Generatie Y

Deze ochtend stond er een artikel in de krant over de arbeidsverwachtingen van de Generatie Y, de mensen die na 1980 zijn geboren en die nu stilaan hun eerste stappen op de arbeidsmarkt zetten. En wat blijkt uit een enquête bij de jongeren: men wordt steeds compromislozer en minder flexibeler. Men is nog steeds bereid om hard te werken, maar niet ten koste van alles.

Generatie Y heeft heel wat andere arbeidsverwachtingen dan Generatie X. Die laatste leefde om te werken, de nieuwe Generatie Y werkt om te leven. Een hele verandering dus. De jongeren zijn minder bereid om vele overuren te maken, hechten heel wat minder belang aan status en geld, willen dat werk niet ten koste gaat van het privé-leven en willen ook niet meer hard werken zonder het nodige respect. De baas moet dan ook meer een mentor zijn in het arbeidsproces die goed werk beloont met verantwoordelijkheden en die veel meer feedback en complimenten geeft aan de werknemer. Let op, dit alles betekent niet dat Generatie Y niet meer hard wil werken of geen ambities meer heeft. Men is bereid om tijdens de normale werkuren hard te werken en om zich continue bij te schaven.

Zelf hoor ik dus ook bij die Generatie Y en ik geef toe dat ik mij perfect kan vinden in het beeld dat hier wordt opgehangen van de nieuwe werknemer. Ik ben ook bereid om mij op mijn werk in te zetten en er hard te werken, maar dat mag niet ten koste gaan van alles. Ik vind dat er een gezond evenwicht moet bestaan tussen werk en vrije tijd. Ik ben altijd bereid om eens overuren te maken en soms neem ik ook eens wat werk mee naar huis om het daar af te werken, voor te bereiden of mij in de materie te verdiepen. Maar dat gebeurt eerder occasioneel. En ja, ik hecht ook veel minder belang aan geld en aan status. Ik wil niet de grootverdiener zijn en ik wil geen naamkaartjes met mooie titels erop. Neen, ik wil rechtvaardig beloond worden. En ja, ik vind het soms belangrijker en plezanter om te zien dat de baas mijn werk apprecieert en een compliment maakt dan dat hij jaarlijks een loonsverhoging geeft of een opslag geeft zonder erbij te zeggen dat het is omdat ik goed werk levert.

Bovendien kan ik mij ook vinden dat werken een soort van entertainment moet zijn. Werk is een noodzakelijk kwaad om geld te verdienen en om te kunnen leven. Maar ik vind dat het belangrijk is dat ik een leuke job heb, iets dat ik graag doe en in een omgeving waar ik me goed voel. Een goede arbeidsplaats vind ik dan ook belangrijker dan een groot loon. Je spendeert tenslotte 8 uur op het werk en met de verplaatsingen en zo maakt dat nog altijd het grootste deel van uw dag uit. Dan vind ik het ook maar normaal dat ik mij amuseer op het werk met dingen die ik graag doe en dat er tijd is om ook op een plezante manier om te gaan met uw collega’s en dat het niet alleen werk, werk, werk is. Daarnaast sta ik ook wel op mijn vrije tijd. Het leven is meer dan afwassen en werk alleen. Er zijn ook nog andere dingen die ik wil doen en ik wil daar ook de tijd voor krijgen. En als ik later een gezin zou hebben, wil ik er ook tijd voor maken. Ik wil mijn kinderen ’s avonds kunnen helpen met het huiswerk, hun te slapen leggen, in het weekend uitstappen doen met hen, ….

Ik ben blij dat ik dus niet de enige ben die zo over werk denk en dat heel wat leeftijdsgenoten er net zo over denken. We zijn dan natuurlijk ook een generatie die de gevolgen van de ’80 ‘s en ’90’s hebben gezien. We hebben gezien dat onze ouders zich kapot aan het werken zijn, dat ze amper tijd hebben voor elkaar en voor de kinderen, dat ze gebukt gaan onder de stress en er soms ziek van worden. En dan zitten we nu in een tijd waar er nog eens gepleit wordt om met zijn allen langer te gaan werken tot ons 65ste en 40 uur per week in plaats van 38 uur. We zien ook in dat een mooie titel, een mooi huis, een dure wagen, een dikke pré niet gelukkig maakt en dat men er ontzettend veel moet voor opofferen. Geen wonder dus dat men constateert dat steeds minder jongeren zelfstandige worden en bedrijfjes uit de grond stampen. De Generatie Y wil heel wat realistischer gaan arbeiden en wil er vooral niet aan kapot gaan door stress en hoge werkdruk.

En het wordt hopelijk ook tijd dat de huidige generatie werkgevers dat inziet. Want men staat nu te roepen om met zijn allen nog langer en harder te gaan werken en om nog flexibeler te kunnen omspringen met overuren. Alleen zijn we daar als jonge werknemer steeds minder toe bereid en beginnen we dat ook minder te aanvaarden. We willen niet langer robots zijn van de economie en ik denk dat veel jongeren zich daar tegen beginnen te verzetten. We willen het met zijn allen goed hebben en willen daar zeker voor werken, maar voor ons hoeven die hoge lonen, hoge bedrijfswinsten, dat steeds meer en hoger en beter niet meer. We willen dat er een mentaliteitswijziging komt op arbeidsvlak. En het wordt hoog tijd dat de werkgevers en Generatie X begint in te zien.