MNM doet de nineties met Bailando

Peter Van De Veire breekt uit

De lente komt eraan en daar zijn de Peter Van de Veires van deze wereld traditioneel erg gevoelig voor. Peter, die stilaan niet meer te houden is, breekt maandag uit de MNM-studio om elke dag iets te doen wat hij nog nooit eerder op de radio heeft gedaan. Het resultaat hoort u vanaf maandag 16 maart vijf ochtenden lang in De Grote Peter Van de Veire Ochtendshow op MNM.

Om het begin van de lente op gepaste wijze in te luiden, breekt Peter Van de Veire maandag uit de studio. Een hele week lang zal de aan lentekriebels onderhevige dj elke dag iets doen dat hij nog nooit eerder op de radio heeft gedaan.

Maandag 16 maart: De Grote Choco Van de Veire Ochtendshow
Op maandag maakt Peter radio vanuit een levensgrote pot choco langs de E40. Een volle, welteverstaan. Luisteraars zijn welkom om te komen ontbijten met boterhammetjes met choco, chocolademelk en chocomousse. Ze komen alles te weten over de heilzame werking van chocolade en worden muzikaal in de watten gelegd door Leki. Hoogtepunt van de show is ongetwijfeld het moment waarop Peter uit de pot probeert te kruipen. De Grote Choco Van de Veire Ochtendshow wordt live uitgezonden van aan het wegrestaurant in Groot-Bijgaarden op de E40 richting Brussel.

Peter Van de Veire: “Elke ochtend zit ik kwijlend te kijken naar de pot choco op de ontbijttafel. Het kleine kind in mij vraagt zich elke keer weer af: "hoe zou het zijn om IN zo'n pot te zitten?" Nu komt die kinderdroom uit.”

Dinsdag 17 maart: De Grote Kleuter Van de Veire Ochtendshow
Dinsdag bevindt Peter zich in het fijne gezelschap van honderd kleuters. Hij heeft zich in het verleden meermaals laten ontvallen dat hij een carrière als kleuterleider nog wel ziet zitten et voilà: nu mag hij er honderd tegelijkertijd entertainen. Ze zijn zijn levende jinglemachine, maar krijgen in ruil Piet Piraat, Kaatje van Ketnet en hopen pannenkoeken. Slaagt Peter erin om ze een liedje aan te leren? Maar vooral: hoeveel hoofdpijn houdt hij eraan over?

Peter Van de Veire: “In een pak interviews heb ik gezegd dat ik kleuterleider word als het ooit misloopt in de media. En als je iets doet, moet je het goed doen. Dus niet één kleuter, geen tien ... maar meteen honderd!”

Woensdag 18 maart: De Grote Kamelen Van de Veire Ochtendshow
Woensdag presenteert Peter live van tussen de kamelen in de Zoo van Antwerpen. Slaagt hij erin om op een normale manier radio te maken? Blijven de kamelen van zijn kabels af? En van Peter zelf? De Grote Kamelen Van de Veire Ochtendshow wordt behalve door kamelen ook opgeluisterd door een liveoptreden van Lasgo. Nieuwsgierigen zijn vanaf zeven uur welkom in de Zoo van Antwerpen.

Peter Van de Veire: “Een andere kinderdroom was om te presenteren tussen de Gevaarlijke Dieren. Maar omdat er ook morgen en volgend jaar een Grote Ochtendshow moet zijn, heb ik voor kamelen gekozen. In de lente wil iederéén naar de Zoo. En omdat het net iets plezanter is om tussen de dieren te zitten dan ernaar te kijken; maak ik voor het eerst in de geschiedenis een radioshow tussen kamelen.”

Donderdag 19 maart: De Grote Peter Van de Veire Wandelshow
Donderdag strekt Peter de benen in De Grote Peter Van de Veire Wandelshow. Hij maakt vier uur radio van op een loopband in fitnesscentrum Health City in Antwerpen. Zo wil hij zich fysiek voorbereiden op een actieve lente. Maar houdt hij het vier uur vol?

Peter Van de Veire: “Iedereen wil een strak lijf als de lente begint. Donderdag geef ik het goeie voorbeeld. Ik combineer een radioshow met een gezonde ochtendworkout.”

Vrijdag 20 maart: De Grote Vliegende Peter Van de Veire Ochtendshow
Hoe klinkt een ochtendshow vanuit de lucht? Het antwoord krijgen we vrijdag, want dan zal Peter vier uur lang presenteren vanuit een helikopter. Gunther en Lieselot vliegen mee en reserveren een plekje voor een luisteraar en een artiest. Wie de helikopter spot en de juiste code doorgeeft, maakt bovendien kans op een leuke prijs.

Peter Van de Veire: “Ik wilde eigenlijk altijd al een vogel zijn, die de lente en de zon verwelkomt. Ik doe dat ook al wel een beetje in de studio, maar nu doe ik het gewoon echt in de lucht. Want de lente mag eindelijk beginnen.”

De Grote Peter Van de Veire Ochtendshow: van maandag tot vrijdag van 6 tot 10 u op MNM

Bronnen: MNM en De Showbizzsite

Jamie Foxx - Blame it

Jamie Foxx' muziekcarrière kreeg een serieuze boost toen hij samen met Kanye West in Amerika een nummer 1-hit scoorde met Gold digger. Hij kreeg toen de kans om een nieuw album te maken en dat scoorde behoorlijk in Amerika. Nu is hij terug met een opvolger en daaruit komt de eerste hit Blame it. En wie naar het nummer luistert, moet zeggen dat hij buurtje leen is gaan spelen bij Kanye West en diens vocoder. Blame it kon dan ook perfect staan op Kanye's 808s & heartbreak. En ook voor de videoclip is Jamie te rade gegaan in de Kanye West-entourage en strikte diens vaste regisseur Hype Williams. Die schoot een coole videoclip met Jaky Gyllenhaal, Ron Howard, Forest Whitaker én Samuel L. Jackson. Het resultaat ziet er prachtig uit, maar vooral ... de soundtrack klinkt ontzettend lekker.

Wouter Hamel Live @ Paradisio

Een paar weken terug vroeg ik mij nog af of Nobody's Tune het eerste topalbum van 2009 ging worden. Ondertussen is de cd niet meer uit mijn cd-speler weg te branden en ben ik er helemaal weg van. Ik vind het zelfs nog beter dan het debuut Hamel en dat was al een straffe cd. Op 21 februari stelde Wouter Hamel het album voor in de Paradisio in Amsterdam. Fabchannel was aanwezig en registreerde het volledige concert en dat kan nu volledig bekeken worden. Het ontdekken waard en laten we hopen dat hij ook in België nu mag doorbreken.

<a href="http://www.fabchannel.com/nl/wouter_hamel_concert/2009-02-21">Live Concert Video - Wouter Hamel</a>

Obama's Maiden Speech

HD-intro The Simpsons

The Simpsons werden jarenlang nog op papier getekend vooraleer men de stap zette naar computeranimatie. Vandaag is men iets sneller en stapt men mee op de High Definition-trein. Ter gelegenheid van dit feit besliste men om de intro op te frissen en een nieuwe intro te maken. Dit is het resultaat geworden.

Mijn favorieten van 2008 winnen Grammy's

Gisterenavond werden de belangrijkste muziekprijzen, de Grammy’s, voor de 51ste keer uitgereikt in Los Angeles. De grote overwinnaar werd Robert Plant en Alison Krauss die samen met 5 prijzen aan de haal gingen, waaronder deze voor beste album (Raising Sand), beste single (Please read the letter), beste popsamenwerking, beste vocale countrysamenwerking en beste folkalbum.

Maar ook vele van mijn favorieten uit 2008 haalden een Grammy binnen.

Vooreerst is er John Mayer die in de loop der jaren al een hele schouw vol Grammy’s heeft binnengehaald. Hij mag er dit jaar weer twee bijvoegen, namelijk deze voor beste popzanger voor Say en beste rockzanger voor Gravity.


Coldplay was ook een van de grote overwinnaars. Zij wonnen 3 Grammy’s: beste song van het jaar en beste popgroep voor Viva la vida en beste rockalbum voor Viva la vida or death and all his friends.

Revelatie Adele werd vorig jaar nog bekroond tot winnaar van BBC’s Sound of 2008, bracht het prachtige album 19 uit en won nu ook nog eens twee Grammy’s, namelijk de belangrijke prijs voor beste nieuwkomer en de Grammy voor beste popzangeres voor Chasing pavements.

Duffy had ook een paar nominaties op zak, maar kon er uiteindelijk maar eentje van verzilveren, namelijk deze voor beste popalbum voor Rockferry.

Ne-Yo had dan meer geluk. Hij zag de Grammy voor beste album dan wel voor zijn neus voorbijgaan, in de subcategorie R&B werd hij werd gekozen tot beste R&B-zanger en beste R&B song voor Miss Independent.

En ook Al Green mocht twee keer het podium op en telkens met één van mijn favoriete soulzangers van het ogenblik. Eén keer met John Legend voor beste R&B duo voor Stay with me (by the sea) en een andere keer met Anthony Hamilton voor You’ve got the love I need als beste traditionele R&B performance.


Juanes kaapte op de Latin Grammy Awards vorig jaar nog alle belangrijke prijzen weg, op de gewone Grammy’s moest hij zich tevreden stellen met de Grammy voor beste Latin popalbum voor het prachtige La vida…es un ratico.

Tenslotte mochten ook Estelle en Kanye West een gouden beeldje ophalen voor American Boy waarvoor ze de Grammy voor beste rap/zang-samenwerking wonnen.

Bron: De Redactie, Official Grammy website

Wouter Hamel @ MWDL

VRT-recensie Het uur van de prutser

De film "Dirty mind" is nog maar net in de zalen of de hoofdrolspeler uit de film heeft er al een volgende première opzitten. Woensdag ging de nieuwe show van Wim Helsen in première in de ROMA in Antwerpen: "Het uur van de prutser". In tegenstelling tot z’n vorige shows "Heden soup!" en "Bij mij zijt ge veilig" is zijn personage minder een ontspoorde outcast. Maar het blijft een combinatie van herkenbare humor en absurd freewheelen, en vooral in die laatste sport is Wim Helsen ontzettend goed.

Wim Helsen is al lang niet meer de onbekende performer die bij aanvang van elke voorstelling de toeschouwers nog stuk voor stuk voor zich moest winnen.

Hij wéét dat ook en hij speelt daarmee. Van zodra het licht dimt, begint een deel van het publiek al spontaan te applaudisseren. Met een voice-off kondigt hij zichzelf aan met superlatieven, bewierookt hij ‘Wim Helsen’ en praat hij het publiek naar een daverend welkomapplaus (al maakt hij het ondertussen duidelijk dat het allemaal prutsers zijn met hun kutleventje).

"Ik vind het nu al spijtig dat iedereen die hier zit, doodgaat", zo begint hij als hij op het podium staat, maar om de pil wat te verzachten wenst hij zijn toeschouwers dat ze sterven in hun slaap. Daarmee zet hij de toon. Hij gooit zijn toeschouwers voortdurend de zielige nietigheid van hun bestaan voor de voeten maar voegt er een grap of een liefdevolle troost aan toe.
Het lachen vergaat iedereen op slag

Waar hij in z'n vorige twee shows telkens een sociaal onaangepast personage neerzette, speelt Wim Helsen nu de vlotte, sympathieke cabaretier die zijn ontspoorde kant maar heel af en toe laat zien en die tips geeft aan zijn publiek om aan de sociale conventies te ontsnappen.

Als rode draad gooit hij er telkens dezelfde absurde jingle door, nuriet hij Raffaella Cara’s "A far l’amore comincia tu" (en imiteert hij haar dansstijl), praat hij met schele Jezus, of suggereert hij ontelbare variaties op een ochtendlijk bezoek aan de bakker.

Zo stelt hij voor om eens te proberen af te bieden op de prijs van een brood, of om met maar één handschoen aan te vragen naar een warm brood om je andere hand in te steken (en of je er niet eens een paar mag passen).

De sfeer zit er in. Er wordt veel gelachen. Hij heeft de zaal op zijn hand. En dan slaat hij toe om iedereen te confronteren met zijn sterfelijkheid en die van zijn geliefden. Hij doet dat aan de hand van een pijnlijk familieverhaal waarmee alle toeschouwers het lachen op slag vergaat.
Wim Helsen is zelf het levende bewijs

Ogenschijnlijk is het personage van Wim Helsen in "Het uur van de prutser" aimabeler en dus minder gevaarlijk dan zijn vorige personages. Maar niets is minder waar. Met een lach en een traan is hij aangekomen waar zijn show al de hele avond rondcirkelde: liegen of niet liegen. Goed liegen of elke dag als geliefden tegen elkaar zeggen waarom je een prutser bent.

Zo hoopt hij het publiek te horen buiten gaan: als prutser schoorvoetend toegeven dat je liever een fietsenwinkeltje wil openen dan nog langer die dikbetaalde job te doen of je hart uitstorten voor de liefde van je dromen. Als gevolg van zijn verhaal of dat van schele Jezus.

Toch is zijn boodschap niet mis te verstaan. We zijn allemaal prutsers. Die op een dag zullen doodgaan. We kunnen liegen tegen elkaar. Of nog erger: we kunnen liegen tegen onszelf. We kunnen voor onze dromen en onze liefdes gaan en elkaar daarin steunen. Of ook niet.

Wim Helsen is zelf het levende bewijs dat voor je dromen blijven gaan, loont. Met "Het uur van de prutser" zet hij opnieuw een sterke show neer die op z’n best is als hij zijn absurde fantasie de vrije loop laat, het allemaal een scherp randje krijgt en hij de prutser in zichzelf laatzien. Want naast zijn meesterlijk performancetalent ligt dáár zijn grootsheid.

Karlien Vanhoonacker
Bron: De Redactie

Let's have a big wedding

Empire of the Sun

Een paar weken terug zette ik op mijn blog een bericht over de BBC’s Sound of 2009-lijst met de meest beloftevolle nieuwe muziekacts. Empire of the Sun viel juist buiten de top 3, maar vandaag hebben ze wel al een dikke radiohit te pakken. Studio Brussel verkoos de single Walking on a dream reeds tot Hotshot en nu volgt ook MNM. De Australische psychedelische elektroband bestaat uit Luke Steele (vroeger bij The Sleepy Jackson) en Nick Littlemore (vroeger bij o.a. Pnau en Teenager). Zelf zeggen ze dat ze op een spirituele missie zijn. Verkleed al Star Wars-achtergrondpersonages Emperor Steele en Lord Littlemore trekken ze de wereld rond op zoek naar oude culturen en geestelijke verrijking terwijl ze een muzikale dynastie opbouwen die voor altijd blijft bestaan. Hun debuutalbum vertelt het verhaal van de zoektocht naar de innerlijke zelve en moet opgevat worden als een spirituele road movie die hen al naar Shangai met de keizers, Mexico met de Azteken en IJsland bracht. Met hun extravagante en kleurrijke kledij willen ze ook een visuele band zijn. Men tracht iets te maken dat je als kind zou zien en er meteen van zou houden omdat het zo kleurrijk is en vooral tot de verbeelding spreekt. Op deze manier wil men natuurlijk ook entertainen en de positiviteit en de melodie in de muziek terugbrengen. Allemaal mooie uitleg, maar mij doen ze toch vooral een beetje denken aan die andere psychedelische band MGMT. Oordeel vooral zelf en geniet mee van de vreemde, maar knappe videoclip en de uitstekende soundtrack.

Ondertussen is men in thuisland Australië al verder en is daar ook de tweede single We are the people verschenen, terug met een schitterende videoclip.

Bron: BBC

President Obama verbreekt eerste belofte

Tijdens de campagne en in de overgangsperiode heeft Barack Obama zo’n 500 beloften gedaan aan de kiezer. Nu hij daadwerkelijk in de Oval Office zit, wil de website PolitiFact.com zijn lezers op de hoogte houden van het inlossen van de verkiezingsbeloften via een speciale Obameter. Vorige week meldde de website dat president Obama in zijn eerste echte week al meteen een belofte heeft gebroken. Al zit er een rare twist aan.

PolitiFact.com is een speciale website van de krant St.Petersburg Times en heeft als bedoeling om je een hulp te bieden bij het achterhalen van de waarheid in de Amerikaanse politiek. Journalisten en editors controleren verklaringen van leden van het Amerikaanse parlement, het Witte Huis, lobby- en belangengroepen op de waarheid en geven deze een beoordeling op een Truth-O-Meter. Voor president Obama werd er een speciale Obameter gemaakt die dus zijn verkiezingsbeloften opvolgt. Op deze meter kan je lezen dat Obama nog veel werk voor de boeg heeft. Er zijn nog 484 beloften die ingelost moeten worden. In zijn eerste twee weken heeft hij wel meteen al 6 beloften ingelost, heeft hij over 1 belofte een compromis moeten sluiten, staat er 1 belofte op stal en zitten er voor het ogenblik 17 beloften in de pijplijn. Maar sinds vorige week is dus ook de eerste belofte verbroken.

Waarover gaat het nu? Als kandidaat-president beloofde Obama om Washington terug dichter bij de mensen te brengen en om de overheid meer transparanter te maken. Eén van zijn voorstellen in dit kader was de belofte om wetsvoorstellen die op tafel lagen ter ondertekening en die niet dringend waren eerst op de website van het Witte Huis te plaatsen zodat de Amerikanen deze wetvoorstellen konden inkijken. Gedurende vijf dagen mochten zij ook hun mening over de voorstellen formuleren en de Obama-administratie zou hiermee in de mate van het mogelijke rekening houden. Toen Obama verkozen was en in functie was als President-Elect, herhaalde hij deze belofte op zijn website www.change.gov.

Maar op 29 januari tekende president Obama de Lilly Ledbetter Fair Pay Act, twee dagen nadat het Congres het wetsvoorstel goedkeurde. Het wetsvoorstel draaide een beslissing van het Hooggerechtshof terug die ervoor zorgde dat werknemers maar een beperkte tijd hun werkgever konden aanklagen wegens loondiscriminatie. Het wetsvoorstel werkte retroactief vanaf het moment van de beslissing van het Hooggerechtshof. Twee uur na het tekenen van de wet verscheen de wet op de website van het Witte Huis en vroeg men de Amerikanen om hun mening te geven. Alleen kon er dus niets meer veranderd worden, want de wet was nu eenmaal getekend. Volgens St.Petersburg Times was het wetsvoorstel niet dringend en kon het voorstel dus vijf dagen later pas getekend worden. Ook kregen zij geen reactie van het Witte Huis wanneer zij de medewerkers van Obama aan zijn belofte deden herinneren. Genoeg argumenten om dus deze belofte als verbroken te klasseren.

Maar er zit een rare twist aan het verhaal. Want met het tekenen van de Lilly Ledbetter Fair Pay Act heeft hij eigenlijk ook een verkiezingsbelofte ingelost. De kwestie kwam in de berichtgeving in Europa niet aan bod, maar in Amerika was Lilly Ledbetter een symbooldossier voor de Democraten. Lilly Ledbetter werkte bij een afdeling van Goodyear en ontdekte een paar maanden voor haar pensioen dat zij al die jaren minder betaald werd dan haar mannelijke collega’s die hetzelfde werk deden. Ze sleepte Goodyear voor de rechtbank en kreeg daar gelijk. Maar het Hooggerechtshof maakte de beslissing dus ongedaan en bepaalde dat de vrouw de situatie moest aanklagen in haar eerste 100 dagen. De Democraten trokken de zaak naar zich toe en maakten er een symbooldossier voor meer gelijkheid, rechtvaardigheid en eerlijkheid van. Mevrouw Ledbetter zou zelfs op de Democratische Conventie mogen spreken. De Democraten maakten een nieuw wetsvoorstel op, maar dat raakte een eerste keer niet door de Senaat wegens het filibusteren van de Republikeinen. Kandidaat Barack Obama schrapte zelfs al zijn plannen voor die dag om het voorstel goed te keuren. Het hielp toen niet veel, maar het zorgde er wel voor dat hij nieuwe munitie had tegen John McCain die tegen het voorstel stemde. Door als president het wetsvoorstel nu toch te tekenen, lost hij hiermee een verkiezingsbelofte in. Maar tegelijkertijd heeft hij er dus ook een belofte moeten voor breken.

John Mayer in Sesamstraat

John Mayer keerde even terug naar zijn kindertijd. De zanger is binnenkort te zien in de Amerikaanse versie van Sesamstraat.

Mayer werkte mee aan een speciale uitzending 'Coming home: military families cope with change'. In de aflevering komen Amerikaanse soldaten die gewond terugkeerden uit Irak aan het woord. Ook Queen Latifah werkte mee aan de special.

De zanger - en vriend van actrice Jennifer Aniston - was dolenthousiast toen hij gevraagd werd voor het gastoptreden. 'Van alle hoogtepunten uit mijn carrière, kan ik niets sentimentelers bedenken dan te wandelen door Sesamstraat', schrijft hij op zijn blog.

'Ik kijk altijd vol verwondering naar Elmo en zijn vrienden. Als je in die grote, mooie ogen kijkt, ben je verloren. Ik voelde me weer vijf jaar oud.'

De show wordt op 1 april uitgezonden op PBS.

Bron: De Standaard

Nobody's tune: eerste topalbum 2009?

Vanaf deze week kan je de nieuwste cd van Wouter Hamel, Nobody’s Tune, verkrijgen. Of hij daadwerkelijk in Belgische winkels gaat liggen weet ik niet, maar je kan hem wel bestellen via Cosmox of Proxis. Van het eerste album was ik volledig weg vorig jaar. Of het tweede album ook die weg opgaat, moet ik zelf nog ontdekken. Maar de reacties zijn alvast heel positief.

De volgende promotekst verscheen alvast op zijn MySpace-webstek:

Na zijn naar zichzelf genoemd, award-winnend debuut is Wouter Hamel terug met de release van zijn nieuw album “Nobody’s Tune”. Het lijkt erop dat Wouter geen last had van het tweede album-syndroom bij het maken van dit album. Hamel: “Een album maken is altijd erg spannend en stressvol, maar wanneer je debuut goed onthaald wordt, geeft het je ook het vertrouwen om je horizon te verruimen en meer risico’s te nemen – om alles naar een hoger niveau te brengen”. Wouter Hamel werkte terug samen met producer Benny Sings, eveneens een lid van de Dox-familie van platenmaatschappij Dox Records; “We wisten meteen dat dit album op een of andere manier persoonlijker moest worden. Terwijl we werkten aan het album kreeg ik de kans om alles te herontdekken. Trouwens, ik ben nog altijd verrast van wat ik hoor wanneer ik het album terug beluister. Er is folk, Bacharach invloeden, zelfs een beetje Klezmer. Om het nog interessanter te maken, is er zelfs ook een beetje een Carribean vibe. Alles bij elkaar genomen klinkt het als pop muziek van de jaren ’70… maar dat is achteraf bekeken zo het geval geweest. Ik begon gewoon mijn liedjes uit te werken en dan liep het helemaal uit de hand”, zegt Wouter lachend.

De titel van het album verwijst naar een van de ballads op het album. “Het was de eerste song die ik schreef. Het is een soort van battle song voor mij persoonlijk. Gewoon koppig zijn en je eigen weg gaan en geen aandacht schenken aan iets anders”, volgens Wouter Hamel, die verscheidene populaire en prestigieuze awards kreeg voor zijn zelfgenaamd album, waaronder de heel prestigieuze Zilver Harp award en een platinum cd-status. Het eerste album werd gereleased in verscheidene landen met een uitzonderlijk succes in Japan. Hamel: “Ik denk, en hoop zeker dat dit nieuwe album zelfs origineler is dan de vorige. Ik heb geen idee met wat ik het precies kan vergelijken. Ik heb zoveel vergelijkingen gehoord voor dit moment dat ik zelf ben gestopt er zelf te maken. Ik hoop dat de mensen er echt van houden en dat het natuurlijk succesvol is. Wanneer ik aan het schrijven was, hield ik steeds in mijn achterhoofd het gedacht dat mijn songs een soort van “klassiekers” moesten worden. Liedjes die tijdloos zijn en die binnen 10 jaar even fantastisch moeten klinken als ze nu doen. We moeten afwachten of die droom uitkomt … maar de wil en de vastberadenheid zijn er.”

Wouter praat over de instrumenten die gebruikt zijn tijdens het totstandkoming van Nobody’s Tune: “We gebruikten de meest ongewone instrumenten die we konden vinden om ons eigen sound te maken. We gebruikten een Hagström windorgel van Zweden, een autoharp en een mbira van Amerika, een groot duimpiano, Japanse bellen, steel drums, een mellotrone, etc. Deze cd heeft ook een vollere sound dankzij de fenomenale bijdragen van enkele heel bijzondere gastmuzikanten. Benjamin Herman, de gevierde saxofoonspeler en ook thuis bij Dox records, heeft meegewerkt aan het album, net als zangeres Shima Rouse. Ook de nieuwste trompetsensatie Kyteman, die niet alleen speelt maar ook meezingt, Kobi Arditi (trombone) en Morris Kliphuis (blazers) maakten een muzikale bijdrage tot het nieuwe album. Wouter’s eigen band, bestaande uit Gijs Anders van Straalen (percussie), Sven Happel (bas), Pieter de Graaf (piano), Jasper van Hulten (drums) en Rory Ronde (gitaar), vormt zoals altijd een sterke muzikale basis. Wouter zegt, “… en niet te vergeten Rory’s vader aan de steel drums. We noemden zelfs de song naar hem, Sir Henry.


De eerste recensies:

"Wonderboy verbluft met nieuw album" (De Gelderlander)

"Hij klinkt zo lentelicht en verwachtingsvol", "Hij creëert zijn eigen sound, zijn eigen geluid, de bijzondere instrumenten maakt dat zijn muziek over grenzen loopt" (Radio 2 - Frits Spits)

"Sfeervolle songs die een warm gevoel opwekken" (Veronica Magazine)

"Bijna on-Nederlands: verfrissend, licht, opgewekt." "Hamel blijkt geen een-dagsvlieg. Opnieuw luchtig, oorspronkelijk, en vooral zichzelf." (Telegraaf)

"Zijn debuut was alleraardigst en dat hij echt tjokvol klasse zit, bewijst hij nu ondubbelzinnig met de veelzijdige opvolger Nobody's Tune. "Nobody's Tune heeft diepgang. De composities zijn gelaagd en het instrumentarium erg gevarieerd. Het plaatje klopt op 'Nobody's Tune. De onbevangenheid van het zo succesvolle debuut is enigszins verdwenen maar uit elk hoekje op Nobody's Tune; schijnt wel de zon.' (Off The Record)

"Nobody's Tune. Een opzienbarend en erg goed nieuw album, dat Hamel nog bekender en geliefder gaat maken. We zijn erg verrast door de hoge kwaliteit. Nog meer dan op het eerste album komt de grote klasse van songs schrijven van Wouter uit de verf. De composities klinken fris, diep en spannend tegelijk. Daarnaast zijn de arrangementen origineel en gevarieerd en klinkt de productie fris, open en avontuurlijk. Er komen zo al twee songs voorbij die als single de radio op kunnen. Altijd makkelijk, wanneer je met het nieuwe album een nog groter publiek wilt bereiken." (Jazz)

Tracklist Nobody’s Tune:

1. One more time on the merry go-around
2. Big blue sea
3. When morning comes
4. In between
5. Nobody’s tune
6. Sir Henry
7. March, April, May
8. Quite the disguise
9. Once in a lifetime
10. Tiny Town
11. See you once again
12. Amsterdam

UPDATE: de eerste single In between voorgesteld op een mini-optreden:

John Legend - Everybody knows

De opvolger voor Green Light was al een paar weken bekend, namelijk Everybody knows, de tweede single uit het album Evolver. De single staat al een paar weken in mijn top 10, maar vanaf deze week is er ook de videoclip. Terug een knappe video, maar de song is nog prachtiger en groeit bij elke beluisterbeurt. En de stem van John Legend blijft om bij weg te smelten. Geniet er dus maar van!

Beam me up Scotty een stapje dichter bij realiteit

Het is één van de bekendste filmzinnen aller tijden: Beam me up Scotty. Vandaag las ik in De Standaard dat het teleporteren weer een stukje dichter staat bij de realiteit. Wetenschappers van de universiteit van Maryland zijn er in geslaagd om een ytterbiumatoom een meter ver te teleporteren.

Het teleporteren is sinds de Star Trek-films voor velen een droom geweest. Ook ik ontsnapte er in mijn kinderjaren niet aan (en eigenlijk nu nog niet) en in mijn verbeelding teleporteerde ik mezelf wel eens van de ene plaats na de andere. Nooit had ik gedacht dat het ooit zover zou zijn dat dit ook in werkelijkheid zou kunnen gebeuren. Maar onlangs is dus een eerste stap in de goede richting gezet. Fysici hadden al eerder wel een theoretisch model opgezet voor het teleporteren door gebruik te maken van het kwantumverschijnsel van verstrengeling tussen elementaire deeltjes. Hierbij zou een materiedeeltje op de ene plaats destructief gescand worden terwijl op een andere plaats op hetzelfde moment een absoluut identieke kopie van het deeltje wordt gemaakt.

Tot daar de theorie. In de praktijk leek het toch wel wat moeilijker te gaan. Want teleportatie lukte alleen nog maar bij afzonderlijke deeltjes en dan nog enkel over microscopische afstand. Niet echt hoopgevend dus. Maar daar hebben de fysici in Maryland dus verandering in gebracht. Zij zijn er in geslaagd een volledig atoom tegelijk te verplaatsen en dan nog over een afstand van 1 meter. Bovendien lukte het hen dan nog meer een redelijk zwaar atoom, namelijk het ytterbiumatoom die uit zeshonderd elementaire deeltjes bestaat. Hiervoor werd de kwantumtoestand van het ytterbiumatoom gelezen en overgebracht op een blanco ytterbiumion.

Nu het is een eerste stap in de goede richting, maar of de teleportatie van een mens ooit zal lukken is nog koffiedik kijken. Het probleem is dat een mens bestaat uit een miljard maal miljard maal miljard elementaire deeltjes. Daarnaast is het ook nodig dat op de plaats van bestemming een voorraad chemicaliën gereed wordt gehouden met een grote voorraad van alle mogelijke soorten atomen om een kopie van een lichaam mee op te bouwen. Nu, voor de mens is het dus nog te vroeg. Waarvoor kan teleportatie in de huidige vorm dan wel gebruikt worden? Men zal proberen door verdere testen en verder ontwikkeling van het procédé een vorm van kwantumcommunicatie op poten te zetten die het mogelijk moet maken om op een zeer veilig gecodeerde en moeilijk af te luisteren manier op afstand te communiceren. De sciencefiction wordt dus met de dag een stukje meer realiteit.
Bron: De Standaard