Top 10 televisieseries op DVD 2008

Vermits ik steeds minder mijn gading vind op de Vlaamse televisiezenders en om te ontsnappen aan de wildgroei van herhalingen, reality en uitlachtelevisie, neem ik sinds een paar jaar reeds mijn toevlucht tot de dvd-boxen van televisieseries. Een geweldige uitvinding voor al die series die toch op de meest onmogelijke uren en momenten worden uitgezonden op zenders die om de 5 minuten het programma toch maar moeten onderbreken om reclameboodschappen de ether in te zenden. Ook niets zo makkelijk als een dvd-box waarbij je op je eigen tempo een televisieserie kan ontdekken of verslinden. Het voorbije jaar heb ik weer heel wat boxen achter de kiezen en is het misschien geen slecht idee om in tijden van eindejaarslijstjes eens mijn 10 favoriete televisieseries op dvd in een lijstje te gieten. Sommige dvd-boxen zijn wel al voor 2008, maar een paar series heb ik dan ook later ontdekt.

1.The Wire season 4 – 5

Over de nummer 1 heb ik niet lang moeten nadenken. Seizoen 4 van The Wire is gewoonweg het beste dat ik tot nu toe al gezien heb op televisie. Wat een ongelofelijk straf en hartbrekend seizoen dat dit keer het onderwijs in Baltimore onder de loep neemt. Het hele seizoen is een pijnlijke confrontatie met een falend onderwijsbeleid in Amerika waar het No Child Left Behind-programma van president Bush totaal zijn doel voorbijschiet. Naarmate de reeks vordert, worden de taferelen met de 4 jeugdvrienden steeds hartverscheurender en laten je soms echt verdwaasd achter. Ondertussen blijft de war on drugs verder woeden en zien we ook hoe de factoren van de vorige seizoenen, zoals politie, gerecht en politiek falen. In seizoen 5 stelt de serie zich dan weer de vraag waarom de verhalen van de achterbuurten van Baltimore zo weinig gehoor vinden en wordt de media op de rooster gelegd. Welke verhalen krijgen de aandacht en welke niet? En welke invloed hebben de voortdurende concurrentie, het steeds jagen op winst en de daarbijhorende ontslagen op de kwaliteit van een redactie? Terug een ontzettend ontluisterend verhaal die meteen ook de vraag stelt om meer kritischere blik op de media. Toch is seizoen 5 in tegenstelling tot de vorige 4 seizoenen een klein stapje terug, vermits de hele serie in feite een hyperrealistische serie is en de rode draad in seizoen 5 waarbij rechercheur McNulty een seriemoordenaar faket een beetje te bij de haren getrokken is. Maar deze kleine slip vergeef je algauw, want het verhaal dat de makers in de vijf seizoenen hebben verteld overstijgt alles wat er al op televisie is gekomen. En een ontzettende pluim voor HBO, de kabelzender, die vijf seizoenen lang geld wou investeren in een serie die een verhaal traag vertelt en die geen kijkcijferkanon was zoals Six Feet Under of The Sopranos, maar omdat het zo’n kwaliteitsserie was toch bleef geloven in de serie.

2. The shield season 1 – 2 – 3

The Shield is een serie die de afgelopen jaren op VT4 te zien was, maar die ik telkens had gemist. In het begin omdat ik het niet eens had opgemerkt, later omdat de serie ondertussen al verkast was naar de latere uitzenduren en ongunstigere dagen. Maar doordat mijn collega vertelde dat haar vriend wild was van de serie en de aanhoudende uitstekende recensies in Focus Knack heb ik mij dit jaar in de eerste drie seizoenen van de serie gestort en dat heb ik mij eerlijk gezegd nog geen moment beklaagd. The Shield is geen typische politieserie, zeker niet als we kijken wat er op Vlaamse bodem wordt gemaakt. De serie is staalhard en brutaal, het Strike Team zijn geen doetjes om zonder handschoenen aan te pakken en slaan al graag eens een bekentenis uit een verdachte en zijn daarenboven nog eens door en door corrupt. Niet meteen een good cop à la Britt Michiels of Witse. Geen wonder dus dat ze niet bij iedereen geliefd zijn en over de verschillende afleveringen en seizoenen heen probeert wel telkens iemand om het Strike Team neer te halen. Wat hoofdpersonage Vic Mackey soms tot nog grovere misdaden doet leiden, wat blijkt uit de ontknoping van de eerste aflevering. Daarnaast wordt die rode draad ook nog doorspekt met afzonderlijke cases, maar ook die zijn niet echt van een Flikken-niveau te noemen. Kortom, een non-conformistische politieserie. Het is wel even wennen aan de cameravoering, want de camera schokt en beweegt soms nogal wild en daarbij krijgen de beelden ook een grovere korrel mee die uitstekend past bij een harde serie.

3. Friday Night Lights season 1

Friday Night Lights is momenteel nog een serie die ik volop aan het ontdekken ben, maar meteen staat ze al in mijn top 3 van het jaar. Want ik ben echt helemaal weg van deze tienerserie. Decor van deze serie is het Texaanse plaatsje Dillon, waar niets anders te beleven valt buiten de wekelijkse footballwedstrijd op vrijdagavond. Toch gaat de aandacht van de makers niet echt uit naar het verloop van die wedstrijden of naar spectaculaire footballbeelden, maar wel naar de effecten van de wedstrijd op de rest van het stadje. Een overwinning brengt de stad dichter bij elkaar, maar bij de minste nederlaag heeft iedereen zijn mening klaar en komen problemen opborrelen. Bovendien blijkt dat football ook de enige mogelijkheid is om aan het stadje te ontsnappen. Dat sommige spelers dan ook ver willen gaan om het tot professional te brengen, zal u niet verbazen. Maar soms wordt de droom ook brutaal uit elkaar gespat, zoals met sterspeler Jason Street gebeurd in de eerste aflevering. Het lijkt allemaal maar een doorsneeserie te zijn, maar het is in feite een hoogst interessante dramareeks. De meestal jeugdige acteurs werden vrij gelaten om hun personages zelf in te vullen, de verhalen zijn beklijvend en de serie draait op een kwalitatief hoog niveau. Bovendien krijgen we ook eens een blik op het diepe zuiden en heartland van Amerika. Hier dus geen villa’s, rijke of gelukkige ouders, grote kansen, … zoals in The O.C., Gossip Girl of Beverly Hills 90120. Neen, er is echter een pessimistische ondertoon die de serie zoveel interessanter maakt dan al de voorgaande series bij elkaar opgeteld.

4. Weeds season 1 – 2

Ik wou Weeds volgen via VijfTV, of ook wel eens oneerbiedig WijfTV genoemd, maar men heeft zo met die serie en zijn uitzenddagen en uren gespeeld dat ik mijn toevlucht heb moeten nemen tot de DVD-box. En daar kreeg ik één van de grappigste series van het afgelopen jaar te zien. Uitgangspunt is Nancy Botwin die na het overlijden van haar man haar toevlucht moet nemen tot het opzetten van een handeltje in marihuana om de kosten van haar gezin, hypotheek en schoonmaakster te kunnen dekken. En dat zet de deur open tot een tweeledige reeks. Enerzijds is er natuurlijk de komedie met een ontluisterende blik op de Amerikaanse suburbs en ondeugende humor. Anderzijds blijkt de serie ook als dramareeks te fungeren en zien we een huisvrouw die problemen kent om het hoofd financieel boven water te houden en haar familie bij elkaar te houden. En die combinatie werkt verrassend goed omdat het een ontzettend slimme reeks is. Maar het belangrijkste blijft toch wel de humor en als Showtime-programma is het humor die een stapje verder gaat. Zo krijgt de jongste zoon lessen in masturbatie, zien we de vriendin van Nancy laxeermiddelen in de snoep van haar dochter smokkelen zodat die eindelijk eens zou afvallen, …. Het is humor die misschien bepaalde mensen zou afschrikken, maar ik hou er wel van.

5. Entourage season 4

Wat Sex and the City is voor de meiden, zou Entourage moeten zijn voor de jongens. In het ondertussen al vierde seizoen van deze komische reeks staat de film Medellín centraal, het project waar steracteur Vincent Chase al zolang op aast. Niet alles loopt van een leien dakje en vooral regisseur Billy Walsh zorgt voor heel wat moeilijkheden, maar de film schopt het toch tot het Cannes-festival. Focus Knack was minder enthousiast over dit seizoen omdat het oppervlakkig bleef, maar ik vond het wel een pak beter dan het vorige seizoen. Ik vond dat de serie een juiste toon heeft gevonden en dat de grappen op een vlot tempo zijn gelegd. Het heeft wel eventjes geduurd met deze serie voor ik helemaal mee was. Het eerste seizoen vond ik pas goed in de tweede helft en daarna heeft de reeks wat hoogtepunten en mindere momenten, maar ik heb enorm genoten van dit vierde seizoen. Ari Gold blijft ongetwijfeld het beste komische personage van de afgelopen jaren, terwijl ook Johnny Drama in die hitlijst hoog scoort. En tussen al dat komische blijft er ook ruimte vrij voor heel wat cameo’s van bekende en minder bekende, maar vooral vrouwelijk schone medemensen. En de mix van dat alles maakt dat dit een hoogst vermakelijke serie blijft.

6. Oz season 4 – 5- 6

Oz is een cultreeks van HBO. Het afgelopen jaar werden in sneltempo de laatste drie seizoenen op de markt gegooid en ik heb die met veel plezier verslonden. Oz is een bikkelharde gevangenisserie. De afdeling Em City is het terrein van bendeoorlogen, geweld, verkrachtingen, drugs, moord, corruptie, …. De makers laten geen kans onbenut om geweld te tonen en in elke aflevering valt er wel een dode te rapen. Geen serie voor doetjes of gevoelige magen, maar toch heeft de serie een ongelofelijke aantrekkingskracht. Je wordt als het ware echt in het verhaal meegezogen en drijft mee op de snel opeenvolgende plotwendingen. Misschien had de serie wel een compacter en consistenter verhaal beter verdragen en dan zou het waarschijnlijk wel de erkenning gekregen hebben die het verdiende. Nu gebeuren de daden echter zo snel achter elkaar dat je soms het gevoel hebt dat de schrijvers niet echt wisten waar naartoe te gaan met hun verhaal en elk idee op papier hebben gezet zonder het echt uit te werken. Maar toch blijft er een ontzettende dynamiek in de serie en blijft je geboeid kijken. Het niveau van reeks 1 wordt nooit meer bereikt, toen de serie ook elke week een gevangenisthema behandelde en zo een introspectie maakte op het gevangeniswezen, maar het niveau van de volgende seizoenen blijft wel consistent op eenzelfde hoog niveau liggen, met dank aan de uitstekende acteerprestaties.


7. The Sopranos season 4 - 5 – 6

Ik denk dat deze serie bij de meesten die andere reeksen uit de HBO-stal kennen heel hoog aangeschreven staat, maar bij mij is dat minder het geval. Persoonlijk vind ik een serie als The Wire en Six Feet Under een trapje hoger staan dan The Sopranos. Misschien word ik nu verketterd door Sopranos-fans. Maar ik had er iets minder voeling mee dan de andere twee. Maar vermits The Wire en Six Feet Under op zo’n uitmuntend niveau speelden, betekent niet dat The Sopranos dus niet goed zou zijn. Integendeel. Het is en blijft nog altijd een van de beste televisiereeksen. Vooral dialoogmatig vind ik dit een fantastische serie. Dit is geen televisieserie, maar in feite een beeldroman met fantastische personages waaronder hoofdpersonage Tony Soprano. Een man die heel wat dubbelzinnige gevoelens weet op te wekken. Aan de ene kant sympathiseer je met hem, maar aan de andere kant heeft hij zo’n donkere, weerzinwekkende kant. Een man you love to hate. Misschien moet ik de serie nog eens herbekijken maar dan aan een hoger tempo. Ik moet zeggen dat als je verschillende afleveringen snel na mekaar kunt bekijken je meer in het verhaal gezogen wordt, dan wanneer je er iets meer tijd tussen laat (en dat heb ik soms moeten doen).

8. The 4400 season 4

Een beetje onverwacht werd de stekker uit The 4400 getrokken waardoor dit vierde seizoen meteen ook het laatste seizoen werd. Het seizoen kan wel eindigen als een finale van de reeks, maar er lagen waarschijnlijk nog zoveel mooie verhalen klaar dat het toch een groot gemis mag genoemd worden. Vooral omdat ik dit vierde seizoen een stuk beter vond dan het derde seizoen. In dit vierde seizoen staat de stof promicin centraal, de stof die ervoor zorgt dat de 4400 hun talenten kregen. En met de ontdekking van die stof staat meteen ook de deur open naar de gewone mensen om promicin te nemen. Alleen is er een donker kantje aan verbonden. Er is een kans van 1 op 2 dat je sterft. Durf jij in deze gegeven omstandigheden het aan om een spuit promicin te nemen? Deze vraag staat centraal in dit uitstekende seizoen en het verdeelt de cast in verschillende groepen. 4400’ers die het gebruik willen stimuleren en een heuse religie opbouwen rond Jordan Collier. Aan de andere kant heb je dan weer 4400’ers die niet zo wild zijn van promicin omdat het zoveel mensen doodt, aangevoerd door Shawn Baldwin. En ook de gewone mensen worden onderverdeeld in believers, onder leiding van Kyle Baldwin, en non-believers zoals Tom Baldwin. Maar wat deze serie zo goed maakt is de degelijke kwaliteit van de scripten. De makers hebben de vorige seizoenen al een mooie combinatie gevonden van centrale verhalen en afzonderlijke verhalen, de grote mythe en de menselijke verhalen. Het is allemaal niet zo baanbrekend en is met een veel kleiner budget gemaakt als een serie als Heroes. Maar het is zoveel keer beter dan Heroes en daarom doodjammer dat de serie ten einde is moeten komen.

9. Battlestar Galactica season 3

De SciFi-reeks die geen SciFi is, is terug voor een derde en voorlaatste seizoen. De Cylons hebben de mens onderdrukt en willen dit zo houden. Battlestar Galactica en de Pegasus zijn kunnen ontsnappen aan de onderdrukking en proberen nu de mensheid te redden en de tocht naar de planeet aarde verder te zetten. En de centrale vraag die daarbij gesteld wordt is wie de Final Five zijn. Battlestar Galactica blijkt weereens een perfecte politieke en slimme actiereeks te zijn die veel dieper graaft dan andere series doen en is de perfecte uitbeelding van de wereld na 9/11. Want het is niet altijd duidelijk wie nu juist de goede en de slechte zijn. Als tussendoortje is ook de televisiefilm Razor verschenen op dvd, die het verhaal vertelt van de Pegasus en hun strijd om het voortbestaan. Persoonlijk vond ik het wel een vermakelijke film, maar geef mij liever maar de serie. Voor het volgen van de serie is de film niet echt noodzakelijk, behalve voor het geheim dat er op het einde van de film gegeven wordt over één van de hoofdpersonages, wat meteen een rol van betekenis zal spelen in het vierde en laatste seizoen.

10. The Simpsons season 1 – 9

The Simpsons staan een beetje ongelukkig op een laatste plaats in mijn top 10 en verdienden eigenlijk een veel betere plaats. Ik moet eerlijk bekennen dat ik vroeger niet echt zo wild was van de komische reeks, maar door de dvd’s heb ik de reeks kunnen herontdekken en heb ik het veel beter leren appreciëren. Wat trouwens de dvd-reeks extra interessant maakt, zijn de overvloedige extra’s, waaronder audiocommentaar voor alle afleveringen. En die commentaren zijn vaak even grappig en interessant als de reeks zelf. Van de negen seizoenen is toch seizoen 7 en 8 de sterkste van de hoop, vermits ze onder leiding van showrunners Bill Oakley en Josh Weinstein naar een ongekend niveau worden gebracht. De afleveringen zijn slim, ontroerend en vooral hilarisch. Mijn lievelingspersonage? Er zijn er vele, maar Moe vind ik wel fantastisch.

Lost 5: We have to go back!

In het vijfde en voorlaatste seizoen van Lost zien we de lotgevallen van The Oceanic Six en krijgen we te weten wat er gebeurd is met het "verdwenen" eiland. Amerika mag zich verheugen aan de nieuwe reeks vanaf 21 januari, wij zullen waarschijnlijk moeten wachten tot september 2009 vooraleer VT4 het vervolg los laat op ons (Prime-kijkers zullen niet zo lang moeten wachten). Eens benieuwd of de puzzelstukken nu echt allemaal in elkaar gaan vallen en of we antwoorden beginnen te krijgen. Lost kennende zullen er antwoorden gegeven worden die nieuwe vragen doen oproepen. Maar dit doet niets af aan het feit dat dit één van de beste televisiereeksen is van het eerste decennium van de 21ste eeuw.

Kanye West - Heartless

Afscheid van The Wire

Dit weekend heb ik afscheid moeten nemen van The Wire, de beste televisiereeks ooit gemaakt. Net als Six Feet Under heeft men voor een ongelofelijk sterk einde gezorgd die nog even blijf nazinderen, want men ontkomt zijn lot niet en men blijft the game verder spelen. De serie bulkt van de meest fantastische personages (Bubbles, McNulty, Omar Little, Marlo Stanfield, Stringer Bell, Avon Barksdale, Bodie, Snoop, Bunk, Lester Freamon, Michael Lee, Duquan, .Clay Davis, ..), het geeft een ontzettend realistisch beeld van het verloederde Baltimore en de strijd tegen de drugs en corruptie en het is gewoonweg een ontzettend sterk en bij momenten heel aangrijpend verhaal. Vooral seizoen 4 is zo aangrijpend dat je vaak verweesd achter blijft. De kritieken zijn bijna overal positief. De serie wordt vaak bejubeld als roman op televisie en kreeg een ongelofelijke 98/100 beoordeling op basis van alle belangrijke criticasters in Amerika. Maar de serie is complex, confronterend, een sociologische studie en vraagt vooral zijn tijd om in het verhaal te komen en het verhaal te vertellen. En dat maakt dat er voorlopig nog geen enkele Vlaamse zender (op betaalzender Prime na) zich bereid heeft gevonden om de serie op de buis te brengen. Geheel onterecht natuurlijk, maar gelukkig zijn er de dvd's waarop de serie geheel tot zijn recht komt (ik vermoed dat er binnenkort wel een box zal uitkomen waarin de 5 seizoenen verzameld zijn). Nu de televisiezenders in hun budgetten moeten snoeien en ons dus met meer herhalingen gaan bestoken, is het misschien het moment om de reeks te ontdekken.

Bij het afscheid van The Wire hoort ook een brief die bedenker David Simon achterliet op de HBO-website voor al de fans:

A last thank you to those HBO subscribers who took the time and care to accompany us on this journey. The Wire arrived, six years ago, to little fanfare and modest expectation. It demanded from viewers a delicate, patient consideration and a ridiculous degree of attention to detail.

It wasn't for everyone. We proved that rather quickly.

But episode to episode, you began to understand that we were committed to creating something careful and ornate, something that might resonate. You took Lester Freamon at his word: That we were building something here and all the pieces matter.

When we took a chainsaw to the first season, choosing to begin the second-story arc with an entirely different theme and different characters, you followed us to the port and our elegy for America's working class. When we shifted again, taking up the political culture of our mythical city in season three, you remained loyal. And when we ended the Barksdale arc and began an exploration of public education, you were, by that time, we hope, elated to understand that whatever else might happen, The Wire would not waste your time telling the same story twice.

This year, our drama asked its last thematic question: Why, if there is any truth to anything presented in The Wire over the last four seasons, does that truth go unaddressed by our political culture, by most of our mass media, and by our society in general?

We've given our answer:

We are a culture without the will to seriously examine our own problems. We eschew that which is complex, contradictory or confusing. As a culture, we seek simple solutions. We enjoy being provoked and titillated, but resist the rigorous, painstaking examination of issues that might, in the end, bring us to the point of recognizing our problems, which is the essential first step to solving any of them.

The Wire is fiction. Many of the events depicted over the last five seasons did not, to our knowledge, happen. Fewer happened in the exact manner described. Fiction is fiction, and it should in no way be confused with journalism.

But it is also fair to note that the problems themselves — politicians cooking crime stats for higher office, school administrators teaching test questions to vindicate No Child Left Behind, sensitive prosecutions and investigations being undercut for political motives, brutal drug wars fought amid a police department's ignorance of and indifference to the forces involved -- were indeed problems in the recent history of the actual Baltimore, Maryland.

Few of these matters received the serious attention — or, in some cases — any attention from the media. These problems exist in plain sight, ready to be addressed by anyone seriously committed to doing so. For those of us writing The Wire, a television drama, story research involved dragging the right police lieutenants or school teachers, prosecutors and political functionaries to neighborhood diners and bars and taking story notes down on cocktail napkins and paper placemats. To be more precise with their tales? To record it and relay it in a manner that can stand as non-fiction truthtelling? Yes, that's harder to do. But there was a time when journalism regarded that kind of coverage as its highest mission. The true stories that The Wire traded in are out there, waiting for anyone willing to take the time. And it is, of course, vaguely disturbing to us that our unlikely little television drama is making arguments that were once the prerogative of more serious mediums.

We tried to be entertaining, but in no way did we want to be mistaken for entertainment. We tried to provoke, to critique and debate and rant a bit. We wanted an argument. We think a few good arguments are needed still, that there is much more to be said and it is entirely likely that there are better ideas than the ones we offered. But nothing happens unless the shit is stirred. That, for us, was job one.

If you followed us for sixty hours, and you find yourself caring about these issues more than you thought you would, then perhaps the next step is to engage and to demand, where possible, a more sophisticated and meaningful response from authority when it comes to such things as the drug war, educational reform or responsible political leadership. The Wire is about the America we pay for and tolerate. Perhaps it is possible to pay for, and demand, something more.

Again, accept our sincere thanks for making the commitment to watch a show as improbable and problematic as ours and for considering the arguments and issues seriously. We are surprised as you are to be here at the end, on our own terms, still standing. As a cast and crew, we're proud. But the credit is not all ours. It's yours as well for believing, year after year, in this story.

David Simon
Baltimore, Md.
March 10, 2008

Dave Peters onthult logo nieuwe zender MNM

Harry Potter and the half-blood prince