Steracteur, Sterartiest - show 4

Steracteur, Sterartiest zit langzaam op het einde van een eerste fase. De mindere goden worden er stilaan uitgespeeld en de andere kandidaten maken zich op voor een tweede fase in de wedstrijd. Het middenveld moet dringend een tandje bijsteken willen ze kunnen blijven aanklampen, terwijl de toppers stilaan hun borst mogen nat maken om de echte strijd te gaan leveren. Want de kansen op eliminatie worden met rasse schreden groter en iedereen begint zijn eigen fanbasis te hebben. Nu zal het erop aan komen om de fanbasissen van de afvallers voor zich te winnen en tegelijk ook enkele van de tegenstanders weten af te pakken.

Maar ook het programma mag naar een tweede fase komen. Het presentatieduo blijft fantastisch en grappig, maar aan andere elementen in de wedstrijd mag nu wel gesleuteld worden. Bijvoorbeeld de vakjury. Kijk, de mindere zijn er nu uit, men mag nu wat minder vriendelijk worden, maar het moet vooral goede onderbouwde kritieken zijn. Men mag stilaan strenger zijn, zonder streng te zijn om streng te zijn. Het probleem is een beetje dat de vakjury maar weinig bijdraagt tot het programma en het wordt tijd dat daar verandering in komt. Er is een vakjury omdat zo’n programma een vakjury vereist, maar voorlopig blijft het daar ook bij. Men mag dus ook als vakjury een tandje bijsteken in plaats van maar deel uit te maken van het decor. En wordt het ook niet stilaan tijd dat men meer tijd spendeert aan de goede doelen. In plaats van tijdens de stemming een grappig filmpje te maken (die wel geslaagd zijn, daar niet van) zou men beter een voorstellingsfilmpje maken van de goede doelen, bijvoorbeeld van de afvaller of gewoon willekeurig. Het geld van de televoters gaat naar een goed doel. Als kijker heb je dan ook recht om te weten waar een deel van je geld naartoe gaat.

Maar laten we teruggaan naar de vierde aflevering. Dat An Swartenbroeckx geen sterartiest is, bleek de afgelopen weken. Een overdosis aan ongezonde zenuwen, een hoop valse noten, een bange blik in de ogen, een gebrek om het publiek te begeesteren, … wrongen haar de nek om. Op het einde van de aflevering zagen we haar echter Que sera, sera zingen (An heeft duidelijk een voorkeur voor ouderwetse, klassieke liedjes. Ze begint er niet alleen echt oud uit te zien, ze is het blijkbaar ook.) en dat was een An die we wilden zien en horen. Er zat dus wel degelijk iets in haar, maar dat heeft ze nooit laten zien. Een verdiende exit dus in de wedstrijd, al was deze op geen enkel moment onvoorspelbaar. Cara Van Der Auwera had de voorbije weken al laten zien dat ze een paar treden hoger stond dan An en het was maar niet meer dan logisch dat zij doorging.

Cara Van Der Auwera werd echter meteen weer voor de leeuwen gegooid met La complainte pour Sainte Catherine van Kate & Anna McGarrigle. Waar men deze single weer heeft opgevist, is mij eerlijk gezegd onduidelijk. Er scheelt soms toch iets met die muziekkeuze. Kortom, ik vind dit een verschrikkelijk nummer. Maar het gaat erom wat Cara ermee bakt. En eerlijk gezegd, ik werd er koud en warm van. Natuurlijk werd een groot deel van de performance verpest door een haperende microfoon. Maar met wat er wel door kwam, moet ik zeggen dat ik Geena Lisa ongelijk moet geven. Cara gaat geen bank vooruit, maar blijft naar mijn mening ter plaatse trappelen. Ze is een middelmatige zangeres en dat gevoel blijft hangen. Maar aan de andere kant maakt haar podiumpresence wel veel goed. Ze voelt zich goed op een podium, straalt op het podium en staat er ook met de nodige klasse. En met dat talent kan je een mindere zangprestatie verdoezelen, al zal Cara dan nog meer moeten entertainen en het publiek bespelen. Ze overtuigt dus nog niet genoeg en geheid staat ze volgende week of binnen twee weken terug bij de mogelijke afvallers.

Werner Desmedt is toch maar een raar diertje als je de filmpjes ziet. Hij lijkt nonchalant te staan tegenover de wedstrijd en wil duidelijk niet veel kwijt over zijn performances en de jurycommentaren voor de camera. Het liefst duikt hij weer de backstage in. Maar ik vermoed dat achter die nonchalante façade een onzeker persoon schuil gaat. En dat was ook gisteren weer te merken aan zijn performance van Gimme all your loving van ZZ Top. Hij durft helemaal niet voluit te gaan op het podium, zowel vocaal als qua performance. Let op, Werner is geen slechte zanger en zingt zeker niet toononvast, maar het blijft allemaal maar braafjes. In zo’n liedje mag het al eens wat rauwer, maar het lijkt erop dat hij bang is dit te doen in de vrees zo uit de bocht te gaan. Maar hé, dan ga je al misschien uit de bocht, maar je roept dan wel de sfeer op die het nummer verlangt. Ik denk dat Werner Desmedt wat meer uit zijn kot moet durven komen en dan wordt hij fantastisch. Op dat moment zal hij zich pas goed voelen in de wedstrijd en zal hij ook meer kunnen entertainen. Mocht hij dit deze week hebben gedaan, dan zou hij die nominatie zeker ontlopen hebben die hij nu aan zijn broek heeft.

De dieselmotor van Roel Vanderstukken sputterde vorige week serieus tegen. Tijd om een tandje bij te steken en dan is Elvis Presley met zijn Always on my mind niet meteen een geschenk omwille van de cultstatus van Elvis Presley. Maar Roel bracht het er goed vanaf. Het is duidelijk dat zijn stem en persoonlijkheid leent tot het croonen en dat zit hem als gegoten. Het was een zeer ingetogen, maar een oprechte en ontroerende versie van die Elvis-klassieker. Bovendien was het een goede zaak om de grimassen en de slappe pols in dit lied achterwege te laten. Kortom, Roel is back in the game. En toch. Ik had toch een beetje het gevoel dat Roel over het algemeen nog een stuk beter kan en nog een stuk meer kan beklijven. Het was mooi, maar op het einde van de aflevering was je het toch al voor een stuk vergeten en waren er anderen die in de ontroerende sector het een stuk beter deden. De finaleplaats wordt met de week onzekerder, maar die top vijf die hij voorspelde vorige week blijft wel een haalbare kaart.

Andrea Croonenberghs zal blij zijn dat ze de eerste fase van de afvallingskoers heeft weten te overleven, want mocht ze nu al gestruikeld zijn, zou het gezichtsverlies zijn geweest. Bovendien mocht ze deze week haar grote favoriet Torn van Natalie Imbruglia zingen wat zeker voor een extra motivatie zal gezorgd hebben. En voor een eigen interpretatie van de song. En daar haperde het een beetje. Het was uitstekend gezongen, maar het mocht iets verbetener. De vorige weken zagen we een strak kijkende Andrea en nu kon ze die kaart helemaal uitspelen, maar ze deed het niet. Daardoor beklijfde deze versie veel minder dan het origineel. Maar ze maakt dat eigenlijk goed omdat ze veel kwaliteiten van een sterartiest in deze wedstrijd heeft: klasse, een uitstekende stem, uitstraling, de nodige bekendheid, …. Het zit al een paar weken in de details bij Andrea en dat blijft deze week ook zo, maar ze draait nog altijd mee op het hoogste niveau in de wedstrijd.

Stan Van Samang viel vorige week van zijn sokkel als dé topfavoriet nadat hij uitgleed over Keane. Maar iedereen heeft recht op zijn minder moment in de wedstrijd en het was aan hem om deze week met Rockin’ in the free world van Neil Young te bewijzen dat vorige week slechts een accident de parcours was. En ja hoor, het was maar een accident de parcours want Stan imponeerde weer met deze song. Sterke performance, uitstekende rockzang, een lied dat hem volledig lag, … Ik denk stilaan dat er heel wat platenfirma’s aan het bekijken zijn wat ze Stan kunnen aanbieden en al druk in de weer zijn om een paar singles voor hem te zoeken. Stan is een sterartiest en ondanks dat de lat voor hem een pak hoger ligt dan anderen, gaat hij altijd over die lat. Een sterke kandidaat die zijn opmars naar de finale verder zet en de nodige indrukken achterlaat. Chapeau!

Maar er ligt een gevaarlijke kaper op de kust voor Stan en die heet Sofie Van Moll. Vorige week zette ze een ongelofelijke krachttoer neer dat moeilijk kon overtroffen worden met True Colors van Cyndi Laupers. Maar dat was buiten Sofie Van Moll gerekend. Ze kwam op, ze zong en ze overwon. Voor een tweede week op rij overtrof ze zichzelf en zette ze een prachtprestatie neer. Haar versie was ingetogen, ontroerend en heel sterk opgebouwd. En knap gezongen! Een performance zoals wereldartiesten het zouden doen. Kortom, er was weer niets op aan te merken deze week en ik moet er maar weinig woorden aan vuil maken, vind ik: Sofie Van Moll is dé sterartiest van deze wedstrijd! De finaleplaats kan haar alleen maar ontnomen worden door hetzelfde principe dat in de politiek geldt: vrouwen die vergeten op vrouwen te stemmen. Laat we hopen dat ze het nu (en komende zondag) niet vergeten.

Rob Teuwen kon gelukkig vorige week rekenen op de gratie van Grietje Vanderheijden en dat was ook nodig. Deze week moest hij zijn jeugdig enthousiasme leggen in Tainded Love van Soft Cell om de kijkers te overtuigen. Een klassieker, een fuifplaat, maar ook ééntje waar je moet bij opletten of je bent buiten adem. En dat hoorde ik gisteren toch een paar keer in Rob’s performance. Hij moest toch een paar keer naar adem happen. Maar over het algemeen vond ik zijn zang en performance wel een pak beter dan de vorige weken. Hij leek meer ontspannen en amuseerde zich meer op het podium. En hij gaf het nummer een enthousiasme dat zeker en vast bij het nummer paste. Kortom, het was een betere Rob die we deze week gezien hebben, maar de concurrentie met de andere is misschien net iets te hard. Misschien daarom dat hij ook deze week weer genomineerd werd. De kloof wordt te groot en wie op middelmatig niveau blijft trappelen, maakt het zichzelf moeilijk. Want je bent niet zo goed als de besten, maar je hebt het ook niet zo slecht gedaan dat mensen niet beseffen dat jij ook een extra duwtje in de rug kan verdienen.

Of misschien ligt het aan het feit dat de jonge meisjes eerder kiezen voor Timo Descamps. Deze andere jongeling sloeg vorige week de bal mis met Juanes en kreeg alweer een moeilijke opdracht voorgeschoteld, namelijk Lieve kleine piranha van Gorki. En laat me eerlijk wezen, hij sloeg deze week de bal toch weer mis. Het blijft nochtans een goede zanger, maar wederom krijgt hij een verkeerde song op zijn bord en weet hij niet de juiste sfeer te vatten. Hij zingt dit weer met veel enthousiasme en passie, maar het lied is iets meer hartverscheurend om zo blij gezind te brengen. Ik mis hierdoor een beetje persoonlijkheid op het podium en ik zie teveel een acteur die een sterartiest tracht te spelen zonder het echt te zijn. Nochtans denk ik dat Timo er aanleg zou voor kunnen hebben, maar dan moet hij zich ontdoen van die poses en meer zichzelf zijn. Misschien dat hij eens een ballade moet krijgen waar hij moet kunnen ontroeren en die meer van jezelf vraagt en vereist er gevoel en persoonlijke diepgang in te leggen. Om mij terug te kunnen overtuigen zal hij een tandje moeten bijsteken.

Met het wegvallen van An Swartenbroeckx in de wedstrijd wordt Lien Van De Kelder het nieuwe zorgenkindje. Nochtans deed ze het vorige week niet zo slecht en kreeg ze onterechte jurykritieken op haar performance van KT Tunstall. Gelukkig besefte ze zelf dat het lied haar goed lag en dat ze het goed deed. Deze week kreeg Lien een harde noot te kraken, White Flag van Dido. Terug keek ik met een bang hartje wat ze er van zou bakken en misschien daarom dat ik toch aangenaam verrast was. De zang is helemaal niet top, je merkt dat ze in de problemen komt van het moment dat het een beetje moeilijker wordt, maar het is al een pak beter dan de eerste twee shows. Bovendien zat het liedje haar wel als gegoten, veel meer dan Jennifer Lopez. Net als vorige week klopte het plaatje weer en dat zorgde zeker voor extra punten. Maar het kan niet verdoezelen dat Lien de zwakke schakel is in het geheel en dat een nominatie niet lang meer op zich mag laten wachten, wil men de geloofwaardigheid van het programma niet ondermijnen.

De laatste in de rij is meteen ook de grootste komiek van de bende, namelijk Steph Goossens. Hij weet dat hij niet kan zingen, doet ook geen moeite meer om dat te verdoezelen en probeert dan maar er het beste van te maken en zich te amuseren op het podium. Zo ook met Save the last dance for me van The Drifters. Met als resultaat dat de zang en het lied er helemaal niet toe deden. De nadruk lag op de act met het versieren van Marleen Merckx en er een dansje mee placeren, wat trouwens niet van een leien dakje verliep en voor hilarische toestanden zorgde. De entertainwaarde lag dus zo hoog dat je hem alweer de valse noten vergaf en bovendien zorgde de keuzemogelijkheid voor Heb je even voor mij van Frans Bauer dat iedereen natuurlijk Steph Goossens met deze song wil zien optreden. Steph is globaal gezien een vloek en een zegen voor de wedstrijd. Een vloek omdat hij de geloofwaardigheid als zangwedstrijd onderuit haalt, maar tegelijkertijd een zegen omdat hij iedereen een goed gevoel geeft. Maar als ik eerlijk ben mag Frans Bauer nu toch wel het mooie sluitstuk worden van zijn deelname.

Ook na deze week blijf ik volop supporteren voor Sofie Van Moll, al is Stan Van Samang zeker weer op gelijke hoogte terechtgekomen. Een finale tussen deze twee zou een mooi hoogtepunt van dit programma zijn waarbij het mij dan niet uitmaakt wie er wint. Andrea en Roel lijken op dit ogenblik te spelen voor die derde plek. De rest begint dan al een beetje achterop te hinken. Onderaan wordt de situatie kritiek voor Lien en Cara, die niet kunnen genieten van een charisma als die van Steph. De nominatie van Werner en Rob is in die zin misschien verrassend, maar ik denk dat het evengoed dus Lien en Cara konden geweest zijn. Van de twee heren gaat mijn meeste sympathie toch eerder uit naar Werner Desmedt, al deed Rob het deze week wel beter. Ik hoop echter wel dat de nominatie Werner doet beseffen dat hij meer uit zijn kot zal mogen komen, wil hij de kijker overtuigen en meer geld in het laatje brengen voor zijn goed doel.

De goede doelen van de mogelijke afvallers:

De komende week kan je bellen en sms’en om Werner en Rob in de wedstrijd te houden. Per oproep zal er 10 eurocent gaan naar het goede doel van de desbetreffende kandidaat. De telefoonnummers en sms-instructies vind u terug op de officiële site.

Het goede doel van Werner Desmedt is COMA België waar Werner peter en Leen Demaré meter is van de Limburgse afdeling. COMA is een begeleidingscentrum voor patiënten met een niet aangeboren hersenletsel of coma. De vereniging zorgt voor een aangepast en continue revalidatie van ex-comapatiënten met het oog op integratie. Daarenboven heeft COMA België ook een meldpunt opgericht waar patiënten terecht kunnen voor informatie en steun. Mocht Werner Desmedt de finale winnen dan komt de 25.000 EUR goed van pas om dit meldpunt in de toekomst te behouden en verder uit te bouwen.

Het goede doel van Rob is Make-A-Wish. Deze organisatie is ondertussen in heel Vlaanderen bekend als een organisatie die kinderen met een levensbedreigende ziekte de kans geeft om hun dromen te doen uitkomen. Die dromen variëren van een bekende persoon ontmoeten tot naar een speciale plaats reizen. Een veel voorkomende wens is trouwens F.C. De Kampioenen te ontmoeten. Hierdoor kwam Rob in contact met de organisatie en werkt hij graag mee om de droom te doen uitkomen. Mocht Rob toch nog de finale bereiken dan zou de organisatie met de finalepot van 25.000 EUR de droom van 10 kinderen kunnen doen uitkomen. U kan ook Make-A-Wish financieel steunen door een gift te storten op het rekeningnummer 409-3035101-15. Giften vanaf 30 euro geven recht op een fiscaal attest en u krijgt bovendien een jaar lang gratis de Wenskrant.

De liedjes voor volgende week:

De kijker mag elke week kiezen welke song zijn favoriete acteur of actrice de komende show moet zingen. Dit werd deze week de keuze van de kijker:

1. Cara: Sensualité van Axelle Red
2. Werner: Heartbreak Hotel van Elvis Presley
3. Roel: Hard to handle van Otis Redding
4. Andrea: Nothing compares 2 U van Sinéad O'Connor
5. Stan: Purple Rain van Prince
6. Sofie: Like a prayer van Madonna
7. Rob: Californication van Red Hot Chili Peppers
8. Timo: Fly me to the moon van Frank Sinatra
9. Lien: I wanna dance with somebody van Whitney Houston
10. Steph: Heb je even voor mij? van Frans Bauer

Zondag 0110-concerten

Ik hoop er zondag in Gent bij te kunnen zijn, maar voorlopig houden er een paar beestjes feest in mijn keel en lijk ik ziek te worden. Daarom wil ik toch op voorhand al zeggen dat ik dit initiatief 100% steun. Het zijn concerten voor verdraagzaamheid en dat is een mooie waarde om voor op straat te komen en een gezellig feestje rond te bouwen. En ja, de concerten zijn voor een deel ook politiek getint, maar laat mij duidelijk zijn dat ik ook hier 100% achter de visie van Tom Barman, Sioen en Arno sta.

De officiële site
De MySpage-pagina

Gemeenteraadsverkiezingen via internet

8 oktober. Nog anderhalve week en we moeten weer met zijn allen naar de stembus. Deze keer voor de gemeenteraadsverkiezingen en de provinciale verkiezingen. En de campagne is volop aan de gang. Er worden volop affiches gehangen (en op sommige plaatsen ook volop verscheurd), de brievenbussen puilen uit van de verkiezingspropaganda, de kandidaten schuimen de cafés, eetpartijen, fuiven, markten, e.d. af. Maar om mij persoonlijk beter te informeren heb ik de afgelopen dagen het internet gebruikt om meer informatie te krijgen over de partijen, de kandidaten en hun programma’s.

Waarom via het internet? Eigenlijk is dat redelijk simpel. Het gaat hier om lokale verkiezingen. Dat betekent dat er via de nationale media maar weinig informatie doorvloeit naar de kiezers. Er zijn wel verkiezingsrubrieken en programma’s, maar daar wordt er om de begrijpelijke reden natuurlijk niet dieper ingegaan op elke gemeente. Daardoor bereikt natuurlijk het grootste deel van het debat niet het kiezerspubliek, tenzij men deelneemt aan politieke debatten waarover vaak maar weinig wordt gecommuniceerd. Resultaat is dat je dus via de massamedia niet wordt geïnformeerd over de partijen, hun kandidaten en waarvoor ze staan. Er wordt dus daarom op lokaal vlak heel intensief campagne gevoerd. Ik zei het reeds, je kan de brievenbus niet opendoen of er zit wel een verkiezingsfolder in, je kan niet in het openbaar treden of men duwt uw een kaartje in de handen, …. Maar op die kaartjes, affiches en in de folders beperkt men zich vaak tot gebalde slogans, oneliners, programma in tien korte punten, …. Het blijft allemaal oppervlakkig en het is dus moeilijk om een volledig en uitgewerkt programma te bemachtigen.

De reddende engel in deze moderne tijden moet dan toch internet zijn. Een massamedium die wel kan gebruikt worden om zijn kiezers te bereiken. Iedere partij kan er dan ook niet meer om heen. Men moet een eigen website hebben. Van de Aalsterse partijen die ik opzocht was er niemand die geen website had. Maar er zijn wel duidelijke kwalitatieve verschillen tussen de onderlinge partijen. Kijken we naar de site van het Vlaams Belang of de VLD, dan zien we een verzorgde en duidelijke website. De reden hiervoor is waarschijnlijk niet moeilijk te zoeken. Het Vlaams Belang hoeft geen lonen te betalen aan stafleden en kan dus volop in propaganda investeren. En daar hoort een verzorgde website natuurlijk bij. Bij VLD is het duidelijk dat ze heel hard aan de kar moeten trekken om kiezers in Aalst te overtuigen. Zo lijkt het wel dat 40% van alle affiches in Aalst van VLD-signatuur zijn, ze hebben de mooiste verkiezingsfolders die mooi blinken, … en dus ook op internet doen ze hun best om een kwalitatief verzorgde website te hebben. Er staat blijkbaar heel wat op het spel om in het bestuur te blijven.

Andere partijen in het Aalsterse hebben een website, maar daar blijkt iets minder geld en tijd te zijn aan besteed. Kijken we naar de sites van CD&V en SP.a, dan zijn dit geen lelijke sites maar echt knap zijn ze nu ook weer niet. CD&V houdt het op een sobere website die duidelijk niet al te vaak wordt geüpdatet. De website van SP.a is drukker, maar vooral een pak onoverzichtelijker met massa’s informaties aan de zijkanten die de blik van de hoofdkern weghouden. Groen! is een partij die op heel wat minder financiële middelen kan rekenen sinds ze uit het federale parlement werden gestemd. En dat laat zich ook merken aan de websites voor Aalst. Men heeft namelijk het gratis Blogspot ingepalmd met een wildgroei aan sites (of liever gezegd blogs). Je wordt dus van de ene blog naar de andere geloosd zonder dat je er veel erg in hebt. Het probleem is echter dat vele informatie op vele blogs terugkomt waardoor de vraag niet kan gesteld worden of het niet beter is om alles te centraliseren op 1 site of blog. Tenslotte is er nog de nieuwbakken partij Blauw. Ook zij hebben een website opgericht, maar deze is ronduit amateuristisch te noemen waarbij een cursus webdesign heel goed van pas zou kunnen komen.

En dan gaan we op zoek naar het verkiezingsprogramma van de verschillende partijen. En wat blijkt? Het is vaak verdomd moeilijk om een uitgewerkt programma te vinden op de websites. Bij één partij is er zelfs niet echt een programma terug te vinden op hun website. Wie zijn kiezers wel duidelijk wel informeren met een uitgewerkt verkiezingsprogramma zijn VLD en Groen! Wie hun website bezoekt en kan makkelijk en snel het verkiezingsprogramma terugvinden in een pdf-formaat. Je krijgt natuurlijk een serieuze boterham van ongeveer 30 à 35 bladzijden voorgeschoteld, maar de bundel geeft u natuurlijk een goed overzicht van wat men de komende zes jaar wilt realiseren. En ondanks dat de website van Blauw amateuristisch lijkt, vindt je er ook een uitgebreid verkiezingsprogramma terug. Het wordt mooi omschreven als een blauwdruk voor Aalst en gaat uitvoerig in op de verschillende thema’s die er in Aalst leven. Bovendien worden er aan de verschillende thema’s meteen de namen gelinkt voor wie de thema’s belangrijk zijn.

En ook bij SP.a vinden we al snel het verkiezingsprogramma terug. Maar al gauw blijkt dat men hier het volledige programma gebald wilt presenteren. Dus geen mooie presentatiebundel, maar een overzicht van de verschillende belangrijke en noodzakelijke thema’s met kort wat uitleg of concrete dingen die men wilt realiseren. Je krijgt dus wel een globaal beeld van het programma, maar het is minder mooi aangekleed dan bij VLD of Groen! en het lijkt ook meer op een verzameling van losse ideeën dan een uitgewerkt programma. Op de websites van Vlaams Belang en Aalst Plus is het ook niet lang zoeken naar het verkiezingsprogramma, maar hier blijkt men niet veel programma te hebben. Beide partijen stellen zoiets op als een puntenplan, waarbij sommige punten iets meer worden uitgewerkt zonder echt diep op de materie in te gaan, terwijl anderen duidelijk bladvulling waren waar men niet al te veel woorden wilt vuilmaken.

En dan is er die vreemde eend in de bijt, namelijk CD&V. Ik heb mij rot gezocht op de website van die partij, maar ik vind nergens een echt duidelijk verkiezingsprogramma. Men heeft wel een rubriek Ja, graag waarin men een aantal teksten van de voorzitter en lijsttrekker heeft verzameld, maar dat bezwaarlijk een verkiezingsprogramma kan genoemd worden, eerder een voorwoord voor een verkiezingsprogramma. Wat je wel op de website terugvindt, is een voorstelling van de verschillende kandidaten die elk hun aandachtspunten opsommen die ze willen realiseren als ze verkozen worden. Gemeenteraadsverkiezingen worden hier dus duidelijk meer opgevat rond personen dan rond een algemeen programma of hoe moeten we dit anders interpreteren. Nadeel is natuurlijk dat je als bezoeker van de website maar weinig zint hebt om al die namen te gaan aflopen om zo het programma te lezen.

Daarom dat vele kandidaten voor de gemeenteraadsverkiezingen een eigen website hebben. Ik heb natuurlijk geen tijd gehad om al die sites te gaan bezoeken, maar één ding viel mij wel op bij de sites die ik bezocht. Ze zijn vaker knapper dan de partijsite, ze worden vaker geüpdatet en je krijgt vaak een heel goed inzicht in de persoon én de politieker. En dat is hetgene wat mij het meeste opvalt bij de gemeenteraadsverkiezingen op het internet, namelijk de persoonscultus. Gemeenteraadsverkiezingen draaien meer rond personen dan rond lijsten. En daar spelen vele kandidaten op in, vooral degene die voor verkiesbare plaatsen gaan. Voor de lijstvullers lijkt het internet een overbodige luxe te zijn. Tja, ze zijn niet echt van plan om te gaan zetelen of staan ze op zo’n plaats dat ze nooit moeten gaan zetelen, dat ze ook niet echt met programma’s en voorstelling van hun persoon naar voor moeten komen. Wie dat wel moet doen zijn natuurlijk de lijsttrekkers. Voor hun lijkt het dan ook een noodzakelijk kwaad te zijn een eigen website.

Dat is dan toch op enkele uitzonderingen gerekend. Zo heeft de lijsttrekker van VLD en eveneens de lijsttrekker van Blauw geen eigen website. Zien ze er de noodzaak misschien niet van in omdat er via de partijsite voldoende propaganda wordt gemaakt voor hun? Of zijn ze gewoon niet zo computerminded en zo onbekwaam om een eigen webstek op poten te zetten en te onderhouden? De meeste andere lijsttrekkers hebben wel die eigen webstek en vaak met een mooi resultaat. Al ligt bij sommigen de klemtoon meer op de eigen persoon, terwijl bij anderen de klemtoon meer op de politieker ligt. Toch, zoals reeds gezegd, geven deze sites vaak wel een duidelijk beeld weer over wie de persoon is en waarvoor hij staat.

Qua verkiezingspropaganda hinkt internet toch nog achter bij de gemeenteraadsverkiezingen en je ziet dat de meeste partijen en kandidaten toch nog het meeste geld en energie steken in de klassieke propaganda. Maar de meeste geven de nodige standaardinformatie als een voorstelling van de kandidaten en het programma. Maar de mogelijkheden met internet zijn veel uitgebreider dan dat en het is dan ook jammer dat men niet meer energie steekt in de webstek. Voor grote bedrijven is een knappe website een belangrijk marketingsmiddel. Dat zou het voor de politiek ook moeten zijn. Er is dus nog werk aan de winkel.

Eerbetoon aan de beste jeugdserie ooit

Cordons en belangen

Op 8 oktober zal het weer hetzelfde scenario worden als de voorbije jaren. Het Vlaams Belang gaat er op vooruit (al is dat niet moeilijk omdat de vorige gemeenteraadsverkiezingen reeds 6 jaar geleden waren. Het wordt te bekijken hoe ze het zullen doen in vergelijking met de Vlaamse verkiezingen van twee jaar geleden) en de andere partijen zullen een beroep doen op het cordon sanitaire om het Vlaams Belang van de macht te houden. En wederom zal de roep luid weerklinken om dat cordon te doorbreken. Zal het op 8 oktober lukken voor het Vlaams Belang om het cordon te doorbreken? Willen ze het eigenlijk wel? En wat als het gebeurt?

Vaak wordt er geroepen dat het cordon sanitaire niet werkt. Ha ja? Tiens, ik dacht dat het cordon sanitaire in het leven werd geroepen om het Vlaams Belang niet te laten regeren. En dat doen ze tot op de dag van vandaag toch nergens. Dus, wie zegt er dat het cordon niet werkt. Maar voor wie het cordon sanitaire in het leven is geroepen om de groei van het Vlaams Belang te stoppen, die heeft gelijk. Want het cordon heeft het Vlaams Belang niet weerhouden er elke verkiezing op vooruit te gaan. Dus vinden sommigen dat het cordon sanitaire dan maar moet worden opgeheven. Maar dan zeggen vele politici erbij dat ze toch niet willen samen regeren met het Vlaams Belang, wat dus eigenlijk zoveel wil zeggen als het cordon sanitaire opheffen om een nieuw cordon sanitaire op te leggen. Alleen noemen we het niet meer zo en dus kan het Vlaams Belang ook niet meer beweren het slachtoffer te zijn van het cordon sanitaire.

Zal het cordon sanitaire doorbroken worden na 8 oktober? Ik denk eigenlijk van niet. Want wie de televisie oplegt en naar bepaalde programma’s kijkt, merkt toch een aantal dingen op. Ten eerste zijn het de grote leiders van het Vlaams Belang die vooral het cordon doorbroken willen zien zodat ze zelf van de macht kunnen proeven (en die macht ook misbruiken). Maar heel raar zijn er ook heel wat lokale Vlaams Belang-afdelingen die helemaal niet willen regeren. Die liever houden van de oppositie want dat ligt natuurlijk beter in de aard van de partij. Namelijk over alles en iedereen negatief doen en zelf geen verantwoordelijkheid nemen. “We willen niet regeren. We kunnen ook via de oppositie op het beleid wegen” is een uitspraak van een lijsttrekker van Vlaams Belang tijdens Terzake. Waarschijnlijk weet die lijsttrekker ook dat wanneer ze mee moeten regeren er toch niets van zullen bakken en door de mand zullen vallen.

Natuurlijk ging het hier maar om een Belanger in een vergeten uithoek van het land. De grote kopstukken van de partij gaan natuurlijk voor de grote steden. Maar daar is de kans wel heel klein om hen mee te laten besturen, vermits deze meer representatief zijn voor het hele land. Bovendien zal het Vlaams Belang ook niet de grootste partij zijn in Brugge, Gent, etc., Antwerpen buiten beschouwing gelaten. In een aantal van die steden werd er de afgelopen jaren een goed beleid gevoerd en zijn de meeste kiezers wel tevreden over hun bestuur. Tuurlijk zijn er een aantal steden waar het uitkijken wordt, bijvoorbeeld hier in Aalst, maar die steden zullen via de partijen ook goed in het oog worden gehouden dat men het cordon naleeft.

Maar stel dat het Vlaams Belang toch ergens mag meeregeren. Wat gaat dat dan geven? Dat is koffiedik kijken, maar als ik kijk naar het verkiezingsprogramma hier in Aalst, dan is het maar magertjes. Het is wel erg om te lezen dat Vlaams Belang Aalst mochten ze meeregeren de ontwikkelingshulp stop wil zetten (het is ocharme nog geen 1 euro per inwoner per jaar) en dat kunstenaars op niet veel geld moeten rekenen als het grote publiek hun werken niet komt bezoeken (en dat in een stad met een bekend cultureel centrum als De Werf). Maar camera’s op elke hoek van het centrum gaan er natuurlijk wel komen en waarschijnlijk zullen die heel selectief zoeken. Erg wordt het wanneer in verkiezingsprogramma’s van het Vlaams Belang in andere gemeenten wordt aangekondigd dat ze belasting X zullen afschaffen wanneer ze aan de macht komen, terwijl die gemeente helemaal geen belasting X hebben. Gaat met zulke mannen naar de oorlog, zeggen wij hier.

Maar de grote vraag is natuurlijk of het Vlaams Belang niet gaat imploderen als ze aan de macht gaan komen. Want dan moeten ze zelf gaan regeren, zelf beslissingen nemen en verdedigen en verantwoordelijkheid opnemen. En dan hebben ze geen schietschijf meer om over te klagen en kunnen ze niet meer tegen alles en iedereen zijn. Bovendien hebben ze ook al niet het bekwame personeel om in vele gemeenten te gaan besturen. Kijken we hier naar Aalst, dan bestaat de lijst uit een weliswaar intelligente lijsttrekker, maar de rest van de lijst is een zooitje van carnavalisten en cafébazen. Echt veel indruk maken ze niet, wat gaat dat geven in de gemeenteraad. Zelfde als in het Vlaams parlement waar Filip Dewinter hoog van de toren blaast en de rest gedwee volgt zonder vaak te weten waarover het gaat?

Het mag duidelijk zijn. Ik vind dat het cordon sanitaire nog steeds goed zijn werk doet om het Vlaams Belang van de macht te houden en dat het daarom behouden moet blijven. De partij is té gevaarlijk om aan de macht te laten komen. Helaas leven we in een zaag- en klaagcultuur waar vele mensen hun gelijke zien in de partij. Als we maar negatief kunnen zijn op alles en iedereen. 8 oktober 2006 wordt weer een zegepartij voor het Vlaams Belang en samen met mij zullen er ’s avonds weer een pak mensen met een bang en ongerust gemoed gaan slapen.

Eurosong for kids - 2e halve finale

De tweede en meteen laatste halve finale van Eurosong for Kids was er een van ondermaats niveau. Het spetterde vorige week al niet op het scherm en deze week sputterde de motor nog meer. Krijgen we een zelfde effect als bij Idool? Na twee keer organiseren is het vet van de ketel en grasduinen we al in een categorie lager. Of leggen wij als kijker de lat een stuk hoger voor de kinderen dan de voorbije jaren? De lat qua zangcoaching ligt alvast een stuk hoger lijkt mij en misschien dat dit voor meer druk zorgde? Wat de oorzaak ook moge zijn, de tweede halve finale stelde erg teleur.

De oudste van de bende heet Nikkie en zij mocht als eerste het podium betreden. Ze schreef zelf het lied Echte vrienden en Wim Claes mocht de productie van de song verfijnen. Nikkie was de voorbije maanden cameraschuw en haar angst had ze nog niet helemaal overwonnen. Ze durfde reeds in de camera kijken, maar het was vooral met heel verlegen blikken. En helaas voor haar zorgde die verlegenheid voor een rem op haar performance. Want ze heeft wel degelijk een mooie stem, ze zingt vrij goed en ziet er goed uit, maar ze spetterde niet van het scherm. Dat ligt misschien ook voor een deel aan het lied. Want Echte vrienden is geen slechte single en klinkt vrij volwassen qua uitwerking, maar het was catchy genoeg en in feite een beetje te braaf. Bovendien ben ik ook er niet vrij zeker of de tekst zo origineel is, want het refrein klonk toch wel heer erg op een liedje dat vorig jaar in de Nederlandse preselectie strandde. Of misschien ligt dat aan de voorspelbaarheid van het thema dat echte vrienden voor het leven zijn en er altijd voor mekaar zijn.

Nicolas is zowaar reeds een BV want hij speelt al een tijdje een rol in VTM-reeks Wittekerke. Maar naast acteur heeft hij ook zangambities (tiens, zit hij niet in de verkeerde show) en hij pende voor Eurosong for Kids de song Ik wil je nooit meer kwijt. Voor de productie werd er een beroep gedaan op dance-producer Regi Penxten. Met het voorspelbare resultaat, namelijk een typische Milk Inc-productie en zelfs met de typische songopbouw van Milk Inc. Helaas is dat dancegenre internationaal over zijn hoogtepunt heen (al blijft het hier in Vlaanderen wel nog tamelijk populair) en ook mij kan deze muziek niet echt meer bekoren. Maar Nicolas zit met een nog groter probleem, namelijk de stemvastheid. Het moet eerlijk gezegd zijn dat hij er regelmatig naast zat. Bovendien maakte hij het zich moeilijk om voor het dancegenre te kiezen waardoor er moet gedanst én gezongen worden. En je hoorde dat hij midden de song al in ademnood begon te geraken. Het rammelde dus langs alle kanten met de performance en door de stemonvastheid vrees ik ook dat hij geen goede beurt kan maken in Roemenië.

Arlieke uit De Haan koos voor Eurosong for Kids voor een luisterliedje en schreef Waarom liet je mij daar staan. Voor de productie werd er een beroep gedaan op Alain Vandeputte. Tekstueel was dit een hoogtepunt uit de reeks van inzendingen, daar hoeft geen twijfel over de bestaan. Imposant voor een meisje van 12 jaar. Maar Arlieke maakte het zichzelf helemaal niet gemakkelijk. Want er is ten eerste het feit dat bepaalde zinnen nogal snel eruit moeten komen en soms lijkt het wel te snel. Maar ten tweede ook omdat hele stukken in kopstem moeten gezongen worden. En dat zorgt enerzijds wel voor een mooie feeërieke sfeer dat over het lied gedrapeerd wordt, maar dan moet het anderzijds ook correct gezongen worden. En helaas wrong daar het schoentje. Bovendien denk ik ook dat er voor haar teveel stukken in kopstem inzaten en dat in combinatie met de zenuwen voor een minder geslaagde performance zorgden. Nochtans vond ik het in het geheel geen slecht liedje, maar door de struikelmomenten vond ik het niet waardig om ons land te gaan verdedigen op het Songfestival.

De guitige Melissa waagde haar kans met Hé jij. Het was oorspronkelijk in een popjasje, maar producer Alain Vande Putte goot het in een countrysausje met een hoog K3-gehalte. En dus kregen we een aanstekelijk deuntje met een aanstekelijke choreografie en de nodige guitigheid van Melissa. Het moet gezegd zijn dat het gehele plaatje klopte en er knap uitzag. Maar het probleem zat hem alweer in de toonvastheid. Ook Melissa zong helemaal niet goed en zong regelmatig uit de toon. En bij Nicolas en Arlieke vond ik dat wel jammer voor hun, maar ik vond het hier echt wel jammer omdat de rest zo goed in elkaar zat dat dit kon scoren in Roemenië. Maar ik vind dat ook voor de kinderen stemvastheid een eerste vereiste moet zijn. En iedereen heeft zenuwen en kan dan al eens uit de bocht gaan, maar op het grote festival zijn de zenuwen natuurlijk nog eens zoveel keer erger dat je, hoe jammer ook, beter nu een strenge selectie doorvoert dan in Roemenië onderuit te gaan. Maar het is dus met spijt in het hart voor Melissa en haar song Hé jij.

Laatste in rij waren de rockgroep The Fireflies. In feite zijn ze met zijn vijven, maar vermits er eentje reeds 17 is, kon die natuurlijk niet meedoen. En in feite zingen ze ook in het Engels, maar dat laat dat verdomde reglement ook al niet toe. En wist u ook al dat zij zich vorig jaar reeds hadden ingeschreven, maar toen niet door de preselecties raakten. Dit jaar lukte het dus wel met hun zelfgeschreven song Waarom? De productie lag in handen van X!nk-producer Paul Despiegelaere. En zij hebben deze tweede halve finale van een ondergang gered. Vooreerst is er de uitstekende zang van leadzanger Sander, al mag die naast het podium wel eens meer lachen. Daarnaast is het ook een uitstekende song met een prima tekst met boodschap. Want ik wel iets minder vind aan het liedje is dat er geen echt duidelijk indeling van het lied is met een duidelijk refrein. En daardoor blijft het iets minder lang hangen dan andere liedjes. Maar ze zijn duidelijk een grote kanshebber voor Roemenië: ze staan zelfzeker op het podium, ze hebben een goed liedje, ze hebben een prima zanger en wat ze doen is kwalitatief hoogstaand.

In deze tweede halve finale hadden The Fireflies vrijspel. Tweede werd Nicolas, met dank aan Regi, maar we moeten eerlijk zijn dat dit qua stemvastheid niet alles was en dat Nikkie maar de enige was die naast The Fireflies toonvast zong en dus meer recht had op die tweede plaats. Maar haar lied was helaas een stuk minder catchy dan dat van Nicolas. Voor de finale wordt het dus uitkijken naar The Fireflies en Thor!, al mogen we Lizz@xy ook nog niet afschrijven. Ik geef toe dat mijn voorkeur toch uitgaat naar de jongste Thor!, al geef ik toe dat The Fireflies misschien het grote festival meer zouden kunnen relativeren (vooral mocht het misgaan) en er meer zouden van kunnen genieten. Het eeuwige dilemma bij Eurosong for Kids: kan je een 8-jarige zoveel druk op zijn schouders leggen en al naar zo’n circus sturen, ook al heeft hij het meest geschikte nummer?

Top 10 - 24 september 2006

1. John Legend: Save Room
2. Nate James: The message
3. Nelly Furtado feat. Timbaland: Promiscuous
4. Amos Lee: Shout out loud
5. Gnarls Barkley: Smiley faces
6. Reamonn: Tonight
7. Justin Timberlake: SexyBack
8. Lemar: It's not that easy
9. Beyoncé: Deja vu
10. Hadise: Bad Boy

Steracteur, Sterartiest - show 3

De derde show. De gewenning treedt op. Men wordt nonchalant, men loopt op wolken, men denkt dat top 5 reeds binnen is, men levert een mindere prestatie. De derde show van Steracteur Sterartiest was er één waarbij vooral de mannelijke top het een beetje liet afweten en daar konden de vrouwelijke sterke opponenten van profiteren. Als deze trend zit de komende weken voortzet, wordt het nog een heel verrassende finale want de gedoodverfde favorieten vielen van hun sokkel. En ook op mijn persoonlijk lijstje van favorieten staat nu een nieuwe naam bovenaan te pronken.

Voor Rob Teuwen en Grietje Vanderheijden was het een spannende week, maar toch hadden ze beiden een realistische blijk van de situatie. Rob Teuwen is ten eerste een veel bekender gezicht dan Grietje en kan ten tweede ook meer op de vrouwelijke steun rekenen die in zulke wedstrijden sneller zullen stemmen dan mannen. Maar ook het kamp van Grietje Vanderheijden wist dit en zette een grote steuncampagne op. Helaas kwam de hulp te laat en moest ze de wedstrijd verlaten. Onterecht omdat er vorige week slechtere performances in de show zaten die eigenlijk op de nominatiestoel dienden te zitten, maar aan de andere kant ook terecht omdat ze mij de vorige twee weken niet echt volledig kon bekoren en Rob dat voor een stuk wel deed. Exit Grietje Vanderheijden dus, maar hopelijk heeft de grote steuncampagne heel wat geld opgeleverd voor haar nobele goede doel Unicef.

De door het publiek geredde Rob Teuwen mocht meteen de spits afbijten en dit met het schitterende Englishman in New York van Sting. De spanning van het wachten op de resultaten, vreugde omdat je er nog bij bent en u dan meteen moeten concentreren op een performance, het volgt allemaal zo snel op elkaar dat het moeilijk is om dat laatste tot een goed einde te brengen. En dat bleek ook gisteren bij de performance van Rob. Hij kwam al wandelend zingend of zingend wandelend op en meteen was het hoorbaar dat er qua zang nog heel wat werk is voor Rob. Zijn zang was middelmatig tot zwak en verbeterde niet naarmate de song vorderde. Bovendien miste ik leven en energie in de song. Het neigde teveel naar de saaie, schoolse kant en Rob kon het lied niet echt laten openbloeien. Het was een mooie poging, maar daarmee is alles gezegd. Gelukkig was er Grietje die Rob een tweede pijnbank wou besparen en hem een vrijstelling gaf. Eentje die hij goed kon gebruiken.

Sofie Van Moll struikelde vorige week een beetje over Girl en kreeg deze week meteen het moeilijke It’s oh so quiet van Bjork voorgeschoteld. De kijkers maken het haar duidelijk niet makkelijk. Maar wanneer je dit met glans doorspartelt, maak je echt indruk. Vraag maar aan Natalia die de concurrentie met dit nummer wegblies tijdens Idool. En nu doet Sofie Van Moll haar dit na. Dit was dé performance van de week en zelfs dé performance van alle reeds voorbije afleveringen. Sofie blies hiermee de rest concurrentie van het podium. Uitstekend gezongen, fantastisch en uitbundig geschreeuwd en een perfecte crazy performance (al waren de blauwe plastieken bottekes er wel net iets teveel aan). Sofie Van Moll katapulteerde zichzelf naar de top in de wedstrijd en als ze op dit elan verder doet, staat ze nu al met één been in de finale.

Timo Descamps veroverde de voorbije twee weken vele tienerhartjes en maakte indruk op de jury. Voor deze week kreeg hij van de kijkers La camisa negra van Juanes voorgeschoteld, dé zomerhit van dit jaar. Vraag daarbij is natuurlijk of het Spaans een struikelblok ging vormen voor Timo, maar dat bleek na zijn performance niet het geval te zijn. Al was de song in zijn geheel wel een struikelblok voor Timo. Het lag hem gewoon niet en dat was aan de hele performance te zien. Vocaal was het niet slecht gezongen, maar zijn hele act met zijn schouder achteruit, met het vingertje wijzen, zijn poses, … was misplaatst in het geheel. En meer nog, die poses begonnen mij zelfs op den duur te irriteren. Hij kon de juiste toon van het nummer niet vatten en ging zo de mist in. Hij werd de voorbije twee weken op een sokkel geplaatst, maar nu blijkt dat hij moet opletten want één verkeerd nummer en hij slipt eraf.

Nog iemand die zo’n off-day had gisteren was Roel Vanderstukken. Hij werd de arena ingestuurd met I can see clearly now van Lee Towers, maar het geheel was minder indrukwekkend dan de voorbije twee weken. Ondanks het feit dat hij niet slecht zong, miste het geheel de nodige power die het lied nodig heeft en het leek er ook de hele tijd op dat Roel niet veel plezier beleefde aan dit nummer. Nochtans zou het lied met zijn stemtimbre voor een geslaagde combinatie moeten hebben kunnen zorgen. Of was het misschien hoogmoed die hem de das omdeed? Hij weet zeer goed dat hij top 5 kan eindigen, maar dat betekent niet dat hij zijn best niet meer moet doen. Conclusie is dan ook dat Roel helemaal niet in topvorm was en veel beter kan dan dit. Misschien lag het net als bij Timo aan de muziekkeuze die hem minder lag. Volgende week beter dan?

An Swartenbroeckx bengelt al twee weken onderaan de ladder, maar haar striptease-act zorgde ervoor dat ze deze week terug op het podium stond met Killing me softly van Roberta Flack en ongeveer 10 jaar geleden nog succesvol gecoverd door The Fugees. Het is een dijk van een klassieker en ik beken dat ik deze song niet graag in de handen van An zag belanden als je haar twee vorige performances zag. En ja hoor, na haar performance bleef ik bij mijn standpunt. Ze bracht het begin a capella en dat was in haar geval niet echt meteen een goede zet. Want het klonk toch niet echt al te toonvast en ook tijdens de rest van het nummer zong ze onzuiver. Positief was echter wel dat ze iets meer ontspannen op het podium stond en dat haar zang toch iets beter was dan de vorige twee weken. Maar het blijft onvoldoende om een verdere deelname aan Steracteur Sterartiest te rechtvaardigen. Een terechte nominatie dus.

Nog iemand die de vorige twee weken een waar zorgenkindje was in de wedstrijd is Lien Van De Kelder. Deze week koos het publiek voor Black horse and the cherry three van KT Tunstall. Lag het aan het feit dat ik dit een supertoffe single vind of dat ik maar weinig verwachtingen meer had bij Lien Van De Kelder, maar ik vond deze performance in tegenstelling tot de jury wel geslaagd. Ik vond het een stuk beter dan haar vorige performances, vooral vocaal. Ze is zeker niet de beste zangeres van de hoop en niet alle noten zijn zuiver gezongen, maar ze heeft deze week met veel meer flair en plezier gezongen. En ik vond het totale plaatje met styling en performance ook af. Er zit dus duidelijk vordering in, maar ze zal nooit de finale behalen.

Er wordt Steph Goossens toch veel vergeven: vals zingen, als een kapstok op het podium staan, lachen tijdens zijn liedjes, … en toch overleeft hij het elke week. Omwille van de hoge sympathiegehalte. Zo ook deze week na zijn performance van Living Doll van Cliff Richard, al had Steph’s versie vooral meer weg van The Young One’s versie inclusief rare geluiden op de achtergrond. Maar er werd gisteren ook vanuit de jury toch eens geopperd dat het hier wel degelijk om een zangwedstrijd gaat. En dat is het inderdaad nog steeds. Tuurlijk is het plezant om Steph bezig te zien en zowel hij als de kijker beleven plezier aan zijn performances. Maar het liedje kan niet blijven duren. Ten eerste omdat elke week de kans groter wordt dat het eerder een karikatuur wordt en dat het naar het belachelijke begint te neigen en ten tweede omdat het ook unfair zou zijn voor de kandidaten die wel degelijk kunnen zingen. Het is dus leuk, maar er mag nu stilaan een eind aan komen.

Andrea Croonenberghs werd deze week het podium opgestuurd met Beautiful Stranger van Madonna. En als je de naam Madonna hoort in combinatie met live zingen, dan weet je dat je zelfs als onervaren zangeres niet veel moeite moet doen om Madonna vocaal te overklassen. En we weten dat Andrea live kan zingen, dus op dat gebied heeft ze er weer goed vanaf gebracht. Ik geef wel Peter Koelewijn gelijk dat het nog niet helemaal top is, maar dat het wel al een stuk beter was dan vorige week. Maar het venijn zit hem natuurlijk in de staart. Madonna weet haar vocale wanprestaties te verdoezelen door veel show te verkopen. En daar heeft Andrea minder kaas van gegeten. Het was meer ingetogener, Madonna zou rondspringen op het podium, Andrea bracht de song ook een pak serieuzer, …. Kortom, qua entertainmentwaarde heeft Andrea nog ruimte voor verbetering, vocaal is het letten op een paar details. Desalniettemin heeft ze deze week een inhaalbeweging gemaakt op de mannen aan de top.

Cara Van Der Auwera was vorige week ziek en dat was er aan te horen. Gelukkig spaarde het publiek haar, maar gaven ze haar wel Mad about you van Hooverphonic als opdracht. Een onbegonnen opdracht voor een kandidaat aan Steracteur Sterartiest dunkt me. Maar toch heeft ze met veel moed en lef de uitdaging aangegaan. Wat natuurlijk direct opvalt is dat Cara niet de stem heeft van Geike Arnaert en dat niet alle noten in kopstem even geslaagd waren. Bovendien miste ik ook de sfeer die het origineel uitademt. Maar aan de andere kant vond ik haar performance niet slecht. Ze kon mij in het begin boeien en de song past ook goed bij haar, al verminderde mijn interesse naarmate de song vorderde en Cara meer in de problemen geraakte. De nominatie is dan ook te betwisten en zou zeker niet naar haar zijn gegaan mocht Rob de vrijstelling niet hebben gehad.

Rebel without a cause Werner Desmedt was vorige week minder op dreef, maar dankzij Karel Deruwe stond hij er deze week met Maria, Maria, ik hou van jou van legende Raymond Van Het Groenewoud. En Werner had er duidelijk zin in. Hij bracht het nummer met plezier, hij liet zijn microfoon al eens los, het was vocaal beter, … Toch hoort hij vocaal nog niet bij de top. Daarvoor had ik graag iets meer kracht op zijn stem gewild en klonk het nog niet overtuigend genoeg. Maar voor iemand die geen ervaring had met zingen behalve in zijn badkamer zette hij deze week wel weer een stap vooruit. Dus als hij op dit elan verder doet, zie ik hem nog hoog eindigen in de wedstrijd. Al zal zijn verschijning voor het vrouwelijke publiek zeker voor een nodig duwtje in de rug geven.

De voorbije twee afleveringen imponeerde Stan Van Samang iedereen en werd hij meteen tot de topfavoriet gekatapulteerd. Deze week kreeg hij Bend and Break van Keane op zijn boterham en ja hoor, hij verslikte er zich in. Alle mannelijke topfavorieten stelden vandaag een beetje teleur en dat was ook bij Stan het geval. Dit moeilijke nummer maakte iedereen duidelijk dat het hier een wedstrijd is voor acteurs en actrices en niet voor getrainde zangers en zangeressen. Dus ja, het klonk deze keer minder zuiver en minder goed. Aan de pretoogjes was te zien dat hij grotendeels nog veel plezier beleeft aan het zingen, maar af en toe kwam er een schaduw over te liggen en besefte hij dat het deze keer niet raak was. Natuurlijk ligt de lat door de voorbije twee weken heel hoog en het is die zin misschien maar goed dat ze na deze week een paar treden lager ligt. Stan staat zeker nog met één been in de finale, maar vorige week was dat nog met twee benen.

Want als we de kandidaten met elkaar vergelijken zien we dat inderdaad Sofie Van Moll dat andere been in de finale is. Deze week blies ze de concurrentie weg en zette ze de strafste performance van iedereen neer. Het was opvallend dat de hele mannelijke favorietentop deze week het collectief liet afweten. Waren ze minder geconcentreerd, lagen de nummers hen minder, vertrouwen ze teveel op de lof van de voorbije weken of voelden ze zich gewoon minder in hun vel? Niettemin zullen er een paar met hun voeten op de grond zijn gezet en duidelijk gemaakt zijn dat de lat elke week hoog moet liggen. Maar net als bij Stan is het misschien goed dat ze eens een mindere prestatie hadden opdat die lat nu bij het publiek een stuk lager zal liggen.

Tenslotte de twee afvallers, An en Cara. De nominatie van An leek mij een logische keuze vermits ze er niet veel van bakt in deze wedstrijd. De nominatie van Cara is eerder te betwisten. Rob, Steph en, ondanks de goede prestatie van deze week, Lien leken meer voor de hand liggende keuzes. Maar Rob werd gered door Grietje, de mensen vonden Steph nog grappig deze week en Lien was zoals reeds gezegd deze week wel eens goed. En als je dan in de middenmoot zit, dan is de kans groot dat je uit de boot valt. Maar ze zit in die middenmoot en dat kan niet van An gezegd worden. Dus hopelijk wordt Cara gered en geeft het publiek deze week An een genadeschot.

De goede doelen van de mogelijke afvallers:

De komende week kan je bellen en sms’en om An en Cara in de wedstrijd te houden. Per oproep zal er 10 eurocent gaan naar het goede doel van de desbetreffende kandidaat. De telefoonnummers en sms-instructies vind u terug op de officiële site.

Het goede doel van An is de blindengeleidehondenschool in Genk. Deze school leidt honden op tot de perfecte assistent voor blinden in heel Vlaanderen. De opleiding van zo’n hond duurt echter drie jaar en kost een heel pak geld. Daarom draait de school volledig op vrijwilligers die zowel instaan voor de opvang als voor de opleiding van de honden. Maar natuurlijk moeten de kosten voor voeding, dierenarts, transport, materiaal, … gefinancieerd worden. De 10 eurocent is dan ook heel welkom en mocht An de finale winnen dan kan er met de hoofdprijs van 25.000 euro 10 honden gratis opgeleid worden. De blindengeleidehondenschool kan u ook steunen op het rekeningnummer 776-5959655-72. Giften vanaf 30 euro zijn fiscaal aftrekbaar.

Het goede doel van Cara is Coda Hospice, een centrum voor palliatieve zorgen in Wuustwezel. Het centrum werkt met zo’n 80 vrijwilligers om de bewoners zich zo goed mogelijk thuis te laten voelen. Want dat is het opzet van Coda Hospice. Palliatieve zorgen kunnen geven als in een ziekenhuis maar dan in een huiselijke sfeer. Cara heeft voor dit goede doel gekozen omdat haar grootvader vorig jaar nog in dit centrum verbleef en nu wil ze iets terug doen. Wanneer zij de hoofdprijs van 25.000 euro wint, wordt het geld gebruikt om de infrastructuur te moderniseren omdat het centrum nu is gehuisvest in een omgebouwde boerderij. Deze voldoet echter niet meer aan de huidige noden.

De liedjes voor volgende week:

De kijker mag elke week kiezen welke song zijn favoriete acteur of actrice de komende show moet zingen. Dit werd deze week de keuze van de kijker:

1. Rob: Tainted love van Soft Cell
2. Sofie: True colors van Cyndi Lauper
3. Timo: Lieve kleine piranha van Gorki
4. Roel: Always on my mind van Elvis Presley
5. An: Sacramento van Middle of the Road
6. Lien: White Flag van Dido
7. Steph: Save the last dance for me van The Drifters
8. Andrea: Torn van Natalie Imbruglia
9. Cara: La complainte pour Sainte Catherine van Kate & Anna McGarrigle
10. Werner: Gimme all your loving van ZZ Top
11. Stan: Rockin' in the free world van Neil Young

Preview Once Again - John Legend

Tracklist:
1. Save Room
2. Heaven
3. Stereo
4. Show me
5. Each day gets better
6. P.D.A. (We just don't care)
7. Slow dance
8. Again
9. Maxine
10. Where did my baby go
11. Maxine's interlude
12. Another again
13. Coming home
Klik op de titels om een preview te beluisteren

Once Again wordt op 24 oktober 2006 gereleased.

Is Groen! wel nodig?

Het zijn gemeenteraadsverkiezingen en dat is er aan te merken. Vorig week schreef ik nog hoe het Aalsterse landschap veranderde in een behang met affiches. Vandaag is er een regeringscrisis omdat de VLD hoopt om de schade te beperken op 8 oktober terwijl iedereen met enig verstand het verkiezingsmanoeuvre doorprikt. En vanaf deze week is men in Terzake ook gestart met een speciaal verkiezingsprogramma. En één van die thema’s was of Groen! in feite wel in staat is om mee te besturen, laat staan nodig?

Aanleiding van de vraag was de verkiezing van Groen!-burgemeester Ingrid Pira van Mortsel tot de slechtste burgemeester van Vlaanderen. Reden hiervoor is de herinrichting van de grote verkeersader die dwars door Mortsel loopt die voor niet veel verbetering heeft gezorgd, vooral niet qua files. Maar ook zou de burgemeester haar akkoord hebben gegeven om op één van de laatste groene plekken in de gemeente een heus winkelcentrum te bouwen. De kiezers van Mortsel vragen zich dan ook terecht af hoe groen Groen!-burgemeester Ingrid Pira eigenlijk wel is?

Dat zorgde voor het nodige debat waarbij de burgemeester haar beleid verdedigde, maar dat ook natuurlijk de vragen bovenhaalde of Groen! wel een bestuurspartij is en of ze überhaupt wel nodig is in de politiek? Groen! en haar aanhangers zullen natuurlijk hameren op de verkiezingsslogan van 2004 dat Groen! nodig is, tegenstanders zijn natuurlijk liever een opponent kwijt dan rijk. En zoals altijd zal de waarheid naar alle waarschijnlijkheid in het midden liggen.

Persoonlijk vind ik het gedachtegoed van Groen! een mooi gedachtegoed, maar aan de andere kant zal ik ook nooit op hem stemmen. Waarom? Omdat Groen! als politieke partij veel te eng is. Ze hameren volop op het milieu en leefmilieu, maar van de andere thema’s hebben ze toch weinig kaas gegeten. Groen! heeft bijvoorbeeld geen figuren om een departement als economie, justitie, begroting, … te leiden en zijn ook heel vaag in die thema’s. Ze komen natuurlijk ook maar weinig in de media als het om deze thema’s gaat. Maar zelf nemen ze ook maar weinig initiatief om hun standpunten over die thema’s aan het grote publiek kenbaar te maken.

En daarmee verzeilt Groen! in feite in hetzelfde straatje als de grote tegenpool, het Vlaams Belang. Die partij heeft ook maar één thema waar ze op hamert, namelijk veiligheid en vreemdelingen (oké, twee thema’s dus), maar wie kent er als modale Vlaming hun partijstandpunt in verband met sociale zekerheid, leefmilieu, sport, cultuur, … (waarschijnlijk eigen volk eerst en liefst Arische Vlamingen eerst). En dat is jammer, want moesten die 1 miljoen Vlamingen die op het Vlaams Belang stemmen de partijstandpunten bijvoorbeeld over arbeid kennen, zouden velen hun ogen nogal opentrekken.

Maar omdat Groen! zich dus zo focust op 1 thema maakt dat ze inderdaad minder geschikt zijn als bestuurspartij. Let op, ik vermoed dat ze op een departement als leefmilieu een veel beter beleid kunnen voeren dan nu het geval is, maar ze hebben te weinig voeling met andere thema’s om echt indruk te kunnen maken in een regering of gemeentebestuur. Bovendien heeft Groen! ook nog het probleem om teveel vast te hangen aan hun ideologie en aan hun kritische achterban om flexibel politiek te kunnen voeren en water bij de wijn te doen. En dat maakt dat het misschien inderdaad moeilijk samen regeren is met andere partijen en dat ze ook makkelijk een schietschijf zijn voor de andere partijen wanneer ze mee regeren.

Mag Groen! dan geen politieke partij meer zijn? Tuurlijk en ze zullen altijd kiezers halen, zeker na de invoering van de kiesdrempel. Bovendien kunnen ze als oppositiepartij nog altijd de nodige druk uitoefenen opdat de overheid een degelijk milieubeleid te voeren. Maar ik denk dat het beter is dat ze zich als groepering vasthechten aan hun politieke broeder SP.a om op deze manier zelf een milieubeleid te voeren of ontzettend veel invloed te hebben op het beleid terwijl ze voor andere thema’s dan kan terugvallen op de SP.a die meer ervaring heeft en ook meer mensen die gespecialiseerd zijn in die materie. Willen ze echter solo verdergaan dan zal, willen ze meebesturen, hun werkingssysteem omgevormd moeten worden en zullen ze zich ook meer op andere gebieden moeten gaan profileren en daarvoor de bekwame mensen aantrekken.

Ik wil met deze post zeker niet aan Groen!-bashen doen. Nogmaals, ik vind het groene gedachtegoed een véél mooier gedachtegoed dan het bruine gedachtegoed. Maar ik probeer duidelijk te maken waarom ik nooit op de groenen zal stemmen, waarom ik het jammer vind dat ze het kartel met SP.a niet willen aangaan en waarom ze nooit een bestuurspartij zullen zijn als ze verder blijven doen als ze nu bezig zijn. Ik wens Groen! en de Groen!-kandidaten voor 8 oktober toch oprecht veel succes toe met de verkiezingen.

In de gloria

Woensdag. We zitten in het midden van een werk/schoolweek en dat betekent dat we er stilaan een beetje door zitten. En wat is een betere remedie om nieuwe energie op te doen door eens goed te lachen? Vorige week was het nog The Muppet Show, deze week ging in bij YouTube op zoek naar filmpjes van het fantastische In de gloria. Vooral de eerste video is een klassieker en ondanks dat ik de pointe al vanbuiten ken, blijf ik steeds weer schaterlachen.

Getuigenissen van kindersoldaten

Deze week in Knack stond het gruwelijke verhaal van kindsoldaten waar ik een paar dagen niet goed van ben geweest. De Franse journalist en fotograaf Samuel Turpin voerde in het voorjaar van 2006 wekenlang gesprekken met voormalige kindsoldaten en schreef die gesprekken volledig uit zonder franjes. De getuigenissen geven een beeld van de gruwel van een oorlog. En geven een beeld hoe wreed een mens kan zijn. Maar ook hoe wreed een kind kan zijn. Hieronder een paar fragmenten.

Getuigenis van een man uit Congo die op zijn 14 jaar vrijwillig toetrad tot de Mai-Mai en er vijf jaar bleef:

In feite, in het leger, zie je, zijn er geen ouderen en geen jongeren. In feite doet iedereen hetzelfde. Maar als je goed kijkt, zie je dat de kleintjes altijd op de eerste linie terechtkomen, samen met enkele gestrafte volwassenen. Ik heb begrepen dat ze in het leger van ons profiteerden, want telkens als er een gevecht was zeiden ze ons dat we naar voren moesten. En ze zeiden: als je een vijand ziet, dan schiet je. Wij waren met 25 in ons peloton, we waren het eerste peloton van de compagnie, we zaten altijd in de voorste linies. De kleinste was toen dertien jaar, ik was vijftien. Maar er waren ook oude mannen bij, oude papa’s.

De groten, die bleven achteraan wachten. Als ze rekruteerden, zochten ze bij voorkeur naar kinderen. Dan zetten ze ons in de voorste linies en moesten wij de vijand gaan zoeken. En ze zeiden: als je een vijand ziet moet je niet praten, maar meteen schieten. Wij, de kleintjes, gingen naar voren, en zij bleven achteraan. Wij, de kleintjes, gaven ons geen rekenschap van wat ons te wachten stond. Velen zijn gestorven. Als je geluk had, kwam je eruit. Als je bang werd en je trok je terug, werd je beschoten door je eigen maten. Het was altijd zo, je moest altijd naar voren, zelfs als er heel hard geschoten werd.

Ze hebben me veel wijsgemaakt. Ze gebruikten de kindsoldaten ook voor de rekrutering. Als kind werd ik uitgestuurd om andere kinderen te rekruteren. Ik moest andere kinderen doen geloven dat het leger een goede zaak was, dat het goed betaalde, dat we de verdedigers van onze vaders en moeders waren. Als ik een kennis zag die me een foto toonde van een vriend en me vroeg wat er van hem geworden was, dan liet hem altijd geloven dat hij nog in leven was, zelfs al was hij dood.

Getuigenis van een man die kindsoldaat was toen hij 12 jaar. Het verhaal vindt plaats als hij dertien jaar is:

Ons bataljon was gevreesd omdat wij géén medelijden hadden. We doodden iedereen, soldaten, burgers. Zelfs de kleintjes, de kinderen, die keilden we tegen een muur. En omwille van de woede in ons begonnen enkelen van ons mensenvlees te eten. Als ze een Mai-Mai of een Rwandees tegenkwamen, schoten of sloegen ze hem dood en dan sneden ze hem in stukken en aten ze hem op.

Het is te zeggen. Als ze een soldaat of een burger hadden gedood, sneden ze eerst zijn hoofd af, zetten dat op een stok en daarmee liepen ze door heel de stad zodat de bevolking kon zien hoe wreed wij waren. De rest van het lichaam werd geslacht zoals dat met geiten gebeurt, dan maakten we het klaar om het op te eten. Soms werd een deel van het mensenvlees gerookt om het te bewaren.

Ook wij waren bang van de soldaten die mensenvlees aten, want ze stonden vijandig tegenover ons, omdat wij het niet aten. Wij waren héél bang. Bij de minste fout die we maakten, konden ook wij gedood en opgegeten worden. Het volstond om een bevel niet te willen uitvoeren, een bevel om een dorp in brand te steken of om burgers te doden. Als we een bevel weigerden, konden ze zich tegen ons keren, ons doden en ons opeten om een voorbeeld te stellen. Ze deden hetzelfde voor minder erge fouten. Bijvoorbeeld als ze zagen dat je moe was, dat je niet meer vooruit kon met je wapens en je munitie, konden ze je doden.

Ik probeerde altijd te vermijden dat ik een zwaar wapen of veel munitie moest dragen. Ik was bang om moe te worden.

Getuigenis van een kindsoldaat die op zijn 11e verplicht werd mee te vechten en uiteindelijk 7 jaar in het leger zou verblijven:

In Akula hebben we een slachtpartij aangericht. We hebben ze afgeslacht en toen het gedaan was, hebben we de overlevenden een parade laten houden. Onze chefs hebben gezegd: dit is onze vijand, hij is naar hier gekomen om ons uit te roeien, maar vandaag is hij hier omdat hij zich moet verantwoorden tegenover God.

We gaan hem fijnmalen, zeiden ze, we steken hem in een stampvat en wie hem daarna op wil eten…

Om een gast in een stampvat te steken, het vat dat gebruiken om graan fijn te stampen, moet je zachtjes te werk gaan, eerst een arm, dan een been en als die goed fijn zijn gestampt, dan ga je verder. Je stampt de borst fijn en dan het hoofd, en zo wordt hij een sardien. Dan laat je hem aan zijn maten zien en zeg je hen, hey, we zullen zachtjes met jullie zijn, we zullen alleen maar wegsnijden. (lacht) Dan pakken we er een apart en zeggen we hem: ga je broeders zoeken en zeg hen dat wij hier héél stout zijn. Zie hoe we je broeder fijngestampt hebben.

En dan speelden we hospitaal met hem, sneden zijn lippen weg om lucht aan zijn tanden te geven en lieten we hem los om zijn rapport over te laten brengen.

Getuigenis van een man die kindsoldaat op zijn vijftiende was:

Beeld je in dat je bij de verliezer nog vrouwen vindt. Zelfs als je met twintig man bent voor één vrouw, vraag je haar toch of ze akkoord gaat om iedereen te nemen. Als ze nee zegt, als ze niet wilt, oké, dan blokkeer je haar, een groep neemt haar armen, andere groep haar benen en we “geven haar het vliegtuig “ (letterlijk: on lui fait l’avion), iemand scheurt haar kut en als hij klaarkomt is het aan de volgende tot iedereen aan de beurt is geweest. Faire l’avion is voor de vrouw zoals op een vis op een gril: die kan ook niet meer bewegen.

Als iedereen klaar is, laten we het meisje soms gaan. Maar soms nemen we haar mee naar het kamp en wordt ze onze bouche trou. Ze wordt onze hoer, als je goesting hebt, neuk je haar en dan ga je weer. Een maat heeft zin, hij neemt haar en hij is weer weg. En dat is het dan voor haar. Ze wordt een soort markt: iedereen gaat er voor wat hij nodig heeft.

Meer informatie over kindersoldaten vind je op de website www.childsoldiers.net. Dit is een organisatie die kindersoldaten een nieuwe toekomst wil geven en hoopt met campagnes de bevolking te sensibiliseren om het inlijven van kinderen in legers tegen te gaan.

Bron: Knack - Dirk Draulans - Samuel Turpin

Eurosong for kids - 1e halve finale

Eurosong for Kids is blijkbaar niet van staatsbelang, maar daarvoor niet minder plezant om naar te kijken. Gisteren mochten de eerste vijf kandidaten proberen een ticket richting Hasselt te krijgen om daar in de Grenslandhallen te strijden voor een ticket Roemenië. De eerste halve finale spetterde niet echt van het scherm omwille van zenuwen, rip-offs van vorige kandidaten en minder sterke nummers als vorige jaren maar leverde wel een verdiende winnaar op om u tegen te zeggen.

Maar er gaat ook veel lof uit naar twee groepen. De eerste groep zijn de begeleiders, zangcoaches, danscoaches, … die de kinderen weer intensief hebben begeleid en die er ook wilden voor zorgen dat het een kwalitatief hoogstaande show werd. De lat lag dit jaar hoog tijdens de opleiding en dat zorgde misschien voor extra zenuwen. Maar aan de andere kant is dat geen slechte zaak met het oog op Roemenië. Maar de meeste lof gaat uit naar de vakjury die zich perfect van hun taak kweet. Want ja, men was streng en durfde te wijzen op de tekortkomingen van de kandidaten. Maar aan de andere was de kritiek heel opbouwend en gaven ze de kinderen een heleboel concrete tips mee om de performance in de finale beter te maken. Een heel verschil met vakjury’s in programma’s als Eurosong, Idool, Steracteur, sterartiest, … die vaak vaag blijven hoe een performance te verbeteren en zich met dooddoeners uitdrukken.

Maar het belangrijkste van de avond waren de liedjes en de performances. Kristel Smeekens uit Meersel-Dreef mocht de spits afbijten met Zal je ooit, een liedje met een zuiders tintje waarin ze heel veel gevoel legt, dixit de persmap. Producer Ronald Vanhuffel zorgde voor een zalige intro met de Spaanse gitaar, maar de rest van het liedje bewoog zich voor op een vlotte, commerciële maar hierdoor weinig in het oog springende beat. Alles kan echter nog rechtgetrokken worden met de performance, maar de zenuwen speelde Kristel serieus parten. De zang was niet optimaal en ook de choreografie verliep stroef. Kristel miste zelfvertrouwen en waarschijnlijk moest ze op zoveel dingen letten dat ze ook vergat zich te amuseren op het podium. Voor Roemenië was de song sowieso te zwak, maar mocht ze meer op haar gemak zijn geweest, zou de performance wel een stuk beter zijn geweest.

De rockband Attic uit Deerlijk bestaat ondertussen een jaar en waagde zijn kans met Ik doe alle dingen, tuurlijk zelfgeschreven en in een productie van alwaar Ronald Vanhuffel. De jongens hadden er al heel wat meer zin in en stonden een stuk zelfverzekerder op het podium dan Kristel. Maar het leek net iets teveel op een afkooksel van X!nk, ook qua lied, waardoor het geheel niet bijster origineel was. Daarenboven vragen ze op deze manier natuurlijk om een vergelijking met de eerste winnaars van Eurosong for Kids en helaas viel Attic dan een beetje licht uit. En de reden hiervoor ligt grotendeels bij het lied. Ik doe alle dingen bevat de slimme ooh hoo ooh frase die voor de nodige ambiance zorgt, maar het geheel van het lied was niet echt uitgewerkt. Men ramde maar op de gitaren zonder er een duidelijke opbouw in te steken. Dat was ook het geval qua zang. Het geheel werd op dezelfde toon gezongen zonder opbouw, variatie en structuur. De performance en het lied was dus niet echt slecht, maar was teveel een rip-off van De vriendschapsband en diende meer verfijnd te worden om echt indruk te kunnen maken.

Suzanne komt ook al uit Deerlijk en schreef Zeg het mij, terwijl Wim Claes tekende voor de productie. Het liedje is een typisch ik ben verliefd, maar hij ziet me niet staan-liedje voor een 11-jarige. Alleen heeft ze haar gevoelens zo straf naar een liedjestekst getransformeerd dat ik hiervoor alleen al chapeau dient te zeggen. 11 jaar en al zo’n goede songtekst schrijven. Maar ik ben wel niet echt wild van de productie die net iets te dromerig en te zacht is naar mijn mening. Voor in Vlaanderen is het een straffe song voor Eurosong for kids, maar in Roemenië zie ik dit niet echt scoren. Ook niet ondanks de heel mooie podiumsetting met de maan en de sterren. Een emopopnummer als dit werkt alleen maar op het grote en kleine Songfestival wanneer er een dijk van een stem achterzit en dat miste ik hier wel. Het was niet slecht gezongen, maar ik viel niet echt achterover van haar stem. De combinatie maakt dus prima voor de halve finale, maar ook terecht niet door naar de finale.

Lizz@xy is de vreemde naam voor het meisjeduo Elise en Axelle die samen het nummer Ik doe wat ik wil schreven en de productie ervan overlieten aan Peter Gillis. Twee meiden die houden van zingen, dansen en plezier maken is geen slecht recept voor een inzending voor Eurosong for kids. Want ze zorgen voor een brok enthousiasme, energie en een knappe choreografie op het podium. Hun grote voorbeeld is Christina Aguilera en ze hebben heel wat ideetjes van haar gepikt om in hun nummer te verwerken: de gesproken voorstellingsintro, de R&B-sound, het werken met dubbele stem om bepaalde woorden of zinnen extra te benadrukken, …. Het totaalpakket was af, ze amuseerden zich op het podium, ze bewogen vlot, ze zongen goed, …. Kortom, een puike prestatie die terecht kans maakt op de finaleplaats. Enig minpuntje is misschien wel dat R&B en Songfestival de voorbije jaren niet echt te verzoenen vielen.

Thor! uit Schoten was de laatste in rij en meteen ook met zijn 8 jaar en 1,31 meter de jongste en kleinste van de hele bende. Zijn liedje Een tocht door het donker werd geschreven op oudejaarsavond na een uitstapje met zijn grootvader en werd door producer Peter Gillis verder verfijnd. Resultaat een heel aanstekelijk titidiedie-liedje gebracht door een schattige Thor. Het maakte mij op slag goedgezind. OK, tekstueel en qua melodie stelt het allemaal niet zoveel voor en de laatste noot zal er serieus naast, maar je mag van iemand van 8 jaar toch ook geen wonderen verwachten. Maar de sleutel tot zijn succes is zijn kindsheid. Terwijl de vorige oudere kandidaten bezweken onder de zenuwen en zich bewust waren van de impact stapte Thor onbezorgd, naïef en onbevreesd door de wedstrijd. Hij stond ontspannen op het podium, amuseerde zich en vertederde het Vlaamse publiek, inclusief mezelf. Een terechte winnaar wiens melodie de hele dag doorheen mijn hoofd ging. Het wordt nu afwachten of hij dezelfde attitude behoudt op het grote podium in de Grenslandhallen wat toch iets heel anders is dan de besloten televisiestudio. En voor Roemenië? Ik vind de song zelf geweldig in zijn eenvoud en aanstekelijkheid, maar de voorbije jaren viel het op dat men ook op het Junior Songfestival voor meer volwassen liedjes kiezen. Toch, terechte winnaar en als hij er zo staat in Hasselt, mag hij van mij zeker zich gaan amuseren in Roemenië ongeacht het resultaat.

De eerste halve finale leverde twee voorspelbare finalisten op (Lizz@xy is nog niet zeker, maar mathematisch kan het bijna niet meer mislukken), maar het genre van liedjes scoorde de voorbije jaren niet echt op het Songfestival. De overige kandidaten hebben een puike prestatie neergezet, maar wogen toch te licht om kanshebbers in Roemenië te zijn. Benieuwd of we volgende week wel een perfecte combinatie van song, genre en enthousiasme terugvinden op het podium.

Top 10 - 17 september 2006

1. John Legend: Save Room
2. Amos Lee: Shout out loud
3. Nelly Furtado feat. Timbaland: Promiscuous
4. Justin Timberlake: SexyBack
5. Gnarls Barkley: Smiley faces
6. Nate James: The message
7. Reamonn: Tonight
8. Beyonce: Deja vu
9. Lemar: It's not that easy
10. Juanes: A dios le pido

Steracteur, Sterartiest - show 2

Steracteur, sterartiest, de nieuwe vrijdagavondshow van één, ging gisteren zijn tweede ronde in. En eerlijk gezegd met verve. Het was duidelijk dat men de eerste show geëvalueerd had en een paar lichte wijzigingen doorvoerden. Niet iedereen van de jury moest zijn zegje doen, Katja en Thomas mochten hun heerlijke eigen zijn, de goede doelen werden nu eens netjes vermeld, het ging er een pak vlotter aan toe. Jammer van het non-zangtalent van enkele acteurs en actrices.

Vorige week belandden An Swartenbroeckx en Karel Deruwe nog in de gevarenzone en één van beiden diende uit de wedstrijd gekegeld te worden. Dat lot lag volledig in handen van de kijkers en die kozen niet zo verrassend om An een tweede kans te geven. Het was duidelijk dat de zenuwen An vorige week parten speelden en dat zij recht had op een tweede kans. Karel Deruwe was echter toonvaster, maar zijn raar gedrag en uitspraken zullen hem zeker de das hebben omgedaan. Exit Karel Deruwe dus. Als troostprijs mocht hij echter in de jury zetelen en zou hij op het einde zelfs een vrijstelling mogen uitdelen.

De door het publiek opgeviste An Swartenbroeckx kreeg niet echt de kans om van haar overlevingszege te genieten en werd meteen weer voor de leeuwen gegooid met Downtown van Petula Clark. An had van vorige week geleerd dat een podiumact de zwakke zangprestaties kan verdoezelen en dus maakte ze er meteen maar een stripact van. Dat was ook nodig om te blijven kijken naar haar prestatie, want qua zang ging ze continu serieus uit de bocht en het leek wel of ze het record valse tonen verzamelen op anderhalve minuut wou verbreken. Midden jaren ’90 trok ze nog met een muzikale theaterproductie doorheen Vlaanderen en ik heb zo’n vermoeden dat dit een marteling moet zijn geweest voor het publiek. Bovendien blijft het dan ook vreemd om haar nog steeds zo gespannen te zien op het podium. Op het einde trilde haar microfoon als een deluxe-vibrator en de zenuwen zorgden voor een angstige blik en houterige bewegingen tijdens de stripact. Laat An maar gauw terug een zelfverzekerde Bieke spelen en hou ze weg van het Steracteur, Sterartiest-podium.

Cara Van der Auwera ging vorige week serieus uit de bocht in die ene noot, maar kreeg toch een nieuwe kans met Ella elle l’a van France Gall. Alleen speelde nu heesheid roet in het eten waardoor het geheel niet echt spetterde van het scherm. Vooral in het refrein ging Cara de mist in, maar er zijn dus verzachtende omstandigheden. Denken we bovendien de heesheid weg, dan behoort Cara nog steeds tot een betere middenmoot van de 13 kandidaten. Ze kan best wel een potje zingen, maar het mag niet te moeilijk zijn en er mogen niet teveel toonveranderingen zijn. Bovendien miste ik deze keer ook een beetje inlevingsvermogen van haar in het nummer waardoor haar podiumact vis noch vlees was. Er is werk aan de winkel voor Cara, maar dan vooral in de details die haar een niveau hoger kunnen tillen.

Andrea Croonenberghs heeft zangervaring en enig talent en liet dat vorige week al eens demonstreren. Deze week moest ze echter met Sleeping Satellite van Tasmin Archer de arena in. Eén van mijn lievelingsnummers van de jaren ’90, maar tegelijkertijd ook een moeilijk nummer. En dat merkte je toch ook aan de prestatie van Andrea. Het was goed gezongen, maar ze blonk niet uit met deze fantastische song. Het miste de punch die het origineel wel heeft. Bovendien leek ze net als vorige week moeite te hebben met de timing. Aan de andere kant heeft zij dan wel weer dat inlevingsvermogen op het podium. Ze weet wat ze aan het zingen is en kan daardoor het liedje héél overtuigend brengen. De songkeuze speelde haar dus duidelijk parten. Toch iets waar haar fans rekening mee zullen moeten houden willen ze hun favoriet naar een podiumplaats leiden.

Rob Teuwen is de jongste uit de hoop en kreeg meteen een klassieker van Bryan Adams, Heaven, als tweede opdracht voorgeschoteld. Een heel andere opdracht dan Greenday waarbij Rob nu zijn romantische kant moest laten zien. En persoonlijk vind ik dat hij daarin wel geslaagd was. Je weet op voorhand dat je nooit aan het origineel kan tippen, dus kan je niets anders doen dan je best doen. En dat deed hij. De jury wijst dat er nog veel werk aan de winkel is qua zang, maar ik denk dat er nog steeds slechtere zangers en zangeressen in de wedstrijd zijn dan Rob. Maar als ik het nu terug herbeluister, merk je wel dat de zang inderdaad wel langs vele kanten rammelt. Toch was het geheel romantisch en overtuigend genoeg, waardoor het raar is dat Rob één van de twee genomineerden is.

Timo Descamps palmde vorige week nog kijkend Vlaanderen in met Robbie Williams en diende nu trachten Breakfast at Tiffany’s van one-hit-wonder Deep Blue Something tot een goed einde te brengen. De jury overlaadde hem na zijn optreden terug kwistig met de complimentjes. Zelf vond ik Timo ook zeer goed, maar ik ben niet zo enthousiast als de jury. Knappe en toonvaste stem? Ja. Podiumpresence? Yup! Zelfzeker? Volop. Kortom, allemaal elementen om hem naar de finale te loodsen. Maar een klein minpuntje vind ik zijn gekunstelde pose op het podium die kandidaten in de preselecties van Idool ook steeds aannemen in de waan dat ze een superster zijn. Hij mag iets meer zichzelf zijn en dient zich niet te verstoppen achter een masker. Hij heeft talent zat om ook zo de finale te bereiken en kan ongetwijfeld ook zonder die pose een publiek entertainen.

Dat Werner De Smedt kon zingen was vorige week toch wel een verrassing te noemen. Deze week trachtte hij op hetzelfde elan voort te gaan met Pretty Woman van Roy Orbison. Helaas kende hij een teruggang tijdens deze performance. Vocaal was het minder sterk dan vorige week en daverde het fundament meermaals op zijn poten. Een duidelijk gebrek aan zangervaring. Want oké er vielen valse noten, maar je hoort wel dat hij ook toonvast kan zijn. Qua podiumact blijft hij aan zijn microfoon met statief geplakt, maar zo is Werner nu eenmaal ten voete uit. Mocht hij daar wilde bewegingen beginnen te doen en van hier naar daar te lopen, zou hij zich belachelijk maken, vermoed ik. Nu blijft hij zijn eigenste coole zelve en dat is een uitstekende zaak. In het geheel dus iets minder dan vorige week, maar de vrijstelling was eerlijk verdiend.

Een van de sterktehouders van vorige week was Sofie Van Moll. Deze week kreeg ze Girl van Anouk op haar bord voorgeschoteld. Op het eerste zicht een perfecte keuze, maar in werkelijkheid een gevaarlijk nummer. Want het hele optreden door had ik zoiets van, goed, maar een Anouk is het toch niet. Sofie miste het rauwe kantje van Anouk en koos meer voor een gezongen dan een rockende versie. Hierdoor viel haar versie tussen twee stoelen. Het was keurig en correct gezongen, maar aan de andere kant keek de schaduw van Anouk over haar schouder mee. Dat is het gevaar wanneer je een overbekend en redelijk vers in het geheugen nummer moet brengen. De songkeuze leek een mooi geschenk, maar had toch de smaak van een vergiftigd geschenk. Maar ze blijft wel één van de betere zangers van de dertien.

Grietje Vanderheijden kon vorige week niet imponeren met Denis Denis. Toch werd ze door het publiek opgevist en mocht ze van het publiek, op aanraden van Geena Lisa, gaan voor Be my baby van Vanessa Paradis. Als ik eerlijk ben, vind ik het een truttebel-liedje waarmee ik een liefde/haat-verhouding mee heb. Maar met haar Lolita-act van vorige week zou het plaatje kunnen kloppen. Helaas was haar act weer weifelend en niet consequent waardoor die Lolita slechts sporadisch op het podium te zien was. En dat is jammer, want trok ze die kaart volop dan was dit goed raak geweest. Bovendien ging ze vocaal zeker ook de goede weg op, al was het nog niet echt overtuigend. Het geheel kon mij dan ook niet charmeren en uiteindelijk begon de song mij wederom te irriteren. Ze bengelde dus onderaan de ladder en zoals ze reeds aangaf zorgde haar onbekendheid bij het grote publiek waarschijnlijk voor een genadeslag. Niet compleet onterecht, maar was An Swartenbroeckx niet een stuk minder dan Grietje?

Stan Van Samang (die naam vraagt toch om in de showbizz te stappen) was vorige week dé revelatie en blies iedereen van het podium. Hij wou deze week graag Creep van Radiohead doen, maar moest zich maar tevreden stellen met Iris van Goo Goo Dolls. En wederom imponeerde hij sterk op het podium. Met voorsprong de sterkste stem van de mannen en grote favoriet voor de eindoverwinning. Hij liet vocaal geen steken vallen met Iris en probeerde wederom zijn vocale kunsten tentoon te spreiden waar mogelijk in het lied. Klein puntje van kritiek is toch zijn mimiek tijdens het lied. Ik vind het raar vermits ze allen acteurs zijn, maar bij velen mis ik inlevingsvermogen in een liedje. Zo ook bij Stan. De phrase “Sooner or later, it will be over” zing je niet met een lach op je gezicht. Maar nogmaals, vocaal overklast hij de meerderheid en was daardoor weer de beste van de avond.

Lien Van De Kelder bleek vorige week één van de minste zangeressen te zijn, maar haar mooie verschijning hebben zeker voor de nodige stemmen gezorgd. Daarom moest ze een weekje langer uit Montpellier overgevlogen worden om Can’t fight the moonlight van LeAnn Rimes te komen zingen. Nog zo een liedje dat ik tot mijn favorieten van de afgelopen jaren reken en waarvan ik zelfs een tijdje de volledige tekst uit mijn hoofd kon. Na vorige week verwachtte ik niet veel soeps van Lien’s versie en helaas werd dat bewaarheid. Je merkt gewoon dat ze te weinig zangtalent heeft om te kunnen imponeren. Net als iedereen heeft ze natuurlijk ook geen echte zangervaring, maar je merkt wel dat iemand als Werner De Smedt dan een trapje hoger staat dan haar. Vorige week had ze nochtans goed door dat een goede podiumact veel kan verdoezelen, maar nu was ze ietwat te braaf en saai om mij over de lijn te trekken. Ze flirt duidelijk met de eliminatie, maar voorlopig weet ze, mede door haar oogverblindende schermverschijning, te overleven. Eens benieuwd hoe lang dit gaat duren.

Nog iemand die onderaan de ladder bengelde vorige week was Steph Goossens. De immer sympathieke Steph kreeg deze week Je loog tegen mij van Drukwerk voorgeschoteld. Een onbekend nummer voor mij en na gisteren weet ik waarom. Een heuse smartlap die Steph op het lijf is geschreven. Want Geena sloeg gisteren de nagel op de kop. Was het neig vals? Ja. Maar was het neig goed? Zeker! Steph is één van de personen die toch nog weg kan met het vals zingen omdat hij zo sympathiek overkomt. Mocht hij met deze prestatie op de stip tijdens de audities van Idool staan, lachte Vlaanderen hem uit. Maar in een programma waar het gaat om het goede doel en het in feite weinig belang uitmaakt wie er wint, als we ons maar amuseren, is een figuur als Steph Goossens een graag gezien gezicht. Daardoor verwacht ik dat hij misschien nog een tijdje kan meedraaien, maar hoe verder in de wedstrijd, hoe hoger de eisen van het publiek zullen liggen. Bovendien is het nu nog fantastisch om hem zo bezig te zien, maar na vijf keer heb je het natuurlijk wel allemaal gezien en dan dreigt misschien wel het feit dat het belachelijk begint te worden. Ik denk dat dus daar de uitdaging voor Steph ligt de komende weken om die situatie te vermijden.

Laatste in rij is Roel Vanderstukken die vorige week nog vrouwelijk Vlaanderen voor zijn voeten liet vallen. Deze week mocht hij met nog een van mijn all time favorites Demasiado Corazón van Mink DeVille het podium op. En net als vorige week blijft hij in het koppeloton qua vocale prestaties. Het is allemaal met enige nonchalance en vlotheid gebracht. Ik beken wel dat ondanks het nodige enthousiasme ik iets meer salsa had verwacht. Maar dat ligt misschien aan het irriterend over en heen weer lopen over het podium en de grimassen die hij tijdens het lied brengt. De ruwe kantjes moeten nog afgevijld worden en Roel zal meer op de details moeten gaan letten om Stan Van Samang echt te kunnen bedreigen in de finale.

Vergelijken we alle kandidaten met elkaar dan springt Stan Van Samang er weer duidelijk uit, maar worden de verschillen tussen Andrea, Timo, Roel en Sofie een stuk kleiner. De anderen hinken een beetje achterop en zullen sterk uit hun kast mogen komen willen ze de kopgroep nog inhalen. Achteraan het peloton bengelde deze week overduidelijk weer An Swartenbroeckx, maar raar genoeg kreeg ze genade van het publiek. De keuze viel verrassend op Rob en Grietje. Wanneer ik de prestaties van beiden in acht neem van vorige en deze week kan Rob op iets meer bijval rekenen bij mij dan Grietje. En vermits Rob de tienermeisjes achter zich kan scharen, vrees ik dat het ook daadwerkelijk game over zal zijn voor Grietje.

De goede doelen van de mogelijke afvallers:

De komende week kan je bellen en sms’en om Rob en Grietje in de wedstrijd te houden. Per oproep zal er 10 eurocent gaan naar het goede doel van de desbetreffende kandidaat. De telefoonnummers en sms-instructies vind u terug op de officiële site.

Het goede doel van Rob is Make-A-Wish. Deze organisatie is ondertussen in heel Vlaanderen bekend als een organisatie die kinderen met een levensbedreigende ziekte de kans geeft om hun dromen te doen uitkomen. Die dromen variëren van een bekende persoon ontmoeten tot naar een speciale plaats reizen. Een veel voorkomende wens is trouwens F.C. De Kampioenen te ontmoeten. Hierdoor kwam Rob in contact met de organisatie en werkt hij graag mee om de droom te doen uitkomen. Mocht Rob toch nog de finale bereiken dan zou de organisatie met de finalepot van 25.000 EUR de droom van 10 kinderen kunnen doen uitkomen. U kan ook Make-A-Wish financieel steunen door een gift te storten op het rekeningnummer 409-3035101-15. Giften vanaf 30 euro geven recht op een fiscaal attest en u krijgt bovendien een jaar lang gratis de Wenskrant.

Het goede doel van Grietje is Unicef. Dit najaar is ze samen met Kobe van Ketnet vriend en vriendin van de Unicef-campagne. Unicef is sinds 1946 het kinderfonds van de Verenigde Naties en beschermt de rechten van de kinderen overal ter wereld. Dit doen ze door ervoor te zorgen dat men naar school kan gaan, dat men beschermd wordt tegen mishandeling, hulp krijgen na een oorlog of natuurramp, …. Als Grietje de finale wint, dan zal de 25.000 EUR specifiek gaan naar een project in India. De bedoeling is om in de streek rond Orissa 100 schooltjes te kunnen openen en de kinderen aan het leren te krijgen. U kan Unicef steunen met een gift op het speciale rekeningnummer 000-0000055-55. Giften vanaf 30 euro geven recht op een fiscaal attest.

De liedjes voor volgende week:

De kijker mag elke week kiezen welke song zijn favoriete acteur of actrice de komende show moet zingen. Dit werd deze week de keuze van de kijker:

1. Werner: Maria, Maria, ik hou van jou van Raymond van het Groenewoud
2. Lien: Black horse and the cherry three van KT Tunstall
3. Rob: Englishman in New York van Sting
4. Cara: Mad about you van Hoovephonic
5. Steph: I’m a believer van The Monkees
6. An: Killing me softly van Roberta Flack
7. Stan: Bend & Break van Keane
8. Sofie: It’s all so quiet van Björk
9. Grietje: You’re still the one van Shania Twain
10. Roel: I can see clearly now van Lee Towers
11. Andrea: Beautiful stranger van Madonna
12. Timo: La camisa negra van Juanes