de laatste noot ook een beetje overdreven en misplaatst in een rock-‘n-rollnummer. We weten dat hij kan zingen, maar hij moest het niet weer laten tonen. Hij blijft er met kop en schouder bovensteken in vergelijking met de rest, maar dit was zeker niet zijn beste performance en hij kan veel beter dan dit.
Roel Vanderstukken mocht deze week een van mijn lievelingsliedjes aller tijden en mijn absolute favoriete Nederlandstalig nummer brengen, namelijk Kronenburg Park van Frank Boeijen. Ik geef toe dat ik er toch met enige reserve daar keek, maar ik moet zeggen dat Roel dat ontzettend goed heeft gedaan. Het nummer kleefde inderdaad op zijn lijf zoals Eric opmerkte. Hij bracht het ontzettend sterk en heel geloofwaardig als een mooi verhaal. En dat apprecieerde ik echt enorm. Zangtechnisch was het misschien niet zijn beste performance, maar ik vond het zeker niet slecht. Maar hoe langer het nummer duurde, hoe meer het duidelijk werd dat hij zichzelf meer in de problemen aan het zingen was. Dus ik denk dat het maar goed was dat hij maar een deel van het lied moest brengen en niet het volledige lied. Want daarvoor is hij niet genoeg zanger om het hele lied te dragen. Maar nu had hij mijn aandacht van begin tot einde en bracht hij een beklijvende versie. Dus toch chapeau Roel!
De keuze voor Steph Goossens voor deze week was redelijk verrassend, want Achy breaky heart van Billy Ray Cyrus bevindt zich tot wat minder in de hoempapasector waarmee Steph de vorige weken scoorde. Neen, nu was het degelijk popnummer dat zich minder leent tot polonaises en waarbij er wel degelijk gezongen diende te worden. Maar ja, Steph is geen zanger, hoe hard hij deze week ook probeerde. Hij probeerde het echter te verbloemen door als cowboy op het podium te verschijnen en een stokpaardje mee te brengen. Alleen lukte het deze week niet om daarmee het publiek te verleiden. Neen, nu de concurrentie echt bikkelhard wordt en hij de kans niet kreeg om de clown uit te hangen op het podium, kiest het publiek eieren voor zijn geld. En dus werd Steph veroordeeld tot de pijnbank. Eindelijk zullen velen zeggen, maar al zullen zijn fans er alles aan doen om hem nog een weekje langer in de wedstrijd te houden.
De laatste in de rij deze week was Andrea Croonenberghs die het podium op mocht met One of Us, een draak van een song van Joan Osbourne waarvoor we God mogen danken dat die maar een one-hit-wonder is gebleven. Kortom, ik ben niet echt een fan van het nummer. Maar dan geven we het toch gewoon aan Andrea en die maakt er dan een heel eigen versie van die ik wel weet te smaken. Terug met de gekende overtuigingskracht stond ze deze keer nog zelfzekerder op het podium en God zag dat het prima was. Het plaatje klopte perfect, de stem was in orde, ze bracht het met enig genot, … meer moet dat niet zijn om de beste van de avond te zijn. Andrea Croonenberghs geeft het onomwonden toe, ze gaat voor de overwinning en wanneer ze op dit elan verder gaat, kan het haar misschien nog lukken. Alhoewel, misschien is de idolenstatus van Stan net iets te groot, zelfs voor Andrea.
En dan waren er dus de duetten. Het eerste duet kunnen we omschrijven als de springen-in-het-veld van de wedstrijd, want Cara en Timo, allebei in Spring en de jongsten in de wedstrijd, mochten de spits van de duetten afbijten. En dat deden ze met When you’re gone van Bryan Adams & Melanie C. Meteen werd het echter duidelijk dat het duetten geen goed idee ging worden want beiden zongen ze de song compleet in de vernieling. Bovendien is de bedoeling van een duet het creëren van een harmonieuze samenzang, maar in dit duet trok Timo duidelijk teveel van het laken naar zich toe en duwde hij Cara, die wederom niet goed aan het zingen was, in de schaduw. Het plaatje klopte nochtans tussen beiden, de styling was perfect, maar misschien dat de stemmen beter tot zijn recht kwamen in een ander nummer. De jurycommentaren na deze performance spraken dan ook voor zich en het woord janken zal ik dan ook maar niet gebruiken.
Na de springen-in-het-veld kunnen we het tweede duet omschrijven als het testosteron-duet. Roel Vanderstukken en Stan Van Samang moesten de piste in met You’re a friend of mine van Clarence Clemons & Jackson Browne. Een feel-good-song en dat was ook op het podium te merken. De beide mannen stonden te stralen, te genieten en gaven het beste van zichzelf. Stan was weer zijn eigenste goede zelve, maar ik vond Roel in dit nummer toch iets minder. Hij liet dan ook gelukkig de moeilijkere delen over aan Stan die er wel mee weg kon. Daardoor kregen we dus een prima duet voorgeschoteld. Een echte topper was het niet echt, al ligt dat ook voor een deel aan het lied, maar het maakte wel duidelijk dat beide heren grote kanshebbers voor de finale zijn.
Het laatste duet was dat van de Schone en het Beest. Andrea Croonenberghs en Steph Goossens mochten opdraven met de camphit van Sonny & Cher, I got you babe. Al hadden ze misschien met Steph beter gekozen voor de versie van Cher & Beavis & Butthead. Maar dat deden ze niet en dat hoefde eigenlijk ook niet, want met hun beiden was het meest entertainende duet van allemaal. Andrea zorgde voor de correcte tonen en ging heerlijk mee op in het toneeltje van Steph, terwijl die laatste ontzettend vals zong maar dan weer voor de komische toets zorgde. En de combinatie werkte heel aanstekelijk en een dikke chapeau voor Andrea om niet in de lach te schieten en om toch nog correct te blijven zingen terwijl er naast jou iemand ongelofelijk verkeerd staat te zingen.
De duetten waren misschien niet het meest geslaagde onderdeel van de hele wedstrijd en gelukkig schakelt men volgende week over naar iets anders. Maar de vraag die natuurlijk op ieders lippen brandde, was wie de wedstrijd misschien moet verlaten. Timo kreeg de vrijstelling van Werner De Smedt, die waarschijnlijk een beetje te doen had met de ambities en het verlangen van de jonge knaap en hem een weekje lang zag sterven. Op de pijnbank kwamen dus zoals reeds gezegd Cara en Steph terecht. Geen onlogische keuze natuurlijk. Het zangtalent van beiden verbleekt met de snelheid van het licht als we de drie overige kandidaten aanhoren. Bovendien was het ook geen onverdiende keuze. Cara was wederom niet goed genoeg. Ze doet haar best, maar het is gewoonweg niet genoeg. En Steph heeft al een hele tijd de clown kunnen uithangen en je merkt dat op het moment dat hij het niet kan doen binnen de song hij zijn aanhang verliest. Bovendien is zijn deelname ook niet langer gerechtvaardigd ten opzichte van de andere kandidaten. Beiden gaven ze aan dat het voor hun nu wel genoeg is geweest. Vooral Cara zal blij zijn dat ze de negatieve jurycommentaren niet meer moet aanhoren. Het is natuurlijk niet leuk om week na week zulke harde verdicten te horen vallen en het leek er de laatste weken ook steeds meer op dat ze geen moeite meer deden om de positieve elementen in haar wedstrijdverloop te zoeken. Misschien is het daarom ook goed dat ze uit de wedstrijd stapt, maar aan de andere kant is het nu ook wel een mooie kans om Steph uit de wedstrijd te gooien. Ik denk dat de fans van Timo, Stan, Roel en Andrea weten wat ze moeten doen: stemmen op Cara en een grote concurrent uit de wedstrijd kieperen. Eens benieuwd of het zal lukken.
De goede doelen van de mogelijke afvallers:
De komende week kan je bellen en sms’en om Cara en Steph in de wedstrijd te houden. Per oproep zal er 10 eurocent gaan naar het goede doel van de desbetreffende kandidaat. De telefoonnummers en sms-instructies vind u terug op de officiële site.
Het goede doel van Cara is Coda Hospice, een centrum voor palliatieve zorgen in Wuustwezel. Het centrum werkt met zo’n 80 vrijwilligers om de bewoners zich zo goed mogelijk thuis te laten voelen. Want dat is het opzet van Coda Hospice. Palliatieve zorgen kunnen geven als in een ziekenhuis maar dan in een huiselijke sfeer. Cara heeft voor dit goede doel gekozen omdat haar grootvader vorig jaar nog in dit centrum verbleef en nu wil ze iets terug doen. Wanneer zij de hoofdprijs van 25.000 euro wint, wordt het geld gebruikt om de infrastructuur te moderniseren omdat het centrum nu is gehuisvest in een omgebouwde boerderij. Deze voldoet echter niet meer aan de huidige noden.
Het goede doel van Steph is Special Olympics. Deze wereldgekende organisatie biedt alle gehandicapten vanaf 8 jaar de mogelijkheid om een aangepaste sport te beoefenen, trainingsprogramma’s te volgen en deel te nemen aan wedstrijden die beantwoorden aan hun vaardigheden. Op deze manier streeft men naar de ontplooiing van de gehandicapten en de sensibilisering van hun omgeving. Elk jaar organiseert Special Olympics een groots opgezet sportevenement. Mocht Steph de finale en de 25.000 euro winnen, zou het geld vooral gaan naar dit sportevenement en gaat er zeker een deel van het geld naar de aankoop van Olympische medailles zodat alle deelnemers zich een beetje winnaar kunnen voelen. U kan Special Olympics financieel steunen op de rekeningnummers 210-0130145-23 (Fortis), 310-1122228-24 (ING), 426-5119401-10 (KBC) en 786-5841569-19 (Dexia). Giften vanaf 30 euro leveren zoals gebruikelijk een fiscaal attest op.
De liedjes voor volgende week:
De kijker mag elke week kiezen welke song zijn favoriete acteur of actrice de komende show moet zingen. Dit werd deze week de keuze van de kijker:
1. Timo: Faith van George Michael
2. Cara: Cabaret van Liza Minelli
3. Stan: Have a little faith in me van John Hiatt
4. Roel: Great balls of fire van Jerry Lee Lewis
5. Steph: What a wonderful world van Louis Armstrong
6. Andrea: I’m so excited van The Pointer Sisters
Werner De Smedt of Timo Descamps? Vrouwelijk Vlaanderen was een week in spanning wie de wedstrijd moest verlaten en helaas voor Werner, maar hij beet in het zand. Zijn niveau was de vorige weken heel grillig met afwisselend hoogte- en laagtepunten. Qua zanger was hij dan ook niet de beste, maar hij verraste aangenaam en in de rockabilly-nummers was hij perfect gecast. En ja, we moeten het toegeven dat zijn looks en imago zeker voor de nodige aantrekkingskracht heeft gezorgd en hem ook mee zo ver in de wedstrijd heeft gebracht. Maar uiteindelijk was het niet genoeg om op te boksen tegen het relatief nieuwe talent Timo Descamps die misschien meer kon genieten van de aandacht van de bakvissen eerste klas. Dat is zeker niet beledigend bedoeld, want van de twee was hij zeker zangtechnisch de beste. Timo dus wederom een bank vooruit en Werner werd helaas versluisd naar de jurybank.
In een overlevingsroes mocht Timo Descamps terug het podium op om Livin’ la vida loca van Ricky Martin te brengen. En het was duidelijk dat hij even op het podium moest ontladen, want wat een energie op het podium. Het was misschien iets te energiek naar mijn mening. Maar keren we terug naar het lied, dan miste ik een beetje vuur in zijn performance. Ik geef toe dat ik nog nooit een goede live-versie van het nummer heb gehoord en ook bij Timo Descamps was dat niet het geval. Het komt gewoon niet zo goed over als het origineel. Zijn stemtimbre, waar een beetje ruis op zit en er stof in de neus lijkt te zitten, paste niet echt bij het nummer. Het was wel goed gezongen, maar het miste passie en overtuigingskracht. Ik was de vorige weken al geen grote fan meer van Timo en dat blijft na deze performance ook zo. Hij zingt goed en hij is energiek en levendig op het podium, maar ik mis een beetje maturiteit om mij te kunnen boeien.
Komende dinsdag is het halloween en Cara Van Der Auwera zorgde er al voor dat we in de sfeer geraakte met haar versie van Wuthering Heights van Kate Bush. Doe uw ogen dicht en luister hiernaar en je kruipt van de schrik wat dieper onder je deken. Maar doe uw ogen open en je ziet een knappe zangeres in een knappe jurk die er verrukkelijk uitziet en ongelofelijk haar best doet om dit tot een goed einde te brengen. Maar je weet op voorhand dat haar dat niet gaat lukken, want er is maar één iemand die dit lied kan brengen en dat is Kate Bush zelf. Het stond dus in de sterren geschreven dat Cara niet anders kon dat hiermee ten onder te gaan en dat is ze ook gegaan. Met haar operagetinte performance en hoge kopstem stond ze op het podium, maar de angst in haar ogen en de bange blik na het einde van het lied verraadden veel. Geen wonder dus dat ze op de wip zit en dat de exit nu wel heel dichtbij komt.
Superfavoriet Stan Van Samang mocht ook al zo’n klassieker uit Top 100’en, 1000’en en 2000’en brengen, namelijk Radar Love van Golden Earring. Maar het leek erop dat het een Sofie Van Moll-moment met haar performance van Pink ging worden. Namelijk een lied wat op het eerste zicht goed gecast leek te zijn, maar waarbij de steracteur in kwestie ontgoochelde. En ja hoor, Stan heeft mij in dit lied ontgoocheld. Het was braafjes, de eerste noten van de tweede strofe waren er niet op, het was een beetje zwakjes. Het was weinig rock-’n-roll naar mijn mening en zijn stem klonk maar flauwtjes in dit lied. Het mocht iets rauwer, overtuigender en sterker gezongen worden. Bovendien was de laatste noot ook een beetje overdreven en misplaatst in een rock-‘n-rollnummer. We weten dat hij kan zingen, maar hij moest het niet weer laten tonen. Hij blijft er met kop en schouder bovensteken in vergelijking met de rest, maar dit was zeker niet zijn beste performance en hij kan veel beter dan dit.
Roel Vanderstukken mocht deze week een van mijn lievelingsliedjes aller tijden en mijn absolute favoriete Nederlandstalig nummer brengen, namelijk Kronenburg Park van Frank Boeijen. Ik geef toe dat ik er toch met enige reserve daar keek, maar ik moet zeggen dat Roel dat ontzettend goed heeft gedaan. Het nummer kleefde inderdaad op zijn lijf zoals Eric opmerkte. Hij bracht het ontzettend sterk en heel geloofwaardig als een mooi verhaal. En dat apprecieerde ik echt enorm. Zangtechnisch was het misschien niet zijn beste performance, maar ik vond het zeker niet slecht. Maar hoe langer het nummer duurde, hoe meer het duidelijk werd dat hij zichzelf meer in de problemen aan het zingen was. Dus ik denk dat het maar goed was dat hij maar een deel van het lied moest brengen en niet het volledige lied. Want daarvoor is hij niet genoeg zanger om het hele lied te dragen. Maar nu had hij mijn aandacht van begin tot einde en bracht hij een beklijvende versie. Dus toch chapeau Roel!
De keuze voor Steph Goossens voor deze week was redelijk verrassend, want Achy breaky heart van Billy Ray Cyrus bevindt zich tot wat minder in de hoempapasector waarmee Steph de vorige weken scoorde. Neen, nu was het degelijk popnummer dat zich minder leent tot polonaises en waarbij er wel degelijk gezongen diende te worden. Maar ja, Steph is geen zanger, hoe hard hij deze week ook probeerde. Hij probeerde het echter te verbloemen door als cowboy op het podium te verschijnen en een stokpaardje mee te brengen. Alleen lukte het deze week niet om daarmee het publiek te verleiden. Neen, nu de concurrentie echt bikkelhard wordt en hij de kans niet kreeg om de clown uit te hangen op het podium, kiest het publiek eieren voor zijn geld. En dus werd Steph veroordeeld tot de pijnbank. Eindelijk zullen velen zeggen, maar al zullen zijn fans er alles aan doen om hem nog een weekje langer in de wedstrijd te houden.
De laatste in de rij deze week was Andrea Croonenberghs die het podium op mocht met One of Us, een draak van een song van Joan Osbourne waarvoor we God mogen danken dat die maar een one-hit-wonder is gebleven. Kortom, ik ben niet echt een fan van het nummer. Maar dan geven we het toch gewoon aan Andrea en die maakt er dan een heel eigen versie van die ik wel weet te smaken. Terug met de gekende overtuigingskracht stond ze deze keer nog zelfzekerder op het podium en God zag dat het prima was. Het plaatje klopte perfect, de stem was in orde, ze bracht het met enig genot, … meer moet dat niet zijn om de beste van de avond te zijn. Andrea Croonenberghs geeft het onomwonden toe, ze gaat voor de overwinning en wanneer ze op dit elan verder gaat, kan het haar misschien nog lukken. Alhoewel, misschien is de idolenstatus van Stan net iets te groot, zelfs voor Andrea.
En dan waren er dus de duetten. Het eerste duet kunnen we omschrijven als de springen-in-het-veld van de wedstrijd, want Cara en Timo, allebei in Spring en de jongsten in de wedstrijd, mochten de spits van de duetten afbijten. En dat deden ze met When you’re gone van Bryan Adams & Melanie C. Meteen werd het echter duidelijk dat het duetten geen goed idee ging worden want beiden zongen ze de song compleet in de vernieling. Bovendien is de bedoeling van een duet het creëren van een harmonieuze samenzang, maar in dit duet trok Timo duidelijk teveel van het laken naar zich toe en duwde hij Cara, die wederom niet goed aan het zingen was, in de schaduw. Het plaatje klopte nochtans tussen beiden, de styling was perfect, maar misschien dat de stemmen beter tot zijn recht kwamen in een ander nummer. De jurycommentaren na deze performance spraken dan ook voor zich en het woord janken zal ik dan ook maar niet gebruiken.
Na de springen-in-het-veld kunnen we het tweede duet omschrijven als het testosteron-duet. Roel Vanderstukken en Stan Van Samang moesten de piste in met You’re a friend of mine van Clarence Clemons & Jackson Browne. Een feel-good-song en dat was ook op het podium te merken. De beide mannen stonden te stralen, te genieten en gaven het beste van zichzelf. Stan was weer zijn eigenste goede zelve, maar ik vond Roel in dit nummer toch iets minder. Hij liet dan ook gelukkig de moeilijkere delen over aan Stan die er wel mee weg kon. Daardoor kregen we dus een prima duet voorgeschoteld. Een echte topper was het niet echt, al ligt dat ook voor een deel aan het lied, maar het maakte wel duidelijk dat beide heren grote kanshebbers voor de finale zijn.
Het laatste duet was dat van de Schone en het Beest. Andrea Croonenberghs en Steph Goossens mochten opdraven met de camphit van Sonny & Cher, I got you babe. Al hadden ze misschien met Steph beter gekozen voor de versie van Cher & Beavis & Butthead. Maar dat deden ze niet en dat hoefde eigenlijk ook niet, want met hun beiden was het meest entertainende duet van allemaal. Andrea zorgde voor de correcte tonen en ging heerlijk mee op in het toneeltje van Steph, terwijl die laatste ontzettend vals zong maar dan weer voor de komische toets zorgde. En de combinatie werkte heel aanstekelijk en een dikke chapeau voor Andrea om niet in de lach te schieten en om toch nog correct te blijven zingen terwijl er naast jou iemand ongelofelijk verkeerd staat te zingen.
De duetten waren misschien niet het meest geslaagde onderdeel van de hele wedstrijd en gelukkig schakelt men volgende week over naar iets anders. Maar de vraag die natuurlijk op ieders lippen brandde, was wie de wedstrijd misschien moet verlaten. Timo kreeg de vrijstelling van Werner De Smedt, die waarschijnlijk een beetje te doen had met de ambities en het verlangen van de jonge knaap en hem een weekje lang zag sterven. Op de pijnbank kwamen dus zoals reeds gezegd Cara en Steph terecht. Geen onlogische keuze natuurlijk. Het zangtalent van beiden verbleekt met de snelheid van het licht als we de drie overige kandidaten aanhoren. Bovendien was het ook geen onverdiende keuze. Cara was wederom niet goed genoeg. Ze doet haar best, maar het is gewoonweg niet genoeg. En Steph heeft al een hele tijd de clown kunnen uithangen en je merkt dat op het moment dat hij het niet kan doen binnen de song hij zijn aanhang verliest. Bovendien is zijn deelname ook niet langer gerechtvaardigd ten opzichte van de andere kandidaten. Beiden gaven ze aan dat het voor hun nu wel genoeg is geweest. Vooral Cara zal blij zijn dat ze de negatieve jurycommentaren niet meer moet aanhoren. Het is natuurlijk niet leuk om week na week zulke harde verdicten te horen vallen en het leek er de laatste weken ook steeds meer op dat ze geen moeite meer deden om de positieve elementen in haar wedstrijdverloop te zoeken. Misschien is het daarom ook goed dat ze uit de wedstrijd stapt, maar aan de andere kant is het nu ook wel een mooie kans om Steph uit de wedstrijd te gooien. Ik denk dat de fans van Timo, Stan, Roel en Andrea weten wat ze moeten doen: stemmen op Cara en een grote concurrent uit de wedstrijd kieperen. Eens benieuwd of het zal lukken.
De goede doelen van de mogelijke afvallers:
De komende week kan je bellen en sms’en om Cara en Steph in de wedstrijd te houden. Per oproep zal er 10 eurocent gaan naar het goede doel van de desbetreffende kandidaat. De telefoonnummers en sms-instructies vind u terug op de officiële site.
Het goede doel van Cara is Coda Hospice, een centrum voor palliatieve zorgen in Wuustwezel. Het centrum werkt met zo’n 80 vrijwilligers om de bewoners zich zo goed mogelijk thuis te laten voelen. Want dat is het opzet van Coda Hospice. Palliatieve zorgen kunnen geven als in een ziekenhuis maar dan in een huiselijke sfeer. Cara heeft voor dit goede doel gekozen omdat haar grootvader vorig jaar nog in dit centrum verbleef en nu wil ze iets terug doen. Wanneer zij de hoofdprijs van 25.000 euro wint, wordt het geld gebruikt om de infrastructuur te moderniseren omdat het centrum nu is gehuisvest in een omgebouwde boerderij. Deze voldoet echter niet meer aan de huidige noden.
Het goede doel van Steph is Special Olympics. Deze wereldgekende organisatie biedt alle gehandicapten vanaf 8 jaar de mogelijkheid om een aangepaste sport te beoefenen, trainingsprogramma’s te volgen en deel te nemen aan wedstrijden die beantwoorden aan hun vaardigheden. Op deze manier streeft men naar de ontplooiing van de gehandicapten en de sensibilisering van hun omgeving. Elk jaar organiseert Special Olympics een groots opgezet sportevenement. Mocht Steph de finale en de 25.000 euro winnen, zou het geld vooral gaan naar dit sportevenement en gaat er zeker een deel van het geld naar de aankoop van Olympische medailles zodat alle deelnemers zich een beetje winnaar kunnen voelen. U kan Special Olympics financieel steunen op de rekeningnummers 210-0130145-23 (Fortis), 310-1122228-24 (ING), 426-5119401-10 (KBC) en 786-5841569-19 (Dexia). Giften vanaf 30 euro leveren zoals gebruikelijk een fiscaal attest op.
De liedjes voor volgende week:
De kijker mag elke week kiezen welke song zijn favoriete acteur of actrice de komende show moet zingen. Dit werd deze week de keuze van de kijker:
1. Timo: Faith van George Michael
2. Cara: Cabaret van Liza Minelli
3. Stan: Have a little faith in me van John Hiatt
4. Roel: Great balls of fire van Jerry Lee Lewis
5. Steph: What a wonderful world van Louis Armstrong
6. Andrea: I’m so excited van The Pointer Sisters
posted by Filip at 6:02 p.m.
0 Comments:
Een reactie posten
<< Home