SASA - show 9

Wie valt er net buiten de top 5? Mark of Geert? Dat was de vraag die aan het begin van de alweer negende show van Steracteur, Sterartiest werd gesteld. En het antwoord op de vraag luidde Geert. 4 keer op de pijnbank gezeten, was net een keer te veel. Onverdiend uit de wedstrijd gevlogen was het nu toch ook niet. Hij was zangtechnisch de mindere zanger van de twee, maar wist dat de vorige weken goed te compenseren met charisma en doorzettingsvermogen op het podium. Maar ik denk dat we nu op een punt zijn gekomen dat charisma niet alleen meer telt. Voor een top 5 mogen we een perfecte zanger verwachten met dat tikkeltje meer op het podium. Geert had dat tikkeltje meer, maar was geen perfecte zanger. Toch mag hij heel tevreden terugkijken op zijn deelname en ik denk dat hij net als mij nooit had gedacht dat hij zo ver zou geraken.

Deze week kregen de kandidaten twee opdrachten mee. Eén was het keuzenummer van het publiek en het tweede nummer moesten ze brengen in een door de jury opgelegd genre. Mark Tijsmans overleefde de pijnbank en moest dus als eerste de arena in. Het publiek koos voor hem I don’t like Mondays van Boomtown Rats en ik weet niet goed wat ik van Mark’s versie moest vinden. Ik vond het zeer goed gezongen en ik vond de dramatische toets in het lied wel goed gevonden. Maar toch bleef het maar braafjes en vooral heel statisch. Hij stond stokstijf op het podium en ik vond dat maar raar overkomen. Bovendien mocht het nummer wat meer naar het origineel leunen en snediger gezongen worden. Nu was het eerder de versie gezongen door een brave koorjongen. Niet slecht, maar je voelde in de toppen van je tenen dat Mark veel meer uit dit nummer kon halen. De tweede opdracht voor Mark was dus een lied uit een genre gekozen door de jury en die kozen hardrock voor hem. Een genre dat mijlenver wegstaat van Mark, die je toch geen rockerskwaliteiten kunt toedichten. Hij koos voor het nummer Highway to hell van AC/DC en het werd een ware verrassing. Ik vond dit enorm goed en sterk gezongen met enig rockgehalte. En wat ik nog belangrijker vond, was het feit dat dit geen parodie of komische bedoening werd. Wat natuurlijk wel het geval is, is dat hij op het podium weinig hardrock uitstraalt. Kijk maar stilistisch en je geeft Henny volkomen gelijk. Doe je ogen dicht en je hoort hardrock, maar doe je ogen open en er blijft een verkoper van diepvrieskasten op het podium staan. Maar het feit dat hij vocaal zo verrassend uit de hoek kwam, maakt dat je daarover kijkt. Het verrassingseffect en het feit dat hij het zo goed bracht, maakt dat je hier enkel en alleen maar positief kan over zijn. Knappe prestatie dus!

Het publiek koos vorige week voor Eline Demunck Umbrella van Rihanna. En meteen bij de eerste noot wist ik terug dat we hetzelfde gingen krijgen als bij Toxic van Britney Spears. Een song die vooral sterk is geworden door de postproductie waarbij men werkte met heel wat stemeffecten en producerstrucjes. Maar als het dan live moet gebracht worden, komt het nooit zo goed over als op de plaat. Bovendien hoorde je ook dat het in feite geen makkelijk nummer is om live te zingen en ik had af en toe het gevoel dat ze even naar adem moest happen. Met dit in het achterhoofd vond ik het eigenlijk wel ontzettend goed gedaan en gezongen door Eline. Maar het was vooral de verpakking errond die haar prestatie zo sterk maakte. Als enige slaagt ze erin een podiumperformance errond te bouwen en er te staan als een echte popdiva die een optreden geeft. Ze weet telkens dat tikkeltje meer te geven dan gewoon een liedje te zingen en dat maakt dat ze bij mij daarom ook extra punten krijgt als het gaat om wie de wedstrijd nu moet winnen. Die podiumpresence bleek ook bij het opgelegde genre, namelijk musical, een surplus te zijn. Eline koos voor My favourite things uit The Sound of Music. Ze zong dit lied met een meer open en heldere stem, maar ze kon het niet laten om af en toe te grollen in haar lied. Gevaarlijk voor knobbeltjes op de stembanden volgens Geena Lisa, maar ik hou er wel van om zo krols uit de hoek te komen. Wat ik wel vond, was dat het een braaf nummer uit het musicalgenre was en een iets te makkelijke keuze. Ik had meer een grotere uitdaging van Eline verwacht met meer pathos en meer bespelen van de toonladder. Dat vond ik toch wel jammer, maar ze heeft dit nummer ontzettend goed gebracht, al had ik de indruk dat ze op een bepaald moment een loopje nam met de tekst. Volgens mij is ze nog altijd op ramkoers naar de finale.

Free Souffriau mocht van het publiek het podium op om River deep, mountain high van Ike & Tina Turner te vertolken. Het is geen makkelijk nummer, maar wel een heel zalig nummer. Alleen bleek dit nummer totaal ongepast te zijn voor Free Souffriau. Op geen enkel moment bleek haar stem dit krachtige lied te kunnen dragen. Haar stem is te frêle en te zacht, terwijl je juist kracht op je stem moet kunnen zetten in dit lied en scherp moet kunnen uithalen. Dat lukte Free niet, ook al probeerde ze wel en op haar manier lukte dat wel. Maar het kwam niet zo sterk over. Bovendien stond ze ook ietwat braafjes op het podium, terwijl het toch iets beweeglijker mag zijn. Maar dat is juist Free Souffriau. Een zeer goede zangeres, maar iemand die lief en braaf op het podium staat. En die dus ook lieve en brave nummertjes moet krijgen, wil ze volledig tot haar recht komen. Rap is dan niet meteen het genre dat je haar zou toevertrouwen, maar toch werd dit het genre dat de jury voor haar koos. Ze koos voor Rapper’s delight van Sugar Hill Gang en bracht een grappige versie van dit nummer. Grappig, omdat dit zo ver van Free’s bed staat dat je dit gewoon al geweldig vindt omdat ze het doet. En ik vond dat dit redelijk goed gerapt was voor iemand die dit normaal nooit doet. Ik geef wel toe dat ik het eerder wat gezongen vond dan echt gerapt en dat ze niet echt de uitstraling en attitude heeft van een rapper, maar ik denk dat we op het niveau van Free gezien hebben dat ze boven zichzelf uitsteeg en mooi buiten de lijntjes kleurde. Ze had de moeilijkste uitdaging van de vijf kandidaten en ik vond dat ze daarom ook het meeste pluimen ermee verdiende. En het deed haar mindere prestatie van River deep, mountain high ietwat vergeten.

Monsoon van Tokio Hotel kreeg Guillaume Devos op eigen verzoek voorgeschoteld. Een rocknummer en Guillaume heeft niet echt een rockstem. Net als bij Free vreesde ik dan ook dat dit nummer eigenlijk totaal ongepast zou zijn voor Guillaume. Maar het viel in feite veel beter mee dan bij Free. Hij is niet verdronken in het lied. Het was ontzettend goed gezongen met het nodige gevoel. Weliswaar een beheerst gevoel, terwijl het nummer best wat krachtiger en snediger mocht zijn zoals het origineel. Er mocht wat meer ingehouden woede in zitten. Het was zoals Bart De Pauw zei, het mocht een beaufortje meer zijn. Maar toch weet hij om er mee weg te komen. Terwijl je bij Free aanvoelde dat het lied wrong, zorgde Guillaume er echter voor dat hij meer het nummer op zijn manier kon brengen en er op zijn manier het beste van trachtte te maken. En ergens slaagde hij daar meer in dan Free. Ik vond dat hij meer het gevoel kon overbrengen dat hij met beide voeten in het nummer stond en van het nummer een eigen versie kon maken. Een bravere versie weliswaar, maar toch werd ik helemaal ingepakt door hem. Voor zijn genre-opdracht koos de jury voor reggae en binnen die sector koos hij voor de hit Sweat van Inner Circle. En van al de kandidaten in de genre-opdracht vond ik dat Guillaume zich het meest amuseerde. Je zag echt de pretlichtjes in zijn ogen toen hij het nummer bracht. Misschien omwille van de positieve vibe die het nummer uitstraalt. Maar ik vond dit ontzettend goed gezongen en ontzettend heel laidback wat heel goed paste in dit genre. Het viel wel op dat hij met een accent zingt, iets wat ik de voorbije weken ook al meerdere keren opmerkte. Maar ik denk dat we twee belangrijke dingen hebben gezien bij deze performance. Eén: iemand die een ontzettend goede zanger is die zich ook in dit genre zijn plan kan trekken. En twee: iemand die plezier beleeft aan zijn optreden. En als hij die twee kan vasthouden de komende weken, dan zie ik hem nog in de finale staan.

Laatste in de rij deze week is Daisy Thijs. Zij bracht als eerste song het lied Finally van Ce Ce Peniston. Een discoklassieker uit de jaren ’90 en dat straalde ze ook met de nodige glitter en glamour uit op het podium. Maar qua zang vond ik het net iets minder. Ik vond het op de duur eentonig en log begon te worden. Ik verloor al gauw mijn aandacht bij dit nummer. En dit is niet de eerste keer in de wedstrijd bij Daisy. Vooral de laatste weken kan zij mij iets minder bekoren. Ik denk dat dit komt omdat het verrassingseffect een beetje weg is bij haar en er meer gewenning optreedt. Ten tweede ergerde ik mij de voorbije weken ook al aan haar te uitbundig gedrag op het podium. Na Walking on sunshine waar ze als een Duracellkonijn op speed op het podium staat, is het nooit meer goed gekomen. Het is vaak net dat tikkeltje teveel op het podium. Gisteren vond ik het al bij al meevallen qua energiek gehalte, maar dus nu viel de zang dan weer wat tegen. Dit kon ze nog rechtzetten in haar genre-opdracht. De jury koos voor country en laat dat net een genre zijn waarbij ze kotsneigingen krijgt. En ik vond dat dit wel wat voelbaar was in haar performance. Het leek op bepaalde momenten wel alsof ze het met vingers op de neus aan het zingen was. Nochtans vond ik haar nog goed passen in haar versie van Jambalaya van Hank Williams. Het genre lijkt haar wel te liggen. Het was goed gezongen en straalde enige country uit, al kon het misschien nog iets beter. Maar het was in feite fun en dat straalde ze uit. Ik vond het kortom in feite een goede performance van Daisy. Misschien omdat het ook iets heel anders was dan dat ze tot nu toe deed, waardoor er toch weer een verrassingseffect is. En dat lijkt Daisy dus nodig te hebben voor mij wil ze naar de finale gaan. Dan zal ze mij moeten blijven verrassen én moet ze haar energiepeil wat onder controle te houden.

We zijn maar met 5 meer en dus wordt de kans op een pijnbank wel heel groot. De vrijstelling krijgen is dan ook belangrijk. Geert Hunaerts gaf deze vrijstelling deze week aan Eline, die dus met een gerust hart naar de kwartfinale kan. Het valt al enkele weken op dat de vrijstelling enkel nog naar haar en Free lijkt te gaan. Weliswaar terecht, maar er zijn ook nog andere sterke kandidaten. De pijnbank van deze week is perfect te achterhalen door logische deductie. Eline krijgt dus de vrijstelling. Haar grote concurrent Free Souffriau heeft de voorbije weken zich perfect weten te profileren en van haar kunnen we dus ook vrij zeker zijn dat ze doorgaat. Dan resten ons nog Mark, Guillaume en Daisy. En omdat Mark vorige week op de pijnbank zat, zullen de fans deze week flink hun best hebben gedaan en dat loonde ook. De pijnbank is dus tussen Guillaume en Daisy. In deze fase is er eigenlijk geen sprake meer van terecht of onterecht. Nu komt het er echt op aan om geluk te hebben en blijkbaar hebben beiden deze week wat minder fans kunnen mobiliseren. Mijn voorkeur blijft uitgaan naar Guillaume Devos, omdat hij voor mij een goede zanger én een sympathieke verschijning blijft dat ik het leuk blijf vinden om hem bezig te horen en te zien. Daisy is mij iets te energiek en werkt met haar gedrag mij iets meer op de zenuwen. Mijn boodschap voor deze week is dan ook om massaal GUILLAUME te sturen naar 3470 om hem tot in de top 3 te loodsen. Dan mag mijn favoriet trio, Guillaume-Free-Eline, het onder elkaar uitvechten.

Het goede doel van de mogelijke afvallers:

Guillaume Devos zingt voor Hartekamp. Dit is een organisatie die vakanties en activiteiten organiseert voor chronisch zieke kinderen en kinderen met een ernstige sociale, fysieke of mentale handicap. Door hun ziekte of handicap kunnen deze kinderen niet mee op een gewoon kamp van de jeugdbeweging of zelfs niet op vakantie met hun ouders. Hartekamp maakt dit wel mogelijk en staat in voor de organisatie van het kamp, de medische begeleiding, …. Hiervoor rekenen ze op steun van sponsors en sympathisanten. De kinderen zelf zouden graag naar het buitenland willen gaan, maar daarvoor heeft de organisatie niet genoeg middelen. Mocht Guillaume winnen dan zou dit met de 25.000 euro wel mogelijk zijn. Je kan de organisatie natuurlijk ook buiten de wedstrijd om steunen door een gift te storten op rekeningnummer 390-0966580-30. Meer info vind je op de website.

Daisy Thijs zingt voor Kamiano, een daklozenrestaurant in de Antwerpse Kammenstraat. Zij geven twee keer per week een gratis warme maaltijd aan de allerarmsten en de daklozen kunnen daar terecht voor wat gezelschap. Op speciale gelegenheden, zoals kerstavond dat er binnenkort weer aankomt, doet Kamiano een extra inspanning door een groot kerstfeest te organiseren waar ongeveer 1.000 daklozen een feestelijke driegangenmenu krijgt. Tijdens de week komen ongeveer 300 mensen eten wat ervoor zorgt dat er jaarlijks 30.000 maaltijden worden aangeboden. De 25.000 euro die Daisy kan winnen is dan ook heel welkom omdat Kamiano ontzettend afhankelijk is van giften die mensen geven. Voor deze winter kunnen zij dan ook uw gift goed gebruiken. Steun hen dan ook door een gift te doen op rekeningnummer 409-8563756-58 (KBC) of 220-0037004-83 (Fortis). Giften van 30 euro of meer geven recht op een fiscaal attest. Meer info over Kamiano vind je op deze webpagina.

De liedjes voor volgende week:

Daisy: I try van Macy Gray en Tainted love van Soft Cell
Guillaume: Mr. Bojangles van Jerry Jeff Walker / Robbie Williams en It’s my life van Bon Jovi
Mark: I want to break free van Queen en Grace Kelly van Mika
Eline: I don't need a man van the Pussycat Dolls en I just want to make love to you van Etta James
Free: Dancing queen van ABBA en Lady Marmalade van Labelle