Obama's Maiden Speech

HD-intro The Simpsons

The Simpsons werden jarenlang nog op papier getekend vooraleer men de stap zette naar computeranimatie. Vandaag is men iets sneller en stapt men mee op de High Definition-trein. Ter gelegenheid van dit feit besliste men om de intro op te frissen en een nieuwe intro te maken. Dit is het resultaat geworden.

Mijn favorieten van 2008 winnen Grammy's

Gisterenavond werden de belangrijkste muziekprijzen, de Grammy’s, voor de 51ste keer uitgereikt in Los Angeles. De grote overwinnaar werd Robert Plant en Alison Krauss die samen met 5 prijzen aan de haal gingen, waaronder deze voor beste album (Raising Sand), beste single (Please read the letter), beste popsamenwerking, beste vocale countrysamenwerking en beste folkalbum.

Maar ook vele van mijn favorieten uit 2008 haalden een Grammy binnen.

Vooreerst is er John Mayer die in de loop der jaren al een hele schouw vol Grammy’s heeft binnengehaald. Hij mag er dit jaar weer twee bijvoegen, namelijk deze voor beste popzanger voor Say en beste rockzanger voor Gravity.


Coldplay was ook een van de grote overwinnaars. Zij wonnen 3 Grammy’s: beste song van het jaar en beste popgroep voor Viva la vida en beste rockalbum voor Viva la vida or death and all his friends.

Revelatie Adele werd vorig jaar nog bekroond tot winnaar van BBC’s Sound of 2008, bracht het prachtige album 19 uit en won nu ook nog eens twee Grammy’s, namelijk de belangrijke prijs voor beste nieuwkomer en de Grammy voor beste popzangeres voor Chasing pavements.

Duffy had ook een paar nominaties op zak, maar kon er uiteindelijk maar eentje van verzilveren, namelijk deze voor beste popalbum voor Rockferry.

Ne-Yo had dan meer geluk. Hij zag de Grammy voor beste album dan wel voor zijn neus voorbijgaan, in de subcategorie R&B werd hij werd gekozen tot beste R&B-zanger en beste R&B song voor Miss Independent.

En ook Al Green mocht twee keer het podium op en telkens met één van mijn favoriete soulzangers van het ogenblik. Eén keer met John Legend voor beste R&B duo voor Stay with me (by the sea) en een andere keer met Anthony Hamilton voor You’ve got the love I need als beste traditionele R&B performance.


Juanes kaapte op de Latin Grammy Awards vorig jaar nog alle belangrijke prijzen weg, op de gewone Grammy’s moest hij zich tevreden stellen met de Grammy voor beste Latin popalbum voor het prachtige La vida…es un ratico.

Tenslotte mochten ook Estelle en Kanye West een gouden beeldje ophalen voor American Boy waarvoor ze de Grammy voor beste rap/zang-samenwerking wonnen.

Bron: De Redactie, Official Grammy website

Wouter Hamel @ MWDL

VRT-recensie Het uur van de prutser

De film "Dirty mind" is nog maar net in de zalen of de hoofdrolspeler uit de film heeft er al een volgende première opzitten. Woensdag ging de nieuwe show van Wim Helsen in première in de ROMA in Antwerpen: "Het uur van de prutser". In tegenstelling tot z’n vorige shows "Heden soup!" en "Bij mij zijt ge veilig" is zijn personage minder een ontspoorde outcast. Maar het blijft een combinatie van herkenbare humor en absurd freewheelen, en vooral in die laatste sport is Wim Helsen ontzettend goed.

Wim Helsen is al lang niet meer de onbekende performer die bij aanvang van elke voorstelling de toeschouwers nog stuk voor stuk voor zich moest winnen.

Hij wéét dat ook en hij speelt daarmee. Van zodra het licht dimt, begint een deel van het publiek al spontaan te applaudisseren. Met een voice-off kondigt hij zichzelf aan met superlatieven, bewierookt hij ‘Wim Helsen’ en praat hij het publiek naar een daverend welkomapplaus (al maakt hij het ondertussen duidelijk dat het allemaal prutsers zijn met hun kutleventje).

"Ik vind het nu al spijtig dat iedereen die hier zit, doodgaat", zo begint hij als hij op het podium staat, maar om de pil wat te verzachten wenst hij zijn toeschouwers dat ze sterven in hun slaap. Daarmee zet hij de toon. Hij gooit zijn toeschouwers voortdurend de zielige nietigheid van hun bestaan voor de voeten maar voegt er een grap of een liefdevolle troost aan toe.
Het lachen vergaat iedereen op slag

Waar hij in z'n vorige twee shows telkens een sociaal onaangepast personage neerzette, speelt Wim Helsen nu de vlotte, sympathieke cabaretier die zijn ontspoorde kant maar heel af en toe laat zien en die tips geeft aan zijn publiek om aan de sociale conventies te ontsnappen.

Als rode draad gooit hij er telkens dezelfde absurde jingle door, nuriet hij Raffaella Cara’s "A far l’amore comincia tu" (en imiteert hij haar dansstijl), praat hij met schele Jezus, of suggereert hij ontelbare variaties op een ochtendlijk bezoek aan de bakker.

Zo stelt hij voor om eens te proberen af te bieden op de prijs van een brood, of om met maar één handschoen aan te vragen naar een warm brood om je andere hand in te steken (en of je er niet eens een paar mag passen).

De sfeer zit er in. Er wordt veel gelachen. Hij heeft de zaal op zijn hand. En dan slaat hij toe om iedereen te confronteren met zijn sterfelijkheid en die van zijn geliefden. Hij doet dat aan de hand van een pijnlijk familieverhaal waarmee alle toeschouwers het lachen op slag vergaat.
Wim Helsen is zelf het levende bewijs

Ogenschijnlijk is het personage van Wim Helsen in "Het uur van de prutser" aimabeler en dus minder gevaarlijk dan zijn vorige personages. Maar niets is minder waar. Met een lach en een traan is hij aangekomen waar zijn show al de hele avond rondcirkelde: liegen of niet liegen. Goed liegen of elke dag als geliefden tegen elkaar zeggen waarom je een prutser bent.

Zo hoopt hij het publiek te horen buiten gaan: als prutser schoorvoetend toegeven dat je liever een fietsenwinkeltje wil openen dan nog langer die dikbetaalde job te doen of je hart uitstorten voor de liefde van je dromen. Als gevolg van zijn verhaal of dat van schele Jezus.

Toch is zijn boodschap niet mis te verstaan. We zijn allemaal prutsers. Die op een dag zullen doodgaan. We kunnen liegen tegen elkaar. Of nog erger: we kunnen liegen tegen onszelf. We kunnen voor onze dromen en onze liefdes gaan en elkaar daarin steunen. Of ook niet.

Wim Helsen is zelf het levende bewijs dat voor je dromen blijven gaan, loont. Met "Het uur van de prutser" zet hij opnieuw een sterke show neer die op z’n best is als hij zijn absurde fantasie de vrije loop laat, het allemaal een scherp randje krijgt en hij de prutser in zichzelf laatzien. Want naast zijn meesterlijk performancetalent ligt dáár zijn grootsheid.

Karlien Vanhoonacker
Bron: De Redactie

Let's have a big wedding

Empire of the Sun

Een paar weken terug zette ik op mijn blog een bericht over de BBC’s Sound of 2009-lijst met de meest beloftevolle nieuwe muziekacts. Empire of the Sun viel juist buiten de top 3, maar vandaag hebben ze wel al een dikke radiohit te pakken. Studio Brussel verkoos de single Walking on a dream reeds tot Hotshot en nu volgt ook MNM. De Australische psychedelische elektroband bestaat uit Luke Steele (vroeger bij The Sleepy Jackson) en Nick Littlemore (vroeger bij o.a. Pnau en Teenager). Zelf zeggen ze dat ze op een spirituele missie zijn. Verkleed al Star Wars-achtergrondpersonages Emperor Steele en Lord Littlemore trekken ze de wereld rond op zoek naar oude culturen en geestelijke verrijking terwijl ze een muzikale dynastie opbouwen die voor altijd blijft bestaan. Hun debuutalbum vertelt het verhaal van de zoektocht naar de innerlijke zelve en moet opgevat worden als een spirituele road movie die hen al naar Shangai met de keizers, Mexico met de Azteken en IJsland bracht. Met hun extravagante en kleurrijke kledij willen ze ook een visuele band zijn. Men tracht iets te maken dat je als kind zou zien en er meteen van zou houden omdat het zo kleurrijk is en vooral tot de verbeelding spreekt. Op deze manier wil men natuurlijk ook entertainen en de positiviteit en de melodie in de muziek terugbrengen. Allemaal mooie uitleg, maar mij doen ze toch vooral een beetje denken aan die andere psychedelische band MGMT. Oordeel vooral zelf en geniet mee van de vreemde, maar knappe videoclip en de uitstekende soundtrack.

Ondertussen is men in thuisland Australië al verder en is daar ook de tweede single We are the people verschenen, terug met een schitterende videoclip.

Bron: BBC

President Obama verbreekt eerste belofte

Tijdens de campagne en in de overgangsperiode heeft Barack Obama zo’n 500 beloften gedaan aan de kiezer. Nu hij daadwerkelijk in de Oval Office zit, wil de website PolitiFact.com zijn lezers op de hoogte houden van het inlossen van de verkiezingsbeloften via een speciale Obameter. Vorige week meldde de website dat president Obama in zijn eerste echte week al meteen een belofte heeft gebroken. Al zit er een rare twist aan.

PolitiFact.com is een speciale website van de krant St.Petersburg Times en heeft als bedoeling om je een hulp te bieden bij het achterhalen van de waarheid in de Amerikaanse politiek. Journalisten en editors controleren verklaringen van leden van het Amerikaanse parlement, het Witte Huis, lobby- en belangengroepen op de waarheid en geven deze een beoordeling op een Truth-O-Meter. Voor president Obama werd er een speciale Obameter gemaakt die dus zijn verkiezingsbeloften opvolgt. Op deze meter kan je lezen dat Obama nog veel werk voor de boeg heeft. Er zijn nog 484 beloften die ingelost moeten worden. In zijn eerste twee weken heeft hij wel meteen al 6 beloften ingelost, heeft hij over 1 belofte een compromis moeten sluiten, staat er 1 belofte op stal en zitten er voor het ogenblik 17 beloften in de pijplijn. Maar sinds vorige week is dus ook de eerste belofte verbroken.

Waarover gaat het nu? Als kandidaat-president beloofde Obama om Washington terug dichter bij de mensen te brengen en om de overheid meer transparanter te maken. Eén van zijn voorstellen in dit kader was de belofte om wetsvoorstellen die op tafel lagen ter ondertekening en die niet dringend waren eerst op de website van het Witte Huis te plaatsen zodat de Amerikanen deze wetvoorstellen konden inkijken. Gedurende vijf dagen mochten zij ook hun mening over de voorstellen formuleren en de Obama-administratie zou hiermee in de mate van het mogelijke rekening houden. Toen Obama verkozen was en in functie was als President-Elect, herhaalde hij deze belofte op zijn website www.change.gov.

Maar op 29 januari tekende president Obama de Lilly Ledbetter Fair Pay Act, twee dagen nadat het Congres het wetsvoorstel goedkeurde. Het wetsvoorstel draaide een beslissing van het Hooggerechtshof terug die ervoor zorgde dat werknemers maar een beperkte tijd hun werkgever konden aanklagen wegens loondiscriminatie. Het wetsvoorstel werkte retroactief vanaf het moment van de beslissing van het Hooggerechtshof. Twee uur na het tekenen van de wet verscheen de wet op de website van het Witte Huis en vroeg men de Amerikanen om hun mening te geven. Alleen kon er dus niets meer veranderd worden, want de wet was nu eenmaal getekend. Volgens St.Petersburg Times was het wetsvoorstel niet dringend en kon het voorstel dus vijf dagen later pas getekend worden. Ook kregen zij geen reactie van het Witte Huis wanneer zij de medewerkers van Obama aan zijn belofte deden herinneren. Genoeg argumenten om dus deze belofte als verbroken te klasseren.

Maar er zit een rare twist aan het verhaal. Want met het tekenen van de Lilly Ledbetter Fair Pay Act heeft hij eigenlijk ook een verkiezingsbelofte ingelost. De kwestie kwam in de berichtgeving in Europa niet aan bod, maar in Amerika was Lilly Ledbetter een symbooldossier voor de Democraten. Lilly Ledbetter werkte bij een afdeling van Goodyear en ontdekte een paar maanden voor haar pensioen dat zij al die jaren minder betaald werd dan haar mannelijke collega’s die hetzelfde werk deden. Ze sleepte Goodyear voor de rechtbank en kreeg daar gelijk. Maar het Hooggerechtshof maakte de beslissing dus ongedaan en bepaalde dat de vrouw de situatie moest aanklagen in haar eerste 100 dagen. De Democraten trokken de zaak naar zich toe en maakten er een symbooldossier voor meer gelijkheid, rechtvaardigheid en eerlijkheid van. Mevrouw Ledbetter zou zelfs op de Democratische Conventie mogen spreken. De Democraten maakten een nieuw wetsvoorstel op, maar dat raakte een eerste keer niet door de Senaat wegens het filibusteren van de Republikeinen. Kandidaat Barack Obama schrapte zelfs al zijn plannen voor die dag om het voorstel goed te keuren. Het hielp toen niet veel, maar het zorgde er wel voor dat hij nieuwe munitie had tegen John McCain die tegen het voorstel stemde. Door als president het wetsvoorstel nu toch te tekenen, lost hij hiermee een verkiezingsbelofte in. Maar tegelijkertijd heeft hij er dus ook een belofte moeten voor breken.

John Mayer in Sesamstraat

John Mayer keerde even terug naar zijn kindertijd. De zanger is binnenkort te zien in de Amerikaanse versie van Sesamstraat.

Mayer werkte mee aan een speciale uitzending 'Coming home: military families cope with change'. In de aflevering komen Amerikaanse soldaten die gewond terugkeerden uit Irak aan het woord. Ook Queen Latifah werkte mee aan de special.

De zanger - en vriend van actrice Jennifer Aniston - was dolenthousiast toen hij gevraagd werd voor het gastoptreden. 'Van alle hoogtepunten uit mijn carrière, kan ik niets sentimentelers bedenken dan te wandelen door Sesamstraat', schrijft hij op zijn blog.

'Ik kijk altijd vol verwondering naar Elmo en zijn vrienden. Als je in die grote, mooie ogen kijkt, ben je verloren. Ik voelde me weer vijf jaar oud.'

De show wordt op 1 april uitgezonden op PBS.

Bron: De Standaard